آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی سی و چهارم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016. این آخرین بسته‌ی آلبوم‌های معرفی شده در سال 2016 است. منتظر معرفی 30 آلبوم برتر سال 2016 باشید!

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

The Weeknd – Starboy

«پسر مشهور» عنوان سومین آلبوم هنرمند کانادایی ژانر آر اند بی، «ویکند»، محصول 2016 است. این آلبوم به فاصله‌ی حدوداً یک سال از اثر قبلی این هنرمند منتشر شده است. اینطور که بنظر می‌رسد او یک چرخشی نسبتاً ریز اما تاثیر گذار در موسیقی خود داشته و کمی بیشتر به سمت موسیقی پاپ چرخیده است، با ذکر این نکته که این چرخش تا حدودی موثر بوده و موسیقی او بنظرم کمی جذابتر از آثار قبلی‌اش از آب در آمده است. در این آلبوم سه هنرمند صاحب نام در سه آهنگ مختلف با او همکاری داشته‌اند: کندریک لامار، دفت پانک و لانا دل ری (پیش از این ویکند در اولین آلبوم خود در یک آهنگ با دل ری همکاری داشته است). ویکند برای معرفی و تبلیغ آلبوم خود یک فیلم کوتاه 12 دقیقه‌ای نیز منتشر کرده که برای موسیقی آن از آهنگهای همین آلبوم، به ویژه سه آهنگی که سه هنرمند مهمان دارد، استفاده شده است. نتیجه آنکه: اگر این ژانر به کارتان می‌آید، آلبوم بدی نیست.

Martha Wainwright – Goodnight City

«شب بخیر شهر» عنوان هفتمین آلبوم هنرمند پاپ فولک کانادایی، «مارتا وینرایت»، محصول 2016 است. خانواده‌ی وینرایت شهرت خاصی در دنیای موسیقی فولک دارند. پدر، مادر، برادر، خواهر ناتنی، عمو و همسر مارتا وینرایت همگی از ستارگان موسیقی فولک کانادا به شمار می‌آیند. در آخرین آلبوم وینرایت هنرمندان و چهره‌های شاخصی به اشکال مختلف در کنار او حضور دارند: مریل گاربوس (رمان نویس)، بث اورتون (هنرمند فولک انگلیسی)، گلن هنسارد (هنرمند فولک ایرلندی، رهبر گروه‌های The Frames و The Swell Season)، مایکل آنداژ (شاعر و رمان نویس) و چند نفر از اعضای خانواده‌ی وینرایت. با توجه به اصلیت این هنرمند که برای کبک کانادا است، چند ترک فرانسوی نیز در آلبوم گنجانده شده است. من تمام آلبومهای مارتا وینرایت را گوش نکرده‌ام، اما در بین همین سه چهار آلبومی که شنیده‌ام بنظرم این غیر جذابترین اثر این هنرمند است! ملودی‌های حوصله‌سربر و وکالی که تلاش می‌کند کمی فولک و کمی جز باشد و بین این دو معلق باقی می‌ماند. این را هم اضافه کنم که روفس وینرایت، برادر مارتا، هم امسال یک آلبوم عجیب منتشر کرده، به مناسب چهارصدمین سال درگذشت شکسپیر و تعدادی از سوناتهای او را با هنرمندان گوناگون اجرا کرده است. البته که من این آلبوم را نشنیده‌ام! نتیجه آنکه: بیایید بیخیال مارتا بشویم و برویم برادرش را گوش کنیم!

Blueneck – The Outpost

«پاسگاه مرزی» عنوان هفتمین آلبوم گروه پست راک انگلیسی، «بلونک»، محصول 2016 است. موسیقی آنها به شکل کاملا واضحی تاثیر گرفته از بزرگانی نظیر سیگوروس، گادسپید یو بلک امپرور و موگوای است و با وجود آنکه تقریباً چیز منحصر بفرد و خاصی از خود ارائه نمی‌کنند، اما می‌توان آنها را جزو تمیزترین، عمیق‌ترین و تا حدودی غمگین‌ترین پست راکهای همراه با وکال دانست. ملودیهای عموماً تاریک همراه با وکال نجواگونه‌ و خسته‌ی دانکن آتوود باعث می‌شود که هر لحظه‌تان حال و هوای عصر جمعه را پیدا کند! تنها تفاوت آلبوم جدیدشان با آثار قبلی این است که سینتی سایزر به مراتب پررنگ‌تر از گذشته در آن بکار رفته است. نتیجه آنکه: از غم نهفته در این آلبوم لذت ببرید.

