J U N E

1.  سوم ژوئن یک آلبوم اجرای زنده با عنوان Mirrorball از Def Leppard منتشر خواهد شد. در این مجموعه علاوه بر 21 آهنگی که از یکی از کنسرتهای گروه ضبط و در دو CD منتشر شده، سه آهنگ استودیویی جدید نیز گنجانده شده است. بستهء کامل این مجموعه به همراه یک DVD شامل کنسرت و پشت صحنه های آن خواهد بود. آخرین آلبوم منتشر شده از این گروه مشهور موسیقی هارد راک Songs from the Sparkle Lounge محصول سال 2008 است که پیش این (اینجا) در مورد آن صحبت کرده ام.

2.  گروه جنجالی Arctic Monkeys پنجم ژوئن چهارمین آلبوم خود با عنوان Suck it and See را به بازار خواهد داد. آنها این آلبوم را کمی پاپ تر از اثر قبلی، Humbug، محصول سال 2009 می دانند و معتقدنت کمی به گذشته بازگشته اند. سینگل اصلی آلبوم با عنوان Don’t Sit Down ‹Cause I’ve Moved Your Chair شانزدهم آوریل بر روی صفحه در سه هزار نسخه منتشر شد و توانست نظر مثبت منتقدین را به خود جلب کند. پیش از این (اینجا) در مورد آلبوم قبلی آنها صحبت کرده ام.

3.  چهارمین آلبوم Simple Plan در تاریخ 21 ژوئن منتشر خواهد شد. پیش از این، قبل از اینکه صحبت از انتشار آلبوم جدید به میان بیاید، دو آهنگ به نام های Famous for Nothing و Just Around the Corner از آلبوم لو رفت و پخش شد. عکس العمل گروه نسبت به این اتفاق این بود که به تازگی عنوان کرده هیچ کدام از این دو آهنگ را در آلبوم جدید نخواهد گذاشت. اولین سینگل این آلبوم با عنوان Jet Lag با همکاری هنرمند موسیقی پاپ بریتانیا، ناتاشا بدینگفیلد، اجرا شده است.

4.  در تاریخ 28 ژوئن پنجمین آلبوم Limp Bizkit به بازار خواهد آمد. این آلبوم به فاصلهء 6 سال از اثر قبلی آنها The Unquestionable Truth (Part 1) تهیه شده است و آنها از این اثر به عنوان آلبوم بازگشت نام می برند. این طور که گفته می شود آنها دوباره به سبک و سیاق سابق خود و موسیقی Rap Metal بازگشته اند و دیگر چندان از Alternative Metal در آلبوم جدید خبری نیست.

Amorphis – The Beginning Of Times

کشورهای اسکاندیناوی مهد موسیقی متال هستند و این سرزمین سردسیر توانسته با موسیقی پر از هیجان و وحشی خود به دنیا گرمای خاصی را ببخشد. فنلاند هم یکی از آنهاست. گروه های شاخصی نظیر Apocalyptica، Children of Bodom، Battlelore، Lordi، Nightwish و صد البته Amorphis آنقدر در شاخه های موسیقی متال (به خصوص Death Metal و Gothic Metal) مشهور و شناخته شده هستند که نمی توان این ژانر را بدون آنها تصور کرد.

چهار سال پیش (اینجا) پست مختصری در مورد انتشار هشتمین آلبوم آمورفیس با عنوان Silent Waters نوشته ام. نهمین آلبوم آنها با عنوان Skyforger در سال 2009، اثر عجیب و غریبی بود همراه با ترانه های هدفمند و دنباله دار فنلاندی (از یکی از مشهورترین کتابهای شعر این کشور با عنوان کالوالا) که به انگلیسی ترجمه شده بود. این آلبوم توانست در چارت فنلاند رتبهء اول را تصاحب کند. در سال 2010 مجموعه ای با عنوان Magic & Mayhem همراه با بازنوازی تازه ای از آثار دوران ابتدایی فعالیت آنها منتشر شد. ترکیبی از بهترین آهنگهای سه آلبوم اول که با تنظیم و ضبط مجدد به صورت یک مجموعه جدید به بازار آمد و البته بعنوان Bonus اجرای ویژه ای از آهنگ مشهور Light My Fire از The Doors را در خود داشت. حالا آمورفیس هفتهء آینده دهمین آلبوم خود با عنوان The Beginning of Times را منتشر خواهد کرد.

