Anathema – Falling Deeper

بردیا برجسته نژاد: فقط یک سال از انتشار آلبوم جنجالی We’re Here Because We’re Here گذشته که Anathema برای بار دیگر طرفداران خود را غافلگیر می کند. اینار آنها بعد از گذشت سه سال از مجموعهء Hindsight ، که اجرای مجدد آهنگهای مشهورشان بصورت آکوستیک و با تنظیم جدید بود، دست به اقدام عجیبی زده اند: بازنوازی آهنگهای مشهور نسل اول آناتما!

حتما می دانید، آناتما اولین آلبومش با نام Serenades در سال 1993 را در حالی منتشر کرد که سبکش چیزی ما بین Doom Metal و Death Metal و گاهی Gothic Metal بود. همان موسیقی سنگین و خشن و در بعضی مواقع وحشی مخاطبین خاص خودش که اگر در بعضی مواقع خشونتش را کنار می گذاشت، سنگینی اش را حفظ می کرد. این مسئله در آلبوم بعدی، The Silent Enigma (سال 1995) تکرار و آخرین اثراتش نیز در Eternity (سال 1996) شنیده شد. در کنار این آلبومها انتشار دو EP را هم اضافه کنید که اولی با نام The Crestfallen در سال 1992 در حقیقت اولین اثر آنها و دومی Pentecost III در سال 1995 بود. پیش از این مفصل در مورد اینکه آناتما چه روندی را طی کرد که به این شکل تغییر کرد را نوشته ام، فقط اینجا این را یادآوری می کنم که وقتی خواننده گروه، دارن وایت، از آناتما جدا شد، برادران کاوانا و در آن زمان دانکن پترسون آناتمای جدید را پایه ریزی کردند و با جدایی پترسون (که رفت تا Antimatter را تاسیس کند) آناتما شد همین آناتمایی که امروزه می شناسیم.

آناتما تقریبا آن دو آلبوم اول را فراموش کرده بود و هیچ اثری از آهنگهایشان در اجراهای زنده شنیده نمی شد. تا اینکه به تازگی، با مجموعه ای با عنوان Falling Deeper که قرار است پنجم سپتامبر منتشر شود، شما تنظیم مجددی از آهنگهای منتخب آن دو آلبوم و آن دو EP را خواهید شنید.

دنیل کاوانا، مغر متفکر گروه که در این مجموعه نقش تهیه کننده را هم ایفا می کند، می گوید: «این تائیدی بر گذشته و نگاهی به آینده در یک زمان واحد است، به همراه آوایی که برای فرستادن شما به قلب همین لحظه ای که در آن هستیم طراحی شده است» . میکس آلبوم را آندره رایت، از میکسرهای مشهور انگلستان که سابقه همکاری با گروه های نظیر Elbow و Coldplay را دارد، بر عهده داشته و تنظیم ارکسترال آهنگها را دیو استوارت (که در آلبوم آخر آناتما همکاری ویژه ای داشت) انجام داده است. بیایید نگاهی به 9 آهنگ این مجموعه بیاندازیم:

آهنگ اول، Crestfallen، از اولین EP به همین نام. نسخهء اصلی آهنگ مدت زمانی بیش از 10 دقیقه دارد، اما شما اینجا با یک اینتروی سه دقیقه ای مواجه هستید که با سولوی پیانو شروع می شود و هنوز یک دقیقه از آغازش نگذشته، شما را بر سر جایتان میخکوب می کند. به عنوان این آهنگ (سرافکنده) توجه نکنید! آناتما با همین سرآغاز نشان می دهد که قرار است از انتهای مجموعه سربلند بیرون بیاید!

آهنگ دوم، Sleep in Sanity، از اولین آلبوم با نام Serenades. آغازی نرم و در عین حال سنگین با کنترباس که به آرامی با ویالن همراه می شود و در نهایت یک ارکستر همراهی اش می کند. دقیقهء 2:00 آهنگ به بعد این توانایی را دارد که اگر آمادگی اش را داشته باشید شما را به گریه بیاندازد!

