آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی بیست و یکم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Tarja – The Shadow Self

«خود سایه» عنوان چهارمین آلبوم انفرادی هنرمند مشهور فنلاندی، خواننده سابق گروه «نایت ویش»، خانم «تاریا تورونن» محصول 2016 است. شش سال پیش در همین وبلاگ خیلی مختصر از انتشار آلبوم دوم او نوشتم و اینکه تا چه میزان این اثر فاجعه و دوست نداشتنی بود. اما آلبوم جدید یک شاهکار کم نظیر و حیرت انگیز است! یک اثر مسحور کننده‌ی سیمفونیک متال که به صورتی باورنکردنی از المان‌های انواع موسیقی در آن استفاده شده است. شاید هیچ جای دیگر اینقدر حضور پررنگ، جذاب، به‌جا و خیره‌ی کننده پیانو، ساز شخصی تاریا، را در موسیقی سیمفونیک نشنیده باشیم. فضاسازی آهنگها چنان است که هر آهنگ، ثانیه به ثانیه که جلو می‌رود، شما را به درون خود می‌کشد و در خود غرق‌تان می‌کند (حتماً به فضای آهنگ دوم – Demons in You – توجه مضاعف داشته باشید!) وکال تاریا، مانند همیشه عالی، اینبار به اوج تبحر و کنترل خود در تلفیق سوپرانو و سیمفونیک رسیده است (به وکال آهنگ پنجم که کاور آهنگی از میوز است – Supremacy – توجه دوچندان و به ترک هفتم – Diva – توجه سه چندان داشته باشید!). نتیجه آنکه: با این اوصاف مسئولیت نتیجه‌گیری بر عهده‌ی خودتان!

Switchfoot – Where the Light Shines Through

«جایی که نور نمایان است» عنوان دهمین آلبوم گروه آلترناتیو راک آمریکایی «سوئیچ فوت»، محصول 2016 است. سوئیچ فوت را از زمان انتشار دومین آلبومشان تا به امروز همراهی کرده‌ام و در این حدوداً 15 سال آنها جزو گروه‌های مورد علاقه‌ام بوده‌اند. اما حالا دیگر کار به جایی رسیده که دوست داشتنشان برایم سخت شده است. پس از آلبوم سال 2011 (Vice Verses) دو آلبوم منتشر کرده‌اند که یکی از یکی بیمزه‌تر و دم دستی‌تر است تا حدی که انگار یک رقابت خاصی در پاپ‌تر شدن با کلدپلی دارند!. البته که چند آهنگ خوب می‌توان در این میان پیدا کرد، اما کل آلبوم ترکیب بیش از حد پاپ شده‌ی کارهای قبلی آنهاست و به مراتب می‌توان آن را به جای آلترناتیو راک یک آلبوم کاملا پاپ راک در نظر گرفت. نتیجه آنکه: آلبوم خوب است! منتها اگر گروه دیگری به جز سوئیچ فوت آن را منتشر می‌کرد.

Steven Tyler – We’re All Somebody from Somewhere

«ما همگی از جایی آمده‌ایم» عنوان اولین آلبوم انفرادی پیر موسیقی راک، رهبر گروه «ایروسمیت»، جناب آقای «استیون تایلر» محصول 2016 است. حالا بعد از انتشار 15 آلبوم هارد راک با ایروسمیت، تایلر در اولین اثر انفرادی خود سراغ موسیقی کانتری رفته و توانسته در چارت بهترین آلبومهای کانتری رتبه‌ی نخست را تصاحب کند. تایلر در آستانه‌ی 70 سالگی، با آن صدای منحصر بفرد، اینبار کمی متفاوت نسبت به گذشته و در ژانر جدیدی حاضر شده که به حد کفایت مقبول و دوست داشتنی از آب در آمده است. نتیجه آنکه: اینکه موسیقی کانتری و یا کانتری راک را دوست دارید یا نه چندان مهم نیست. مساله این است که تایلر بیش از 45 سال است که دارد برایمان جیغ می‌زند! به احترام جیغ‌هایش این آلبوم را گوش کنید.

