VA – The Circle Project – Section1 : Elektronik

بردیا برجسته نژاد: در اولین پست سال 2012 قصدم معرفی یک پروژه هوشمندانه و جذاب است. کمپانی موسیقی Oxide Tones که تمام توجه خودش را صرف موسیقی پست راک و امبینت و شاخه های گوناگون آن می کند ایدهء هیجان انگیزی را به نام «پروژهء دایره» را معرفی کرده است. اساس اولیه آن بسیار ساده است: شما با یک CD ریمیکس و کاور طرف هستید. اما نکته هیجان انگیز چیز دیگری ست: در هر CD فقط سه آهنگ گنجانده خواهد شد، سه آهنگ از سه هنرمند. هنرمند A یکی از آهنگهای هنرمند B را بازنوازی می کند، هنرمند B یکی از آثار هنرمند C را دوباره می زند و هنرمند C هم سراغ یکی از کارهای هنرمند A می رود، و اینگونه است که این دایره شکل می گیرد!

آهنگها توسط خود کمپانی Oxide Tones انتخاب خواهند شد تا علاوه بر حفظ ساختار کلی ماجرا، از کنار هم قرار گرفتن چند آهنگ تصادقی و بی ربط جلوگیری شود. کمپانی آهنگها را انتخاب می کند و تحویل هنرمند مورد نظر می دهد و تنها محدودیتی که وجود دارد این است که اثر اصلی در اثر جدید قابل شناسایی و تشخیص باشد. به جز این مورد، هنرمندان آزاد هستند تا از هر خلاقیت و روشی که می خواهند استفاده کنند تا اثر جدیدی را بوجود آورند. این مجموعه ها همه به صورت کاملا محدود منتشر و نسخهء قابل دانلود آن بصورت «هر چقدر که خواستید پرداخت کنید» عرضه خواهند شد.

همانطور که می بینید ماجرا به همان اندازه که ساده است، بسیار هم جذاب بنظر می رسد. شما می توانید بر روی دایره ای قدم بزنید که هر هنرمند تحت تاثیر هنرمند دیگری اثری را دوباره از زاویهء نگاه خود تعریف کرده است. می گویم «تعریف» چون موسیقی پست راک و مخصوصا امبینت بیشتر شبیه یک داستان صوتی ست تا فقط اصوات و صدا. به تازگی اولین مجموعهء این پروژه با عنوان Elektronik منتشر شده است: ترکیبی از سه هنرمند موسیقی امبینت و الکترونیک.

‏The Echelon Effect انگلیسی، نامی که این روزها در همه جای موسیقی پست راک شنیده می شود، پروژه تک نفرهء هنرمندی ست که وقتی فوریه سال 2009 تصمیم گرفت برای ارضای علاقه اش به موسیقی تک آهنگی را با لپ تاپش بسازد، نتیجه بدل به یک EP به همراه چهار آهنگ و استقبال مخاطبینش شد. در دو سال گذشته بارها مجموعه های مختلف با فواصل کوتاه از او منتشر شده است. حالا او در بخش اول پروژه دایره به سراغ آهنگ Like You Woke Up Too Late از Apta رفته است.

Apta را کسی نمی شناسد. هنرمند تازه کاری که نشان داده در آینده اسمش را بیشتر خواهیم شنید. می توانید همان تعداد کارهای اندک او که بصورت رایگان برای دانلود گذاشته شده را به راحتی پیدا کنید. او آهنگ The Child از ‏The Eternal Twilight را اجرا کرده است.

The Eternal Twilight معجونی از 4 هنرمند از 4 کشور مختلف است: آمریکا، آلمان، پاکستان و هند. این می تواند اثباتی باشد برای این جمله که موسیقی حد و مرزی ندارد و زبان مشترک تمام مردم دنیاست. آنها آهنگ What Makes Us So Uncommon از ‏The Echelon Effect را اجرا می کنند و… دایره کامل می شود.

