Tuborg Goldfest 2012 – Part V

روز دوم – ششم جولای

Guns N’ Roses – یک رو کم کنی بی نظیر

بردیا برجسته نژاد: اکسل رز همیشه جاه طلب بوده. چه آن زمانی که به همراه اسلش در سن 23 سالگی یکی از مشهورترین گروه های تاریخ موسیقی، Guns N’ Roses،‌ را تاسیس کرد و چه حالا که در 50 سالگی بعنوان تنها عضو باقیمانده از ترکیب اولیه گروه در آن حضور دارد. فروش نجومی آلبومهایشان در اواخر دهه 80 و دهه 90 چنان غولی از آنها ساخت که نظیرش را کمتر می توان در موسیقی هارد راک یافت (تنها آلبوم Use Your Illusion II توانست در سرتاسر دنیا بیش از 35میلیون نسخه فروش داشته باشد). این گروه دو چهرهء یا بهتر است بگوییم دو ستاره را به دنیای موسیقی معرفی کرد: اکسل رز و اسلش. ترکیب دو نفرهء آنها در ساخت آهنگها و اجرای کم نظیرشان بر روی استیج معجونی را خلق کرده بود که آنها جدایی ناپذیر و مکمل یکدیگر بنظر می رسیدند. اما آنطور که بعدها مشخص شد مشکلات و مسائل بین این دو نفر عمیق تر و سنگین تر از آن چیزی بود که کسی بتواند حدس بزند. اسلش بعد از انتشار پنجمین آلبوم گروه (The Spaghetti Incident? – 1993) عنوان کرد که کار بر روی آلبوم جدیدی که اکثر آهنگهای آن را اکسل رز ساخته آغاز شده است. چند روز بعد اکسل رز گفت که کار روی آلبوم جدیدی را آغاز کرده اند که تمامی آهنگها را اسلش ساخته و او نقش چندانی در آن نداشته است. این اولین نشانه های جدی اختلاف نظر بین این دو هنرمند بود که در نهایت منجر به جدایی اسلش از Guns N’ Roses در سال 96 شد، به شکلی که اگر از آن روز به بعد هر کس جلوی اکسل اسمی از اسلش می آورد ممکن بود به قتل برسد! پس از اسلش باقی اعضای گروه یا اخراج شدند و یا استعفا دادند و نتیجه آن شد که چندین و چند عضو جدید آمدند و رفتند، و در نهایت Guns N’ Roses وارد یک خواب طولانی مدت شد.

حالا این گروه ترکیب جدید و منحصر به فرد خود را ساخته است. گروهی که حالا از آن اعضای قدیمی تنها دیزی رید را پشت کیبورد و در کنار اکسل رز دارد. آنها با این ترکیب جدید در سال 2008، به فاصله 15 سال از آلبوم قبلی، آلبوم آخر خود با نام Chinese Democracy را منتشر کردند. اثری که از همان سال 94 زمزمهء ساخت و تهیه اش به گوش می رسید. حالا ما اینجا هستیم! مقابل استیجی که قرار است تا لحظاتی دیگر یکی از اسطوره های دوران نوجوانی مان به روی صحنه بیاید. ما در فشار جمعیت چند قدمی با نرده های مابین فرانت استیج و فضای اصلی فاصله داریم. اما از شانس مان، یکی از سرعت گیرهای کف پارک درست زیر پای ماست و با ایستادن روی آن می توانیم استیج را به راحتی ببینیم.

استیج را تقریبا در سه طبقه ساخته اند. جای درامز روی طبقه سوم است و دو طرف طبقهء دوم جای کیبوردها. این گروه حالا یک ترکیب 8 نفره دارد: اکسل رز به عنوان رهبر گروه، دیزی رید و کریس پیتمن نوازندگان کیبورد، فرانک فرر پشت درامز، تامی استینسون بیس گیتار به دست و ریچارد فورتس، ران بامبل فوت تال و دی جی آشبا هم سوار بر گیتار. وقتی که چراغها روشن می شود و عنوان G N’ R روی اسکرین ها نقش می بندد، دی جی آشبا روی سکوی پشت طبقه سوم ایستاده است، بالاترین نقطه ای روی استیج، و ابتدای آهنگ Chinese Democracy را می نوازد و چند لحظه بعد باقی اعضای گروه و اکسل رز با چند انفجار نور و آتش روی صحنه می آیند و کنسرت آغاز می شود. اکسل رز با کت چرمی مشکی و کلاه سفید درست مانند یک کابوی با میکروفون روی استیج می تازد و مغرورانه آهنگی را می خواند که عنوان آلبومی بدون حضور اسلش را دارد. جمعیت مانند ذراتی که به آنها نیرو وارد شده بالا و پایین می پرند و انفجار نهایی زمانی رخ می دهد که آهنگ دوم، Welcome to the Jungle، شروع می شود. این اولین آهنگ از اولین آلبوم آنها، Appetite for Destruction، است. همان آهنگی که سرآغاز شهرتشان بود. بعد از آن It’s So Easy از همین آلبوم. آهنگ بعدی Mr. Brownstone باز هم از همین آلبوم. آهنگهای خوبی که هیچکدام جزو سینگلها و آثار مشهورشان نیستند. آهنگ بعدی Sorry از آلبوم آخر است و بعدی Rocket Queen از آلبوم اول. عجیب اینجاست که تا این لحظه فقط از آلبوم اول و آلبوم آخر آهنگ انتخاب کرده اند. عجیب بودن این را بگذارید کنار، چیز دیگر باعث حیرت من شده است.

