ِDixie Chicks – Taking The Long Way

(( هنر والای راک , موسیقی خوب کانتری رو ایجاد میکنه . نه اینکه هنر کانتری راک رو بوجود بیاره )) . این جمله رو Rick Rubin , تهیه کنندهء آخرین آلبوم گروه Dixie Chicks , در مورد اونها گفته . سه دختر جوان و جذاب : Natalie Maines, Martie Seidel  و Emily Robison , با آلبوم Taking The Long Way نشون دادن که به بلوغ و پختگی کافی رسیدن تا مثل همیشه جزو مطرح ترین هنرمندان موسیقی کانتری بشمار بیان . میشه به جرات این آلبوم رو یکی از بهترین آلبومهای کانتری چند سال اخیر دونست . اگه نوشته های قبلی وبلاگ رو خونده باشین , باید یادتون باشه که قبل از اینکه آلبوم منتشر بشه میزان پیش فروش اون باعث شده بود از همون موقع در صدر جدول پرفروشها قرار بگیره و همچنان در صدر باقی مونده و خیال هم نداره جاش رو به کسی بده . برای تهیه این آلبوم کمی دو دل بودم . اما تعریفهایی بسیار زیادی که ازش شنیدم باعث شد این آلبوم رو با هر زحمتی که بود بدست بیارم . هر چند من به شخصه آلبوم سال 1999 گروه یعنی Wide Open Spaces رو ترجیح میدم اما نمیشه زیباییهای این آلبوم رو منکر شد. این آلبوم 68 دقیقه ای با متوسط هر آهنگ 4 دقیقه , مطمئنا یکی از 5 آلبوم برتر سال خواهد بود .برگردیم سراغ آلبوم . آلبوم Taking The Long Way از گروه Dixie Chicks , چهارمین آلبوم این گروه هست که به فاصلهء 4 سال از آلبوم قبلی گروه , یعنی Home , منتشر شد . 14 آهنگ خوب کانتری رو شما توی این آلبوم گوش میدین که برای اولین بار تمام آهنگها نوشتهء خود 3 عضو گروه هست و هیچ آهنگی رو Cover نکردن که حاوی دو نکته اساسی نسبت به کارهای قبلی اونهاست : بطور شدیدی آهنگها شخصی هستن و کاملا منعکس کننده شرایط سیاسی بشمار میان . اشاره کردیم که تهیه کننده این آلبوم ریک رابین هست . یک تهیه کنندهء بسیار مشهور که تقریبا همکاری با هر کسی رو توی سابقهء خودش داره , از Johnny Cash گرفته تا Red Hot Chili Peppers . از Run DMC تا Neil Diamond . همین فرد باعث شده که سه عضو این گروه بتونن به سطح بسیار قابل قبولی از آهنگ سازی و  اجرای آهنگ برسن . ناتالی مینز , یکی از سه عضو گروه , در مورد این آلبوم میگه : (( اینبار همه چیز بسیار شخصی تر بوجود آمد . ما به سمت آهنگهایی که قبلا ساخته بودیم برگشتیم . با این تفاوت که اینبار به نوعی کمال , عمق و زیرکی دست پیدا کرده ایم . ما بزرگ شده ایم ! )) . امیلی رابیسون , عضو دیگهء گروه , میگه : (( این آلبوم توازنی بین ظاهر زندگی ما سه نفر بشمار میاد. اما چیزی ریشه ای هم میتوان در آن یافت . این واقعا مربوط به شجاع و جسور بودن هست . ))این آلبوم حاوی الهاماتی از گروههای راک کلاسیک مانند Eagles و Tom Petty بشمار میاد . برای ساخت این آلبوم از افراد زیادی کمک گرفته شده . از جمله : Neil Finn , John Mayer , Sheryl Crow ,