Doprah – Wasting

«اتلاف» عنوان اولین آلبوم گروه ناشناخته‌ی تریپ هاپ نیوزیلندی «دوپرا»، محصول 2016 است. این گروه پنج نفره دو عوض کلیدی و مهم دارد: «استفان مار» (آهنگساز اصلی، مهندس صدا، تهیه کننده و خواننده) و «ایندیرا فورس» (خواننده و نوازنده سینتیسایزر). موسیقی آنها، که از درون استفان مار می‌جوشد، اعجاب انگیز و رویایی و در عین حال تیره و سنگین است. فضاسازی حیرت انگیزی در آثارشان وجود دارد که صدای خاص ایندیرا فورس بر روی آن حالت وهم گونه‌ای را القا می‌کند. این گروه احتمالاً می‌تواند یکی از بهترین تریپ هاپ‌هایی باشد که تا کنون شناخته و شنیده‌اید. نتیجه آنکه: به ناشناس بودنشان کار نداشته باشید. از شناختنشان پشیمان نخواهید شد.

Dr. Dog – The Psychedelic Swamp

«باتلاق روانگردان» عنوان هشتمین آلبوم گروه ایندی راک آمریکایی «دکتر داگ»، محصول 2016 است. موسیقی آنها طیف نسبتاً گسترده‌ای از ژانرها را شامل می‌شود: ایندی راک، سایکدلیک راک، باروک پاپ، ایندی پاپ و حتی در آثار قدیمی‌شان، لو فای. این آلبوم اما در بین آثار اخیر آنها با کمترین میزان موفقیت مواجه شده است. با وجود آنکه همه چیز تر و تمیز و مرتب است و وکال گروه بسیار نقشش را خوب ایفا می‌کند، اما یک چیزی که نمی‌دانم چیست باعث می‌شود که ترکهای این آلبوم آنطوری که باید چنگی به دل نزنند و روی سطح بمانند و خسته کننده بنظر برسند. شاید چون آلبوم را فقط دو بار گوش کرده‌ام چنین نتیجه‌ای گرفته باشم، شاید نیاز به زمان و دفعات بیشتر داشته باشد. نتیجه آنکه: اینبار شما یک چیزی بگویید تا نظر من عوض شود!

آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی یازدهم

بردیا برجسته نژاد: از انتشار آلبوم جدید ریدیوهد خبر دارم! دنبال این آلبوم در بسته‌های معرفی نگردید. جایگاه‌ش بالاتر و ویژه‌تر از آن است که بخواهم توصیه‌ای در موردش داشته باشم. پس نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Sturgill Simpson – A Sailor’s Guide to Earth

«راهنمای ملوان به سوی زمین» عنوان سومین آلبوم «استرگیل سیمپسون»، هنرمند آمریکایی ژانر کانتری و روت راک، محصول 2016 است. این آلبوم عجب چیز عجیب و خوبی‌ست! هرچند من چندان علاقه‌ای به ژانر حوصله سر بر کانتری ندارم، اما موسیقی او که بیشتر تنه به روت راک می‌زند و آن سولوهای درخشان به حد کفایت جذاب و دوست داشتنی هستند. در این آلبوم او ادای دینی به کرت کوبین نیز کرده و آهنگ In Bloom از نیروانا را کاور کرده است. متوسط امتیاز کسب شده در متاکریتیک برای این آلبوم 88 از 100 است (اگر متاکریتیک را بشناسید می‌دانید که این یعنی خیلی!). نتیجه آنکه: نگذارید این آلبوم شما را از دست بدهد!

Edward Sharpe and the Magnetic Zeros – PersonA

«شخص اول» عنوان چهارمین آلبوم گروه «ادوارد شارپ و مگنتیک زیروز»، محصول 2016 است. موسیقی این گروه حالت خاصی از ایندی و فولک با ترکیب بندی‌های مختلف از قبیل ایندی فولک، ایندی راک، فولک راک، سایکدلیک فولک یا هر چیز دیگری‌ست. ترک به ترک ژانر آنها را تغییر می‌کند و هر کدام جذابیت و زیبایی خاص خود را دارد. موسیقی آنها جذاب، آرامش بخش، عمیق، بعضاً تیره و گاهاً روشن است! از رهبر گروه، «الکس ابرت»، پرسیده‌اند که چرا در کاور آلبوم روی ادوارد شارپ خط کشیده‌اید؟ (شخصیتی خیالی که ابرت در کتابش آن را خلق کرده است) و او پاسخ داده او در این آلبوم هیچ حضوری ندارد و فقط مقدمه‌ای بوده برای آغاز. نتیجه آنکه: با ادوارد یا بدون او، این آلبوم ارزش شنیدن را دارد.

