آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی هفدهم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

The Strumbellas – Hope

«امید» عنوان سومین آلبوم گروه ایندی راک کانادایی «استرامبلاس»، محصول 2016 است. لیریکس‌های جذاب را بگذارید کنار، موسیقی خوب و قوی آنها هم به کنار، سازبندی جذاب و استفاده از ادوات گوناگون را هم فعلا در نظر نگیرید، استرامبلاس یکی از شورانگیزترین گروه‌هایی است که در این چند وقت اخیر با آنها آشنا شده‌ام. شنیدن آثارشان جان می‌دهد برای اینکه هم‌آواز با خواننده شوید، خودتان را تکان بدهید، ذوق کنید، هیجان زده شوید و با موسیقی جذاب آلترناتیو کانتری این آلبوم همراهی کنید. نتیجه آنکه: آلبوم را بشنوید، لیریکس را تا آنجا که حوصله‌اش را دارید حفظ کنید و همزمان با شنیدنش آنرا بلند بخوانید. حالتان هر جور که باشد، حتماً بهتر می‌شود.

Yngwie Malmsteen – World of Fire

«دنیای آتش گرفته» عنوان بیستمین آلبوم انفرادی گیتاریست مشهور موسیقی راک، «اینگوی ملمستین»، محصول 2016 است. او یکی از پیشروان موسیقی نئوکلیسکال متال، از برترین گیتاریستهای حال حاضر دنیا، از اساتید این ساز و یکی از گیتاریستهایی است که من آثارش را به هیچ وجه نمی‌پسندم! تکنیک و قدرت نوازندگی او جای هیچ بحثی ندارد، اما مساله این است که برای من این موضوع هم اهمیت دارد که چه آهنگی با آن تکنیک و قدرت نواخته می‌شود. موسیقی او برای من جذاب نیست، گیتارش جذاب است، اما موسیقی‌اش نه. این آلبوم هم نمی‌تواند آن چیزی باشد که باید باشد، هرچند که با توجه به نقدهای دیگران بنظر می‌رسد که این یکی از ضعیفترین آثار ملمستین تا به امروز است. نتیجه آنکه: من این آلبوم را دوست ندارم. تکلیف شما با خودتان است.

Steve Vai – Modern Primitive

«انسان اولیه‌ی مدرن» عنوان نهمین آلبوم انفرادی گیتاریست مشهور موسیقی راک، شاگرد جو ستریانی، جناب «استیو وای»، محصول 2016 است. مجله‌ی معتبر «دنیای گیتار» در فهرست برترین گیتاریستهای دنیا، رتبه‌ی دهم را به وای داده است. اما برای من در نهایت او هم یک هنرمند و نوازنده‌ی چیره دست مانند ملمستین است که هنر و تکنیکش را تحسین می‌کنم، اما از شنیدن موسیقی‌اش لذت نمی‌برم. نتیجه آنکه: من این آلبوم را هم دوست ندارم. تکلیف شما همچنان با خودتان است.

Vinyl – Music from the HBO® Original Series

چندین بار در خصوص سریال خوش ساخت «وینیل» صحبت کرده‌ام. سریالی که در فهرست خالقین آن دو اسم «مارتین اسکورسیزی» و «میگ جگر» درخشش ویژه‌ای داشتند. مجموعه‌ای منتشر شده که حاوی موسیقی بکار رفته در این سریال است و تصور کنید وقتی این سریال در خصوص موسیقی راک دهه 70 است، این مجموعه چه چیز هیجان انگیزی خواهد بود. متاسفانه HBO اعلام کرده که ساخت این سریال لغو شده و فصل دومی در کار نخواهد بود. اما شک نکنید که اگر این سریال را ندیده‌اید همان یک فصل هم ارزش دیدن را حتما دارد. نتیجه آنکه: سریال به کنار، موسیقی آن را دانلود کنید و از شنیدنش لذت دو جهان را ببرید.