Chad Smith , Don Wilson و Pete Yorn . The Long Way Around , اولین آهنگ , شروعی خوب ,  به همراه یک ملودی و کر زیبا و از همه مهمتر هارمونی بسیار خوب آواز (Vocal) که به نوعی تقلید از Tom Petty بنظر میاد و این مدل خیلی خوبی برای شروع یه آلبوم هست . Easy Silence تصنیف لطیف اما دقیق پیانو , با کمی ویالون زیبا و آواز خوب و مسلط  ناتالی مینز رو بهمراه داره . Not Easy To Make Nice  ترانهء زمختی داره ! . کمی اغراق آمیز با کر (Chorus) خوب . Everybody Knows و Bitter End کاملا موسیقی سنتی کانتری هستن ! . وقتی دارین Lullabyی 6 دقیقه ای  رو گوش میکنین کاملا به معنی عنوان آهنگ (لالایی) میرسین !. Lubbock Or Leave It  یه موسیقی نسبتا راک با بانجو که شما رو وادار میکنه بیاین وسط و یه قر حسابی باهاش بدین و در ضمن ترانهء طعنه آمیز و هوشمندانهء اون باعث میشه چند بار این آهنگ رو گوش بدین . Silent House و Favorite Year دو تصنیف ملایم زیبا هستن که شنیدنشون توی ماشین میتونه خیلی لذت بخش باشه . Voice Inside My Head ترکیبی از آکوستیک و اسلاید گیتار , یه آهنگ کاملا Sheryl Crowیی بحساب میاد و یکی از بهترین آهنگ آلبوم هست . این ریتم تا آهنگ I Like It ادامه پیدا میکنه و بعد به Baby Hold On , یه آهنگ نسبتا Blues , با همراهی گیتار John Mayer , و بعد از اون به So Hard  (ضعیفترین اثر آلبوم!) میرسه . در آخر هم آلبوم با آهنگ I Hope , با ارگ کلیسایی و همسرایی کر , به پایان میرسه : یه حرکت زیبا برای پایان یه آلبوم.و اما چند مطلب رو بد نیست در مورد این گروه بدونین :1 –  این آلبوم چهارمین آلبوم گروه هست : اولی در سال 1998 با عنوان Fly , دومی در سال 1999  با عنوان Wide Open Spaces , سومی در سال 2002  به اسم Home و چهارمی هم همین آلبوم Taking The Long Way در سال 2006 . 2 – گروه Dixie Chicks دارای رکورد پرفروشترین گروه زن تاریخ هست !!!!.3 – آلبوم Wide Open Spaces باعث شد که Dixie Chicks برنده دو جایزه Grammy بشه بهریت آلبوم کانتری و بهترین آواز
(Vocal) کانتری . 4 – ناتالی مینز در سال 2003 در مورد سیاستهای بوش در رابطه با جنگ عراق اظهار نظر بسیار تندی کرده بود که زمان خودش جنجالی به پا کرده بود !!!. سپتامبر همون سال بود که هواپیمای گروه صاف میره وسط یکی از ساختمونهای فرودگاه ! . اما خب کسی چیزیش نمیشه ! . 5 –  و Dixie Chicks در مورد خودش میگه : (( تصور میکنیم طرفداران ما , و آنها که مارا نمیشناسند , میدانند که ما برای همدردی و تسکین و گفتن حرفایشان فعالیت میکنیم. )) این گروه بر خلاف چیزی که بنظر میاد در فعالیتهای سیاسی (بیشتر بر علیه سیاستهای آمریکا) فعالیت میکنن .