آهنگها دوست داشتنی اند. یک جاهایی شما فضای غالب پست راک را بوضوح حس می کنید، اما ریشهء اصلی همه آنها امبینت است. می توانید از شنیدن آهنگها لذت مضاعف ببرید اگر ورژن های اصلی را شنیده باشید، و می توانید تفاوت های ظریف و ریزی که هر هنرمند به اثر دیگری اضافه کرده را کشف کنید. امبینت، موسیقی تنها گوشه گیری ست! هنرمندش هم ترجیح می دهد برای خلق آثار خود تنهایی را انتخاب کند. این پروژه به شکل زیبایی اتحاد پنهانی را بوجود می آورد، طوری که با حفظ حریم هر هنرمند آنها آمده اند تا از یکدیگر تاثیر بگیرند. اگر موسیقی امبینت را دوست ندارید، سراغ این سه آهنگ نروید. اگر موسیقی امبینت را دوست دارید و دلتان یک شاهکار می خواهد، سراغ این سه آهنگ نروید. اما اگر می خواهید صدای اتحاد را بشنوید و در میان این دایره قرار بگیرید، مطمئنم که بعد از شنیدن این سه آهنگ منتظر قسمت های بعدی این پروژه خواهید بود.

Best Songs of 2011

به پیشنهاد دوستان قرار شد امسال بهترین آهنگهای سال را هم معرفی کنیم. اینکه اساس انتخاب بر مبنای دفعات شنیدن آهنگ، حس و حال خودتان، ویدئو کلیپ آهنگ، شهرتش یا هر چیز دیگری باشد به خودتان بستگی دارد. فهرستتان را در بخش نظرات بگذارید، فقط برای اینکه انسجام ماجرا از بین نرود لطفا به 10 آهنگ اکتفا کنید و نگذارید فهرستتان طولانی تر شود.

این هم 10 آهنگ برتر سال 2011 به نظر من:

1. Radiohead – Lotus Flower
2. Collapse Under the Empire – The Silent Death
3. Obscure Sphinx – Nastiez
4. Puscifer – Horizons
5. Autonomia – Sørgesang for naturen
6. City and Colour – O’ Sister
7. Radiohead – Staircase
8. The Great Wilderness – Dark Horse
9. Adele – Someone Like You
10. The Rapture – How Deep is Your Love?

پ.ن: راستی، این 500مین پست این وبلاگ است.

Suggestions 27

1.  اولین مطلب اینکه گروه دوست داشتنی Comment پنجم تا هفتم بهمن ماه، یعنی چهارشنبه و پنج شنبه و جمعه همین هفته در تالار فارابی دانشگاه هنر اجرا خواهد داشت. می توانید بلیط این کنسرت را به قیمت 20 هزار تومن از شهر کتاب نیاوران و یا مرکز موسیقی بتهوون تهیه کنید. حتما در جریان هستید که بعد از آلبوم موفق Going Higher که در موردش قبلا صحبت کرده ام، نیمی از آلبوم دوم آنها با عنوان Circles منتشر شده است. و حتما می دانید که می توانید هر دو آلبوم را بصورت رایگان از وبسایت آنها دانلود کنید. اگر چهارشنبه آمدید، می بینمتان. (در حال نوشتن این پست سری به صفحه فیس بوک این کنسرت زدم. اینطور که بنظر می رسد متاسفانه همان ساعت اول بلیط تمام شده)

2.  فیلم Sucker Punch  به کارگردانی زک اسنایدر چندان فیلم خاصی نیست! هرچند داستان فوق العاده بکر و جذابی دارد، ولی پردازش آن کمی توی ذوق می زند. اما الان برای معرفی کردنش دلیل دیگری دارم. نقش اول فیلم را امیلی برونینگ، بازیگر و مدل استرالیایی ایفا می کند که حالا تصمیم گرفتی سری هم به دنیای موسیقی بزند. شنیدن آهنگهای این فیلم از دیدنش هیجان انگیز تر است! امیلی برونینگ سه آهنگ را اجرا می کند که یکی از آنها بازخوانی آهنگ بسیار مشهور Sweet Dreams از Eurythmics، یکی هم اجرای مشترکی با Yoav و دیگری بازخوانی آهنگ Asleep از The Smiths است. در این آلبوم اجرای متفاوتی از آهنگ Army of Me اثر Bjork را با همکاری Skunk Anansie را خواهید شنید. همینطور می توانید میکس تازه ای از We Will Rock You کویین را بشنوید.

