آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی سی و دوم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Caspian – Castles High, Marble Bright

«قلعه‌ها بلند، مرمر روشن» یا یک همچنین چیزی عنوان مجموعه‌ای شامل دو ترک از گروه پست راک آمریکایی، «کاسپین»، محصول 2016 است. آخرین آلبوم آنها سال گذشته با موفقیت چشمگیری همراه بود. چند تور مختلف، بیش از 50 اجرا در آمریکا، چند اجرا در چین و تایوان و اولین اجرای گروه در ژاپن، و این در حالی بود که بلیت‌های اکثر اجراها در همان چند ساعت اول به طور کامل خریداری شد. اثر جدید آنها در اصل با یک فیلم کوتاه همراه است که آن را می‌توانید در یوتیوب ببینید. همچنین آنها در اولین اجرای زنده‌ی این آهنگ، آن را بعنوان آخرین ترک در کنسرتی که بمناسبت ده ساله شدنشان برگزار شده بود اجرا کردند. نتیجه آنکه: این فقط یک مجموعه با دو آهنگ است، در دریای آثار این گروه هم چندان اثر شاخصی نیست، اما شنیدنش حس و حال خاص خود را دارد.

Stars as Lights – Constellations

«صور فلکی» عنوان سومین آلبوم پروژه‌ی تک نفره‌ی هنرمند ناشناس فنلاندی ژانر امبینت و پست راک، «استارز از لایتس»، محصول 2016 است. خود این هنرمند بهترین توصیف را در یک جمله‌ از موسیقی خود دارد: موسیقی بکگراند برای لحظات زیبای زندگی. واژه‌ی بکگراند شاید کلیدی‌ترین برچسب برای موسیقی این هنرمند باشد. موسیقی او، چه در گذشته و چه در آلبوم جدید، نه قدرت خاصی دارد و نه پیچیدگی عجیب و غریبی را ارائه می‌کند. این آلبوم جان می‌دهد برای آنکه در یک روز روشن و آفتابی، که نور خودش را پخش کرده روی شما، در بکگراند پخش و تبدیل به موسیقی متن لحظاتتان شود. این را هم بگویم که از آن جهت به او لقب هنرمند ناشناس را داده‌ام که تعداد شنوندگانش در سایت لست اف ام، بعد از انتشار سه آلبوم، هنوز به هزار نفر نرسیده است. نتیجه آنکه: این بنده خدا را به هزار نفر برسانید!

Esben and the Witch – Older Terrors

«وحشتهای قدیمی‌تر» عنوان چهارمین آلبوم گروه باور نکردنی انگلیسی، «اسبن اند د ویچ»، محصول 2016 است. باور کنید که این گروه باور نکردنی‌ست! وقتی اجرای زنده‌ی آنها را در سال 2011 در فستیوال راک ان کک دیدم، زمانی که به تازگی اولین آلبومشان را منتشر کرده بودند، هیچوقت فکر نمی‌کردم که روزی تبدیل بشوند به یکی از دوست داشتنی‌ترین گروه‌هایی که می‌شناسم. موسیقی آنها از اولین آلبوم تا به امروز دستخوش تغییرات حیرت انگیزی بوده است. حالا دیگر آنها را می‌توان سردمدار موسیقی گاتیک پاپ یا به قول خودشان «نایتمر پاپ» دانست. آلبوم به آلبوم موسیقی آنها پخته‌تر، قوی‌تر، جذابتر و تاثیرگذارتر و صدای ریچل دیویس روح‌نوازتر، جادویی‌تر و رویایی‌‌تر می‌شود. آلبوم جدیدشان یک تفاوت بزرگ با آثار قبلی‌شان دارد و آن هم اینکه تنها چهار ترک در آن گنجانده شده که هر چهارتای آنها مدت زمانی بیشتر از ده دقیقه دارند. همه چیز سر فرصت است! فضاسازی‌ها، عروج و فرودها، وکال و در کل همه چیز کاملاً آزادانه و بدون محدودیت زمانی ساخته و پرداخته می‌شوند و در کنار هم یک آرام‌پزی را تشکیل می‌دهند که با شنیدنش، بدون آنکه متوجه بشوید، در زمانی نسبتاً طولانی پخته می‌شوید! نتیجه آنکه: لعنتی‌ها! همین حالا بروید پخته بشوید!

