آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی بیست و چهارم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Vangelis – Rosetta

«رزتا» عنوان جدیدترین اثر هنرمند پرآوازه یونانی، «ونجلیس»، محصول 2016 است. از ونجلیس حرفی نمی‌زنم که اگر این پیرمرد 73 ساله را نمی‌شناسید، اصلاً اینجا چه کار می‌کنید؟! اما می‌خواهم از رزتا برایتان بگویم. اسمش ممکن است برایتان آشنا باشد. شاید همین دیروز در بی‌بی‌سی هم خبرش را شنیده باشید. رزتا، عنوان یک کاوشگر فضایی رباتیک است که توسط سازمان فضایی اروپا، برای مطالعه دقیق در مورد ستاره دنباله دار 67پی ساخته و راه‌اندازی شده است. او را در دوم مارس 2004 به فضا فرستادند تا پس از ده سال و پنج ماه و چهار روز، در شش آگوست 2014 به مقصد خود، یعنی آن سوی مدار مشتری، برسد. این نخستین بار در تاریخ بشر است که یک فضاپیما وارد مدار یک دنباله‌دار می‌شود. در همان موقع یک تماس ویدئویی بین ونجلیس و یکی از فضانوردان سازمان فضایی اروپا، آندره کویپرس، صورت گرفت و بذر ساخت این آلبوم، تقدیم به رزتا، در ذهن ونجلیس کاشته شد. آلبوم فضایی الکترونیک / امبینت با همان رویکرد همیشگی ونجلیس به موسیقی کلاسیک دارد. راستی، خبری که گفتم دیروز از این کاوشگر منتشر شده، این است که آخرین ماموریت رزتا برای زمین دیروز شکل گرفت و در پی آن رزتا به سمت ستاره دنباله‌دار 67‌پی رفت تا در مسیرش آخرین اطلاعات را به زمین مخابره و در نهایت با ستاره برخورد کند و متلاشی شود. نتیجه آنکه: ماجرای به این خفنی! مگر می‌شود گوش نکرد؟

Kansas – The Prelude Implicit

«پیش درآمد ضمنی» عنوان پانزدهمین آلبوم گروه مشهور پراگرسیو راک آمریکایی، «کانزاس»، محصول 2016 است. بله! درست خوانده‌اید. گروه کانزاس! می‌دانم که اکثر شما این گروه مشهور دهه هفتادی را می‌شناسید (حداقل Dust in the Wind را شنیده‌اید!) و البته اکثر شما هم فکر می‌کردید که آنها مدتهاست به تاریخ پیوسته‌اند. این آلبوم به فاصله‌ی شانزده سال از اثر قبلی‌شان در حالی منتشر شده است که «استیو والش»، خواننده و کیبوردیست گروه، دیگر در بین اعضای کانزاس نیست. او پس از بازنشستگی در سال 2014 جای خود را به «رانی پلت» داد و این اولین آلبوم این گروه با حضور خواننده‌ی جدید است. آنها برگشته‌اند و اینبار موسیقی ناب پراگرسیو راک آنها حتی جذابتر از چندین کار آخرشان است. نتیجه آنکه: به احترامشان آلبوم را گوش کنید.

Alter Bridge – The Last Hero

«آخرین قهرمان» عنوان پنجمین آلبوم گروه آلترناتیو متال آمریکایی، «آلتر بریج»، محصول 2016 است. ساخت این آلبوم در سال 2015 در زمانی شروع شد که دو عضو کلیدی گروه، مایلز کندی (خواننده، ریتم و لید گیتاریست) و مارک ترمونتی (این هم خواننده، ریتم و لید گیتاریست) سرگرم برگزاری تورهای شخصی خود بودند. کندی همراه بود با اسلش و ترمونتی هم با گروه شخصی خودش، ترمونتی. خلاصه آنکه پروسه‌ی ساخت این آلبوم بیشتر از آن که همه افراد را با هم درگیر کند، بیشتر بطور جداگانه تکمیل و پرداخته شده است. لیریکس آلبوم به مراتبط تم سیاسی‌تری نسبت به گذشته دارد، با این حال آن جذابیتی که آلبوم قبلی‌شان داشت در این اثر چندان یافت نمی‌شود. نتیجه آنکه: اگر از آنها انتظار فضایی نداشته باشید، این آلبوم‌شان را هم دوست خواهید داشت.

