بهترین‌های 2016 از نگاه آل‌ب‌و‌م – 4

بردیا برجسته نژاد: برای فهرست امسال از سه هفته پیش پروسه‌ی نوشتن را آغاز کردم. در طول سال در حدود 50 آلبوم انتخاب شده بودند که می‌دانستم در این فهرست قرار خواهند گرفت. فقط لازم بود از بین آنها 30 آلبوم نهایی و در موردشان نوشته شود. تا قبل از تمام شدن پروسه‌ی نوشتن و انتشار اولین پست، هیچ لیست و فهرستی را ندیده‌ام تا تحت تاثیر نظر دیگران قرار نگیرم. و حالا چند روزی‌ست که افتاده‌م روی لیست سایتها و منتقدین معتبر تا ببینم چه چیزهایی را از دست داده‌ام! که متاسفانه تعدادشان هم کم نیست! بگذریم. و ادامه‌ی فهرست:

(26 تا 30)          (21 تا 25)          (16 تا 20)          (11 تا 15)          (6 تا 10)          (1 تا 5)

15
Norah Jones – Day Break

دختر باشید یا پسر، در رابطه باشید یا نه، هر چیزی که هستید، اگر عاشق «نورا جونز» نیستید، یعنی یک مشکلی دارید و از آن بی‌خبرید! نورا جونز آرام و خوش‌اخلاق و مهربان و دوست داشتنی را با موسیقی نسبتاً پاپی که به موسیقی جز آغشته شده می‌شناسیم. صدای ملایم و گرم او، استفاده از المان‌های پررنگ موسیقی جز و کمرنگ موسیقی فولک و کانتری در آثارش باعث شده که برای تمام سلیقه‌ها جذاب و تو دل برو باشد. اما جونز در دو آلبوم اخیرش، سال‌های 2009 و 2012، کمی از اصل ماجرا فاصله گرفته و بیشتر به سمت موسیقی ایندی متمایل شده بود. اما، حالا، در جدیدترین آلبومش، نورا جونز نه تنها به ریشه‌ی خود یعنی موسیقی جز بازگشته، بلکه این جزترین آلبوم او تا به امروز است! این یعنی پیانوی پررنگ‌تر، سازهای بادی قوی‌تر، چلوی محکم‌تر. این یعنی نورای دوست داشتنی ما در بخش‌های زیادی سکوت می‌کند و اجازه می‌دهد که سازها بجای او حرف بزنند. این از آن آلبوم‌هایی‌ست که از شنیدنش سیر نخواهید شد.

پیش از این آلبوم The Fall از نورا جونز را در جایگاه 10 از بهترین‌های سال 2009 قرار داده‌ام. (+)

14
Esben and the Witch – Older Terrors

برای من «اسبن اند د ویچ» مانند جوان ریغو و نحیفی بود که حالا در طی پنج سال، فقط پنج سال، تبدیل به یکی از پهلوانان ژانر پست راک و آلترناتیو راک شده است! با هر آلبوم این تصور باطل در ذهنم نقش می‌بندد که دیگر از این بهتر نمی‌شود. اما آنها هر بار با انتشار آلبوم بعدی خط قرمزی بر روی خیال خامم می‌کشند و من را بیشتر از گذشته شیفته‌ی خود می‌کنند. یک گروه سه نفره، که آلبوم به آلبوم پست راک‌تر می‌شود، آن هم با یک فیمیل وکالیست، که در آخرین اثر خود شجاعت را به بالاترین حد خود رسانده‌اند و آلبومی را منتشر کرده‌اند که تنها چهار ترک دارد، آنهم ترک‌هایی که مدت زمان تمام‌شان بیش از ده دقیقه است. آلبومی هوشمندانه، هنرمندانه و بی‌نقص که در ابتدا شاید کمی ژانرش شما را سردرگم کند، اما در نهایت پی خواهید برد که با یک پست راک استثنایی مواجه هستید. این آلبوم چنان رخوت خوشایندی را در شنونده ایجاد می‌کند که مانند باتلاق در آن فرو خواهید رفت. در این باتلاق دست و پا نزنید، بگذارید در آن فرو بروید، چون آنطرف جهان دیگری در انتظار شماست.

