SubRosa – More Constant than the Gods

بردیا برجسته نژاد: گروه آمریکایی SubRosa فعالیتش را از سال 2005 آغاز کرده است. ژانر موسیقی‌شان با الهام گیری از موسیقی دووم متال، چیزی مابین اسلاج متال و استونر راک را ارائه می‌کند، البته با یک تفاوت عمده و آن اینکه در آثار آنها اثری از هارش وکال نیست و چیزی که می‌شنوید صدای نه چندان پخته‌ی ربکا ورنون، گیتاریست و خواننده گروه، است.

در سال 2013 جدیدترین آلبوم آنها با عنوان «پایدارتر از خدایان» منتشر شد. اثری ورای آن چیزی که تا به حال از این گروه و حتی این ژانر شنیده‌ایم. آلبومی که متاسفانه در آخرین لحظات از فهرست بهترین‌های سال 2013 حذف شد، اما همچنان ارزش معرفی شدن را دارد. سابروزا را به معنای واقعی می‌توان خلاق نامید. یک موسیقی سیاه و تیره، با خشمی پنهان که بارها به انفجار نزدیک می‌شود و باز فرو می‌نشیند و البته ویالونی که در اکثر مواقع در جایگاه سولویی نشسته که نقشش را در آثار گروه‌های دیگر عموماً گیتار بازی می‌کند. اصلا همین ویالون است که نقش اصلی را در سازبندی آثار سابروزا ایفا می‌کند، بطوریکه از پنج نفر عضو این گروه دو نفر در نقش ویالونیست حضور دارند. همان ابتدای اولین آهنگ، The Usher ، کافی‌ست که بر سر جای خود میخکوب شوید. شما صدای ربکا ورنون را در یک فضای رمزآلود می‌شنوید که با آواز کیم پک (یکی از نوازندگان ویالون) همراه شده و وارد فضای غم‌انگیزی از صدای ویالون می‌شود، تا در نهایت بعد از چند دقیقه شما را به دنیای اسلاج متال پرتاب کند. این آلبوم فاتح سرزمینی‌ست که «سیاهی» نام دارد.

تنها چیزی که در آثار آنها برایم جذاب نیست، همانطور که بطور ضمنی در بالا اشاره کردم، آواز نه چندان پخته‌ی ربکا ورنون است. صدای او، هنگامی که موسیقی به اوج می‌رود همان پایین می‌ماند و با تمام سعی و تلاشی که می‌کند هیچوقت بیش از چند بند انگشت از زمین بلند نمی‌شود. و نکته‌ی دیگر آنکه اگر آلبوم را از وسط به دو نیمه تقسیم کنیم (چه از نظر تعداد ترکها که می‌شود 3 تا، چه از نظر مدت زمان که می‌شود چیزی حدود 34 دقیقه) نیمه‌ی دوم نسبت به نیمه‌ی اول به وضوح از همه لحاظ ضعیفتر است. حتی ویالون هم آن تاثیری را که در بخش اول دارد در بخش دوم از دست می‌دهد و مجموعه از حد یک موسیقی تمیز اسلاج فراتر نمی‌رود. با این وجود این آلبوم سابروزا را بگذارید به حساب یکی از جا مانده‌های 2013 که باید بشنوید و شک نکنید که اگر آنها را نمی‌شناسید موسیقی‌شان شما را غافلگیر خواهد کرد.

بهترین‌های 2013 از نگاه آل‌ب‌و‌م – 6

بردیا برجسته نژاد: اولین قسمت از «بهترینهای سال 2013» یعنی شماره‌های 26 الی 30 را می‌توانید اینجا ببینید. همینطور برای دیدن شماره‌های 21 الی 25 (قسمت دوم) به اینجا بروید. قسمت سوم (شماره‌های 16 الی 20) هم اینجا ست. چهارمین قسمت از این مجموعه (شماره‌های 11 الی 16) را اینجا ببینید. پنجمین قسمت هم (شماره‌های 6 الی 10) را اینجا پیدا کنید.

05
Alter Bridge – Fortress

سال 2004 موسیقی هارد راک یکی از گروه‌های مطرح خود را از دست داد. Creed بعد از انتشار 3 آلبوم از دنیای موسیقی خداحافظی کرد و اعضای آن (به جز اسکات استپ، خواننده‌ی گروه) بهمراه خواننده‌ی سابق Mayfield Four (مایلز کندی) گروه جدیدی به نام Alter Bridge را پایه گذاری کردند. هرچند Creed با همان ترکیب سابق در سال 2009 آلبوم جدیدی را منتشر کرد، اما Alter Bridge نه تنها توانست جای آن را بگیرد، بلکه تبدیل به یکی از غولهای موسیقی هارد راک شد. چهارمین آلبوم آلتر بریج به نام «سنگر» پس از یک دوره فعالیتهای متفرقه‌ی اعضای گروه تهیه و ساخته شد: خواننده گروه، مایلز کندی، به همراه Slash یک تور برگزار کرد، مارک ترمونتی گیتاریست آلبوم انفرادی خودش را ساخت و اسکات فیلیپسِ درامر به همراه گروه خود، Projected، مشغول ساخت آلبوم جدید بود. با این وجود «سنگر» یکی از شاخص‌ترین آثار آنها تا به امروز است. AllMusic با اعطای امتیاز 4 از 5 این اثر را یک آلبوم هیولا و قوی‌ترین کار آلتر بریج تا به امروز نام نهاده است و Melodic آنرا مهر تاییدی می‌داند بر لقب دادن آلتر بریج بعنوان یکی از بهترینهای هارد راک حال حاضر دنیا. و از همه جالبتر Classic Rock در خصوص این آلبوم می‌گوید: «مایلز کندی گفته است که نمی‌خواهد بگوید تمام آهنگهایشان بهترین چیزی‌ست که ممکن بوده ساخته شوند. اما او باید این بار و در خصوص این آلبوم استثنا قائل شود، چون هر آهنگ این آلبوم واقعاً بهترین چیزی‌ست که ممکن بود ساخته شود»