Amos Lee – Spirit

«روح» عنوان ششمین آلبوم هنرمند ژانر سول و فانک آمریکایی، «آموس لی»، محصول 2016 است. لی را از زمانی که اولین آلبومش در سال 2004 را منتشر کرد دنبال کرده‌ام، با هر آلبوم بیشتر عاشقش شده‌ام، تا زمانیکه رسید به انتشار چهارمین آلبومش در سال 2011 که اثری کم نظیر و حیرت انگیز در ژانر خودش بود. صدای خشدار جذاب و موسیقی‌ای که روح را قلقلک می‌داد و آلبوم به آلبوم پخته‌تر شده بود. این روند رو بالا در همانجا متوقف شد و در پنجمین آلبوم، لی چندان راضی کننده نبود و حالا در ششمین آلبوم، او دیگر جذابیت همیشگی را برایم ندارد. موسیقی‌اش بیش از حد قابل قبول پاپ و کمی محتاطانه شده و همین باعث می‌شود قلقلک همیشگی اتفاق نیافتد. نتیجه آنکه: اگر او را می‌شناسید که قاعدتاً این آلبوم را گوش خواهید داد، اگر نمی‌شناسید، به سراغ همان آلبوم سال 2011 بروید و با او آشنا شوید.

Radio Dept. – Running Out of Love

«فرار از عشق» عنوان چهارمین آلبوم گروه ایندی پاپ سوئدی «ریدیو دپت.»، محصول 2016 است. این آلبوم به فاصله‌ی شش سال از اثر قبلی آنها، بعد از حل و فصل جریانات و مکافات و شکایت و شکایت کشی با لیبل طرف قراردادشان منتشر شده است. موسیقی آنها عموماً ژانرهای مختلفی از ایندی پاپ و دریم پاپ گرفته تا آلترناتیو راک را پوشش می‌دهد، با این حال به گوش من آلبوم جدیدشان پاپ ترین اثری است که تا به امروز منتشر کرده‌اند. موسیقی این آلبوم تر و تمیز است، مثل خود سوئدی‌ها، و کمی سرد و بی‌روح است، باز هم مثل خود سوئدی‌ها! به گفته‌ی آنها این آلبوم از زندگی در سوئد در سال 2016 الهام گرفته شده است. نتیجه آنکه: آنقدرها هم مهم نیست که این آلبوم را گوش کنید یا نه.

آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی هجدهم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Photo Ops – Vacation

«مسافرت» را نمی‌دانم آلبوم چندم تری پرایس با نام هنری «فوتو آپس» است! حقیقش را هم بخواهید بعد از آنکه آلبومش را گوش کردم و وقتی دیدم تعداد دفعات اسکرابل شدن آهنگهای او در لست اف ام زیر 16هزار بار است بسیار تعجب کردم! همه چیز بنظر می‌رسد به صورتی است که او خیلی بیشتر از اینها باید مخاطب و طرفدار داشته باشد. موسیقی او دریم پاپی است که کمی چاشنی ایندی را در خود حفظ کرده و مجموعه‌ای را پدید آورده که گرما و روشنی و حس مثبت از سر و رویش می‌بارد. نتیجه آنکه: شنیدن این آلبوم از این هنرمند به نسبت ناشناس، که فقط 4600 نفر شنونده در لست اف ام دارد، را پیشنهاد می‌کنم.

Saliva – Love, Lies and Therapy

«عشق، دروغها و تراپی» عنوان نهمین آلبوم گروه نومتال / پست گرانج آمریکایی «سلایوا»، محصول 2016 است. بالاخره در این آلبوم صدای بابی آمارو (خواننده جدیدی که جای جوسی اسکات، خواننده‌ی قبلی و اولیه گروه را گرفت) به دل می‌نشیند و اجرایش توی ذوق نمی‌زند. آهنگهای این آلبوم عموماً حول عشق و دروغ و جدایی و تنهایی می‌چرخد با وجود بیان ساده‌اش، اما جذاب و دلنشین است. یک ترک هم بصورت سورپرایز برایمان تدارک دیده‌اند که کاور آهنگ مشهور و دوست داشتنی سلطان پاپ، مایکل جکسون، یعنیThey Don’t Care About Us است. نتیجه آنکه: من از شنیدن این آلبوم لذت بردم. شما هم ممکن است خوشتان بیاید.