Sting – 57th & 9th

«پنجاه‌وهفتمین و نهمین» عنوان دوازدهمین آلبوم انفرادی اسطوره‌ی انگلیسی، «استینگ»، محصول 2016 است. این اولین آلبوم راک استینگ بعد از گذشت 13 سال به شمار می‌آید. در طول این مدت او علاقه‌ی ویژه‌ای به موسیقی کلاسیک از خود نشان داد و سه آلبوم در این ژانر منتشر کرد. آلبوم قبلی او نیز بیشتر حال و هوای موسیقی جز و بلوز داشت و حالا او در جدیدترین اثر خود به ریشه‌های قدیمی‌اش، موسیقی راک، بازگشته است. سه آهنگ این آلبوم به نسبت آثار شاخص‌تری در مقایسه با کل آلبوم هستند: آهنگ 50هزار که به نوعی ادای احترامی به درگذشتگان سال 2016، دیوید بوئی، پرینس، گلن فری و لمی است، آهنگ انشالله که با تم شرقی و دعاگونه‌ی خود همینطور در کانالهای ایرانی تلگرام دست به دست می‌شود، و آهنگ صندلی خالی که از دزدیده شدن و قتل ژورنالیست آمریکایی، جیمز فولی، به دست داعش الهام گرفته است. با وجود آنکه این آلبوم را نمی‌توان چندان اثر ویژه‌ای در آثار استینگ به شمار آورد، اما شنیدن صدای مجدد او برای طرفدارانش لذت بخش است. نتیجه آنکه: به استینگ احترام بگذارید و این آلبوم را گوش کنید.

iLiKETRAiNS – A Divorce before Marriage

«طلاق قبل از ازدواج» عنوان جدیدترین اثر گروه پست راک انگلیسی، «آی لایک ترینز»، محصول 2016 است. این اثر یک آلبوم جدید از این گروه نیست، بلکه موسیقی فیلمی به همین عنوان در رابطه بافعالیت این گروه است. نکته جالب اینکه چند وقت پیش این گروه قرارداد خود با کمپانی ضبط موسیقی‌اش را از دست داد. دو کارگردان جوان به نامهای مت هاپکینز و بن لنکستر تصمیم گرفتند که از زندگی آنها فیلمی را تهیه کنند که در نهایت این فیلم سه سال زندگی پنج عضو گروه را دنبال می‌کند. تمام پول صرف شده برای این پروژه از کمکهای طرفداران آنها تهیه شده است. آنها در یک فراخوان آنلاین ابتدا رقم 16هزار، سپس 20هزار و در نهایت 25هزار پوند را به عنوان هدف تعریف کردند و تا به امروز موفق شده‌اند نزدیک به 29هزار پوند جمع آوری کنند. موسیقی این فیلم، که تماماً توسط این گروه تهیه شده است، کمی بیش از اندازه آرام و وارفته است و احتمالاً از آنهایی‌ست که جذابیت اصلی خود را روی تصاویر به همراه دارد. نتیجه آنکه: ترجیحاً برویم فیلم را ببینیم که موسیقی را هم بشنویم.

آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی سی و دوم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Caspian – Castles High, Marble Bright

«قلعه‌ها بلند، مرمر روشن» یا یک همچنین چیزی عنوان مجموعه‌ای شامل دو ترک از گروه پست راک آمریکایی، «کاسپین»، محصول 2016 است. آخرین آلبوم آنها سال گذشته با موفقیت چشمگیری همراه بود. چند تور مختلف، بیش از 50 اجرا در آمریکا، چند اجرا در چین و تایوان و اولین اجرای گروه در ژاپن، و این در حالی بود که بلیت‌های اکثر اجراها در همان چند ساعت اول به طور کامل خریداری شد. اثر جدید آنها در اصل با یک فیلم کوتاه همراه است که آن را می‌توانید در یوتیوب ببینید. همچنین آنها در اولین اجرای زنده‌ی این آهنگ، آن را بعنوان آخرین ترک در کنسرتی که بمناسبت ده ساله شدنشان برگزار شده بود اجرا کردند. نتیجه آنکه: این فقط یک مجموعه با دو آهنگ است، در دریای آثار این گروه هم چندان اثر شاخصی نیست، اما شنیدنش حس و حال خاص خود را دارد.