04
Airbag – The Greatest Show on Earth

اگر یادتان باشد دومین آلبوم گروه نروژی و پراگرسیو راک Airbag با عنوان All Rights Removed در فهرست بهترین آلبومهای سال 2011 این وبلاگ جایگاه 21 را به خود اختصاص داده بود. آن موقع گفته بودیم که این گروه به صورت کاملا آشکاری وامدار موسیقی بزرگان پراگرسیو راک نظیر Pink Floyd و Porcupine Tree است و با وجود آنکه نمی‌توان چندان به دنبال آهنگ خلاقانه‌ای در آثار آنها گشت، اما زیبایی تک تک آهنگها باعث می‌شود نتوانیم نسبت به آنها بی‌تفاوت باشیم. حالا سومین آلبوم این گروه با عنوان «بهترین نمایش روی زمین» یک وجه تمایز شاخص نسبت به آلبوم قبلی دارد و آن داشتن هویت است. آنها یک قدم جلو گذاشته‌اند. دیگر آهنگها یک کپی برداری تمیز و بی‌نقص از دیگران نیستند. حالا آنها با یک هویت مستقل نشان می‌دهند که می‌توانند یکی از بهترین‌های پراگرسیو راک دنیا باشند. این آلبوم به معنای واقعی باشکوه است. گیتار سولوهای نابودکننده، ملودی‌های بکر، لیریکس پرمعنی و اجرای فوق‌العاده آهنگها همان چیزی‌ست که این روزها نظیرش را در گروه‌های ریز و درشت موسیقی پراگرسیو کمتر می‌شنویم. می‌توانید بروید روی یک بلندی، دستانتان را از هم باز کنید، چشمانتان را ببندید و در حال شنیدن این آلبوم، بهترین نمایش روی زمین را در آغوش بگیرید.

03
Riverside – Shrine of New Generation Slaves

همان ابتدا که عنوان جدیدترین آلبوم سرشناس‌ترین گروه پراگرسیو راک تاریخ لهستان، Riverside، را می‌بینید، هیجان آغاز می‌شود: از کنار هم قراردادن حروف اول کلمات عنوان آلبوم به واژه‌ی Songs می‌رسیم و خیلی بعید است که نام آلبوم که نشان دهنده ماهیت و محتوی آلبوم است تصادفی انتخاب شده باشد. «زیارتگاه بردگان نسل جدید» از نسلی صحبت می‌کند که پس از دور شدن از سالهای برده‌داری امروزه برده‌ی ساخته‌ی دست بشر، یعنی تکنولوژی، شده است. «جدیدترین آلبوم ریورساید کلکسیونی از ژانرها را در خود دارد: جز و بلوز، هارد راک و کلاسیک راک، پراگرسیو راک و پراگرسیو متال، الکترونیک و داون تمپو. همه‌ی آنها به شکلی در یک مجموعه جمع شده‌اند که یک کل واحد را می‌سازند، بدون آنکه حضورشان در کنار هم آزار دهنده باشد. ماریوس دودا با صدایش جادو می‌کند و در کنار آن یکی از بهترین اجراهای بیس گیتار زندگی‌اش را ارائه می‌دهد، تا جایی که با شهامت کامل در بخشهای متعددی از آلبوم از بیس گیتار به عنوان سازِ لید استفاده می‌کند. ریورساید نشان داده که تمایلی به ثابت ماندن و درجا زدن ندارد و از تجربه‌ی فضاهای ناشناخته استقبال می‌کند.» پیش از این یک پست کاملا مفصل را به این آلبوم اختصاص داده‌ام. فرصت داشتید یک نگاهی هم به آن بیاندازید.

