بردیا برجسته نژاد: اولین قسمت از «بهترینهای سال 2013» یعنی شماره‌های 26 الی 30 را می‌توانید اینجا ببینید. همینطور برای دیدن شماره‌های 21 الی 25 (قسمت دوم) به اینجا بروید.
20
White Lies – Big TV
سال 2009 اولین آلبوم گروه تازه کار White Lies را در جایگاه ششم بهترینهای سال قرار دادم. آلبومی جاندار و هیجان انگیز، با ترکیبی از موسیقی آلترناتیو، ایندی راک و پست پانک، هر چند بکر و انحصاری نبود اما می‌توانست با نمونه‌های مشابه نظیر The Editors، Interpol و Joy Division رقابت کند. آلبوم دوم آنها به شدت مورد انتقاد قرار گرفت. اثری ضعیف و سطحی که نه تنها منتقدین، بلکه طرفداران این گروه را ناامید کرد (قبل‌ترها از این آلبوم اینجا گفته‌ام). اما حالا سومین آلبوم این گروه انگلیسی با عنوان «تلویزیون بزرگ» توانست آنها را دوباره به اوج بازگرداند. آل‌میوزیک این آلبوم را اثری می‌داند که نسبت به آلبوم قبل با چشمان بازتری ساخته شده است. کلش نیز این اثر را صدای دیروز در امروز نام نهاده است. شاید بتوان به نوعی این اثر را یک کانسپت آلبوم بشمار آورد. داستان حول زوجی می‌چرخد که از زادگاه کوچکشان به یک کلان شهر نقل مکان می‌کنند و اعتقاد به برابری در رابطه حال و هوای ماجرا را می‌سازد. این آلبوم به اندازه‌ای خوب، قوی، محکم و حساب شده است که آلبوم قبلی، Ritual، یک اشتباه نابخشودنی بنظر می‌رسد. این آلبوم می‌تواند شروعی دوباره برای گروهی باشد که طرفدارانش را بعد از مدتها دوباره خوشحال کرده است.
19
Amorphis – Circle
«زندگی قهرمان داستان از بدو تولد با بدشانسی همراه بوده است. او همیشه خود را یک بیگانه می‌دانسته که به سادگی نادیده گرفته شده است. بر اثر یک اتفاق او با نیروهای درونی خود ارتباط برقرار می‌کند. برای او یک راهنما از زمان و مکان دیگر فرستاده می‌شود. او این شانس را دارد که زندگی خود را در اختیار بگیرد و سرنوشتش را تغییر دهد. او با جستجو در گذشته‌‌اش توان تغییر دادن زندگی نفرین شده‌‌ی خود را می‌یابد. این داستانی برای بقا ست» این ماجرای یازدهمین آلبوم گروه فنلاندی Amorphis با عنوان «دایره» است. باز هم یک آلبوم فوقالعاده از یک گروه فوقالعاده که کاملا از همان فرمول همیشگی آمورفیس، بدون کوچکترین ریسک و تغییر، تبعیت می‌کند. با وجود تکرار شدن مجدد این آلبوم را می‌توان موفق‌ترین اثر آنها تا به امروز دانست. این آلبوم توانست جایگاه نخست چارت فنلاند را تصاحب کند، اتفاقی که پیش از این برای سه آلبوم دیگرشان رخ داده بود. «دایره» اولین آلبوم آمورفیس است که وارد چارت سوئد (با کسب رتبه‌ی 33) شده است. همچین این اثر توانست رتبه‌ی 11 چارت آمریکا را از آن خود سازد که این بهترین موقعیت آمورفیس تا به امروز در این چارت است. این همان گروهی‌ست که می‌شناسید، نه کمتر و نه بیشتر، و اگر مشتری باشید این یعنی با یک اثر بی‌نقص طرف خواهید بود.
