آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی بیست و هفتم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Cocoon – Welcome Home

«به خانه خوش آمدی» عنوان سومین آلبوم گروه دوست داشتنی پاپ فولک فرانسوی، «ککون»، محصول 2016 است. آلبوم اول آنها اثر نابود کننده‌ای بود. موسیقی آکوستیک حزن انگیزی که جان می‌داد با شنیدنش مدام آه بکشید و در افکار خود و غم آهنگ غرق شوید. آلبوم دومشان کمی متعادل‌تر، با آکوستیک کمتر، و حالا آلبوم سوم فضایی نسبتاً شاد و گرم دارد که تقریباً دنیای دیگری را پیش رویتان می‌گذارد. هرچند این آلبوم، با تم متفاوت خود، تقریباً چیزی شبیه ده‌ها اثر دیگر این ژانر است که شنیده‌ایم، اما باز هم شنیدن یک کار جدید از یک گروه دوست داشتنی لطف خاص خود را دارد. نتیجه آنکه: این را اگر خواستید بشنوید، اما آلبوم اولشان را حتماً گوش کنید.

Lost in Kiev – Nuit Noir

«شب سیاه» (به فرانسوی) عنوان دومین آلبوم گروه پست راک فرانسوری، «لاست این کی‌یف»، محصول 2016 است. سه سال پیش اشاره‌ی ظریفی به آنها کرده بودم، در زمانی که به همراه «Zero Absolu» یک ای‌پی مشترک منتشر کرده بودند. موسیقی آنها نافذ، رویایی، وهم گونه، جذاب و فوق العاده دوست داشتنی، برای تمام آنهایی که موسیقی پست راک را می‌پسندند، است و در این آلبوم جدید آنها، با وجود اینکه هنوز صاحب سبک نشده‌اند، اما نه یک سر و گردن، بلکه به اندازه‌ی یک هیکل از آلبوم قبلی بالاتر رفته‌اند. نتیجه آنکه: حواستان باشد! از این به بعد باید در کی‌یف هم گم بشوید!

Opeth – Sorceress

«عفریته» عنوان دوازدهمین آلبوم گروه مشهور پراگرسیو راک سوئدی، «اوپت»، محصول 2016 است. اینکه این گروه چقدر خوب است و چقدر کارش را بلد است را کار نداریم، اما این را می‌توان بعنوان بلاتکلیف‌ترین آلبوم اوپت تا به امروز معرفی کرد! هیچ چیز اصل بنظر نمی‌رسد! موسیقی گاهی پورکوپاین تری می‌شود، یک جاهایی به سمت الیس این چینز می‌رود، دوری در پراگرسیو چند دهه پیش می‌زند و همانطور سر در هوا باقی می‌ماند. مایکل آکرفلت آوازش گاهی خودش است! اما گوشه‌ای به استیون ویلسون می‌زند و حتی گاهی لین استیلی خدابیامرز را زنده می‌کند. نه ژانر آلبوم معلوم است و نه انسجام مشخصی در آن پیدا می‌شود. همیشه اوپت را وقتی مهربان می‌شود دوست داشته‌ام، اما این اوپت مهربان نیست! این اوپت خنگ و احمق است! نتیجه آنکه: این آلبوم برای هر کسی می‌تواند دوست داشتنی باشد، به جز برای آنهایی که اوپت را دوست دارند!

