بهترین‌های 2014 از نگاه آل‌ب‌وم – 6

بردیا برجسته نژاد: در پستهای قبلی شماره‌های 6 الی 30 (اینجا و اینجا و اینجا و اینجا و اینجا) از فهرست بهترین آلبوم‌های سال 2014 را بررسی کردیم. و حالا آخرین شماره و پنج آلبوم برتر سال:

05
Swans – To Be Kind

قرص‌هایتان را بخورد، آرامش‌تان را حفظ کنید، شما قرار است وارد تیمارستانی به اسم Swans شوید! این گروه اکسپریمنتال نیویورکی جزو معدود گروه‌های‌ست که موسیقی فراموش شده‌ی No Wave را از دهه 70 وام گرفته و آن را تا زمان انحلالش در سال 1997 حفظ کرده است. سال 2010 این گروه با ترکیبی جدید بازگشت و سه آلبوم دیگر منتشر نمود. یازدهمین اثر آنها با عنوان To Be Kind باور نکردنی‌ست. موسیقی ساختار شکن، ناهنجار، عجیب و حیرت انگیز این آلبوم برایتان تیمارستانی را خلق می‌کند که نه تنها در آن درمان نخواهید شد، بلکه دیوانه‌ترتان خواهد کرد! این آلبوم، در طول دوران فعالیت این گروه در چهار دهه، موفق‌ترین اثر آنها تا به امروز است. برای اولین بار Swans موفق شد با موسیقی خاص و کم مخاطب خود، همزمان در دو چارت آمریکا و انگلستان، رتبه‌ی زیر 40 را تصاحب کند. هر آن چیزی را که انتظار دارید به کنار بگذارید، Swans به قصد بازی با اعصاب و روانتان به سراغتان آمده است.

04
Anathema – Distant Satellites

دهمین آلبوم گروه انگلیسی Anathema با عنوان Distant Satellites را اگر بهترین آلبوم آنها تا به امروز ندادیم، می‌توان آن را بعنوان شاخص‌ترین اثر در طول فعالیتشان معرفی کرد. آناتما در این آلبوم تمام آن چیزی بوده که پیش از این از خود نشان داده، با این وجود او در این اثر شبیه هیچکدام از آثار قبلی‌اش نیست. این مجموعه یک آلبوم شجاعانه است. آناتما برای اولین بار فضای موسیقی الکترونیک را تجربه می‌کند و بسیار هم در آن موفق ظاهر می‌شود. در اکثر آهنگها گروه ملودی را که شاخص‌ترین پارامتر تمام آثارشان بوده به زیر می‌کشد و سکان آهنگها را به صدای وینسنت می‌سپارد. این آلبوم تمام آن چیزی‌ست که آناتما در طول این سالها در دنیای موسیقی با آن دست و پنجه نرم کرده و می‌توان آن را نقطه‌ی عطف و حتی تولد دوباره و آغازی برای نسل چهارم فعالیت‌های این گروه دانست. در اینستاریدیو بطور کامل و موشکافانه از این آلبوم گفته‌ام (کلیک کنید). اگر هنوز آن را نشنیده‌اید، تضمین می‌کنم که به شنیدنش می‌ارزد.

03
Monster Magnet – Milking the Stars: a Re-Imaging of Last Patrol

گروه آمریکایی Monster Magnet یکی از آن گروه‌های مشهوری است که از لابه‌لای آثارشان می‌توان چندین آهنگ فوق‌العاده و ارزشمند را بیرون کشید و چندان به باقی آهنگهایش توجهی نکرد. آنها با تاثیر از موسیقی متال دهه 70، نظیر Black Sabbath و Deep Purple، قدم به دنیای استونر راک گذاشته و فضایی را خلق می‌کنند که نه همیشه، ولی در اکثر مواقع، هیجان انگیز و جذاب است. با این وجود دهمین آلبوم این گروه با عنوان Milking the Stars اثری جاودانه و حیرت‌انگیز است که فراموشتان نخواهد شد. این آلبوم، همانطوری که از عنوان آن پیداست، تصویرسازی دوباره از فضای آلبوم قبلی گروه، Last Patrol، را ارائه می‌کند. این آلبوم با چند آهنگ جدید و اجرایی متفاوت از تعدادی از آهنگ‌های آلبوم قبلی به اندازه‌ای خوش ساخت و حرفه‌ای است که وقتی برای نخستین بار آن را می‌شنوید، ممکن است بعد از هر آهنگ شعاع باز بودن چشمهایتان بیشتر و بیشتر شود!