آلبوم جدید نیز مانند مجموعهء قبلی اثری مفهومی ست. کاراکتر اصلی ترانه ها فردی ست به نام Väinämöinen که آمورفیس او را نماد قهرمانی اساطیر فنلاند معرفی می کند. اولین سینگل این آلبوم با نام You I Need یازدهم آوریل از طریق فیس بوک و هفتهء بعد کل آلبوم به صورت دیجیتالی در فنلاند منتشر شد. قرار است نسخهء فیزیکی آلبوم اول ژوئن در فنلاند به بازار بیاید. طراحی روی جلد را تراویس اسمیت، مشهورترین طراح هوی متال، بر عهده داشته است. اسمیت که آلترناتیو پرس لقب Renowned (به معنی مشهور و قابل احترام) را به او داده، بخاطر طراحی های ویژه خود برای طرح روی جلد آلبومهای متال (آثاری از Anathema، Death، Katatonia، Novembre، Opeth، Nevermore و …) مشهور است. اینبار اسمیت با یک طراحی هوشمندانه تولدی اساطیری را به نمایش می گذارد: همان چیزی که ترانه های آلبوم به شما می گویند.

آمورفیس این آلبوم را چالشی ترین اثر چند سال اخیر خود از لحاظ موسیقی و لیریکس می داند. معلوم نیست که در این سالها چه بلایی سر آمورفیس آمده که آن موسیقی سنگین دث متال را کنار گذاشته و به همچین ترکیبی زیبایی از پاور متال و پراگرسیو روی آورده. آهنگها، با ملودیهای خاص و زیبای خود، با آن صدای مقتدرانهء تامی جوتسون، با آن ترکیبهای ویژهء کیبورد و فلوت موسیقی اسکاندیناوی، شما را با خودشان همراه می کنند. You I Need که بعنوان اولین سینگل انتخاب شده تقریبا بهترین آهنگ آلبوم است. آلبوم برخلاف اکثر آثار آمورفیس به هیچ وجه فضای تیره ای ندارد. از موسیقی سنگین دث متال خبری نیست. چیزی که می شنوید یک موسیقی متال سبک و راحت است که هر کسی را راضی نگه می دارد. The Beginning of Times، برخلاف نظر آمورفیس، از نگاه من بهترین آلبوم آنها نیست. اما قطعا ارزش شنیدن و لذت بردن را دارد.

Seether – Holding Onto Strings Better Left To Fray

تا آنجا که من می دانم آفریقای جنوبی کشوری نیست که در عرصهء بین المللی گروه راک مطرحی داشته باشد. البته با وجود یک استثنا و آن هم Seether و مغز متفکرش، شاون مورگان. اولین آلبوم آنها با عنوان Fragile در سال 2000 در حالی منتشر شد که گروه اسم Saron Gas را برای خود انتخاب کرده بود. موفقیت این آلبوم در چارتهای آفریقای جنوبی باعث شد که آنها بتوانند با کمپانی آمریکایی Wind-Up Records قرار داد امضا کنند. اما از آنجایی که اسم گروه، Saron Gas، شباهت زیادی با Sarin Gas داشت (گاز سارین که بخاطر عوارض مهلک از آن بعنوان سلاح کشتار جمعی استفاده می شود، گازی که از آن در حملهء تروریستی متروی توکیو در سال 95 از آن استفاده شده و گفته می شود در حوادث اخیر لیبی نیز از آن رای سرکوب مردم استفاده شده است) تصمیم گرفتند که نام خود را به Seether تغییر دهند.

