بهترین‌های 2016 از نگاه آل‌ب‌و‌م – 2

بردیا برجسته نژاد: فهرست امسال نسبت به سال‌های گذشته یک فرق دیگر نیز دارد، و آن هم این است که تنوع ژانرها به مراتب نسبت به قبل کمتر شده است. این البته معنی‌اش این نیست که متنوع گوش نداده‌ام، بلکه دیگر بعضی ژانرها مثل سابق آن طور که باید به دلم نمی‌چسبند. بگذریم. ادامه فهرست را بخوانید.

(26 تا 30)          (21 تا 25)          (16 تا 20)          (11 تا 15)          (6 تا 10)          (1 تا 5)

25
Avantasia – Ghostlights

وقتی می‌گویم «اوانتشیا» یک «پروژه»‌ی منحصر بفرد از خواننده و آهنگساز گروه Edguy است، یک وقت برداشت‌تان از پروژه، ساخت یک واحد مسکونی یا یک پل یا یک تونل نباشد! پروژه‌ی اوانتشیا در حد بنا نهادن یک دنیاست! او با هر آلبومش جهانی را خلق می‌کند که دنیایی در ادامه‌ی آلبوم قبلی، اما باشکوه‌تر و هیجان‌انگیزتر، است. همین نکته که بدانید در این آلبوم ده خواننده‌ی صاحب نام موسیقی متال حضور دارند، یعنی اینکه با یکی از بهترین آلبوم‌های پاورمتال امسال، نه!، با یکی از بهترین آلبوم‌های پاور متال زندگی‌تان مواجه هستید. شاید بهترین توصیف همانی باشد که خود «توبیاس سامت» در مورد آلبومش گفته است: «سفری در 12 بخش، با 12 تصویر، 12 رویا و 12 بازتاب از حقیقت. هدف آن بوده که هر آهنگ به طور مستقل مفهوم خود را داشته باشد، و در عین حال در کنار هم یک داستان کلی را بازگو کنند» چنین آثاری‌ پرقدرتی‌ هستند که باعث می‌شوند نام پاور متال برازنده‌ترین اسم برای این ژانر باشد.

24
Airbag – Disconnected

بعید می‌دانم گروه تازه کار پراگرسیوی وجود داشته باشد که به اندازه «ایربگ» دل ما طرفداران پورکوپاین تری و شما طرفداران پینک فلوید را برده باشد! آلبوم آخر آنها شاید از نظر خیلی‌ها یک عقب گرد نسبت به آثار گذشته باشد. اما این آلبوم نیز مانند آثار قبلی آنها برای من ارزش ویژهای دارد. موسیقی آنها دقیقاً مصداق بارز از دل برآید و بر دل بنشیند است! باید بپذیریم که در اکثر مواقع عامل احساس در موسیقی پراگرسیو راک به حاشیه رفته است و آنقدر که تکنیک‌های گوناگون و سازبندی و آهنگسازی و نوازندگی و لیریکس پر مفهوم و هزاران چیز دیگر که جنبه‌های دیگری را پررنگ می‌کند، احساس حرف خاصی برای گفتن ندارد. اما ایربگ پر از احساس است! احساسی ساده و همه فهم، بیشتر اجتماعی و کمتر عاشقانه، با وکالی که غمگین است، سولوی گیتاری که گریان است و حتی بیشتر از وکال حرف برای گفتن دارد. این اثری پر از روح، پر از احساس، بدون چیزی نابجا، بدون پراکنده‌گویی، بدون حرف اضافه و در نهایت جذاب و دوست داشتنی است.

پیش از این آلبوم The Greatest Show on Earth از ایربگ را در جایگاه 4 بهترین آلبوم‌های سال 2013 (+) و آلبوم All Rights Removed  از این گروه را در جایگاه 21 بهترین آلبوم‌های سال 2011 قرار داده‌ام (+).