02
Trophy Scars – Holy Vacants

به سیرک Trophy Scars خوش آمدید! گروهی استثنایی که موسیقی اکسپریمنتال راک را با چنان مهارتی و تحت تاثیر از موسیقی بلوز و سایکدلیک عرض می‌کند که بر جای خود میخکوب خواهید شد. چهارمین آلبوم آنها، به فاصله‌ی پنج سال از آلبوم قبلی، از حد و اندازه‌ی یک سیرک رنگارنگ از موسیقی اکسپریمنتال گذشته و به سمت یک فریک شو می‌رود! موسیقی فراتر از انتظار است، موسیقی بلوز چنان ماهرانه سرک می‌کشد که نه آمدنش را می‌فهمید و نه رفتنش را، و زمانی که به خود می‌آیید متوجه می‌شوید که ردی زیرکانه بر روی شما باقی گذاشته است. شاید لیریکس این آلبوم مسخره و بی سر و ته بنظر برسد. اما مسئله به همین سادگی نیست! آلبوم روایتی را بازگو می‌کند در مورد زوج جوان و عاشقی که پی به راز جاودانگی می‌برند: نوشیدن خون یک فرشته. آنها عطری به نام کرس (Qeres) را که ادعا می‌شود می‌تواند فرشته‌ای را از پا در آورد می‌یابند و به کمک آن فرشته‌ای را کشته و از خون او می‌نوشند.

01
Kenn Nardi – Dancing with the Past

اواسط دهه‌ی 80 بود. در آن زمان موسیقی ترش‌متال فرمانروایی می‌کرد. در سال 1986 گروهی پا به عرصه‌ی موسیقی گذاشت که سبک نویی را به همراه آورد. گروه Anacrusis را می‌توان جزو اولین گروه‌هایی دانست که ژانر پراگرسیو متال را با موسیقی ترش‌متال ترکیب کرد. آثار آنها حیرت‌انگیز و تا حدودی برای مخاطبین آن دوران ناآشنا بود. تلفیق سرعت و خشونت خاص موسیقی ترش‌متال با فضاسازی‌های ویژه‌ی موسیقی پراگرسیو متال چنان معجونی را ساخته بود که مزه‌اش تا آن زمان برای کسی شناخته شده نبود. این گروه بعد از انتشار چهارمین آلبوم به کار خود پایان داد و در سال 1993 منحل شد. از آن زمان بیست سال گذشت، تا اینکه کن ناردی، رهبر، گیتاریست و خواننده‌ی گروه تصمیم گرفت با جمع کردن دوباره‌ی اعضای آناکروسیس آلبوم جدیدی را منتشر کند. ناردی نوشتن موسیقی را شروع کرد و پروسه‌ی ساخت آلبوم جدید آغاز شد. اما اتفاقاتی رخ داد که روند ماجرا را تغییر داد و آن اینکه آناکروسیس در اواسط ماجرا دوباره منحل شد. در اینجا ناردی بزرگترین حرکت تاریخ فعالیت هنری‌اش را انجام داد و به تنهایی ساخت آلبوم را ادامه داد. در نهایت آلبومی که قرار بود بازگشتی برای آناکروسیس به دنیای موسیقی باشد، تبدیل شد به اولین اثر انفرادی کن ناردی. Dancing with the Past، اولین آلبوم انفرادی کن ناردی، اثری عظیم، باشکوه، حیرت‌انگیز و در یک کلام، هیولا است! شما با آلبومی شامل دو مجموعه، حاوی 28 ترک و در حدود دو ساعت، طرف هستید. کن ناردی نابغه، اثری را خلق کرده که چیزی فراتر از تلفیق پراگرسیو و ترش است. اینجا دیگر مرزها را رد کرده، وارد فضاهای سیمفونیک و گاتیک شده، با آن وکال عصبانی خاص خود که تا لب مرز رسیدن به هارش پیش رفته، اثری را خلق کرده که به مدت دو ساعت نفس‌تان را بند خواهد آورد. «رقص با گذشته» آلبومی است که ناردی گذشته‌اش را (آناکروسیس) در آغوش گرفته و با آن در این اثر به رقص در می‌آید. این آلبوم طولانی، با این همه آهنگ، می‌تواند تا مدتها شما را از شنیدن هر چیز دیگری بی‌نیاز کند.

