بهترین‌های 2016 از نگاه آل‌ب‌و‌م – 5

بردیا برجسته نژاد: به 10 آلبوم برتر فهرست بهترین‌های 2016 رسیدیم. شماره‌های 10 تا 6 را با هم مرور می‌کنیم.

(26 تا 30)          (21 تا 25)          (16 تا 20)          (11 تا 15)          (6 تا 10)          (1 تا 5)

10
Katatonia – The Fall of Hearts

«کاتاتونیا»ی دگرگون شده تا حدودی شنونده را به یاد «آناتما»ی دگرگون شده می‌اندازد و چرخش هر دو از دووم/دث متال تا حدودی نتیجه‌ی یکسانی به سمت پراگرسیو راک داشته است. اما کاتاتونیا دو مزیت ویژه نسبت به آناتما دارد: اول آنکه صدای «یوناس رنکس» جذابیت بسیار بیشتری نسبت به صدای «وینسنت کاوانا» دارد، دوم آنکه کاتاتونیا به شکل کاملاً هوشمندانه‌ای از موسیقی گاتیک نیز در آثارش استفاده می‌کند. آلبوم جدیدشان شمع روشنی در فضای تاریک یک اتاق است! فضاسازی‌های عموماً غمگین، ملایم، خسته و اندوهگین که با صدای لطیف و گیرای رنکس تزئین می‌شوند. حالا دیگر آنها هیچ شباهتی به کاتاتونیای سال‌های دور ندارند. با وجود تغییر در ساختار گروه و حضور گیتاریست و درامر جدید در ترکیب آن، یوناس رنکس در نقش رهبر، مغز متفکر و آهنگساز اصلی، کاتاتونیا را مقتدرانه در مسیری که آلبوم به آلبوم شفاف‌تر، قوی‌تر و منسجم‌تر می‌شود هدایت می‌کند و تسلیم تکرار و درجا زدن نمی‌شود.

پیش از این آلبوم Dead End Kings از کاتاتونیا را در جایگاه 8 از بهترین‌های سال 2012 قرار داده‌ام (+).

09
Tales of Murder and Dust – The Flow in Between

سر جایتان بشینید! نه! دراز بکشید! قرار است به سفری برویم در تاریک‌ترین عمق و عمیق‌ترین تاریکی، به افکار پنهان شده‌، به جایی که زمان می‌ایستد، به جایی که امید و روشنایی تبدیل می‌شوند به خاطراتی پوسیده. وقتی به جدیدترین اثر «تیلز آو مردر اند داست» گوش می‌کنید، باید حواس‌تان به چیزهایی باشد که انتظار آنها را ندارید. باید متوجه باشید که شنیدن این آلبوم عوارض جانبی دارد! ممکن است با توهم همراه باشد، ممکن است شما را افکار سیاه به زیر بکشند، ممکن است برای خودتان یا دیگران خطرناک باشید. موسیقی سایکدلیک راک منحصر بفرد آنها که بازتابی جادویی از موسیقی شوگیز است، بدون خشم، بدون فشار، بدون فریاد، خیلی آرام و ملایم و منظم و روی برنامه، در شنونده نفوذ کرده و او را از پای در می‌آورد و درازکش می‌کند. شنیدن این آلبوم جان می‌دهد برای مرگ رویاها و تولد کابوس‌ها. در جایی کسی در خصوص این آلبوم نوشته بود: «قبل از شنیدن این آلبوم مطمئن شوید که کسی در زندگی دارید که منتظر شماست! چون ممکن است هیچوقت از این سفر باز نگردید»

پیش از این آلبوم Hallucination of Beauty از تیلز آو مردر اند داست را در جایگاه 5 بهترین آلبوم‌های سال 2012 قرار داده‌ام (+).

08
Steven Wilson – 4 1/2

با وجود اینکه «چهار و نیم» یک مینی آلبوم به حساب می‌آید، اما همیشه باید «استیون ویلسون» را بعنوان یک استثنا در نظر گرفت! برای همین آخرین اثر او در این فهرست گنجانده شده است. ویلسون در این اثر آهنگهای جامانده از دو آلبوم قبلی‌اش که بخاطر متفاوت بودن حال و هوای‌شان در هیچ کدام جای نگرفته‌اند را جمع کرده و به عنوان یک اثر مستقل منتشر کرده است. این در حقیقت باید یک B-Side باشد، اما نتیجه چیزی‌ست که کیفیت‌ش از هزاران  A-Side بالاتر است! ویلسون خستگی ناپذیر است! تمامی ندارد! ذوق و هنر و موسیقی از او فوران می‌کند. مانند چشمه‌ای‌ست که که مدام در حال جوشیدن است. او در این اثر، همانطور که انتظار می‌رود، تفاوت خاصی با دیگر آثار سولوی خود ندارد و این یعنی همه پذیرفته‌اند که از این بهتر، قوی‌تر، حرفه‌ای و کامل‌تر ممکن نیست.

