بهترین‌های 2013 از نگاه آل‌ب‌و‌م – 6

بردیا برجسته نژاد: اولین قسمت از «بهترینهای سال 2013» یعنی شماره‌های 26 الی 30 را می‌توانید اینجا ببینید. همینطور برای دیدن شماره‌های 21 الی 25 (قسمت دوم) به اینجا بروید. قسمت سوم (شماره‌های 16 الی 20) هم اینجا ست. چهارمین قسمت از این مجموعه (شماره‌های 11 الی 16) را اینجا ببینید. پنجمین قسمت هم (شماره‌های 6 الی 10) را اینجا پیدا کنید.

05
Alter Bridge – Fortress

سال 2004 موسیقی هارد راک یکی از گروه‌های مطرح خود را از دست داد. Creed بعد از انتشار 3 آلبوم از دنیای موسیقی خداحافظی کرد و اعضای آن (به جز اسکات استپ، خواننده‌ی گروه) بهمراه خواننده‌ی سابق Mayfield Four (مایلز کندی) گروه جدیدی به نام Alter Bridge را پایه گذاری کردند. هرچند Creed با همان ترکیب سابق در سال 2009 آلبوم جدیدی را منتشر کرد، اما Alter Bridge نه تنها توانست جای آن را بگیرد، بلکه تبدیل به یکی از غولهای موسیقی هارد راک شد. چهارمین آلبوم آلتر بریج به نام «سنگر» پس از یک دوره فعالیتهای متفرقه‌ی اعضای گروه تهیه و ساخته شد: خواننده گروه، مایلز کندی، به همراه Slash یک تور برگزار کرد، مارک ترمونتی گیتاریست آلبوم انفرادی خودش را ساخت و اسکات فیلیپسِ درامر به همراه گروه خود، Projected، مشغول ساخت آلبوم جدید بود. با این وجود «سنگر» یکی از شاخص‌ترین آثار آنها تا به امروز است. AllMusic با اعطای امتیاز 4 از 5 این اثر را یک آلبوم هیولا و قوی‌ترین کار آلتر بریج تا به امروز نام نهاده است و Melodic آنرا مهر تاییدی می‌داند بر لقب دادن آلتر بریج بعنوان یکی از بهترینهای هارد راک حال حاضر دنیا. و از همه جالبتر Classic Rock در خصوص این آلبوم می‌گوید: «مایلز کندی گفته است که نمی‌خواهد بگوید تمام آهنگهایشان بهترین چیزی‌ست که ممکن بوده ساخته شوند. اما او باید این بار و در خصوص این آلبوم استثنا قائل شود، چون هر آهنگ این آلبوم واقعاً بهترین چیزی‌ست که ممکن بود ساخته شود»

04
Airbag – The Greatest Show on Earth

اگر یادتان باشد دومین آلبوم گروه نروژی و پراگرسیو راک Airbag با عنوان All Rights Removed در فهرست بهترین آلبومهای سال 2011 این وبلاگ جایگاه 21 را به خود اختصاص داده بود. آن موقع گفته بودیم که این گروه به صورت کاملا آشکاری وامدار موسیقی بزرگان پراگرسیو راک نظیر Pink Floyd و Porcupine Tree است و با وجود آنکه نمی‌توان چندان به دنبال آهنگ خلاقانه‌ای در آثار آنها گشت، اما زیبایی تک تک آهنگها باعث می‌شود نتوانیم نسبت به آنها بی‌تفاوت باشیم. حالا سومین آلبوم این گروه با عنوان «بهترین نمایش روی زمین» یک وجه تمایز شاخص نسبت به آلبوم قبلی دارد و آن داشتن هویت است. آنها یک قدم جلو گذاشته‌اند. دیگر آهنگها یک کپی برداری تمیز و بی‌نقص از دیگران نیستند. حالا آنها با یک هویت مستقل نشان می‌دهند که می‌توانند یکی از بهترین‌های پراگرسیو راک دنیا باشند. این آلبوم به معنای واقعی باشکوه است. گیتار سولوهای نابودکننده، ملودی‌های بکر، لیریکس پرمعنی و اجرای فوق‌العاده آهنگها همان چیزی‌ست که این روزها نظیرش را در گروه‌های ریز و درشت موسیقی پراگرسیو کمتر می‌شنویم. می‌توانید بروید روی یک بلندی، دستانتان را از هم باز کنید، چشمانتان را ببندید و در حال شنیدن این آلبوم، بهترین نمایش روی زمین را در آغوش بگیرید.