اولین آلبوم آنها، بعد از انتخاب نام جدید و قرارداد با یک کمپانی معتبر، در سال 2002 با عنوان Disclaimer منتشر شد. تور عظیم این آلبوم باعث شد شهرت آنها شد، اما برگزاری یک تور مشترک با Evanescence (که در آن زمان در اوج شهرت بود) و همچنین بازخوانی آهنگ Broken بصورت آکوستیک به همراه Amy Lee و همچنین انتشار مجدد 12 آهنگ آلبوم Disclaimer بهمراه 7 آهنگ جدید و نسخهء آکوستیک Broken در آلبوم دوم با عنوان Disclaimer II آنها را به چنان شهرتی رساند که Seether بدل به یکی از مشهورترین گروه های پست گرانج و آلترناتیو متال در آن زمان شد.

سومین آلبوم با عنوان Karma And Effect در حدود 800هزار نسخه فروش جهانی داشت. این آلبوم تا به امروز متال ترین آلبوم آنها به شمار می رود که با ملودی و ریتم سنگین خود حرکت متفاوتی از آنها را به نمایش می گذارد. چهارمین آلبوم Seether با عنوان Finding Beauty in Negative Spaces در سال 2007 با فروش یک میلیون نسخه موفقیت بزرگی برای آنها بشمار می رفت. آنها تور مشترکی را با بزرگترینهای موسیقی گرانج (گروه هایی نظیر: Breaking Benjamin ،  Nickelback، Staind، Finger Eleven، Three Days Grace، 3 Doors Down و Papa Roach) برگزار کردند که توانست تبلیغ ویژه ای برای آلبوم آنها باشد. حالا پس از گذشت 4 سال Seether پنجمین و جدیدترین اثر خود را با عنوان Holding Onto Strings Better Left To Fray را به تازگی منتشر کرده است.

این آلبوم دو ویژگی خاص دارد: اول اینکه این طولانی ترین زمانی ست که بین دو آلبوم این گروه فاصله افتاده است. در این 4 سال Seether بیشتر سرگردم برگزاری تورها و کنسرتهای گوناگون بوده و برای همین بر خلاف گذشته که حداکثر با اختلاف 2 سال آلبوم جدیدی منتشر می کرد، اینبار کمی با تاخیر عمل کرده است. دوم اینکه گیتاریست جدید آنها، تروی مک لا هورن (گیتاریست سابق Evanescence و Dark New Day) که به تازگی در سال 2008 و بعد از آلبوم چهارم به آنها پیوسته بود، قبل از انتشار آلبوم پنجم از آنها جدا شد.

آلبوم جدید از دیدگاه جان هامفری (درامر گروه) بهترین اثر آنها تا به امروز است. من چندان با هامفری موافق نیستم! بنظرم بهترین آلبوم آنها همان Disclaimer II است که البته در آن زمان هامفری درامر Seether نبوده. این آلبوم شاید بیشتر از بقیه آلبوم فضای پاپ خود را حفظ کرده است. نه از خشونت Karma & Effect خبری است و نه از ملودیهای بکر و زیبای Disclaimer. اولین سینگل آلبوم، Country Song، شما را به رقص وا می دارد و با وجود آنکه آهنگها و ریتمها و ملودیها زیباست، اما خاص نیست. چیزی مثل Master of Disaster در می تواند خاطرات زیبای آلبومهای گذشته را زنده کند. در اصل این زیبایی ساده که در آلبوم موج می زند، همان چیزی ست که آنها در گذشته به آن رسیده بودند. 4 سال زمان زیادی برای یک جهش بزرگ بود که Seether ترجیح داده از آن استفاده نکن و بدون حرکت جدیدی همان موفقیت گذشته اش را تکرار کند. آلبوم زیباست! شک نکنید! اما برای گروه مشهوری که طولانی ترین زمان تاخیر در انتشار آلبوم جدیدش را داشته، کمی کم است!