بهترین‌های 2014 از نگاه آل‌ب‌وم – 5

بردیا برجسته نژاد: در پستهای قبلی شماره‌های 11 ال 30 (اینجا و اینجا و اینجا و اینجا) فهرست بهترین آلبوم‌های سال 2014 را بررسی کردیم. و حالا ادامه‌ی لیست:

10
Damien Rice – My Favourite Faded Fantasy

دیمین رایس، هنرمند محبوب و منزوی ایرلندی، که بعد از انتشار دو آلبوم بسیار موفق برای مدت زمانی در حدود 8 سال گم و گور شده بود، با آلبوم جدیدش طرفدارانش را غافلگیر کرد. فریب آهنگهای خلوت او را نخورید! رایس در این آلبوم با 30 هنرمند، با ملیت‌های مختلف همکاری کرده و حضور ریک رابین، به عنوان تهیه کننده، می‌تواند نقطه‌ی عطفی در کارنامه‌ی هنری او باشد. رایس باز هم از غم و درد و رنجی می‌گوید که در نهایت تبدیل به اعتراضی مستقیم و جنشی پر شور در او می‌شود. او نمونه‌ی تکامل یافته‌ی تمام پسران غمگین گیتار بدستی است که حرف دلشان را به زیبایی و آرامی و با موسیقی بیان می‌کنند و البته می‌توانید در مورد رایس مطمئن باشید که موسیقی او بطور کامل برخواسته از دل و درونش است. پیش از این پست بسیار مفصلی در خصوص این آلبوم و اینکه رایس در مدت 8 سال پنهان شدنش کجا بوده نوشته‌ام که توصیه می‌کنم حتما آنرا (از اینجا) بخوانید.

09
††† – †††

تعجب نکنید! این سه صلیب عجیب که در کنار هم قرار گرفته‌اند را Crosses بخوانید و بدانید که با یکی از خاص‌ترین پروژه‌های موسیقی طرف هستید. چینو مورنو را تصور کنید که از فریادهای سهمگین Deftones فاصله گرفته و آمده در کنار شان لوپز، گیتاریست گروه Far، ایستاده و پروژه‌ای تلفیقی، از الکترونیک راک با خمیرمایه‌ی دریم پاپ در پوششی از موسیقی دارک ویو و تریپ هاپ، را تاسیس کرده است. آنها بعد از انتشار سه EP بالاخره اولین آلبوم خود، هم‌نام یا بهتر است بگویم هم‌شکل! با اسم گروه را منتشر کرده‌اند. این آلبوم مریض است و مریضی‌اش نیز واگیر دارد! آنقدر شما را دستکاری می‌کند و با روانتان ور می‌رود که هنوز به نیمه نرسیده شما هم مبتلا خواهید شد! همه چیز، از صدای پر از استرس مورنو گرفته تا موسیقی الکترونیک تیره و تاریک، به شکلی شما را در خود فرو می‌برد و روحتان را می‌بلعد که انگار جسمتان را له شده به کناری می‌اندازد! Deftones گروه بسیار خوبی‌ست، اما امیدوارم چینو مورنو را بیشتر در Crosses ببینیم.

08
Casualties of Cool – Casualties of Cool

دوین تاونسند، هنرمند مشهور و عجیب کانادایی سبک پراگرسیو متال، با آن همه سر و صدا و هیاهو و بعضاً خشونت، پناه آورده به پروژه‌ی استثنایی Casualties of Cool تا به همراه چــه‌ایمی دوروال بعنوان خواننده اصلی و گیتاریست و مورگان آگرن، درامر گروه سوئدی Kaipa، گریزی به موسیقی خاص و ویژه‌ای بزند که نظیرش را کمتر شنیده‌اید. آنها موسیقی کانتری راک را آغشته به بلوز راک کرده و در فضای موسیقی امبینت غوطه‌ور ساخته‌اند. می‌توانید روی این آلبوم دراز بکشید، دستانتان را زیر سر حلقه کنید و با ضرباهنگ ملایمی پایتان را تکان دهید و به همراه چــه‌ایمی آواز را زیر لب زمزمه کنید. تاونسند تصمیم گرفته بیشتر وکال آلبوم را به صدای لطیف چــه‌ایمی واگذار کند، با این وجود دوئت آنها در بعضی از آهنگها فضا را کاملا جانی کشی میکند. این آلبوم در هیچ لحظه شما را روی سطح نگه نمی‌دارد: از آهنگ به آهنگ، یا با آن به اوج می‌روید و یا به عمق کشیده خواهید شد.

07
Esben & the Witch – A New Nature

وقتی برای اولین بار در فستیوال Rock N’ Coke سال 2011 با گروه انگلیسی Esben & the Witch آشنا شدم، تصور نمی‌کردم که روزی این گروه تبدیل به یکی از گروه‌های مورد علاقه‌ام شود! موسیقی خاص و عجیب آنها نوع ویژه‌ای از تلفیق موسیقی دریم پاپ و ایندی راک است، به قول منتقدین انگار ریدیوهد را پی‌جی هاروی بخواند. آنها موسیقی خود را Nightmare Pop (پاپ کابوس!) می‌خوانند و فضایی را برایتان خلق می‌کنند که شما هم بپذیرید هیچ نامی برازنده‌تر از این برایشان نخواهد بود. سومین آلبوم آنها با عنوان A New Nature را می‌توان بهترین، قوی‌ترین و کامل‌ترین اثر آنها تا به امروز دانست. برای توصیف این آلبوم هیچ توضیحی کامل‌تر از گفته‌های خود گروه نیست: «می‌خواستیم آلبومی خلق کنیم که به حد کافی خالص باشد، اثری که لایه‌ها را کنار بزند و پوست را بشکافد و به آن چیزی که در عمق پنهان شده برسد. ما همه چیز را برهنه، بدون آرایش و خام می‌خواستیم»