23
Gojira – Magma

اگر بخواهم آخرین آلبوم گروه فرانسوی «گوجیرا» را در یک کلام توصیف کنم، واژه‌ای مناسبتر از گردن‌کلفت برای آن به ذهنم نمی‌رسد! موسیقی آنها جان می‌دهد برای فضاسازی یک کارگاه با کار سنگین، آهنگری، ریخته‌گری، یا هر چیزی شبیه آن، یک تعداد کارگر درشت هیکل و کثیف و روغنی، که اخم کرده‌اند، پتک می‌زنند و در عین حال به فکر فرو رفته‌اند. اشتباه نکنید! این یک آلبوم خشن و بداخلاق نیست! بلکه اثری تمام و کمال در ژانر پراگرسیو متال است که به شکلی استثنایی تنه به موسیقی گروو و ترش متال می‌زند، ریف‌ها و ریتم‌ها و ساختار را از آنها قرض می‌گیرد، تا حدی که حتی به گفته‌ی خودشان تاثیر موسیقی گروه اسطوره‌ای پنترا نیز بر آهنگها کاملا مشهود است (توجه کنید به آهنگ Stranded). با این حال، با تمام هیجان و سر و صدایی که گوجیرا در آخرین اثر خود تولید می‌کند، اما لیریکس به نسبت غمگین‌تر، احساسی‌تر و خسته‌تر از گذشته است. این آلبوم با شما کشتی می‌گیرد و در طول 44 دقیقه چندین بار شما را خاک می‌کند.

22
The Album Leaf – Between Waves

برای من «جیمی لاوال» و پروژه‌اش «آلبوم لیف» پدر موسیقی پست راک به حساب می‌آید! با او بود که با این ژانر آشنا و عاشقش شدم. او اما همیشه با همه فرق داشته و دارد و این آلبوم آخرش حتی متفاوت‌تر از گذشته است. در این اثر او پست راک را گرفته، چلانده، عصاره‌اش را با الکترونیک ترکیب کرده و ادویه‌ی امبینت زده، و معجونی ساخته که در آن نه از غم و درد و تیرگی و خستگی نهفته در پست راک خبری است، نه نظم کسل کننده‌ی الکترونیک و نه فضاسازی جعلی و بی‌حساب و کتاب امبینت! موسیقی او در این آلبوم هم مثل همیشه ساده است و مثل همیشه در روح و روان شنونده نفوذ می‌کند، لانه می‌سازد، جا خوش می‌کند و حال خوب به ارمغان می‌آورد. وقتی قرار است چیزی از او بشنویم، خیال‌مان راحت است که با چیزی بین خوب و عالی مواجه خواهیم شد. و این آلبوم یکی از آن آثار عالی او به شمار می‌رود.

21
Obscure Sphinx – Epitaphs

می‌دانید پروژه‌ی «آبسکیور اسفینکس» با چه هدفی بوجود آمده؟ «دست شنونده را بگیرد، او را تا مرز جنون ببرد، همه چیز را نشانش بدهد، و او را سالم بازگرداند». وقتی به موسیقی آنها گوش می‌کنم، احساسم این است که من یک زمین هستم و آبسکیور اسفینکس یک تراکتور! که افتاده به جانم و سر تا پایم را شخم می‌زند، زیر و رو می‌کند، زخمی می‌کند، و در نهایت چیزی باقی می‌گذارد که آماده‌ی باروری هر گونه بذر‌ است! خشم یا آرامش، جنون یا تفکر، اندوه یا سرخوشی، فرقی نمی‌کند، آنها با موسیقی عجیب خود هر بار من را پشت و رو می‌کنند. آلبوم جدیدشان یک اثر درخشان دیگر در ژانر اسلاج متال، آن هم با هارش فیمیل وکالیست جذابشان است. این آلبوم به کسی رحم نمی‌کند!. این دیگر از آن تراکتورهاست که چنان به عمق می‎‌زند که در نهایت احساس می‌کنید جسم و جان‌تان را مشت و مالی حسابی داده‌اند و در نهایت، شما هستید که بی‌حال و خوشحال، خستگی در رفته، با کلی احساس عجیب و غریب باقی مانده‌اید.

پیش از این آلبوم Anaesthetic Inhalation Ritual از آبسکیور اسفینکس را در جایگاه 2 بهترین‌های سال 2011 قرار داده‌ام. (+)

…ادامه دارد.

Save

Save

Save

Save

Save