Red Hot Chili Peppers – The Getaway

«گریز» عنوان یازدهمین آلبوم مشهورترین گروه فانک راک حال حاضر دنیا، «رد هات چیلی پپرز»، محصول 2016 است. این اولین آلبوم گروه بعد از اتمام 25 سال همکاری با تهیه کننده قبلی‌شان است و حالا آلبوم جدید توسط «دنجر ماوس» مشهور تهیه شده که اگر کمی موشکافانه به آهنگها گوش کنید ردپای او را در ترکها پیدا می‌کنید. البته روند ساخت آلبوم در سال 2014 آغاز شد و تقریباً بیش از 20 ترک جدید برای تهیه ‌آن تدارک دیده شد که «فلی»، بیسیست فوق دوست داشتنی این گروه، در یک حرکت ژانگولر از روی اسکیت بورد افتاد و دستش شکست و پروسه‌ی تولید آلبوم را حدود هشت ماه به عقب انداخت. از اینها که بگذریم این آلبوم خیلی تمیز است! رکورد و تنظیم عالی، آهنگها دلچسب و خوشمزه، همه چیز به شکل خوبی در سر جای خود قرار دارد و شک نکنید که این از تاثیرات مثبت حضور دنجر ماوس در فرآیند تولید این آلبوم است. نتیجه آنکه: فلفلهای تند قرمز را مزه مزه کنید و لذت ببرید.

Edward Sharpe & the Magnetic Zeros – Person A

«شخص اول» یا «شخصیتها» (بستگی دارد که آن A بزرگ چسبیده را متعلق به پرسن بدانیم یا نه!) عنوان چهارمین آلبوم گروه خوب آمریکایی ایندی فولک «ادوارد شارپ و مگنتیک زیروز» محصول 2016 است. ادوارد شارپ را چندان جدی نگیرید! رهبر این گروه شلوغ ده نفره اسمش «الکس ابرت» است و ادوارد شارپ نام کاراکتر یکی از داستانهایی‌ست که او نوشته است. البته از آن زمانی که آنها این اسم را برای خود انتخاب کرده‌اند چندین سال می‌گذرد و بعید نیست که آلبوم بعدی آنها فقط با عنوان «مگنتیک زیروز» منتشر شود. (این را از آنجایی می‌توان فهمید که در طرح روی جلد آلبوم جدید روی ادوارد شارپ یک خط شلخته‌ی قرمز رنگ کشیده‌اند!) آلبوم جدید آنها طعم شیرین و گرم و هیجان انگیزی دارد. موسیقی ساده، وکال ساده، همه چیز ساده، اما در عین حال بسیار دوست داشتنی است. آنها کاملاً هیپی وار، لشگر گونه، شلوغ کننده و باحال آهنگها را به شکلی اجرا می‌کنند که انگار در کنار ساحل یا در یک جنگل، دور یک آتش نشسته‌اند و چیزی می‌نوشند و ساز هم در کنار هم می‌زنند! نتیجه آنکه: این آلبوم خوشگل است! خوشگلها را باید دوست داشت! اگر هم نرقصیدند مهم نیست!

Chevelle – The North Corridor

«راهروی شمالی» عنوان هشتمین آلبوم یکی از بهترین گروه‌های آلترناتیو متال / گرانج حال حاضر، «شِوِل»، محصول 2016 است. اینکه از نظر موسیقی این آلبوم نسبت به آثار قبلی گروه چیز برتری ندارد را بگذاریم کنار، اما پیت لافلر، خواننده‌ی گروه دیوانه کننده و عصیانگرتر از همیشه است. اصلا مهم نیست در چه حس و حالی باشید، صدای او در کنار موسیقی شول چنان اضطرابی را به جانتان می‌اندازد که قلبتان را در حلقومتان حس کنید. این آلبوم اوج هنر پیت لافلر را به همراه دارد که حالا در ژانر خودش یکی از بهترین‌های دنیاست. نتیجه آنکه: این آلبوم را گوش کنید و عصبی شوید و از عصبی شدن خود لذت ببرید.

آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی دوازدهم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

PJ Harvey – The Hope Six Demolition Project

«پروژه‌ی تخریب هوپ6» عنوان نهمین آلبوم بانوی ساختارشکن موسیقی راک، «پی جی هاروی»، است. هاروی این آلبوم را در حین سفرش به کوزوو و افغانستان، به همراه یک کتاب شعر، نوشته است. عنوان آلبوم اشاره به یکی از پروژه‌های عجیب آمریکا با عنوان «هوپ6» دارد که طی آن محله‌هایی که آمار جرم و جنایت در آنها بالا بود را به کل ویران می‌کردند و خانه‌های جدید در آن می‌ساختند. نتیجه این بود که خانواده‌های مقیم آن محله که خانه‌ی خود را به بهای ناچیزی از دست داده بودن، توانایی خرید خانه‌های جدید را نداشتند و به این شکل بافت یک محله به کل پاکسازی و تعداد زیادی بی‌خانمان می‌شدند. مثل همیشه دغدغه‌های خاص و ویژه‌ی هاروی در این آلبوم نیز مشهود است. سیاست برای او همیشه مانند خمیری بوده که آن را در دستانش می‌فشرده و به هر شکلی که دلش می‌خواست در می‌آورده. این آلبوم نیز در کنار مضمون سیاسی خود جذابیت‌های خاص و ویژه‌ی همیشگی هاروی را نیز به همراه دارد. نتیجه آنکه: چرا بحث می‌کنید؟ برای شنیدن پی جی هاروی عزیز تردید نکنید.

All Saints – Red Flag

«پرچم قرمز» عنوان چهارمین آلبوم گروه انگلیسی «آل سِینتس» است. اگر آنها را نمی‌شناسید نشان می‌دهد که سن و سالتان به موسیقی پاپ دهه 90 قد نمی‌دهد! آنها یکی از مشهورترین گرل‌بندهای تاریخ موسیقی هستن. البته که من چندان میانه‌ی خوبی با گرل‌بندها و موسیقی‌شان نداشته و ندارم، اما همیشه برایم دو گروه مستثنی از این قاعده بوده‌اند: All Saints و TLC. فعالیت آل سینتس همیشه با قطع و وصل شدن‌های مکرر همکاری اعضای گروه همراه بوده و این آلبوم هم به فاصله 10 سال از اثر قبلی به بازار آمده است. در این آلبوم نیز موسیقی آنها همچنان پاپ است. انتظار فضایی نباید از آنها داشت که بعد از این همه سال اثر پیچیده‌ای منتشر کنند. اما حالا دیگر 20 ساله نیستند و سن و سالشان از 40 گذشته است. موسیقی‌شان پخته شده و لیریکس‌شان قابل قبول‌تر شده است. نتیجه آنکه: هر از گاهی به خودتان استراحت بدهید و کمی موسیقی پاپ و بی‌دردسر را مزه مزه کنید. البته که اگر با این گروه آشنا نیستید می‌توانید آلبوم دیگری را برای مزه کردن انتخاب کنید!

Deftones – Gore

«لخته‌ی خون» عنوان هشتمین آلبوم گروه مشهور آلترناتیو متال آمریکایی «دفتونز» است. هرچقدر هم که موسیقی این گروه را برای خودم بالا و پایین کنم، هرچقدر که علاقه به خواننده این گروه، چینو مورنو، داشته باشم و هرچقدر که این آلبوم مورد ستایش قرار گرفته باشد، فرقی نمی‌کند! من همچنان موسیقی دفتونز را به هیچوجه دوست ندارم. موسیقی آنها، چه در این آلبوم و چه در گذشته، بیش از حد شلوغ است. نه این که من با موسیقی شلوغ مشکل داشته باشم! نه! موسیقی دفتونز به شکل کاذبی شلوغ است. با این حال این را بدانید که این آلبوم توانست در چارت استرالیا جایگاه اول و در چارت 200تایی بیلبورد آمریکا رتبه‌ی دوم را به خود اختصاص بدهد و این بهترین موقعیت برای آنها در 13 سال اخیر (از آلبوم سال 2003) تا کنون است. نتیجه آنکه: خودتان می‌دانید! فردا من را برای مصرف شدن ترافیک اینترنت‌تان بابت دانلود این آلبوم سرزنش نکنید!