حالا Guns N’ Roses چهرهء مشهور خود، اسلش، را به همراه ندارد. اما شما اینجا و در ترکیب تازهء گروه با سه سولوئیست، سه گیتاریست هیولا طرف هستید که هر کدام به تنهایی می توانند اسلش را در جیبشان بگذارند! دی جی آشبا 40 ساله، بامبل فوت 42 ساله و ریچارد فورتس 45 ساله. آنها حیرت انگیزند! هر سه نفر سولوها را به یکدیگر پاس می دهند و چنان ماهرانه آهنگها را اجرا می کنند که تنها چیزی که به ذهنتان خطور می کند این است: «این یک دهن کجی به اسلش و دار و دسته اش است!» اولین نمود این دهن کجی زمانی به چشم می آید که هفتمین آهنگ اجرا می شود، یکی از سینگل های مشهورشان از آلبوم Use Your Illusion II یعنی Estranged. این از آن آهنگهایی ست که همه سولوی آن را مو به مو از حفظ اند، اما آن چیزی که دی جی آشبا می زند تفاوت آشکاری با اجرای اسلش دارد! نه اینکه با آن غریبه باشیم، اما نحوهء پردازش و اجرا چیزی ست که نتیجه با آن چیزی که از اسلش به یاد داریم کاملا متفاوت است. آهنگ بعدی، Better، یکی از بهترینهای آلبوم آخرشان است که با وجود آنکه کمی ساختارش با آن چیزی که از این گروه می شناسیم متفاوت است، اما به زیبایی هر چه تمام تر اجرا می شود.

حالا وقت استراحت است. این اتفاق همیشه در کنسرتهای این گروه به دفعات رخ می دهد. شما حتی در میان یک آهنگ برای چند لحظه اکسل را می بینید که از صحنه خارج می شود و دوباره باز می گردد. اینکه می رود آن پشت و چه کاری می کند را نمی دانم. فقط این را می دانم که حتی اجراهای 20 سال پیششان را که می دیدم، اکسل مدام به پشت صحنه سر می زد. حالا اما وقت استراحت رسمی فرا رسیده که ریچارد فورتس آهنگی به اسم Black light Jesus of Transylvania را سولو می نوازد. آهنگ بعدی Live and Let Die ، یکی از سینگل های آلبوم Use Your Illusion I که در اصل آهنگی از Paul McCartney & Wings است، شور و هیجان دوباره ای را ایجاد می کند. فریادهای یک نفس اکسل آمادگی او را در حدی که اصلا انتظارش را نداشتم نشان می دهد. اما آهنگ بعدی ویران کننده است! This I Love را پشت پیانو نشسته و چنان با تسلط بر روی صدا و حنجره اش اجرا می کند که برایم باور کردنی نیست. اصلا باور کنید که اکسل رز امشب باور نکردنی ست!

نوبت می رسد به Shackler’s Revenge، آهنگی پر سر و صدا و هیاهو از آلبوم آخر. آهنگ بعدی، Used to Love Her، تنها آهنگی ست که در این کنسرت از آلبوم G N’ R Lies اجرا می شود (بله! از Patience خبری نیست). و حالا نوبت می رسد به یک استراحت طولانی. اکسل به پشت صحنه می رود و قبل از رفتنش تامی استینسون، بیسیست گروه، را برای اجرای آهنگ بعدی معرفی می کند. آهنگی ساختهء استینسون برای پروژهء انفرادی اش که خودش پشت میکروفون می ایستد و می خواند. بعد از آن دیزی رید از طبقه دوم پایین می آید و پشت پیانو می نشیند و سولویی از آهنگ Baba O› Riley گروه The Who را می نوازد. بالاخره بعد از 10 دقیقه اکسل رز باز می گردد و Street of Dreams از Chinese Democracy را اجرا می کنند و البته دیزی رید همچنان پشت پیانو نشسته است. فریادهایی که اکسل در این آهنگ می زند ارزش 10 دقیقه غیبتش را دارد. و حالا بالاخره می رسیم به آن نقطه از کنسرت که اجرای تک تک سینگلهای مشهور گروه پشت سر هم آغاز می شود.

You Could Be Mine فراتر از تصور است. اکسل چنان جست و خیزی می کند که انگار تازه نمایش آغاز شده. فریادهای Street of Dreams و پریدنهای You Could Be Mine دوباره اکسل را برای استراحت با خودشان می برند و نوبت به دی جی آشبا می رسد و سولوی معروفش، Ballad of Death. اجرای او هم مانند سولوی ریچارد فورتس این نکته را تائید می کند که ما با چند گیتاریست وحشی طرف هستیم که شاید استایل خاص و کلاه و موهای اسلش را نداشته باشند، اما در نوازندگی او را جا می گذارند. انتهای سولوی آشبا وصل می شود به ابتدای Sweet Child O’ Mine و اکسل دوباره به روی صحنه می آید. اصولا هر باری که اکسل می رود این احتمال وجود دارد که او را با لباس جدیدی ببینید. اما اینجا از دامن و شورت و پیراهن توری خبری نیست. اکسل حالا در 50 سالگی شاید چندان دوست نداشته باشد لباسهای عجیب و غریب سابقش را بپوشد. هر بار که می رود باز می گردد، کت و کلاهش را عوض کرده، اما استایل کابویی خود را حفظ کرده است. حالا وقت آن می رسد که بقیه اعضای گروه استراحت کنند و اکسل برای لحظه ای روی صحنه باشد و پشت پیانو بنشیند.

