دیمین رایس ، خواننده و آهنگساز 33 سالهء ایرلندی ، شهرت خودش را با اولین آلبومش یعنی O بدست آورد. اکثر آهنگهای اون بصورت Soundtrack برای سریالهای تلویزیون و فیلمهای سینمایی در اومده و همین مسئله باعث شده که در بعضی موارد آهنگهاش بیشتر از خودش به شهرت برسن.
Damien Rice در ابتدا کار خودش رو با گروهی به اسم Juniper ، یه گروه راک نه چندان مطرح که دو آهنگ The World Is Dead و Weatherman تونستن تا حدودی مورد استقبال قرار بگیرن ، شروع کرد. وقتی Juniper اولین آلبوم خودش رو در سال 99 منتشر کرد ، Rice از گروه جدا شد. (بعد از رفتن Rice اعضای باقی موندهء Juniper به رهبری Paul Noonan اسم گروهشون رو عوض کردن و گذاشتن Bell X1 . یه گروه Soft Rock ایرلندی که بعد از انتشار 3 تا آلبوم بزرگترین افتخارش رسیدن به جایگاه اول بهترینهای ایرلند در سال 2005 بخاطر آلبوم Flock هست.
بعد از جدایی از گروه ، Rice به یکی از روستاهای ایتالیا نقل مکان میکنه. تو محیط آروم روستا مشغول گیتار زدن و آهنگ ساختن میشه و در کل اروپا آهنگهاش رو به شکل عمومی در خیابونها اجرا میکنه (بذارین در این مورد یه کم بیشتر توضیح بدم. احتمالا تو فیلمها زیاد دیدین که یه نفر وامیسته کنار خیابون و گیتار یا هر ساز دیگه ای میزنه و پول جمع میکنه ، یا حتی بعضی مواقع بخاطر پول جمع کردن هم نیست ، بلکه بخاطر تمرین اجرا تو محیط عمومی هست. این دقیقا همون چیزی هست که انگلیسیها بهش میگن Busking و به کسی هم که این کار رو میکنه میگن Busker . این هم بگم که همچنین کلمه ای توی آمریکا استفاده نمیشه و اونها از Street Musician یا Street Performer استفاده میکنن.)
شانس به Rice رو میاره . با David Arnold (که البته انگار یه نسبت فامیلی هم با هم دارن) آشنا میشه . Arnold یکی از تهیه کننده های مطرح که بیشتر فعالیتش در زمینهء فیلمهای جیمز باند هست . این موقع هست که آلبوم O ضبط میشه و موفق میشه در همون ابتدا جایزهء Shortlist Music رو در سال 2003 کسب کنه. اعضای دیگهء گروه Rice اینا هستن : Lisa Hannigan (خواننده زن جوان ایرلندی که هم بعنوان خواننده و هم نوازندهء گیتار و بیس گیتار با Rice همکاری میکنه و حتی بعضی اوقات توی کنسرتها Drums هم میزنه !!!) Vyvienne Long نوازندهء ویالون سل ، Tom Osander نوازندهء پرکاشن (معروف به Tomo و عضو سابق گروه God Street Wine) و Shane Fitzsimons نوازندهء بیس.
در سال 2004 آهنگ Cannonball برای رادیوی انگلستان با میکس جدیدی منتشر شد. Rice به این موضوع شدیدا اعتراض کرد و ابراز کرد هیچ علاقه ای نداره که آهنگهای خودش رو بصورت Remix بشنوه . اون فقط به این شرط پذیرفت که از رادیو شکایت نکنه و جلوی پخش آهنگ رو نگیره که قراردادی امضا کنه که هرگونه Remix شدن کلیه آثارش رو ممنوع میکنه.