آهنگ سوم، Kingdom، از دومین EP یعنی Pentecost III. نسخهء اصلی آهنگی تیره و تاریک و زیباست با مدت زمان بیش از 9 دقیقه که هم دکلمهء مریضی دارد و هم در سه دقیقه آخر کاملا وارد فضای موسیقی متال می شود. اینجا با اثری مواجه هستید که نصف مدت زمان نسخهء اصلی را دارد، آن دلهره و خشمی که گیتار فریاد می زد با نالهء پیانو جایگزین شده و آن دکلمهء مریض هم به زمزمه ای مهربان تغییر یافته است.

آهنگ چهارم، They Die، از اولین EP به نام The Crestfallen. یک آهنگ 8 دقیقه ای تبدیل شده به یک اثر اعجاب انگیز 2 دقیقه ای. یک لحظه خودتان را پشت پیانو تصور کنید. احتمالا چشمانتان را بسته اید، در میانه های آهنگ لبخند زده اید و در انتها که چشمانتان را باز می کنید کمی زیر پلکتان نمناک است.

آهنگ پنجم، Everwake، از اولین EP به نام The Crestfallen. آهنگی که چند ثانیه ای هم به نسخهء اصلی 2 و نیم دقیقه ای اش اضافه کرده، آهنگی که بانوی موسیقی پراگرسیو و آلترناتیو راک، آنک ون گیرزبرگن، اجرا کرده است. هر چند این اثر تفاوت خاصی با نسخهء اصلی که روث ویلسون اجرا کرده است را ندارد، اما تنظیم جدید آن بر لذت شنیدنش می افزاید.

آهنگ ششم، J’ai Fait Une Promesse، در زبان فرانسوی به معنی I Made a Promise، از اولین آلبوم به نام Serenades. نسخهء اصلی یک اثر فوق العاده و لطیف 2 و نیم دقیقه با اجرای روث ویلسون است. حالا اینجا شما با یک آهنگ 4 و نیم دقیقه و بدون خواننده مواجه هستید که به جای لطافت، غم بسیاری را در خود دارد. شاید این تنها آهنگی از این مجموعه باشد که نسخهء اصلی اش به اندازهء بی نهایتی از بازنوازی اش زیباتر است.

آهنگ هفتم، …Alone، از دومین آلبوم با عنوان The Silent Enigma. نسخهء اصلی را فراموش کنید که یک آهنگ بلاتکلیف و بی سر و ته است. دلتان را بسپارید به صدای گیتار آکوستیک و موجی که شما را در این نسخهء جدید با خود می برد!

آهنگ هشتم، We the Gods، از دومین EP یعنی Pentecost III. نسخهء اصلی با بیس شروع و با دکلمهء ناراحتی همراه می شود. در طول این آهنگ ده دقیقه ای شما با فوران خشم همراه خواهید بود که در انتها به جنون ختم می شود. اما در نسخهء جدید و سه دقیقه ای آهنگ نه خبری از غم است و نه خشم. شما با یک موسیقی لطیف پیانو مواجه هستید که تا پیش از این عادت کرده بودید شبیه اش را از یان تیرسن بشنوید!

آهنگ نهم، Sunset of Age، از دومین آلبوم یعنی The Silent Enigma، آخرین و طولانی ترین آهنگ این مجموعه. نسخهء اصلی، یک آهنگ ذاتاً متال است که از دقیقهء 4ونیم به بعد با صدای خشن وینسنت کاوانا همراه می شود. اما نسخهء جدید یک اختتامیهء ارکسترال برای این مجموعه است. آهنگی عجیب، ویران کننده و استثنایی که از هم صدایی لی داگلاس (خوانندهء زن گروه) و وینست کاوانا استفاده کرده و شما را دوباره زنده می کند. عجیب ترین قسمت آهنگ سولوی ویالن است که تا کنون در آثار آناتما نظیرش را نشنیده اید.

امیدوارم این مجموعهء استثنایی برای شما هم استثنایی باشد. برای من که بود!

Various Artists – SMM: Context

بردیا برجسته نژاد: این خیلی مهم است که شما به چیزی به عنوان معجزهء موسیقی اعتقاد داشته باشید. اینکه باور کنید صدا و نت و ملودی و ریتم می توانند شما را به جایی ببرند که با هیچ چیز دیگر نتوانید تجربه اش کنید. می خواهم دربارهء جادوی موسیقی امبینت با شما صحبت کنم.