 

Bruce Springsteen- We Shall Overcome

بروس اسپرینگ استین ، بعد از ۳۳ سال فعالیت (از سال ۱۹۷۳) ، ۲۶مین مجموعهء خودش رو با عنوان کامل : We Shall Overcome: The Seeger Sessions منتشر کرد. میشه در مورد این آلبوم خیلی حرف زد . قبل از اینکه تصمیم بگیرم در مورد این آلبوم بنویسم ، بهتر دیدم که حداقل چند Track از Pete Seeger ، هنرمند فولکولر دهه ۵۰ و ۶۰ میلادی ، گوش بدم . در دهه ۶۰ جنگ باعث شد که پیت سیگر به شرق بره و  همین امر باعث ایجاد تغییراتی در روحیهء اون میشه . We Shall Overcome در همین زمان شکل میگیره و بصورت سرودی در رابطه با جنگهای داخلی آمریکا برای رسیدن به تساوی و برابری در میاد.

بروس اسپرینگ استین ، بعد از سالها ، اولین آلبوم Cover خودش رو منتشر میکنه : با تصمیمی آنی و ضبط سه روزه در مزرعهء خودش و با کمک ۱۱ هنرمند سرشناس موسیقی Folk . تمام آهنگها ساختهء پیت سیگر نیست ، اما تمامی آهنگها بازخوانی معروفترین آهنگهای فولکلور دهه های گذشته بحساب میاد . مطلبی که خیلی جالب  و شاید باورنکردنی باشه اینه که این ۱۲ نفر ، به پیشنهاد بروس ، در مزرعه ای خلوت در نیویورک دور هم جمع میشن و بدون هیچ تمرینی آلبومی رو منتشر میکنن که Trackهای اون پشت سر هم ضبط میشه و بعد از سه روز هم منتشر میشه !.

فکر کنم اول بهتره اول این ۱۲ نفر رو معرفی کنیم : ‌Bruce Springsteen (گیتار ، هارمونیکا ، B3 Organ ، پرکاشن و صد البته خواننده !‌) ، Sam Bardfeld (ویولن) ، Art Baron (توبا) ، Frank Bruno (گیتار) ، Jeremy Chatzy (کنترباس) ، Mark Clifford (بانجو) ، Larry Eagle (درامز و پرکاشن) ، Charles Giordano (پیانو ، B3 Organ و آکاردئون) ، Ed Manion (ساکسیفون) ، Mark Pender (ترومپت) ، Richie Rosenberg (ترومبون) و Soozie Tyrell (ویلن) . درضمن بعنوان Backing Vocal (کر همراه) هم میشه از Lisa Lowell , Patti Scialfa , Springsteen , Pender , Tyrell  و Rosenberg اسم برد .

خود اسپرینگ استین در مورد این آلبوم میگه : (( اکثر ساخته های من ، مخصوصا زمانی که آکوستیک کار میکنم ، از موسیقی فولک سرچشمه گرفته . ساخت این آلبوم نوعی آزادی خلاقانه بشمار میاد به این دلیل که من عاشق ریشه های متفاوت این موسیقی هستم . اینها میتونین دنیا رو جادو کنن ، فقط با چند نت و چند جمله !‌)) .

در این آلبوم به شکل بسیار زیبایی ، موسیقی فولکلور و مخصوصا آثار پیت سیگر ، که اکثر اونها فقط با یه بانجو ساخته شده ، بصورت زیبایی به یه موسیقی آکوستیک و با ریشه تبدیل شده . ضرب العجل بودن ضبط اون و حال و هوای ساختن آلبوم باعث شده که اثر کاملا زنده بنظر بیاد . در جای جای آهنگها متوجه میشیم که بروس ترانه ها رو تغییر داده : بطور کاملا آشکاری میشه نارضایتی اون رو از سیاستهای آمریکا در آهنگ We Shall Overcome و ترانهء ایرلندی Mrs. McGrath مشاهده کرد .

این آلبوم با فرمت DualDisc ، شامل کل آلبوم (۱۳ آهنگ بهمراه ۲ آهنگ Bonus) و یک DVD نیم ساعته شامل پشت صحنهء ضبط آلبوم ، در آوریل ۲۰۰۶ منتشر شده . من این آلبوم رو دوست داشتم . اما مطمئنا برای یک آمریکایی که با اصل این موسیقی آشنا هست ، شنیدنش بسیار لذت بخشه .