Stars as Lights – Constellations

«صور فلکی» عنوان سومین آلبوم پروژه‌ی تک نفره‌ی هنرمند ناشناس فنلاندی ژانر امبینت و پست راک، «استارز از لایتس»، محصول 2016 است. خود این هنرمند بهترین توصیف را در یک جمله‌ از موسیقی خود دارد: موسیقی بکگراند برای لحظات زیبای زندگی. واژه‌ی بکگراند شاید کلیدی‌ترین برچسب برای موسیقی این هنرمند باشد. موسیقی او، چه در گذشته و چه در آلبوم جدید، نه قدرت خاصی دارد و نه پیچیدگی عجیب و غریبی را ارائه می‌کند. این آلبوم جان می‌دهد برای آنکه در یک روز روشن و آفتابی، که نور خودش را پخش کرده روی شما، در بکگراند پخش و تبدیل به موسیقی متن لحظاتتان شود. این را هم بگویم که از آن جهت به او لقب هنرمند ناشناس را داده‌ام که تعداد شنوندگانش در سایت لست اف ام، بعد از انتشار سه آلبوم، هنوز به هزار نفر نرسیده است. نتیجه آنکه: این بنده خدا را به هزار نفر برسانید!

Esben and the Witch – Older Terrors

«وحشتهای قدیمی‌تر» عنوان چهارمین آلبوم گروه باور نکردنی انگلیسی، «اسبن اند د ویچ»، محصول 2016 است. باور کنید که این گروه باور نکردنی‌ست! وقتی اجرای زنده‌ی آنها را در سال 2011 در فستیوال راک ان کک دیدم، زمانی که به تازگی اولین آلبومشان را منتشر کرده بودند، هیچوقت فکر نمی‌کردم که روزی تبدیل بشوند به یکی از دوست داشتنی‌ترین گروه‌هایی که می‌شناسم. موسیقی آنها از اولین آلبوم تا به امروز دستخوش تغییرات حیرت انگیزی بوده است. حالا دیگر آنها را می‌توان سردمدار موسیقی گاتیک پاپ یا به قول خودشان «نایتمر پاپ» دانست. آلبوم به آلبوم موسیقی آنها پخته‌تر، قوی‌تر، جذابتر و تاثیرگذارتر و صدای ریچل دیویس روح‌نوازتر، جادویی‌تر و رویایی‌‌تر می‌شود. آلبوم جدیدشان یک تفاوت بزرگ با آثار قبلی‌شان دارد و آن هم اینکه تنها چهار ترک در آن گنجانده شده که هر چهارتای آنها مدت زمانی بیشتر از ده دقیقه دارند. همه چیز سر فرصت است! فضاسازی‌ها، عروج و فرودها، وکال و در کل همه چیز کاملاً آزادانه و بدون محدودیت زمانی ساخته و پرداخته می‌شوند و در کنار هم یک آرام‌پزی را تشکیل می‌دهند که با شنیدنش، بدون آنکه متوجه بشوید، در زمانی نسبتاً طولانی پخته می‌شوید! نتیجه آنکه: لعنتی‌ها! همین حالا بروید پخته بشوید!

Michael Bublé – Nobody But Me

«هیچکس به جز من» عنوان نهمین آلبوم هنرمند ژانر سوئینگ و تردیشنال پاپ کانادایی، «مایکل بوبله»، محصول 2016 است. وقتی اولین ترک آلبوم را شنیدم بنظرم آمد که یک چیزی اشتباه شده است! این بیشتر شبیه موسیقی جوناس برادرز یا یک چیزی در همین مایه‌ها است! یک پاپ نسبتاً بیمزه که از بوبله بعید است. دومین آهنگ همان بوبله‌ی همیشگی بود. همان اجرای جذاب موسیقی پاپ قدیمی. ترک سوم دوباره ماجرایش متفاوت شد و البته بعد از آن باز همه چیز به حالت نرمال بازگشت! قضیه از این قرار است که ترک اول و سوم آلبوم از ساخته‌های خود بوبله است که معلوم نیست چرا اینقدر با ژانر همیشگی‌اش فرق دارد و باقی آهنگهای آلبوم مثل همیشه اجرای مجدد آثار مشهور بزرگان موسیقی سوئینگ، تردیشنال پاپ و وکال جز است. شاخص‌ترین وجه این آلبوم هم مثل همیشه توانایی بازی بوبله با صدای خود است. همچنین این آلبوم آهنگی دارد به اسم Someday که ساخته‌ی مگان ترینور است و با همکاری خود او نیز اجرا شده است. این تنها آهنگ اوریجینال در تاریخ فعالیت بوبله است که توسط او ساخته نشده است. نتیجه آنکه: چند ترک ناخالص را بیخیال شوید، آن آهنگهایی که سوئینگ یا تردیشنال پاپ هستند، فوق العاده‌اند.