Archive – The False Foundation

«بنیاد اشتباه» عنوان یازدهمین آلبوم گروه تریپ هاپ / پراگرسیو راک انگلیسی، «آرکایو»، محصول 2016 است. برای من، مانند اکثر طرفداران ایرانی و قدیمی این گروه، آشنایی با آنها از آهنگ Again و انتشار آلبوم سومشان در سال 2002 رقم خورد. موسیقی آنها برایم شبیه شعبده بازی بود! شبیه ساختن همه چیز از هیچ. آلبوم پنجم‌شان، Lights، را می‌توانم جز بهترین آلبوم‌های زندگی‌ام نام ببرم. آلبومی که بیشترین فاصله را از ژانر اصلی گروه، تریپ هاپ، گرفته بود و چنان فضای پراگرسیو و نیوپراگی خلق کرده بود که نظیرش را نشنیده بودم. اما این ماجرا همانجا متوقف شد و پس از آن آرکایو آرام آرام به همان فضای تریپ هاپ قدیمی خود بازگشت و از آن موسیقی لذت بخشی که مزه‌اش را به طرفدارانش چشانده بود فاصله گرفت، تا جایی که آلبوم جدیدی یکی از مزخرفترین آثار آنها تا به امروز است! موسیقی‌ای بلاتکلیف که در فضایی مابین داون تمپو و الکترونیک و تریپ هاپ، لنگ در هوا باقی می‌ماند و وکالی که بیشتر از آنکه جذاب باشد، آزاردهنده است. نتیجه آنکه: «بنیاد اشتباه» از بنیاد اشتباه است! این آلبوم می‌تواند تصویر جذاب و دوست داشتنی آرکایو را در اذهان ویران کند!

Meat Loaf – Braver than We Are

«شجاعتر از آن چه هستیم» عنوان سیزدهمین آلبوم هنرمند مشهور آمریکایی موسیقی راک، «میت لوف»، محصول 2016 است. من با میت لوف در سال 1993 آشنا شدم، زمانیکه که ششمین آلبوم خود را منتشر کرد. چند آهنگ در آن آلبوم بود که می‌توان آنها را در فهرست بهترین آهنگهای تاریخ موسیقی راک ثبت کرد. از آن زمان حدوداً بیست و سه سال می‌گذرد و در تمام این مدت هیج آلبوم یا آهنگ قابل توجه دیگری از او نشنیده‌ام! بهتر بگویم، آلبوم‌ها یکی از یکی بدتر، آهنگها یکی از یکی مسخره‌تر، حتی به آلبوم‌های قبل از 1993 هم سر زدم، آنها هم به همین اندازه بد و مسخره بودند! نمی‌دانم در ششمین آلبوم چه اتفاقی برایش افتاده بود که نتیجه به آن اندازه جذاب از آب در آمده بود، اما سیزدهمین آلبوم هم یکی دیگر از همان آلبوم‌های مسخره و بیمزه است. نتیجه آنکه: نمی‌دانم چرا بیخیال امتحان کردنش نمی‌شوم! فکرش را هم نکنید!

آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی بیست و ششم

بردیا برجسته نژاد: آلبوم پکیجی را که در این پست می‌خوانید به زحمت و محبت «رضا اموری» نوشته شده است. ضمن تشکر از رضای عزیز، لازم است بگویم، هرچند خودتان مطمئناً می‌دانید، که متن نوشته شده بازتاب سلیقه و نظر شخصی رضا اموری است و از آن جهت که هدف اصلی پستهای مرتبط با آلبوم پکیج، معرفی آلبومهای تازه منتشر شده است و نه نقد و بررسی آنها، لذا لزومی ندارد نظر من یا کس دیگری در خصوص این آلبومها دوباره نوشته شود.

Mono – Requiem For Hell

رضا اموری: «مرثیه ای برای جهنم» نام جدیدترین اثر پست – راک بازان ژاپنی، گروه «مونو»، است که به فاصله دو سال از آخرین آلبومشان منتشر شده است. به نظر می‌رسد مونو چندین سال است که مسیر موفقیت را پیدا کرده و همچنان در آسمان ها سر می‌کند. در این آلبوم هم شاهد ملودی‌های پخته، ریتم‌های طولانی و اتمسفر سنگین، که به نوعی امضای این بند به شمار می‌رود هستیم. این آلبوم هم به نوعی پیرو دیگر آلبوم‌های بند به شمار می‌رود و تنها شامل پنج قطعه می‌شود. نتیجه آنکه: اگر طرفدار پست – راک هستید حتما تا الان به این آلبوم گوش کرده‌اید و نیازی به تاکید من وجود ندارد. اگر هم طرفدار پست – راک نیستید، خب، برای شروع چه بندی بهتر از مونو؟