موسیقی امبینت از آن دست ژانرهاست که نه تنها در ایران، بلکه در اکثر نقاط دنیا، طرفداران زیادی ندارد. موسیقی ای مینیمال، از ترکیب اصوات و فضاسازیهای وهم گونه برای خلق محیط مجازی و قرار دادن مخاطب در مرکز آن. موسیقی ای که نه کلام دارد، نه ریتم مشخص، نه ملودی معین و نه فراز و نشیب مورد انتظار. در این ژانر همه چیز آنقدر ساده و مینیمال است که ممکن است در لا به لایش گم شوید. اگر بتوانید از آن سواری بگیرید از اوج ابرها تا قعر زمین را تجربه خواهید کرد و اگر نتوانید، شنیدن یک آهنگ را هم تحمل نمی کنید. این ژانر را یا می پرستید یا از آن متنفر خواهید شد.

موسیقی امبینت یک معجزه است و حالا تصور کنید یک جعبه به شما بدهند، پر از معجزه در طعمها و رنگهای مختلف! لذتی که تجربه خواهید کرد باورنکردی ست. آلبومی به تازگی منتشر شده با عنوان SMM: Context که مجموعه ای ست از آثار منتشر نشدهء هنرمندان مختلف امبینت که در کنار هم سعی کرده اند فضای وهم آلود ویژه ای را برای مخاطب بسازند. این اولین مجموعه از SMM نیست، اما بی شک تا به امروز یکی از بهترین هایشان است. Ghostly International این آلبوم را با 11 آهنگ از 11 هنرمند گردآوری و بصورت صفحه با طراحی جلد مایکل سینا منتشر کرده است. می خواهم روح آلبوم را پیش رویتان بگذارم و فراموش نکنید، موسیقی امبینت می تواند برای هر کسی روح متفاوتی داشته باشد:

1.  آلبوم با آهنگ Motion از Goldmund آغاز می شود. گولدماند بیشتر به خاطر موسیقی اعجاب انـگـیـزی کـه بـرای مـسـتـنـدهـای BBC می سازد مشهور است. حالا او در یـک آهـنـگ دو و نـیـم دقـیـقـه ای )که می تواند استثنـایی تـرین آغـاز بـرای چـنـیـن آلـبومی بـاشد( با طنین پیانو، شما را برای شنیدن این مجموعه آماده مـی کـنـد. بگذارید اینطوری بـگـویـم، Motion قرار است نقش پیاز و آبلیمو را برایتان بازی کند! شما را آماده و نرم کند تا پذیرش آلبوم را داشته باشید.

2.  آهنگ دوم، Polaroid از Leyland Kirby، (که در اصل بخاطر پروژهء The Caretaker چهره ای شناخته شده است) عجیب است! آنقدر عجیب کـه مـی تـواند از روی زمـیـن بـلـنـدتـان کـنـد، شما را بگذارد وسط یک جنگل، زیـر بارش ریـز بـاران، بالای یـک صخره، پایین یک دره، اصـلا می تواند هر بار که آن را می شنوید شـمـا را بـه یـک جـایـی بـبـرد و تـنـهـا رهایتان کـنـد. اگر امبینت را دوسـت دارید، این دقیقا همان چیزی ست که دنـبـالـش می گـردیـد.

3.  آهنگ سوم، Halves از Svarte Greiner، ترسناک است. Svarte Greiner عنوان پروژهء دارک امبینت از هنرمند نروژی اریک اسکادوین است که ژانر آثار خودش را Acoustic Doom می نامد. اینجاست که از فضای وهم آلود لیلند کربی جدا و وارد دنیای پر از نویز اریک اسکادوین می شوید. آن چیزی که ته دلتان جوانه می زند اسمش اضطراب است! به زیبایی تجربه اش کنید.