3.  اگر احیاناً هنوز فیلم Fast Five را ندیده اید، دیدنش چندان هم ضرر ندارد. بالاخره هر چه باشد پنجمین فیلم از مجموعه The Fast and the Furious است، با همان خالی بندی های حیرت انگیز که تمام قوانین فیزیک را دانه دانه زیر سئوال می برد. اما اگر احیاناً هنوز فیلم Drive Angry را ندیده اید، به خودتان رحم کنید و سراغش نروید! فیلم آخر پاتریک لوسیه یک هجو مسخره و بی سر و ته با حضور نیکولاس کیج است که به لعنت خدا هم نمی ارزد.

بهترین های 2011 از نگاه من – 6

بردیا برجسته نژاد: قسمت اول این نوشته (شماره های 30 الی 26) را (اینجا)، قسمت دوم (شماره های 25 الی 21) را (اینجا)، قسمت سوم (شماره های 20 الی 16) را (اینجا)، قسمت چهارم (شماره های 15 الی 11) را (اینجا) و قسمت پنجم (شماره های 10 الی 6) را (اینجا) بخوانید.

05
Puscifer – Conditions of My Parole

مینارد جیمز کینن می آید و یک حرکت ویژه ای انجام می دهد و آن هم یک پروژهء تک نفره و متفاوت در کنار Tool و A Perfect Circle با نام Puscifer است. مینارد در پوسیفر کاملا از آن زمختی و خشونتی که هر دو گروهش دارند فاصله می گیرد و غم و دردی که در آنهاست را نگه داشته و پر رنگ ترش می کند. موسیقی او وارد فضای تریپ هاپ می شود، حتی در جاهایی امبینت و اکسپریمنتال را نیز به بازی می گیرد و در نهایت نتیجه هر چیزی که تا به امروز بود آنقدرها هم ویژگی خاصی نداشت! اما حالتهای آزادی مشروط من/ Conditions of My Parole، دومین آلبوم رسمی پوسیفر، چیزی از شاهکار کم ندارد. اثری غافلگیر کننده که با همکاری ده ها هنرمند تهیه و ضبط شده است. در این آلبوم دیگر از آن حال و هوای Comedy Rock که در آلبوم قبلی (بخصوص 3 مجموعهء Remix) بود خبری نیست. صدای فوق العادهء مینارد در کنار چیزی مثل درهء سبز/Green Valley و افق ها/Horizons جادو می کند و این را به یادتان می آورد که دارید روح برهنهء او را در یک پروژهء تک نفره می شنوید.

04
Jordan Reyne – Children of a Factory Nation

موسیقی جردن رین، نسیمی ست که از نیوزیلند می وزد و رایحهء موسیقی سلتیک را با فولک و اینداستریال ترکیب می کند. موسیقی او مدهوش کننده است، تاریک است، سیاه است و در عین حال شنیدنش لذت فراوان دارد. آهنگها ریشه در افسانه ها و داستانهای کهن دارند، هر کدام از آنها بارها و بارها به اشکال مختلف در فرهنگ سلتیک نقل شده اند، اما چیزی که جردن رین تعریف می کند حکایت دیگری ست. می گویند او شیند اوکانوری (Sinead Oconnor) است که در قرن 19 در خانه ای به همراه ترنت رزنور (Nine Inch Nails) گیر افتاده است! ششمین آلبوم او، بچه های ملت کارخانه/Children of a Factory Nation، را اکثر منتقدین با واژهء «میخکوب کننده» توصیف کرده اند، اثری که می تواند یکی از بهترینهای Folk-Noir باشد که تا کنون شنیده اید. آهنگها در هم تنیده شده اند، به شکلی که انگار کنار ساحلی تاریک و سرد قدم می زنید و وقتی به خودتان می آیید که دیگر آب از سرتان گذشته است!

