This Patch of Sky – Newly Risen, How Brightly You Shine

نویسنده مهمان – حمیدرضا ناصرثانی: گروه 6 نفره This Patch of Sky در سال 2010 و در شهر یوجین از ایالت اُرِگُن آمریکا تشکیل شد. آنها در سال 2011 اولین آلبومشان را با عنوان The Immortal, The Invisible منتشر کردند که همان موقع با آثار بزرگانی مانند Explosions In the Sky  و This Will Destroy You مقایسه شد. حالا آنها برای سال 2012 دومین آلبوم خود را با عنوان Newly Risen, How Brightly You Shine منتشر کردند.

آلبوم جدید یک اثر زیبا، گیرا و فوق‌العاده ملودیک است. جالب اینجاست که بدانید هدف آنها از ساخت آلبوم «خلق موسیقی برای بازتاب چیزی که در دل است، برای تبدیل موسیقی به چیزی فراتر از موسیقی، برای هدیه دادن احساس تعلق، آرزو و امید به مردم» بوده که در تولید آن نیز موفق بوده‌اند. این گروه به خوبی می‌داند که کدام یک از آهنگهایش را در ابتدای ترک لیست آلبوم قرار دهد چون  This Patch of Sky در این آلبوم هم با ترک آغازینش A Light in the Attic مخاطب را به شدت مجذوب کل مجموعه می‌کند. درست مثل اتفاقی که بعد از شنیدن آهنگ A Fire through the Dark در شروع آلبوم اولشان The Immortal, The Invisible رخ خواهد داد.

استیون ویلسون (اسطوره موسیقی پراگرسیو) تعریف خاصی از موسیقی خوب دارد: «موسیقی خوب، موسیقیِ غمگین است» ولی این آهنگ کمی با این تعریف منافات دارد. آهنگی که زیباست ولی غمگین نیست، و برعکس حتی روحیه دهنده است. در همان آغاز فشردن دکمه play فضای اَبَراتمسفریک و گیتار هنرمندانه و گیرای A Light in the Attic تمام حواس شما را معطوف به صدا می‌کند. فرض کنید ساعتها و روزها در یک راهروی تاریک و سرد، سردرگم به این طرف و آن طرف می‌رفتید و حالا یک روزنه نور می‌بینید و به سمتش حرکت می‌کنید. این intro دقیقا چنین حس مثبت و پر از امید را القا می‌کند. صدای xylophone  به گیتار می‌پیوندد و رفته رفته آهنگ شروع به شکل گرفتن و تندتر شدن ریتم می‌کند و اینجا همان لحظه‌ای‌ست که با دویدن به سمت نور کم کم وسعتش افزایش پیدا می‌یابد و درامر با تندتر کردن ضربات درام باس به خوبی این حس نزدیکتر شدن را تداعی می‌کند. در انتها آهنگ با تپش درامز و گیتار مرتعش و حتی صدای جیغ خواننده، که از آن نه به عنوان وُکال بلکه به عنوان یک لایه برای تکامل صدا استفاده شده، به اوج خودش می‌رسد. اینجا همان لحظه‌ای‌ست که از آن راهرو سرد خارج شده‌اید و با دستان باز و چشمان بسته، صورتتان را رو به خورشید گرفته‌اید و از لذتِ حسِ گرمای آن روی پوستتان یک لبخند روی لبهایتان نقش بسته است و حس عجیبی از رضایت، رضایت از از زنده ماندن و زندگی کردن، در قلبتان شکل گرفته است. اینجا همانجاست که می‌فهمید موسیقی خوب و تاثیر گذار می‌تواند غمگین هم نباشد.

How He Loves // To Sink A Ship هم باز با یک گیتار خوب شروعی سنگین‌تر نسبت به آهنگ قبل دارد. این آهنگ از فرمول موفق آهنگ قبل پیروی نمی‌کند ولی همچنان با لایه‌های مختلف هنرمندانه گیتارش و باز با هنرنمایی درامر گروه یکی دیگر از خوبهای این آلبوم را می‌سازد. در Newly Risen, How Brightly You shine شاهد یک شروع امبینت عمیق، باز با دو لایه ملودیک از بیس و گیتار الکتریک هستیم. آهنگ شروع به اوج می‌کند و بعد از مدت کوتاهی دوباره خاموش می‌شود. دوباره صدای رمانتیک xylophone وارد می‌شود، گیتار شروع به نواختن و در کنارش درامز ارتشی را برای انفجار صدا زمینه‌سازی می‌کند و در نهایت با همان فضای امبینت آغازین، پایان ماجرا ساخته می‌شود.