Michael Bublé – Nobody But Me

«هیچکس به جز من» عنوان نهمین آلبوم هنرمند ژانر سوئینگ و تردیشنال پاپ کانادایی، «مایکل بوبله»، محصول 2016 است. وقتی اولین ترک آلبوم را شنیدم بنظرم آمد که یک چیزی اشتباه شده است! این بیشتر شبیه موسیقی جوناس برادرز یا یک چیزی در همین مایه‌ها است! یک پاپ نسبتاً بیمزه که از بوبله بعید است. دومین آهنگ همان بوبله‌ی همیشگی بود. همان اجرای جذاب موسیقی پاپ قدیمی. ترک سوم دوباره ماجرایش متفاوت شد و البته بعد از آن باز همه چیز به حالت نرمال بازگشت! قضیه از این قرار است که ترک اول و سوم آلبوم از ساخته‌های خود بوبله است که معلوم نیست چرا اینقدر با ژانر همیشگی‌اش فرق دارد و باقی آهنگهای آلبوم مثل همیشه اجرای مجدد آثار مشهور بزرگان موسیقی سوئینگ، تردیشنال پاپ و وکال جز است. شاخص‌ترین وجه این آلبوم هم مثل همیشه توانایی بازی بوبله با صدای خود است. همچنین این آلبوم آهنگی دارد به اسم Someday که ساخته‌ی مگان ترینور است و با همکاری خود او نیز اجرا شده است. این تنها آهنگ اوریجینال در تاریخ فعالیت بوبله است که توسط او ساخته نشده است. نتیجه آنکه: چند ترک ناخالص را بیخیال شوید، آن آهنگهایی که سوئینگ یا تردیشنال پاپ هستند، فوق العاده‌اند.

Crippled Black Phoenix – Bronze

«برنز» عنوان نهمین آلبوم سوپر گروه استثنایی موسیقی پراگرسیو، «کریپلد بلک فونیکس»، محصول 2016 است. پیش از این آنقدر از این گروه و آثارش صحبت کرده‌ام که دیگر نیازی به توصیف مجدد آنها نیست. جدیدترین اثر آنها (که نمی‌دانم چرا هنوز اسمش در ویکی پدیا اضافه نشده است) یک تفاوت بسیار شاخص با آثار قبلی آنها دارد و آن هم وکال به شدت پررنگ و پراهمیت در تقریباً تمامی آهنگهاست. پیش از این شاید آن چیزی که خیلی اهمیت داشت موسیقی اعجاب انگیز آنها و اجرای کم نظیرشان بود و وکال همیشه به عنوان تزئین بعضی از آهنگها در گوشه‌ای حضور داشت. اما در آلبوم جدید وکال، اهمیت صد چندان پیدا می‌کند. این آلبوم توانسته نظر منتقدین را نیز به خود جلب کند. مجلات پاورپلی، گوست کالت و ساوندسکیپ امتیاز 9 از 10 را برای آن در نظر گرفته‌اند و مجلات نیونویز و هوی‌پاپ نیز به آن امتیاز 4 از 5 را داده‌اند. نتیجه آنکه: شاهکار دیگری از این گروه را حتماً تجربه کنید.

آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی بیست و ششم

بردیا برجسته نژاد: آلبوم پکیجی را که در این پست می‌خوانید به زحمت و محبت «رضا اموری» نوشته شده است. ضمن تشکر از رضای عزیز، لازم است بگویم، هرچند خودتان مطمئناً می‌دانید، که متن نوشته شده بازتاب سلیقه و نظر شخصی رضا اموری است و از آن جهت که هدف اصلی پستهای مرتبط با آلبوم پکیج، معرفی آلبومهای تازه منتشر شده است و نه نقد و بررسی آنها، لذا لزومی ندارد نظر من یا کس دیگری در خصوص این آلبومها دوباره نوشته شود.