18
Kauan – Pirut
سال 2011 بود که چهارمین آلبوم گروه روسی Kauan را در فهرست بهترینهای سال این وبلاگ در جایگاه پانزدهم دیدید. و حالا این پنجمین آلبوم آنها با عنوان «شیاطین» (به زبان فنلاندی) است که جای خود را در فهرست بهترینهای 2013 محکم می‌کند. شاید بهترین واژه برای توصیف این اثر «منسجم» باشد. آلبومی که بجای آنکه آهنگها را نامگذاری کند، به شماره‌گذاری‌شان اکتفا کرده و تلاش می‌کند بدون آنکه عنوان آهنگ ذهنیتی برای شنونده ایجاد کند روح او را به یکباره به تصاحب خویش درآورد. در اینجا شما با یک آهنگ 40 دقیقه‌ای طرف هستید که با ظرافت خاصی به 8 بخش، به 8 ترک تقسیم شده است. آهنگی که در نهایت زیبایی موسیقی فولک متال را در فضای اتمسفریک دووم متال به نمایش می‌گذارد. آهنگها قابل تفکیک نیستند. نمی‌توانید به طور مشخص تک آهنگ مورد علاقه‌ای در آن پیدا کنید. همه چیز در اختیار یک هدف واحد است و آن هدف فتح شماست! این آلبومی‌ست که ذهنتان را درگیر خواهد کرد، اثری که برای اولین بار یک تجربه و برای دفعات بعد یک خاطره‌ی جذاب و دوست داشتنی خواهد بود. «شیاطین»… فریب عنوان آلبوم را نخورید! این آهنگها فرشته‌هایی هستند که برای نجات شما آمده‌اند.
17
London Grammar – If You Wait
هنا رید یک معجزه‌گر است. هیچ صفتی بهتر از «تسخیرکننده» نمی‌توان برای صدای او یافت. صدای او را می‌توان با فلورنس ولش (Florence + the Machine) و یا Lana Del Rey مقایسه کرد، با این تفاوت که اینجا از موسیقی ایندی راک و یا پاپ خبری نیست، بلکه شما قرار است این صدای جادویی را روی موسیقی تریپ هاپ و الکترونیکا بشنوید. گروه سه نفره‌ی London Grammar در سالی که گذشت اولین آلبوم خود با عنوان «اگر صبر کنی» را منتشر کرد. اواخر سال 2012 بود که این گروه ناشناخته با قرار دادن تک آهنگ Hey Now در یوتیوب و ساوندکلاد تبدیل به اسمی آشنا برای موسیقی دوستان شد و یک سال بعد اولین آلبوم آنها با 17 آهنگ در حالی منتشر شد که Hey Now ترک آغازین آن بود. «اگر صبر کنی» را می‌توان یک آلبوم شخصی برای هنا رید دانست. جدا از صدای او که نقش اصلی را در آهنگها بازی می‌کند، تمامی لیریکس آلبوم نیز اشاره به زندگی خصوصی او و مشکلات دوران نوجوانی‌اش دارد. این مجموعه موفق شد رتبه‌ی دوم در چارتهای استرالیا و اسکاتلند را از آن خود کند و با فروش 33هزار نسخه در انگلستان در هفته اول رتبه‌ی دوم این چارت را نیز تصاحب کند. وقت آن رسیده که خودتان را رها کنید تا صدای هنا رید شما را به هر سمتی که دلش می‌خواهد ببرد.
16
Dream Theater – Dream Theater
دوست داشته باشید یا نه، دریم تیتر یکی از ستونهای اصلی موسیقی پراگرسیو راک حال حاضر دنیاست. آلبومهای آنها، هر چیزی که باشند، یک صفت مشخص و بارز دارند و آن اینکه هر آلبوم برای خودش یک کلاس آموزش نوازندگی‌ست. امسال آنها دوازدهین آلبوم خود که همنام با نام گروه است را در حالی منتشر کرده‌‌اند که دیگر مایک پورتنوی، درامر و یکی از بنیانگذاران گروه، را در بین خود ندارند. پورتنوی بعد از 25 سال همراهی با آنها، در سال 2010 از گروه جدا شد و Flying Colors را تاسیس کرد (اولین آلبوم این گروه را قبلا اینجا معرفی کرده‌ام). او جای خود را به مایک مانگینی داد و حالا این اولین آلبومی‌ست که مانگینی در تمامی مراحل ساخت و تهیه آن گروه را همراهی می‌کند (در آلبوم قبلی مانگینی تنها به نشستن پشت درامز اکتفا کرد و در مراحل نوشتن آهنگها حضور نداشت). البته نظرها در خصوص این آلبوم متنوع و متضاد است! Allmusic این آلبوم را یکی از بهترین آثار دریم تیتر تا کنون معرفی کرده و Loudwire با تمجید از آن امتیاز 4.5 از 5 را برایش در نظر گرفته. این در حالی‌ست که PopMatters با بلاتکلیف خواندن این آلبوم به اعطای 3 امتیاز از 10 بسنده کرده. با این وجود بنظر من این آلبوم یکی از بهترین آلبومهای پراگرسیو راک 2013 از یکی از بهترین گروه‌های این ژانر است.