پیش از این آلبوم A New Nature از اسبن اند د ویچ را در جایگاه 7 بهترین آلبوم‌های سال 2014 قرار داده‌ام. (+)

13
Epica – The Holographic Principle

هر بار که آلبوم جدیدی از «اپیکا» منتشر می‌شود، اولین جمله‌ای که به ذهنم می‌رسد که باید به آنها بگویم «بچه‌ها، خسته نباشید!» است!. انگار که یک لشگر عظیم و عریض و طویل روی هر آلبوم کار کرده باشند، تا نتیجه چیزی شود که همیشه در ژانر سمفونیک متال کم نظیر است. آلبوم جدید آنها هم لشگر خود را بهمراه دارد (سی نفر! به اضافه‌ی یک گروه کر!). این همه ساز به شکلی در هم تنیده شده‌اند و وکال، هم صدای لطیف و رویایی سیمونز و هم صدای هارش و عصبانی جانسن، به صورتی با هم در تعامل هستند که حاصلش تبدیل شده به یکی از جدی‌ترین آلبوم‌های سیمفونیک متال امسال. اما برای شنیدن این آلبوم باید حواستان به یک چیز باشد. این آلبومی نیست که بگذارید بعنوان پس زمینه پخش شود! اگر این کار را بکنید چیزی به جز سردرگمی و سرسام نصیبتان نمی‌شود. این همه ساز و ملودی و ریتم و آواز در پس زمینه نمی‌گنجند. خیلی با حوصله بنشینید، حواس‌تان را جمع کنید و اجازه بدهید آلبوم شما را در بر بگیرد.

12
Tarja – The Shadow Self

هنگامی که «تاریا تورونن» از گروه نایت ویش جدا شد، من هم مانند بسیاری آینده‌ی چندان درخشانی برایش تصور نمی‌کردم. او، با آن صدای فوق محشر، با آن حنجره‌ی طلایی، با آن تسلط و کنترل بر روی آوازش، با آن سوپرانوی استثنایی که در اختیار موسیقی متال گذاشته بود، بنظر نمی‌آمد بتواند بدون آهنگهای نایت ویش از پس ادامه در این ژانر بر بیاید. چند آلبوم نه چندان قابل توجه و البته دو آلبوم در موسیقی کلاسیک هم صحه بر این ادعا می‌گذاشت. حالا او با آخرین آلبوم خود نه تنها پوز من و پیشبینی ام را به خاک مالید، بلکه نشان داد که می‌تواند بر قله‌‍‌ی فیمیل وکالیستهای موسیقی راک و متال بنشیند. از آوازش بگویم که مدهوش کننده است، از موسیقی بگویم که فوق العاده است، از پیانویی که تاریا می‌نوازد و به موسیقی سیمفونیک راک تزریق می‌کند بگویم که باور کردنی نیست. این آلبوم نه تنها بهترین اثر این هنرمند تا به امروز است، بلکه یکی از درخشان‌ترین آلبومهای سیمفونیک متال / راک در طی چند سال اخیر است.