Crippled Black Phoenix – Bronze

«برنز» عنوان نهمین آلبوم سوپر گروه استثنایی موسیقی پراگرسیو، «کریپلد بلک فونیکس»، محصول 2016 است. پیش از این آنقدر از این گروه و آثارش صحبت کرده‌ام که دیگر نیازی به توصیف مجدد آنها نیست. جدیدترین اثر آنها (که نمی‌دانم چرا هنوز اسمش در ویکی پدیا اضافه نشده است) یک تفاوت بسیار شاخص با آثار قبلی آنها دارد و آن هم وکال به شدت پررنگ و پراهمیت در تقریباً تمامی آهنگهاست. پیش از این شاید آن چیزی که خیلی اهمیت داشت موسیقی اعجاب انگیز آنها و اجرای کم نظیرشان بود و وکال همیشه به عنوان تزئین بعضی از آهنگها در گوشه‌ای حضور داشت. اما در آلبوم جدید وکال، اهمیت صد چندان پیدا می‌کند. این آلبوم توانسته نظر منتقدین را نیز به خود جلب کند. مجلات پاورپلی، گوست کالت و ساوندسکیپ امتیاز 9 از 10 را برای آن در نظر گرفته‌اند و مجلات نیونویز و هوی‌پاپ نیز به آن امتیاز 4 از 5 را داده‌اند. نتیجه آنکه: شاهکار دیگری از این گروه را حتماً تجربه کنید.

آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی بیست و هشتم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Alcest – Kodama

«کوداما» عنوان پنجمین آلبوم گروه پست متال فرانسوی، «آلسست»، محصول 2016 است. آنها در آلبوم قبلی تا آنجا که توانسته بودند از موسیقی پست متال فاصله گرفته و به پست راک نزدیک شده بودند: ملودی‌های عمدتاً آرام همراه با سافت وکال در بعضی از آهنگها. حالا و در آلبوم جدید آلسست دوباره، البته نه به اندازه‌ی قبل، به سمت موسیقی پست متال بازگشته است. هارش وکال، آن چیزی که عمدتاً در ژانر بلکگیز می‌شنویم، در این اثر نقش پررنگی را ایفا می‌کند. عنوان آلبوم، کوداما، در فرهنگ بومی ژاپن به معنای روحی‌ست که در درختها ساکن می‌شود و آلسست برای ساخت این اثر از فیلم «شاهزاده مونونوکه»، اثر هنرمند مشهور ژاپنی، «هایائو میازاکی»، الهام گرفته است و در کل می‌توان آن را بعنوان یک کانسپت آلبوم در خصوص تقابل جهان طبیعی و دنیای انسان‌ها دانست. نتیجه آنکه: این یک اثر تمیز، زیبا، پیچیده، جذاب، سیاه و دوست داشتنی است. تجربه‌اش کنید.

Poets of the Fall – Clearview

«دید واضح» عنوان هفتمین آلبوم گروه فنلاندی، «پوئتس آو د فال»، محصول 2016 است. من چندان این گروه را منظم پیگیری نکرده‌ام و به گمانم تک و توک آلبوم‌های آنها را از دست داده‌ام. چیزی که از آنها در ذهن من ثبت شده بود، یک گروه شسته و رفته‌ی پست گرانج و در بعضی مواقع آلترناتیو راک بود که موسیقی نسبتاً خوبی داشت و می‌شد از شنیدن بعضی آهنگهایش لذت برد. تا اینکه این آلبوم جدید آفتابه را به تمام تصورات ثبت شده در ذهن من گرفت و همه را شست و ریخت دور و آن را با یک گروه پاپ راک بیمزه جایگزین کرد! البته این آلبوم هم چند آهنگی دارد که شنیدنشان خالی از لطف نیست، مخصوصاً آهنگهای ملایمی که صدای «مارکو سارستو» کنترل ماجرا را بر عهده گرفته است، اما آن هم فقط در ژانر پاپ راک. نتیجه آنکه: من که دوستش نداشتم. نتیجه‌گیری با خودتان.