06
Her Name is Calla – Navigator

گروه انگلیسی Her Name is Calla تنها یک گروه پست راک معمولی نیست. آنها جادوگرند! آشپزهایی که برای پخت هر کدام از مسترپیس‌هایشان روزها و هفته‌ها وقت صرف می‌کنند. سومین آلبوم آنها، Navigator، به فاصله‌ی چهار سال از آلبوم قبلی، با ظرافت و آرامی و به زیبایی ساخته و تهیه شده است. دو عضو اصلی این گروه پنج نفره، تام موریس (گیتاریست و خواننده– پروژه‌ی انفرادی: T E Morris) و آدام ویکرت (درامر و کیبوردیست– پروژه‌ی انفرادی: Weikie) با مرور زمان دموها و نمونه‌ها را برای هم ایمیل کرده‌اند و در هر بار تکه‌‌ای از این پازل خارق‌العاده را در کنار هم قرار داده‌اند تا در نهایت نتیجه تبدیل به آلبومی شده است که بی‌شک بهترین اثر آنها تا امروز و نمونه‌ای شاخص در موسیقی پست راک با کلام است. مفهوم کلی آلبوم اشاره به زندگی، عشق و افسردگی توام با آن، در دوران جوانی، دارد و این در کنار موسیقی خاص این گروه، معجونی است که از آن سیراب نخواهید شد.

… یک قسمت دیگر ادامه دارد.

بهترین‌های 2014 از نگاه آل‌ب‌وم – 4

بردیا برجسته نژاد: در پستهای قبلی شماره‌های 16 ال 30 (اینجا و اینجا و اینجا) فهرست بهترین آلبوم‌های سال 2014 را بررسی کردیم. و حالا ادامه‌ی لیست:

15
Fink – Hard Believer

فین گرینال، موزیسین برجسته‌ی انگلیسی، با نام هنری Fink، از آن دست هنرمندان قابل احترامی است که به درستی می‌داند چه هدفی را دنبال می‌کند. موسیقی او نافذ است و با حوصله. به آرامی شما را فرا می‌گیرد و در خود غرق، نه!، در خود حل می‌کند. ششمین آلبوم او با نام Hard Believer، موفق‌ترین آلبوم او تا به امروز است. در این آلبوم نیز مانند گذشته گای ویتاکر بعنوان بیسیست و تیم تورنتون در مقام درامر در کنار فینک اعضای اصلی گروه را تشکیل می‌دهند (بد نیست این را بدانید که تورنتون هنرمند مشهوری است که نه بخاطر موسیقی، بلکه بخاطر رمان‌هایی که نوشته است شهرت دارد).در این آلبوم آهنگ‌ها آنقدر گیرا و زیبا هستند که نمی‌خواهید تمام شوند و در انتهای 55 دقیقه، دلتان می‌خواهد آن را دوباره از اول گوش کنید. باور کنید! این آلبوم با وجود سادگی و آرامی، آنقدر شما را با خود درگیر می‌کند که نمی‌توانید از آن بعنوان موسیقی بکگراند استفاده کنید و مشغول کار دیگری شوید.

14
Within Temptation – Hydra

شما را نمی‌دانم، اما در حال حاضر برای من گروه هلندی Within Temptation دوست داشتنی‌ترین گروه سیمفونیک راک با فیمیل وکالیست است. اگر از من بپرسید لیستی از بهترین خاطرات زندگی‌ات را بگو، مطمئن باشید حضور در کنسرت آلبوم The Unforgiving این گروه جزو پنج‌تای اول آن خواهد بود! ششمین آلبوم آنها با عنوان Hydra، اگر چه در نهایت به جذابیت آلبوم قبلی نمی‌رسد، با این وجود باز هم اثری زیبا، قوی و قابل قبول در این ژانر بشمار می‌رود. به گفته‌ی شارون دل ادل، خواننده و رهبر گروه، این آلبوم اشاره به مسائل مهم و بزرگ زندگی دارد. اما چیزی که این آلبوم را متفاوت از آثار قبلی می‌کند، حضور پر رنگ هنرمندان مهمان است: هاوارد جونز (خواننده گروه With Devil You Know)، تاریا ترونن (خواننده سابق گروه Nighwish)، دیو پیرنر (خواننده گروه Soul Asylum) و در کمال تعجب، رپر مشهور، Xzibit. این آلبوم توانست در چارت‌های هلند، چک، راک انگلستان و راک آمریکا جایگاه اول را تصاحب کند.