اول فکر می کنیم که اشتباه می شنویم. اما وقتی خودش شروع به خواندن می کند، تمام جمعیت یک نفس با او همراه می شوند: We Don’t Need No Education! . بله! ما داریم Another Brick in the Wall Part II از Pink Floyd را با اجرای سولوی پیانوی اکسل رز می شنویم. اکسل همانطور پشت پیانو جا خوش کرده است.  Goodbye Yellow Brick Road و Someone Saved My Life Tonight از التون جان را می نوازد و همینطوری پیش می رود تا می چسباندش به ابتدای November Rain. این آهنگ که تقریبا مشهورترین آهنگ این گروه است برای دیوانه شدن کافی ست! November Rain به میانه می رسد، همانجایی که در کلیپش اسلش می رود روی پیانو می ایستد. صحنه را تجسم کنید: اکسل رز در مرکز صحنه روی طبقه اول و پشت پیانو نشسته است. بالا سر او درامر در طبقه سوم قرار دارد. دو طرف درامر و یک طبقه پایین تر کیبوردیست ها ایستاده اند. بامبل فوت ایستاده پشت پیانو، آشبا و فورتس هم ایستاده اند انتهای دو سمت استیج. اکسل تکنوازی پیانو را که شروع می کند، بامبل فوت می آید جلوی پیانو و روی یک سکو می ایستد، انفجار و آتش صحنه را در بر می گیرد، آشبا و فورتس از دو طرف و بصورت قرینه می دوند به سمت طبقه سوم، جلوی درامز و رو در روی هم. در میان آن آتش و هیاهو بامبل فوت سولوی مشهور این آهنگ را می نوازد و یکی از خاطره انگیز ترین لحظات این فستیوال رقم می خورد (عکس را ببینید) همه چیز فراتر از آن است که توصیف شود.

حالا نوبت هنرنمایی سومین سولوئیست گروه، بامبل فوت، است. او آهنگ Glad to be Here از پروژه انفرادی خودش را می زند و خود نیز پشت میکروفون می ایستد و می خواند. آهنگ که تمام می شود، بامبل فوت به تنهایی می ایستد روی استیج، شروع می کند Don’t Cry را سولو با گیتار الکتریک زدن و با حرکت دست و سر به مردم می فهماند که آهنگ را بخوانند. چند لحظه بعد اکسل به روی صحنه می آید و تا اواسط آهنگ و تا قبل از زمان به اوج رسیدن را دو نفری اجرا می کنند. اکسل دوباره برای چند لحظه می رود و کت و کلاه سفیدش را با یک کت و کلاه سیاه رنگ عوض می کند که نوبت می رسد به Civil War. باورم نمی شود که این آهنگ قرار است بصورت کامل اجرا شود (این تنها آهنگی ست که در مدت زمان 7 دقیقه ای آن دستم بالاست و کل آن را فیلم می گیرم!)

Knockin’ On Heaven’s Door را دیگر کسی به باب دیلن نمی شناسد. اجرای کاور این آهنگ توسط گانز ان رزز آنقدر معروف و زیباست که شاید کمتر کسی حتی از کاور بودن آن مطلع باشد. این آهنگ همان کاربرد همیشگی را در اجراهای اکسل دارد. او مدام با مردم حرف می زند، اعضای گروه را معرفی می کند و لا به لای حرفهایش یک Knock knock knockin’ on heaven’s door می گوید و دوباره صحبتهایش را از سر می گیرد. اجرای این آهنگ بیشتر از 10 دقیقه طول می کشد و بعد از آن نوبت می رسد که Nightrain که یکی از بهترین های اولین آلبوم گروه است. آهنگی سریع و پر از هیجان که نشان از توان بالای گروهی ست که بعد از 2.5 ساعت اجرا همچنان سرحال و قوی روی استیج بالا و پایین می پرد. و در انتها Paradise City اجرا می شود، با انفجار خرده کاغذهای قرمز رنگ در تمامی فضای کنسرت.

Guns N’ Roses در 2 ساعت و 40 دقیقه اجرا 28 آهنگ (بدون در نظر گرفتن 3 تا Jam) اجرا می کند: هفت آهنگ از Appetite for Destruction / شش آهنگ از Chinese Democracy / چهار آهنگ از Use Your Illusion II / سه آهنگ از Use Your Illusion I / یک آهنگ از G N’ R Lies / سه آهنگ کاور (بامبل فوت، تامی استینسون و پینک فلوید) / چهار اجرای سولو (اکسل رز، دیزی رید، دی جی آشبا و فورتس). Guns N’ Roses فراتر از تصورمان، قوی و عالی روی صحنه ظاهر می شود و نشان می دهد که نه اسلش و نه هیچ کدام از اعضای سابق گروه، نمی توانند مانع رهبری به نام اکسل رز باشند.

جسممان خسته است اما روحمان به پرواز در آمده است. می رویم تا برای فردا، شب آخر فستیوال، کمی استراحت کنیم.

Tuborg Goldfest 2012 – Part IV

روز دوم – ششم جولای

Apocalyptica – فنلاندی های حیرت انگیز

بردیا برجسته نژاد: نشسته ایم کنار محوطه و زیر سایه تا کمی استراحت کنیم. بخاطر انصراف Godsmack از حضور در روز دوم فستیوال برنامهء زمان بندی کاملا بهم خورده است. برای همین هر لحظه ممکن است با شروع برنامه غافلگیر شویم. همانطور که دراز کشیده ایم روی چمن، صدای فریاد مردم و دویدنشان به سمت استیج نوید این را می دهد که Apocalyptica روی صحنه آمده است.