Mono – Requiem For Hell

رضا اموری: «مرثیه ای برای جهنم» نام جدیدترین اثر پست – راک بازان ژاپنی، گروه «مونو»، است که به فاصله دو سال از آخرین آلبومشان منتشر شده است. به نظر می‌رسد مونو چندین سال است که مسیر موفقیت را پیدا کرده و همچنان در آسمان ها سر می‌کند. در این آلبوم هم شاهد ملودی‌های پخته، ریتم‌های طولانی و اتمسفر سنگین، که به نوعی امضای این بند به شمار می‌رود هستیم. این آلبوم هم به نوعی پیرو دیگر آلبوم‌های بند به شمار می‌رود و تنها شامل پنج قطعه می‌شود. نتیجه آنکه: اگر طرفدار پست – راک هستید حتما تا الان به این آلبوم گوش کرده‌اید و نیازی به تاکید من وجود ندارد. اگر هم طرفدار پست – راک نیستید، خب، برای شروع چه بندی بهتر از مونو؟

Nick Cave and the Bad Seeds – Skeleton Tree

رضا اموری: صبح است. از خواب بر می‌خیزید. متوجه می‌شوید که بند مورد علاقه‌تان آلبومی جدید منتشر کرده است. بنا بر تجربیات قبلی سعی می‌کنید که صبح به سراغش نروید! چون دوست ندارید که روز را با غم شروع کنید! بند مورد نظر بدون شک «نیک کیو اند بد سید» است. بندی که این توانایی را دارد که شادترین افراد روی زمین را با موسیقی ملانکولی خود غمگین کند. بندی قدیمی و ریشه دار، از دل ملبورن استرالیا که در اوایل دهه 80 میلادی توسط نیک کیو، میک هاروی و بلیکسا بارگلد تاسیس شد . به تازگی شانزدهمین آلبوم رسمی این بند آلترناتیو به نام «درخت اسکلت» منتشر شده است و غوغایی در بازار تقریباً ساکن موسیقی خلق کرده است. نیک کیو در جریان نوشتن این آلبوم بود که خبر فوت پسر 15 ساله‌اش به او رسید. به همین دلیل تم و مضمون بیشتر قطعات این آلبوم مرگ، عزا و از دست دادن عزیزان و نزدیکان است. نتیجه آنکه: اگر از موسیقی ملانکولی و غمگین لذت می‌برید به این آلبوم گوش بدهید. نه! اگر از موسیقی لذت می‌برید این آلبوم را گوش کنید.

Norah Jones – Day Breaks

رضا اموری: «طلوع» نام جدیترین آلبوم منتشر شده از هنرمند دوست داشتنی و خوش قریحه آمریکایی، «نورا جونز» است که در تاریخ 7 اکتبر امسال به صورت رسمی منتشر شد. موسیقی در حد ‌نهایت زیبا، شاعرانه و عاشقانه است و این همان چیزی‌ست که از نورا جونز عزیزمان انتظار داریم. سبک این آلبوم بیشتر حول جز می‌چرخد و گاهی رگه‌های پاپ نیز در آن پدیدار می‌شود‌. آلبوم شامل شانزده قطعه است که چهار تا از آنها بصورت لایو ضبط شده‌اند. در مورد خود شخص نورا جونز نیز می‌توان گفت که او همان آرتیست همیشگی است: نه پیشرفتی حاصل شده و نه پس رفتی‌. ولی خب، ما هم همان نورا جونز همیشگی را دوست داریم! در بازار موسیقی آمریکا که انتظار می‌رود خوانندگان زن موسیقی پلاستیکی و هالیوودی و عامه پسند تولید کنند، نورا جونز یک نعمت است. نتیجه آنکه: این آلبوم به شدت ساده و خوش آیند را حتماً گوش کنید که با گوش‌تان مهربان است. مطمئنا آرامش عجیب این آلبوم را حس خواهید کرد.