همه دیگه Damien Rice رو میشناختن . آهنگ The blower’s Daughter توسط تمامی مردم زمزمه میشد. در سرتاسر دنیا به شکلی باور نکردنی این آهنگ و در کنارش Damien Rice به شهرت رسید و علت اصلی اون رو میشه استفاده از این آهنگ برای فیلم زیبای Closer دونست (دیدین فیلم رو ؟ وقتی ناتالی پورتمن داره توی خیابون قدم میزنه فیلم بصورت اسلوموشن نمایش داده میشه و موزیک رایس هم شنیده میشه ، آیا واقعا ممکن هست کسی بتونه این صحنه رو از تو ذهنش پاک کنه !!؟!!؟). آهنگ Delicate برای قسمتی از سریال Alias باعنوان crossings انتخاب شد و یک سال بعد از این همین آهنگ برای قسمتی از سریال Lost با عنوان In Translation استفاده کردن. حدود 8 ماه بعد دوباره از همین آهنگ Delicate برای قسمتی از سریال House باعنوان Humpty Dumpty استفاده شد . از آهنگ Amie هم برای قسمتی از سریال CSI استفاده کردن. در نوامبر سال 2006 بود که آلبوم دوم رایس با عنوان 9 منتشر شد. آلبومی که میخوایم در موردش حرف بزنیم.
یه چیز دیگه بگم و بریم سر اصل مطلب : توی این چند سال اخیر با گسترش و پیشرفت دوربینهای دیجیتال و دوربینهای موبایل ، تقریبا نمیشه جلوی مردم رو گرفت که از هرچیزی که دم دستشون میاد ، مخصوصا کنسرتها ، فیلم تهیه نکنن . این مسئله ای هست که باعث ناراحتی Rice میشه ، بطوریکه توی یکی از کنسرتهاش آهنگ رو قطع میکنه و خطاب به مردم میگه : بهتر نیست بجای ضبط کردن ، به کنسرت نگاه کنین ؟!؟ . و در همین مورد ، یه حرکت جالب و عالی از Rice ، در کنسرت تورنتو سال 2006 ، قسمتی از ترانهء آهنگ I Remember رو فی البداهه عوض میکنه !. اصل ترانه این هست : I remember it well, taxied out of a storm, to watch you perform, and my ships were sailing که رایس اون رو به این تغییر میده : I remember it well, when we used to watch concerts, not through a camera, please turn, them off please
دومین آلبوم Damien Rice با عنوان 9 در سوم نوامبر سال 2006 منتشر شد. سبک آلبوم folk هست ، مدت زمانش 67:41 و تهیه کننده اون هم خود Rice . جالب اینه که 5 روز قبل از اولین انتشار آلبوم ، تعدادی از آهنگهای اون رو میشد توی اینترنت پیدا کرد !!!!. عرض کنم که :
– آلبوم بر اساس انتقادات و واکنش طرفداران ساخته و تهیه شده.
– توی این آلبوم یه Hidden Track وجود داره که یه دمو از آهنگ 9 Crimes هست.
– آهنگ Elephant در اصل همون آهنگ The Blower’s Daughter Part 2 هست.
– نسخه اصلی آلبوم با 16 دقیقه آواز تبتی تموم میشه که بقول معروف گفته میشه که انرژی رو بازیافت میکنه.