DIIV – Is the Is Are

آلبومی که نامش را در بالا می‌بینید و چندان قابلیت فارسی شدن ندارد، عنوان دومین آلبوم گروه راک آمریکایی «دایو» محصول 2016 است. اینکه می‌گویم 2016 منظورم این است که این آلبوم امسال منتشر شده، اما باید بدانید که پروسه ساخت و ضبط آن در سال 2013 انجام شده است که به دلایل متعددی تا به امسال انتشار آن به تاخیر افتاده است (اول آنکه چت جی‌آر وایت، خواننده گروه گرلز قرار بود با آنها همکاری کند که دستشان را توی پوست گردو گذاشت! دوم آنکه رهبر گروه، زاخاری کول اسمیت، آنقدر شدت اعتیادش زیاد شد که به کل از همه چیز وا ماند، سوم آنکه اسمیت دستگیر هم شد که معلوم نیست چه کاری کرده بود، چهارم آنکه دوین روبین پرز، گیتاریست گروه، در اینترنت اظهارنظرهای عجیب و غریبی کرده بود که جنجال ساز شد، پنجم آنکه درامر گروه، کولبی هویت، هم اعتیادش زد بالا و از گروه جدا شد). خلاصه همه چیز دست به دست هم داد تا این آلبوم با سه سال تاخیر منتشر شود. این آلبوم با وجود آنکه ترکهای شبیه هم بسیار دارد، اما جذاب و جالب است. موسیقی کرات راک و ایندی راک  و دریم پاپ تر و تمیز و مهربانی که هر سلیقه‌ای را می‌تواند راضی نگه دارد. نتیجه آنکه: بیخیال تمام مشکلاتشان، آلبومشان ارزش شنیدن را دارد.

Steven Wilson – Grace for Drowning

باور کنید که استیون ویلسون یک ومپایر است! مگر می شود که چنین مهارت و تجربه ای در یک آدم 43 ساله بگنجد؟ و البته این را هم بگویم که اگر جایی شنیدید ویلسون در هر روز زندگی اش 48 ساعت دارد تعجب نکنید. او یک شاهکار در موسیقی پراگرسیو راک دارد به اسم Porcupine Tree و در کنارش همزمان پروژه های Blackfield، No-Man، Bass Communion، Continuum و IEM را هم به پیش می برد.

حتما خاطرتان است که سال 2008 ویلسون اولین آلبوم انفرادی خود را با عنوان Insurgentes منتشر کرد. بعد از آن ویلسون غرق در پروژه های مختلف و گوناگونی شد: آلبوم آخر Porcupine Tree یعنی The Incident در سال 2009 و سومین آلبوم Blackfield با نام Welcome to My DNA در سال 2011. اما فقط این نبود. ویلسون به همراه مایکل مایکل اکرفلت، رهبر گروه Opeth، پروژهء جدیدی با نام Storm Corrosion را راه اندازی کرد. ششمین مجموعه سینگل خود با نام Cover Version IV را در سال 2010 به بازار داد (با اجرای Lord of the Reedy River از Donavan و آهنگ جدیدی به اسم An End to End) و در کنار تمام اینها در آلبومهای جدید Engineers، Aviv Geffen، Anathema، Orphaned Land، Pendulum و Opeth نیز به عنوان میکسر یا هنرمند مهمان حاضر شد. و البته در آخر این یک مورد را هم اضافه کنید: ریمستر کردن 5 آلبوم قدیمی King Crimson برای انتشار مجدد.