Mothers – When You Walk a Long Distance You Are Tired

«وقتی مسافت زیادی راه می‌روی، خسته هستی» عنوان اولین آلبوم گروه «مادرز» است. یک گروه گرجستانی – یونانی فعالیت خود را در سال 2013، ابتدا به عنوان یک سولوپراجکت و بعدتر در قالب یک گروه آغاز نمود. موسیقی آنها را می‌توان در ژانر فولک راک، با درصد بیشتر فولک و میزان کمتر راک، دسته بندی کرد. چیزی که می‌شنوید نه خلاقیت ویژه‌ای در خود دارد و نه بکر و تازه است. اما مانند اکثر آثار و گروه‌های این ژانر، غم سبک و حال ملایمی که به آدم می‌دهد آن را دوست داشتنی و قابل شنیدن می‌کند. نتیجه آنکه: یک شانسی برای دوست داشتنی بودن به آنها بدهید.

Pierce the Veil – Misadventures

«حوادث ناگوار» عنوان چهارمین آلبوم گروه پست هاردکُر آمریکایی «پیرس د ویل» محصول 2016 است. این گروه می‌تواند یکی از بهترین مثال‌ها برای نشان دادن اهمیت وکال در موسیقی راک باشد! یعنی شما موسیقی نسبتاً خوب و تقریباً قابل قبول را در اختیار یک وکال فنچ و صدای جیغ جیغو بگذارید و آنوقت بیایید و فاجعه تحویل بگیرید! من که آلبوم‌های قبلی این گروه را نشنیده‌ام، اما همین را هم نصفه رها کردم و بیخیال شنیدن بقیه‌ی جیغ زدن‌های تینیجر پسند شدم. نتیجه آنکه: اگر گواهینامه دارید، یا سربازی رفته‌اید، یا دانشجو هستید، یا هر چیز دیگری که نشانه‌ی این باشد که 18 سالگی را رد کرده‌اید، این آلبوم به درد شما نمی‌خورد!

Seether – Holding Onto Strings Better Left To Fray

تا آنجا که من می دانم آفریقای جنوبی کشوری نیست که در عرصهء بین المللی گروه راک مطرحی داشته باشد. البته با وجود یک استثنا و آن هم Seether و مغز متفکرش، شاون مورگان. اولین آلبوم آنها با عنوان Fragile در سال 2000 در حالی منتشر شد که گروه اسم Saron Gas را برای خود انتخاب کرده بود. موفقیت این آلبوم در چارتهای آفریقای جنوبی باعث شد که آنها بتوانند با کمپانی آمریکایی Wind-Up Records قرار داد امضا کنند. اما از آنجایی که اسم گروه، Saron Gas، شباهت زیادی با Sarin Gas داشت (گاز سارین که بخاطر عوارض مهلک از آن بعنوان سلاح کشتار جمعی استفاده می شود، گازی که از آن در حملهء تروریستی متروی توکیو در سال 95 از آن استفاده شده و گفته می شود در حوادث اخیر لیبی نیز از آن رای سرکوب مردم استفاده شده است) تصمیم گرفتند که نام خود را به Seether تغییر دهند.

اولین آلبوم آنها، بعد از انتخاب نام جدید و قرارداد با یک کمپانی معتبر، در سال 2002 با عنوان Disclaimer منتشر شد. تور عظیم این آلبوم باعث شد شهرت آنها شد، اما برگزاری یک تور مشترک با Evanescence (که در آن زمان در اوج شهرت بود) و همچنین بازخوانی آهنگ Broken بصورت آکوستیک به همراه Amy Lee و همچنین انتشار مجدد 12 آهنگ آلبوم Disclaimer بهمراه 7 آهنگ جدید و نسخهء آکوستیک Broken در آلبوم دوم با عنوان Disclaimer II آنها را به چنان شهرتی رساند که Seether بدل به یکی از مشهورترین گروه های پست گرانج و آلترناتیو متال در آن زمان شد.

سومین آلبوم با عنوان Karma And Effect در حدود 800هزار نسخه فروش جهانی داشت. این آلبوم تا به امروز متال ترین آلبوم آنها به شمار می رود که با ملودی و ریتم سنگین خود حرکت متفاوتی از آنها را به نمایش می گذارد. چهارمین آلبوم Seether با عنوان Finding Beauty in Negative Spaces در سال 2007 با فروش یک میلیون نسخه موفقیت بزرگی برای آنها بشمار می رفت. آنها تور مشترکی را با بزرگترینهای موسیقی گرانج (گروه هایی نظیر: Breaking Benjamin ،  Nickelback، Staind، Finger Eleven، Three Days Grace، 3 Doors Down و Papa Roach) برگزار کردند که توانست تبلیغ ویژه ای برای آلبوم آنها باشد. حالا پس از گذشت 4 سال Seether پنجمین و جدیدترین اثر خود را با عنوان Holding Onto Strings Better Left To Fray را به تازگی منتشر کرده است.