Bon Iver – 22, A Million

رضا اموری: «22، یک میلیون» نام آخرین آلبوم بند فولک – ایندی راک آمریکایی، «بون ایور»، به تازگی منتشر و روانه بازار شده است. آلبوم دارای 10 قطعه است که به شکل عجیبی نامگذاری شده‌اند. بعنوان مثال ترک اول عنوانش «22 (OVER S∞∞N)»   است، به همین شکلی که می‌بینید و ترک دوم «10 d E A T h b R E a s T ⚄ ⚄»    نام دارد و در ادامه هر ترک با اسمی عجیبتر از قبلی. به طور کلی با یکی از خاص ترین و عجیب ترین آلبوم های سال طرف هستیم، آلبوم که به نحوی لیریکس آن ریشه در مضامین دینی دارد. این گروه در این آلبوم مقداری از فولک بودن خود فاصله گرفته و عناصر الکترونیک کم و بیش در آن خودنمایی می‌کنند. شخصا کارهای اولیه این بند را بیشتر می‌پسندیدم و جدیداً فقط احساس می‌کنم که جاستین ورنون (بنیانگذار – گیتاریست – ووکالیست) فقط تبدیل به یک نسخه آمریکایی از دیمین رایس شده است. نتیجه آنکه: یک بار شنیدنش ضرر ندارد. دو بار هم شد اشکال ندارد!

Devin Townsend Band – Transcendence

رضا اموری: «برتری» نام هفدهمین آلبوم رسمی موزیسین کهنه کار، دوین تونسند، است و همچنین هفتمین آلبوم از سری کارهایی که این هنرمند کانادایی در غالب پروژه موسیقیایی خود، دوین تونسند پراجکت، انجام داده است. این آلبوم در ماه سپتامبر 2016 و در غالب دو سی دی منتشر شد که یکی از آن ها شامل دموهای استفاده نشده‌ی او در سال‌های گذشته است. ژانر کلی آلبوم مطابق انتظار پراگرسیو است که گاهی راک می‌شود، گاهی متال و حتی گاهی سمت و سوی سیمفونیک و اورکسترال می‌گیرد. آلبوم فضایی شدیداً آپ بیت دارد که اگر با کارهای قبلی دوین تونسند آشنا باشید کاملا به نظرتان آشنا خواهد رسید. تمامی قطعات (به جز یک قطعه) توسط خود دوین تونسند ساخته شده‌اند و می‌توان این برداشت را داشت که آلبوم بیشتر موسیقی محور است و آواز در حاشیه می‌ماند، هرچند صدای فریاد گونه‌ی دوین تونسند هم کاملاً دوست داشتنی و جذاب است. به طور کلی می‌توان گفت که این آلبوم دقیقاً همان چیزی‌ست که باید باشد و تمام اجزای تشکیل دهنده آن با یکدیگر به هارمونی فوق العاده‌ای رسیده‌اند و مکمل یکدیگرند. نتیجه آنکه: بدون شک با یکی از بهترین آلبوم‌های سال در سبک پراگرسیو طرف هستید.

 

آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی بیست و دوم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

To Cast a Shadow – Winter’s Embrace

«آغوش زمستان» عنوان سومین آلبوم گروه بی‌مزه‌ی نروژی، «تو کست اِ شدو»، محصول 2016 است. با وجود اینکه هسته‌ی اولیه گروه در سال 1990 شکل گرفت، اما اولین آلبوم آنها با 17 سال تاخیر و در سال 2007 منتشر شد. آثار آنها چندان دلچسب نیست! موسیقی گاتیک متال و ملودیکی که مطمئناً بسیار بهترش را تجربه کرده‌اید. نگاهی به لست اف ام این گروه این مساله را نیز تائید می‌کند. با وجود اینکه ژانر گاتیک متال جزو ژانرهای پرطرفدار به شمار می‌آید اما تعداد شنوندگان آنها با وجود انتشار سه آلبوم فقط کمی بیشتر از 2000 نفر است! نتیجه آنکه: اگر آنها را نمی‌شناسید، چیزی را از دست نداده‌اید. اگر هم آنها را می‌شناسید… چقدر عجیب!