11
Thank You Scientist – Stranger Heads Prevail

زمانی که با «تنک یو ساینتیست» آشنا شدم، چیزی که می‌شنیدم برایم باور کردنی نبود! چنین ترکیب عجیبی از موسیقی پراگرسیو راک و جز فیوژن، چنین سازبندی خارق العاده، آن هم با کلی ساز عجیب و غریب و کمتر شناخته شده، چنین حضور جادویی از سازهای بادی، این نهایت هنر و خلاقیت برای گروه جوانی‌ست که از اولین آلبومشان فقط دو سال می‌گذرد! در آلبوم دوم آنها هر آهنگ رویایی‌ست که جهان به جهان را در می‌نوردد و قله به قله را فتح می‌کند و با سولوهای بی‌نظیرش از گوش‌هایتان نفوذ و جان و دل‌تان را تسخیر می‌کند. باور کنید که باور نمی‌کنید! سولوهای گیتار الکتریک، گیتار بیس، ویالن، چلو، ترمپت، ساکسیفون، سازهای عجیبی نظیر سی‌تار هندی، سه‌تار ژاپنی، گیتار بی‌پرده، فلوگل‌هورن و تیمپانی ایتالیایی. بگذارید حسم را با این جمله بگویم: اولین باری که آلبوم را شنیدم، شوکه شدم. دومین بار، بعد از تمام شدن هر آهنگ بی‎‌اختیار به نشانه‌ی تشویق برای‌شان دست می‌زدم.

…ادامه دارد.

Save

Save

آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی سی و دوم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Caspian – Castles High, Marble Bright

«قلعه‌ها بلند، مرمر روشن» یا یک همچنین چیزی عنوان مجموعه‌ای شامل دو ترک از گروه پست راک آمریکایی، «کاسپین»، محصول 2016 است. آخرین آلبوم آنها سال گذشته با موفقیت چشمگیری همراه بود. چند تور مختلف، بیش از 50 اجرا در آمریکا، چند اجرا در چین و تایوان و اولین اجرای گروه در ژاپن، و این در حالی بود که بلیت‌های اکثر اجراها در همان چند ساعت اول به طور کامل خریداری شد. اثر جدید آنها در اصل با یک فیلم کوتاه همراه است که آن را می‌توانید در یوتیوب ببینید. همچنین آنها در اولین اجرای زنده‌ی این آهنگ، آن را بعنوان آخرین ترک در کنسرتی که بمناسبت ده ساله شدنشان برگزار شده بود اجرا کردند. نتیجه آنکه: این فقط یک مجموعه با دو آهنگ است، در دریای آثار این گروه هم چندان اثر شاخصی نیست، اما شنیدنش حس و حال خاص خود را دارد.

Stars as Lights – Constellations

«صور فلکی» عنوان سومین آلبوم پروژه‌ی تک نفره‌ی هنرمند ناشناس فنلاندی ژانر امبینت و پست راک، «استارز از لایتس»، محصول 2016 است. خود این هنرمند بهترین توصیف را در یک جمله‌ از موسیقی خود دارد: موسیقی بکگراند برای لحظات زیبای زندگی. واژه‌ی بکگراند شاید کلیدی‌ترین برچسب برای موسیقی این هنرمند باشد. موسیقی او، چه در گذشته و چه در آلبوم جدید، نه قدرت خاصی دارد و نه پیچیدگی عجیب و غریبی را ارائه می‌کند. این آلبوم جان می‌دهد برای آنکه در یک روز روشن و آفتابی، که نور خودش را پخش کرده روی شما، در بکگراند پخش و تبدیل به موسیقی متن لحظاتتان شود. این را هم بگویم که از آن جهت به او لقب هنرمند ناشناس را داده‌ام که تعداد شنوندگانش در سایت لست اف ام، بعد از انتشار سه آلبوم، هنوز به هزار نفر نرسیده است. نتیجه آنکه: این بنده خدا را به هزار نفر برسانید!