03
Steven Wilson – Grace for Drowning

استیون ویلسون، هنرمند صاحب نام انگلیسی و یکی از مطرح ترین چهره های موسیقی پراگرسیو راک حال حاضر دنیا، در دومین آلبوم انفرادی خودش غوغایی به پا می کند که نظیرش را تا کنون نشنیده اید. معجونی حیرت انگیز از موسیقی پراگرسیو راک که با حفظ ساختار اصلی خود، با ادوات موسیقی Jazz ساختار شکنی می کند. ویلسون در دومین آلبوم انفرادی اش، Porcupine Tree و Blackfield و No-man را ترکیب کرده، چاشنی Jazz به آن اضافه نموده و شما را به 83 دقیقه ضیافت در آلبومی با عنوان در مهلت برای غرق شدن/Grace for Drowning دعوت می نماید. Allmusic در مورد آن می نویسد: این آلبوم سفر مشخصی را نشان می دهد که از «اندوه» آغاز شده، در «خشم» امتداد می باید و در «پذیرش» به پایان می رسد. این خبر خوب را هم بدانید که شنیده ها حاکی از ساخت آلبوم جدید استیون ویلسون در خلال تور آلبوم Grace for Drowning است. پیش از این بطور مفصل و کامل در مورد این آلبوم (اینجا) صحبت کرده ام.

02
Obscure Sphinx – Anaesthetic Inhalation Ritual
«برای گرفتن دست شنونده، او را به حاشیهء دیوانگی رساندن، از دیوانگی برایش گفتن، و دوباره او را صحیح و سالم برگرداندن» این توصیفی ست که در رابطه با پروژهء اعجاب انگیز Obscure Sphinx می گویند. موسیقی وحشت انگیزشان به کنار، اجرای بی نظیرشان به کنار، ملودی و ریتم های سنگین و در حین حال پرواز دهنده شان به کنار، صدا و هنر خواننده گروه، Wielebna، مدهوشتان می کند. او فریاد می زند، خودش را به آب آتش می زند، از درونش نعره می کشد و شما هستید که از روی زمین بلند و با او و دیوانگی اش همراه می شوید. تشریفات استنشاق داروی بیهوشی/Anaesthetic Inhalation Ritual اولین آلبوم آنهاست. آهنگ دوم و سوم، ناستیز/Nastiez و ابدیت/Eternity، دو شاهکار مسلم این آلبومند. طنین موسیقی پست متال که نه تنها از وارد شدن در فضای ژانرهای دیگر نمی ترسد، بلکه شما را به راحتی می ترساند! این آلبوم می تواند تمام خشم شما را بمکد و در خودش حل کند. این فرصت را از دست ندهید.

01
Radiohead – The King of Limbs

تام یورک خودش یک دنیا موسیقی و یک ژانر است! حالا دوباره روح یورک در قالب ریدیوهد می آید و دوباره تحول جدیدی ایجاد می کند. Radiohead در طول تمام این سالها بعد از چندین آلبوم آلترناتیو راک به نوع خاصی از موسیقی اکسپریمنتال رسیده است که نظیرش پیدا نمی شود. پادشاه شاخه ها/The King of Limbs، هشتمین آلبوم استودیویی این گروه، انگار کشف یک کهکشان دیگر در جهان موسیقی ست. در آهنگها به شکل کاملا مشخصی بیس گیتارهای کالین گرینوود و درامز و پرکاشن فیل سلوی پررنگ و حساس شده اند. استفاده از سمپل ها و ایجاد لوپهای حیرت انگیز را بگذارید در کنار موسیقی امبینت که به شکلی نامحسوس به آهنگها تزریق شده به طوری که می توانید صدای طبیعت، پرنده و باد، را در آلبوم بشنوید. تام یورک خودش این آلبوم را بسیار ویژوال می داند و معتقد است موسیقی آمده تا بجای تصاویر برایتان منظره بسازد. این آلبوم نتوانست نظر بعضی از دوستداران ریدیوهد را جلب کند، اما اینطور که مشخص است به شدت من را تحت تاثیر قرار داده است! این آلبوم، که تماماً تاثیر گرفته از هنر و خللاقیت تام یورک است و می توان گفت پررنگ ترین حضور او در تمام تاریخ ریدیوهد به حساب می آید، چه خوب باشد و چه بد، یکی از شاخص ترین و متفاوت ترین آثار آنهاست. در اکثر آهنگها صدای تام یورک است که بار ملودی را به دوش می کشد، ترانه ها همچنان تام یورکی ست، با جمله بندی ها و اشارات و کنایاتی که کمتر کسی متوجه منظورش می شود و در یک کلام: این آلبوم یک اثر پیچیده از یک گروه پیچیده با رهبری یک آدم بسیار پیچیده است. پیش از این بطور مفصل و کامل در مورد این آلبوم (اینجا) صحبت کرده ام.