نظیر آپوکالیپتیکا را نمی توان در موسیقی یافت. تصور کنید شما با یک نوع موسیقی متال طرف هستید که هیچ نوع گیتاری در آن حضور ندارد. از بیس گیتار و ریتم گیتار و لید گیتار و هیچ گونه گیتار دیگری در آن خبری نیست. شما با سه نابغه طرفید که همه کار را با ویالن سل های خود انجام می دهند. ترکیبی حیرت انگیز و باورنکردنی از سازی که چندان در موسیقی متال محبوبیت ندارد و حالا اینجا دیوانه وار جنگی بین آرشه و سیمها در می گیرد.

آپوکالیپتیکا در اصل پروژه ای بود برای ادای احترام به متالیکا. چهار فارغ التحصیل نوازندگی ویالن سل از آکادمی موسیقی سیبلیوس در هلسینکی فنلاند تصمیم گرفتند که آلبومی از کارهای متالیکا آن هم فقط با نواختن چهار ویالن سل منتشر کنند. آلبومی که همین نام را گرفت و در سال 1996 منتشر شد: Plays Metallica by Four Cellos. همین حرکت باعث شهرت فراوان آنها در بین طرفداران متالیکا (که در آن زمان تقریبا تمام مخاطبین موسیقی متال را شامل می شد!) و در کنارش طرفداران موسیقی کلاسیک شد. حالا از آن موقع آنها شش آلبوم دیگر منتشر کرده اند، با گروه ها و هنرمندان مختلفی همکاری داشته اند و طرفداران اختصاصی خود را یافته اند.

روی زمین پهن شده ایم که با داد و هوار مردم از جا می پریم و به سمت استیج می دویم. آپوکالیپتیکا، حالا با ترکیب ثابت خود، سه نوازنده ویالن سل و یک درامر، آنجا ایستاده و خیره به مردم، اجرایش را با انفجار یکی از بهترین آهنگهای آلبوم آخر محصول سال 2010 یعنی 2010 (اولین 2010 سال انتشار آلبوم و دومی اسم آهنگ است!) آغاز می کند. از همین ابتدا گرمای هوا و فشار جمعیت را فراموش می کنیم و ما هم دیوانه می شویم. تاپینن، لوتجون و کیویلاکسو، سه جانوری که ویالن سل به دست روی صحنه جست و خیز می کنند و برخلاف آن تصویری که همیشه از چلوئیست ها در ذهنمان داریم (که نشسته اند روی یک صندلی و کاملا مودب و موقر ساز می زنند) با سازهایشان تاب می خورند و گوشهایمان را به مبارزه دعوت می کنند. 2010 نه بصورت کامل، بلکه فقط قسمتی از آن به عنوان Intro اجرا می شود.

اولین آهنگ Grace است، یکی از آهنگهای درخشان آلبوم Worlds Collide محصول 2007. در نسخه اصلی گیتاریست مشهور ژاپنی، تومویاسو هوته ای، بعنوان نوازنده مهمان حضور داشته که اینجا خلا حضور گیتار با صدای از پیش ضبط شده پر می شود و البته قسمتهایی از آهنگ را نیز حذف می کنند. و حالا وقت آن است که آپوکالیپتیکا مردم را دیوانه کند! اجرای کاور Master of Puppets از متالیکا و پشت بند آن Seek And Destroy، اما اینبار تنها با سه ویالن سل. آنها روی استیج بالا و پایین می پرند و مردم را به همخوانی دعوت می کنند. مردم هم که تک تک آهنگهای متالیکا را حفظ اند، لیریکس را فریاد می زنند و به خواستهء آپوکالیپتیکا دیوانه می شوند. Seek and Destroy پیش از این در آلبومهای آنها منتشر نشده. آنها سال گذشته بمناسبت 30 ساله شدن متالیکا این آهنگ (به همراه One و No leaf Clover) را به همراه خود متالیکا اجرا کردند.

آهنگ بعدی Not Strong Enough آهنگی فوق العاده از آلبوم آخر است. در ورژن اصلی برنت اسمیت از Shinedown بعنوان خواننده مهمان حضور دارد، اما اینجا تیپ جانسون خواننده سابق گروه Leningrad Cowboys روی صحنه می رود (البته من چند اجرای زندهء دیگری از این آهنگ دیده ام که در تمامی آنها همین جانسون حضور دارد و البته به هیچ وجه صدایش به پای صدای اسمیت نمی رسد). سپس Inquisition Symphony اجرا می شود، کاوری از گروه مشهور Sepultura. سپس I Don’t Care از آلبوم Worlds Collide، که البته باز هم بجای آدام گانتیر خواننده گروه Three Days Grace همان تیپ جانسون روی استیج می آید. این آهنگ و مخصوصا قسمت کر آن (I Don’t Care) با استقبال و همراهی شدید حاضرین همراه می شود. انگار تمامی آنهایی که آنجا آمده اند واقعا بیخیالی را انتخاب کرده اند که حالا آنجا، در آن گرما و جمعیت، ایستاده اند. انگار آنها با انتخاب این نوع موسیقی بیخیال هر چیز تعریف شده برای عامهء مردم شده اند. حسن ختام برنامهء آنها اجرای آهنگ Hall of the Mountain King، ساختهء آهنگساز مشهور نروژی قرن نوزدهم ، ادوارد گریگ، است.