… ادامه دارد
دوست داشتن در حال بارگذاری...
مرتبط
آ ل ب و م 
خب من فقط دو تا از آلبومای این لیست رو شنیدم: Pirut و Circle.
در مورد Pirut که اصلاً بحثی نیست. هم یکی از بهترین های گروه هست و هم از بهترین های سال. من خیلی دوستش داشتم، مخصوصاً ترکای آخرش رو. موسیقیش دقیقاً «هم رنگ» کاور هست. به نظر من که خیلی موسیقی رنگ و روح داری بود.
ولی راستش من از آلبوم Amorphis خوشم نیومد، به خاطر همین قضیه «فرمول همیشگی». ولی نه فرمول همیشگی «آمورفیس»(در واقع این اولین آلبومی بود که از این گروه گوش دادم)، به خاطر فرمول همیشگی هوی متال. یعنی به نظرم چیز جالبی نداشت، اکثراً از کلیشای هوی متال پیروی کرده. باید یه بار دیگه گوشش بدم.
+تا لحظه ای که واسه پیدا کردن لینک تایپ نکردم «لاندن گرمر» به محض دیدن اسمش (که این روزا زیاد دیدم) گرامر رو تو ذهنم ترجمه می کردم گرامافون 😐
خب شاید آمورفیس از فرمول کلیشه ای و همیشگی موسیقی ملودیک دث متال استفاده میکنه، اما مسئله اینه که خود آمورفیس یکی از ریشه های همین ژانر هست. یعنی اینکه اگه بنظرت تکراری و کلیشه ای میاد، بقیه شبیه آمورفیس یا گروه های هم اندازه ی اون هستن. برای همین پیشنهاد میکنم که حداقل دو آلبوم قبلی این گروه رو هم گوش بدی. لاندن گرمر هم مطمئنم دوست خواهی داشت (:
هر 5 تاشو گوش دادم
1.White Lies از همون آلبوم دوم از چشم افتاد ، حتی رغبت نکردم این آلبوم رو هم کامل گوش بدم
2.Amorphis رو خیلی دوست دارم ، واسه وقتایی که حوصله نداری ، خیلی راحت به گوش می شینه و هیچ چیز آزاد دهنده ایی نداره ، فقط واسم جالبِ ، اسم هیچ آهنگشون رو یادم نمی مونه اینقد که همشون شبیه همند . فرق نداره کدوم رو پلی میکنی ، از همشون به یه اندازه میشه لذت برد
3. از Kauan چیزی نمی گم بس که خوبِ
4. هنا رید هم واقعا صدای عالی یی داره ، با توجه به سبک موزیکشون از لانا دل ری هم بیشتر میچسبه این صدا . فقط امیدوارم در ادامه بهتر شن یا حداقل در همین سطح بمونن
5. میدونم تک تک اعضای Dream Theater خدایین واسه خودشون ، شاید تا چند سال پیش واقعا عاشقشون بودم ، ولی فک می کنم دیگه خیلی خیلی تکنیکی شدن جوری که دیگه روح نداره کاراشون
حالا من پیشنهاد میکنم اگه اولین آلبومشون رو دوست داشتی یه فرصت دیگه به این یکی بدی. آلبوم جوندار و تمیزینه و نسبت به گروه مشابهش، Editors، که اون هم 2013 آلبوم داد اثر بهتری بود. با دریم تیتر هم شوخی نکن (: بقیه رو هم که نظرمون یکیه
در مورد Kauan کاملاً موافقم. به درستی توصیفش کردی.