Epica – The Holographic Principle

«قاعده‌ی هولوگرافیک» عنوان هفتمین آلبوم گروه مشهور هلندی ژانر سیمفونیک متال، «اپیکا»، محصول 2016 است. این گروه با محور قرار دادن این تفکر که جهان هستی یک هولوگرام است که بصورت دیجیتالی خلق شده، در طول یک سال، 27 آهنگ ساخت که هجده‌تای آن در آلبوم جدیدشان جا گرفت و باقی آثار منتظر انتشار در آینده شد. این آلبوم نیز یک اثر باشکوه و عظیم دیگر از این گروه دوست داشتنی‌ست که با وجود آنکه مدت زمان زیاد آن شاید کمی خسته کننده باشد، اما در نهایت تمامی آهنگها جذابیت خاص خود را برای شنیدن دارند. احساس می‌کنید که برای ساخت این آلبوم و ضبط آن ده‌ها نفر حضور دارند! همه چیز شلوغ است و در عین حال هر چیزی در جای خود قرار گرفته است. این آلبوم از دو سی‌دی تشکیل شده که به شکل کاملاً محسوسی هر کدام حال و هوای خاص خود را دارند. اولی فضایی سیمفونیک متال و دومی کاملاً آکوستیک. نتیجه آنکه: این شکوه و عظمت را تجربه کنید.

Riverside – Eye of the Soundscape

«چشم گوش سپار» عنوان به اصطلاح هفتمین آلبوم گروه مشهور پراگرسیو راک لهستانی، «ریورساید»، محصول 2016 است. این آلبوم در اصل یک آلبوم استودیویی مستقل به شمار نمی‌رود، بلکه از مجموع سیزده آهنگ آن که در دو سی‌دی پخش شده‌اند، تنها چهار ترک آن جدید هستند و مابقی بازنوازی، میکس، دمو و یا تغییر یافته‌ی آهنگهای قبلی آنها از آلبوم‌های گذشته‌شان است. همچنین این مجموعه آخرین اثری‌ست که گیتاریست درگذشته‌ی گروه، پیوتر گرودزینسکی، در آن حضور دارد. اصطلاح Soundscape یک چیزی شبیه Landscape است! با این تفاوت که آن چشم‌انداز تصویری معنی می‌دهد و این یکی چون اصطلاح فارسی برایش نمی‌توان یافت، واژه‌ی «گوش سپار» را برایش می‌گذارم. مشابه همان چشم انداز، ولی برای موسیقی است. وقتی موسیقی را گوش می‌کنیم، هر جزء آن، تغییر تمپوها، تغییر ملودی، منظره‌ای را در ذهن ما تداعی می‌کنند که از کنار هم قرار دادنشان نتیجه می‌گیرم که یک آهنگ زیباست یا نه. این را همان ساندسکیپ می‌گویند. اثر تازه منتشر شده‌ی ریورساید حال و هوایی کاملا متفاوت از قبل دارد. موسیقی پراگرسیو راک جای خود را داده است به الکترونیک و داون تمپو، با فضاهای بعضاً امبینت. مطمئن باشید که اگر ندانید این آلبوم اثر آنهاست، خالقش را با شنیدن نمی‌توانید تشخیص دهید. نتیجه آنکه: این گروه نیاز به توصیه کردن ندارد. خودتان تکلیف را می‌دانید!

The Seven Mile Journey – Templates for Mimesis

«الگوهای تقلید» عنوان چهارمین آلبوم گروه پست راک دانمارکی «سون مایل جورنی»، محصول 2016 است. موسیقی آنها چیز عجیب و غریب و هیجان انگیزی‌ست! در تمام آلبوم‌هایشان آنقدر با حوصله و با دقت و سر فرصت، آجر به آجر، همه چیز را روی هم می‌گذارند و از جز به کل و از هیچ به همه چیز می‌رسند که اشک مخاطب را از شوق و هیجان در می‌آورند. آلبوم جدید نیز از همین قانون پیروی می‌کند. آلبومی متشکل از تنها 5 ترک که مدت زمان دو تای آنها بیشتر از 20 دقیقه است! آهنگها به شکلی در مغز شما فرو می‌روند که بعد از گذشت مدت زمان طولانی و اتمام‌شان، هنوز شنیده می‌شوند! هنوز طنین‌شان در گوش‌تان زنگ می‌زند. موسیقی آنها سادگی و قدرت عجیبی دارد و آلبوم جدیدشان به اوج رسیدن این توانایی را به اجرا می‌گذارد. نتیجه آنکه: در این سفر هفت مایلی با آنها همراه شوید!

آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی بیست و هفتم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Cocoon – Welcome Home

«به خانه خوش آمدی» عنوان سومین آلبوم گروه دوست داشتنی پاپ فولک فرانسوی، «ککون»، محصول 2016 است. آلبوم اول آنها اثر نابود کننده‌ای بود. موسیقی آکوستیک حزن انگیزی که جان می‌داد با شنیدنش مدام آه بکشید و در افکار خود و غم آهنگ غرق شوید. آلبوم دومشان کمی متعادل‌تر، با آکوستیک کمتر، و حالا آلبوم سوم فضایی نسبتاً شاد و گرم دارد که تقریباً دنیای دیگری را پیش رویتان می‌گذارد. هرچند این آلبوم، با تم متفاوت خود، تقریباً چیزی شبیه ده‌ها اثر دیگر این ژانر است که شنیده‌ایم، اما باز هم شنیدن یک کار جدید از یک گروه دوست داشتنی لطف خاص خود را دارد. نتیجه آنکه: این را اگر خواستید بشنوید، اما آلبوم اولشان را حتماً گوش کنید.

Lost in Kiev – Nuit Noir

«شب سیاه» (به فرانسوی) عنوان دومین آلبوم گروه پست راک فرانسوری، «لاست این کی‌یف»، محصول 2016 است. سه سال پیش اشاره‌ی ظریفی به آنها کرده بودم، در زمانی که به همراه «Zero Absolu» یک ای‌پی مشترک منتشر کرده بودند. موسیقی آنها نافذ، رویایی، وهم گونه، جذاب و فوق العاده دوست داشتنی، برای تمام آنهایی که موسیقی پست راک را می‌پسندند، است و در این آلبوم جدید آنها، با وجود اینکه هنوز صاحب سبک نشده‌اند، اما نه یک سر و گردن، بلکه به اندازه‌ی یک هیکل از آلبوم قبلی بالاتر رفته‌اند. نتیجه آنکه: حواستان باشد! از این به بعد باید در کی‌یف هم گم بشوید!

Opeth – Sorceress

«عفریته» عنوان دوازدهمین آلبوم گروه مشهور پراگرسیو راک سوئدی، «اوپت»، محصول 2016 است. اینکه این گروه چقدر خوب است و چقدر کارش را بلد است را کار نداریم، اما این را می‌توان بعنوان بلاتکلیف‌ترین آلبوم اوپت تا به امروز معرفی کرد! هیچ چیز اصل بنظر نمی‌رسد! موسیقی گاهی پورکوپاین تری می‌شود، یک جاهایی به سمت الیس این چینز می‌رود، دوری در پراگرسیو چند دهه پیش می‌زند و همانطور سر در هوا باقی می‌ماند. مایکل آکرفلت آوازش گاهی خودش است! اما گوشه‌ای به استیون ویلسون می‌زند و حتی گاهی لین استیلی خدابیامرز را زنده می‌کند. نه ژانر آلبوم معلوم است و نه انسجام مشخصی در آن پیدا می‌شود. همیشه اوپت را وقتی مهربان می‌شود دوست داشته‌ام، اما این اوپت مهربان نیست! این اوپت خنگ و احمق است! نتیجه آنکه: این آلبوم برای هر کسی می‌تواند دوست داشتنی باشد، به جز برای آنهایی که اوپت را دوست دارند!

Archive – The False Foundation

«بنیاد اشتباه» عنوان یازدهمین آلبوم گروه تریپ هاپ / پراگرسیو راک انگلیسی، «آرکایو»، محصول 2016 است. برای من، مانند اکثر طرفداران ایرانی و قدیمی این گروه، آشنایی با آنها از آهنگ Again و انتشار آلبوم سومشان در سال 2002 رقم خورد. موسیقی آنها برایم شبیه شعبده بازی بود! شبیه ساختن همه چیز از هیچ. آلبوم پنجم‌شان، Lights، را می‌توانم جز بهترین آلبوم‌های زندگی‌ام نام ببرم. آلبومی که بیشترین فاصله را از ژانر اصلی گروه، تریپ هاپ، گرفته بود و چنان فضای پراگرسیو و نیوپراگی خلق کرده بود که نظیرش را نشنیده بودم. اما این ماجرا همانجا متوقف شد و پس از آن آرکایو آرام آرام به همان فضای تریپ هاپ قدیمی خود بازگشت و از آن موسیقی لذت بخشی که مزه‌اش را به طرفدارانش چشانده بود فاصله گرفت، تا جایی که آلبوم جدیدی یکی از مزخرفترین آثار آنها تا به امروز است! موسیقی‌ای بلاتکلیف که در فضایی مابین داون تمپو و الکترونیک و تریپ هاپ، لنگ در هوا باقی می‌ماند و وکالی که بیشتر از آنکه جذاب باشد، آزاردهنده است. نتیجه آنکه: «بنیاد اشتباه» از بنیاد اشتباه است! این آلبوم می‌تواند تصویر جذاب و دوست داشتنی آرکایو را در اذهان ویران کند!

