Alice in Chains / My Dying Bride / Burzum

بردیا برجسته نژاد: تا دیرتر نشده نگاهی بیاندازیم به سه آلبوم مهمی که در این چند روز اخیر منتشر شده‌اند. اگر خودتان لینکهای دانلود را پیدا نکردید اول اینجا مطرح کنید، بعد کمی صبر داشته باشید، در نهایت لینک برای شما ارسال خواهد شد.

Alice in Chains – The Devil Put Dinosaurs Here

چهار سال پیش در خصوص مرگ لین استلی، جایگزین شدن ویلیام دووال و انتشار آلبوم چهارم یکی از جریان سازترین گروه‌های دهه 90، یعنی Alice in Chains، بعد از 14 سال سکوت صحبت کرده‌ام (اینجا). و حالا این گروه به تازگی پنجمین آلبوم خود را منتشر کرده است. چیزی که می‌شنوید کوچکترین تفاوتی با آن چیزی که انتظار دارید ندارد. حتی جری کانترل، گیتاریست گروه، در مصاحبه با مجله ریولور گفته «بعید می‌دانم غافلگیر شوید! این ما هستیم. همان Alice in Chains که همیشه شنیده‌اید. این یک اثر منحصر بفرد، اما مانند تمام کارهای قبلی ماست» حالا دیگر صدای دووال برایتان غریبه نیست. چیزی که می‌شنوید یک موسیقی خوب و بدون حاشیه از گروهی با حواشی بسیار است. برای من که از همان اوایل فعالیت گروه طرفدارشان بودم این بهترین اتفاقی‌ست که ممکن است رخ دهد: همان گروه آشنا و همیشگی، بدون سقوط و بلند پروازی‌های هم سن و سالهایشان. البته اینطور که بنظر می‌رسد انگار کمی در آلبوم جدید چاشنی نقدشان را نسبت به گذشته بیشتر کرده‌اند. جری کانترل در این خصوص می‌گوید «در مورد دو چیز هیچکس نمی‌خواهد نظر بدهد یا بحث کند: سیاست و مذهب. به جهنم! فعلا که ما می‌خواهیم در مورد همین‌ها حرف بزنیم»

 

My Dying Bride – Manuscript

چهار سال پیش از انتشار دهمین آلبوم My Dying Bride (اینجا) گفته‌ام. سال گذشته یازدهمین آلبوم این گروه با عنوان A Map of All Our Failures در حالی منتشر شد که سارا استانتون (کیبوردیست) که بخاطر بارداری از گروه جدا شده بود به ترکیب گروه بازنگشت، کیتی استون که بعنوان جانشین او مسئولیت کیبورد و ویالن را بر عهده گرفته بود نیز از گروه جدا شد. در نهایت نوازنده‌ جدیدی به نام شاون مکگوان در ترکیب این آلبوم حاضر شد که فعلا بعنوان نوازنده هر دو ساز در ترکیب گروه باقی مانده است. حالا با گذشت نیم سال از آلبوم مذکور My Dying Bride یک EP مشتمل بر 4 آهنگ با عنوان Manuscript منتشر کرده است. سه آهنگ از این مجموعه در زمان ساخت آلبوم قبلی آماده و ضبط شده‌ و البته از انتشار آلبوم جا مانده‌اند. خواننده گروه، ارون استینتورپ، در مصاحبه با با متال فورس گفته «این یک دث متال حماسی‌ست. این مثل شمشیر و تبر است، مثل یک نبرد قرون وسطی. حتی می‌توانید صحنه را تجسم کنید، در سرزمینی کوهستانی و پر از برف» قرار نیست چیز متفاوت و جدیدی نسبت به آلبوم سال گذشته بشنوید. این را باید بگذارید به حساب تکمیل پرونده‌ای که چند ماه پیش باز شده و حالا زمان بسته شدنش است.