اواخر سال 2010 بود که ویلسون اعلام کرد کار بر روی دومین آلبوم انفرادی خود با عنوان Grace For Drowning را آغاز کرده است. ویلسون می گوید: «Insurgentes قدم مهمی در جهت رسیدن به تجربهء جدیدی بود. اما این آلبوم جدید برای من نقطهء شروع بحساب می آید. برای من دوران طلائی موسیقی اواخر دهه شصت و اوایل دهه هفتاد است. زمانی که یک آلبوم تبدیل به اولین جلوهء هنرمندانه می شد. زمانیکه که موسیقی دانها خود را از بند موسیقی 3 دقیقه ای پاپ آزاد می کردند و مخصوصاً با ترسیم موسیقی جز و کلاسیک به روی سایکدلیک می پیوستند و در صدا و صوت سفر می کردند. با در نظر گرفتن این مسئله آلبوم جدید من بیعتی با آن آلبومهاست. اینجا همه چیز وجود دارد: از تمهای انیو موریکونه در ساخت موسیقی فیلم تا موسیقی کُر، از قطعات پیانو تا آهنگ 23 دقیقه ای پراگرسیو جز. اینبار من از چند هنرمند موسیقی جز، که در ریمیکس کردن کارهای کینگ کریمسون با آنها آشنا شدم، هم استفاده کرده ام»

در کنار نسخهء اصلی، آلبوم بصورت ویژه در نسخه های Blu-Ray به همراه موسیقی 5.1 ساروند و تصاویر گرافیکی و ویدئو برای هر آهنگ منتشر خواهد شد تا اسم این اثر به عنوان اولین آلبوم راک تاریخ موسیقی که بصورت Blu-Ray Video Disc ضبط شده است ثبت شود. همچنین این نسخه با کتابچه ای در 120 صفحه حاوی عکسها، دست نوشته ها و ترانهء آهنگها نیز همراه است. نسخهء اصلی با مدت 84 دقیقه در دو CD منتشر خواهد شد.

باور کنید، شما با استثنایی ترین و جاه طلبانه ترین اثر استیون ویلسون تا به امروز مواجه خواهید بود. اینطور که مشخص است افکار و احساسات در درون او بجای کلمه با صوت تعریف شده اند! پروژه های مختلف و همزمان به جای خود، اما انتشار 4 آهنگ انفرادی در یک آلبوم گروهی و تاکید بر انفرادی بودن آنها نشان می دهد که ویلسون علاقهء خاصی دارد که کارهای گوناگونش از هم تفکیک و جدا پذیر باشند. حالا همان حرکت، به شکلی کاملا منسجم تر، در آلبوم جدید او نمایان است. ویلسون در Porcupine Tree یک اعجوبهء پراگرسیو راک است، با موسیقی منحصر بفردی که خشونت خود را کنترل می کند و با وجود آنکه هر از گاهی به امبینت هم سری میزند کاملا ساختارش مشخص است. Blackfield چیزی ما بین آرت راک و پاپ راک در نوسان است و البته خط مشی اصلی خود را از اویو گفن می گیرد: آهنگهایی با مدت زمان کوتاه، زیبا و بدون پیچیدگی. IEM و دیگر پروژه های کوچک ویلسون به طور کامل صرف امبینت و الکترونیک می شود، همان چیزی که Porcupine Tree در مجموعه های جانبی خود (مثل Metanoia، Pure Narcotic و Spiral Circus) به آن پرداخته بود. اما حالا ویلسون وارد فضای جدیدی می شود. فضایی که گرچه هیچ کدام پروژه های قبلی نیست، اما ترکیبی از تمامی آنهاست. شما در استوین ویلسون ِ سولو، با وجه دیگری از شخصیت او روبرو خواهید بود.