این آلبوم دو ویژگی خاص دارد: اول اینکه این طولانی ترین زمانی ست که بین دو آلبوم این گروه فاصله افتاده است. در این 4 سال Seether بیشتر سرگردم برگزاری تورها و کنسرتهای گوناگون بوده و برای همین بر خلاف گذشته که حداکثر با اختلاف 2 سال آلبوم جدیدی منتشر می کرد، اینبار کمی با تاخیر عمل کرده است. دوم اینکه گیتاریست جدید آنها، تروی مک لا هورن (گیتاریست سابق Evanescence و Dark New Day) که به تازگی در سال 2008 و بعد از آلبوم چهارم به آنها پیوسته بود، قبل از انتشار آلبوم پنجم از آنها جدا شد.

آلبوم جدید از دیدگاه جان هامفری (درامر گروه) بهترین اثر آنها تا به امروز است. من چندان با هامفری موافق نیستم! بنظرم بهترین آلبوم آنها همان Disclaimer II است که البته در آن زمان هامفری درامر Seether نبوده. این آلبوم شاید بیشتر از بقیه آلبوم فضای پاپ خود را حفظ کرده است. نه از خشونت Karma & Effect خبری است و نه از ملودیهای بکر و زیبای Disclaimer. اولین سینگل آلبوم، Country Song، شما را به رقص وا می دارد و با وجود آنکه آهنگها و ریتمها و ملودیها زیباست، اما خاص نیست. چیزی مثل Master of Disaster در می تواند خاطرات زیبای آلبومهای گذشته را زنده کند. در اصل این زیبایی ساده که در آلبوم موج می زند، همان چیزی ست که آنها در گذشته به آن رسیده بودند. 4 سال زمان زیادی برای یک جهش بزرگ بود که Seether ترجیح داده از آن استفاده نکن و بدون حرکت جدیدی همان موفقیت گذشته اش را تکرار کند. آلبوم زیباست! شک نکنید! اما برای گروه مشهوری که طولانی ترین زمان تاخیر در انتشار آلبوم جدیدش را داشته، کمی کم است!

Stone Sour – Audio Secrecy

این همون چیزی بود که کم داشتیم. یه آلبوم متال و گرانج درست و حسابی و جون دار که این رخوت چند وقت رو ازمون بگیره. اگه یادتون باشه توی اولین شماره از گزارشی که در مورد فستیوال Sonisphere نوشتم، گفتم که کوری تیلور اعلام کرد که به زودی آلبوم سومشون منتشره میشه و چند تا از آهنگها رو هم اجرا کرد. بالاخره بعد از گذشت چهار سال از آلبوم قبلی Stone Sour با عنوان Come What(ever) May در سال 2006، آلبوم جدید این گروه با عنوان Audio Secrecy منتشر شد.

شهرت کوری تیلور جدا از گروه Stone Sour به خاطر عضویت در یکی از عجیب ترین گروه های تاریخ متال، Slipknot است. جریان از این قرار بود که سال 1992 استون سور متولد شد و بعد از 5 سال به یه خواب چندین ساله رفت. توی این 5 سال اونها آلبومی منتشر نکردن و فقط چند تا اجرا با هم دیگه داشتن. تیلور و گیتاریست گروه یعنی جیم روت رفتن به گروه Slipknot که این تازه شروع شهرت تیلور بود. سال 2002 دوباره استون سور از خواب بیدار شد و اولین آلبوم خودش رو منتشر کرد.

اگه مثل من عاشق این مرتیکه دوست داشتنی، کوری تیلور، هستین و اگه مثل من با موسیقی Slipknot چندان حال نمی کنین، این آلبوم رو از دست ندین. اگه به موسیقی آلترناتیو و گرانج و متال علاقه دارین، این آلبوم رو از دست ندین. اگه دلتون خشم همراه با هیجان می خواد، این آلبوم رو از دست ندین. در نهایت اینکه، این آلبوم رو از دست ندین!!