و حالا سال 2012.

بهترین های 2011 از نگاه من – 5

بردیا برجسته نژاد: قسمت اول این نوشته (شماره های 30 الی 26) را (اینجا)، قسمت دوم (شماره های 25 الی 21) را (اینجا)، قسمت سوم (شماره های 20 الی 16) را (اینجا) و قسمت چهارم (شماره های 15 الی 11) را (اینجا) بخوانید.

10
The Black Keys – El Camino

یک آلبوم دیگر از گروهی که فقط خودش می تواند خودش باشد! سال گذشته آلبوم برادرها/Brothers از The Black Keys را در جایگاه 14 بهترین هایم گذاشته بودم. و حالا امسال هم نمی توان از هفتمین آلبومشان گذشت. لازم نیست حرفهای سال قبل را تکرار کنم، که شما با این گروه می توانید در موسیقی راک سفر کنید و به گذشته بروید و موسیقی آنها پلی ست بین موسیقی راک مدرن و راک قدیمی. آلبوم جدید آنقدر هیجان انگیز و دوست داشتنی ست که Allmusic سخت گیر به آن 4.5 از 5 می دهد و گاردین 5 از 5 را هم برایش کم می داند. موسیقی آنها آنقدر عجیب، جذاب و خوشگل است که دلتان می خواهد بلند شوید و خودتان را حسابی بتکانید! تصور کنید که این دو دیوانه اسم آلبومشان را می گذارند شورلت ال کامینو/El Camino، بعد روی جلد عکس کرایسلر می گذارند!! پسر تنها/Lonely Boy اولین آهنگ و اولین سینگل این آلبوم در چارت کانادا و انگلستان رتبه اول را کسب کرد. این سینگل هم برای خودش یک کاور دارد، اشتباه نکنید! عکس آن شورلت ال کامینو نیست. عکس روی کاور پسر تنها یک بولدوزر تنهاست که در بیابان پارک شده است!

09
Adele – 21

2008 سالی بود که Adele با 19 آمد. 19 عدد معنا داری برای این هنرمند بود، او یک رابطهء عاشقانهء 18 ماهه را از دست داد و تبدیل به یک آدم افسرده و الکلی شد. 18 ماه که گذشت و از بین رفت، 19 و نابودی او آغاز شد. البته آلبومی که توانست نظر همه را به خودش جلب کند. اثری قوی که تمام خوبی های پاپ را داشت و از بدی هایش خبری نبود. 21 ماه زمان لازم بود تا Adele بتواند خودش را دوباره پیدا کند و این شد که آلبوم دوم او با نام 21 تبدیل به یک شاهکار شد. 21 غوغا کرد. در چارت 24 کشور دنیا رتبهء اول را گرفت. 11 هفتهء پیاپی در رتبهء اول چارت انگلستان ماند و تکان نخورد و تبدیل شد به موفق ترین خواننده زن تاریخ انگلستان (پیش از او این رکورد دست مدونا بود، 9 هفته در 1990). او حتی توانست بطور همزمان در هر دو چارت سینگل ها و آلبومها رتبهء اول را کسب کند، اتفاقی که در انگلستان از سال 1964 و گروه the Beatles تا با حال رخ نداده بود. قطعا و بی هیچ شکی 21 بهترین آلبوم پاپ سال 2011 است. اثری که می توانید از شنیدن تک تک آهنگهایش نهایت لذت را ببرید.