Esben and the Witch – Older Terrors

«وحشتهای قدیمی‌تر» عنوان چهارمین آلبوم گروه باور نکردنی انگلیسی، «اسبن اند د ویچ»، محصول 2016 است. باور کنید که این گروه باور نکردنی‌ست! وقتی اجرای زنده‌ی آنها را در سال 2011 در فستیوال راک ان کک دیدم، زمانی که به تازگی اولین آلبومشان را منتشر کرده بودند، هیچوقت فکر نمی‌کردم که روزی تبدیل بشوند به یکی از دوست داشتنی‌ترین گروه‌هایی که می‌شناسم. موسیقی آنها از اولین آلبوم تا به امروز دستخوش تغییرات حیرت انگیزی بوده است. حالا دیگر آنها را می‌توان سردمدار موسیقی گاتیک پاپ یا به قول خودشان «نایتمر پاپ» دانست. آلبوم به آلبوم موسیقی آنها پخته‌تر، قوی‌تر، جذابتر و تاثیرگذارتر و صدای ریچل دیویس روح‌نوازتر، جادویی‌تر و رویایی‌‌تر می‌شود. آلبوم جدیدشان یک تفاوت بزرگ با آثار قبلی‌شان دارد و آن هم اینکه تنها چهار ترک در آن گنجانده شده که هر چهارتای آنها مدت زمانی بیشتر از ده دقیقه دارند. همه چیز سر فرصت است! فضاسازی‌ها، عروج و فرودها، وکال و در کل همه چیز کاملاً آزادانه و بدون محدودیت زمانی ساخته و پرداخته می‌شوند و در کنار هم یک آرام‌پزی را تشکیل می‌دهند که با شنیدنش، بدون آنکه متوجه بشوید، در زمانی نسبتاً طولانی پخته می‌شوید! نتیجه آنکه: لعنتی‌ها! همین حالا بروید پخته بشوید!

Michael Bublé – Nobody But Me

«هیچکس به جز من» عنوان نهمین آلبوم هنرمند ژانر سوئینگ و تردیشنال پاپ کانادایی، «مایکل بوبله»، محصول 2016 است. وقتی اولین ترک آلبوم را شنیدم بنظرم آمد که یک چیزی اشتباه شده است! این بیشتر شبیه موسیقی جوناس برادرز یا یک چیزی در همین مایه‌ها است! یک پاپ نسبتاً بیمزه که از بوبله بعید است. دومین آهنگ همان بوبله‌ی همیشگی بود. همان اجرای جذاب موسیقی پاپ قدیمی. ترک سوم دوباره ماجرایش متفاوت شد و البته بعد از آن باز همه چیز به حالت نرمال بازگشت! قضیه از این قرار است که ترک اول و سوم آلبوم از ساخته‌های خود بوبله است که معلوم نیست چرا اینقدر با ژانر همیشگی‌اش فرق دارد و باقی آهنگهای آلبوم مثل همیشه اجرای مجدد آثار مشهور بزرگان موسیقی سوئینگ، تردیشنال پاپ و وکال جز است. شاخص‌ترین وجه این آلبوم هم مثل همیشه توانایی بازی بوبله با صدای خود است. همچنین این آلبوم آهنگی دارد به اسم Someday که ساخته‌ی مگان ترینور است و با همکاری خود او نیز اجرا شده است. این تنها آهنگ اوریجینال در تاریخ فعالیت بوبله است که توسط او ساخته نشده است. نتیجه آنکه: چند ترک ناخالص را بیخیال شوید، آن آهنگهایی که سوئینگ یا تردیشنال پاپ هستند، فوق العاده‌اند.