Nick Cave and the Bad Seeds – Skeleton Tree

رضا اموری: صبح است. از خواب بر می‌خیزید. متوجه می‌شوید که بند مورد علاقه‌تان آلبومی جدید منتشر کرده است. بنا بر تجربیات قبلی سعی می‌کنید که صبح به سراغش نروید! چون دوست ندارید که روز را با غم شروع کنید! بند مورد نظر بدون شک «نیک کیو اند بد سید» است. بندی که این توانایی را دارد که شادترین افراد روی زمین را با موسیقی ملانکولی خود غمگین کند. بندی قدیمی و ریشه دار، از دل ملبورن استرالیا که در اوایل دهه 80 میلادی توسط نیک کیو، میک هاروی و بلیکسا بارگلد تاسیس شد . به تازگی شانزدهمین آلبوم رسمی این بند آلترناتیو به نام «درخت اسکلت» منتشر شده است و غوغایی در بازار تقریباً ساکن موسیقی خلق کرده است. نیک کیو در جریان نوشتن این آلبوم بود که خبر فوت پسر 15 ساله‌اش به او رسید. به همین دلیل تم و مضمون بیشتر قطعات این آلبوم مرگ، عزا و از دست دادن عزیزان و نزدیکان است. نتیجه آنکه: اگر از موسیقی ملانکولی و غمگین لذت می‌برید به این آلبوم گوش بدهید. نه! اگر از موسیقی لذت می‌برید این آلبوم را گوش کنید.

Norah Jones – Day Breaks

رضا اموری: «طلوع» نام جدیترین آلبوم منتشر شده از هنرمند دوست داشتنی و خوش قریحه آمریکایی، «نورا جونز» است که در تاریخ 7 اکتبر امسال به صورت رسمی منتشر شد. موسیقی در حد ‌نهایت زیبا، شاعرانه و عاشقانه است و این همان چیزی‌ست که از نورا جونز عزیزمان انتظار داریم. سبک این آلبوم بیشتر حول جز می‌چرخد و گاهی رگه‌های پاپ نیز در آن پدیدار می‌شود‌. آلبوم شامل شانزده قطعه است که چهار تا از آنها بصورت لایو ضبط شده‌اند. در مورد خود شخص نورا جونز نیز می‌توان گفت که او همان آرتیست همیشگی است: نه پیشرفتی حاصل شده و نه پس رفتی‌. ولی خب، ما هم همان نورا جونز همیشگی را دوست داریم! در بازار موسیقی آمریکا که انتظار می‌رود خوانندگان زن موسیقی پلاستیکی و هالیوودی و عامه پسند تولید کنند، نورا جونز یک نعمت است. نتیجه آنکه: این آلبوم به شدت ساده و خوش آیند را حتماً گوش کنید که با گوش‌تان مهربان است. مطمئنا آرامش عجیب این آلبوم را حس خواهید کرد.

Bon Iver – 22, A Million

رضا اموری: «22، یک میلیون» نام آخرین آلبوم بند فولک – ایندی راک آمریکایی، «بون ایور»، به تازگی منتشر و روانه بازار شده است. آلبوم دارای 10 قطعه است که به شکل عجیبی نامگذاری شده‌اند. بعنوان مثال ترک اول عنوانش «22 (OVER S∞∞N)»   است، به همین شکلی که می‌بینید و ترک دوم «10 d E A T h b R E a s T ⚄ ⚄»    نام دارد و در ادامه هر ترک با اسمی عجیبتر از قبلی. به طور کلی با یکی از خاص ترین و عجیب ترین آلبوم های سال طرف هستیم، آلبوم که به نحوی لیریکس آن ریشه در مضامین دینی دارد. این گروه در این آلبوم مقداری از فولک بودن خود فاصله گرفته و عناصر الکترونیک کم و بیش در آن خودنمایی می‌کنند. شخصا کارهای اولیه این بند را بیشتر می‌پسندیدم و جدیداً فقط احساس می‌کنم که جاستین ورنون (بنیانگذار – گیتاریست – ووکالیست) فقط تبدیل به یک نسخه آمریکایی از دیمین رایس شده است. نتیجه آنکه: یک بار شنیدنش ضرر ندارد. دو بار هم شد اشکال ندارد!