02
Steven Wilson – The Raven That Refused To Sing

این را می‌دانیم که فهرست بهترین‌های سال بدون نام استیون ویلسون هیچ ارزش و اعتباری ندارد! پیش از این در خصوص این آلبوم یک پست بلند و بالا  نوشته‌ام که شرح مجدد همان حرفها و تمجید دوباره از این جشنواره‌ی صدا، بی‌دلیل بنظر می‌رسد. برای همین از یک زاویه دیگر به این آلبوم نگاه می‌کنم. مدتی‌ست که به یک مسئله‌ای پی برده‌ام که شاید کمی عجیب بنظر برسد: استیون ویلسون برای کسی که استیون ویلسون را نمی‌شناسد چندان جذابیتی ندارد! چیزی که من و شما می‌شنویم یک موسیقی بی‌نقص پراگرسیو راک، با المان‌های موسیقی جز و  الکترونیک و امبینت و اکسپریمنتال است. اما چیزی که یک غریبه می‌شنود ترکیب نامشخصی از سازهای در هم تنیده، آن هم با نتیجه‌ای بهم ریخته و مغشوش است. ما در ذهنمان یک انشعابی برای موسیقی پراگرسیو راک ایجاد کرده‌ایم که اسمش استیون ویلسون است و ستایشش می‌کنیم. ما بک‌گراندی از آثار قبلی ویلسون و پروژه‌های گوناگونش (Porcupine Tree، No-Man، Blackfield، IEM، Bass Communion و Storm Corrosion) داریم که به «زاغکی که از خواندن سر باز زد» ختم شده است. همین آلبوم، بدون آن پیش‌زمینه‌ها، برای یک گوشِ بکر گیج کننده و بیش از حد پیچیده بنظر می‌رسد. اما در فهرست بهترین‌های من اگر شماره 1 را به خود اختصاص ندهد، قطعا شماره 2 خواهد بود!. پیشنهاد می‌کنم پست اختصاصی این آلبوم را بخوانید.

01
Five Finger Death Punch – The Wrong Side of Heaven and the Righteous Side of Hell – Volume One

این را بدانید که من هم مانند شما از انتخاب آلبوم شماره 1 بهترینهای سال 2013 در عجب هستم! اما هر چقدر با ترتیب آلبومها بازی کردم، در آخر نتیجه همین شد که می‌بینید. به باشکوه‌ترین سیرک موسیقی هوی‌متال خوش آمدید! Five Finger Death Punch یک گروه هوی‌متال آمریکایی‌ست که فعالیتش را از سال 2005 آغاز کرده است. موسیقی آنها ارائه‌ی عجیب و غریبی از آن چیزی‌ست که ما بعنوان هوی‌متال می‌شناسیم. انگار موسیقی متال دهه‌های گذشته را بردارید، مدرنیزه کنید و با یک اسانس جادویی به اسم صدای آیوان مودی ترکیبش کنید. نتیجه معجون حیرت انگیزی به اسم 5FDP شده که مرده را زنده می‌کند و زنده را از پای در می‌آورد! چهارمین آلبوم آنها با عنوان «طرف اشتباه بهشت و طرف درست جهنم – بخش اول» در حالی منتشر شد که امسال پنجمین آلبومشان، یعنی بخش دوم آلبوم، نیز منتشر شده است. این آلبوم در همان بدو ورودش رتبه‌ی دوم بیلبورد را تصاحب کرد و موفق شد در دو چارت موسیقی راک و موسیقی هارد راک آمریکا رتبه‌ی اول را کسب کند. همان اولین ترک، وقتی که صدای جاودانه‌ی راب هالفورد (Judas Priest) را در کنار صدای آیوان مودی می‌شنوید، کافی‌ست که به شما بفهماند با چه آلبومی طرف هستید. هر ترک شما را به شکل هیجان انگیزی غافلگیر می‌کند. آنجا که به آهنگ دهم، Mama Said Knock You Out، می‌رسید و صدای Tech N9ne (یکی از مشهورترین چهره‌های موسیقی رپ) را می‌شنوید که به چه شکلی آهنگ LL Cool J را کاور می‌کنند، دود از کله‌تان بلند می‌شود! و تیر خلاص آخرین آهنگ این آلبوم است، که با یک نریشین محکم شما را زمین‌گیر می‌کند. این آلبوم دیوانه است، سعی نکنید برای آن ادای عاقلها را در آورید! بشنوید و دیوانه باشید و دیوانگی کنید.

پ.ن: بهترین‌های سال 2013 را خواندید. یک پست دیگر از بیشترین‌های سال 2013 باقی مانده است.

بهترین‌های 2013 از نگاه آل‌ب‌و‌م – 5

بردیا برجسته نژاد: اولین قسمت از «بهترینهای سال 2013» یعنی شماره‌های 26 الی 30 را می‌توانید اینجا ببینید. همینطور برای دیدن شماره‌های 21 الی 25 (قسمت دوم) به اینجا بروید. قسمت سوم (شماره‌های 16 الی 20) هم اینجا ست. چهارمین قسمت از این مجموعه (شماره‌های 11 الی 16) را اینجا ببینید.

10
Sigur Rós – Kveikur

نهایت ارتقای هنر موسیقی و حد متعالی بازی با اصوات را می‌توان در پدیده‌ی موسیقی ایسلند، گروه Sigur Ros، جستجو کرد. هفتمین آلبوم آنها با عنوان «فتیله» از اساس و ریشه با تمامی کارهای آنها تا به امروز تفاوت دارد. آنها آلبوم جدید را اگرسیو تر از کارهای قبلی‌شان می‌دانند. اما مسئله چیزی فراتر از این حرفهاست. آلبوم جدید به وضوح پارامتر امبینت را حذف کرده و با تاکید بیشتر بر روی صدای جونسی تبدیل به یک معجزه شده است. آلبومی که می‌شنوید نه تنها با تمام آثار قبلی این گروه تفاوت دارد، بلکه به قول گرث جیمز (منتقد کلش میوزیک) هیچ دو آهنگ شبیه به هم نیز نمی‌توانید در آن پیدا کنید. NME نقد خود را با این جمله آغاز می‌کند «این آلبومی‌ست که به هیچ وجه نمی‌توانستید از Sigur Ros انتظار داشته باشید». حالا دیگر لازم نیست برای شنیدن آهنگهایشان چراغها را خاموش کنید و به کنج اتاق بخزید. تفاوتها به همینجا ختم نمی‌شود! اینبار می‌توان در کنار یک موسیقی پست راک تمیز رگه‌هایی از موسیقی پاپ را نیز پیدا کرد. این اولین بار است که فاصله‌ی انتشار دو آلبوم فقط یک سال است و از همه مهمتر، برای اولین بار است که گروه 4 نفره‌ی Sigur Ros با ترکیب سه نفره (بعد از جدایی کیبوردیست گروه، کارتان سوینسون) آلبومی را ضبط می‌کند. حواستان باشد، این آلبوم را خنک بنوشید!