( DualDisc : شامل دو قسمت . یک قسمت بصورت Audio CD مشتمل بر آهنگهای آلبوم و قسمت دیگر DVD معمولا شامل آلبوم بصورت higher-fidelity stereo (بالاترین درجهء کیفیت) یا کانال ۵.۱ سوراند میوزیک میکس ، بهمراه ترانه ها و تصاویر و مصاحبه ها و هر چیزی که به فکرتون میرسه !!)

Tool – 10,000 Days

 خیلی وقت هست که میخوام در مورد این آلبوم بنویسم . دلایل زیادی مانع میشد . اول اینکه مجبور شدم آلبوم رو دوبار بگیرم چون بار اول معلوم نبود چی رو به جای Tool به ما قالب کردن !!!!! . و دوم اینکه Tool رو نمیشه بی دقت گوش داد ! نمیتونی اون رو بذاری و مشغول کارهات بشی !!! . هرچند , مدت زیادی نیست که با موسیقی این گروه آشنا شدم (حدودا دو سال) , اما وقتی تموم آلبومهاشون رو گوش دادم به دو نتیجه رسیدم : موسیقی Tool از نوع و سبک و سیاق مورد علاقهء من نیست !!!! , و نمیشه از شنیدن کارهاشون گذشت و به اونها توجه نکرد ! . خب , بریم سر اصل مطلب :  بی تعارف باید گفت که Tool یکی از بی نظیرترین گروه های راک هست که تا حالا شکل گرفته . تندخویی و خشونت اصوات بهمراه جلوه های بصری که انسان رو میخکوب میکنه و دید و رفتار غیر قابل انعطاف , فقط خلاصهء کوچکی از ارزش اونها به شمار میره . اگه از طرفداران اون بپرسین , طرفدارهایی که با وجود کمکاری گروه نسبت بعش کاملا وفادار و متعصب هستن , مطمئنا بهتون میگن که وقتی خبر انتشار آلبوم جدید گروه رو , اون هم بعد از 5 سال , شنیدن جشن و سرور بپا کردن . فقط در آمریکا تا سال گذشته حدود 10 میلیون نسخه از آلبومها و نیم میلیون کپی از ویدئوهاشون به فروش رفته . ده سال پیش , Maynard و گروهش آلبوم بی نقص خودشون Aenima رو منتشر کردن و در 2001 آلبوم Lateralus که به جرات میشه گفت بهترین آلبوم راک اون سال بود و حال آلبوم پنجم گروه با عنوان ((10,000 Days)): به شخصه , با اینکه جزو طرفدارهای این گروه نیستم , باید بگم که به نوبهء خودم انتظار بیشتری داشتم !!. هر آلبوم تول از کارهای قبلی اون بهتر هست , و ((10,000 Days)) رو میشه اولین استثنای این قائده دونست . این آلبوم مسیری رو انتخاب کرده که اولین بار در Lateralus ازش استفاده شده (آلبوم سال 2001 ( . همین امر نشون میده که گروه جنبهء Progressive خودش رو تقویت کرده و روز به روز تجربه کسب میکنه و جنبهء Heavy قضیه رو به تدریج به فراموشی سپرده . در نتیجه این رو میشه ملایمترین آلبوم گروه بشمار آورد . صدای Maynard James Keenan , رهبر و خواننده گروه , بیش از حد صاف هست و ترانه ها هم بیش از گذشته احساسی ( و تا حدودی مذهبی! ) , به انضمام اینکه به جز چند ریف خوب گیتاریست گروه , Adam Jones , باقی آهنگها آروم و محدود هستن . این در نوع خودش عیب نیست ! . خب خیلیها هستن که دست به همچنین کاری میزنن . اما در مورد ((10,000 Days)) , دنباله ای بر خلاف انتظار و بیش از اندازه طولانی از Lateralus رو میشنوین.  آلبوم با دو تا آهنگ نسبتا سنگین شروع میشه . Vicarious تقریبا شگفت انگیز هست ! , به آهستگی شروع میشه و به ریتم سنگین میرسه , با ریفهای منهدم کننده که توی میکس اون تزریق شده , آهنگ فرود میاد و کمی مکث میکنه و به فکر فرو میره و دوباره خیز برمیداره و بالا میره . Jambi با گیتار پر نوسان و و افکتهای روبات گونه خودش به اوج میرسه , اما انگار در آخر تو سراشیبی میوفته , چون معلوم نیست قراره به کجا بره ! . سه تا آهنگ بعدی کاملا آرامش بخش و مهربون هستن !!! . Wings For Mary (Part I) با انعطاف پذیری عجیب و همراهی زمزمهء Maynard میتونه خوب باشه , اما متاسفانه مدت 11 دقیقه ای آهنگ این حس رو بهتون میده که دارین جلد دوم Lateralus رو گوش میکنین !! . آهنگ پنجم یعنی The Pot هم , گیرا , تمیز و همراه با صدای تیز و غیر طبیعی آواز و سیخهایی که گیتار بهتون میزنه تزئین شده . Lipan Conjuring (که بیشتر شبیه آهنگهای محلی و بومی آمریکا هست) و Lost Keys , هر دو خارق العاده و بسیار بکر و عاقلانه هستن !! . عاقلانه رو از اون نظر میگم که هر دو به عنوان Trackهای Interlude و کوتاهترین آهنگهای آلبوم در جای بسیار مناسبی قرار گرفتن . یعنی میشه گفت این آلبوم بدون این دوتا بیش از حد خسته کننده میشد . Rosetta Stoned تقریبا شبیه کارهای Aenima (آلبوم سال 1996)  هست : با ریفهای سنگین و جذاب و ریتم متناوب/منقطع . اما با اینکه آین آهنگ (و تمام آهنگهای Heavy این آلبوم) عالی هستن , اما تول بیش از حد به ملودی میهنی توی روند آهنگ تکیه کرده . Intension هم دقیقا مثل Disposition (آهنگ دهم آلبوم Lateralus) هست : سبک , با Vocal با وقار و پرکاشن و ردیفی که به آرومی ازش کاسته میشه . Right In Two تقریبا بهترین آهنگ این آلبوم هست . از معدود آهنگهایی هست که قابلیت خاطره شدن رو بسیار زیاد داره !!! . قوی شدن تدریجی صدا باعث میشه که رفته رفته سنگین تر بشه و در آخر با عظمت خاصی تموم بشه . و در آخر Viginti Tres , یه Outro طولانی برای آلبوم , که بیشتر از یه بار نمیشه بهش گوش داد !!! . از اون آهنگهایی که درست همزمان با ورود از یه گوش از اون یکی میزنه بیرون !!!! .  