Bear Hands – You’ll Pay For This

«برای این هزینه خواهی کرد» عنوان سومین آلبوم گروه آمریکایی «بیر هندز» محصول 2016 است. موسیقی این گروه را می‌توان ایندی راکی دانست که هر از گاهی سرک می‌کشد به موسیقی پانک. موسیقی آنها قابل قبول است، منتها چیزی که توی ذوق می‌زند وکال لوس و بیمزه‌ی آن است که آنها را در سطح یک گروه تینیجری پایین آورده است. وکال آزار دهنده نیست، جیغ نمی‌زند و زوزه نمی‌کشد، فقط لوس است! این آلبوم را احتمالاً اگر یک دختر بچه‌ی 16-17 ساله‌ی راک دوستِ علاقه‌مند به پاپ گوش کند بسیار از آن لذت می‌برد. نتیجه آنکه: حالا اینقدر هم سختگیری نکنید! دو سه ترک اشکالی ندارد!

Cyndi Lauper – Detour

«انحراف» عنوان یازدهمین آلبوم هنرمند 62 ساله‌ی آمریکایی، خانم «سیندی لاپر»، است. ایشان را حتماً می‌شناسید. یکی از مشهورترین چهره‌های موسیقی دهه 80. او حالا به فاصله شش سال از آلبوم قبلی خود با موسیقی جدید بازگشته است. می‌پرسید جدید از چه نظر؟ عرض می‌کنم! اجازه بدهید خیلی عقب نروم. دو آلبوم قبلی او محصول سال 2008 یک اثر شسته و رفته در ژانر پاپ راک و دنس پاپ بود. آلبوم قبلی ایشان محصول 2010 اثری در ژانر بلوز بود و این آلبوم جدید، «انحراف»، اثری در ژانر کانتری است. اصولاً او علاقه‌ی شدیدی به چرخش و گردش در ژانرهای مختلف دارد و الحق در اکثر آنها نیز خوب ظاهر شده است. با وجود آنکه کانتری چندان ژانر مورد پسند من نیست (چقدر این جمله را تکرار کرده‌ام!)، اما توانستم در این آلبوم چند آهنگ جذاب و خوب پیدا کنم. نتیجه آنکه: این آلبوم را گوش کنید، از هنرمندی که بعد از این همه سال در حد و اندازه‌ی خودش سعی می‌کند درجا نزند.

M83 – Junk

بالاخره گروه فرانسوی M83 در هفتمین آلبومش تکلیف خود و دیگران را مشخص کرد و بطور کامل موسیقی پست راک را بوسید و کنار گذاشت! این گروه همیشه بین ژانرهای بی‌ربط پست راک و سینت پاپ و امبینت و دریم پاپ در نوسان بود، اما در جدیدترین اثر خود بطور کامل به سمت موسیقی دریم و سینت پاپ چرخیده و آلبومی را منتشر کرده که شاید برای مخاطبین قدیمی‌اش بیش از اندازه پاپ بنظر برسد، اما اثر تر و تمیز و به نسبت خوبی از آب در آمده است. احتمالا یک دلیل اصلی این تغییر خروج عضو اصلی، مورگان کیبی، از گروه است که در زمان خودش بار اصلی را به دوش می‌کشید. نتیجه آنکه: بد نیست این آلبوم لطیف و نسبتاً پاپ و حدوداً الکترونیک را گوش کنید.

آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی پنجم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده از ابتدای سال 2016 تا کنون.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Animal Collective – Painting with

«ابزار رنگ آمیزی» یا چیزی توی همین مایه‌ها، دهمین آلبوم گروه اکسپریمنتال پاپ «انیمال کلکتیو» محصول 2016 است. هرچقدر هم که این گروه را ستایش کنند و ساختار شکنی‌هایش را ارج نهند، برای من همچنان موسیقی آنها ملغمه‌ای از اصوات درهم و برهم و افکت‌های گوناگون و غیر جذاب است که حاصلش بیشتر به درد ویدئوهای تبلیغاتی 30 ثانیه‌ای می‌خورد تا یک ترک چند دقیقه‌ای. آلبوم جدید آنها هم از این اصل مستثنی نیست و یک بار شنیدنش را تحمل کردم تا شاید چیز بدرد بخوری عایدم شود، که نشد. نتیجه آنکه: به من چه اصلاً!