09
Clutch – Earth Rocker

یک اعجوبه‌ی پر از انرژی را تصور کنید، در حالی که به Led Zeppelin سواری می‌دهد، سوار بر موسیقی فانک شده و با آوازی شبیه Faith No More و با زبانی پر از کنایه و طنز از سیاست و مذهب و تاریخ و فرهنگ می‌گوید. اسم این جانور آمریکایی Clutch است. گروهی که بعد از دو دهه فعالیت دهمین آلبوم خود را در سالی که گذشت با عنوان «ارث راکر» منتشر کرده است. آخرین آلبوم کلاچ سرکش‌تر، افسارگسیخته‌تر و به مراتب قوی‌تر از تمام کارهایی‌ست که پیش از این از آنها شنیده‌ایم. این آلبوم توانست به جایگاه نخست چارت آلبوهای هاردراک بیلبورد صعود کند. متال‌اینجکشن در خصوص این اثر می‌گوید: «در سفری در دنیای هارد راک مدرن، کلاچ مانند یک دیوانه‌ برایتان قصه می‌گوید. احتمالاً نخواهید فهمید که سعی دارد چه چیزی را برایتان تعریف کند، اما بعد از مدتی به خودتان خواهید آمد و متوجه می‌شوید که مدتهاست بی‌وقفه در حال شنیدنش هستید». بی‌شک در این آلبوم هم مانند همیشه قهرمان اصلی نیل فالون، خواننده‌ی گروه، است. بخش اصلی کاراکتر و شخصیتی که از کلاچ در ذهنتان نقش خواهد بست به صدا و شیوه‌ی آواز او تعلق دارد. او یک راکر به معنای واقعی‌ست که هر از گاهی هوس می‌کند در آن میان کمی هم رپ بخواند! خلاصه‌ی کلام اینکه این آلبوم شما را خواهد لرزاند.

08
Samsara Blues Experiment – Waiting for the Flood

اول: موسیقی بلوز به عنوان مادر تمامی انشعابات موسیقی راک، دوم: موسیقی معنوی و روحانی آیین هندو، تجلی یافته در چرخه‌ی زندگی و مرگ و تناسخ حاکم بر آن (اصطلاحاً سمساره، در آیین هندو)، سوم: موسیقی تجربی، در ترکیب و تلفیق و خلق و نوآوری. مجموع این سه مورد فلسفه‌ی پیدایش و نامگذاری گروه سایکدلیک راک آلمانی Samsara Blues Experiment را تشکیل می‌دهند. آلبوم جدید آنها با عنوان «در انتظار طغیان» بیشتر به یک معجزه شبیه است. 4 ترک، با متوسط مدت زمان 10 دقیقه. هر کدام آنقدر فرصت دارند که چندین و چند بار دیوانه‌تان کنند. فضاسازی‌ها باورکردنی نیست. بستری از اکسپریمنتال را فرض کنید که استونر راک، اسپیس راک و سایکدلیک راک بر روی آن سُر می‌خورند. وکال آلبوم بیشتر شبیه نیایش است، راز و نیاز می‌کند و دعا می‌خواند. انگار که شما مانند جسدی بر زمین افتاده باشید، گروه بر دورتان حلقه زده‌ باشد، وکال می‌خواند و موسیقی فضا را پر می‌کند. شما بلند می‌شوید، نیست می‌شوید، گم می‌شوید و از نو و به شکل دیگری باز می‌گردید. گوش تیز کنید تا لابه‌لای آهنگها (مخصوصاً آخرین ترک) صدای سیتار را بشنوید. انگار که این، موسیقی متن فرایند تناسخ شماست.