03
Riverside – Shrine of New Generation Slaves

همان ابتدا که عنوان جدیدترین آلبوم سرشناس‌ترین گروه پراگرسیو راک تاریخ لهستان، Riverside، را می‌بینید، هیجان آغاز می‌شود: از کنار هم قراردادن حروف اول کلمات عنوان آلبوم به واژه‌ی Songs می‌رسیم و خیلی بعید است که نام آلبوم که نشان دهنده ماهیت و محتوی آلبوم است تصادفی انتخاب شده باشد. «زیارتگاه بردگان نسل جدید» از نسلی صحبت می‌کند که پس از دور شدن از سالهای برده‌داری امروزه برده‌ی ساخته‌ی دست بشر، یعنی تکنولوژی، شده است. «جدیدترین آلبوم ریورساید کلکسیونی از ژانرها را در خود دارد: جز و بلوز، هارد راک و کلاسیک راک، پراگرسیو راک و پراگرسیو متال، الکترونیک و داون تمپو. همه‌ی آنها به شکلی در یک مجموعه جمع شده‌اند که یک کل واحد را می‌سازند، بدون آنکه حضورشان در کنار هم آزار دهنده باشد. ماریوس دودا با صدایش جادو می‌کند و در کنار آن یکی از بهترین اجراهای بیس گیتار زندگی‌اش را ارائه می‌دهد، تا جایی که با شهامت کامل در بخشهای متعددی از آلبوم از بیس گیتار به عنوان سازِ لید استفاده می‌کند. ریورساید نشان داده که تمایلی به ثابت ماندن و درجا زدن ندارد و از تجربه‌ی فضاهای ناشناخته استقبال می‌کند.» پیش از این یک پست کاملا مفصل را به این آلبوم اختصاص داده‌ام. فرصت داشتید یک نگاهی هم به آن بیاندازید.

02
Steven Wilson – The Raven That Refused To Sing

این را می‌دانیم که فهرست بهترین‌های سال بدون نام استیون ویلسون هیچ ارزش و اعتباری ندارد! پیش از این در خصوص این آلبوم یک پست بلند و بالا  نوشته‌ام که شرح مجدد همان حرفها و تمجید دوباره از این جشنواره‌ی صدا، بی‌دلیل بنظر می‌رسد. برای همین از یک زاویه دیگر به این آلبوم نگاه می‌کنم. مدتی‌ست که به یک مسئله‌ای پی برده‌ام که شاید کمی عجیب بنظر برسد: استیون ویلسون برای کسی که استیون ویلسون را نمی‌شناسد چندان جذابیتی ندارد! چیزی که من و شما می‌شنویم یک موسیقی بی‌نقص پراگرسیو راک، با المان‌های موسیقی جز و  الکترونیک و امبینت و اکسپریمنتال است. اما چیزی که یک غریبه می‌شنود ترکیب نامشخصی از سازهای در هم تنیده، آن هم با نتیجه‌ای بهم ریخته و مغشوش است. ما در ذهنمان یک انشعابی برای موسیقی پراگرسیو راک ایجاد کرده‌ایم که اسمش استیون ویلسون است و ستایشش می‌کنیم. ما بک‌گراندی از آثار قبلی ویلسون و پروژه‌های گوناگونش (Porcupine Tree، No-Man، Blackfield، IEM، Bass Communion و Storm Corrosion) داریم که به «زاغکی که از خواندن سر باز زد» ختم شده است. همین آلبوم، بدون آن پیش‌زمینه‌ها، برای یک گوشِ بکر گیج کننده و بیش از حد پیچیده بنظر می‌رسد. اما در فهرست بهترین‌های من اگر شماره 1 را به خود اختصاص ندهد، قطعا شماره 2 خواهد بود!. پیشنهاد می‌کنم پست اختصاصی این آلبوم را بخوانید.

