باور کنین که یه موسیقی مثل Dead Can Dance میتونه نگاه شما رو به دنیا و طبیعت و زندگی و مرگ و در کل همه چیز عوض کنه. کافیه که سوار موسیقی بشین و اجازه بدین هرجا که دلش میخواد شما رو ببره. گروه Dead Can Dance از دید من قوی ترین و بهترین گروه تاریخ موسیقی Ethnic هست که نظیرش دیگه پیدا نشد. این گروه دو تا مغز متفکر به اسامی لیزا جرارد و برندن پری داشت که از عجایب موسیقی تلفیقی، فیوژن و اتنیک به حساب میان و وقتی در سال 1998 گروه منحل شد هر کدوم دنبال پروژه های انفرادی خودشون رفتن.
لیزا جرارد به طور کامل رفت توی موزیک New Age و آلبومهای مختلفی منتشر کرد. توی همون سال یه اثر بسیار زیبا با پیتر بروک به اسم Duality منتشر کرد که به شدت و بسیار بیشتر از Dead Can Dance موسیقی شرقی توش حس میشد. ( اگه اون دوستی که 10 سال پیش CD اوریجینال این آلبوم رو از من گرفت و دیگه پس نداد اینجا رو می خونه، این رو بگم که من هم CD اوریجینال آلبوم Disintegration از The Cure مال تو رو همون یکی دو سال بعدش فروختم، با اون کاور زشتش!!!). با وجود اینکه جرارد 4 تا آلبوم انفرادی رو توی این ده دوازده سال منتشر کرد، برندن پری فقط یه آلبوم به اسم Eye of the Hunter اون هم در سال 1999 بیرون داد و دیگه هیچ خبری ازش نبود.
جرارد همین هفتهء پیش یه کار جدید و مشترک با هنرمندی به اسم مارچلو دی فرانچیشی (که نه تا حالا اسمش رو شنیدم و نه چیزی در موردش پیدا کردم) منتشر کرد که حقیقت رو بخواین من دوست نداشتم. اگه دوستانی هستن که لیزا جرارد رو نمیشناسن، یادآوری کنم موسیقی فوق العاده زیبای هانس زیمر در فیلم گلادیاتور و آواز جادویی خانم لیزا جرارد رو. این رو اضافه کنم که جرارد به دو دلیل شهرت زیادی داره، اول صداش به شکل فوق العاده ای کنترالتو هست (بم ترین صدای زن) و دوم ایشون استاد آواز به شیوه ایدیوگلوسیا (نامفهوم گویی) است. دارم از اصل موضوع پرت میشم.
درست یک هفته بعد از انتشار آلبوم جدید خانم جرارد، آقای برندن پری بعد از 11 سال دومین آلبوم انفرادی خودش رو به اسم Ark منتشر کرد. آلبوم قبلی اثری زیبا و دوست داشتنی و البته نه چندان عالی از این هنرمند بود که یه آهنگ اعجاب انگیز و دیوانه کننده به اسم Medusa داشت و هفت آهنگ به نسبت معمولی و نه چندان خاص. باور کردنی نیست! یعنی یه آلبوم چقدر میتونه خوب باشه! یه اثر فوق العاده با همون ترکیبهای پیچیده و در عین حال سادهء Dead Can Dance که به شکلی تکامل یافته بعد از 12 سال دوباره ظهور کرده. موسیقی حیرت انگیز رو بذارین کنار صدای برندن پری، اونوقت دیگه کنترل اعصاب شما بطور کامل در اختیار موسیقی هست و شما فقط مسئولیت هضم اون رو دارین. برندن پری که دیگه 50 سالگی رو رد کرده، آهنگساز و موزیسینی که خواننده، نوازندهء گیتار، بیس گیتار، کیبورد، پرکاشن و عود هست، مردی که 15 سال از زندگیش رو گذاشته و دور دنیا رو برای کسب علم و هنر موسیقی چرخیده، تمام هنر خودش رو توی این آلبوم بیرون ریخته و برای شنونده تجربهء شنیدن یه موسیقی Experimental، New Age و Darkwave زیبا و فوق العاده رو بوجود آورده. باور کنین که به شنیدن همچین آلبومی نیاز داشتم. مطمئنم از شنیدنش لذت میبرین. زحمت لینک با دوستان توی بخش کامنت.