Devin Townsend Band – Transcendence

رضا اموری: «برتری» نام هفدهمین آلبوم رسمی موزیسین کهنه کار، دوین تونسند، است و همچنین هفتمین آلبوم از سری کارهایی که این هنرمند کانادایی در غالب پروژه موسیقیایی خود، دوین تونسند پراجکت، انجام داده است. این آلبوم در ماه سپتامبر 2016 و در غالب دو سی دی منتشر شد که یکی از آن ها شامل دموهای استفاده نشده‌ی او در سال‌های گذشته است. ژانر کلی آلبوم مطابق انتظار پراگرسیو است که گاهی راک می‌شود، گاهی متال و حتی گاهی سمت و سوی سیمفونیک و اورکسترال می‌گیرد. آلبوم فضایی شدیداً آپ بیت دارد که اگر با کارهای قبلی دوین تونسند آشنا باشید کاملا به نظرتان آشنا خواهد رسید. تمامی قطعات (به جز یک قطعه) توسط خود دوین تونسند ساخته شده‌اند و می‌توان این برداشت را داشت که آلبوم بیشتر موسیقی محور است و آواز در حاشیه می‌ماند، هرچند صدای فریاد گونه‌ی دوین تونسند هم کاملاً دوست داشتنی و جذاب است. به طور کلی می‌توان گفت که این آلبوم دقیقاً همان چیزی‌ست که باید باشد و تمام اجزای تشکیل دهنده آن با یکدیگر به هارمونی فوق العاده‌ای رسیده‌اند و مکمل یکدیگرند. نتیجه آنکه: بدون شک با یکی از بهترین آلبوم‌های سال در سبک پراگرسیو طرف هستید.

 

آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی بیست و پنجم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Lisa Hannigan – At Swim

«شناور» عنوان سومین آلبوم هنرمند ژانر ایندی فولک ایرلندی، خانم «لیزا هنیگان»، محصول 2016 است. او را حتما می‌شناسید! ایشان همان بانوی دوست داشتنی‌ای هستند که صدایش را در چندین آهنگ «دیمین رایس» شنیده‌اید. او برای رایس می‌خواند، در تورهایش شرکت می‌کرد، گیتار می‌زد، پشت درامز می‌نشست و بیس می‌نواخت، تا زمانیکه رایس او را به شکل نه چندان مودبانه‌ای از گروهش اخراج کرد. فعالیت انفرادی هنیگان از همان زمان آغاز شد که منجر به انتشار سه آلبوم تا به امروز شده است. اما انتشار آلبوم جدید حکایت خاص خود را دارد. چشمه‌ی هنر او پس از انتشار دومین آلبومش خشک شد! او از شهرش، دوبلین، به پاریس رفت، مدتی را در آنجا سر کرد، بعد به لندن رفت، کمی هم آنجا وقت گذراند، اما نتیجه‌ای حاصل نشد و چیز جدیدی در او نجوشید! او به دوبلین بازگشت، اسباب و اثاثیه‌ش را جمع کرد و رفت و ساکن لندن شد. هیچ اتفاقی نیافتاد تا زمانیکه ایمیلی از «آرون دسنر»، یکی از اعضای اصلی گروه The National، دریافت کرد که به او پیشنهاد همکاری داده بود. این دو نفر با الهام گیری از اشعار شاعر ایرلندی، «شیموس هینی»، و همکاری یکدیگر و البته تهیه کنندگی دسنر، آلبومی را منتشر کردند که می‌توان گفت شاخصترین اثر او تا به امروز است. تا جایی که اکسکلیم! این آلبوم را «رویایی که نمی‌خواهید از آن بیدار شوید» نامیده است. نتیجه آنکه: آرامش را می‌توانید در صدا، موسیقی و آلبوم جدید هنیگان پیدا کنید.