07
Nosound – Afterthoughts

وقت آن رسیده که چراغها را خاموش و صدای موسیقی را زیاد کنید، بروید روی کاناپه بخوابید و های‌های به حال گذشته تا آینده‌تان گریه کنید! البته این را هم در نظر بگیرید که آن موسیقی باید یکی از آثار Nosound باشد. آخرین آلبوم این گروه ایتالیایی با نام «پس‌اندیشه» باز هم همان فرمول جادویی مملو از غم و غصه را در خود نهفته دارد. هر چند اینبار می‌توانید با کمی موشکافی بارقه‌های سفیدی را در دوردستهای آلبوم نیز پیدا کنید. (برای مثل در آهنگ She که با وجود تمام غمی که در لیریکس دارد، بالاخره در انتها به عشق زندگی‌اش در دشتی روشن و پهناور با آسمانی آبی و روشن می‌رسد.) اما در نهایت این همان Nosoundـی‌ست که می‌شناسیم. همان گروهی که ماهیتش فریادهای پر از درد و اندوه آهنگ Paralyzed و سولوی مملو از ناله و زاری گیتار آن است. همان گروهی که وامدار غم و درد موسیقی پراگرسیو راک بزرگانی نظیر Pink Floyd، Porcupine Tree و Sigur Ros است. شاید تنها چیزی که در بعضی لحظات نادر کمی گوش را اذیت کند، آواز ارا (خواننده گروه) باشد که غلظت لهجه‌ی ایتالیایی‌اش هنگام انگلیسی خواندن از کنترل خارج می‌شود. با این وجود چیزی که می‌شنوید برای تبدیل کردن یک جشن به عزا کافی‌ست!

06
Palms – Palms

چینو مورنو خواننده‌ی صاحب نام گروه آلترناتیو متال Deftones در کنار فعالیتش در این گروه پروژه‌های مختلف موسیقی را نیز دنبال می‌کند. او گروهی دارد به اسم Team Sleep که تلفیقی از موسیقی آلترناتیو و تریپ هاپ در کنار الکترونیکا را اجرا می‌کند. همچنین پروژه‌ی Crosses که به موسیقی الکترونیک راک می‌پردازد. این را تا همینجا داشته باشید! گروه پست راک Isis بعد از انتشار 5 آلبوم و کسب شهرت در این ژانر در سال 2010 به کار خود پایان داد. حالا هر دو را بگذراید در کنار هم! دو سال پیش چینو مورنو به همراه بیسیست، درامر و گیتاریست Isis پروژه‌ی جدیدی را به نام Palms راه‌اندازی کردند. با وجود آنکه در اکثر مواقع اینگونه ترکیبها نتیجه‌ی خوبی به همراه ندارند اما اولین آلبوم آنها با عنوان «پالمز» با استقبال شدید مخاطبین و منتقدین مواجه شد. شما یک موسیقی تمیز پست راک دارید که با صدای پر تنش و عصبی و ناراضی چینو مورنو تزئین شده است. مورنو تبحر خاصی در نگران کردن شما با صدایش دارد! طوری فریاد می‌زند که دلتان می‌خواهد جامه بدرید و سر به بیابان بگذارید! عجیب است، اما چیزی که می‌شنوید ترکیب حیرت انگیزی از موسیقی آلترناتیو متال و پست راک است. نگران نباشید، آلبوم را گوش کنید. کمی استرس برای هر کسی لازم است!

… یک قسمت دیگر ادامه دارد!

بهترین‌های 2013 از نگاه آل‌ب‌و‌م – 4

بردیا برجسته نژاد: اولین قسمت از «بهترینهای سال 2013» یعنی شماره‌های 26 الی 30 را می‌توانید اینجا ببینید. همینطور برای دیدن شماره‌های 21 الی 25 (قسمت دوم) به اینجا بروید. قسمت سوم (شماره‌های 16 الی 20) هم اینجا ست.

15
Goldfrapp – Tales of Us

صدای سحرآمیز الیسون گلدفرپ به جای خود، موسیقی اعجاب انگیزشان هم همینطور، اما چیزی که این گروه دو نفره‌ی انگلیسی را متمایز می‌کند شجاعتشان برای تغییر ژانر در هر آلبوم است. Goldfrapp یک گروه الکترونیک مشهور است که حالا در جدیدترین آلبومش قدم به دنیای موسیقی فولکترونیکا و دریم پاپ گذاشته است. اولین آلبومشان فضایی تریپ هاپ و الکترونیک داشت، دومی الکتروپاپ بود، سومی کاملا پاپ شد، چهارمی با چرخشی کاملا متفاوت الیسون را با موسیقی فولک معرفی کرد و البته آلبوم پنجم نیز دوباره با چرخی 180 درجه گلدفرپ را با موسیقی دنس پاپ دهه 80 شناساند. حالا در ششمین اثر، «داستانهای ما»، چیزی که می‌شنوید تفاوت بنیادی با تمام سابقه‌ای که از آنها می‌شناسیم دارد. این آلبوم چیزی مابین آلبوم اول و چهارم گروه، Felt Mountain و Seventh Tree، است بطوریکه طرفداران این گروه به شوخی آلبوم جدید را Seventh Mountain نام نهاده‌اند. با وجود آن که آهنگها عموماً یکدست هستند (البته به جز Thea که همان حال و هوای موسیقی تریپ هاپ / الکترونیک را دارد) اما نمی‌توان ترک ضعیفی را در این آلبوم پیدا کرد. اینکه در آلبوم بعدی چه اتفاقی می‌افتد قابل پیش‌بینی نیست، فعلا از شنیدن همین آلبوم می‌توان به معنای واقعی لذت برد.