در آخر اینکه : ((10,000 Days)) آلبوم خوبی هست ! . حداقل اینکه از خیلی از آلبومهای راک که تو چند سال اخیر منتشر شده بهتر هست . اما , در سطح Tool نیست ! . شاید بشه گفت به نوعی ضعیفترین آلبوم گروه بحساب میاد . احتمالا یه سری از طرفداران رو نا امید کرده , اما این آلبوم رو اگه گروه دیگه ای کار کرده بود میشد گفت که عالی بود !! . یادم رفت بگم : تاریخ انتشار این آلبوم May 2006 هست و کمپانی Volcano منتشرش کرده . 

 

 

Red Hot Chili Peppers – Stadium Arcadium

چهار سال وقفه بین آلبوم قبلی گروه , یعنی By The Way در سال 2002  , و آلبوم حال حاضر , کم کم داشت باعث میشد که یکی از مطرح ترین گروه های Funk Rock , با 22 سال فعالیت ( یعنی از سال 1984 با ارائهء آلبوم هم اسم خود گروه یعنی Red Hot Chili Peppers )  بدست فراموشی سپرده بشه . البته این چیز چندان عجیبی برای RHCP نیست !! . چون بین آلبوم By The Way و آلبوم Californication (در سال 1999 ) سه سال , و این آلبوم از آلبوم قبلی یعنی One Hot Minute (در سال 1995)  هم چهار سال فاصله داشته و همینجور که به عقب برین میبینیم که فاصلهء آلبومها در همین حدود هست . خب حالا بگذریم ! . بریم سر اصل مطلب ! : Stadium Arcadium , آلبومی مشتمل بر دو CD با مجموع 28 آهنگ , توسط کمپانی Warner Bros / Wea منتشر شده و نهمین آلبوم گروه بحساب میاد . در فاصلهء زمانی آلبوم قبلی یعنی By The Way و این آلبوم دو مجموعه از RHCP منتشر شده : اولی در سال 2003  با عنوان Greatest Hits شامل 16 آهنگ از بهترین کارهای گروه و دومی در سال 2004 با عنوان Live In Hyde Park شامل دو CD شامل 26 آهنگ از اجرای Live گروه در هاید پارک . جناب Anthony Kiedis در مورد این آلبوم میگه : (( این بهترین اثری هست که ما تا حالا بوجود آوردیم . نوعی خارق العاده از جلال , موجی وسوسه انگیز برای تحریک احساسات و مسیری روحانی نسبت به کارهای قبلی ما . ))  این آلبوم شامل دو CD با آهنگهای فراوون هست ! . گروه بقدری آهنگ ضبط کرده بود که برای انتشار آلبومی با سه CD هم کافی بود ! . بی قراری و کلافگی همیشگی گروه باعث شد که اونها دوباره به مسیر اصلی با یک ترکیب قوی از Punk و Funk برگردن و اثری رو ارائه بدن که شما رو دو ساعت با ریتمهای پرحرارت خودش همراه میکنه !. بنظر میاد که اونها دیگه کاملا به بلوغ خودشون رسیدن : جا افتاده تر , درون گرا تر , با دنباله روی از عادتهای قدیمی از کارهای خودشون مثل Under The Bridge (از آلبوم سال 1991 یعنی Blood Sugar Sex Magik) و نمود اونها در آثاری مثل Snow و Wet Sand در این آلبوم . جسارت دوبارهء اونها به برگشتن به ترانه های پاپ میهنی در آهنگهای Desecration Smile و She Looks To Me جلوهء