Ingrid Michaelson – It Doesn’t Have to Make Sense

«لزوماً نباید قابل فهم باشد» عنوان هفتمین آلبوم هنرمند ژانر فولک پاپ / راک آمریکایی، «اینگرید مایکل سان»، محصول 2016 است. من در سال 2012 و در زمان انتشار پنجمین آلبوم این هنرمند با او آشنا شدم، آنقدر دوستش داشتم که کارهای بعدی‌اش را دنبال کنم، اما آنقدرها هم دوستش نداشتم که به سراغ چهار آلبوم قبلی‌اش بروم! موسیقی او، آنجایی که در فضای فولک پرسه می‌زند، جذاب و روح انگیز است و وقتی هوس می‌کند وارد دنیای موسیقی پاپ شود، کمی لوس و بی‌مزه می‌شود. آلبوم جدید از هر دو تای این‌ها چندین مورد را در خود جای داده و برای همین شاید لذت بردن از چند آهنگ منطقی‌تر از کل آلبوم باشد. نتیجه آنکه: گفتنی‌ها را من گفتم. تصمیم‌گرفتنی‌ها با خودتان.

AlunaGeorge – I Remember

«به خاطر می‌آورم» عنوان دومین آلبوم گروه سینتپاپ انگلیسی، «الوناجورج»، محصول 2016 است. آنها در سال 2012، یعنی قبل از انتشار اولین آلبومشان، توانستند در فهرست کوتاه منتقدین در بریت اواردز 2013 قرار بگیرند. همچنین شبکه بی‌بی‌سی در «ساند آو 2013» آنها را در جایگاه دوم قرار داد. آلبوم اولشان در سال 2013 اثر جالب و دوست داشتنی و خوبی بود که می‌توانست وقتی شما مشغول کاری هستی، به عنوان موسیقی بکگراند، کار خودش را به خوبی انجام دهد. اما آلبوم جدیدشان آنقدر به نظرم نچسب و لوس و بی‌مزه و مسخره آمد که مجبور شدم یک بار دیگر آلبوم اول را گوش کنم تا ببینم این وسط چه اتفاقی افتاده است، آن زمان جوگیر شده بودم یا حالا آنها بد شده‌اند. نتیجه آنکه: بله! آن موقع جوگیر شده بودم! آلبوم اولشان هم آنقدرها چیز خاصی نبود!

Laleh – Kristaller

«کریستال‌ها» (به زبان سوئدی) عنوان ششمین آلبوم هنرمند ایرانی الاصل، «لاله»، محصول 2016 است. لاله پورکریم، خواننده، آهنگساز، تهیه کننده، گیتاریست، پیانیست، بازیگر و مدیر کمپانی ضبط موسیقی، متولد بندر انزلی، مدتهاست که به عنوان یکی از ستارگان موسیقی ایندی سوئد دارای شهرتی جهانی است. ششمین آلبوم او یک تفاوت عمده با آثار قبلی‌اش دارد و آن هم اینکه بر خلاف همیشه بیش از نصف آهنگهای آن به زبان سوئدی اجرا شده است. آلبوم جدید مانند اکثر آثار او، جذاب، خوش ساخت و دوست داشتنی است. نتیجه آنکه: ایرانی بودنش به جای خود، بدون پارتی بازی، این آلبوم زیبا را حتماً گوش کنید.