آپوکالیپتیکا در مجموعه هشت آهنگ اجرا می کند. در این کنسرت از دو آلبوم Apocalyptica و Reflections آهنگی اجرا نمی شود. ما می رویم که یک استراحت طولانی داشته باشیم تا بعد از اجرای خواننده ترک، Sebnem Ferrah، به استقبال لیدر اصلی فستیوال یعنی Guns N’ Roses برویم.

 

 

 

Tuborg Goldfest 2012 – Part III

روز دوم – ششم جولای

Lacuna Coil  – یک نارضایتی بزرگ

بردیا برجسته نژاد: یکی از ذوق بر انگیز ترین دلایل رفتنم به فستیوال امسال حضور Lacuna Coil در ترکیب گروه های اجرا کننده بود. این گروه گاتیک متال ایتالیایی به اعتقاد من یکی از جذاب ترین گروه های این ژانر به شمار می رود که با استفاده از لطافت صدای زنانه (کریستینا اسکابیا) و خشونت صدای مردانه (آندرا فرو) به نوعی هارمونی زیبا و استثنایی در آهنگهایش رسیده که در حد کفایت هیجان انگیز و دوست داشتنی ست. ششمین و آخرین آلبوم آنها با عنوان Dark Adrenaline محصول سال 2012 است. تقریبا آنها تنها گروه حاضر در این فستیوال اند که همین امسال آلبوم منتشر کرده اند. آلبوم آخرشان، به همان زیبایی آثار قبلی، توانست نظر مثبت منتقدین را به خود جلب کند. یکی از دلایل عمدهء تکرار موفقیت شان بعد از انتشار هر آلبوم، ثابت ماندن ترکیب اعضای گروه از همان ابتدا تا کنون است. Lacuna Coil در سال 1999 اولین آلبومش با نام In a Reverie را منتشر کرد و حالا پس از گذشت 13 سال و انتشار شش آلبوم همچنان همان ترکیب شش نفرهء خود را حفظ کرده است. برگردیم سراغ اصل ماجرا و اینکه این اولین اجرای این گروه در ترکیه است.

اولین ضربه ناجوانمردانه را وقتی خوردم که برنامه زمان بندی فستیوال منتشر شد (این برنامه معمولا دو سه هفته قبل از شروع کنسرت منتشر می شود): اجرا ساعت 15:15، توی آن گرما و آفتاب و رطوبت، و فقط 45 دقیقه! اینطور که بنظر می رسد این گروه آن اندازه که لیاقتش را دارد نتوانسته نظر برگزار کنندگان فستیوال را به خود جلب کند. و این چنین می شود که سرنوشت اجرایش، حتی نزدیک به لیدرها هم نه، بلکه در مقدمهء فستیوال رقم می خورد. حالا ما در محوطه منتظر ایستاده ایم تا آنها روی صحنه بیایند. مدت کمی از 16:30 گذشته که اگر یادتان باشد دلیل این تاخیر هم لغو شدن اجرای Godsmack است. آنها، Lacuna Coil، سر تا پا مشکی، روی صحنه می آیند و I Don’t Believe in Tomorrow آغاز می شود. اسکابیا و فرو، دو خواننده گروه، با شور و هیجان روی صحنه بالا و پایین می پرند و این آهنگ، که یکی از بهترین های آخرین آلبومشان است، را با حرارت اجرا می کنند. اما یک چیزی کم است! یکی چیزی که نمی دانیم چیست. یک جای صدا مشکل دارد، بیس بیش از اندازه زیاد است و یا شاید مشکل دیگری دارد. صدای بیس آزار دهنده است و این را اضافه کنید به پایین بودن صدای میکروفون خواننده ها، مخصوصا فرو. انگار اصلا فراموش کرده اند آندرا فرو هم این وسط خواننده است! هر بار که نوبت خواندنش می شود یکی دو جملهء اول نشنیده باقی می ماند تا صدای میکروفون کمی بالا بیاید. یعنی حتی معلوم نیست که کسی لاین مربوط به فرو را دست کاری می کند یا او توانایی درست خواندن را ندارد! اینقدر این مسئله برایم آزاردهنده است که حتی نمی توانم از آهنگ دوم، I Won’t Tell You، که برایم عزیزترین آهنگ این گروه است، لذت کافی را ببرم.

Kill The Light را می خوانند، همچنان مشکل سر جای خودش باقی ست. Fragile را می خوانند، هنوز چیزی درست نشده است. Heaven’s a Lie را با همخوانی مردم اجرا می کنند، باز هم صدا مشکل دارد. چرا؟ چه اتفاقی افتاده؟ با تماشای ویدئوهای قبلیشان این نکته رامی توان فهمید که آنها چندان گروه حیرت انگیزی روی صحنه نیستند، اما این ایراد خیلی مسخره تر از آن است که هنوز متوجه اش نشده باشند. فرو که سر جایش ایستاده و بالا و پایین می پرد. اسکابیا که در آن لباس یک دست مشکی جذاب و زیبا و وحشی و فوق العاده است. موتزاتی که بنظر نمی رسد پشت درامز مشکلی داشته باشد. میلیوره و بیاتزی هم که با شور و هیجان گیتارهایشان را به گریه انداخته اند. صبر کنید! زلاتی کجاست؟!؟ چرا بیسیست گروه روی استیج نیست؟ اصلا چرا کسی بیس نمی زند؟ پس صدای بیس از کجا می آید؟ اینجاست که ریشهء مشکل پیدا می شود. زلاتی، بیسیست گروه، به هر دلیلی روی صحنه حاضر نیست. زلاتی در بعضی از قسمتها  مسئولیت نواختن کیبورد را هم بر عهده دارد. پس اینجا از ما با صدای ضبط شدهء بیس و کیبورد پذیرایی می شود، که به بدترین شکل ممکن روی صدای اجرای زنده قرار گرفته است.