با این که پیش زمینه ای از این گروه نداشتم و سبکشون هم از سبک هایی که گوش می کنم نیست (اگه رگه های پست راک رو فاکتور بگیریم) لذت برم از این آلبوم. به خصوص 4 ترک آخر.
باز این White Lies آلبوم دادو اوردیش تو لیستت……موزیک معمولی و صدای فوق العاده بد خوانندشون که واقعا نمیتونم تحمل کنم.
amorphis بردیا چیز جدیدی نداشت واسه گفتن.همون موسیقی قدیمی و از مد افتاده.
بدون شک Kauan – Pirut ترکوند.واقعا توصیف خوبی بود.منسجم.قدرت باور نکردنی موزیک این گروه که مثل یه فیلم خوب میخکوبت میکنه و ..آلبوم های خوب 2013 اوایل سال اومدند و این آلبوم پایان بخش خوبی واسه 2013 بود.
London Grammar رو که مسلما نشنیدم.تست میکنم ببینم حرف حسابش چیه.
و اما دریم تیتر که واقعا شوکه شدم تو لیستت دیدم.چون میدونم فنش نیستی.عجیبه که البومشونو گوش دادی چه برسه به این که تو لیستتم باشه!!!!!!!!یادمه که اختلاف نظر داشتیم در مورد کیفیت پراگرسیو استیون ویلسون و دریم تیتر ولی خب…
این آلبوم بیشتر برای منتقد ها بود تا برای شنونده های عام.من بی پروایی های گروه رو دوست داشتم.سولو های بی منطق جان پتروچی تو دقیقه سوم از یه ترک 24 دقیقه ای.این آلبوم تعریف پراگرسیو متال بود تا یه آلبوم منسجم عامه پسند.کسی که موزیک میسازه,ساز میزنه و خیلی با هاش بیشتر حال میکنه تا منی که فقط شنونده ام.من به عنوان یه دریم تیتر باز حرفه ای میگم که این آلبوم یکی از ضعیف ترین آلبوم های این گروه بود..
ببینم steven wilson وriverside وnosoundرو چه رتبه ای میدی..البته 30 سکند هم خوب بود..
منتظریم
ای بابا، تو چه پدرکشتگی با این وایت لایز مادر مرده داری آخه؟ آلبوم اولش تو لیستم بود، اما آلبوم دومش نبود. این آلبوم جدیدش تو ژانر خودش خوبه. از نظر وکال، سازبندی و ژانر کاملا شبیه همون گروه هایی هست که گفتم (Editors و Joy Division و New Order و …) اگه این رو میگی بده پس کلا این ژانر رو دوست نداری. آمورفیس رو که موافقم همون موسیقی قدیمیه، اما از نظر من هیچ وقت از مد افتاده نیست.