01
Five Finger Death Punch – The Wrong Side of Heaven and the Righteous Side of Hell – Volume One

این را بدانید که من هم مانند شما از انتخاب آلبوم شماره 1 بهترینهای سال 2013 در عجب هستم! اما هر چقدر با ترتیب آلبومها بازی کردم، در آخر نتیجه همین شد که می‌بینید. به باشکوه‌ترین سیرک موسیقی هوی‌متال خوش آمدید! Five Finger Death Punch یک گروه هوی‌متال آمریکایی‌ست که فعالیتش را از سال 2005 آغاز کرده است. موسیقی آنها ارائه‌ی عجیب و غریبی از آن چیزی‌ست که ما بعنوان هوی‌متال می‌شناسیم. انگار موسیقی متال دهه‌های گذشته را بردارید، مدرنیزه کنید و با یک اسانس جادویی به اسم صدای آیوان مودی ترکیبش کنید. نتیجه معجون حیرت انگیزی به اسم 5FDP شده که مرده را زنده می‌کند و زنده را از پای در می‌آورد! چهارمین آلبوم آنها با عنوان «طرف اشتباه بهشت و طرف درست جهنم – بخش اول» در حالی منتشر شد که امسال پنجمین آلبومشان، یعنی بخش دوم آلبوم، نیز منتشر شده است. این آلبوم در همان بدو ورودش رتبه‌ی دوم بیلبورد را تصاحب کرد و موفق شد در دو چارت موسیقی راک و موسیقی هارد راک آمریکا رتبه‌ی اول را کسب کند. همان اولین ترک، وقتی که صدای جاودانه‌ی راب هالفورد (Judas Priest) را در کنار صدای آیوان مودی می‌شنوید، کافی‌ست که به شما بفهماند با چه آلبومی طرف هستید. هر ترک شما را به شکل هیجان انگیزی غافلگیر می‌کند. آنجا که به آهنگ دهم، Mama Said Knock You Out، می‌رسید و صدای Tech N9ne (یکی از مشهورترین چهره‌های موسیقی رپ) را می‌شنوید که به چه شکلی آهنگ LL Cool J را کاور می‌کنند، دود از کله‌تان بلند می‌شود! و تیر خلاص آخرین آهنگ این آلبوم است، که با یک نریشین محکم شما را زمین‌گیر می‌کند. این آلبوم دیوانه است، سعی نکنید برای آن ادای عاقلها را در آورید! بشنوید و دیوانه باشید و دیوانگی کنید.

پ.ن: بهترین‌های سال 2013 را خواندید. یک پست دیگر از بیشترین‌های سال 2013 باقی مانده است.

برترین های 2011 از نگاه خوانندگان آ ل ب و م – بخش چهارم

بردیا برجسته نژاد: با توجه به فراخوانی که در خصوص معرفی بهترین آلبومهای سال 2011 از نگاه شما صورت گرفت، هر کدام از دوستان سه آلبوم برتر خود را در ادامه معرفی کرده اند. لازم به ذکر یادآوری ست که آلبومهای انتخاب شده و توضیحات مربوط به آن نظر شخصی نویسنده بوده و ممکن است با نظر وبلاگ آ ل ب و م در تضاد باشد.

سینا شاهرخی

01
Kasabian – Velociraptor

ویلاسورپتور، یک گونه از دایناسور‌های کوچیک گوشتخوار و باهوش بوده که به دلایل نامعلوم، همراه بقیه دایناسور‌ها منقرض شده و حالا به عنوان اسم آلبوم چهارم گروه انگلیسی کاسابین انتخاب شده است. آلبومی به اندازه کافی زیبا که اگر مثل من آلبوم‌های قبلی این گروه را نداشتید، شروع به پیدا کردن و گوش دادن به آنها می‌ کنید. تکنیک یا در کل سبک کاسابین، آنها را در رده‌ ی آلترناتیو راک‌ و ایندی راک قرار می‌ دهد. یک موسیقی شاد و مهیج، اما بدون هیچ ریف سنگین یا جیغ و داد اضافه، با چاشنی الکترونیک. یعنی هرحسی که از آهنگ‌های کاسابین به شما دست می ‌دهد، حسی خالص است از هنرمندی و تک بودن کارشان.شاید آغاز آلبوم کمی آرام و معمولی به نظر برسد اما به دور از همان حس خوب نیست. با آهنگ دوم هیجان کار بالاتر می رود و تا خود آهنگ ویلاسورپتور به اوج می رسد و تا آخر، کمی ملایم‌تر پیش می ‌رود. از نکات جالب دیگر این آلبوم، طراحی زیبای آرت‌ورک‌های روی کاور آلبوم هست که هم به عدد چهار، که آلبوم چهارم گروه هست اشاره داره و هم به ویلاسورپتور.