 

Burzum – Sôl austan, Mâni vestan

اگر مخاطب وبلاگهای دیگر من باشید احتمالا پست مربوط به واریگ ویکرنس و پروژه‌ی Burzum را در وبلاگ سراب ساز سودا ستیز خوانده‌اید (پیشنهاد می‌کنم برای آشنایی با این هنرمند قسمت پ.ن از آن نوشته را بخوانید) از زمانیکه ویکرنس از زندان آزاد شده هر سال یک مجموعه جدید منتشر کرده است. حالا در چهارمین سال پیاپی او دست به انتشار آلبومی زده که بازگشتی به دوران تلخ زندان دارد. دهمین آلبومش با عنوان «شرقِ خورشید، غربِ ماه» سومین آلبوم بدون کلام اوست که در کنار هفت آلبوم بلک متال‌ش منتشر کرده است. دو آلبوم بدون‌کلام قبلی همانهایی‌ست که فقط با یک سینتی‌سایزر ساده در زندان ساخته و ضبط شده بود. او پس از آزادی از زندان و انتشار سه آلبوم بلک متال، دوباره سینتی سایزر خود را بدست گرفته و آلبوم جدیدش را با حال و هوای زمان حبس منتشر کرده است. شاید بخاطر امکانات بیشتر باشد و یا تغییر شرایط و روحیه، اما انگار اینبار کمی از درجه دارک امبینت ماجرا کاسته شده و بیشتر حالت روحانی / اعتقادی به خود گرفته است. این را هم بدانید که قرار است از آهنگهای این آلبوم بعنوان موسیقی متن فیلم ForeBears، به کارگردانی و تهیه کنندگی خود واریگ ویکرنس و همسرش، استفاده شود.

Aes Dana / CUtE / Deep Purple / Eluvium / F. Paterlini

بردیا برجسته نژاد: پست نوشتن برای اینجا شوخی نیست! هر نوشته در حدود سه ساعت وقت مفید نیاز دارد تا برای انتشار آماده شود. چندین بار گوش کردن دقیق آهنگها، جستجو در سایتها و جمع آوری اطلاعات آلبوم و آرتیست، مشخص کردن خط مشی نوشته، جمله سازی و جمله بندی، انتخاب و ویرایش عکسها، همه‌ی اینها بیشتر از آن چیزی که تصور می‌کنید به زمان و دقت نیاز دارد. یعنی آنکه دیر به دیر آپدیت شدن اینجا بعد از گذشت 7 سال فعالیت عجیب نیست، اجتناب ناپذیر است.

این وسط اتفاق بدی که می‌افتد جا افتادن آلبومهای ارزشمند و مطرحی‌ست که فقط بخاطر زمان‌بر بودن پروسه‌ی آپدیت کردن تک نفره‌ی وبلاگ، مورد بحث و نقد قرار نمی‌گیرند و لا به لای شلوغی بازار انتشار فراموش می‌شوند. و این اتفاق قابل قبول نیست! لذا از این به بعد، اگر این اتفاق افتاد، در چند نوشته‌ی کوتاه معرفی مختصری از این آلبومها خواهیم داشت. حداقل فایده‌ی آن این است که با وجود کم شدن کیفیت پستها، کمیت آلبومهای معرفی شده برای من و شما راضی کننده خواهد بود. البته این را هم بگویم که این فکر بعد از انتشار سه پست مربوط به معرفی 9 آلبوم منتشر شده در دو ماه نخست سال 2013 (نوشته شده توسط آرمین عزیز) شکل گرفت و حالا قرار است با همکاری امیر عزیز برای مستقیم کردن لینکهای دانلود اجرایی شود. امیدوارم دوستان دیگر هم در جهت بالا بردن همزمان کیفیت و کمیت مثل این دوست عزیز با وبلاگ همکاری کنند.

حالا نگاهی می‌اندازیم به چند آلبوم منتشر شده و جا مانده در چند ماه اخیر. این را یادآوری کنم که اگر لینک دانلود آلبومها را پیدا نکردید فعلا می‌توانید از طریق این صفحه اقدام کنید تا بعد به کمک هم راه حل جمع و جورتری برای این مسئله پیدا کنیم.

