بعد از اجرای Slayer در روز سوم، نوبت به آخرین اجرا یعنی Metallica، رسید. این آخرین اجرای این گروه در این Sonisphere و تور Death Magnetic بود. یعنی قرار بود ما شاهد صد و شصت و یکمین اجرای متالیکا در این تور و چهارمین اجراش در استانبول باشیم. اولین اجرای اونها تو استانبول توی همین استادیوم اونونو (بشیکتاش) در سال 1993 بوده و اینطور که بنظر میاد متالیکا از استقبال طرفداران ترک (که درصد قابل توجهی ایرانی هم بینشون هست) حسابی راضیه که برای چهارمین بار توی این شهر کنسرت برگزار می کنه.
جمعیت به بیشترین میزان خودش توی 3 روز فستیوال رسیده. خیلی ها فقط بلیط روز سوم رو خریده بودن و فقط میخواستن اجرای متالیکا رو ببینن. تمام صندلی های سالن و تمام محوطه اصلی استادیوم پر از آدم بود. من از دوستان دیگه که می خواستن برای استراحت بعد از اجرای Slayer به عقب برگردن جدا شدم و خزیدم به سمت جلو تا به نزدیکی یک متری نرده های پشتی فرانت استیج رسیدم. اینجا دیگه همونجای کنسرته که شما کاملا بصورت ساندویچ در میای! یعنی به شکلی که اگه پاهات رو از روی زمین برداری فشار جمعیت شما رو روی هوا نگه میداره. در همین بین روی استیج تعداد زیادی از عوامل مشغول چیدن وسایل و تنظیم دستگاه ها بودن.
اجرا با آهنگی که از زمان S&M تا الان بعنوان Intro در تمام کنسرتها پخش شده، یعنی آهنگ فیلم خوب، بد، زشت، آغاز میشه. استیج کاملا تاریکه و چیزی روش معلوم نیست. از دو تا اسکرین دو طرف استیج سکانسی از فیلم خوب، بد، زشت (اونجایی که الی والاش توی قبرستون تلوتلو میخوره و بین صلیب ها راه میره و دوربین آهسته میره بالا و نمای کامل قبرستون رو نشون میده) به همراه موسیقی پخش میشه. مردم با موسیقی هم آوا میشن و برای ورود گروه شور و هیجان خاصی از خودشون نشون میدن. استیج روشن میشه، تمامی پشت استیج به اون ابعاد و وسعت تبدیل شده به یه اسکرین که تقریبا 4 برابر هر کدوم از اسکرینهای دو طرف هست. اینطور که معلومه متالیکا تیم حرفه ای فیلمبرداری خودش رو آورده چون کاملا کیفیت و سیستم اونها با تمام اجراهای قبلی متفاوته. یه استیج دو طبقه که درامز طبقه پایین گذاشته شده و طبقه بالا دو تا میکروفون روی پایه قرار گرفته. اعضای متالیکا به سرعت میان روی استیج و بدون هیچ مقدمه ای آهنگ Creeping Death رو بعنوان اولین آهنگ اجراشون شروع می کنن. هم آوایی مردم با آهنگ به اندازه ای هست که اعضای گروه و مخصوصا جیمز به شدت به وجد میان (دیگه لازم نیست از انفجار موسیقی و مردم تو قسمت فریادهای Die Die حرفی بزنم!). آهنگ که به انتهای خودش نزدیک میشه جیمز دو بار فریاد میزنه: آیا خانوادهء متالیکا اینجاس؟؟ و وقتی فریاد مثبت مردم رو میشنوه آهنگ به سرعت سوئیچ میشه روی For Whom The Bell Tolls و بعد از اون هم بدون توقف به Fuel. از آخرین باری که Fuel توی استانبول اجرا شده 11 سال میگذره. بعد از این آهنگ جیمز کمی صحبت میکنه: خوشحالم که دوباره شما مردم استانبول رو می بینم. بنظر میاد امشب خانوادهء متالیکا در استانبول اینجاست. این آهنگ از دوران قدیم رو تقدیم میکنیم به شما. و The Four Horsemen شروع میشه. از ابتدا تا الان مردم هرجا که تونستن با فریادهای ملودیک خودشون آهنگها رو همراهی کردن. بعد از اجرای این آهنگ حدود یک دقیقه کرک سولو رفت تا جیمز بره گیتار آکوستیک رو برداره و بره طبقه دوم استیج برای شروع Fade to Black. بعد از این آهنگ یه کلیپ به عنوان تریلر Death Magnetic از اسکرین ها به مدت 1.5 دقیقه پخش شد که مستقیم چسبید به آهنگ That Was Just Your Life و بعد از اون هم The End of The Line.