اما در مورد دریم تیتر، خودم هم شوکه شدم که چطور این آلبوم اینقدر نظرم رو جلب کرد! من به عنوان یک کسی که دریم تیتر باز نیست میگم که این یه آلبوم قوی تو ژانر پراگرسیو هست. شاید برای همین باشه که نظر تورو جلب نکرده اما من دوستش داشتم (: لاندن گرمر هم گوش کن
بازتاب: بهترینهای 2013 از نگاه آلبوم – 4 | آ ل ب و م
آلبوم اول white lies رو خیلی دوست داشتم و جز بهترین آلبومای اون سال بود به نظر من …یه دلیل دیگه علاقه مندیم هم شباهت وکال با دیو گاهان بود…آلبوم قبلی رو گوش ندادم چون خونده بودم یه جا که چنگی به دل نمیزنه…وقتی این اومد خب گوش دادن دوباره اون صدا برام لذت بخش بود!…به نظر من که وکالش خیلی از editors بهتره!!…متال رو که بی خیال…kauan خیلی خوب بود درست مثل آلبوم قبلی…london grammar هم به واسطه صدای هنا رید شناختم!…دقیقاً چیزی که گفتی عالی بود باید خودتو از همه چیز رها کنی و خودتو بسپاری به موسیقیش
نه خب نظر من در مورد مقایسه وکال وایت لایز و ادیتورز فرق میکنه. اونم بر میگرده به پختگی و بلوغ صدای ادیتورز نسبت به وایت لایز (:
بردیا حس میکنم یکم نسبت به آلبوم دوم گروه White Lies زیاده روی کردی… آلبوم دومشون بنظر من خیلی بهتر از اولی بود و حتی اگر توجه کنی امتیاز کلیش هم نسبت به آلبوم اول کمی بالاتره! شاید به گوش بعضی ها آلبوم Ritual خوب نیومد و خیلی عامه بود ولی بنظر من آلبوم دوم گروه خیلی خوب بود و من خیلی بهتر از آلبوم اول باهاش رابطه برقرار کردم… آلبوم سومشون هم بنظر من یک کارخیلی خوب شده. منو مایوس نکردن تا حالا. اگر هم بخوام انتخاب کنم قطعا میگم آلبوم سوم بهترین کارشون بوده تا حالا! من حتی خودمم خیلی سعی کردم آلبومشون رو توی لیستم جا بدم ولی متاسفانه بخاطر اینکه من امسال غرق در پاپ و ایندی و اینجور چیزها بودم و کارهای خوبی توی اون سبک شنیدم نتونستم جایی بچپونمش 😉
خب من موافق نیستم دایی رضا. اینکه امتیاز کلیش هم بالاتره، خیلی جاها اینطوری نیست. مثلا Drowned in Sound به اولی 7 داده به دومی 5. NME به اولی 8 داده به دومی 6. Pitchfork به اولی 4 داده به دومی 2.5 . حتی آلبوم اول که هنوز گروه شناخته شده نبود توی چارت زادگاهش (انگلستان) رتبه اول رو گرفت، اما آلبوم دوم با وجود اینکه گروه مطرح شده بود رتبه ش سوم شد. اینکه آلبوم سوم بهترین کارشونه رو باهات موافقم، اما در مورد آلبوم دوم هرکاری هم بکنم نمیتونم قبول کنم که از آلبوم اول بهتره. و اینکه البته بعد از مدتها سر کله ت اینورا پیدا شده هم خودش خیلی خوبه (:
به غیر از آلبوم که فقط یه بار گوش دادم بقیه ی آلبومای این لیست فوقالعاده بودن
white lies به نظرم آهنگاش تکراری بود اصلا حسه خوبی نداشتم
آمورفیس که نیاز به توضیح دادن نداره ، تویه جوابه یکی از کامنتا خودت گفتی که اینا یه جورایی خدایه این سبک محسوب میشن
Kauan واقعا دهنه آدمو باز میزاره
اینا چجوری یه همچین آهنگا و ریتمایی رو می تونن بسازن ؟ شاید به خاطره سرمایه خیلی زیاده منطقه ی زندگیشونه که تویه اون سرما برا گرم شدن به همچین چیزایی رو میارن ، باید خیلی موسیقی قوی باشه که بتونه آدم اون سرما رو تحمل کنه یا به اصطلاحی بگیره آدم و جای اینکه یخ بزنی تو اون هوا شاید حتی گرمتم بشه
London grammer که باید بگم که واقعا در مواقعی دارن با پیانو عشق بازی می کنن ، و باید گفت kudos به همچین صدایی
dream theater هم که توضیح نداره، مثله همیشه، با اینکه جای انتقاد دارن ولی کاریشون نمی شه کرد باید دوسشون داشت
فعلا همین :دی
بازم مرسی بخاطره زحماتت
تشکر می کنم بسیار زیاد
بازتاب: بهترینهای 2013 از نگاه آلبوم – 5 | آ ل ب و م
بازتاب: بهترینهای 2013 از نگاه آلبوم – 6 | آ ل ب و م
بازتاب: شنیده‌شده‌ترین‌های 2013 | آ ل ب و م