Aes Dana – Aftermath 2.0 | Archives of Peace

در سال 2001 وینس ویلوس از گروه امبینت ترنس Asura پروژه‌ای را پایه‌ریزی کرد که از همان ابتدا تبدیل به یکی از مطرح‌ترین پروژه‌های موسیقی امبینت شد. Aes Dana با تقابل موسیقی امبینت و داون تمپو به شکلی هنرمندانه جریانی از موسیقی سایکدلیک را به نمایش گذاشت و همین باعث شهرت جهانی او شد. سال گذشته هفتمین آلبوم این گروه با عنوان Pollen منتشر شد، اثری نه چندان متفاوت نسبت به گذشته، اما به همان اندازه قوی و دوست داشتنی. حالا Aes Dana با گذشت کمتر از یک سال از انتشار آخرین آلبومش، دومین آلبوم خود با عنوان Aftermath را ری‌مستر کرده، یک ترک به نام Aftermath #8 به آن اضافه کرده، نامش را به Aftermath 2.0 تغییر داده و دوباره آن را منتشر کرده است. بد نیست بدانید که در زمان پیش فروش این مجموعه، استودیوی تهیه کننده‌ی آن، Ultimae، اعلام کرده بود که هر کسی که از آلبوم اصلی، منتشر شده در سال 2003، عکس بگیرد و برای استودیو ارسال کند جزو اولین افرادی خواهد بود که آلبوم ری‌مستر شده برایش ارسال خواهد شد.

Collapse under the Empire – The Silent Cry

در این وبلاگ از گروه پست راک آلمانی Collapse under the Empire زیاد خوانده‌اید. یک بار نامش را در فهرست بهترین آلبومهای سال 2011، در جایگاه سیزدهم بخاطر آلبوم Shoulders & Giants دیده‌اید، یک بار هم در لیست بهترین آلبومهای سال 2012، در جایگاه هجدهم بخاطر آلبوم Fragments of a Prayer. اگر یادتان باشد گفتیم که آنها بعد از انتشار آلبوم Shoulders & Giants که قرار بود یکی از دو کانسپت آلبومشان باشد، دست به انتشار آلبوم متفرقه‌ای زدند و قرار شد دومین آلبوم کانسپت خود با عنوان Sacrifice & Isolation در سال 2013 منتشر کنند. حالا اینطور که بنظر می‌رسد فعلا قرار نیست این اتفاق بی‌افتد. آنها به تازگی یک EP با عنوان The Silent Cry منتشر کرده‌اند که همان چیزی‌ست که از یکی از بهترین گروه‌های پست راک دنیا انتظار می‌رود. اینطور که بنظر می‌رسد آنها قصد دارند انتظار ما برای انتشار آلبوم جدیدشان را با این مجموعه 23 دقیقه‌ای کمی آسان‌تر کنند.

Deep Purple – Now What

ممکن است شما هم تعجب کنید! مگر دیپ پرپل هنوز زنده است؟ وقتی این ابرگروه موسیقی هارد راک و هوی متال در سال 1976 بعد از هشت سال فعالیت به کار خود پایان داد، حتی خودشان هم تصور نمی‌کردند دوباره هشت سال بعد، در سال 1984، دور هم جمع شوند و دوباره دیپ پرپل را زنده کنند. سالها گذشته، دیپ پرپل از ریچی بلکمور تا جو ستریانی را در خود جای داده و در کل با حضور 14 هیولا در ترکیبش همچنان زنده و بی‌رغیب به فعالیت خود ادامه می‌دهد. آنها بعد از هفت سال از انتشار آلبوم قبلی به تازگی نوزدهمین آلبوم دیپ پرپل را روانه بازار کرده‌اند. دو آهنگ Uncommon Man و Above and Beyond تقدیم شده است به جان لورد، یکی از بنیانگذار دیپ پرپل، که در سال 2012 در سن 71 سالگی بر اثر ابتلا به سرطان پانکراس درگذشت. جالب است که بدانید با وجود آنکه این آلبوم از این گروه انگلیسی توانسته در چارتهای آلمان، اتریش، چک و نروژ جایگاه نخست جدول را از آن خود کند، اما در دو چارت انگلیسی زبان چندان موفق ظاهر نشده است. این آلبوم در چارت انگلستان در جایگاه 19 و در چارت آمریکا در جایگاه 115 قرار گرفته است.