Eddie Vedder – Ukulele Songs

چیزی که ما امروز از آن بعنوان موسیقی گرانج یاد می کنیم، زاییدهء تفکرات دو ابر مرد تاریخ موسیقی راک، کرت کوبین (Nirvana)  و ادی ودر (Pearl Jam) است. ادی ودر در اوایل دهه 90 برای تشکیل گروهی که بعدها بعنوان یکی از پیشروان موسیقی گرانج شناخته شده، Pearl Jam، از کالیفرنیا به سیاتل رفت تا بصورت موازی با گروه تازه کار سیاتلی، Nirvana، پایه های این ژانر از موسیقی را محکم کنند.

ودر چهرهء شاخصی در موسیقی آلترناتیو است. بهتر بگویم، ودر یکی از نمادهای موسیقی آلترناتیو است که هیچگاه فراموش نخواهد شد. او به همراه گروه Pearl Jam تا کنون 9 آلبوم موفق را منتشر کرده است. موسیقی او در فیلم Into the Wild (به کارگردانی شان پن) اولین اثر انفرادیش بود و حالا بعد از گذشت 4 سال از آن فیلم، ودر اولین آلبوم استودیویی انفرادی خود را با عنوان Ukulele Songs در تاریخ 31 می منتشر خواهد کرد.

آن ادی ودری که می شناسید معلوم نیست کجا، یک جایی در آخرین آلبوم Pearl Jam، گم شده است!! ادی ودر، بزرگ مرد موسیقی آلترناتیو و گرانج، با آن صدای باریتون اعجاب انگیز و خشن و پرقدرتش، بجای نعره کشیدن و به بازی گرفتن تمام خشمی که در درونتان است، یوکللی (Ukulele – اینگونه تلفظ کنید: Yoo ke le li) در دست می گیرد و با لطافت تمام 15 آهنگ فولک را اجرا می کند که دلتان ضعف می رود!

یوکللی نوعی گیتار بامزه و کوچک، با صدایی جادویی و مخصوص هاوایی ست که در موسیقی این نواحی به شکل کاملا سولو اجرا می شود و اینبار ودر با بازخوانی آهنگهای قدیمی و استفاده از این ساز، آنها را به شکلی سولو و فولک در عرضه می کند (در عکس بالا ودر را در حالی که یوکللی را در دست گرفته می بینید). در این آلبوم دو هنرمند مهمان نیز ودر را همراهی می کنند: گلن هنسارد (او را به یاد دارید؟ بازیگر فیلم Once که رهبر گروه The Frames و عضو گروه The Swell Season نیز است) در آهنگ Sleepless Nights ودر را همراهی کرده است. صدای هنرمند دوست داشتنی، کت پاور، را هم در آهنگ Tonight You Belong To Me خواهید شنید.

این آلبوم بسیار فراتر از چیزی ست که انتظارش را دارید و البته بسیار کمتر از آن حدی ست که شما را راضی کند!! بگذارید منظورم را اینطوری بگویم: این آلبوم بسیار زیبا و دوست داشتنی و قابل هضم است. صدای ودر در کنار طنین یوکللی یک ترکیب جادویی را می سازد که شاید روح ایزرئیل کاماکاویواوله  را برایتان زنده می کند. اما این آلبوم کم است! صدا را کم دارد، ضربات درامز و شیههء گیتار و فریاد ودر را کم دارد. قبول که ژانر این آلبوم فرسخها با گرانج و آلترناتیو فاصله دارد، اما نمی توان از ادی ودر صحبت کرد و صلابت صدایش را انتظار نداشت.