The Pineapple Thief – Your Wilderness

«توی رام نشده» عنوان یازدهمین آلبوم گروه پراگرسیو راک انگلیسی «پاین‌اپل تیف» محصول 2016 است. برای من موسیقی این گروه همیشه بازتاب کمرنگ و ضعیف شده‌ای از آثار استیون ویلسون، مخصوصاً پورکوپاین تری بوده است. انگار که به شکلی کاملا خودخواسته ترجیح می‌دهند زیر سایه‌ی این غول موسیقی پراگرسیو باقی بمانند و آثارشان را از او الهام بگیرند. اما آلبوم جدید پا را یک قدم فراتر گذاشته (شاید هم پس کشیده!) و من را کاملاً به یاد ویلسون و در بعضی قسمتها، به یاد اویو گفن و پروژه‌ی مشترکش با استیون ویلسون، یعنی «بلکفیلد»، می‌اندازد. حالا نمی‌دانم من توهم زده‌ام یا نه، ولی باور کنید صدای «بروس سوورد»، رهبر و خواننده‌ی پاین‌اپل تیف، آلبوم به آلبوم بیشتر شبیه صدای ویلسون می‌شود! نتیجه آنکه: الهام گیری و تاثیر پذیری و این مزخرفات را بگذارید کنار. این آلبوم زیباست و ارزش شنیدن را حتماً دارد.

Robert Francis – Fire Engine Red

«قرمز، به رنگ ماشین آتش نشانی» عنوان پنجمین آلبوم هنرمند آمریکایی ژانر فولک و آمریکانا، «رابرت فرانسیس»، محصول 2016 است. فرانسیس اولین آلبوم خود را زمانی که تنها 19 سال داشت، در سال 2007، منتشر کرد. در خصوص او مساله این است که با وجود سن و سال کمی که دارد، موسیقی‌اش، صدا و اجرایش، کاملاً پخته و دوست داشتنی‌ست و می‌تواند تبدیل به یکی از هنرمندان مورد علاقه‌تان در این ژانر بشود. این را هم بدانید که پدر رابرت فرانسیس یکی از تهیه کنندگان بنام موسیقی کلاسیک و صاحب یکی از بزرگترین کلکسیون‌های صفحات موسیقی کلاسیک در آمریکاست. نتیجه آنکه: به احتمال زیاد این آلبوم را دوست خواهید داشت.

Corinne Bailey Rae – The Heart Speaks in Whispers

«قلبی که نجوا گونه حرف می‌زند» عنوان سومین آلبوم هنرمند انگلیسی ژانر سول و نئوسول، «کورین بیلی ری»، محصول 2016 است. این آلبوم به فاصله‌ شش سال از اثر قبلی این هنرمند در حالی منتشر شده که به گفته‌ی او در ادامه‌ی آلبوم پیشین ساخته شده است. با وجود آنکه این آلبوم از نگاه منتقدین اثری مقبول و دوست داشتنی معرفی شده و به شخصه دو آلبوم قبلی او را بسیار دوست دارم، اما این اثر به آن اندازه‌ای که انتظارش را داشتم برایم جذابیت نداشت و به جز چند ترک نتوانستم ارتباط لازم را با کل آن برقرار کنم. بهترین جایگاهی که این آلبوم موفق شده تصاحب کند، رتبه‌ی چهاردهم در چارت انگستان و سی و یکم در بیلبورد آمریکاست. نتیجه آنکه: اگر کنجکاو هستید، به خودتان مربوط است، در غیر اینصورت به سراغ یک آلبوم دیگر بروید.