آلبوم جدید به وضوح تاثیر ویژه ای از موسیقی Jazz گرفته است. در اینجا در کنار تمام پستهای مشخص، وار گیتار (Warr Guitar: گیتاری با 12 سیم که با وجود انعطاف پذیری کم بسیار در نوازندگی به صورت تپینگ با دو دست کاربرد دارد) فلوت، ساکسیفون، کلارینت و البته ارکستر زهی و گروه کر لندن را هم خواهید داشت. آلبوم با یک لالایی کودکانه به اسم Grace for Drowning آغاز و با آهنگ بعدی Sectarian همراه می شود، آهنگی که فقط یک پیام دارد: تو با یک مجموعهء Jazz مواجه هستی! 10 دقیقه از آلبوم گذشته و هنوز آواز ویلسون را نشنیده اید. آهنگ سوم Deform to Form a Star یکی از همان نشانه های تاثیر موسیقی دهه 70 است که با صدای جادویی کلارینت غوغا می کند. در آهنگ چهارم No Part of Me با پدیده ای خارق العاده مواجه خواهید شد. آهنگی دو بخش که می توان رد پایی از Abandoner (از آلبوم Insugentes) را در آن یافت. Postcard با سولوی پیانو کمی به سمت Blackfield نزدیک است. Raider Prelude شما را به اشتباه نندازد! همچنان در حال شنیدن استیون ویلسون هستید، هر چند چیزی که به گوش می رسد موسیقی سنگین کُر در فضایی کاملا گاتیک با حال و هوای موسیقی فیلم است. این آهنگ همانطور که از اسمش پیداست یک مقدمهء 2 دقیقه ای برای طولانی ترین آهنگ آلبوم (Raider II) در CD دوم است.Remainder the Black Dog آخرین آهنگ از CD اول، با فضایی وهم آلود Jazz را با اکسپریمنتال ترکیب کرده و به همراه افکتهای روی صدای ویلسون به سادگی شما را می ترساند. اینجاست که شما هر سازی را به شکل سولو خواهید شنید که فلوت نقش اصلی را ایفا می کند.

اولین آهنگ از CD دوم، Belle De Jour، انگاری قرار است استراحتی برایتان باشد بین دو مجموعه. موسیقی لطیف با سولوی گیتار آکوستیک و دخالتهای ریز و درشت ارکسترال. Index را شوخی نگیرید! به مارش درامز  الکترونیک دقت کنید، به قاطی شدنش با افکتهای عجیب و غریب، به شیوهء خواندن ویلسون، به دخالت سازهای زهی و به جادوئی که دارد رخ می دهد. Track One کمی مانند Sectarian مریض بنظر می رسد! فضایی دوگانه که تغییر فاز ناگهانی اش، پرت کردنتان از تاریکی به روشنایی، دوست داشتنی و لذت بخش است. می رسیم به Raider II. این آهنگ خودش یک آلبوم است! همه چیز را می توانید در آن پیدا کنید: روحانی می شود، شیطانی می شود، بالا می رود، پایین می آید، گروه کر می خوانند، سازهای زهی فریاد می زنند، فلوت کنترل را در اختیار می گیرد و با پیانو موسیقی Jazz را پیش می برد، گیتار می آید و فلوت را کنار می زند و قدرت راک را نشان می دهد و ویلسون ناگهان با صدای ملایم و آرامش شروع به خواندن می کند و دوباره برای چند دقیقه ناپدید می شود… خلاصه بگویم: شما در اینجا با انقلابی حیرت انگیز مواجه هستید!! آخرین آهنگ این مجموعه، Like Dust I Have Cleared From My Eye، با آن سولوی الکتریک گیتار، بیشتر شبیه یک شب بخیر یا خداحافظی ست. با این آهنگ انگار که ویلسون ایستاده و برایتان دست تکان می دهد. خسته نباشید! شما یک مجموعهء طولانی که به هیچ وجه خسته کننده نیست را پشت سر گذاشته اید. مجموعه ای که با یک لالایی شروع و با یک شب بخیر به اتمام رسید.