4.  آهنگ چهارم، Eleven Generations of My Fathers از Christina Vantzou، تنها هنرمند خانم حاضر در این آلبوم، یک اثر مینیمال فوق العاده همراه با پیانو ست. کریستینا وانتزو که بطور ناگهانی گرافیک و انیمیشن را کنار گذاشته و وارد دنیای موسیقی شده، در آثارش با موسیقی برایتان طرح می زند و خط می کشد و رنگ می پاشد و با صوت و موسیقی، انیمیشن رسم می کند. این آهنگ دو قسمت دارد، اولش را با پیانو همراه خواهید بود و در نیمه به ترکیبی از سازهای زهی خواهید رسید.

5.  آهنگ پنجم، Elegia از Jacaszek، شبیه رویای کودکی ست. یاتساشک تبحر ویژه ای در ساخت موسیقی برای شاعرهای لهستان دارد. فضای موسیقی اش آمیخته با شعر است و وقتی آرشه روی سیمهای ویالن کشیده می شود، انگار که دارد برایتان شعر می خواند. فضا سازی این اثر بی نظیر است. رویا آغاز می شود و به پیش می رود، ویالن در فضای سنگین آهنگ برایتان شعر می خواند و این رویا با آواز سوپرانوی لطیفی تکمیل می شود. اما یک دقیقه مانده به پایان آهنگ، ورق بر می گردد و شما با کابوس تاریکی مواجه می شوید. درونتان که به قلیان افتاد به یاد اسم آهنگ می افتید: مرثیه، و آنوقت می فهمید که رویایی که 5 دقیقه تعقیبش کرده اید برای رسیدن به کابوس 1 دقیقه ای آخر بوده است.

6.  آهنگ ششم، Cornelia Amygdaloid از The Fun Years، با نویز عجیبی شروع می شود، انگار چیزی در مغزتان کش می آید یا آنکه دچار سرگیجه شده اید. این سردرگم ترین و آشفته ترین اثری ست که در این مجموعه خواهید شنید. این آهنگ می تواند چنان سرگیجه ای در شما ایجاد کند که هر 5 آهنگ قبلی که گوش داده اید را بالا بیاورید! این یک تطهیر برای وارد شدن به نیمهء دوم آلبوم است.

7.  آهنگ هفتم، Three Parts از Manual، شما را می برد بالا، می نشاند روی یک بلندی و پهنای هر پهناوری که بخواهید را پیش رویتان قرار می دهد. کافی ست دستانتان را باز کنید و این پهناوری را به آغوش بکشید. جوناس مانک دانمارکی در پروژهء Manual تخصص ویژه ای در خلق این حس دارد. مهم نیست چقدر بزرگ باشید، شما در پهنای موسیقی او گم خواهید شد.

8.  آهنگ هشتم، Substantiated از Aidan Baker، خودِ خودِ بی وزنی ست. اینجاست که پی به هوش و خلاقیت این مجموعه می برید که چگونه آهنگها را در کنار هم چیده است. شاید هیچ انتخابی بهتر از این آهنگ برای دنبالهء آهنگ هفتم نباشد. آهنگ به نیمه که می رسد این حالت بی وزنی با اضطراب همراه می شود، شما در این آهنگ ممکن است گم شوید. چند دقیقه ای تحمل کنید، آهنگ نهم دوباره شما را پیدا خواهد کرد. بیکر جدا از آنکه یک موسیقیدان است، بعنوان یک شاعر نیز در آلمان چهره ای شناخته شده به حساب می آید که تا کنون چندین دفتر شعر منتشر کرده است.

9.  آهنگ نهم، Moments Descend On My Windowpane از Rafael Anton Irisarri، این همان تلنگری ست که برای خارج شدن از فضای آهنگ هشتم به آن نیاز دارید. طنین تطهیر کنندهء پیانو در این اثر مینیمال این هنرمند آمریکایی تاثیر خودش را به درستی بر روح و روانتان می گذارد. چشمانتان را ببندید، یک لبخند کوچک روی لبهایتان بکارید، و باقی را بسپارید به رافائل آنتون. بد نیست بدانید که رافائل جدا از همه فن حریف بودنش در موسیقی، یک کلکسیون شخصی در سیاتل دارد که آثار هنرمندان معاصر را در آن جمع آوری می کند.