The Album Leaf – Between Waves

«در فواصل امواج» عنوان ششمین آلبوم استودیویی عزیز دوست داشتنی، «جیمی لاوال» و پروژه‌ی جذابش، «آلبوم لیف»، محصول 2016 است. برای من آشنایی با ژانر دوست داشتنی پست راک با شناخت این هنرمند و انتشار چهارمین آلبومش در سال 2006 رقم خورد. حالا از آخرین اثر او نزدیک به شش سال می‌گذرد و او با انتشار جدیدترین آلبوم خود مجدداً برای تسخیر دلها آمده است، منتها اینبار با چاشنی الکترونیک به مراتب بیشتر و البته تعداد ترکهای همراه با وکال بیشتر نسبت به آثار گذشته‌اش. اگر احیاناً می‌خواهید اطلاعات بیشتری در خصوص این آلبوم بدانید حواستان باشد که از ویکیپدیا استفاده نکنید! معلوم نیست کدام احمقی این آلبوم را به چهارمین اثر هنرمند پرتغالی، «دیوید فونسکا»، که عنوان مشابهی با این اثر دارد، لینک کرده است! نتیجه آنکه: یک پست راک تمیز، ملو، آرام و جذاب را نباید از دست بدهید.

بعد نوشت: لینک اشتباه را حذف کرده‌اند، بالاخره!

آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی نهم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Janis Joplin – Janis, Little Girl Blue OST

در سال 2015 فیلم مستندی با عنوان «جنیس، دختر کوچک غمگین» اکران شد که به زندگی هنری یکی از شاخص‌ترین چهره‌های موسیقی دهه‌ی هفتاد، مشهورترین خانم در کلاب بیست و هفت ساله‌ها (هنرمندانی که در سن 27 سالگی از دنیا رفته‌اند)، خانم «جنیس جوپلین»، پرداخته است. این فیلم به کارگردانی امی برگ و با صدا و کلام هنرمند دوست داشتنی، خانم کت پاور، ساخته شده است. به تازگی موسیقی متن این فیلم منتشر شده که شامل 17 ترک به کار برده شده در این فیلم مستند است. آهنگها را می‌توان به دو دسته تقسیم کرد: آثار انفرادی جنیس جوپلین که شامل چند ترک استودیویی و چندین اجرای زنده (از جمله ووداستاک سال 69) است، و همچنین چند آهنگ که در زمان عضویتش در گروه Big Brother & the Holding Company اجرا کرده است. نتیجه آنکه: اگر جنیس باز هستید که حتما این آهنگها را شنیده‌اید. اگر نه، برای ادای احترام به این هنرمند دوست داشتنی، این مجموعه را گوش کنید.

Jeff Buckley – You and I

«جف باکلی» تقریباً بعنوان یک اسطوره در موسیقی شناخته می‌شود. هنرمندی که تنها یک آلبوم منتشر کرد و در سن 30 سالگی غرق شد و از دنیا رفت. همین یک آلبوم شاید کافی بود تا نبوغ او را تا به امروز، که در حدود 20 سال از مرگش می‌گذرد، در یادها نگه دارد. امسال آلبومی با عنوان «تو و من» از باکلی منتشر شده که شامل 10 ترک است: هشت ترک کاور شده با اجرای او که در سال 1993 ضبط شده‌اند، یک دمو از آهنگ Grace (که بعدها در سال 1994 در تنها آلبوم او جای گرفت) و آهنگی با عنوان Dream of You and I که تنها اثر ساخته‌ی باکلی است که تا به امروز منتشر نشده بود. اکثر آهنگهای کاور شده در این مجموعه تحت هیچ شرایطی به زیبایی نسخه‌ی اصل نمی‌رسند و احتمالاً اگر باکلی از دنیا نمی‌رفت، هیچوقت هم فرصت شنیده شدنشان نصیتان نمی‌شد. نتیجه آنکه: این اثر را هم، مانند آلبوم جنیس، برای ادای احترام به هنرمندی که دیگر در بین ما نیست گوش کنید.