14
Daft Punk – Random Access Memories

شما را نمی‌دانم، اما من هیچوقت فکر نمی‌کردم آن گروهی که 15 سال پیش ویدئوهای کارتونی مسخره‌اش در Mtv پخش می‌شد روزی تبدیل به یکی از شاخص‌ترین گروه‌های موسیقی الکترونیک شود. گروه فرانسوی Daft Punk بعد از گذشت هشت سال از آخرین آلبومش، امسال چهارمین اثرش را با عنوان «دسترسی تصادفی به خاطرات» در حالی منتشر کرد که این اثر تبدیل شد به مطرح‌ترین اثر آنها تا به امروز و یکی از موفق‌ترین آثار موسیقی الکترونیک تاریخ. در ساخت این آلبوم از درام ماشین، سینتی سایزر دست ساز و وویس اینکودر قدیمی استفاده شده و هنرمندان مختلفی نیز نظیر فارل ویلیامز، جولین کازابلانکاز (The Strokes)، دی‌جی فالکن، پاندا بیرز (Animal Collective)، تاد ادواردز و جورجیو مورودر با آنها در تهیه این اثر همکاری داشته‌اند. آلبوم توانست در 20 کشور رتبه‌ی نخست چارت را از آن خود کند، نشریه رولینگ استونز آهنگ Get Lucky از این آلبوم را بعنوان بهترین تک آهنگ سال 2013 معرفی کرد و این اثر توانست در سایت Last.fm رتبه‌ی اول در فهرست شنیده‌شده‌ترین آلبومهای سال را کسب کند. اینکه طرفدار چه سبک و ژانری هستید چندان اهمیتی ندارد. این آلبوم چیزی‌ست که Lose Yourself to Dance شما را از خود بی خود می‌کند و Get Lucky اختیار حرکات بدنتان را در دست می‌گیرد.

13
Avenged Sevenfold – Hail to the King

گروه آمریکایی Avenged Sevenfold به دو دلیل شهرت جهانی دارد: اول آنکه آنها را می‌توان در هر سوراخی که مربوط به موسیقی راک باشد پیدا کرد! تجربه‌ی ژانرهای مختلف موسیقی که عمده‌ترینشان هارد راک، متال‌کور و هوی‌متال است آنها را بدل به یکی از گروه‌های هیجان‌انگیز این ژانر کرده، تا جایی که از آنها بعنوان پدیده‌ی موسیقی متال دهه‌ی گذشته یاد می‌شود. اما ششمین آلبوم آنها با عنوان «زنده باد پادشاه» یک ویژگی ناراحت کننده نسبت به آثار قبلی این گروه دارد و آن اینکه این اولین آلبوم آنها بدون حضور درامر و بنیانگذار گروه، The Rev، است. او در سال 2009 در سن 28 سالگی به دلیل استفاده بیش از حد داروهای آرامش بخش از دنیا رفت. با این وجود این آلبوم با موفقیتی که بدست آورد توانست جایگاه ویژه‌ای در بین آثار آنها بیابد. کسب رتبه‌ی اول در چارت بیلبورد و همچنین تصاحب رتبه‌ی اول در چارتهای انگلستان، ایرلند، برزیل و فنلاند، حاکی از این موفقیت کسب شده است. Loudwire آن را «یک موسیقی متال مدرن کلاسیک که در حالیکه گذشته را بازتاب می‌دهد حال را نیز در آغوش کشیده است» توصیف می‌کند و آرتیست دایرکت امتیاز 5 از 5 و گاردین 4 از 5 را به آن اعطا کرده‌اند. این یک آلبوم هوی متال و راک درست و درمان است که می‌تواند در هر شرایطی به کمکتان بیاید.

12
I Am Waiting for You Last Summer – In Eternal Lines

گروه دیگری از روسیه، سرزمین موسیقی زیرزمینی اینسترومنتال راک. گروه سه نفره‌ی I Am Waiting for You Last Summer در همین مدت زمان کمی که از آغاز فعالیتش می‌گذرد توانسته توجه علاقه‌مندان پست راک را به خود جلب کند. اساس اولیه این گروه در ملاقات دو گیتاریست به نامهای الکس و اوجن در یک بار شکل گرفت. این دو نفر در حال تست تجهیزات کنسرت This Will Destroy You بودند که به توافق اولیه برای همکاری در یک پروژه پست راک رسیدند. بعد از کمی تمرین لئو نیز بعنوان متخصص الکترونیک به جمع آنها پیوست و فعالیت رسمی گروه آغاز شد. از سال 2012 تا به امروز برگذاری اجراهای زنده با بزرگانی نظیر The American Dollar، Maybeshewill و 65daysofstatic آنها را به جایگاه قابل قبولی نزد طرفداران این ژانر رسانده است. دومین آلبوم رسمی آنها با عنوان «در خطوط ابدی» نهایت ظرافت آنها در ساخت آثارشان را نشان می‌دهد. چیزی که شما دارید پست و الکترونیک و ایندی و آلترناتیو است که یا شما را به رویا می‌کشاند و یا از درون می‌لرزاند. چیزی که بیشتر از همه اهمیت دارد این است که در بعضی مواقع شما تمام این حسها را می‌توانید در یک آهنگ واحد تجربه کنید. این آلبوم خودش یک تجربه‌ی فوق‌العاده برای دوستداران موسیقی پست راک است.