نکتهء مهمی که در Grace for Drowning وجود دارد تفاوت خاص و ویژهء موسیقی متال آن با کارهای Porcupine Tree است. همانطور که حتما متوجه شده اید بسیاری از صداها و سولوهایی که در این آلبوم می شنوید زائیدهء گیتار نیست. ویلسون در این مورد می گوید «به گمانم جشن موسیقی متال دیگر برای من به پایان رسیده است». به گفتهء بریان ریسمن (منتقد موسیقی) این آلبوم تاثیر مشخصی از کارهای Brian Eno، Gong، Univers Zero و King Crimson گرفته است. و البته ویلسون تاثیر از دو تای آخر را تائید می کند و می گوید: «Univers Zero با سازهای آکوستیک موسیقی متال خلق می کند، بدون اینکه تظاهر به متال کند. مثل کارهای اولیه کینگ کریمسون. آنها به شما نشان می دهند که برای متال بودن خلق فضای تاریک کافی ست و نیازی ندارد حتما آن فضا با گیتار ایجاد شود. Insurgentes تاثیر گرفته از عشقم به موسیقی پست پانک دهه 80 بود و من از Joy Division و The Cure که در آن زمان گوش می کردم تاثیر گرفته بودم. اما در آلبوم جدید عشق من به موسیقی پراگرسیو دهه 70 با رویکردی به راک و Jazz کاملا نمایان است. مهمترین نکتهء این آلبوم همین خواهد بود که هنرمندان موسیقی Jazz برایتان راک می نوازند.»

استیون ویلسون با این آلبوم دوباره تاکید می کند که نظیرش در موسیقی راک پیدا نمی شود و همچنان آماده است تا مخاطبینش را غافلگیر کند.

Radiohead – The King Of Limbs

به گمانم اگر بخواهم Radiohead را به شما معرفی کنم، به سطح و درک موسیقی شما توهین کرده ام! ریدیوهد، نماد موسیقی بریتانیا و مظهر مطلق خلاقیت و نبوغ در ترکیب اصوات و مفاهیم است. گروهی که وقتی اولین آلبومش در سال 1993 با عنوان Pablo Honey به بازار اومد با شکست مواجه شد و این شکست دلیل ساده ای داشت: هنوز کسی درک و شعور ِ فهمیدن ریدیوهد را نداشت. هنوز گوش مخاطب با ترانه های عجیب و موسیقی حیرت انگیز Thom Yorke آشنا نبود. چند سالی طول کشید تا ریدیوهد تبدیل شد به یکی از قدرتمندترین، تاثیرگذارترین و شگفت انگیز ترین گروه های تاریخ موسیقی راک. موسیقی شلوغ آلبوم اول در نهایت منجر به شکل گیری ساده ترین شکل موسیقی الکترونیک راک شد. آنها با ساده سازی و حذف کردن هر جزئی که بنظرشان زیادی می آمد، به ترکیب فوق العاده از اصوات رسیدند که در کنار ترانه های پیچیدهء تام یورک، شکل منحصر بفردی از موسیقی اکسپریمنتال را ارائه می داد. حالا ریدیوهد پس از گذشت 4 سال از آخرین آلبومش (In Rainbows در سال 2007) امروز هشتمین آلبوم خود با عنوان The King of Limbs را منتشر کرد.

آلبوم جدید مانند همیشه توسط Nigel Godrich تهیه شده است. گادریچ با وجود همکاری با هنرمندانی نظیر پل مک کارتنی، Travis، Beck، U2، R.E.M، ناتالی ایمبروگلیا و بسیاری هنرمندان دیگر، به واسطهء همکاری مستمر با ریدیوهد به «عضو ششم» این گروه معروف است. در این آلبوم گادریچ علاوه بر تهیه کنندگی مسئولیت میکس را نیز بر عهده داشته است. در حال حاضر آلبوم جدید با فرمت MP3 و WAV برای فروش عرضه شده و CD آن به فاصله 40 روز در تاریخ 28 مارس منتشر خواهد شد. این را هم بدانید که در تاریخ 9 می نسخهء هیجان انگیزی تحت عنوان Newspaper Edition از این آلبوم منتشر خواهد شد که حاوی دو صفحه Vinyl (صفحات موسیقی که بالاترین کیفیت ممکن برای ضبط صدا را دارند) با جلد Record Sleeve (نوعی خاص و ویژه برای کاور کردن صفحات Vinyl)، چند تصویر در ابعاد بزرگ، 625 قطعه عکس کوچک و یک عدد CD منتشر خواهد شد که در یک بسته بندی از جنس پلاستیک oxo-degradable به تعداد محدود به بازار خواهد آمد.