خاصی به آلبوم داده . و صد البته ریتمهای بسیار ماهرانه در Dani California و Charlie و So Much I و در آخر رسیدن به چیزی مثل Tell Me Baby و در آخر Hip-Hop ی مثل Storm In Teacup . چند آهنگ ماجراجویانه (Adventure) مثل If و Animal Bar هم میشه توی این آلبوم پیدا کرد که با ایجاد یه تفکر ذهنی نوین شما رو به سمت آهنگهایی مثل Make U Feel Better (که چیزی از کارهای Joe Jackson کم نداره) هدایت میکنه . تعداد آهنگها زیاده , اما اگه یه نگاه کلی به آلبوم بندازیم میتونیم Track ها رو به دو دستهء (( خیلی خوب )) و (( متوسط )) تقسیم کنیم و به جرات بگیم که هیچ Track بدی توی آلبوم وجود نداره . با این تقسیم بندی به این نتیجه میرسیم که : ((خیلی خوب)) : Dani California (اولین Single آلبوم) , Snow (با یه صدای کر جذاب و گیرا و یه کم جالب برای کارهای این گروه) , Stadium Arcadium (یه آهنگ خوب و آروم که بیشتر به Pop Rock میخوره) , C’mon Girl (البته این آهنگ لب مرز بحساب میاد !! . با یه کم ارفاق از دستهء متوسط افتاد اینجا!!) , Tell Me Baby (یه آهنگ گیرا , یه کم Reggae و یه کم Funk !) , Hard To Concentrate (ماحصل Californication رو میتونین تو این آهنگ ببینین) , She Looks To Me , Make U Feel Better , So Much I و Storm In A Teacup . ((متوسط)) : Charlie (ترانهء آهنگ یجوریه !!) , Hump De Bump (بیشتر شبیه کارهای Funky دهه 80) , She’s Only 18 (چندان قابل توجه نیست . یه کم بنظر تقلید از Beatles میاد !) , Slow Cheetah (بیش از حد مهربون و ملایم !) , Strip My Mind , Torture Me , Especially In Michigan , Warlocks (یه آهنگ Funky دیگه) , Wet Sand , Hey , Desecration Smile , 21^st Century , Readymade , If , Animal Bar , We Believe , Turn It Again و Dead Of Martian .  در کل آلبوم گاهی اوقات خسته کننده بنظر میاد ! . چند آهنگ اول CD اول شما رو جسابی به وجد میاره و در صورتیکه ادامهء آهنگها این حس رو از شما میگیره . اکثر آهنگها با تمپوی متوسط خودشون بیشتر شما رو به یاد کارهای اخیر گروه میندازن . بدین معنی که اگه با آلبومهای Californication و By The Way حال کردین این آلبوم چیزی کمی بهتر از اونهاست . گروه Red Hot Chili Peppers از زمانی که آلبومی مثل Blood Sugar Sex Magic رو منتشر کرده خیلی تغییر کرده . دیگه خبری از اون سبک و استایل نیستش. هرجند که اون آلبوم که در سال 1991 منتشر شد آخرین رگه های موسیقی Funky دهه 80 رو با خودش یدک میکشید و بهمین دلیل دیگه از اون کارها خبری نیستش . درهرحال گروه مشغول تهیه تور بزرگی از این آلبوم هست و مطمئنا اونقدر گرفتاری داره که آلبوم بعدیش تا 4 سال دیگه طول بکشه !!! .