11
Flunk – Lost Causes

موسیقی گروه نروژی Flunk از آن دست چیزهایی‌ست که وجودش در زندگی هر کسی لازم است. تلفیقی از موسیقی تریپ هاپ، الکترونیک و داون‌تمپو، که وقتی با صدای آرامش دهنده‌ی آنیا ویستر همراه می‌شود معجونی را می‌سازد که می‌تواند روحتان را جلا دهد و لبخند رضایت را بر لبانتان بنشاند. جدیدترین آلبوم Flunk با عنوان «اهداف گم شده» تفاوت بزرگی با آلبومهای قبلی‌شان دارد. اینبار آنها فاصله‌شان را از موسیقی تریپ‌هاپ زیاد کرده‌ و به موسیقی ایندی نزدیک شده‌اند. این آلبوم شاید شاخص‌ترین اثر در سابقه‌ی این گروه باشد. «اهداف گم شده» در مورد ناامیدی نیست، بلکه به خردمندانه نگریستن به اهداف می‌پردازد. Awkward خداحافظی با بدی‌ها و زشتی‌هاست، Lost Causes از به مقصد نرسیدن می‌گوید، Queen of the Underground به مبارزانی که مبارزه را رها کرده‌اند می‌پردازد و Love & Halogen و Sanctuary از آرامش حرف می‌زنند. آخرین ترک، As If You Didn’t Already Know، در مورد دو خواهر به نامهای لارا و بانو رشید است. لارا از حادثه تروریستی سال 2011 نروژ جان سالم به در برد، در حالیکه بانو در آن کشته شد. هر دو خواهر برای داشتن امنیت بیشتر از عراق به نروژ مهاجرت کرده بودند، چیزی که در نهایت نصیبشان نشد. این آلبوم را می‌تواند دکتر بعنوان دارو برایتان تجویز کند.

… ادامه دارد

بهترین‌های 2013 از نگاه آل‌ب‌و‌م – 3

بردیا برجسته نژاد: اولین قسمت از «بهترینهای سال 2013» یعنی شماره‌های 26 الی 30 را می‌توانید اینجا ببینید. همینطور برای دیدن شماره‌های 21 الی 25 (قسمت دوم) به اینجا بروید.

20
White Lies – Big TV

سال 2009 اولین آلبوم گروه تازه کار White Lies را در جایگاه ششم بهترینهای سال قرار دادم. آلبومی جاندار و هیجان انگیز، با ترکیبی از موسیقی آلترناتیو، ایندی راک و پست پانک، هر چند بکر و انحصاری نبود اما می‌توانست با نمونه‌های مشابه نظیر The Editors، Interpol و Joy Division رقابت کند. آلبوم دوم آنها به شدت مورد انتقاد قرار گرفت. اثری ضعیف و سطحی که نه تنها منتقدین، بلکه طرفداران این گروه را ناامید کرد (قبل‌ترها از این آلبوم اینجا گفته‌ام). اما حالا سومین آلبوم این گروه انگلیسی با عنوان «تلویزیون بزرگ» توانست آنها را دوباره به اوج بازگرداند. آل‌میوزیک این آلبوم را اثری می‌داند که نسبت به آلبوم قبل با چشمان بازتری ساخته شده است. کلش نیز این اثر را صدای دیروز در امروز نام نهاده است. شاید بتوان به نوعی این اثر را یک کانسپت آلبوم بشمار آورد. داستان حول زوجی می‌چرخد که از زادگاه کوچکشان به یک کلان شهر نقل مکان می‌کنند و اعتقاد به برابری در رابطه حال و هوای ماجرا را می‌سازد. این آلبوم به اندازه‌ای خوب، قوی، محکم و حساب شده است که آلبوم قبلی، Ritual، یک اشتباه نابخشودنی بنظر می‌رسد.  این آلبوم می‌تواند شروعی دوباره برای گروهی باشد که طرفدارانش را بعد از مدتها دوباره خوشحال کرده است.

19
Amorphis – Circle

«زندگی قهرمان داستان از بدو تولد با بدشانسی همراه بوده است. او همیشه خود را یک بیگانه می‌دانسته که به سادگی نادیده گرفته شده است.  بر اثر یک اتفاق او با نیروهای درونی خود ارتباط برقرار می‌کند. برای او یک راهنما از زمان و مکان دیگر فرستاده می‌شود. او این شانس را دارد که زندگی خود را در اختیار بگیرد و سرنوشتش را تغییر دهد. او با جستجو در گذشته‌‌اش توان تغییر دادن زندگی نفرین شده‌‌ی خود را می‌یابد. این داستانی برای بقا ست» این ماجرای یازدهمین آلبوم گروه فنلاندی Amorphis با عنوان «دایره» است. باز هم یک آلبوم فوق‌العاده از یک گروه فوق‌العاده که کاملا از همان فرمول همیشگی آمورفیس، بدون کوچکترین ریسک و تغییر، تبعیت می‌کند. با وجود تکرار شدن مجدد این آلبوم را می‌توان موفق‌ترین اثر آنها تا به امروز دانست. این آلبوم توانست جایگاه نخست چارت فنلاند را تصاحب کند، اتفاقی که پیش از این برای سه آلبوم دیگرشان رخ داده بود. «دایره» اولین آلبوم آمورفیس است که وارد چارت سوئد (با کسب رتبه‌ی 33) شده است. همچین این اثر توانست رتبه‌ی 11 چارت آمریکا را از آن خود سازد که این بهترین موقعیت آمورفیس تا به امروز در این چارت است. این همان گروهی‌ست که می‌شناسید، نه کمتر و نه بیشتر، و اگر مشتری باشید این یعنی با یک اثر بی‌نقص طرف خواهید بود.

