بهترین‌های 2016 از نگاه آل‌ب‌و‌م – 1

بردیا برجسته نژاد: به رسم هر سال نگاهی می‌اندازیم به «30 آلبوم برتر سال 2016 از نگاه آل‌ب‌وم». دو نکته را هر سال تکرار می‌کنم که به گمانم دیگر تکرارشان، به آن شکل تشریحی، لزومی ندارد. اول اینکه این لیست به دلیل عدم همخوانی در اجزای تشکیل دهنده و یکی نبودن ژانرها، اعتبار عمومی و همگانی ندارد و فقط برگرفته از سلیقه و ارتباطی‌ست که نویسنده، یعنی بنده، با آن برقرار کرده است. دوم آنکه این لیست فقط شامل آلبوم‌های رسمی می‌شود.

فهرست امسال با سال‌های قبل سه تفاوت دارد: اول آنکه از بین کمی کمتر از 400 آلبومی که امسال شنیده‌ام، در سلسله پست‌هایی با عنوان «آلبوم پکیج» بیش از 170 آلبوم سال 2016 را معرفی کرده‌ام. برای همین تعدادی از آلبوم‌های این فهرست قابل حدس است. دوم آنکه آنقدر بزرگان موسیقی در سالی که گذشت بزرگ بودند که آنها را هم قاعدتاً می‌توانید حدس بزنید! در نتیجه به گمانم این قابل حدس‌ترین فهرست بهترین‌های این وبلاگ تا به امروز باشد. اما تفاوت سوم و از همه مهمتر اینکه امسال سعی کرده‌ام هیچ اطلاعاتی در خصوص آلبوم ننویسم. اگر برایتان جالب باشد، حتما خودتان استاد شخم زدن گوگل هستید. در نتیجه مطالب امسال کاملا حسی و سلیقه‌ای و از بیخ نظر شخصی هستند.

و اما «بهترین آلبوم‌های سال 2016 از نگاه آل‌ب‌وم»

(26 تا 30)          (21 تا 25)          (16 تا 20)          (11 تا 15)          (6 تا 10)          (1 تا 5)

30
Kansas – The Prelude Implicit

اجازه بدهید قبل از هر چیزی از جای‌مان بلند شویم و به احترام بازگشت‌ «کانزاس» بعد از شانزده سال ادای احترامی به آنها بکنیم. نکته‌ای که وجود دارد این است که موسس و رهبر گروه، «استیو والش»، حالا دیگر در بین آنها نیست (نمرده! خیال‌تان راحت! خودش را بازنشسته کرده) و این اولین آلبوم آنها با حضور خواننده‌ی جدیدشان است. به جرات می‌توان گفت که این بهترین اثر آنها در طی چهل سال گذشته است! آثار آنها در انتهای دهه‌ی هفتاد با افت شدیدی همراه بود که دلیلش را نمی‌دانم، اما آلبوم جدید می‌تواند یک اثر نسبتاً قابل قبول در ژانر پراگرسیو راک باشد. چیزی که در این آلبوم بیش از پیش جلب توجه می‌کند، حضور بسیار پررنگ ویالن و پیانو، حتی شاید بیشتر از گیتار، در موسیقی پراگرسیو راک کانزاس است، تا حدی که در اکثر آهنگها بار اصلی سولو را ویالن به دوش می‌کشد. هر چند این آلبوم اثری نیست که بتواند طرفداران جدید و جوانی را برای آنها به همراه داشته باشد، اما کانزاس با این آلبوم برای طرفداران قدیمی‌اش بازگشت موفقی داشته است.

29
Waldeck – Gran Paradiso

باورتان نمی‌شود که چقدر دلم برای «ولدک» لعنتی تنگ شده بود! نه سال زمان بسیار زیادی بین انتشار دو آلبوم است. آن هم از هنرمندی که موسیقی‌اش خوراک جان، ریتم و ضربان، ریتمیک و پر تکان و چنین و چنان است! ولدک عزیز، وکیل کپی رایت سابق و هنرمند دوست داشتنی فعلی اتریشی، این بار زبان ایتالیایی را برای آلبومش انتخاب کرده است، زبانی که در خود یک پا موسیقی نهفته دارد. کافی‌ست که آلبوم را از ابتدا شروع کنید، وقتی که به میانه رسیدید، اگر در حال رقص نبودید، بدانید که در تمام مدت کودک درون‌تان مشغول قر دادن بوده و خودتان متوجه نشده‌اید. این گونه فضا سازی و موسیقی، این چنین داون تمپوی الکترونیکای لانژ و تریپ هاپ طور، در این حد و با این کیفیت، را تا حدودی از پاروو استلار سراغ داریم که او هم هرگز به پای ولدک عزیزمان نمی‌رسد. آلبوم را پلی کنید، صدایش را بلند کنید، خودتان را رها کنید، آنوقت ببینید که چقدر این آلبوم به شما می‌چسبد و از شنیدنش چه کیفی می‌کنید.