13
Cœur de pirate – Child of Light

بئاتریس مارتین 25 ساله، هنرمند فرانسه زبان اهل کبک کانادا، با نام هنری Cœur de pirate، فرشته‌ای است در قالب انسان! نوای روح‌نواز پیانو و صدای گرم و دل‌انگیز او ندایی آسمانی‌ست، مانند رود عدن بدی‌ها را پاک می‌کند و خوبی را به ارمغان می‌آورد. دو آلبوم اول او ممکن است شما را کمی به یاد کیتی ملوآ، فرشته‌ی گرجستانی الاصل ژانر بلوز، جز و فولک پاپ، بیاندازد که با همان ترکیب، اما در ژانر ایندی پاپ، روحتان را قلقلک می‌دهد. مارتین اما در سال 2014 نشان داد که با وجود سن و سال کم، توانایی بی حد و اندازه‌ای دارد. اوایل سال موسیقی فصل پنجم سریال کانادایی Trauma و پس از آن شاهکار او، موسیقی متن بازی کامپیوتری Child of Light. این مجموعه‌ی 18 ترکی، آنقدر قوی و کامل است که می‌تواند مستقل از بازی کامپیوتری مورد توجه قرار بگیرد. آخرین ترک این آلبوم با عنوان Off to Sleep تقریباً تنها ترکی از این هنرمند است که به زبان انگلیسی خوانده شده است.

12
Bruce Springsteen – High Hopes

بروس اسپرینگستین را می‌توان به طور کامل با لقبش شناخت: The Boss. او سالیان سال است که بر موسیقی راک ریاست می‌کند. اسپرینگستین پیر شدنی نیست، گذر زمان تنها تاثیری که بر او و آثارش گذاشته پختگی‌ است. هجدهمین آلبوم او با عنوان High Hopes تبدیل شد به یازدهمین آلبومش که جایگاه اول چارت آمریکا را برایش به ارمغان آورد. حالا او پس از بیتلز و جی‌زی، سومین هنرمندی‌ست که بیشترین تعداد آلبوم رتبه‌ی نخست در چارت آمریکا را دارد. این آلبوم توانست در فهرست برترین‌های سال رولینگ استونز رتبه دوم را (پس از آلبوم U2 که خیالتان را راحت کنم، در لیست من حضور ندارد!) قرار بگیرد. این یک راک خالص و واقعی‌ست! چیزی که اسپرینگستین بعد از 50 سال فعالیت دیگر استاد ساخت و پرداخت و عرضه‌ی آن شده است. او خیال ندارد دست از بهتر شدن بردارد. باور کنید، ملودی، لیریکس، وکال، گیتار و هر آن چیزی که می‌شنوید را می‌توان حد اعلای موسیقی راک دانست.

11
Crippled Black Phoenix – White Light Generator

دیگر این سوپرگروه دوست داشتنی انگلیسی را می‌شناسید! آنها را سال 2010 در جایگاه دوم و سال 2012 در رتبه‌ی سوم فهرست بهترین‌ آلبوم‌های سال این وبلاگ دیده‌اید. با وجود آنکه آنها در سال 2014 دعوای سختی را پشت سر گذاشته‌اند (شاید هم هنوز نگذاشته‌اند!) آلبوم جدید آنها با عنوان White Light Generator همچنان در حد و اندازه‌ای‌ست که بتوانیم برای آنها سر تعظیم فرود آوریم. جاستین گریوز، رهبر گروه، می‌گوید که آلبوم اشاره به دو روی سکه‌ی طبیعت بشر دارد و همین باعث شده آهنگ‌های آلبوم یا سیاه (اشاره به روی پلید بشری) باشند و یا سفید (کنایه از بخش لطیف ذات انسان).  Crippled Black Phoenix در این آلبوم نیز مانند همیشه به مانند یک ارتش است! وقتی خبری از وکال نباشد، وقتی همه‌ی اعجوبه‌های گروه کنار هم قرار می‌گیرند و ساز می‌زنند، این یک سپاه قدرتمند است که از روی شما رد خواهد شد و به سادگی و با اقتدار فتح‌تان خواهد کرد.