بعدنوشت:
آلبوم با بابل/Babylon شروع می شود. ترکیب عجیبی از سازهای کوبه ای به همراه سازهای زهی و موسیقی اتنیک. در این آهنگ از سازهای آسیایی و قدیمی مانند گونگ/Gong (نوعی پرکاشن شرقی) و یانگ کین/Yang-Qin (نوعی سنتور چینی) نیز استفاده شده که ترکیب زیبایی را با صدا و آرامش برندن پری ایجاد کرده است. البته این آهنگ قبلا در کنسرت زعفران/Saffron از گروه دد کن دنس، که اعضای آن بعد از 9 سال برای کنسرت مشترکی دور یکدیگر جمع شده بودند نیز اجرا شده بود، اما مسلما با تغییراتی که در ضبط استودیویی آن ایجاد شده شنیدن آن لذت مضاعفی دارد.
آهنگ دوم مرد ساختگی/The Bogus Man با نبض الکترونیک آغاز می شود و آهنگی با ضرباهنگ پایین در ژانر تریپ هاپ تلفیقی ارائه می کند. ترانه این آهنگ با وجود سیاسی بودنش به نقد سیاست می پردازد و سیاستمدار را مرد ساختگی معرفی می کند.
آهنگ سوم خورشید زمستان/Wintersun الکترونیکا ترین اثر برندن پری تا به امروز است (موسیقی الکترونیکا/Electronica به ترکیبی از موسیقی الکترونیک با سازهای غیر الکترونیکی گفته می شود) صدای دلنشین برندن پری به همراه اجرای کیبوردش این آهنگ را به یکی از بهترین آهنگهای این آلبوم تبدیل کرده است.
آهنگ چهارم آرمان شهر/Utopia یکی از سینگل های این آلبوم است که با نوای هارپ و فضای دراماتیک و تاریکش فضای باشکوهی را به نمایش می گذارد. این آهنگ تنها اثر این آلبوم است که مدت زمانی کوتاه تر از 6 دقیقه دارد.
آهنگ پنجم دوزخ/Inferno نگاه غضب آلودی به آدمهایی دارد که زندگی بدون تقابل اجتماعی را انتخاب کرده اند. دو دقیقه آخر این آهنگ زیباترین، مرموزترین و در عین حال ترسناکترین بخش از این آهنگ (و شاید این آلبوم) است که می شنوید.
آهنگ ششم این پسر/This Boy با فضای وهم آلودی آغاز می شود. تاخیری که بین ضرب آهنگ های چوب درامز ایجاد شده فضایی خالی و تاریک را بوجود آورده است. صدای برندن پری با مخاطب بازی می کند. فراز و فرودهای صدای او در کنار نوای کیبورد اثری حماسی را پدید آورده است.
آهنگ هفتم ابلیس و دریای آبی عمیق/The Devil and the Deep Blue Sea تندترین ریتم را در این آلبوم بهمراه دارد. آهنگ به طور کامل در اختیار کیبورد است و البته شما می تواند علاوه بر کمی تکان دادن خودتان، با شنیدن ترانه اش اندکی لبخند هم بزنید.
آهنگ آخر هلال ماه/Crescent تمام زیبایی های کشتی را در خودش جمع کرده است. آهنگ با حجابی مرموز آغاز می شود. برندن پری در آهنگ وارد می شود و ذره ذره با اضافه شدن سازها در آخر به اوج زیبایی و شکوه خود می رسد.
دوست داشتن در حال بارگذاری...
آ ل ب و م 