28
In Flames – Battles

شاید این عجیب‌ترین انتخاب برای گنجاندن در فهرست بهترین‌های امسال باشد! آلبوم آخر «این فلیمز» از دید بسیاری از طرفداران این گروه اثری ناامید کننده و ضعیف به حساب می‌آید. اما من با هر بار شنیدنش از عمق وجودم هیجان زده می‌شوم! دیگر از آخرین زمانی که «این فلیمز» یکی از سردمداران موسیقی ملودیک دث متال بود مدتها گذشته است. همین مساله دلیل اصلی نارضایتی طرفداران قدیمی این گروه است. حالا دیگر باید پذیرفت که می‌توان از آنها بعنوان یکی از بهترین‌های آلترناتیو متال حال حاضر نام برد. اما چیزی که بیشتر از همه در این آلبوم برای من جذابیت دارد، جدا از ملودی‌ها، جدا از ضرباهنگ سریع و پر از هیجان آهنگها، جدا از لیریکس ساده و در عین حال جذاب، باور کنید که صدا و اجرای «اندرس فریدن»، خواننده گروه، است! او در این آلبوم سه نوع، حتی شاید چهار نوع!، صدای مختلف را به اجرا می‌گذارد. به طوری که ممکن است به اشتباه فکر کنید این آلبوم چندین وکال دارد! او غیر قابل کنترل و مهار نشدنی است و خودش به تنهایی باعث شده که موسیقی نسبتاً معمولی آلبوم، جذاب و شاخص بنظر برسد.

27
Monkey3 – Astra Symmetry

باید در فضای اعجاب انگیز و پر رمز و راز موسیقی استونر و سایکدلیک، جایگاه ویژه‌ای برای «مانکی3» قائل شد. آخرین آلبوم‌شان اثری نسبتاً متفاوت از چیزهایی‌ست که پیش از این از آنها شنیده‌ایم. عدم حضور بیسیست گروه نیز باعث شده نسبت به قبل این ساز کمی کمرنگ و سولوی لیدگیتار پررنگ‌تر باشد. شاید بتوان اولیه نکته‌ی آلبوم را قبل از شنیدنش، فقط با نگاه کردن به کاور آن، فهمید. و آن اینکه در ابتدا ما با یک آلبوم سایکدلیک راک، و نه استونر راک، طرف هستیم، و دوم آنکه آلبوم فضایی شرقی دارد. فضاسازی آنها در این آلبوم نابود کننده است! برای شنونده دانه می‌پاشند، که آرام آرام جلو بیاید و اسیر شود و گیر افتد و به ناگهان سولوی گیتار حمله کند و او را به خاک و خون بکشد و نابودش کند! سولوهای این آلبوم، با آن ریورب خاص موسیقی سایکدلیک، آنقدر جذاب و هیجان انگیز است که هر بار از تمام شدن هر کدام‌شان عصبانی بشوید و دوباره ترکها را پلی کنید و از شنیدن مجددش لذت ببرید.

پیش از این آلبوم The 5th Sun از مانکی3 را در جایگاه 25 از بهترین‌های سال 2013 قرار داده‌ام (+).

26
Motorpsycho – Here Be Monsters

با وجود آنکه کمی بیش از 25 سال از فعالیت «موتورسایکو» می‌گذرد و نزدیک به 20 آلبوم از آنها منتشر شده است، اما تقریباً می‌توان گفت که نام آنها خارج از نروژ چندان شناخته شده نیست. کمتر گروهی را می‌توان یافت که آلبوم‌هایشان تا این حد متفاوت از هم باشد. آنها ایندی راک، هوی متال، هارد راک، اسپیس جز، فولک، کانتری، نویز، سایکدلیک، پراگرسیو و حتی پاپ را در آثارشان مزه مزه کرده‌اند و نشان داده‌اند که دست به هر کاری بزنند، نتیجه اثری درخشان از آب در خواهد آمد. آخرین آلبوم‌ به شکل واضحی از موسیقی سایکدلیک راک دهه 60 و وکال پراگرسیو راک دهه 70 تاثیر گرفته و با فضاسازی‌های ناب، گاهاً دیوانه و بعضاً در خود تنیده، مخاطب را گاهاً در خود می‌مکد و بعضاً به بیرون تف می‌کند! سولوی گیتار در این آلبوم، در تمام آهنگ‌ها، به کسی رحم نمی‌کند! روی روح و روان‌تان خط می‌اندازد و به شما یادآوری می‌کند که موتورسایکو هر چه پیش می‌رود، جنگنده‌تر، جذابتر و جاافتاده‌تر می‌شود.

…ادامه دارد.

Save

Save

Save

Save