kafabindünya – Obi

بردیا برجسته نژاد: موسیقی پست راک شاید کمی بنظر ساده بیاید. چند ریتم ساده و ملودی تکراری را کنار هم ردیف می کنی چند ثانیه ای آهنگ می سازی و بعد از دو طرف می کشی و یک introـی طولانی می اندازی اولش و آخرش هم یک Outroـی کشدار می چسبانی و دردسر ترانه سرایی و نوشتن لیریکس را هم که نداری و به سادگی و در عرض چند روز می توانی یک آلبوم جدید منتشر کنی. شاید با همین تفکر باشد که در یک پلک زدن ده ها گروه پست راک جدید را می بینی که مثل قارچ از همه جای دنیا سبز شده اند که نهایت خلاقیتشان انتخاب اسمهای عجیب و غریب برای گروهشان است و نه آثارشان فرقی با یکدیگر دارد و نه نگاهشان به آن چیزی که خلق می کنند. اما در همین عالم شلوغ و پر تردد موسیقی پست راک، گاهی با گروهی مواجه می شوی که همان چیزی ست که باید باشد و نگاهش همان است که انتظارش را داری.

کافا بین دونیا (kafabindünya) یک گروه پست راک و اکسپریمنتال اهل استانبول ترکیه است. آنها به تازگی و بعد از گذشت 6 سال از انتشار Demoـی خود، اولین آلبوم بلند استودیویی شان را منتشر کرده اند. پیدایش گروه به اوایل دهه 2000 باز می گردد که بورچ، رهبر گروه، در فستیوالی اجرای گروه ژاپنی Mono را دید و به شدت تحت موسیقی آنها قرار گرفت. گروهی که او پایه گذاری کرد بعد از انتشار دموی خود در سال 2006،  در فستیوال Phonem by Miller بعنوان ساپورت بند گروه Mogwai نواخت و از توانست با نگاه منحصر به فردش به موسیقی پست راک توجه طرفداران این ژانر را به خود جلب کند. اصل ماجرا را بورچ اینگونه شرح می دهد: «آهنگهای معمولی با ترانه هایشان تصویر سازی ذهنی و داستان سازی شنونده را محدود می کنند. ما آهنگها را به گونه ای بدون ترانه می سازیم که می خواهیم شنونده داستان را خودش تعریف کند و از آهنگ بعنوان موسیقی متن قصهء خودش استفاده کند. ما فقط ذهن مخاطب و خلاقیت ذهنی اش را با عنوان آهنگ محدود می کنیم و باقی ماجرا در اختیار خود شنونده است» این را زمانی درک می کنید که آلبوم بی نظیرشان را بشنوید و زمانی به یقین می رسید که بدانید کافا بین دونیا فقط یک پروژهء موسیقی پست راک نیست، بلکه می تواند یک پروژهء هنری نیز باشد. آنها در کنار موسیقی، با خلق ویژوال آرت، ذهن مخاطب را در چنان مسیری قرار می دهند که بتواند ناخواسته از خود خلاقیت تراوش کند و به همین دلیل است که اجراهای زندهء آنها را «مسحورکننده» لقب می دهند.

اولین آلبوم آنها با عنوان Obi شامل 11 آهنگ و تحت لیبل Peyote Müzik به تازگی به بازار آمده است. آلبومی که ذهن و روحتان را آنقدر قلقلک می دهد تا برای هر تک آهنگ داستانی را در ذهنتان خلق کنید. شما می توانید فیلمنامه را بنویسید، بازیگران را انتخاب کنید، فیلمبرداری و نورپردازی را خودتان عهده دار شوید و تمام مجموعه را کارگردانی کنید. فقط کافی ست موسیقی متن را به کافا بین دونیا واگذار کنید و خیالتان راحت باشد که نتیجه می تواند چیز فوق العاده ای از آب در بیاید.