– این آلبوم در اولین هفته انتشار 74000 نسخه فروش کرد و در جایگاه 27 جدول واستاد . فروش اون در هفتهء دوم 88000 نسخه بود که تونست به جایگاه 23 برسه (این آمار البته برای چارت United World هست. آمار چارت Billboard متفاوت هست : 44874 نسخه در هفتهء اول و جایگاه 22 ، 23035 نسخه در هفته دوم و جایگاه 65 )
داریم در مورد Damien Rice حرف میزنیم . در مورد خواننده ای که آوازها و ترانه هاش قسمتی از وجود و زندگی ما هست . صدای اون ، آهنگهاش ، شیوهء خوندنش ، کاملا با ما صمیمی هست و به شدت رابطه برقرار میکنه . میتونین با شنیدن آهنگهاش به نقطه ای خیره بشین و وقتی آهنگ تموم شد ، متوجه بشین که چشماتون پر از اشک شده . اما ، از طرف دیگه ای میشه نگاه کرد ، صدای ناله گونه ، خسته کننده ، موسیقی خلوت و آکوستیک ، ممکنه حوصلهء شنونده رو سر ببره . نظر منتقدین در مورد این آلبوم چندان خوب نیست. توی هیچکدو از رتبه بندیهای مطرح و معروف دنیا نتونسته امتیاز قابل قبولی رو کسب کنه (در حدی که Pitchfork Media از 10 امتیاز فقط 2 امتیاز بهش داده !!!! یا Guardian و Independent هر کدوم از 5 امتیاز 2 امتیاز دادن.) Hotpress توی گزارشی در مورد این آلبوم اشاره میکنه که : اگه Rice یک مجروح عصبی و پر و بال شکسته هست، هیچ دلیلی وجود نداره که تا این حد خودش رو به Nick Drake بچسبونه و الگوبرداری کنه ، درست همون کاری که تو آهنگ The Animal Were Gone کرده . (Nick Drake یکی از اسطوره های موسیقی folk انگلستان هست که در سال 1974 در سن 26 سالگی از دنیا رفت) و یا در انتقادهای مختلف این آلبوم رو کپی برداری از آثار David Gray ، Lamontagnes ، Johnsons و در بعضی موارد James Blunt میدونن.
توضیح دادم که میشه با دو دیدگاه به آهنگهای Rice گوش داد : اینکه با غم و اندوه اون همراه بشی و تک تک آهنگها را با تمام وجودت حس کنی ، یا اینکه چندتا خمیازه بکشی و به آهنگ سوم نرسیده قطعش کنی و ترجیح بدی pmc نگاه کنی !!!!!!. من چون خودم دیدگاه اول رو دارم ، پس از همون نظر به این آلبوم نگاه میکنم.
آلبوم با آهنگ فوق العاده 9 Crimes شروه میشه ، نه با صدای Rice ، بلکه با صدای Lisa Hannignan ، یه دوئت بی نظیر ، یه شروع تکون دهنده ، یه آهنگ آکوستیک ساده ، با پیانو و همراهی ویالن سل ، طوری میتونه اشک شما رو در بیاره و غم دنیا رو به دلتون بشونه که خودتون نتونین باور کنین (این روزها کلیپ این آهنگ رو هم زیاد نشون میدن). آهنگ دوم The Animals Were Gone ، یه آهنگ Folk ، ساده و زیبا که ردی از کارهای Drake رو به سادگی میشه توش پیدا کرد. Elephant ، آهنگ سوم ، یعنی قسمت دوم آهنگ The Blower’s Daughter ، اساس قسمت اول رو حفظ کرده : یه آهنگ آکوستیک گیتار ، با صدای پر از احساس رایس که به ناله بیشتر شبیه هست . Rootless Tree و Dog دوم آهنگ بعدی هستن که از موسیقی آکوستیک و فولک فاصله میگیرن و وارد دنیای راک میشن . این روند رو تا آخر آلبوم میبینیم و در آخر آهنگ Sleep Don’t Weep که دوباره مارو به فضای اختصاصی رایس برمیگردونه. (ترجیح میدم دیگه مثل سابق در مورد آهنگها پرگویی نکنم و به کلی گویی اکتفا کنم !!!) .
این آلبوم ، این خواننده از بهترینهای من هستن . Damien Rice به طرزی باورنکردنی میتونه شما را با احساس خودش همراه میکنه . میتونه تک تک نتهای موسیقیش رو توی قلبتون جا بده و میتونه با ترانه ها و اشعار خودش ذهن شمار رو تسخیر کنه. حتما این آلبوم رو گوش کنین. مخصوصا اگه احتیاج دارین یه عامل خارجی احساسات خشک شده و رسوب گرفتهء شما رو شخم بزنه !. بی جهت نیست که به Damien Rice این لقب رو دادن : The King Of Pain
دوست‌داشتن:
دوست داشتن در حال بارگذاری...
آ ل ب و م 