Cities Beneath کمی عصبی‌تر نسبت به آهنگهای دیگر آلبوم است. انگار در این آهنگ دست گیتاریست‌ها باز بوده تا هر بلایی که می‌خواهند سر گیتارهایشان بیاورند چون با وجود کوتاه‌ترین بودن در این مجموعه، شاید بتوان گفت از نظر گیتارنوازی بهترینِ آنهاست. در نیمه دوم آهنگ صدای کُر در هماهنگی کامل با ریتم صدای گیتار است. اینجا هم مثل ترک اول صدای جیغ در نقش مکمل و برای گیراتر شدن به موسیقی اضافه می‌شود. و اما طولانی ترین آهنگ آلبوم With Morning Comes Hope با 9 دقیقه زمان، در آغاز با کمک یک فضای امبینت فوق‌العاده زیبا و گیرا و یک گیتار تمیز و رویایی در زمینه‌اش، با یک آرامش خاص فضای فکری شنونده را کاملا برای درک ادامه آهنگ آماده می‌کند. با ورود درامز به آهنگ، اوج گرفتن صدا و مخاطب از سطح زمین آغاز می‌شود. آهنگ همینطور ساخته و پرداخته می‌شود و شما نیز به دنبالش همینطور از زمین فاصله می‌گیرید، در پیک ارتفاع شروع به فروکش می‌کنید و دو دقیقه انتهایی را به زیباترین نحو ممکن در یک فضای امبینتِ عمیقِ بی‌انتها گم می‌شوید. به واقع این آهنگ پرعظمت و باشکوه است و به خوبی با فضای موسیقی‌اش توانسته به طور کامل چیزی که هدف ساخت آلبوم بوده و عنوانش نیز می‌خواهد آن را تاکید کند را به شنونده‌اش منتقل کند: امید و آرزو.

This Patch of Sky در اینجا آلبومی دارد که غیرممکن است عاشقش نشوید. Newly Risen, How Brightly You Shine  چیزی فراتر از یک آلبوم است. اینکه شما چه برداشتی از این موسیقی می‌کنید کاملا به خط فکری خودتان برمی‌گردد، ولی این آلبوم به معنای واقعی می‌تواند نماد یک آلبوم کامل باشد. آنها مانند خیلی از گروه‌های این ژانر صدای را منحصر به گیتار نکرده‌اند و همه سازها را در کنار هم و به هنرمندی هرچه تمام‌تر بکار برده اند. در کنار گیتاریست‌های گروه هنرنمایی درامر نیز تحسین برانگیز است. حتی در لحظاتی سینتی سایزر نیز چنان عمقی به صدا می‌دهد که جدا از موسیقی عاشق نوازندگی‌شان می‌شوید. مطمئن باشید در آینده از این گروه یکی از بعنوان بهترینهای پست راک یاد خواهیم کرد. به امید آنکه این رویه و این قدرت در آلبوم بعدی گروه  Heroes and Ghosts که قرار است در اوایل سال 2013 منتشر شود نیز حفظ گردد.

Ana Never – Small Years

نویسنده مهمان – حمیدرضا ناصرثانی: سابقه موسیقی در کشور صربستان به حدود قرون وسطی باز می‌گردد، زمانیکه موسیقی عمدتا در کلیسا و به صورت گروه کُر و با صدای اُرگ نواخته میشد. در قرن هفدهم و بعد از قرارگرفتن تحت حاکمیت امپراطوری عثمانی، موسیقی صربستان و کلا منطقه بالکان با وارد شدن سازهای جدید شروع  به شکوفایی کرد. حدود یک قرن بعد استوان استوجانوویچ مکرانیاک که از او به عنوان پدر موسیقی مدرن در صربستان یاد می‌شود، اولین مدرسه موسیقی صربستان را در بلگراد تاسیس کرد. از آن تاریخ که به آن عصر مُکرانیاک (Mokranjac’s era) گفته می‌شود به بعد، زمینه ورود موسیقی کلاسیک به این کشور پایه گذاری شد که ثمره آن معرفی ویولنیست معروفی چون دراگومیر کرانچویچ بود.