Meat Loaf – Braver than We Are

«شجاعتر از آن چه هستیم» عنوان سیزدهمین آلبوم هنرمند مشهور آمریکایی موسیقی راک، «میت لوف»، محصول 2016 است. من با میت لوف در سال 1993 آشنا شدم، زمانیکه که ششمین آلبوم خود را منتشر کرد. چند آهنگ در آن آلبوم بود که می‌توان آنها را در فهرست بهترین آهنگهای تاریخ موسیقی راک ثبت کرد. از آن زمان حدوداً بیست و سه سال می‌گذرد و در تمام این مدت هیج آلبوم یا آهنگ قابل توجه دیگری از او نشنیده‌ام! بهتر بگویم، آلبوم‌ها یکی از یکی بدتر، آهنگها یکی از یکی مسخره‌تر، حتی به آلبوم‌های قبل از 1993 هم سر زدم، آنها هم به همین اندازه بد و مسخره بودند! نمی‌دانم در ششمین آلبوم چه اتفاقی برایش افتاده بود که نتیجه به آن اندازه جذاب از آب در آمده بود، اما سیزدهمین آلبوم هم یکی دیگر از همان آلبوم‌های مسخره و بیمزه است. نتیجه آنکه: نمی‌دانم چرا بیخیال امتحان کردنش نمی‌شوم! فکرش را هم نکنید!

آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی بیست و ششم

بردیا برجسته نژاد: آلبوم پکیجی را که در این پست می‌خوانید به زحمت و محبت «رضا اموری» نوشته شده است. ضمن تشکر از رضای عزیز، لازم است بگویم، هرچند خودتان مطمئناً می‌دانید، که متن نوشته شده بازتاب سلیقه و نظر شخصی رضا اموری است و از آن جهت که هدف اصلی پستهای مرتبط با آلبوم پکیج، معرفی آلبومهای تازه منتشر شده است و نه نقد و بررسی آنها، لذا لزومی ندارد نظر من یا کس دیگری در خصوص این آلبومها دوباره نوشته شود.

Mono – Requiem For Hell

رضا اموری: «مرثیه ای برای جهنم» نام جدیدترین اثر پست – راک بازان ژاپنی، گروه «مونو»، است که به فاصله دو سال از آخرین آلبومشان منتشر شده است. به نظر می‌رسد مونو چندین سال است که مسیر موفقیت را پیدا کرده و همچنان در آسمان ها سر می‌کند. در این آلبوم هم شاهد ملودی‌های پخته، ریتم‌های طولانی و اتمسفر سنگین، که به نوعی امضای این بند به شمار می‌رود هستیم. این آلبوم هم به نوعی پیرو دیگر آلبوم‌های بند به شمار می‌رود و تنها شامل پنج قطعه می‌شود. نتیجه آنکه: اگر طرفدار پست – راک هستید حتما تا الان به این آلبوم گوش کرده‌اید و نیازی به تاکید من وجود ندارد. اگر هم طرفدار پست – راک نیستید، خب، برای شروع چه بندی بهتر از مونو؟

Nick Cave and the Bad Seeds – Skeleton Tree

رضا اموری: صبح است. از خواب بر می‌خیزید. متوجه می‌شوید که بند مورد علاقه‌تان آلبومی جدید منتشر کرده است. بنا بر تجربیات قبلی سعی می‌کنید که صبح به سراغش نروید! چون دوست ندارید که روز را با غم شروع کنید! بند مورد نظر بدون شک «نیک کیو اند بد سید» است. بندی که این توانایی را دارد که شادترین افراد روی زمین را با موسیقی ملانکولی خود غمگین کند. بندی قدیمی و ریشه دار، از دل ملبورن استرالیا که در اوایل دهه 80 میلادی توسط نیک کیو، میک هاروی و بلیکسا بارگلد تاسیس شد . به تازگی شانزدهمین آلبوم رسمی این بند آلترناتیو به نام «درخت اسکلت» منتشر شده است و غوغایی در بازار تقریباً ساکن موسیقی خلق کرده است. نیک کیو در جریان نوشتن این آلبوم بود که خبر فوت پسر 15 ساله‌اش به او رسید. به همین دلیل تم و مضمون بیشتر قطعات این آلبوم مرگ، عزا و از دست دادن عزیزان و نزدیکان است. نتیجه آنکه: اگر از موسیقی ملانکولی و غمگین لذت می‌برید به این آلبوم گوش بدهید. نه! اگر از موسیقی لذت می‌برید این آلبوم را گوش کنید.