02
Five Finger Death Punch – American Capitalist

سومین آلبوم گروه هوی متال فایو فینگر دث پانچ، به سنگینی و تنفرآمیزی دو آلبوم قبل.  ریف‌های سنگین، سریع و زیبا، تک نوازی‌های ملودیک و با هنرمندی خواننده گروه که هم به صورت هارش و هم کلین و دلنشین به گوش شما می ‌رسد و باعث می شود بخاطر بیاورید که چقدر دلتان برای هوی متال تنگ شده است. از نکات همیشگی و فضای همیشه حاکم بر آهنگ‌های این گروه، می‌ توان به تنفر شدیدی اشاره کرد که از همه آهنگ ها (حتی ملایم‌ترین‌ آهنگ‌ها) زوزه می ‌کشد و نکته عجیب اینکه بسیار هم به دل می‌ نشیند.

03
The Nightwatchman – World Wide Rebel Songs

شاید تام مارلو، گیتاریست کچل و خلاق ریج اگینست د ماشین و آدیو اسلیو را بشناسید. گیتاریستی که ریف‌های سنگین و فانتزیش و تکنوازی‌های خلاق و نامتعارفش برای خیلی‌ ها آشناست. نکته دیگری که در تام مارلو همیشه برجسته بود، گرایش آزادی طلبانه و فعالیت‌های سیاسی اش در ریج اگینست د ماشین بود. داستان نایت‌واچمن با یک گیتار آکوستیک و ساز دهنی شروع شد و بعد از دو آلبوم و تور‌های مختلف در دنیا، امسال آلبوم سوم تام مارلو منتشر شد که هرچند از نظر شخصی من، زیبایی و شور و شوق خاص آلبوم دوم یعنی فیبل سیتی را ندارد، اما معرفی اش خالی از لطف نیست. در این آلبوم، به غیر از صدای تام و گیتارش، صدای خواننده ‌های دیگر و ساز‌های دیگر، مخصوصاً گیتار الکتریک که در آلبوم اول تقریباً ازش خبری نبود هم شنیده می‌ شود. سه آلبوم نایت ‌واچمن، داستان گیتاریست تنهایی ست که بعد از گذر از شهر قصه‌ها، به دوستانش می‌ رسد و برای اتحاد و آزادی جشن می‌ گیرند.

بهنام بیستونی

01
Tides from Nebula – Earthshine

دوست داران سبک پست راک مطمئنا این گروه را می شناسند. گروهی بر خواسته از سرزمین سرد و تاریک لهستان. اولین آلبوم آنها با نام Aura در سال 2009 آلبومی در حد متوسط که آهنگهای Targedy of Joseph Merrick و Shall we? بیش از بقیه خود نمایی می کرد. بعد از گذشت 2 سال این گروه آلبوم دوم خود را با نام Earthshine منتشر کرد که آلبومی حرفه ای تر در مقایسه با آلبوم قبلی است. در یک جمله Earthshine شما را با  تاریکی خود همراه ساخته و به آرامشی بی پایان می رساند. از آهنگهای شاخص این آلبوم نام نخواهم برد چرا که همه آهنگهای این آلبوم در حد فوق العاده اند.

02
Memories of Machines – Warm Winter

این آلبوم پروژه ای مشترک از دو اعجوبه پرگارسیو راک به نام های گانکارلو ارا از گروه فوق العاده Nosound  و تیم بونس از گروه انگلیسی No-man است. کار بر روی این آلبوم در سال 2006 آغاز و سرانجام در پاییز 2010 به اتمام رسید و در سال 2011 منتشر شد. از آهنگهای شاخص آن می توان از At the center of it all نام برد که با گوش کردن به آن به تنهایی خود فرو خواهید رفت وبا شنیدن نوای ویالن آن گذشته های تلخ و شیرینتان را به یاد خواهید آورد و آهنگ   We fall  before شما را با سولوی گیتار الکتریک خود همراه ساخته و ذهنتان را به رقص وامیدارد. از این آلبوم می توان به عنوان بهترین آلبوم پراگرسیو راک در سال 2011 نیز نام برد.