 

10.  آهنگ دهم، Runge’s Last Stand از Kyle Bobby Dunn، آرامش قبل از طوفان را به شما هدیه می دهد، طوفانی که هیچوقت به سراغتان نمی آید. کایل بابی دان، هنرمند جوان کانادایی، در این اثر جادو می کند. او برای شما آرامشی را می سازد که قبل از طوفان به جانتان می افتد. از آن دست آرامشها که وقتی تجربه اش می کنید، می دانید که قرار است بعد از آن اتفاق بدی رخ دهد. آهنگ تمام می شود و از طوفان خبری نیست. حالا وقت آن است که یک آرامش واقعی را با آخرین آهنگ آلبوم تجربه کنید.

11.  آهنگ یازدهم، Pause از Peter Broderick، همان آرامشی را تقدیمتان می کند که آهنگ دهم شما را تشنه اش کرده است. نوای گیتار آکوستیک پایان خوشی را برای شما رقم می زند. تجربه ای عجیب و زیبا از شنیدن آلبومی شگفت انگیز. اسم آهنگ آخر فراموشتان: مکث!  بله، این آخرین آهنگ این مجموعه است، اما فقط مکثی برای شروع دوباره خواهد بود.

اینجا شما با 11 آهنگ امبینت طرف هستید که مجموعه ای استثنایی را پدید آورده اند. و دوباره تاکید می کنم، اگر دوستدار موسیقی امبینت هستید این آلبوم شما را می ترکاند، اگر پاسختان منفی ست، ترجیحا به سراغش نروید.

معرفی پنج آلبوم پست راک 2011

زحمت تهیه و ارسال مطلبی که در زیر می خوانید با آقای آرمین هاشمی بوده. این پست شامل معرفی پنج آلبوم پست، اکسپریمنتال و ایندی راک خوب امسال بر اساس نظر ایشان است که نتیجه آن به صورت یک پست حسابی و جاندار از آب در آمده. آ ل ب و م از نوشته های نظیر این به شدت استقبال می کند. شما هم می توانید دست به کیبورد شوید.

Grails – Deep Politics 2011

فضای سنگین سیاست های ژرف را با گریلز بهتر درک کنید. قبل از اظهار نظر بهتر است اول نگاهی به صفحه ترانه شناسی گریلز در تارنمای آل میوزیک بیندازید. چند گروه یا خواننده می شناسید که هر سال آلبومی منتشر کرده و صفحه ترانه شناسی آل میوزیک شان به این شکل ستاره باران باشد؟ و اما آلبوم 2011 این گروه آمریکایی: جایی از نقد مارکو پولووینا، جمله زیبایی در مورد این آلبوم خواندم. «Deep Politics یک سمینار است در مورد اینکه چگونه به درستی آلبومی را با افکار انتزاعی پیش برد بی آنکه به بی جهتی و ناکجا آبادی کشانده شود»

تا وقتی این اثر را گوش نکنید نمی توانید متوجه منظور این منتقد عزیز بشوید. فضا سازی این آلبوم بی نظیر است. با گوش دادن به این آلبوم سنگینی فضای موجود و حتی گاهی احساس غم افزای زیبایش تمام وجودتان را به آغوش می کشد. چنان کوبنده روی سرتان خراب می شود که ناخودآگاه به ژرفای اندیشه و تفکر فرو می روید. هر گاه احساس کردید لازم است در مورد مسئله ای خیلی عمیق فکر کنید، کارتان را با گوش دادن به این آلبوم و خیره شدن به کاور تیره و تلخش آغاز کنید و از غوطه ور شدن در دنیای سنگین و غلیظ افکار لذت ببرید.

معرفی چند آهنگ از این آلبوم به عنوان شاخص ترین ها خیلی سخت است، ولی با این حال قطعات Deep Politics، All The Colors Of The Dark، Daughters Of Bilitis و Almost Grew My Hair را جزو دوست داشتنی ترینهاست.

IWFYLS – I Am Waiting For You Last Summer 2011

یک EP زیبا از یک گروه روسی تازه کار. آنها آنقدر از شاهکارهایشان هیجان زده بودند که تنها با 3 تک آهنگ EP خود را به صورت شخصی در اینترنت منتشر کردند که البته یک ماه پس از آن، تک آهنگ Sleep نیز به سه ترانه یاد شده اضافه گردید.