پ.ن: همان اول که خواستم این گروه را معرفی کنم، می خواستم برای نمونه چند داستانی که برای چند آهنگ این آلبوم در ذهنم ساخته شده است را برایتان تعریف کنم، همان چیزی که در اکثر پستها به آن اشاره می کنم. اما حالا پشیمان شده ام. وقتی خود گروه که صاحب اصلی آهنگهاست نمی خواهد ذهن شنونده را با کلام محدود کند و این را نیز به صراحت تاکید می کند، من چرا باید با تعریف کردن داستانم این محدودیت را در ذهن شما ایجاد کنم. پس بدون هیچ توضیحی آلبوم را بشنوید و لذتش را ببرید. توصیه می کنم شما هم مثل من اگر ترکی بلد نیستید، اسم آهنگها را در گوگل ترنسلیت ترجمه و سپس داستانتان را خلق کنید. درضمن، دنبال Demo سال 2006 هم نگردید که 4 آهنگی که دارد همگی در همین آلبوم تکرار شده اند.

 

 

 

Music for Films

بردیا برجسته نژاد: این چند روزه موسیقی در سینما قدرتمند و درخشان ظاهر شده است. نگاهی کوتاهی به سه آلبوم منتشر شده در ژانر موسیقی فیلم می اندازیم.

Nick Cave and Warren Ellis – Lawless

جناب نیک کیو، اسطورهء موسیقی پانک، به تازگی فیلم جدیدش روی پرده رفته است. Lawless به کارگردانی جان هیلکوت و بازی شیا لابوف و گری اولدمن،‌ با فیلمنامه ای از نیک کیو و بر اساس رمان تاریخی «مرطوبترین استان در تمام دنیا» نوشتهء مت باندورانت ساخته شده است. نیک کیو در این فیلم وسترن، علاوه بر فیلمنامه نویسی، با کمک وارن الیس موسیقی آن را در ژانر فولک و کانتری کار کرده است. وارن الیس همان موجود دیوانه ای ست که هر جا نیک کیو باشد سر و کله اش پیدا می شود. درخشان ترین اثر سینمایی او در کنار نیک کیو ساخت موسیقی نمایش متامورفوسیس است. این آلبوم دوست داشتنی را از دست ندهید.

The Album Leaf  – Torey’s Distraction

با وجود آنکه فیلم Torey’s Distraction ساختهء تیشا بلاد محصول سال 2009 است، اما موسیقی آن در قالب یک آلبوم به تازگی منتشر شده. جیمی لاوال، هنرمندی که تحت عنوان The Album Leaf بعنوان یکی از بهترینهای پست راک و امبینت شناخته می شود، این بار هم اثری آن چنان لطیف و دوست داشتنی خلق کرده که فارغ از این فیلم مستند و تا حدودی کمدی می تواند جزو آلبوم های شاخص او محسوب شود. اینجا او کمتر وارد فضای پست راک شده و اکثر آهنگها با حال و هوای امبینت و الکترونیک اجرا می شوند. خودتان می دانید که این یکی را هم نباید از دست بدهید.

Tin Hat – Music for Film

فستیوال فیلم ساندنس هر ساله بخشی دارد با عنوان موسیقی در سینما. سال 2011 جناب Lou Reed به عنوان سرگروه هنرمندان به اجرای برنامه پرداخت. اما گروهی که توانست توجه همه را با موسیقی عجیب و غریب و اوانگارد جز خود جلب کند، ‏Tin Hat بود. احتمالا آنها را می شناسید. گروهی که با عنوان Tin Hat Trio فعالیتش را آغاز کرد و بعد از جدایی راب برگر، آکاردئونیست و پیانیست گروه، و بهم خوردن ترکیب سه نفره شان عنوان Tin Hat را برای خود برگزید. جدا از آنکه پیشنهاد می کنم آلبوم آنها با عنوان Music for Film را که محصول 2011 است بگیرید، این خبر را هم بدهم که جدیدترین آلبوم استودیویی شان با عنوان The Rain is a Handsome Animal نیز منتشر شده است.