Eluvium – Nightmare Ending

متئو کوپر با پروژه‌ی Eluvium نامی شناخته شده در موسیقی امبینت است. طنین دل‌انگیز نوای پیانو در فضای مینیمال آثارش او را تبدیل به یکی از بهترینهای این ژانر کرده است. هفتمین آلبوم او با نام Nightmare Ending به صورت Double-Album و هر کدام مشتمل بر هفت آهنگ به تازگی منتشر شده است: با فضایی وهم‌انگیز مانند تمام کارهای قبلی او و مثل همیشه همراه با عکسهای همسرش، جنی پاسک. در این آلبوم تعداد آهنگهای بیشتر از 6 دقیقه برابر هفت است، یعنی نصف تعداد آهنگهای این مجموعه. مدت زمانی که پیش از کمتر در آثار او مشاهده می‌شد. آخرین آهنگ با عنوان Happiness، حضور آیرا کاپلان، خواننده گروه ایندی راک Yo La Tengo را بعنوان مهمان به همراه دارد. بد نیست یک چیز جالب را در مورد این هنرمند بدانید. او در سال 2008 آلبومی با عنوان Miniatures ساخت که از نظر حال و هوا و حس و حال اثری متفاوت نسبت به آلبومهای دیگرش بود. برای همین او این آلبوم را بجای Eluvium، با نام متئو کوپر منتشر کرد. اگر طرفدار موسیقی امبینت هستید، شاید این چیزی باشد که این روزها دنبالش می‌گردید.

Fabrizio Paterlini – Now

اینطور که بازتاب مخاطبین وبلاگ نسبت به پستهای بهترین‌های سال 2012 نشان می‌دهد، یکی از جذابترین معرفی‌ها برای خواننده‌های وبلاگ فابریتزیو پاترلینی و آلبوم حیرت‌انگیزش، Autumn Stories، بود. او آلبوم جدیدش با نام Now را به تازگی منتشر کرده تا باز احساسات شما را به بازی بگیرد. شما در این آلبوم با یک آهنگ متفاوت نیز مواجه خواهید شد. دومین آهنگ، Not from the past, not for the future، علاوه بر پیانو و ویالن همیشگی، درامز را نیز بهمراه دارد! و این چیزی‌ست که به ندرت در آثار پاترلینی می‌شنوید. جالب است که او آثارش را به «یک گیلاس شراب قرمز در یک عصر تابستانی» تشبیه می‌کند. اما شاید بهترین توصیف در مورد این هنرمند و آثارش کامنتی باشد که یکی از طرفدارانش برایش نوشته است: «فقط یک لحظه به موسیقی او گوش کن، آنوقت بر خلاف همیشه دنیای جای قشنگی بنظر خواهد رسید» این آلبوم هم می‌تواند شما را با ظرافت کاملی که در خود دارد پشت و رو کند.

 

دانلود آل‌ب‌م‌های معرفی شده

به گمانم یکی از بزرگترین مشکلات کاربران آ‌ل‌ب‌و‌م، پس از انتقالش از پرشین‌بلاگ به وردپرس، حذف شدن لینک دانلود آلبومهای معرفی شده از انتهای هر پست به دلیل سختگیری‌های وردپرس در خصوص قانون کپی‌رایت است. با وجود آنکه اکثر آلبومهای معرفی شده به اندازه‌ای مشهور و شناخته شده هستند که پیدا کردن لینکهای دانلود چندان سخت و دشوار نیست، اما هر از گاهی اتفاق افتاده که دوستان به هر دلیلی موفق به دانلود آلبوم‌ مورد نظر نشده‌اند. حالا قرار است این مسئله را به شکلی و تا حدودی حل کنیم.