IWFYLS تنها با یک درامر (Alex)، یک گیتاریست (Eugene) و یک دی.جی. (Leo) شکل گرفته و ویژگی اصلی آهنگ هایشان را می توان الکترونیک قوی همراه با تلقین فضایی غمگین و رویاگونه عنوان کرد. با وجود تازه کار و نوجوان بودن شان، هر سه می دانند به دنبال چه هستند و کارشان را به بهترین شکل ممکن انجام می دهند. توصیه می کنم هنگام گوش کردن به این ترانه ها، یک بار با درامز روانی از خود بی خود شوید، یک بار با ریتم های تکان دهنده دی.جی. به فضا رفته و بار دیگر با صدای محزون و جذاب گیتار خود را در دریای جنون غرق کنید تا کاملا متوجه شوید هر کدام از این سه هنرمند در چه سطح بالایی کار می کنند.

تارنمای DéNOUEMENTS این گروه را «عبور کنندگان از مرزهای روسیه» دانسته و مصاحبه کوتاهی هم با آن ها انجام داده. اعضای گروه در این مصاحبه خود را متاثر از موسیقی کلاسیک و تریپ هاپ و همچنین گروه هایی چون Rosetta، God is An Astronaut، Korn و گروه سوییسی The Evpatoria Report می دانند.

باید پذیرفت که اکنون پست راک در مشت گروه های روسی و اروپای شرقی در حال له شدن است و عصاره ای دلچسب را برای علاقه مندان این ژانر فراهم می کنند. قابل توجه گروه های راک ایرانی که همچنان در چرخه نخ نمای راک و متال چرمی پوش های دهه هفتاد و هشتاد غلت می خورند و سردرگم در تعجب هستند که چرا کسی ارزش کار هایشان را درک نمی کند.

از میان این چهار تک آهنگ، دو قطعه Endless و Solar wind بیشتر از بقیه می تواند شما را در خودش غرق کند. برای دریافت آهنگ های این گروه می توانید به تارنمای خودشان مراجعه کنید:http://iwfyls.tumblr.com

Mogwai – Hardcore Will Never Die, But You Will 2011

چه دلمان بخواهد چه نخواهد، چه خوشمان بیاید چه نیاید، وقتی آلبومی از موگوای بیرون آمد مجبوریم تحت هر شرایطی آن را در فهرست بهترین ها قرار دهیم. مخصوصا اگر این آلبوم با نقدهای مثبتی هم همراه باشد. یک نگاه به صفحه ویکیپدیای این اثر و تعداد ستاره های طلایی مجله ها و منتقدین کافی است تا ما ملزم به تجربه کردن این اثر هیجان انگیز شویم.

توماس ناسیف در نقد خود در تارنمای Absolutepunk در مورد این آلبوم می گوید «این آلبوم نهایتاً درون دسته بندی موسیقی نفس گیری قرار می گیرد که تا کنون زیاد از آن ساخته نشده» و این جملهء کوتاه می تواند شرح کاملی برای توصیف این اثر باشد. همچنین او در ادامه می گوید که کمتر پیش آمده این اواخر از این دست کارهای مسحور کننده شنیده باشیم، اما این آلبوم اینسترومنتال به دلیل وجود 10 آهنگ متفاوت و متمایز از یکدیگر، هرگز برایتان خسته کننده و تکراری نمی شود. این نظر با صحبت آغازین همین نقد کامل می  شود که می گوید موسیقی بدون کلام مانند هنری است که شما با خود هنر کاری ندارید و تنها عقب رفته و به آن خیره می شوید و فکر می کنید که هنرمند با این هنرش در پی بیان چه چیزی بوده است. برای همین است که می توان گفت «تامل برانگیز بودن» ویژگی جالب موسیقی بدون کلام محسوب می شود.

در پایان، سه قطعه White Noise، Mexican Grand Prix و San Pedro مخاطبان بیشتری داشته اند که البته San Pedro چیز دیگری ست!