Lacuna Coil در کل 8 آهنگ اجرا می کند. آهنگهای I Don’t Believe in Tomorrow، Kill the Light و Trip the Darkness از Dark Adrenaline. آهنگهای Fragile و Our Truth از Karmacode. آهنگهای I Won’t Tell You  و Spellbound از Shallow Life و Heaven’s a Lie از Comalies. در این کنسرت از دو آلبوم اولشان (In A Reverie و Unleashed Memories) آهنگی اجرا نمی کنند. یعنی حتی تعداد آهنگهای مشهوری که اجرا نمی شود از تعداد کل آهنگهای اجرا شده بیشتر است. چه فایده که آهنگها و خواننده ها و نوازنده ها عالی باشند؟ نه تنها نتیجه روی صحنه به هیچ وجه راضی کننده از آب در نیامده، بلکه حتی به گمانم کاملا هم در گل گیر کرده است.

دلشکسته و ناراحت می رویم کمی استراحت کنیم، تا اجرای بعدی، Apocalyptica.

Tuborg Goldfest 2012 – Part II

روز دوم: جمعه – ششم جولای

بردیا برجسته نژاد: هوای گرم و شرجی استانبول در این وقت سال باعث می شود که کمی برای حضور در اجراهای ظهر تردید داشته باشیم. امروز، به جز اجرای اول، تمامی گروه هایی که به روی صحنه می روند بین المللی و غیر ترک هستند. ساعت 13:00 گروه ایرلندی Sweet Savage به روی استیج می رود. آنها جزو آن دسته از گروه های راک قدیمی هستند که همچنان بعد از گذشت این همه وقت (33 سال) ناشناخته باقی مانده اند. احتمالا وقتی ویوین کمبل (گیتاریست سابق Dio و Def Leppard) این گروه را تاسیس کرد فکر نمی کرد که ماحصل سه دهه فعالیت گروه تنها انتشار 3 آلبوم نه چندان مطرح باشد (البته کمبل قبل از انتشار همان اولین آلبوم از گروه جدا شد) اما اگر جزو طرفداران سرسخت Metallica باشید حتما می دانید که آهنگ Killing Time که در مجموعهء Garage Days منتشر شد، بازخوانی آهنگ همین Sweet Savage بود. همین بازخوانی باعث شد که این گروه در دهه 90 کمی شناخته شود. ما از حضور در اجرای 45 دقیقه ای این گروه صرف نظر کردیم.

از نظر زمان بندی وقتی ما وارد محوطه فستیوال می شویم که باید اجرای Ugly Kid Joe تمام شده باشد. اما هنوز حتی صحنه را برای اجرایشان آماده نکرده اند. دلیل این تاخیر خبر ناخوشایندی است، مبنی بر اینکه Godsmack از حضور در این فستیوال انصراف داده است. یک هفته قبل از شروع این برنامه سایت رسمی Godsmack اعلام کرد که به دلیل مشکلی که برای حنجرهء خواننده گروه، سولی ارنا، پیش آمده این گروه تا اطلاع ثانوی تور اروپایی اش را لغو خواهد کرد. در نتیجه از آنجایی که اجرای لیدرها در هر روز باید همزمان با تاریک شدن هوا باشد، امروز تمام اجراها با کمی تاخیر و تغییر در برنامه برگزار خواهند شد.

زمانی که ما منتظر شروع اجرای Ugly Kid Joe هستیم، اعضای Sweet Savage آمده اند در فضای اصلی فستیوال، اتفاق نادری که معمولا رخ نمی دهد. اعضای گروه، مخصوصا ری هالر (خواننده و گیتاریست)، بسیار خوش برخورد و خوش اخلاق و مهربان و خاکی هستند و از دست انداختن گردن مردم و عکس انداختن با آنها استقبال می کنند.

Ugly Kid Joe: پر سر و صدا، اما معمولی

وقتی Ugly Kid Joe اولین آلبومش با عنوان America’s Least Wanted را در سال 1992 منتشر کرد بنظر می رسید که یک گروه درست و حسابی هارد راک با تمایلات موسیقی متال قدم به دنیای موسیقی گذاشته است. اما دومین آلبومشان (Menace to Sobriety) اثر بیمزه ای از آب در آمد که وقتی با شکست بزرگی به اسم Motel California بعنوان آلبوم سومشان همراه شد، نتیجه ای جز انحلال گروه در سال 97 نداشت. (بله! درست حدس زدید. اسم این آلبوم هجوی بر آلبوم Hotel California گروه Eagles است. این آلبوم آهنگی دارد با عنوان Rage Against the Answering Machine که لازم نیست بگویم سر به سر کدام گروه گذاشته است!) سال 2010 آنها دوباره تصمیم گرفتند دور هم جمع شوند که نتیجه اش تا به امروز حضور و برگزاری تورها و کنسرتهای مختلف بوده، یعنی فعلا خبری از انتشار آلبوم جدید به گوش نمی رسد.