برای اطلاع از چگونگی ماجرا باید به ایـــنـــجـــا بروید.

The Monroe Transfer & Her Name Is Calla – Ab Enclave

بردیا برجسته نژاد: هر دو انگیسی هستند. هر دو ژانر پست راک را برای تراوش استعدادشان انتخاب کرده‌اند. هر دو نقش عمده و کلیدی را به ویالن، ویولا و ویالن سل داده‌اند. می‌خواهم از دو گروه Her Name is Calla و The Monroe Transfer و یکی شدنشان در یک مجموعه حرف بزنم.

گروه هفت نفره‌ی The Monroe Transfer اولین آلبومش را در سال 2002 منتشر کرد. موسیقی آنها را نه می‌توان ملایم و آرام دانست و نه وحشی و سرکش. استفاده از سازهای زهی در کارهای آنها خشم خاصی را به همراه دارد. چیزی که بیشتر شبیه فریادهای درونی‌ست تا انعکاس بیرونی. آنها ترجیح داده‌اند چیزی به اسم وکال در گروه خود نداشته باشند و تمام بار انتقال احساس را با سازهایشان به دوش بکشند. آخرین آلبوم آنها، Trials، در سال 2010 منتشر شده است.

گروه پنج نفره‌ی Her Name is Calla در سال 2004 شکل گرفت و اولین آلبومش را در سال 2008 منتشر کرد. اولین کار آنها به اندازه‌ای مورد توجه قرار گرفت که به آن لقب «شاهکار موسیقی مدرن» را دادند و گروه را «یکی از جسورترین و ساختارشکن‌ترین گروه‌های حال حاضر انگلیس» خطاب کردند. آنها ترجیح داده‌اند در کنار استفاده از سازهایش مسئولیت آواز را به تمامی اعضای گروه واگذار کنند و نتیجه آنکه از پنج نفر عضو گروه چهار نفرشان در آهنگها می‌خوانند. آخرین آلبوم آنها، The Quiet Lamb، در سال 2010 منتشر شده است.

همین چند وجه تشابه بین این دو گروه باعث شده بود که بین آنها رفاقت عمیقی ایجاد شود. هر دو گروه آهنگهایی را به گروه دیگر تقدیم کرده‌اند، کارهای دیگری را در کنسرت‌هایشان کاور کرده‌اند، اجراهای مشترک برگزار کرده‌اند و برای آثار جدید یکدیگر تبلیغ کرده‌اند. اما تا همین یک سال پیش هیچ همکاری رسمی و تعریف شده‌ای بین آنها وجود نداشت. طلسم این همکاری یک ماه پیش با انتشار یک EP مشترک به نام An Enclave شکسته شد.

An Enclave یک EP و اولین اثر مشترک دو گروه انگلیسی پست راک Her Name is Calla و The Monroe Transfer است. این مجموعه حاوی 5 آهنگ است که هیچکدام عنوان ندارند، بلکه با اعداد، آن هم به شکلی نامنظم و بدون ترتیب نامگذاری شده‌اند. طرح روی جلد کاملا ساده و فاقد تصویر، فقط با درج عنوان اثر، An Enclave، در بین دو صلیب، بدون ذکر نام دو گروه نیز هیچ کمکی به حدس زدن محتوی آن نمی‌کند. یعنی اینجا نه از تصویر خبر است و نه از عنوان. تنها چیزی که قبل از شنیدن این مجموعه در اختیار دارید نام آن است: An Enclave به معنی سرزمینی که توسط یک کشور بیگانه اشغال شده و اداره می‌شود. تمام چیزی که دارید یک سرزمین اشغال شده است، و 12 نفر هنرمندی که هنوز معلوم نیست در این سرزمین نقش اشغال کننده را ایفا می‌کنند یا اشغال شونده را.