The Jezabels – Synthia

«سینتیا» سومین آلبوم گروه ایندی راک استرالیایی «جزبلز» محصول 2016 است. اگر آلبوم دوم این گروه، «حاشیه»، محصول سال 2014 که اثری زیبا و در خور توجه بود را 100 در نظر بگیریم، شک نکنید که این آلبوم به راحتی برایتان هزار خواهد بود! آلبومی که آنقدر خوش ساخت و قدرتمند و محکم است که تک تک آهنگ‌هایش می‌تواند به سادگی به روح و جانتان نفوذ کند و این اثر را تبدیل کند به یکی از بهترین‌های امسالتان. نتیجه آنکه: برای شنیدن این آلبوم تردید نکنید.

Charles Lloyd and the Marvels – I Long to See You

چارلز لوید از آن پیرمردان دوست داشتنی و عزیز دل موسیقی جز است. از آنهایی که دم مسیحا دارد و وقتی ساکسفون یا فلوت بدست می‌گیرد و در آن می‌دمد، مرده را زنده می‌کند. از انتشار اولین آلبوم او بیش از پنجاه سال می‌گذرد و حالا چهل و سومین آلبوم این هنرمند با عنوان «مشتاق دیدنت هستم» محصول 2016 منتشر شده است. آلبومی جذاب که می‌تواند روزتان را بسازد. اثری تمیز و مقبول که هرچند آنقدرها به عمق نمی‌رود، اما در همان اندازه‌ی خودش زیبا و لذت بخش است. نتیجه آنکه: مقاومت نکنید! این آلبوم ارزش شنیدن را دارد.

Vince Gill – Down to My Last Bad Habit

«تنزل به آخرین عادت بد من» عنوان پانزدهمین آلبوم انفرادی هنرمند مشهور موسیقی کانتری، «وینس گیل» محصول 2016 است. باید موسیقی کانتری را دوست داشته باشید تا از شنیدن چنین چیز معمولی و ساده‌ای لذت ببرید! وینس گیل در ژانر خودش مشهور است. یکی از پر طرفدارترین هنرمند در بین موزیسین‌های دیگر ژانر کانتری که تمایل شدیدی برای اجرای دوئت با او دارند. اما در نهایت آن چیزی که من می‌شنوم یک اثر نچسب و بی‌تاثیر است که حتی ممکن است یک ساعت پس از شنیدنش به کل فراموشش کنید. نتیجه آنکه: اگر طرفدار پر و پا قرص موسیقی کانتری هستید، آنطور که بقیه می‌گویند قاعدتاً باید از شنیدن این اثر لذت ببرید!

Josef Salvat – Night Swim

«شنای شبانه» اولین آلبوم هنرمند ژانر الکتروپاپ استرالیایی، «ژوزف سالوات»، محصول 2016 است. البته شاید این آلبوم را به نوعی بتوان محصول سال 2015 دانست! به این دلیل که این اثر در اکتبر سال گذشته، فقط و فقط در فرانسه، منتشر شد و نمی‌دانم روی چه حسابی با سه و ماه نیم تاخیر، تازه هفته‌ی پیش در کل دنیا پخش شد. چندان دنبال چیز خاصی نباشید! یک آلبوم پاپ با خمیرمایه‌ی الکتروپاپ که اثر تمیزی در ژانر خودش از آب در آمده، فقط در صورتیکه که فراموش نکنید با یک آلبوم راک یا یک ژانر درست و حسابی دیگر طرف نیستید! نتیجه آنکه: اگر موسیقی پاپ را جیز و اخ و بد نمی‌دانید، یک بار شنیدنش خوب است، ولی برای دومین بار پیشنهادش نمی‌کنم!

آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی سوم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده از ابتدای سال 2016 تا کنون.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Shearwater – Jet Plane and Oxbow

«هواپیمای جت و آکسبو» هشتمین آلبوم گروه ایندی راک آمریکایی «شیرواتر» محصول 2016 است. آلبومی که با وجود آنکه تقریباً بیشترین فاصله را با آلبوم قبلی این گروه دارد، به اندازه چند اثر اخیر آنها جذابیت ویژه و منحصر بفردی ندارد. با این وجود بنظر می‌رسد که نظر متاکریتیک کمی با نظر من تفاوت دارد! متاکریتیک امتیاز 82 از 100 را برای این اثر در نظر گرفته که امتیاز قابل توجهی است. درضمن، این را هم بد نیست بدانید که آکسبو اصطلاحاً به مسیری از رودخانه گفته می‌شود که شبیه نعل اسب است و در میان آن تکه‌ای جزیره مانند قرار گرفته است. نتیجه آنکه: این آلبوم هرچند کار فوق العاده‌ای نیست، اما ارزش شنیدن را دارد.

Daughter – Not to Disappear

«مفقود نشدن» دومین آلبوم گروه ایندی فولک انگلیسی «داتر» محصول 2016 است. آلبومی که تقریباً سر و صدای زیادی در زمان انتشار خود به پا کرد و نقدهای مثبتی را از آن خود ساخت. آلبومی نرم و تر و تمیز که فضا سازی‌اش با وجود آنکه غمگین است، اما آرامش خاصی را در خودش دارد. گیتار به کار برده شده در آن تنه به موسیقی پست راک می‌زند، با اینحال تمپوی پایین آهنگها و وکال ستودنی آن فضای آلترناتیو پاپ را تداعی می‌کند. نتیجه آنکه: این آلبوم را حتماً گوش کنید و سعی کنید با موج نوی موسیقی ایندی فولک و آلترناتیو پاپ رابطه برقرار کنید.

Elton John – Wonderful Crazy Night

«شب دیوانه‌ی فوق العاده» سی و دومین آلبوم هنرمند نام آشنای انگلیسی «التون جان» محصول 2016 است. اینکه این هنرمند و موسیقی و استایلش را دوست داریم یا نه چندان از بزرگی و هنر او کم نمی‌کند. التون جان از آن دست هنرمندانی است که دوستش داشته باشیم یا نه، نمی‌توانیم اسطوره بودنش را منکر شویم. آلبوم جدید او مانند چند اثر قبلی‌اش آنقدر در فضای موسیقی پاپ غرق شده که کمتر می‌توان رد آن موسیقی سافت راک قدیمی‌ را در آن یافت. با این حال همچنان یک چیزی او را به شدت از دیگران متمایز می‌کند و آن هم محوریت پیانو در تمامی آهنگها و رهبری این ساز شگفت‌انگیز است. نتیجه آنکه: احترام بزرگان واجب است! این آلبوم را باید گوش کرد.

Dream Theater – The Astonishing

«عجیب» عنوان سیزدهمین آلبوم گروه پر آوازه‌ی پراگرسیو متال آمریکایی «دریم تیتر» محصول 2016 است. آلبومی با دو عدد سی‌دی و 34 ترک! هیچوقت موفق نشدم ارتباط لازم را با آثار این گروه برقرار کنم. موسیقی آنها بیشتر از آن چیزی که بتواند دست روی احساساتم بگذارد، بعنوان آهنگسازی و نوازندگی برایم قابل ستایش بوده است. این آلبوم هم مستثنی نیست. انگار که هر کدام از اعضای گروه، هر کدام از این ستارگان، بر سر بیشتر پرفروغ بودن دعوا دارند! هر کدام با هنرشان جادو می‌کنند و دیگری را به چالش می‌کشند. کاملاً مشخص است که اساس آهنگسازی نیز بر همین منوال و با توجه به نشان دادن قابلیت تک تک آنها و سولوهای فراوان از هر ساز، انجام شده است. اینکه چرا 34 ترک که اکثر آنها به سه دقیقه هم نمی‌رسند در یک آلبوم پراگرسیو راک که عموماً باید ترکهای طولانی داشته باشد گنجانده شده را نمی‌دانم. اما این هم برای من یه نقطه ضعف دیگر این آلبوم به شمار می‌آید. نتیجه آنکه: به حرف من توجه نکنید! دریم تیتر را باید گوش کرد. خوب بودن یا نبودنش مهم نیست. گوش کردنش واجب است!