03
Mogwai – Hardcore Will Never Die, But You Will

این گروه پست راک اسکاتلندی مطمئنا جزو بهترین گروه های پست راک حال حاضر دنیاست. موسیقی Mogwai   بر خلاف دیگر گروه های این ژانر, جنب و جوش و تلاطم  موسیقی خود را به رخ شنونده  می کشد برای مثال آهنگ شاهکارSan Pedro   مهر تاییدی بر این مطلب است. این آلبوم نیاز به توضیح زیادی ندارد چرا که خیلی از شماها با آن آشنایید.

4: Marconi union – beautifully falling apart / 5: Grails – deep politics / 6: Collapse under the empire – shoulders and giants / 7: The tree of life OST / 8: Anathema – falling deeper / 9: Airbag – All rights removed / 10: Within temptation – the unforgiven

هادی آیات زمینی

01
Death Cab for Cutie – Codes and Keys

Death Cab for Cutie یکی از جوان ترین گروههای آلترناتیو راکی که همیشه در ذهن من بوده و هست. موسیقی آلترتانیو با شعرهای  فوق العاده و به نظر من ترکیبی از موسیقی پاپ راک و آلترناتیو، آنقدر شما را به وجد خواهد آورد که فراموش می کنید یک گروه با وجود دریافت جوایز معروفی در فستیوال ها و نامزدهای گرمی که در کارنامه خود دارد ، از سولوهای معمولی که در موسیقی آلترناتیو هست خبری نیست و به جای آن آنقدر درگیر صدای درام و ریتم خواهید بود که سولو را نیز فراموش خواهید کرد . آلبوم سال 2011 بهترین آلبوم از کارهای این گروه به شمار می رود .

02
Sleep Dealer – Shadows of the Past

در مورد موسیقی تلفیقی روسی از نوع پست راک که قبلا در همین وبلاگ درباره آن صحبتی کوتاه شده بود این آلبوم پست راک را می توان به راحتی هر چه تمام تر در لیست برترین ها قرار داد. به شرطی که فراموش نکنیم ریشه این نوع پست راک از همان موسیقی معروف کلاسیک روسیه و با قدرت کامل در ذهن شما فضاهای را ترسیم می کند که سرمای زمستان را به جان می خرید و آنرا بارها و بارها حتی پای پیاده گوش خواهید داد. تلفیق  سبک های کلاسیک راک و تکرارهای پست راک به وضوح هر چه تمام برای شما معنی پیدا خواهد کرد .

03
Ali Ferguson  – The Windmills and the Stars

توضیح در مورد این انسان کمی سخت است. اگر با گروه Ray Wilson   آشنا باشید هنرنمائی علی فرگوسن را در کاورهای آهنگهای خود گروه و کاورهای آهنگ پینک فلوید به عنوان گیتاریست  دیده اید. این آلبوم شاید رستاخیز فرگوسن باشد و به نوعی باعث جدائی آن هم خواهد شد. این امری طیبعی ست که وقتی کسی معروفیت خود را به دست آورد، گروه خود را رها کند و بارها و بارها این اتفاق افتاده و خواهد افتاد. ترک های این آلبوم شبیه یک اقیانوس پر تلاطم است. درست در همان جائی که شما اصلا انتظار ندارید راک وارد صحنه خواهد شد و در همان زمان که نیاز دارید به خواب عمیقی با صدای طبیعت می روید. و شاید بتوان گفت شباهتی حسی که ترک های این آلبوم به هم دارند به نوعی تداعی کننده یک آهنگ در چند تکه از هم جدا شده است و به ترتیبی که در آلبوم چیده شده است یک به یک تکمیل خواهد شد. علی فرگوسن که اولین آلبوم خود را ارائه می کنند به عنوان یک جوان با اصالت اسکاتلندی و در سن 19 سالگی با گروههائی از قبیل Genesis و پس از آن در گروه Ray Wilson به عنوان خواننده و گیتاریست همکاری داشته است .

4: Coldplay – Mylo Xyloto / 5: Foo Fighters – Wasting Light / 6: Steven Wilson – Grace for Drowning / 7: Airbag – All Rights Removed / 8: Mogwai – Hardcore Will Never Die, But You Will / 9: R.E.M – Collapse Into Now  / 10: Pendragon – Passion