Sleep Dealer – Shadows of the Past 2011

باز هم یک گروه روس، باز هم پست راک روسی. در مملکتی که ریشه های قدرتمند موسیقی اش توسط کسانی چون استراوینسکی، چایکوفسکی و شوستاکوویچ آبیاری شده به هیچ وجه عجیب نیست که شاهد ظهور نو آهنگ سازان جوان و خلاق با موسیقی گیرا و سحر انگیز باشیم. گروه Sleep Dealer با موسیقی مسحور کننده اش این ریشه های قوی موسیقی روسی را به رخ می کشد.

آلبومی پر از احساس و لطافت، گیرا و از همه جالبتر دارای رگه های واضح موسیقی کلاسیک روسی. درگیری ممتد کلید های پیانو با باس، یا اصطکاک آرشه و سیم های ویولن روسی با درامز، فضایی تحریک کننده از همخوابگی چایکوفسکی و پست راک را به نمایش می کشد. دلبستگی Sleep Dealer به موسیقی کلاسیک به حدی است که قطعه Tensity را کاملن به تک نوازی پیانو اختصاص داده اند.

در کل سه قطعه Point Of No Return، My Sorrow و قطعه ای که نام آلبوم از آن گرفته شده، یعنی Shadows Of The Past بیشتر از همه می توانند شما را تحت تاثیر قرار دهند. اما گوش کردن کل آلبوم را به علاقه مندان پست راک و اینسترومنتال توصیه می کنم.

صفحه مای اسپیس Sleep Dealer

OdeOnDreams – Kundalini 2011

یک کار خوب و تر و تمیز از یک گروه خوب و تر و تمیز اسپانیایی که انتشار دومین آلبوم شان را تجربه می کنند. وبلاگ Beautifullnoise آلبوم جدید OdeOnDreams را تمجید کرده و آن را متاثر از شوگیز، ایندی و پست راک دهه 90 میلادی می داند. همچنین وبلاگ RibsOut نوع موسیقی این گروه را مشابه God Is An Astronaut و Mono دانسته اما تعداد دفعات تکرار واژه F**k در بخش نظرات صفحه فیسبوکی که این آلبوم را معرفی کرده بود، مهر تاییدی است بر این نظر بنده که آلبوم حاضر، اثریست بسیار شنیدنی و قاعدتا غافلگیر کننده.

طرح کاور کاملا دوست داشتنی ست. سخت است که بتوانیم دقیقا رابطه این طرح با مضامین آهنگ های این گروه را تشخیص دهیم. ولی با توجه به اسامی قطعات و فصای موسیقی شان، به نظر آهنگ (قصد) هنرمندانش، مانند خیلی از هنرمندان امروزی، بیان دغدغه هایشان از سرآخر کار انسان و سرنوشت دنیای بدور از صلح و ناپایدار کنونی باشد. اما با کمی تفاوت.

آلبوم با پایان کار خدایان Ragnarok هفت دقیقه ای، داستان تراژیکی شاهنامه گونه (رستم و سهراب) یا هملت گونه آغاز می شود. درامز این قطعه شاید شما را یاد درامز Manowar  با همان تم حماسی بیاندازد. در ادامه شاهد قطعاتی هستیم با مضامینی که در بالا اشاره شد تا آنکه به قطعه 1 دقیقه ای Noise می رسیم. این قطعه در اصل پیش درآمدی است برای قطعه ای فوق العاده و یکی از شاهکارهای این آلبوم یعنی Massive Distraction Weapon. قطعه نویز با فضایی اضطراب آلود و خشن شنونده را تحت فشار گذاشته و آماده می کند تا با واقعیت دیوانگی سلاح روبرو شود. اما تفاوتی که در بالا گفته شد قطعه آخر این اثر است. قطعه امید (Hope) با آن صدای ضعیفش را می توان کمی شبیه موسیقی سنتی اسکاندیناوی یا حتی موسیقی روستایی ایتالیا دانست که در ادامه با 1 دقیقه سکوت برای تامل بیشتر همراه شده است و در نهایت با نغمه گیتار، صحنه صبح روشن و زیبای فردای جنگ را شبیه سازی می کند. قطعات توصیه شده Ragnarök، Feel the Fear و Massive Distraction Weapon هستند.

برای دانلود به برگ شخصی OdeOnDreams مراجعه کنید.