اینجا جیمز خطاب به مردم صحبت میکنه: همونطور که میدونین امشب شب ویژه ای هست. البته تمام شبهای فستیوال ویژه هستن اما امشب بدلیل دیگه ای ویژه هست و شما میدونین چرا. امشب چهار تا گروه اینجاس که دور هم جمع شدن تا مهیج ترین کنسرت تاریخ رو برای شما برگزار کنن. و شما اینجا هستین که یه حرکت تاریخی رو ببینین. امشب چهار تا گروه اینجاس که از دهه 80 اومدن و هنوز زنده هستن و متال رو توی قلبشون دارن، درست مثل شما. پس ما این آهنگ رو تقدیم می کنیم به Anthrax ، به Megadeth ، به Slayer ، به Metallica و به شما مردم استانبول. آهنگ Sad but True یا کورد خالی جیمز روی گیتار و آواز I’m Your Dream, Make You Real شروع میشه ، هم نوایی مردم فضای استادیوم رو پر میکنه ، جیمز بقیه خوندن رو به مردم واگذار میکنه و بعد از فریاد Sad but True آهنگ شروع میشه. بعد از این آهنگ رابرت حدود 2 دقیقه سولوی بیس میزنه تا دوباره جیمز بره طبقه بالای استیج و گیتار رو حاضر کنه برای Welcome Home. بعد از این آهنگ نوبت میرسه به All Nightmare Long که خب چون چندان ارتباط عاطفی عمیقی با آلبوم Death Magnetic ندارم اینجا هم مثل دو تا آهنگ قبلی این آلبوم به اوج لذت نمیرسم!.
انفجارهای عجیب و غریب که با آتش و فشفشه همراهه به مدت 1.5 دقیقه نوید اجرای One رو میده. بعد از اون میرسه به گل سر سبد اجراهای متالیکا، Master of Puppets. بعد هم Blackened که برای اولین باره در استانبول اجرا میشه. آخرش دوباره کرک یه سولو دو دقیقه ای میزنه تا دوباره جیمز بره طبقه بالای استیج و گیتار آکوستیک رو برداره و آماده بشه برای Nothing Else Matters . و بعد از اون آهنگ Enter Sandman استادیوم رو منفجر میکنه. اجرای این آهنگ که تموم میشه، با اجرای ملودی اصلی آهنگ The Frayed Ends of Sanity مردم با اون هم نوا میشن. اما جالبه که این هم نوایی درست نیست! جیمز با حرکت دستش به مردم نشون میده که باید چطوری بخونن، اما خب نتیجه مطلوب حاصل نمیشه و جیمز این ملودی یک دقیقه ای رو با این جمله تموم میکنه: مردم استانبول، شما عالی هستین!. خیلی خوبه که اینجا هستیم و امیدواریم که شما رو به زودی دوباره ببینیم. حالا وقتشه که یه آهنگ کاور اجرا کنیم از گروهی که همه ما رو به این مسیر سوق داد. و آهنگ Breadfan از Budgie رو اجرا میکنن. بعد از اون آهنگ Trapped Under Ice اجرا میشه که اولین و تنها اجرای این آهنگ در این 161 اجرا و فستیوال سونیسفر هست.
آهنگه تموم میشه. جیمز گیتار رو از گردنش میاره پایین و خداحافظی میکنه! مردم فریاد میزنن و میخوان که برگرده. اون هم برمیگرده و گیتار رو برمیداره و دوباره میگه شب بخیر و میذاره میره. دوباره میاد و یه نگاه میکنه و باز میگه شب بخیر و میره!! جیمز به شکل عجیبی بر خلاف گذشته بسیار بامزه و عجیب شده. یه جا سرش رو میبره پایین و دو تا پیک گیتار رو میذاره جای دندوناش و سرش رو میاره بالا و دستش رو بصورت شاخ میگیره رو سرش و ادای شیطان رو در میاره! جیمز برمیگرده و میگه : ممنون، یه آهنگ دیگه براتون داریم. و صدای تشویق و فریاد مردم بلند میشه.