Crippled Black Phoenix – Bronze

«برنز» عنوان نهمین آلبوم سوپر گروه استثنایی موسیقی پراگرسیو، «کریپلد بلک فونیکس»، محصول 2016 است. پیش از این آنقدر از این گروه و آثارش صحبت کرده‌ام که دیگر نیازی به توصیف مجدد آنها نیست. جدیدترین اثر آنها (که نمی‌دانم چرا هنوز اسمش در ویکی پدیا اضافه نشده است) یک تفاوت بسیار شاخص با آثار قبلی آنها دارد و آن هم وکال به شدت پررنگ و پراهمیت در تقریباً تمامی آهنگهاست. پیش از این شاید آن چیزی که خیلی اهمیت داشت موسیقی اعجاب انگیز آنها و اجرای کم نظیرشان بود و وکال همیشه به عنوان تزئین بعضی از آهنگها در گوشه‌ای حضور داشت. اما در آلبوم جدید وکال، اهمیت صد چندان پیدا می‌کند. این آلبوم توانسته نظر منتقدین را نیز به خود جلب کند. مجلات پاورپلی، گوست کالت و ساوندسکیپ امتیاز 9 از 10 را برای آن در نظر گرفته‌اند و مجلات نیونویز و هوی‌پاپ نیز به آن امتیاز 4 از 5 را داده‌اند. نتیجه آنکه: شاهکار دیگری از این گروه را حتماً تجربه کنید.

بهترین‌های 2014 از نگاه آل‌ب‌وم – 5

بردیا برجسته نژاد: در پستهای قبلی شماره‌های 11 ال 30 (اینجا و اینجا و اینجا و اینجا) فهرست بهترین آلبوم‌های سال 2014 را بررسی کردیم. و حالا ادامه‌ی لیست:

10
Damien Rice – My Favourite Faded Fantasy

دیمین رایس، هنرمند محبوب و منزوی ایرلندی، که بعد از انتشار دو آلبوم بسیار موفق برای مدت زمانی در حدود 8 سال گم و گور شده بود، با آلبوم جدیدش طرفدارانش را غافلگیر کرد. فریب آهنگهای خلوت او را نخورید! رایس در این آلبوم با 30 هنرمند، با ملیت‌های مختلف همکاری کرده و حضور ریک رابین، به عنوان تهیه کننده، می‌تواند نقطه‌ی عطفی در کارنامه‌ی هنری او باشد. رایس باز هم از غم و درد و رنجی می‌گوید که در نهایت تبدیل به اعتراضی مستقیم و جنشی پر شور در او می‌شود. او نمونه‌ی تکامل یافته‌ی تمام پسران غمگین گیتار بدستی است که حرف دلشان را به زیبایی و آرامی و با موسیقی بیان می‌کنند و البته می‌توانید در مورد رایس مطمئن باشید که موسیقی او بطور کامل برخواسته از دل و درونش است. پیش از این پست بسیار مفصلی در خصوص این آلبوم و اینکه رایس در مدت 8 سال پنهان شدنش کجا بوده نوشته‌ام که توصیه می‌کنم حتما آنرا (از اینجا) بخوانید.

09
††† – †††

تعجب نکنید! این سه صلیب عجیب که در کنار هم قرار گرفته‌اند را Crosses بخوانید و بدانید که با یکی از خاص‌ترین پروژه‌های موسیقی طرف هستید. چینو مورنو را تصور کنید که از فریادهای سهمگین Deftones فاصله گرفته و آمده در کنار شان لوپز، گیتاریست گروه Far، ایستاده و پروژه‌ای تلفیقی، از الکترونیک راک با خمیرمایه‌ی دریم پاپ در پوششی از موسیقی دارک ویو و تریپ هاپ، را تاسیس کرده است. آنها بعد از انتشار سه EP بالاخره اولین آلبوم خود، هم‌نام یا بهتر است بگویم هم‌شکل! با اسم گروه را منتشر کرده‌اند. این آلبوم مریض است و مریضی‌اش نیز واگیر دارد! آنقدر شما را دستکاری می‌کند و با روانتان ور می‌رود که هنوز به نیمه نرسیده شما هم مبتلا خواهید شد! همه چیز، از صدای پر از استرس مورنو گرفته تا موسیقی الکترونیک تیره و تاریک، به شکلی شما را در خود فرو می‌برد و روحتان را می‌بلعد که انگار جسمتان را له شده به کناری می‌اندازد! Deftones گروه بسیار خوبی‌ست، اما امیدوارم چینو مورنو را بیشتر در Crosses ببینیم.