برگردیم سراغ کنسرت! آنها بعد از یک Introـی کوتاه، اجرایشان را با آهنگ V.I.P از اولین آلبومشان آغاز می کنند. این آهنگ به معنای واقعی چیز عجیبی ست. لیریکس آن شامل انواع و اقسام فحش جد و آباد به آدمهایی ست که در کنسرت ها در قسمت V.I.P می نشینند و داخل جمعیت نمی شوند! این مسئله تا انتهای برنامه دستمایهء طنز وایتفیلد کرین، خواننده گروه، می شود. در هر جایی که فرصت می کند آنهایی که در قسمت ویژه و زیر سایه درختان نشسته اند را مسخره می کند و راحت طلبی و تنبلی شان را به انتقاد می کشد. در نهایت در قسمتی از برنامه از روی استیج پایین می پرد و از راهروی میان محوطه اصلی و فرانت استیج می گذرد و وارد قسمت V.I.P می شود. وایتفیلد کرین دیوانه تر از آن است که بتوان با او شوخی کرد.

وقتی Ugly Kid Joe معروفترین آهنگش، یعنی Cats in the Cradle، را اجرا می کند با استقبال شدید و هم آوایی بلند حاضرین مواجه می شود. البته معروفترین آهنگ این گروه در اصل ساختهء خودشان نیست. بلکه بازخوانی مشهورترین آهنگ هری چاپین، خواننده فولک دهه 70، است که تقریبا هیچ اثر درخشانی به جز این آهنگ در کارنامه اش ندارد. هنگا اجرای این آهنگ حرکت هماهنگ «دستهای ابری زردرنگ» که نشانهء تبلیغاتی فستیوال است  منظرهء زیبایی را بوجود می آورد. Ugly Kid Joe در این کنسرت 10 آهنگ اجرا می کند: چهار تا از America’s Least Wanted، چهار تا از Menace to Sobriety، یک آهنگ از Motel California و یک آهنگ از Covers. اینطور که بنظر می رسد خودشان هم ترجیح می دهند چندان سراغ آلبوم آخرشان نروند!

اجرای دوست داشتنی و هیجان انگیز Ugly Kid Joe نه بخاطر آهنگهایش، بلکه مدیون شومنی به اسم وایتفیلد کرین است. او رگ خواب مخاطب را به خوبی می شناسد و با حرفهای طنزآمیز و کارهای عجیبش حاضرین را به شوق می آورد (در قسمتی او یکی از عکاسان رسمی فستیوال را به بالای استیج دعوت کرد تا از زاویه نگاه او از مردم عکس بگیرد. چند باری هم به متصدیان فروش نوشیدنی در قسمت V.I.P گیر داد. کارکنانی که معلوم است به طور مطلق از صحبتهای انگلیسی او چیزی نمی فهمند!)

می رویم کمی استراحت کنیم تا برای اجرای بعدی، Lacuna Coil، آماده شویم.

Tuborg Goldfest 2012 – Part I

بردیا برجسته نژاد: داریوش شفا محلهء ساکت و آرامی در استانبول است که پارک جنگلی پارکورمان به زیبایی و آرامشش می افزاید. اما هر از گاهی اتفاقی هیجان انگیز در این پارک باعث می شود تا آرامش محله، بیمارستان آکیبادم روبروی پارک و آسایشگاه سالمندان کنارش برای چند ساعتی بهم بریزد. امسال فستیوال سه روزهء گلدفست در فضای اصلی پارک جنگلی پارکورمان با گنجایش 14هزار نفر میزبان علاقه مندان موسیقی راک و متال بود. کمی بر هم خوردن نظم و آرامش چه اهمیتی دارد، وقتی هزاران نفر می توانند هیجانی چنین لذت بخش را در کنار گروه های موسیقی مورد علاقه شان تجربه کنند؟ خیالتان زمانی راحت خواهد شد که ساکنین خانه سالمندان را ببینید، که در حیاط نشسته اند و به انبوه جوانان پر انرژی نگاه می کنند و لبخند می زنند، یا بیماران بیمارستان که از پشت پنجره و لای درختان سعی می کنند فضای کنسرت و انبوه جمعیت را ببینند. اینجا جایی ست که ملیت و زبان و مذهب رنگ می بازد و موسیقی تبدیل می شود به زبان مشترک تمامی آدمها.

فستیوال گلدفست را کمپانی Tuborg برگزار کرد، به مدت سه روز، هر روز از 12 ظهر تا 11 شب، با حضور 24 گروه موسیقی شامل 11 گروه بین المللی و انگلیسی زبان و 13 گروه ترک. گلدفست هر شب یک گروه را بعنوان لیدر داشت. گروهی که به عنوان آخرین اجرای هر شب طولانی ترین اجرا را برگزار می کند و این مزیت را دارد که بخاطر تاریکی هوا می تواند از جلوه های نور هم استفاده کند. شب اول Evanescence، شب دوم Guns N’ Roses و شب سوم Within Temptation لیدرهای این فستیوال بودند. این را هم اضافه کنم که عکسها را خودمان گرفته ایم!