خبر انتشار آلبوم جدید 4 روز پیش (14 فوریه) در سایت ریدیوهد قرار گرفت و طرفدارانش را غافلگیر کرد. این غافلگیری وقتی بیشتر شد که با وجود آنکه در سایت روز 19 فوریه به عنوان تاریخ انتشار عنوان شده بود، در آخرین لحظات تصمیم گرفته شد که آلبوم یک روز زودتر و در تاریخ 18 فوریه منتشر شود. به احتمال زیاد عنوان آلبوم اشاره دارد به درخت بلوطی که در جنگل سیورنک واقع در ویلتشایر است و گفته می شود در حدود 1000 سال عمر دارد.

آلبوم با Bloom آغاز می شود. آهنگی عجیب با پرکاشن عجیب، با تناوب عجیب پیانو و نالهء عجیب تام یورک. بله! آلبوم عجیب آغاز می شود. فضای ارکستری آهنگ در کنار وهم موجود در صدای یورک نوید چیزی را می دهد که یک مرحله کامل تر از فضای آلبومهای قبلی ست.

آهنگ دوم، Morning Mr. Magpie، با نوایی آفریقایی و ترکیب شده با گیتار بلوزراک در فضایی کاملا انگلیسی ارائه می شود. یورک غوغا می کند «تو اینجا اعصاب می زنی! اعصابم را می دزدی! پسش بده!» موسیقی با وجود بیتهای (Beat) های خاص خودش گمراه کننده است، درست همان چیزی که از ریدیوهد انتظار می رود.

آهنگ سوم، Little by Little، بنظر می رسد این آلبوم می خواهد حالات مختلف پرکاشن را به ما نشان بدهد. موسیقی کانتری با فرم خاصی از موسیقی جز ترکیب شده و روی پرکاشن متفاوت آهنگ می نشیند. یورک اینبار با صدایی غیرطبیعی می خواند «من چه مزاحمم و تو چه آزاردهنده ای» . در این آهنگ است که می فهمید ریدیوهد اینبار بجای حمله کردن، فریفتن را انتخاب کرده است.

آهنگ چهارم، Feral، یک آهنگ اینسترومنتال که با موسیقی جز ملایم و نوای پرکاشن آفریقایی آمیخته شده است.

آهنگ پنجم، Lotus Flower، اولین سینگل آلبوم که میوزیک ویدئوی آن نیز منتشر شده است. آهنگی فوق العاده که در آن بیس گیتار با ظرافت کامل از شما دلبری می کند و مانند زنی زیبا با اقتدار درامز به رقص در می آید. صدای یورک تمیز و شیرین است » آزادت خواهم کرد». این آهنگ می تواند بهترین آهنگ آلبوم باشد، چون ریدیوهد روی آن تاکید کرده است.

آهنگ ششم، Codex، با پیانویی حساس، با صدای شیپور و ارکستری که در دور دست می نوازد و انگاری دزدکی در آهنگ سرک می کشد. اینجا صدای یورک شیرین و مهربان است، او ما را به شیرجه زدن در آب پاک دعوت می کند و می گوید » هیچ کسی آسیب نمی بیند» انگار دنیا به آخر رسیده و ریدیوهد بر بلندای کوهی ایستاده و نوید یک زندگی تازه را می دهد.

آهنگ هفتم، Give Up the Ghost، مرثیه ای برای پایان جهان است. گیتار آکوستیک در اختیار صدای یورک است که می گوید «به من صدمه نزن»، درست مانند پیرمرد موسیقی گاسپل که خسته و تنها نشسته و ناله می کند. یورک به ما برخواستن را پیشنهاد می کند و خودش را در آغوش شما می اندازد.