در نهایت این آلبوم، با 15 آهنگی که طولانی ترینش در حدود 3 دقیقه است، آنقدر ارزش شنیدن و لذت بردن را دارد که حتی ذره ای شک به دلتان راه ندهید.

My Morning Jacket – Circuital

تا دلتان بخواهد در این وبلاگ از My Morning Jacket صحبت کرده ام، قربان صدقه اش رفته ام، ابراز احساسات کرده ام و ارادتم را به جیم جیمز، رهبر گروه، اعلام کرده ام. بعنوان مثال اینجا از آخرین آلبوم گروه در سال 2008 با عنوان Evil Urges گفته ام، اینجا از اولین آلبوم سوپرگروه Monsters of Folk (که جیم جیمز یکی از اعضای آن است) صحبت کرده ام، یا اینجا دومین آلبوم انفرادی کارل برومل (گیتاریست گروه) را معرفی کرده ام. بله! My Morning Jacket یکی از بهترین گروه هایی ست که می توانید بدون هیچ نگرانی خود را به هنرشان بسپارید.

بعد از گذشت 3 سال از آخرین اثر گروه، MMJ ششمین آلبوم خود با عنوان Circuital را در حدود سه هفتهء دیگر، 31 می، منتشر خواهد کرد (البته دیروز آلبوم در اینترنت پخش شد!). تهیه کنندگی این آلبوم بر عهده جیم جیمز و تاکر مارتین (تهیه کننده آلبومهای قبلی گروه و آثار My Decemberists، R.E.M.، Spoon و …) است و توسط سه کمپانی مختلف در آمریکا، انگلستان و استرالیا توزیع خواهد شد.

آلبوم از همان ابتدا شما را به شدت غافلگیر می کند. Victory Dance یک چیز عجیب و غریبی ست! شروعی حیرت انگیز، سولوی گیتار به همراه وکال در ابتدا و اضافه شدن درامز با تمپویی کند و سنگین در کنار صدای کنترل شدهء جیم جیمز، و در نهایت ازدحام خارق العادهء یک دقیقهء آخر. یک اثر فوق العاده برای شروع یک آلبوم. آهنگ دوم، هم نام با خود آلبوم، Circuital، با ضربات بیس و آواز جیم جیمز آغاز، با گیتار آکوستیک تزئین و با درامز و سولوی گیتار الکتریک حسابی مهیج می شود و پیانو هم آن وسطها کمی برایتان طنازی می کند. آهنگ ششم اصلا معلوم نیست چه نقشه ای برای شما کشیده است! Holdin on to Black Metal، با آن هم نوایی کودکان، با آن صدای خاص جیم جیمز، با آن ارکستری که به همراه دارد، تبدیل به یکی از بهترین آهنگهای این گروه تا به امروز شده است، آهنگی که یک هفته پیش نیز بصورت رایگان توسط سایت رسمی گروه عرضه شده بود. آخرین آهنگ، Movin Away، به آرامی و زیبایی، با نوای پیانو، انگار می خواهد کتاب قصهء شب را ببندد و شما را به خواب بسپارد. چشمانتان بسته می شود و روی لبهایتان لبخندی می نشیند. اینجاست که از ته دل احساس می کنید یک آلبوم فوق العاده را شنیده اید. رضایت از همه جای شما کاملا مشهود است!

Circuital هیچ شباهتی به آلبوم قبلی، Evil Urges، ندارد. MMJ بازگشت زیبایی به آغاز فعالیتش دارد، به آن موسیقی خاص ایندی راک کنتاکی، به همان چیزی که ایالتش به آن معروف است. جیم جیمز در این آلبوم یک ریورب (Reverb) دائمی را برای صدایش انتخاب کرده، هر از گاهی به موسیقی فولک سرکی می کشد و حسابی شما را به بازی می گیرد. اعتراف می کنم! من به شدت این آلبوم را دوست دارم و این لبخند رضایت روی لبهایم جا خوش کرده است.