18
Kauan – Pirut

سال 2011 بود که چهارمین آلبوم گروه روسی Kauan را در فهرست بهترین‌های سال این وبلاگ در جایگاه پانزدهم دیدید. و حالا این پنجمین آلبوم آنها با عنوان «شیاطین» (به زبان فنلاندی) است که جای خود را در فهرست بهترین‌های 2013 محکم می‌کند. شاید بهترین واژه برای توصیف این اثر «منسجم» باشد. آلبومی که بجای آنکه آهنگها را نامگذاری کند، به شماره‌گذاری‌شان اکتفا کرده و تلاش می‌کند بدون آنکه عنوان آهنگ ذهنیتی برای شنونده ایجاد کند روح او را به یکباره به تصاحب خویش درآورد. در اینجا شما با یک آهنگ 40 دقیقه‌ای طرف هستید که با ظرافت خاصی به 8 بخش، به 8 ترک تقسیم شده است. آهنگی که در نهایت زیبایی موسیقی فولک متال را در فضای اتمسفریک دووم متال به نمایش می‌گذارد. آهنگها قابل تفکیک نیستند. نمی‌توانید به طور مشخص تک آهنگ مورد علاقه‌ای در آن پیدا کنید. همه چیز در اختیار یک هدف واحد است و آن هدف فتح شماست! این آلبومی‌ست که ذهنتان را درگیر خواهد کرد، اثری که برای اولین بار یک تجربه و برای دفعات بعد یک خاطره‌ی جذاب و دوست داشتنی‌ خواهد بود. «شیاطین»… فریب عنوان آلبوم را نخورید! این آهنگها فرشته‌هایی هستند که برای نجات شما آمده‌اند.

17
London Grammar – If You Wait

هنا رید یک معجزه‌گر است. هیچ صفتی بهتر از «تسخیرکننده» نمی‌توان برای صدای او یافت. صدای او را می‌توان با فلورنس ولش (Florence + the Machine) و یا Lana Del Rey مقایسه کرد، با این تفاوت که اینجا از موسیقی ایندی راک و یا پاپ خبری نیست، بلکه شما قرار است این صدای جادویی را روی موسیقی تریپ هاپ و الکترونیکا بشنوید. گروه سه نفره‌ی London Grammar در سالی که گذشت اولین آلبوم خود با عنوان «اگر صبر کنی» را منتشر کرد. اواخر سال 2012 بود که این گروه ناشناخته با قرار دادن تک آهنگ Hey Now در یوتیوب و ساوندکلاد تبدیل به اسمی آشنا برای موسیقی دوستان شد و یک سال بعد اولین آلبوم آنها با 17 آهنگ در حالی منتشر شد که Hey Now ترک آغازین آن بود. «اگر صبر کنی» را می‌توان یک آلبوم شخصی برای هنا رید دانست. جدا از صدای او که نقش اصلی را در آهنگها بازی می‌کند، تمامی لیریکس آلبوم نیز اشاره به زندگی خصوصی او و مشکلات دوران نوجوانی‌اش دارد. این مجموعه موفق شد رتبه‌ی دوم در چارتهای استرالیا و اسکاتلند را از آن خود کند و با فروش 33هزار نسخه در انگلستان در هفته اول رتبه‌ی دوم این چارت را نیز تصاحب کند. وقت آن رسیده که خودتان را رها کنید تا صدای هنا رید شما را به هر سمتی که دلش می‌خواهد ببرد.

16
Dream Theater – Dream Theater

دوست داشته باشید یا نه، دریم تیتر یکی از ستونهای اصلی موسیقی پراگرسیو راک حال حاضر دنیاست. آلبومهای آنها، هر چیزی که باشند، یک صفت مشخص و بارز دارند و آن اینکه هر آلبوم برای خودش یک کلاس آموزش نوازندگی‌ست. امسال آنها دوازدهین آلبوم خود که همنام با نام  گروه است را در حالی منتشر کرده‌‌اند که دیگر مایک پورتنوی، درامر  و یکی از بنیانگذاران گروه، را در بین خود ندارند. پورتنوی بعد از 25 سال همراهی با آنها، در سال 2010 از گروه جدا شد و Flying Colors را تاسیس کرد (اولین آلبوم این گروه را قبلا اینجا معرفی کرده‌ام). او جای خود را به مایک مانگینی داد و حالا این اولین آلبومی‌ست که مانگینی در تمامی مراحل ساخت و تهیه آن گروه را همراهی می‌کند (در آلبوم قبلی مانگینی تنها به نشستن پشت درامز اکتفا کرد و در مراحل نوشتن آهنگها حضور نداشت). البته نظرها در خصوص این آلبوم متنوع و متضاد است! Allmusic این آلبوم را یکی از بهترین آثار دریم تیتر تا کنون معرفی کرده و Loudwire با تمجید از آن امتیاز 4.5 از 5 را برایش در نظر گرفته. این در حالی‌ست که PopMatters با بلاتکلیف خواندن این آلبوم به اعطای 3 امتیاز از 10 بسنده کرده. با این وجود بنظر من این آلبوم یکی از بهترین آلبومهای پراگرسیو راک 2013 از یکی از بهترین گروه‌های این ژانر است.

… ادامه دارد