… ادامه دارد

بهترین‌های 2014 از نگاه آل‌ب‌وم – 3

بردیا برجسته نژاد: در پستهای قبلی شماره‌های 21 ال 30 (اینجا و اینجا) فهرست بهترین آلبوم‌های سال 2014 را بررسی کردیم. و حالا ادامه‌ی لیست:

20
Young the Giant – Mind Over Matter

گروه ایندی راک آمریکایی Yong the Giant در سال 2004 توسط پنج جوان (که یکی از آنها هنرمند ایرانی الاصل، احسان هاشمیان، بود و قبل از انتشار اولین آلبوم از گروه جدا شد) تشکیل شد. در آن زمان گروه نام The Jakes را برای خود برگزیده بودکه قبل از انتشار اولین آلبومشان در سال 2010 به Young the Giant تغییر یافت. این آلبوم، اگر چه چندان خاص و متفاوت از موسیقی ایندی راک معمول نبود، مورد توجه مخاطبین قرار گرفت. آلبوم دوم با عنوان Mind Over Matter البته یک سر و گردن بالاتر از آلبوم اول است. آل میوزیک این اثر را حرکتی نو و رو به جلو در موسیقی ایندی راک می‌داند. هرچند نمی‌توان در آلبوم رد پای گروه‌های مشهوری نظیر Coldplay را منکر شد، اما با این وجود شنیدن این آلبوم، با وکال فوق العاده‌ی سمیر گادیا، چنان لذت و شور و حالی را در شما بر می‌انگیزد که اصلا اهمیتی ندارد دیگران در مورد آن چه می‌گویند! این آلبوم یکی از بهترین‌های ایندی راک سال 2014 است.

19
Broken Bells – After Disco

وقتی سال 2010 اولین آلبوم Broken Bells را شنیدم، شبهه‌ گروهی که بیشتر بنظر می‌رسید از روی هیجانات و رفاقت موزیسن و تهیه کننده‌ی مشهور دنجر ماوس و جیمز مرسر، خواننده و گیتاریست گروه The Shins، تشکیل شده است، اصلاً تصور نمی‌کردم که ممکن است در آینده همکاری این دو نفر منجر به انتشار آلبوم دیگری شود. نگاه به این نکنید که این گروه فقط دو نفر عضو دارد. همین کافی‌ست که بدانید در میان نوازندگان مهمان این آلبوم می‌توان به یک ارکستر 16 نفره ویالون نیز اشاره کرد! این آلبوم توانست جایگاه نخست را در سه چارت مختلف آمریکا به خود اختصاص دهد. این را بدانید که این مجموعه از آن چیزهایی‌ست که در زندگی حتما به آن احتیاج خواهید داشت، حتی اگر خودتان متوجه آن نباشید. سبک خاصی از موسیقی اسپیس راک که در راه رسیدن به موسیقی ایندی راک، نیم نگاهی نیز به موسیقی پاپ می‌اندازد، به قول آلترناتیو پرس، این آلبوم بهترین چیز برای شروع یک صبح تازه، بعد از گذراندن یک شب سخت است.

18
The Antlers – Familiars

گروه نیویورکی The Antlers از آن گروه‌هایی‌ست که می‌تواند نقش مهمی را در شکل گیری سلیقه‌ی موسیقیایی شما ایفا کند! آنها کار خود را در سال 2006 و با موسیقی فولک آغاز کردند. اما حالا بعد از طی کردن سیر تکامل و انتشار پنج آلبوم، چیزی که می‌شنوید یک موسیقی ایندی راک و ارکسترال استثنایی‎‌ست که در لفافه‌ای از موسیقی پست راک پوشیده شده است. پنجمین آلبوم آنها با عنوان Familiars اثری‌ست کامل‌تر، پخته‌تر و حرفه‌ای‌تر از تمام آن چیزی که تا به حال از این گروه شنیده‌ایم. سایت معتبر و سختگیر متاکریتیک امتیاز 82 از 100 را به این آلبوم داده و پیچفورک امتیاز 7.8 از 10 را برای آن در نظر گرفته است. رولینگ استونز نیز در خصوص این آلبوم می‌گوید: این آلبوم برای این گروه، رسیدن به سطح حیرت انگیزی از آهنگ سازی‌ست. لاود اند کوایت نیز با تمجید از آلبوم می‌گوید: The Antlers مسئول شکل گیری اکثر لحظات روح نواز گیتار موسیقی ایندی راک، در چند سال اخیر است.