NEWS

١) Thom Yorke خواننده شهیر گروه RadioHead تا اوایل جولای اولین آلبوم تکی خودش رو به اسم The Eraser منتشر میکنه . این رو هم بهتره بدونین که آخرین آلبوم گروه به اسم Hail To The Thief در سال ۲۰۰۳ با استقبال بی نظیری مواجه شد . در رابطه با این آلبوم تام یورک گفته : (به نقل از سایت هنر و موسیقی)

<<این آلبوم حاصل دغدغه هاى چندین ساله من است که هر از گاهى مرا به انجام این کار و پایان بخشیدن به این دغدغه ها برمى انگیخت. این کار بالاخره روزى باید انجام مى شد. تهیه آلبوم کار بسیار جالب و خوبى بود و خیلى سریع انجام شد.» به گفته او این آلبوم نه آهنگه بسیار از تکنیک هاى صدایى الکترونیکى بهره گرفته است اما شعر و آهنگ نیز دارد.>>

٢)‌ گروه Goo Goo Dolls هم به تازگی آلبوم جدیدی به اسم Let Love In منتشر کرده که اگه فرصتی شد در موردش بعدا صحبت میکنیم .

٣) و بشنوین از گروه Slayer  !!. این گروه که جزو مطرح ترین گروه های دههء ۸۰ بحساب میاد کار خودش رو با آلبوم  Show No Mercy در سال ۱۹۸۳ شروع کرد و آخرین آلبوم اونها هم God Hates Us All هم در سال ۲۰۰۱ منتشر شد . حالا قرار هست ۱۰ روز دیگه یه CD-Single به اسم Cult ازشون منتشر بشه که هیچ چیزی در موردش نمیدونم !!!

۴) Billy Joel هم که اکثر موزیک دوستان میشناسن . یکی از مطرح ترین خوانندگان دههء ۷۰ . ایشون هم ۱۰ روز دیگه مجموعه ای شامل دو CD مشتمل بر ۳۰ آهنگ از اجرای Live خودش با عنوان Twelve Gardens Live رو منتشر میکنن .

۵) و در آخر هم بشنوین از گروه دوست داشتنی Keane  که پس از دو سال که از آلبوم قبلی خودش یعنی Hopes & Fears میگذره آلبوم جدیدی رو به اسم Under The Iron Sea منتشر کرده .