Hooverphonic – In Wonderland

«در سرزمین عجایب» عنوان دهمین آلبوم یکی از اولین گروه‌های ژانر تریپ هاپ، «هوورفونیک»، محصول 2016 است. دو بار شنیدن کل آلبوم طول کشید تا متوجه‌ی دلیل اینکه چرا از شنیدنش لذت نمی‌برم بشوم! این آلبوم صدای «نومی ولفز» را کم دارد!. ولفز در سال 2008 جایگزین «گیک آرنارت» شد و در سه آلبوم نیز حضور داشت. اما اینطور که به نظر می‌رسد ولفز اواسط سال 2015 از گروه جدا شده و آلبوم جدید فقط با حضور دو عضو اصلی گروه، بدون فیمیل وکالیست، ساخته و ضبط شده است. همین امر باعث شده که این آلبوم بر خلاف آثار قبلی این گروه چندان چنگی به دل نزند و آن تاثیر همیشگی را نداشته باشد. نتیجه آنکه: شنیدنش ضرر ندارد. اما این هوورفونیک، آن هوورفونیکی نیست که می‌شناسید.

Sarah Neufeld – The Ridge

«برآمدگی» عنوان سومین آلبوم سولوی هنرمند و ویالنیست کانادایی، خانم «سارا نیوفلد»، محصول 2016 است. ایشان را حتما می‌شناسید! اگر نه، لابد نام گروه پست راک کانادایی «Bell Orchestre» که ایشان در آن عضو هستند را شنیده‌اید. اگر باز هم نه، دیگر حتما گروه مشهور «Arcade Fire» که سارا نیوفلد مدت زیادی در آن نوازنده‌ی ویالن بود را می‌شناسید. خانم نیوفلد با آلبوم جدید خود مرزهای موسیقی در دو گروه خود را شکسته و قدم به فضای نئوکلاسیکال و مدرن کلاسیکال گذاشته است. موسیقی این آلبومِ بدون وکال، سحر انگیز و جادویی است. شنیدنش روحیه و شرایط خاصی را می‌طلبد. آن انتظار همیشگی و طنین روح نواز را از ویالن انتظار نداشته باشید! اینجا کمی ماجرای این ساز متفاوت است. نتیجه آنکه: این آلبوم را حتما مزه مزه کنید.

Esperanza Spalding – Emily’s D+Evolution

پنجمین آلبوم خواننده و هنرمند جز فیوژن آمریکایی و بیسیست چیره دست، خانم «اسپرانزا اسپالدینگ» با عنوان Emily’s D+Evolution محصول 2016 است. به شخصه علاقه و ارادت خاصی به موسیقی جز دارم و بنظرم یکی از اصولی‌ترین ژانرهای موسیقی است که می‌توان از آن لذت برد. اسپرانزا اسپالدینگ و به کل موسیقی جز فیوژن و کانتمپروری جز حکایت جداگانه‌ای دارد. ارتباط بر قرار کردن با آن برایم چندان راحت نیست و نمی‌توانم آن طور که لازم است از شنیدنش لذت ببرم. این آلبوم و کلاً آثار این هنرمند و این ژانر ‌خارج از آن چیزی است که با ذائقه‌ی من جور در بیاید. نتیجه آنکه: طعم آن را بچشید. دوست داشته باشید یا نه مهم نیست، مهم این است که با طعم جدیدی آشنا خواهید شد.

آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی پنجم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده از ابتدای سال 2016 تا کنون.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Animal Collective – Painting with

«ابزار رنگ آمیزی» یا چیزی توی همین مایه‌ها، دهمین آلبوم گروه اکسپریمنتال پاپ «انیمال کلکتیو» محصول 2016 است. هرچقدر هم که این گروه را ستایش کنند و ساختار شکنی‌هایش را ارج نهند، برای من همچنان موسیقی آنها ملغمه‌ای از اصوات درهم و برهم و افکت‌های گوناگون و غیر جذاب است که حاصلش بیشتر به درد ویدئوهای تبلیغاتی 30 ثانیه‌ای می‌خورد تا یک ترک چند دقیقه‌ای. آلبوم جدید آنها هم از این اصل مستثنی نیست و یک بار شنیدنش را تحمل کردم تا شاید چیز بدرد بخوری عایدم شود، که نشد. نتیجه آنکه: به من چه اصلاً!