آهنگ هشتم، Separator، آخرین آهنگ آلبوم، انگار قرار است در پایان ارائهء آلبوم به شما شب بخیر بگوید. بیس مانند مرد عاقلی است که روی نیمکت نشسته و کودک شیطانش (گیتار الکتریک!) به پارک آورده تا به همه جا سرک بکشد. صدای خواب آلود یورک که می خواند «بیدارم کن!» یک پایان خارق العاده برای یک آلبوم خارق العاده است.

لینک دانلود را در قسمت دیدگاه ها پیدا می کنید.

بعد نوشت: یک لحظه آلبوم را فراموش کنید! باور کنید که ویدئو کلیپ Lotus Flower می تواند شما را دیوانه کند. یورک بی نظیر است، تکرار نشدنی ست، یگانه است. با آن پلک افتاده و ته ریش و کلاه سیاه و پیراهن سفید برای شما چنان رقص مریض و مریض و مریضی می کند که باورتان نمی شود، میخکوب می شوید و درونتان جشنی برگزار می شود. این کلیپ استثنایی را گارث جنینگز ساخته است. همان کارگردان خوش ذوقی که پیش از این Jigsaw Falling into Place و N.u.d.e را ساخته بود. تام یورک در یک فضایی انباری گونه یکه و تنها با موسیقی دیوانه وار می رقصد. او اصلا سعی نمی کند که لب زدنش با آهنگ هماهنگ باشد. کاملا برای خودش است، مجنون و دیوانه! طراح رقص، وین مک گریگور، که سابقهء درخشانی در طراحی رقصهای مدرن برای اپرا و تئاتر و دریافت بیش از 10 جایزه معتبر در این زمینه را دارد، از فیزیک و کاراکتر یورک به بهترین شکل ممکن استفاده کرده و او را همانطوری که از او انتظار می رود به بیننده نشان می دهد. یورک در حال رقص نیست، رقص در حال یورک است!! …این کلیپ باورنکردنی را از دست ندهید.

بعدنوشت 2: (90/01/27) طی نظرسنجی در صفحهء فیس بوک وبلاگ، از 31 شرکت کننده 54% آلبوم را عالی، 35% آلبوم را متوسط و 9% آلبوم را ضعیف توصیف کرده اند.

65daysofstatic – Crash Tactics

گروه انگلیسی 65daysofstatic جزو اون دست گروه ها هست که با شنیدن موسیقیش بهت زده میشین! کار اونها ترکیبی از Post Rock و Math Rock (این سبک همون Experimental Rock هست، منتها ریتمیک!) هست که به شکل زیبایی با Electronica آمیخته شده و به نوعی از موسیقی Instrumental رسیده که شاید نتونین با هیچ گروه دیگه ای مقایسه اش کنین. اونها تا به امروز 4 آلبوم منتشر کردن که آخرین اونها برای آوریل سال 2010 به اسم We Were Exploding Anyway هست که تونست از Rock Sound امتیاز 8 از 10 و از Rockmidgets نمره 5 از 5 رو دریافت کنه و بنظرم جزو بهترین آلبوم امسال هست. البته یک ماه قبل از انتشار این آلبوم، یه EP به اسم Weak4 منتشر شد که حاوی 4 آهنگ بود که آهنگ Weak4 از اون بعدا توی آلبوم سال 2010 قرار گرفت.

حالا به تازگی یه Single منتشر شده تحت عنوان Crash Tactics که حاوی 2 آهنگ است. آهنگ اول تحت همین عنوان Crash Tactics که آهنگ دوم آلبوم We Were Exploding Anyway هست و آهنگ دوم تحت عنوان After San Francisco. امید که لذت ببرین.