پیش از این آلبوم Hand. Cannot. Erase از ویلسون را در جایگاه 22 بهترین‌های سال 2015 (+)، آلبوم The Raven That Refused to Sing را در جایگاه 2 بهترین‌های سال 2013 (+) و آلبوم Grace for Drowning را در جایگاه 3 بهترین‌های سال 2011 قرار داده‌ام (+).  همچنین مطلب کاملی از همین مینی آلبوم جدیدش (+) و گزارش مفصلی از کنسرتی که برای انتشار آن برگزار شد نوشته‌ام (+).

07
The Dear Hunter – Act V: Hymns with the Devil in Confessional

موسیقی پراگرسیو راک، آنجا که تنه می‌زند به موسیقی سیمفونیک راک، با آن فضاسازی‌های اعجاب انگیز و سازبندی‌های خارق‌العاده، جان می‌دهد برای خلق یک کانسپت آلبوم. و باور کنید که «دیر هانتر» یکی از برترین‌های تاریخ موسیقی در خلق کانسپت آلبوم است. او در جدیدترین اثر خود به صحنه‌ی پنجم از نمایش شش قسمتی‌اش رسیده است. داستانی که در ابتدای قرن 20 آغاز می‌شود و تولد، زندگی و مرگ ناگهانی پسری به نام دیر هانتر را روایت می‌کند. شما یک آلبوم را گوش نمی‌کنید! شما یک داستان، یک صحنه‌ی نمایش، را می‌شنوید! شما برای دیدن ماجراها به چشمانتان احتیاج ندارید. موسیقی به قدری قدرتمند، جذاب، تاثیرگذار و کامل است که روایت را به تنهایی کامل می‌کند. این آلبوم ترک بد یا معمولی ندارد. همه چیز یا در حد کفایت خوب است، یا در حد نهایت عالی‌ست. اگر این را بخواهیم با قسمت‌های قبلی این داستان مقایسه کنیم، بی‌شک این اثر برای‌تان قوی‌ترین آنها خواهد بود.

پیش از این آلبوم Act IV: Rebirth in Reprise از دیر هانتر را بعنوان بهترین آلبوم سال 2015 معرفی کرده‌ام (+).

06
Swans – The Glowing Man

حالا دیگر «سوانز» آن سوانز قدیمی دهه هشتاد که با ترکهای طولانی، با چیزی که چندان شبیه آهنگ نبود و بیشتر فضاسازی موسیقیایی مبهم و تاریک بشمار می رفت که سر و تهش را نمی‌شد پیدا کرد، نیست. حالا سوانز بیمار است! مالیخولیا دارد! جنون دارد و جنون‌آمیز است! آخرین آلبوم آنها، یک اثر دو ساعته، یک شاهکار کم نظیر، یک تلفیق استثنایی از پست راک، اکسپریمنتال، امبینت، درون، نویز، جنون، سرگشتگی، افسارگسیختگی و مالیخولیاست. انگار که به یک معبد، به جایی بالای کوه، بالاتر از ابرها، رفته باشید و نشسته باشید روی سنگ فرش سرد، چشمایتان را بسته و گوش‌هایتان را تا انتها باز  کرده باشید، «مایکل گیرا»، رهبر سوانز برایتان موعظه کند، با صدای مریضش، با صدایی که با آن بازی می‌کند، جملات مختصری را بارها و بارها تکرار کند و شما لحظه به لحظه سنگین‌تر و دیوانه‌تر بشوید. این آلبوم یک دهن‌کجی به تمام آنهایی بود که فکر می‌کردند سوانز در حلقه تکرار گرفتار شده و دیگر بهتر از آلبوم قبلی نمی‌شود!

پیش از آلبوم To Be Kind از سوانز را در جایگاه 5 بهترین‌های سال 2014 قرار داده‌ام (+)

… ادامه دارد.

Save