جیمز میگه: ممنون، یه آهنگ دیگه براتون داریم. خوبه؟ یا اینکه وقت رفتنه؟ شما یه آهنگ دیگه احتیاج دارین! شما یه جمعیت فوق العاده هستین. ازتون خیلی ممنونم. امشب، آخرین اجرای Big Four و آخرین اجرای متالیکا در اروپا برای تور Death Magnetic هست. این خیلی غم انگیزه (جیمز اینجا ادای گریه کردن و اشک ریختن رو در میاره!). آره این خیلی غم انگیزه، اما ما بر میگردیم. میخوام تشکر کنم از تمام گروه هایی که با ما همراه بودن و تشکر ویژه بکنم از تمام اعضای بسیار سرسخت خانواده متالیکا… میخوام از عوامل صحنه تشکر کنم که با ما توی این تور همراه بودن. کار شما عالی بود، مردم دوستتون دارن و ما هم همینطور. خب توی این آهنگ آخر میخوایم تاریخ بسازیم با کمک و همخونی شما. میخوایم این تبدیل به بلندترین صدای ازدحام در تاریخ استانبول بشه. من به شماها ایمان دارم استانبول. پس لطفا تمام چراغهای استادیوم رو روشن کنین، میخوام همه حس کنیم که با هم روی استیج هستیم. تمام چراغها روشن میشه، جیمز دو بار میگه : همراهمون هستین؟ و با جواب مثبت گرفتن از مردم فریاد میزنه: Seek & Destroy . و اینجاست که واقعا بزرگترین هیاهو در تاریخ موسیقی استانبول با فریادهای حدود 80هزار نفر حاضرین در استادیوم شکل میگیره.
متالیکا، متالیکا ست ! حتی اگر متالیکا نباشد !
اجرای حدودا 2 ساعت و 20 دقیقه ای متالیکا که طولانی ترین اجرای فستیوال هم بود تموم میشه. 18 تا آهنگ از 8 آلبوم مختلف: دو آهنگ از kill ‘Em All ، چهار آهنگ از Ride The Lightning ، دو آهنگ از Master of Puppets ، دو آهنگ از And Justice For All ، سه آهنگ از Black Album ، یک آهنگ از Reload ، یک آهنگ از Garage Inc. و سه آهنگ از Death Magnetic. توی این اجرا از آلبوم های Load و St. Anger آهنگی اجرا نشد. باور کنین، حتی من با تمام تعصبی که نسبت به این گروه دارم، قبول دارم که اجراهای متالیکا پر از اشتباه و فالشه. قبول دارم که کرک روز به روز توی اجرای سولوها ضعیفتر میشه و قبول دارم که رابرت اصلا و ابدا نمیتونه آلبومهای قدیمی رو در حد جیسون (چه برسه به کلیف!) بزنه. اما یه چیز رو نمیشه فراموش کرد، اونها استاد اجرا هستن! جیمز یه شومن تمام عیاره و تمام عوامل از حرکتاشون روی استیج گرفته تا صحبتهای جیمز مابین آهنگها، از نور و آتش گرفته تا فیلمبرداری، از چیدمان و انتخاب آهنگها تا سولوهای استراحت و هماهنگی لا به لای اونها، همه و همه به قدری حساب شده و بجا و درسته که شما وقتی اونجا و توی اون فضا هستین به هیجان و ذوق به پرواز در میان و حتی اشتباه ها هم براتون جذاب به نظر میرسه و نتیجه میشه چیزی که من از اون به عنوان یکی از تجربه های بزرگ زندگیم یاد کنم.
پ.ن: عکسها رو من که اون جلو بودم نگرفتم، دوستانی که عقب بودن زحمتش رو کشیدن.
دوست داشتن در حال بارگذاری...
آ ل ب و م 