17
Temples – Sun Structures

گروه انگلیسی تازه کار Temples تنها دو سال است از تولدش می‌گذرد. اولین آلبوم آنها با نام Sun Structures، محصول 2014، به اندازه‌ای توانست توجه جامعه‌ی هنری را جلب کند که بزرگانی نظیر جانی مار (عضو سابق گروه The Smith) و نوئل گالاگر (عضو گروه منحل شده‌ی Oasis) آنها را بهترین گروه تازه کار انگلستان نام نهادند. موسیقی سایکدلیک راک آنها به شکل واضحی حال و هوای دهه‌های پیشین را دارد. آنها در مصاحبه‌شان تاکید کرده‌اند که موسیقی‌شان الهام گرفته از The Byrds (گروه مشهور دهه 60 سایکدلیک راک آمریکایی)، Nazz (گروه دهه 60 گاراژ راک آمریکایی) و مارک بولان (هنرمند مشهور انگلیسی، رهبر گروه T. Rex، که سال 1977 در سن 29 سالگی درگذشت) بوده و آلبوم آنها شکل نوینی از آن چیزی‌ست که در دهه‌های گذشته فراموش شده است. با این وجود این آلبوم را در یک روز آفتابی، در یک جاده‌ی خلوت و طولانی، پشت فرمان، گوش کنید تا به جادوی آن پی ببرید!

16
Lunatic Soul – Walking on a Flashlight Beam

حالا دیگر ماریوس دودا، رهبر گروه Riverside، تبدیل به یکی از چهره‌های استثنایی موسیقی پراگرسیو شده است. او بار دیگر با پروژه‌ی انفرادی خود، Lunatic Soul، از دریچه‌ی گوش‌های ما وارد شده و تمام روح‌مان را تسخیر می‌کند. چهارمین آلبوم او با نام Walking on a Flashlight Beam اثری به نسبت متفاوت از کارهای قبلی اوست. دودا اینبار زمان بیشتری را طلب می‌کند. شش ترک از مجموع نُه ترک این آلبوم با مدت زمانی برابر یا بیش از 7 دقیقه، این اثر را تبدیل به طولانی‌ترین آلبوم Lunatic Soul تا به امروز کرده است. فضای آهنگها نسبت به گذشته کمی امبیت‌تر شده، الکترونیک نقش خود را پررنگ‌تر بازی می‌کند و جوی که حاکم است حکایت از موسیقی اکسپریمنتال دارد. با وجود آنکه آلبوم قبلی Lunatic Soul عاری از کلام بود، بنظر می‌رسد دودا تصمیم گرفته دوباره صدای جادویی خود را در فضای آلبوم به پرواز در آورد. این آلبوم می‌تواند کاملا جوابگوی نیاز ما به صدای جادویی ماریوس دودا باشد.

… ادامه دارد

بهترین‌های 2014 از نگاه آل‌ب‌وم – 2

بردیا برجسته نژاد: در پست قبلی شماره‌های 25 الی 30 فهرست بهترین‌های سال از نگاه این وبلاگ (کلیک کنید) را خواندید. و حالا ادامه‌ی لیست:

25
One Star Closer – Another Shape of Purity

شاید کمتر نام کشور بلاروس را در دنیای موسیقی شنیده باشید. اجازه بدهید ولادیسلاو پتکویچ را به شما معرفی کنم. این هنرمند جوان بلاروسی پروژه‌ای تک نفره دارد با عنوان One Star Closer، که تلفیقی‌ست از موسیقی پست راک و امبینت. او فعالیتش را از سال 2009 آغاز نمود و در سال 2011 اولین آلبومش را با عنوان The Oceans We Are Drowned In منتشر کرد. این آلبوم توانست در فضای مجازی توجه علاقه‌مندان پست راک را به خود جلب کرده و نقدهای مثبتی را به همراه داشته باشد. دومین آلبوم او با عنوان Another Shape of Purity از فضای سیاه و تیره‌ی حاکم بر اولین آلبومش فاصله گرفته و سعی کرده فتیله‌ی امبینت را کمی پایین بکشد تا بیشتر در پست راک فرو برود. تقابل گیتار و پیانو از آهنگی به آهنگ دیگر قابل توجه است، بطوری که وقتی هرکدام فضا را در دست می‌گیرند، کاملا آن را به تصاحب خویش در می‌آورند. این آلبوم اثری تمیز و جذاب است که آینده‌ی درخشانی را برای پتکویچ رقم خواهد زد.

24
Natalie Merchant – Natalie Merchant

بانوی عالیقدر، ناتالی مرچنت، لطف کرده و بعد از گذشت چهار سال از آلبوم قبلی، اثر جدیدی را هم‌نام با خودش، منتشر کرده‌ است. این آلبوم ششمین اثر انفرادی این هنرمند، بعد از جدایی از گروه 10000Maniacs، به حساب می‌آید که برای اولین بار، بعد از آلبوم سال 2001، تمام آهنگهایش مختص همین آلبوم و توسط مرچنت نوشته شده است (در این 13 سال او یا آثار دیگران را کاور کرد و یا مشغول بازخوانی موسیقی کودکان بوده).حالا دیگر ناتالی مرچنت پنجاه سالگی را رد کرده، صدای او جادویی‌تر از همیشه شده است و می‌تواند مانند همیشه عشقی همراه با درد را به شما هدیه‌ کند. به جرات می‌توان گفت که این بهترین آلبوم انفرادی مرچنت تا به امروز است. موسیقی او پرسه زدنی در فضای فولک با نگاهی از دور دست به موسیقی گاسپل است. با این وجود مرچنت هیچوقت خمیرمایه‌ی موسیقی پاپ را فراموش نکرده است و شاید همین باعث شده او نزد علاقه‌مندان اکثر ژانرها محبوب باشد.