اما ظهور موسیقی راک در صربستان برمی‌گردد به دهه پنجاه میلادی. جمهوری سوسیالیست یوگوسلاوی (که صربستان هم بخشی از آن بود) یکی از اعضای جنبش عدم تعهد بود و جز کشورهای بلوک شرق به حساب نمی‌آمد. همین امر باعث باز ماندن درهای کشور به سوی سبک پاپ و راک که در آن زمان موسیقی تاثیرگرفته از غرب یا به عبارتی اسلحه مخفی امپریالیسم در مبارزه با کمونیسم به حساب می‌آمد شد. از مایل لوپور گیتاریست به عنوان اولین کسی که در زمینه راک کار کرد یاد می‌شود. دهه 70 اوج موسیقی راک در یوگوسلاوی به حساب می آید. در سال 1974 یکی از معروفترین گروه های یوگوسلاوی به نام Bijelo Dugme شکل گرفت که او را بعنوان نماد راک در آن کشور می‌شناسند. در همان دوران گروه‌هایی چون Deep Purple و Rolling Stones کنسرتهایی را در صربستان برگزار کردند. این یعنی بر خلاف تصور موسیقی راک عقبه بسیار طولانی در این کشور دارد. جالب اینجاست در سال 1975 اولین گروه اکسپریمنتال راک یوگوسلاوی به نام Buldožer متولد شد که این یعنی قدمت 37 ساله برای این ژانر در این کشور. در دهه نود و به موازات فروپاشی یوگوسلاوی و شروع جنگ داخلی به شدت از محبوبیت موسیقی راک حتی تا مرز نابودی کم شد اما از سال 2000 این ژانر دوباره با رشد قابل ملاحظه‌ای همراه شد.

این خلاصه از تاریخچه موسیقی و مخصوصا سبک راک در صربستان مقدمه ای بود برای صحبت از گروه مورد نظر این پست یعنی Ana Never. این گروه که در بهار 2002 در سوبوتیکا صربستان و توسط سه دوست دوران کودکی شکل گرفت. گروهی که شاید در سطح بین المللی شناخته شده نباشد، ولی در مرکز و جنوب شرق اروپا از پراحترام ترین گروه های پست-راک بالکان به حساب می آید. Ana Never که تا به امروز یک EP، یک آلبوم و یک split EP با Rosa Parks در کارنامه خود دارد حدودا 2 هفته پیش دومین آلبومش با نام Small Years را منتشر کرد. این اثر متشکل از 4 آهنگ که همگی آنها را قبلا در کنسرتهایش اجرا کرده بود، اینبار به صورت استودیویی، در زادگاهش سوبوتیکا و در Studio 11 ضبط و توسط لیبل تازه تاسیس Fluttery Records که به صورت تخصصی روی موسیقی اکسپریمنتال و امبینت کار می‌کند، منتشر و توجه بسیاری را به سمت اسم“ Ana Never  “  جلب کرد.

در این آلبوم شما با نمود تازه‌ای از زیبایی مواجه هستید. آلبوم به معنای واقعی کلمه حماسی و اِپیک است. با 75 دقیقه صدای خالص چنان لحظاتی را برای شما می‌سازد که شاید کمتر آن را در مواجه با یک آلبوم تجربه کرده‌اید. آلبومی که به معنای واقعی تعریف ما از «پست راک» را بهمراه دارد. موسیقی Ana Never را می‌شود معجون خوش رنگی از Godspeed You! Black Emperor و MONO (یا مابین این دو) دانست. شکوه آهنگهای این آلبوم شما را به یک سفر طولانی می‌برد، سفری آنقدر طولانی که نمونه‌اش را شاید قبلا فقط با GY!BE تجربه کرده باشید. تمام آهنگها یک راه طولانی را برای زمینه‌سازی طی می‌کنند. ولی این انتظار ارزشش را دارد، چون وقتی به بلوغ می‌رسند دیگر کمتر کسی پیدا می‌شود که جلوی این قدرت، این پویایی و این عظمت زانو نزند.