روز اول: چهارشنبه – چهارم جولای

در میان 8 گروهی که امروز روی صحنه می روند فقط نام دو گروه غیر ترک به چشم می خورد. Heaven Shall Burn جزو گروه های معروف و مطرح آلمانی در سبک Metalcore و ملودیک دث متال است. اما بنظر می رسد این شهرت خارج از مرزهای آلمان کمرنگ و بدون جنجال باشد. اجرای این گروه به مدت 45 دقیقه از ساعت 15:00 تا 15:45 است، اما ما، من و ده نفر از دوستانم، بخاطر گرمای هوا و اجرای سه گروه ترک زبان بعد از آن، بیخیال Heave Shall Burn می شویم و ساعت 8 شب به محل برگزاری فستیوال می رویم. البته بعدتر متوجه شدیم که این گروه در برنامه حاضر نشده و در اصل ما چیزی را از دست نداده ایم. 4 روز قبل Heaven Shall Burn در فستیوال فول فورس آلمان برنامه اجرا کرده بود و دو روز بعد هم در فستیوال بستفست رومانی به روی صحنه رفت. اینکه به چه دلیلی این وسط اجرای استانبول آنها لغو شد را متوجه نشدم.

Evanescence: شهرتی که دیگر به دل نمی نشیند

اینکه Evanescence بعنوان لیدر شب اول انتخاب شده است چندان راضی کننده نیست. این گروه با انتشار تنها سه آلبوم بیشتر از آن چیزی که موسیقی خوبی ارائه کند، جنجالی و پر سر و صداست. اولین آلبوم آنها در سال 2003 با عنوان Fallen اثری استثنایی و مجذوب کننده بود. آلبومی که با وجود به شهرت رساندن خواننده گروه، امی لی، در اصل مغز متفکری به اسم بن مودی را در پشت خود داشت. بن مودی بعد از این آلبوم از گروه جدا شد. البته در اصل تمامی اعضای اولیه گروه آن را ترک کرده اند و تنها امی لی همچنان به عنوان مرکز اصلی و صاحب امتیاز Evanescence در آن باقی مانده است. امی لی در آلبوم دوم و سوم با کمی گیتاریست گروه، تری بالسامو، فقط توانست در بهترین حالت آهنگهایی نظیر آلبوم اول و زمان همکاری اش با بن مودی را خلق کند.  Evanescence گروه مشهوری ست که همچنان فقط بخاطر آلبوم اولش در ذهنها باقی مانده است.

برنامهء کنسرت نشان می دهد که این گروه باید از ساعت 21 اجرایش را آغاز کند و به مدت 2 ساعت آن را ادامه دهد، اتفاقی که رخ نمی دهد. اجرا با 20 دقیقه تاخیر آغاز می شود و هنوز 10 دقیقه ای به ساعت 23 مانده به پایان می رسد. اولین آهنگ What You Want است، یعنی اولین سینگل از آخرین آلبومشان. برخلاف انتظارم امی لی تسلط کامل بر روی صدا و اجرایش دارد. آن چیزی که در اکثر ویدئوهای اجراهای قبلی اش دیده بودم چشمان قرمز و صورت عرق کرده بود که صدایش می لرزید و بعد از چند آهنگ از نفس می افتاد. اما حالا بنظر می رسد که او در اوج آمادگی ظاهر شده و از حالتی که بیشتر شما را به یاد کسی که مواد یا الکل بیش از حد مصرف کرده باشد خبری نیست.

دومین آهنگ Going Under است، یکی از مشهورترین آهنگهای گروه از آلبوم اولشان. اینجاست که جمعیت به وجد می آید و با امی لی در خواندن آهنگ همراه می شود. اما او با وجود اجرا و صدای خوبش چندان توانایی رهبری و هدایت جمعیت را ندارد. عده ای می خوانند، تعدادی کف می زنند و چند نفری هم دستانشان را در هوا تکان می دهند، و امی لی تلاش چندانی برای هدایت انرژی آمادهء رها شدن جمعیت از خود نشان نمی دهد. آن وسط هم درامر گروه با حرکات آکروباتیک چند بار استیک از دستش در می رود و یک بار هم به صورتش می خورد. حالا در کنار آنهایی که می خوانند و کف می زنند و دستشان را تکان می دهند عده ای هم مشغول خندیدن هستند!

کنار استیج یک ست کیبورد گذاشته اند که در بعضی از آهنگها امی لی پشت آن می رود. این در مرحله اول کمی ناامید کننده است، اگر قرار باشد در آهنگهایی که پیانو ساز اصلی ست با صدای مصنوعی کیبورد مواجه شویم. البته این اتفاق نمی افتد. هر جا که لازم است پیانوی بزرگی را به روی صحنه می آورند و امی لی پشتش می نشیند و اجرای آهنگها دلنشینی خاصی پیدا می کند. بهترین ها هم همینجا رقم می خورد. از Lost in Paradise و ‎‎Your Star که بگذریم، Lithium و My Immortal با هم آوایی کامل مردم همراه می شود و خاطره می سازد. اگر هم می خواهید از Bring Me to Life بدانید، به شکلی اجرا شد که قسمت مربوط به پل مک کوی از آن حذف شده بود.

در کل  Evanescence در این کنسرت 18 آهنگ اجرا کرد: پنج آهنگ از Fallen، چهار آهنگ از ‏The Open Door و 9 آهنگ از Evanescence. اجرایی قابل قبول و خوب، و البته نه عالی. ما کمی بعد از ساعت 11 محوطه پارک را ترک می کنیم تا پس فردا برای شب دوم برنامه که پر بار ترین روز فستیوال است به آنجا برگردیم (پنج شنبه، پنجم جولای، به دلایلی که چندان مشخص نیست برنامه ای اجرا نمی شود)