23
The Pineapple Thief – Magnolia

گروه انگلیسی The Pineapple Thief جزو آن دسته از گروه‌های کم حاشیه و بی دردسر موسیقی پراگرسیو راک است. هرچند آنها را نمی‌توان بطور کامل پراگرسیو دانست و همیشه می‌توان در آثارشان ردی از موسیقی ایندی و آلترناتیو را نیز شنید، اما این مسئله چندان برای اعضای گروه اهمیت ندارد، بطوری که در مصاحبه‌ای عنوان کرده‌اند که هدفشان فقط تولید موسیقی خوب است و مهم نیست حاصل آن راک باشد یا پراگرسیو، عامه پسند باشد یا خاص. دهمین آلبوم آنها با عنوان Magnolia پا را از این فراتر گذاشته و بطور کاملا آشکاری موسیقی پراگرسیو را به حاشیه رانده است. این را بگویم که با وجود آنکه کمتر گروه پراگرسیو راکی را می‌توانید پیدا کنید که در طول 15 سال، 10 آلبوم منتشر کرده باشند، اما بروس سورد، رهبر گروه، هنرمند سختگیری‌ست که بعنوان مثال تنها بخاطر راضی نبودن ماحصل آلبوم چهارم در سال 2004، آن را بطور کامل از اول ضبط و میکس کرد و آن را در سال 2005 منتشر نمود. پس بدانید که این کثرت از سر بی‌حوصلگی نیست و حاصل خلاقیت آنهاست.

22
Alcest – Shelter

پروژه‌ی تک نفره‌ی Alcest، معجونی‌ست جادویی، اثر هنرمندی فرانسوی به نام استفان پات، با نام هنری نژ (Niege به معنی برف). هر آلبومی که از او منتشر می‌شود آنقدر با کارهای قبلی‌اش متفاوت است که انگار هر بار در مدت زمان بین دو آلبوم تحولی تازه در او شکل می‌گیرد. چهارمین آلبوم او با عنوان Shelter نه حال و هوای موسیقی بلک متال را دارد و نه وارد فضاهای فولک متال شده است. بلکه اینبار با موسیقی پست راک با کلام، شوگیز و حتی در بعضی قسمتها موسیقی دریم پاپ طرف خواهید بود. این آلبوم پر است از روشنی و نور. انگار که هر آهنگ موسیقی متنی باشد برای طلوع آفتاب. با هر ترک یک جای منحصر بفرد ایستاده‌اید، روی یک برج، بالای کوه، در میان یک دشت، در کنار دریا. اما هر کجا که باشید، همچنان یک چیز وجه تشابه تمام آهنگهاست: شما به تماشای طلوع آفتاب ایستاده‌اید. می‌توانید با این آلبوم موسیقی پست راک را همراه با امید تجربه کنید. اتفاقی که معمولاً در این ژانر رخ نمی‌دهد.

21
The Black Keys – Turn Blue

حالا دیگر گروه آمریکایی The Black Keys و موسیقی اعجاب انگیزشان، بصورت نماد و معیاری برای سنجش ژانر بلوز راک تبدیل شده است. هشتمین آلبوم آنها با عنوان Turn Blue را می‌توان موفقترین آلبوم آنها تا به امروز دانست، زیرا که این اولین آلبوم آنهاست که توانست جایگاه نخست را در آمریکا و استرالیا تصاحب کند. جالب اینجاست که بدانید این آلبوم یکی از معدود آلبومهای مشترک در اکثر لیستهای بهترین آلبومهای سال 2014 است! رولینگ استونز در لیست خود آن را بعنوان سومین آلبوم برتر سال معرفی کرده، موجو در فهرست 50تایی خود جایگاه 34 را به آن داده، تلگراف رتبه‌ی 11 و همچنین کیو شماره‌ی 41. این را اضافه کنم، هرچند که قبول داریم این گروه همین جایی که هست بهترین جاست و تغییر چندان برازنده‌اش نیست، با این وجود این آلبوم نسبت به شاهکار قبلی، El Camino کمی ضعیفتر است و نتوانسته زیبایی و ظرافت آن را تکرار کند، که البته ما آن را نیز به بلک کیز بودنش می‌بخشیم!

… ادامه دارد