The Jezabels – Synthia

«سینتیا» سومین آلبوم گروه ایندی راک استرالیایی «جزبلز» محصول 2016 است. اگر آلبوم دوم این گروه، «حاشیه»، محصول سال 2014 که اثری زیبا و در خور توجه بود را 100 در نظر بگیریم، شک نکنید که این آلبوم به راحتی برایتان هزار خواهد بود! آلبومی که آنقدر خوش ساخت و قدرتمند و محکم است که تک تک آهنگ‌هایش می‌تواند به سادگی به روح و جانتان نفوذ کند و این اثر را تبدیل کند به یکی از بهترین‌های امسالتان. نتیجه آنکه: برای شنیدن این آلبوم تردید نکنید.

Charles Lloyd and the Marvels – I Long to See You

چارلز لوید از آن پیرمردان دوست داشتنی و عزیز دل موسیقی جز است. از آنهایی که دم مسیحا دارد و وقتی ساکسفون یا فلوت بدست می‌گیرد و در آن می‌دمد، مرده را زنده می‌کند. از انتشار اولین آلبوم او بیش از پنجاه سال می‌گذرد و حالا چهل و سومین آلبوم این هنرمند با عنوان «مشتاق دیدنت هستم» محصول 2016 منتشر شده است. آلبومی جذاب که می‌تواند روزتان را بسازد. اثری تمیز و مقبول که هرچند آنقدرها به عمق نمی‌رود، اما در همان اندازه‌ی خودش زیبا و لذت بخش است. نتیجه آنکه: مقاومت نکنید! این آلبوم ارزش شنیدن را دارد.

Vince Gill – Down to My Last Bad Habit

«تنزل به آخرین عادت بد من» عنوان پانزدهمین آلبوم انفرادی هنرمند مشهور موسیقی کانتری، «وینس گیل» محصول 2016 است. باید موسیقی کانتری را دوست داشته باشید تا از شنیدن چنین چیز معمولی و ساده‌ای لذت ببرید! وینس گیل در ژانر خودش مشهور است. یکی از پر طرفدارترین هنرمند در بین موزیسین‌های دیگر ژانر کانتری که تمایل شدیدی برای اجرای دوئت با او دارند. اما در نهایت آن چیزی که من می‌شنوم یک اثر نچسب و بی‌تاثیر است که حتی ممکن است یک ساعت پس از شنیدنش به کل فراموشش کنید. نتیجه آنکه: اگر طرفدار پر و پا قرص موسیقی کانتری هستید، آنطور که بقیه می‌گویند قاعدتاً باید از شنیدن این اثر لذت ببرید!

Josef Salvat – Night Swim

«شنای شبانه» اولین آلبوم هنرمند ژانر الکتروپاپ استرالیایی، «ژوزف سالوات»، محصول 2016 است. البته شاید این آلبوم را به نوعی بتوان محصول سال 2015 دانست! به این دلیل که این اثر در اکتبر سال گذشته، فقط و فقط در فرانسه، منتشر شد و نمی‌دانم روی چه حسابی با سه و ماه نیم تاخیر، تازه هفته‌ی پیش در کل دنیا پخش شد. چندان دنبال چیز خاصی نباشید! یک آلبوم پاپ با خمیرمایه‌ی الکتروپاپ که اثر تمیزی در ژانر خودش از آب در آمده، فقط در صورتیکه که فراموش نکنید با یک آلبوم راک یا یک ژانر درست و حسابی دیگر طرف نیستید! نتیجه آنکه: اگر موسیقی پاپ را جیز و اخ و بد نمی‌دانید، یک بار شنیدنش خوب است، ولی برای دومین بار پیشنهادش نمی‌کنم!