بهترین‌های 2016 از نگاه آل‌ب‌و‌م – 3

بردیا برجسته نژاد: حالا دیگر سن و سال‌مان به اندازه‌ای شده که باید نگران سلامتی ستاره‌هایمان باشیم. سالی که گذشت با رفتن بزرگان فراوانی همراه بود. چیزی که برایمان باقی مانده، هنر همیشه جاودانه و حسرت نداشتن‌شان و شنیدن آثار جدیدشان است. بگذریم. برویم به سراغ بقیه‌ی لیست.

(26 تا 30)          (21 تا 25)          (16 تا 20)          (11 تا 15)          (6 تا 10)          (1 تا 5)

20
Testament – Brotherhood of the Snake

بیایید فرض کنیم که موسیقی ترش متال مانند یک ماشین پر قدرت است! آنوقت شک نکنید که «تستمنت» در این مثال نقش نیسان وانت را ایفا می‌کند! حالی‌اش نیست! می‌آید، با سرعت هم می‌آید، به هیچ چیزی توجه نمی‌کند، اگر عصبانی‌اش کنید تعقیب‌تان می‌کند! اگه به آن بی‌توجهی کنید از روی‌تان رد می‌شود! تستمنت با کسی شوخی ندارد! او نماد اقتدار و قدرت و گردن کلفتی موسیقی ترش متال است. آنها یکی از آن گروه‌هایی هستند که به هیچ وجه نباید تغییری در آثار خود ایجاد کنند! همینی که هستند، بهترین چیزی‌ست که ممکن است باشد. بگذارید یک جمله‌ی تکراری که قبلاً در مورد این آلبوم گفته‌ام را مجدداً تکرار کنم: «آلبوم جدید تستمنت اثر سهمگین دیگری از این گروه قدرتمند به حساب می‌آید. خشم ناب صدای چاک بیلی، ملودی‌های جذاب، ضرباهنگ سریع، انگار که در وسط دشت وسیعی باشید و اطراف شما پر از صاعقه باشد! اولش کمی ترسناک است، اما حس قدرتی که منتقل می‌کند مثال زدنی‌ست»

پیش از این آلبوم Dark Roots of Earth از تستمنت را در جایگاه 27 بهترین آلبوم‌های سال 2012 قرار داده‌ام (+).

19
Alcest – Kodama

«آلسست» بازگشته است! آنها که در آلبوم قبلی خود نهایت نرمی را از خود نشان داده‌ بودند، حالا چرخشی به ژانر اصلی خود، پست متال، داشته اند و با الهام گرفتن از موسیقی بلکگیز اثری را خلق کرده‌اند که به جرات می‌توان گفت قوی‌ترین آلبوم آنها تا به امروز است. اگر کمی گوش‌های خود را تیز کنید، حتماً متوجه تاثیر ملودی‌های ژاپنی بر آخرین آلبوم این گروه فرانسوی خواهید شد. «کوداما» در فرهنگ بومی ژاپن یعنی روحی که در درختان زندگی می‌کند. روحی که به صورت یک حوری با هر درخت زاده می‌شود و به شکل زنی زیبارو بر جنگل و طبیعت نظارت می‌کند. کودامای اسطوره‌ای خجالتی‌ست، اما کودامای آلسست خسته و غمگین و تاریک است. از تقابل طبیعت و جهان هستی با دنیای انسان می‌گوید. از تاثیر مثبتی که طبیعت بر آدمیزاد و تاثیر منفی آدمیزاد بر طبیعت حرف می‌زند. این کانسپت آلبوم اثری برای آشتی انسان و طبیعت نیست! موسیقی آن نه تنها چنین حسی را در شما برنمی‌انگیزد، بلکه بیشتر شبیه حمله‌ی ارواح خجالتی درختان به انسان برای نجات طبیعت است!

پیش از این آلبوم Shelter از آلسست را در جایگاه 22 بهترین آلبوم‌های سال 2014 قرار داده‌ام (+).