آهنگ شماره یک عنوانش «شماره 5» است! کوتاه‌ترین اثر این مجموعه که بیشتر یک Intro برای آغاز آلبوم می‌باشد. از ساز خبری نیست. صدای یک عده را می‌شنوید که یک خط شعر را چهار بار تکرار می‌کنند و در هر بار تکرار تعدادشان بیشتر می‌شود. انگار که شوروشی در حال شکل گیری‌ست. به گمانم اینجاست که می‌فهمیم که سرزمین این 12 نفر اشغال شده و قصد رهایی دارند. به آهنگ «شماره 5» در حقیقت Sea Shanty می‌گویند، آهنگهایی که عموما در اوایل قرن نوزدهم در زمان کار توسط کارگران کشتی‌ خوانده می‌شد. همین یک خط شعر تلفیقی نوستالژیک از دلتنگی و ناتوانی را ارائه می‌کند: Hands tied, into the sea / Rocks for your pillow / Dream for eternity / On your bed down below.

آهنگ دوم «شماره 1» است، بلندترین اثر این مجموعه که اندوه ابتدایش با حزن انتهای آهنگ قبل آغاز می‌شود. نوای سولوی ویالن سل مرثیه سرایی می‌کند و آن هنگام که با وکال و ویالن همراه می‌شود اشک را از چشمانتان جاری می‌کند. او می‌خواند «زمین گفت که من فرزندش نیستم. من، نفس ندارم. من، شانس ندارم». آهنگ به اوایل دقیقه ششم می‌رسد. وحشی می‌شود، رم می‌کند، می‌تازد، ویران می‌کند، نابود می‌کند. همین یک دقیقه به تمامی این مجموعه می‌ارزد.

آهنگ سوم «شماره 3» است: مرکز ثقل مجموعه و یکی از دو آهنگی که سر جای خود قرار گرفته‌اند. چیزی که می‌شنوید مرثیه‌ای برای یک سرزمین به زبان امبینت است. او می‌گوید: «این سرزمین شخم خورده، سرزمین اشغال شده، سرزمین بیمار، شمشیری در میان آسمان و زمین، و برای لکنت زبان، و برای استراحت، و برای رقص، و برای بوسه، و هیچ، و هیچ، و هیچ، و هیچ» این آهنگها به سادگی با روح و روان‌تان بازی می‌کنند.

آهنگ چهارم «شماره 4» همان شورشی است که انتظارش را داشتیم. این دومین آهنگی‌ست که سر جای خودش قرار گرفته است. وکال فریاد می‌زند، عاصی و عصبانی و خشمگین است. شروع آهنگ کمی حال و هوای موسیقی بلوز را تداعی می‌کند، آن زمان که سیاه‌پوستان از آزادی و رهایی می‌خواندند. در انتهای آهنگ وکال ضجه می‌زند «و من جیغ کشیدم، و من فریاد زدم، و من خواستم که شنیده شوم، و من خسته‌ام از شکست، خسته‌ام از آخر بودن، اما هیچ چیز بدتر از این نیست که بدانی حالا دیگر خیلی طول کشیده است، و تو جیغ کشیدی، و تو فریاد زدی، و تو خواستی که شنیده شوی» این مجموعه خط مشی عجیبی را دنبال می‌کند. اینجاست که انگار شورش و جنگ آغاز شده است.

آهنگ آخر «شماره 7» است. این مارش پیروزی نیست. این سوگنامه‌ای برای یک شکست است. انگار که کسی زنده نمانده باشد. انگار که کسی زنده نمانده تا در این آهنگ بخواند. این می‌تواند اتمام یک شورش زمینی و یا آغاز یک رهایی روحانی باشد.

در این EP بیست و دو دقیقه‌ای هیچ لحظه‌ای حرام نشده است. می‌توانید چند و چند بار آهنگها را به دنبال هم گوش کنید و از هر بار شنیدنش لذت ببرید. این دو گروه، همانطور که خود متذکر شده‌اند، در این یک گروه‌اند. یک گروه 12 نفره که مشخص نمی‌کند هر اثر کار کدامشان است و هر ایده از ذهن کدام یک تراوش کرده است. شما با مجموعه‌ای بی‌نظیر طرف هستید که با وجود سادگی بسیار پیچیده و درخشان است.