دانلود مجموعه Crash Tactics از 65daysofstatic

Porcupine Tree – The Incident

 

بردیا برجسته نژاد : (( علامتی وجود دارد با عنوان » پلیس – حادثه » که هر کس با رسیدن به آن از سرعت ماشین خود می کاهد تا حادثهء رخ داده را تماشا کند … پس از آن این فکر به ذهن من هجوم آورد که «حادثه»  (Incident) ، کلمه ای بسیار منفصل برای خطاب چیزی ویرانگر و آسیب زا ، برای مردم درگیر با آن است . سپس احساسی داشتم که روح فردی که در تصادف کشته شده است وارد ماشین من می شود و در کنار من می نشیند . کنایهء چنین عبارت سردی برای چنین حادثه های متزلزلی در من ایجاد شد و شروع کردم به گشتن در بین حادثه هایی که در رسانه ها و اخبار منتشر شده است . در مورد آزار و اذیت دختران جوان در کلیسایی واقع در تگزاس نوشتم . در رابطه با تهدید فردی توسط همسایه اش ، یافتن جسدی شناور در رودخانه توسط افرادی که مشغول ماهی گیری بودند و چند مورد دیگر . هر آهنگ از زبان اول شخص نوشته شده است و سعی در انسانی کردن گزارشات منفصل رسانه ها را دارد .  ))

این صحبتهای استیون ویلسون در خصوص انتشار دهمین و تازه ترین آلبوم مشهور ترین گروه Progressive Rock حال حاضر دنیا ، Porcupine Tree تحت عنوان The Incident می باشد . این آلبوم بطور رسمی در تاریخ 11 سپتامبر 2009 (هفته دیگر) در آلمان و با 4 روز تاخیر در روز 15 سپتامبر در آمریکا و اروپا منتشر خواهد شد .

این آلبوم شامل دو CD می باشد : CD اول مشتمل بر 14 آهنگ که بصورت Non-Stop ضبط و تهیه شده است . ترکیبی فوق العاده و اعجاب انگیز . موسیقی جادویی Porcupine Tree این بار با خمیر مایهء Progressive Metal ظاهر شده است : کمی خشن تر و اندکی سنگین تر . عنوان بندی آهنگها به شکلی است که بطور کاملا واضحی به مخاطب می فهماند نباید آهنگی را از میان فهرست بصورت تصادفی انتخاب و گوش کند ! . آهنگها تو در تو و در هم تنیده شده اند . باید آلبوم از ابتدا تا انتهای آن شنیده تا فهمیده شود . جدا از موسیقی Progressive می تواند ردی از علاقه مندی دیگر استیون ویلسون ، یعنی موسیقی Ambient ، را بطور آشکار در این آلبوم مشاهده نمود . CD  دوم مشتمل بر 4 آهنگ ساخته شده توسط شخص استیون ویلسون می باشد . موسیقی حیرت انگیر و تا حدودی متمایز از کارهای گروه Porcupine Tree . بنظر می رسد اگر Porcupine Tree را تقطیر و خالص کنی ، به آثار ویلسون می رسی . بدین معنی که آثار ویلسون کاملا خالص است که به تنهایی انسان را سیراب می کند . اما چاشنی Porcupine Tree طعمی متفاوت و باز هم استثنایی را عرضه می کند .

باید این آلبوم را چندین بار ، از ابتدا تا انتها ، شنید . شاید بتوان به عمق آن پی برد ! .

پ.ن : در حال حاضر که این رو دارم مینویسم دارم به این آلبوم برای بار دوم بصورت بی وقفه گوش میدم . بله ! عالیه ! … اما متاسفانه لینکی که بشه اینجا گذاشت رو پیدا نکردم و خودم هم نمیتونم آپلودش کنم . اگه دوستان کسی لینک پیدا کرد بذاره اینجا که بقیه هم بتونن استفاده کنن .

پ.ن 2 : لینکهای دانلود رو دوستان تو قسمت کامنت گذاشتن . میتونین تا دیر نشده استفاده کنین .