Future Wife به مدت 26 دقیقه به خوبی آدم را زجرکش می‌کند. سینت، گیتار، بیس و درامز در کنار هنرنمایی تیانا استانکوویچ به عنوان ویولنیست (که نقشی حیاتی در هر چه رویایی تر شدن این آهنگ دارد)، جریان گسترده و آرامی از صدا بوجود آورده و از آن یک موسیقی بی نظیر و فوق العاده ساخته است. استانکوویچ فوق‌العاده در این آهنگ ظاهر شده است. آنقدر محو شکوه کارش می‌شوید و آنقدر با او از ابتدا تا انتها، حتی در تاریک ترین لحظات آهنگ، احساس نزدیکی می‌کنید که انگار این دختر آرشه خودش را جای زه روی گلوی شنونده‌اش به حرکت در می‌آورد. گروه تقریبا تا نیمهء آهنگ به شما اجازه می‌دهد که گوش، قلب و مغزتان را با فرکانس های صدای Future Wife همسو کنید و بعد از آن ناگهان این پرده ملایم و اتمسفریک از روی آهنگ برداشته می‌شود و اوج احساسات، اوج قدرت، اوج نبوغ گروه در موسیقی پُست راک خودنمایی می‌کند. Half Way، کوتاه ترین ترک آلبوم با وجود قطعات کوچک پیانو در یک بستر پر از نویز تاریک ترین قسمت آلبوم را می‌سازد و به نوعی تبدیل به پیش‌درآمدی بر آهنگ بعدی یعنی Gorgeous One می‌شود. در این آهنگ هم باز هنرنمایی استانکوویچ کاملا شاخص است. شروع آهنگ به شکل آشکاری شما را به یاد فرمول بعضی از آهنگهای Balmorhea می‌اندازد که در ادامه با ورود گیتار و درامز بی‌نقص یک آهنگ رویایی ساخته می‌شود. ولی متاسفانه این قدر ترک اول و آخر(که در ادامه به آن می‌رسیم) عالی هستند که این آهنگ را به حاشیه برده‌اند اما این از زیبایی و لطافت آن کم نمی‌کند. با To Live For واقعا می‌شود زندگی کرد یا در حتی در طول 28 دقیقه‌اش جان داد. در همان شروع متوجه می‌شوید که این آهنگ یک چیز دیگر است که برعکس 3 ترک قبل اصلا زمان برای آماده‌سازی به شما نمی‌دهد و اصلا برایش مهم نیست که شما زمینه ذهنی لازم برای مواجه با چنین موج عظیمی از صدا را دارید یا نه. از همان اول چنان اسیرش می‌شوید که این نیم ساعت زمان مثل یک رویا و در کسری از ثانیه از جلوی شما رد می‌شود. دقت کنید! ببینید در جلوی چه طوفانی از نویز و صدا قرار گرفته‌اید. به جرات می‌توان گفت که این یکی از دیوانه کننده‌ترین آهنگهایی‌ست که در چند وقت اخیر شنیده‌اید.

اینکه شما طرفدار پست راک از نوع طولانی‌اش هستید یا نه هیچ اهمیتی ندارد. این گروه فوق‌العاده است و بی‌شک این آلبوم یک شاهکار در این سبک یه حساب می‌آید. آلبومی که بارها گوش دادن به آن نیز کم خواهد بود. شاید بد نباشد که یک هفته چیز دیگری گوش نکنید فکر و ذهنتان را روی این اثر متمرکز کنید تا ببینید با چه شاهکاری طرف هستید. آلبومی که از توانایی تزریق دُز بالایی از آدرنالین و احساسات به شنونده اش برخوردار است  و قطعا از آن بعنوان یکی از بهترینهای پست راکِ سال 2012 یاد خواهد شد. کمپانی ناشر آلبوم، Fluttery Records، از آن بعنوان یکی از بهترین آلبومهای پست راکِ تمام تاریخ یاد کرده است. ادعای بزرگی که نه می توان آن را تکذیب و نه تایید کرد. آلبوم بعدی گروه قرار است در سال 2013 منتشر شود تا ببینیم اثر بعدی Ana Never چه بُعد دیگری از استعداد این گروه صرب را به نمایش می‌گذارد.