Wynonna – Wynonna and the Big Noise

«وینونا و صدای سهمگین» هشتمین آلبوم هنرمند 50 ساله‌ی ژانر کانتری راک «وینونا» است. اینکه چرا و چطور این خانم شهرت عجیبی در این ژانر دارد را نمی‌دانم! نه موسیقی‌اش درخشان است، نه صدای خاصی دارد و نه لیریکس دلچسب مخصوص این ژانر را یدک می‌کشد. این آلبوم جدید او کلکسیونی از هنرمندان موسیقی کانتری را به همراه دارد. عجیب است! با وجود اینکه بیش از 10 نفر در پروسه‌ی آهنگسازی حضور داشته اند و وینونا فقط در یکی از آهنگها بعنوان آهنگساز حضور دارد، اما باز هم نتیجه چندان چنگی به دل نمی‌زند. نتیجه آنکه: بیخیال شنیدن این آلبوم شوید و به جایش یک لیوان شیر بخورید!

Music for Films

بردیا برجسته نژاد: این چند روزه موسیقی در سینما قدرتمند و درخشان ظاهر شده است. نگاهی کوتاهی به سه آلبوم منتشر شده در ژانر موسیقی فیلم می اندازیم.

Nick Cave and Warren Ellis – Lawless

جناب نیک کیو، اسطورهء موسیقی پانک، به تازگی فیلم جدیدش روی پرده رفته است. Lawless به کارگردانی جان هیلکوت و بازی شیا لابوف و گری اولدمن،‌ با فیلمنامه ای از نیک کیو و بر اساس رمان تاریخی «مرطوبترین استان در تمام دنیا» نوشتهء مت باندورانت ساخته شده است. نیک کیو در این فیلم وسترن، علاوه بر فیلمنامه نویسی، با کمک وارن الیس موسیقی آن را در ژانر فولک و کانتری کار کرده است. وارن الیس همان موجود دیوانه ای ست که هر جا نیک کیو باشد سر و کله اش پیدا می شود. درخشان ترین اثر سینمایی او در کنار نیک کیو ساخت موسیقی نمایش متامورفوسیس است. این آلبوم دوست داشتنی را از دست ندهید.

The Album Leaf  – Torey’s Distraction

با وجود آنکه فیلم Torey’s Distraction ساختهء تیشا بلاد محصول سال 2009 است، اما موسیقی آن در قالب یک آلبوم به تازگی منتشر شده. جیمی لاوال، هنرمندی که تحت عنوان The Album Leaf بعنوان یکی از بهترینهای پست راک و امبینت شناخته می شود، این بار هم اثری آن چنان لطیف و دوست داشتنی خلق کرده که فارغ از این فیلم مستند و تا حدودی کمدی می تواند جزو آلبوم های شاخص او محسوب شود. اینجا او کمتر وارد فضای پست راک شده و اکثر آهنگها با حال و هوای امبینت و الکترونیک اجرا می شوند. خودتان می دانید که این یکی را هم نباید از دست بدهید.

Tin Hat – Music for Film

فستیوال فیلم ساندنس هر ساله بخشی دارد با عنوان موسیقی در سینما. سال 2011 جناب Lou Reed به عنوان سرگروه هنرمندان به اجرای برنامه پرداخت. اما گروهی که توانست توجه همه را با موسیقی عجیب و غریب و اوانگارد جز خود جلب کند، ‏Tin Hat بود. احتمالا آنها را می شناسید. گروهی که با عنوان Tin Hat Trio فعالیتش را آغاز کرد و بعد از جدایی راب برگر، آکاردئونیست و پیانیست گروه، و بهم خوردن ترکیب سه نفره شان عنوان Tin Hat را برای خود برگزید. جدا از آنکه پیشنهاد می کنم آلبوم آنها با عنوان Music for Film را که محصول 2011 است بگیرید، این خبر را هم بدهم که جدیدترین آلبوم استودیویی شان با عنوان The Rain is a Handsome Animal نیز منتشر شده است.