Warpaint – Heads Up

«پیش هشدار» عنوان سومین آلبوم گروه زنانه‌ی ایندی راک آمریکایی، «وارپینت»، محصول 2016 است. از زمان انتشار آلبوم دوم در سال 2014، هر کدام از این چهار خانم فعالیت‌های مستقل خود را در پی گرفتند: امیلی کوکال (خواننده و گیتاریست) با پال برگمان همکاری و یک آلبوم منتشر کرد، ترسا ویمن (خواننده و گیتاریست) سوپرگروهی با عنوان «باس» تاسیس کرد، استلا موزگاوا (درامر) با چند هنرمند از جمله کرت وایل و کیم گوردون همکاری کرد و جنی لی لیندبرگ (بیسیست) اولین آلبوم انفرادی‌اش را منتشر نمود. به گفته‌ی آنها همین فعالیت‌های مجزا باعث شد که رویکرد متفاوتی نسبت به کار گروهی پیدا کنند و آلبوم جدیدشان تاثیر گرفته از همین جدایی باشد. این آلبوم جذابیت‌های خاص خود را دارد. البته اگر دنبال فراز و فرود و اوج و قعر و تمپوهای مختلف و ریتم‌های گوناگون هستید، این آلبوم چندان مناسب حالتان نیست. نتیجه آنکه: اگر در ترکهای ملایم به هنرمندانی نظیر لانا دل ری و یا لاندن گرامر و در ترکهای نسبتاً با تمپوی سریعتر به جوی دیویژن و دپش مُد علاقه دارید، این آلبوم نه از لحاظ سبک، اما به همان شکل برایتان جذاب خواهد بود.

آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی بیست و چهارم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Vangelis – Rosetta

«رزتا» عنوان جدیدترین اثر هنرمند پرآوازه یونانی، «ونجلیس»، محصول 2016 است. از ونجلیس حرفی نمی‌زنم که اگر این پیرمرد 73 ساله را نمی‌شناسید، اصلاً اینجا چه کار می‌کنید؟! اما می‌خواهم از رزتا برایتان بگویم. اسمش ممکن است برایتان آشنا باشد. شاید همین دیروز در بی‌بی‌سی هم خبرش را شنیده باشید. رزتا، عنوان یک کاوشگر فضایی رباتیک است که توسط سازمان فضایی اروپا، برای مطالعه دقیق در مورد ستاره دنباله دار 67پی ساخته و راه‌اندازی شده است. او را در دوم مارس 2004 به فضا فرستادند تا پس از ده سال و پنج ماه و چهار روز، در شش آگوست 2014 به مقصد خود، یعنی آن سوی مدار مشتری، برسد. این نخستین بار در تاریخ بشر است که یک فضاپیما وارد مدار یک دنباله‌دار می‌شود. در همان موقع یک تماس ویدئویی بین ونجلیس و یکی از فضانوردان سازمان فضایی اروپا، آندره کویپرس، صورت گرفت و بذر ساخت این آلبوم، تقدیم به رزتا، در ذهن ونجلیس کاشته شد. آلبوم فضایی الکترونیک / امبینت با همان رویکرد همیشگی ونجلیس به موسیقی کلاسیک دارد. راستی، خبری که گفتم دیروز از این کاوشگر منتشر شده، این است که آخرین ماموریت رزتا برای زمین دیروز شکل گرفت و در پی آن رزتا به سمت ستاره دنباله‌دار 67‌پی رفت تا در مسیرش آخرین اطلاعات را به زمین مخابره و در نهایت با ستاره برخورد کند و متلاشی شود. نتیجه آنکه: ماجرای به این خفنی! مگر می‌شود گوش نکرد؟

Kansas – The Prelude Implicit

«پیش درآمد ضمنی» عنوان پانزدهمین آلبوم گروه مشهور پراگرسیو راک آمریکایی، «کانزاس»، محصول 2016 است. بله! درست خوانده‌اید. گروه کانزاس! می‌دانم که اکثر شما این گروه مشهور دهه هفتادی را می‌شناسید (حداقل Dust in the Wind را شنیده‌اید!) و البته اکثر شما هم فکر می‌کردید که آنها مدتهاست به تاریخ پیوسته‌اند. این آلبوم به فاصله‌ی شانزده سال از اثر قبلی‌شان در حالی منتشر شده است که «استیو والش»، خواننده و کیبوردیست گروه، دیگر در بین اعضای کانزاس نیست. او پس از بازنشستگی در سال 2014 جای خود را به «رانی پلت» داد و این اولین آلبوم این گروه با حضور خواننده‌ی جدید است. آنها برگشته‌اند و اینبار موسیقی ناب پراگرسیو راک آنها حتی جذابتر از چندین کار آخرشان است. نتیجه آنکه: به احترامشان آلبوم را گوش کنید.