18
Lacuna Coil – Delirium

در هر زمانی که به هر دلیلی فهرستی از بهترین‌ الهه‌های موسیقی متال در جایی منتشر شده، حتماً نام «کریستینا اسکابیا» جزو پنج‌تای اول بوده است! اسکابیا، جذاب و زیبا، در عین حال سمی و خطرناک است! نقش او در «لاکونا کویل» به اندازه‌ای پررنگ است که همیشه «آندره فرو» به حاشیه رفته و فقط نقش مکمل اسکابیا را از خود نشان داده است. اما در آخرین آلبوم آنها فضایی کاملاً متفاوت از هر آن چیزی که پیش از این از آنها شنیده‌ایم را خلق کرده‌اند. نقش اصلی این بار بر عهده‌ی آندره فرو است! او هارش‌ترین وکال خود تا به امروز را در این آلبوم تجربه می‌کند. حالا دیگر در اکثر آهنگها اوست که حرف اصلی را می‌زند و اسکابیا نقش فرعی را بر عهده دارد. اینکه چطور شده آندره فرو بالاخره شهامت ایفای نقشی پررنگتر از اسکابیا، آن هم با این کیفیت و در این حد، را پیدا کرده، احتمال دارد به رفتن سه عضو اصلی گروه مربوط باشد، شاید هم نباشد!، دلیلش هر چیزی که هست این آلبوم اثر درخشانی در بین آثار این گروه به حساب می‌آید.

پیش از این آلبوم Dark Adrenaline از لاکونا کویل را در جایگاه 13 بهترین‌‍‌های سال 2012 (+) و آلبوم Shallow Life از این گروه را در جایگاه 7 از بهترین‌های سال 2009 قرار داده‌ام (+).

17
Megadeth – Dystopia

«دیو ماستین» فرشته‌ی موسیقی متال است! با آن چهره‌ی درخشان و موهای طلائی، وقتی که پیراهن سفید می‌پوشد و روی استیج می‌رود، انگار که نازل شده تا پیام‌آور ترس و وحشت باشد. اشتباه نکنید! موسیقی او ترسناک نیست! «مگادث» همیشه یک موسیقی ترش متال تر و تمیز از خود ارائه کرده که همان شور و هیجان و زبری جذاب و ریتم‌ها و ریف‌های خاص خود را دارد. چیزی که همیشه در مگادث ترسناک است، پیام‌های نهفته در ترانه‌های اوست. ماستین، با رویکرد سیاسی خاص خود، هر بار موضوعی عمومی را خمیرمایه‌ی آثارش قرار می‌دهد و آن را به تلخ‌ترین و مستقیم‌ترین شکل ممکن به سمت مخاطب پرتاب می‌کند. آلبوم جدید او نیز از این قائده مستثنی نیست. او حالا خواب خرگوشی غرب و حضور دشمن در خاک خودی را بازیچه قرار داده و همه چیز را حول آن می‌چرخاند. مهم نیست که دیدگاه سیاسی او را قبول دارید یا نه؛ ماستین، مهار ناپذیر و خشمگین، نظر شخصی‌اش را می‌گوید و این یکی از جذابیت‌های همیشگی او و مگادث است.

پیش از این آلبوم TH1RT3EN از مگادث را در جایگاه 26 بهترین آلبوم‌های سال 2011 قرار داده‌ام (+).

16
Mono – Requiem for Hell

سر هر چیزی با هم اختلاف سلیقه داشته باشیم، این یکی را احتمالاً با من هم عقیده هستید که گروه ژاپنی «مونو» را گذاشته‌اند وسط و پست راک را دور آن چیده‌اند! چیزی که در موسیقی آنها وجود دارد را هنوز هیچ بزرگ دیگری نتوانسته خلق کند. نه موگوای، نه گادسپید بلک امپرور و نه هیچ ابرگروه پست راک دیگری هنوز به به پای فضاسازیهای مونو نرسیده است. آخرین آلبوم آنها همان معجزه‍‌ی همیشگی مونو را در خود دارد. انگار که یک قطره‌‌ احساس را از بالای یک بلندی به درون یک ظرف آب بچکانی، قطره به آهستگی و سر فرصت در آب پخش می‌شود، رد خود را باقی می‌گذارد و شکل می‌دهد و شکل می‌گیرد و به آرامی محو می‌شود، اما طعم آن قطره ی احساس همیشه در آب باقی می‌ماند. انگار که فرصت تمام دنیا را در اختیار دارید. هیچ کس نمی‌داند وقتی سوار آن می‌شوید مقصدش کجاست. همین آلبوم می‌تواند شما را به جایی ببرد و من را به یک جای دیگر. در پرانتز توجه شما را جلب می‌کنم به آهنگ سوم، طولانی‌ترین آهنگ مونو تا به امروز، با مدت زمان حدودا هجده دقیقه.

…ادامه دارد.

Save

Save