Norah Jones – Day Breaks

رضا اموری: «طلوع» نام جدیترین آلبوم منتشر شده از هنرمند دوست داشتنی و خوش قریحه آمریکایی، «نورا جونز» است که در تاریخ 7 اکتبر امسال به صورت رسمی منتشر شد. موسیقی در حد ‌نهایت زیبا، شاعرانه و عاشقانه است و این همان چیزی‌ست که از نورا جونز عزیزمان انتظار داریم. سبک این آلبوم بیشتر حول جز می‌چرخد و گاهی رگه‌های پاپ نیز در آن پدیدار می‌شود‌. آلبوم شامل شانزده قطعه است که چهار تا از آنها بصورت لایو ضبط شده‌اند. در مورد خود شخص نورا جونز نیز می‌توان گفت که او همان آرتیست همیشگی است: نه پیشرفتی حاصل شده و نه پس رفتی‌. ولی خب، ما هم همان نورا جونز همیشگی را دوست داریم! در بازار موسیقی آمریکا که انتظار می‌رود خوانندگان زن موسیقی پلاستیکی و هالیوودی و عامه پسند تولید کنند، نورا جونز یک نعمت است. نتیجه آنکه: این آلبوم به شدت ساده و خوش آیند را حتماً گوش کنید که با گوش‌تان مهربان است. مطمئنا آرامش عجیب این آلبوم را حس خواهید کرد.

Bon Iver – 22, A Million

رضا اموری: «22، یک میلیون» نام آخرین آلبوم بند فولک – ایندی راک آمریکایی، «بون ایور»، به تازگی منتشر و روانه بازار شده است. آلبوم دارای 10 قطعه است که به شکل عجیبی نامگذاری شده‌اند. بعنوان مثال ترک اول عنوانش «22 (OVER S∞∞N)»   است، به همین شکلی که می‌بینید و ترک دوم «10 d E A T h b R E a s T ⚄ ⚄»    نام دارد و در ادامه هر ترک با اسمی عجیبتر از قبلی. به طور کلی با یکی از خاص ترین و عجیب ترین آلبوم های سال طرف هستیم، آلبوم که به نحوی لیریکس آن ریشه در مضامین دینی دارد. این گروه در این آلبوم مقداری از فولک بودن خود فاصله گرفته و عناصر الکترونیک کم و بیش در آن خودنمایی می‌کنند. شخصا کارهای اولیه این بند را بیشتر می‌پسندیدم و جدیداً فقط احساس می‌کنم که جاستین ورنون (بنیانگذار – گیتاریست – ووکالیست) فقط تبدیل به یک نسخه آمریکایی از دیمین رایس شده است. نتیجه آنکه: یک بار شنیدنش ضرر ندارد. دو بار هم شد اشکال ندارد!

Devin Townsend Band – Transcendence

رضا اموری: «برتری» نام هفدهمین آلبوم رسمی موزیسین کهنه کار، دوین تونسند، است و همچنین هفتمین آلبوم از سری کارهایی که این هنرمند کانادایی در غالب پروژه موسیقیایی خود، دوین تونسند پراجکت، انجام داده است. این آلبوم در ماه سپتامبر 2016 و در غالب دو سی دی منتشر شد که یکی از آن ها شامل دموهای استفاده نشده‌ی او در سال‌های گذشته است. ژانر کلی آلبوم مطابق انتظار پراگرسیو است که گاهی راک می‌شود، گاهی متال و حتی گاهی سمت و سوی سیمفونیک و اورکسترال می‌گیرد. آلبوم فضایی شدیداً آپ بیت دارد که اگر با کارهای قبلی دوین تونسند آشنا باشید کاملا به نظرتان آشنا خواهد رسید. تمامی قطعات (به جز یک قطعه) توسط خود دوین تونسند ساخته شده‌اند و می‌توان این برداشت را داشت که آلبوم بیشتر موسیقی محور است و آواز در حاشیه می‌ماند، هرچند صدای فریاد گونه‌ی دوین تونسند هم کاملاً دوست داشتنی و جذاب است. به طور کلی می‌توان گفت که این آلبوم دقیقاً همان چیزی‌ست که باید باشد و تمام اجزای تشکیل دهنده آن با یکدیگر به هارمونی فوق العاده‌ای رسیده‌اند و مکمل یکدیگرند. نتیجه آنکه: بدون شک با یکی از بهترین آلبوم‌های سال در سبک پراگرسیو طرف هستید.