08
Casualties of Cool – Casualties of Cool

دوین تاونسند، هنرمند مشهور و عجیب کانادایی سبک پراگرسیو متال، با آن همه سر و صدا و هیاهو و بعضاً خشونت، پناه آورده به پروژه‌ی استثنایی Casualties of Cool تا به همراه چــه‌ایمی دوروال بعنوان خواننده اصلی و گیتاریست و مورگان آگرن، درامر گروه سوئدی Kaipa، گریزی به موسیقی خاص و ویژه‌ای بزند که نظیرش را کمتر شنیده‌اید. آنها موسیقی کانتری راک را آغشته به بلوز راک کرده و در فضای موسیقی امبینت غوطه‌ور ساخته‌اند. می‌توانید روی این آلبوم دراز بکشید، دستانتان را زیر سر حلقه کنید و با ضرباهنگ ملایمی پایتان را تکان دهید و به همراه چــه‌ایمی آواز را زیر لب زمزمه کنید. تاونسند تصمیم گرفته بیشتر وکال آلبوم را به صدای لطیف چــه‌ایمی واگذار کند، با این وجود دوئت آنها در بعضی از آهنگها فضا را کاملا جانی کشی میکند. این آلبوم در هیچ لحظه شما را روی سطح نگه نمی‌دارد: از آهنگ به آهنگ، یا با آن به اوج می‌روید و یا به عمق کشیده خواهید شد.

07
Esben & the Witch – A New Nature

وقتی برای اولین بار در فستیوال Rock N’ Coke سال 2011 با گروه انگلیسی Esben & the Witch آشنا شدم، تصور نمی‌کردم که روزی این گروه تبدیل به یکی از گروه‌های مورد علاقه‌ام شود! موسیقی خاص و عجیب آنها نوع ویژه‌ای از تلفیق موسیقی دریم پاپ و ایندی راک است، به قول منتقدین انگار ریدیوهد را پی‌جی هاروی بخواند. آنها موسیقی خود را Nightmare Pop (پاپ کابوس!) می‌خوانند و فضایی را برایتان خلق می‌کنند که شما هم بپذیرید هیچ نامی برازنده‌تر از این برایشان نخواهد بود. سومین آلبوم آنها با عنوان A New Nature را می‌توان بهترین، قوی‌ترین و کامل‌ترین اثر آنها تا به امروز دانست. برای توصیف این آلبوم هیچ توضیحی کامل‌تر از گفته‌های خود گروه نیست: «می‌خواستیم آلبومی خلق کنیم که به حد کافی خالص باشد، اثری که لایه‌ها را کنار بزند و پوست را بشکافد و به آن چیزی که در عمق پنهان شده برسد. ما همه چیز را برهنه، بدون آرایش و خام می‌خواستیم»

06
Her Name is Calla – Navigator

گروه انگلیسی Her Name is Calla تنها یک گروه پست راک معمولی نیست. آنها جادوگرند! آشپزهایی که برای پخت هر کدام از مسترپیس‌هایشان روزها و هفته‌ها وقت صرف می‌کنند. سومین آلبوم آنها، Navigator، به فاصله‌ی چهار سال از آلبوم قبلی، با ظرافت و آرامی و به زیبایی ساخته و تهیه شده است. دو عضو اصلی این گروه پنج نفره، تام موریس (گیتاریست و خواننده– پروژه‌ی انفرادی: T E Morris) و آدام ویکرت (درامر و کیبوردیست– پروژه‌ی انفرادی: Weikie) با مرور زمان دموها و نمونه‌ها را برای هم ایمیل کرده‌اند و در هر بار تکه‌‌ای از این پازل خارق‌العاده را در کنار هم قرار داده‌اند تا در نهایت نتیجه تبدیل به آلبومی شده است که بی‌شک بهترین اثر آنها تا امروز و نمونه‌ای شاخص در موسیقی پست راک با کلام است. مفهوم کلی آلبوم اشاره به زندگی، عشق و افسردگی توام با آن، در دوران جوانی، دارد و این در کنار موسیقی خاص این گروه، معجونی است که از آن سیراب نخواهید شد.