08
Monkey3 – Beyond the Black Sky

خیلی دقیق نمی توان ژانر مشخصی برای گروه سوئیسی Monkey3 پیدا کرد. پست راک؟ سایکدلیک راک؟ در هر دسته ای که دلتان می خواهد قرارشان دهید، بی شک آنها یکی از بهترینهای همان دسته هستند. موسیقی Monkey3 می تواند نقش دارو را برای شما بازی کند. می تواند شما را در خلصه ای فرو ببرد که جای دیگر تجربه اش نکرده اید. آنها یک چیزی در ریفهای تکراری خود دارند که به آن هایپنوتیک (هیپنوتیزم کننده) می گویند و حتی در کنسرتهایشان با جلوه های نور و تصویر این حالت را چند برابر می کنند. چهارمین آلبوم آنها به نام ورای آسمان سیاه/Beyond the Black Sky اثری رویایی ست. شما می توانید با این آلبوم ایمان بیاورید یا کافر شوید، این آلبوم تمام راه های رسیدن یا راه های فرار را در اختیارتان می گذارد. وقتی از میان بیابان/Through the Desert را می شنوید، چشمانتان را ببندید و اجازه بدهید در نیمهء دوم هر جایی که دلش می خواهد شما را ببرد. بعد از 9 دقیقهء شما به جایی خواهید رسید که آنجا فقط برای شماست! این آلبوم در انتها هر کسی را در یک ایستگاه متفاوت پیاده می کند. فقط کافی ست همان ابتدا به او بگویید که حال و روزتان چگونه است، خودش می داند چه بلایی سرتان بیاورد!

07
Man an Ocean – Scenes from another Day

دیوید راته با آخرین اثر پروژهء شخصی اش صحنه هایی از روزی دیگر/Scenes from another Day یک روز را برایتان تصویر می کند، روزی که مانند تمام روزهای دیگر آغاز می شود، اما پایانش به یک انقلاب و تحول می رسد. عنوان بندی آهنگها بی نظیر است و راته با همین اسمها انعطاف پذیری را از شما می گیرد و تفکرش را به زیباترین شکل به شما تزریق می کند (امسال آلبوم چیزی که به ما اجازهء تحمل می دهد/What Allows Us to Endure از  Álfheimr هم عنوان بندی فوق العاده ای داشت، هرچند نتیجه به زیبایی این آلبوم از آب در نیامد) آلبوم با نور سفید، رویای صبحگاهی/White Light, Morning Dream شروع می شود، او در ماشینها و پلها/Cars and Bridges و همان دنیای تکراری به سمت محل کارش می رود، به سمت من از این شغل متنفرم/I Hate This Job. روز به نیمه رسیده و حالا وقت ناهار در یک پارک، چشمها بسته است/Lunch in a Park, Eyes Closed، اما چیزی در ذهنش جان می گیرد: من به اینجا تعلق ندارم/I Don’t Belong Here و حاصل می شود فرار در 2 بعد از ظهر/Escape at 2PM. او دور می شود و در ذهنش مرور می کند هرگز برنخواهم گشت/Never Going Back و در نهایت یک زندگی جدید/A New Life با قلمروی نامعلوم/Uncharted Territory. پیش از این بطور مفصل و کامل در مورد این آلبوم (اینجا) صحبت کرده ام.

06
Up-C Down-C Left-C Right-C ABC + Start – Calaveras

بله! من هم وقتی سال 2009 موقعی که سومین آلبوم این گروه با عنوان گرگ آتش/Firewolf منتشر شده بود، فقط بخاطر اسمش سراغش رفتم. نتیجه یک آلبوم پست راک استثنایی و حیرت انگیز بود که فقط همان راک بابا/ Dad Rockـش کافی ست مغزتان را بترکاند! و این گروه پست راک انگلیسی لعنتی در آخرین روزهای سال 2011 آلبوم چهارمش، جمجمه ها/Calaveras (به اسپانیایی) را منتشر کرد و تمام فهرست برترین های سال من را بهم ریخت! موسیقی آنها همان پست راک عجیبی ست که می تواند شما را از جایتان بلند کند و سر و کله تان را به دوران در بیاورد. منتها شما علاوه بر تمام مولفه های پست راک اینجا با یک راک انگلیسی هم طرف هستید. اینها تخصص ویژه و غافلگیر کننده ای در ریتمیک کردن آهنگها دارند. درست جایی که شاید انتظارش را ندارید ملودی چنان بازی زیبایی با دست و پایتان می کند که وقتی به خودتان می آیید می بینید که در حال تکان دادن و رقصیدن با آهنگها هستید (بهترین مثال در این آلبوم اسکلتی/Skeletal و در کل همان آهنگ Dad Rock از آلبوم Firewolf است). Calaveras چیزی در همان حد و اندازه آلبومهای قبلی ست، و این حرف خودش یعنی شما با یک آلبوم فوق العاده طرف هستید.

ادامه دارد