Alter Bridge – The Last Hero

«آخرین قهرمان» عنوان پنجمین آلبوم گروه آلترناتیو متال آمریکایی، «آلتر بریج»، محصول 2016 است. ساخت این آلبوم در سال 2015 در زمانی شروع شد که دو عضو کلیدی گروه، مایلز کندی (خواننده، ریتم و لید گیتاریست) و مارک ترمونتی (این هم خواننده، ریتم و لید گیتاریست) سرگرم برگزاری تورهای شخصی خود بودند. کندی همراه بود با اسلش و ترمونتی هم با گروه شخصی خودش، ترمونتی. خلاصه آنکه پروسه‌ی ساخت این آلبوم بیشتر از آن که همه افراد را با هم درگیر کند، بیشتر بطور جداگانه تکمیل و پرداخته شده است. لیریکس آلبوم به مراتبط تم سیاسی‌تری نسبت به گذشته دارد، با این حال آن جذابیتی که آلبوم قبلی‌شان داشت در این اثر چندان یافت نمی‌شود. نتیجه آنکه: اگر از آنها انتظار فضایی نداشته باشید، این آلبوم‌شان را هم دوست خواهید داشت.

Amos Lee – Spirit

«روح» عنوان ششمین آلبوم هنرمند ژانر سول و فانک آمریکایی، «آموس لی»، محصول 2016 است. لی را از زمانی که اولین آلبومش در سال 2004 را منتشر کرد دنبال کرده‌ام، با هر آلبوم بیشتر عاشقش شده‌ام، تا زمانیکه رسید به انتشار چهارمین آلبومش در سال 2011 که اثری کم نظیر و حیرت انگیز در ژانر خودش بود. صدای خشدار جذاب و موسیقی‌ای که روح را قلقلک می‌داد و آلبوم به آلبوم پخته‌تر شده بود. این روند رو بالا در همانجا متوقف شد و در پنجمین آلبوم، لی چندان راضی کننده نبود و حالا در ششمین آلبوم، او دیگر جذابیت همیشگی را برایم ندارد. موسیقی‌اش بیش از حد قابل قبول پاپ و کمی محتاطانه شده و همین باعث می‌شود قلقلک همیشگی اتفاق نیافتد. نتیجه آنکه: اگر او را می‌شناسید که قاعدتاً این آلبوم را گوش خواهید داد، اگر نمی‌شناسید، به سراغ همان آلبوم سال 2011 بروید و با او آشنا شوید.

Radio Dept. – Running Out of Love

«فرار از عشق» عنوان چهارمین آلبوم گروه ایندی پاپ سوئدی «ریدیو دپت.»، محصول 2016 است. این آلبوم به فاصله‌ی شش سال از اثر قبلی آنها، بعد از حل و فصل جریانات و مکافات و شکایت و شکایت کشی با لیبل طرف قراردادشان منتشر شده است. موسیقی آنها عموماً ژانرهای مختلفی از ایندی پاپ و دریم پاپ گرفته تا آلترناتیو راک را پوشش می‌دهد، با این حال به گوش من آلبوم جدیدشان پاپ ترین اثری است که تا به امروز منتشر کرده‌اند. موسیقی این آلبوم تر و تمیز است، مثل خود سوئدی‌ها، و کمی سرد و بی‌روح است، باز هم مثل خود سوئدی‌ها! به گفته‌ی آنها این آلبوم از زندگی در سوئد در سال 2016 الهام گرفته شده است. نتیجه آنکه: آنقدرها هم مهم نیست که این آلبوم را گوش کنید یا نه.