… یک قسمت دیگر ادامه دارد.

Rock’N Coke 2011 – Part I

بردیا برجسته نژاد: شنبه، شانزدهم جولای (25 تیر ماه)، استانبول، دمای روز 31 درجه و رطوبت به اندازه ای که بعد از چند دقیقه در آفتاب ماندن، تمام لباستان کاملا خیس می شود. هفتمین دورهء فستیوال Rock’N Coke چند ساعتی ست که شروع شده. آنهایی که بلیط کمپ را تهیه کرده اند از جمعه در محل اجرای فستیوال چادرهایشان را برپا کرده اند. امسال فستیوال دوباره به محل اولیهء خود بازگشته است: فرودگاه هزارفن استانبول. این فرودگاه که بخاطر یک سری مشکلات داخلی چندان کاربردی در صنعت هواپیمایی ندارد و بیشتر بخاطر برگزاری مسابقات اتوموبیل رانی مشهور است. مساحت 200 هکتاری این فرودگاه که کنار دریا واقع شده و مکان آن که با یک جادهء باریک روستایی از همه جا فاصله گرفته، فضای ایده آلی را برای برگزاری چنین فستیوال عظیمی بوجود آورده است. گروه 14 نفرهء ما ساعت 14:30 از میدان Taksim با اتوبوسهایی که برای همین منظور برنامه ریزی شده اند به سمت فرودگاه حرکت می کند.

آنچه که گذشت
سال 2009 فستیوال راک ان کک (قبلا در مورد آن اینجا صحبت کرده ام) در پارک استانبول با اجرا در دو استیج برگزار شد. استیج اصلی در دو روز میزبان گروه های  مشهوری نظیر Nine Inch Nails، Kaiser Chiefs، Linkin Park و The Prodigy بود و یک استیج کوچک و بی سر و صدا با عنوان آلترناتیو که گروه های نه چندان شناخته ای شده در آن به اجرای برنامه پرداختند. پیش از آن بر خلاف پنج سال گذشته، فستیوال در سال 2008 برگزار نشد. همین مسئله باعث شد که دست اندرکاران این مراسم تصمیم بگیرند برگزاری آن را از حالت سالانه به دو سال یک بار تغییر دهند. نتیجه آن شد که در سال 2011 مراسم در فضایی بزرگتر، با سه استیج (استیج اصلی برای موسیقی اصلی / استیج ودا فون برای موسیقی الکترونیک / استیج کوکلا برای موسیقی مدرن) و چند شهربازی و غرفه های متنوع، فضای کمپ برای 10هزار نفر و پارکینگ برای 7هزار ماشین برگزار شد.

روز اول – شانزدهم جولای – 25 تیر ماه
ما حدود ساعت 16:00 به محل برگزاری فستیوال می رسیم. بعد از عبور از گیت ورودی، به هر کس یک دستبند قرمز رنگ به نام Like Me داده شد که هر فرد می توانست آن را با اکانت فیس بوک خود رجیستر کند. آنوقت فقط کافی بود که فرد آن دستبند را روبروی محفظه ای که در کنار هر استیج، غرفه، وسیله بازی، فروشگاه یا رستوران قرار دهد تا یک Like به آن تعلق گرفته و همان لحظه در صفحهء فیس بوک فرد نمایش داده شود.

اجراهای امروز از ساعت 12:00 در استیج ودا فون شروع شده است. ما که بعد از ظهر رسیده ایم، فضای کمپ کنار دریا را از دست می دهیم و به ناچار در بخش دیگری چادر می زنیم. برنامهء ما این است که با اجرای ساعت 18:00 فستیوالمان را آغاز کنیم.

The Kooks
گروه انگلیسی The Kooks با وجود آنکه در این چند سال دو آلبوم موفق و پر سر و صدا را در انگلستان داشته، اما نتوانسته چندان مخاطبی (به عنوان مثال مانند همسانش، Arctic Monkeys) در کشورهای دیگر داشته باشد. لوک پریچارد، خواننده گروه، بر روی استیج اصلی، در کنار دیگر اعضای گروه با حرارت و جست و خیز در مدت یک ساعت (18:00 الی 19:00) به اجرای برنامه پرداخت. دو آهنگ مشهور گروه، Naïve و Ooh La که هر دو از آلبوم دوم آنها، Inside In/ Inside Out محصول 2006 هستند با استقبال زیادی مواجه شد. قرار است سپتامبر همین امسال The Kooks سومین آلبوم خود با عنوان Junk of the Heart را منتشر کند. آنها دو روز قبل از اجرای راک ان کک در استانبول، در فستیوال Super Bock Super Rock در لیسبون پرتغال برنامه اجرا کرده اند و 22 جولای اجرای بعدی آنها در سان فرانسیسکو خواهد بود.

Esben and the Witch
گروه انگلیسی Esben and the Witch از آن دست گروه های عجیب و غریب موسیقی ایندی ست که با موسیقی خاص و فضاسازی های عجیب در بعضی از آثارش مخاطب را غافلگیر می کند. این گروه سه نفره که اولین آلبوم خود را ژانویهء امسال منتشر کرد بر روی استیج کوکاکولا در مدت زمانی کمتر از یک ساعت (19:30 الی 20:20) به اجرای برنامه پرداخت و با وجود تازه کار بودنش و اینکه هنوز شهرتی دست و پا نکرده، حاضرین را حسابی به وجد آورد. ریچیل دیویس، خواننده گروه با آن موهای رقصان در باد و پریشانش، با آن صدای گرم زیبایش، با آن صدای گیتار و ضرباتش بر روی همان یک عدد تام (Tom) پیش رویش، دوست داشتنی تر از همیشه به نظر می رسید. در قسمتی از اجرایشان هر سه نفر سازهایشان را رها کردند و دور همان یک عدد تام ایستادند و با 6 استیک (Stick) اجرای فوق العاده ای را به نمایش گذاشتند. آنها دو روز قبل از این فستیوال در فستیوال لتیتود به همراه Iron & Wine، Yann Tiersen، KT Tunstall، The National و Paolo Nutini در انگلستان اجرا داشته اند.

Motörhead
پیر فستیوال، موتورهد افسانه ای، یکی از چهره های مراسم امسال است. لمی، یکی از اسطوره های موسیقی متال، از سال 1977 با موتورهد به چنان محبوبیت و شهرتی رسیده که استقبال فوق العاده حاضرین دور از انتظار نیست. ساعت 21:15 آنها به روی استیج اصلی می آیند و با 70 دقیقه اجرا نشان می دهند که تنها گروه متال شرکت کننده در مراسم چه قدرتی در موسیقی اش دارد. لمی، با آن کلاه مشکی و معروفش، صدای گرفته و خشن و جذابش را پخش می کند روی جمعیت. فیل کمپبل، گیتاریست گروه، در تمامی آهنگها با سولوی خود حاضرین را شگفت زده می کند. اما شاید استثنایی ترین لحظهء اجرای آنها سولوی چند دقیقهء مت سوروم در پشت درامز است. سوروم که شهرت خود را بخاطر عضویت در گروه Guns N’ Roses بدست آورده، بر روی استیج جادو می کند. هر چه لازم است بشنوید اجرا می شود: Overkill، Ace of Spades، Iron Fist، The 1000 Names of God و… . لمی ثابت می کند که شاید طرفدارانش پیر شوند، اما او سر جای خودش باقی خواهد ماند!

…ادامه دارد