بهترین‌های 2014 از نگاه آل‌ب‌وم – 3

بردیا برجسته نژاد: در پستهای قبلی شماره‌های 21 ال 30 (اینجا و اینجا) فهرست بهترین آلبوم‌های سال 2014 را بررسی کردیم. و حالا ادامه‌ی لیست:

20
Young the Giant – Mind Over Matter

گروه ایندی راک آمریکایی Yong the Giant در سال 2004 توسط پنج جوان (که یکی از آنها هنرمند ایرانی الاصل، احسان هاشمیان، بود و قبل از انتشار اولین آلبوم از گروه جدا شد) تشکیل شد. در آن زمان گروه نام The Jakes را برای خود برگزیده بودکه قبل از انتشار اولین آلبومشان در سال 2010 به Young the Giant تغییر یافت. این آلبوم، اگر چه چندان خاص و متفاوت از موسیقی ایندی راک معمول نبود، مورد توجه مخاطبین قرار گرفت. آلبوم دوم با عنوان Mind Over Matter البته یک سر و گردن بالاتر از آلبوم اول است. آل میوزیک این اثر را حرکتی نو و رو به جلو در موسیقی ایندی راک می‌داند. هرچند نمی‌توان در آلبوم رد پای گروه‌های مشهوری نظیر Coldplay را منکر شد، اما با این وجود شنیدن این آلبوم، با وکال فوق العاده‌ی سمیر گادیا، چنان لذت و شور و حالی را در شما بر می‌انگیزد که اصلا اهمیتی ندارد دیگران در مورد آن چه می‌گویند! این آلبوم یکی از بهترین‌های ایندی راک سال 2014 است.

19
Broken Bells – After Disco

وقتی سال 2010 اولین آلبوم Broken Bells را شنیدم، شبهه‌ گروهی که بیشتر بنظر می‌رسید از روی هیجانات و رفاقت موزیسن و تهیه کننده‌ی مشهور دنجر ماوس و جیمز مرسر، خواننده و گیتاریست گروه The Shins، تشکیل شده است، اصلاً تصور نمی‌کردم که ممکن است در آینده همکاری این دو نفر منجر به انتشار آلبوم دیگری شود. نگاه به این نکنید که این گروه فقط دو نفر عضو دارد. همین کافی‌ست که بدانید در میان نوازندگان مهمان این آلبوم می‌توان به یک ارکستر 16 نفره ویالون نیز اشاره کرد! این آلبوم توانست جایگاه نخست را در سه چارت مختلف آمریکا به خود اختصاص دهد. این را بدانید که این مجموعه از آن چیزهایی‌ست که در زندگی حتما به آن احتیاج خواهید داشت، حتی اگر خودتان متوجه آن نباشید. سبک خاصی از موسیقی اسپیس راک که در راه رسیدن به موسیقی ایندی راک، نیم نگاهی نیز به موسیقی پاپ می‌اندازد، به قول آلترناتیو پرس، این آلبوم بهترین چیز برای شروع یک صبح تازه، بعد از گذراندن یک شب سخت است.

18
The Antlers – Familiars

گروه نیویورکی The Antlers از آن گروه‌هایی‌ست که می‌تواند نقش مهمی را در شکل گیری سلیقه‌ی موسیقیایی شما ایفا کند! آنها کار خود را در سال 2006 و با موسیقی فولک آغاز کردند. اما حالا بعد از طی کردن سیر تکامل و انتشار پنج آلبوم، چیزی که می‌شنوید یک موسیقی ایندی راک و ارکسترال استثنایی‎‌ست که در لفافه‌ای از موسیقی پست راک پوشیده شده است. پنجمین آلبوم آنها با عنوان Familiars اثری‌ست کامل‌تر، پخته‌تر و حرفه‌ای‌تر از تمام آن چیزی که تا به حال از این گروه شنیده‌ایم. سایت معتبر و سختگیر متاکریتیک امتیاز 82 از 100 را به این آلبوم داده و پیچفورک امتیاز 7.8 از 10 را برای آن در نظر گرفته است. رولینگ استونز نیز در خصوص این آلبوم می‌گوید: این آلبوم برای این گروه، رسیدن به سطح حیرت انگیزی از آهنگ سازی‌ست. لاود اند کوایت نیز با تمجید از آلبوم می‌گوید: The Antlers مسئول شکل گیری اکثر لحظات روح نواز گیتار موسیقی ایندی راک، در چند سال اخیر است.

17
Temples – Sun Structures

گروه انگلیسی تازه کار Temples تنها دو سال است از تولدش می‌گذرد. اولین آلبوم آنها با نام Sun Structures، محصول 2014، به اندازه‌ای توانست توجه جامعه‌ی هنری را جلب کند که بزرگانی نظیر جانی مار (عضو سابق گروه The Smith) و نوئل گالاگر (عضو گروه منحل شده‌ی Oasis) آنها را بهترین گروه تازه کار انگلستان نام نهادند. موسیقی سایکدلیک راک آنها به شکل واضحی حال و هوای دهه‌های پیشین را دارد. آنها در مصاحبه‌شان تاکید کرده‌اند که موسیقی‌شان الهام گرفته از The Byrds (گروه مشهور دهه 60 سایکدلیک راک آمریکایی)، Nazz (گروه دهه 60 گاراژ راک آمریکایی) و مارک بولان (هنرمند مشهور انگلیسی، رهبر گروه T. Rex، که سال 1977 در سن 29 سالگی درگذشت) بوده و آلبوم آنها شکل نوینی از آن چیزی‌ست که در دهه‌های گذشته فراموش شده است. با این وجود این آلبوم را در یک روز آفتابی، در یک جاده‌ی خلوت و طولانی، پشت فرمان، گوش کنید تا به جادوی آن پی ببرید!

16
Lunatic Soul – Walking on a Flashlight Beam

حالا دیگر ماریوس دودا، رهبر گروه Riverside، تبدیل به یکی از چهره‌های استثنایی موسیقی پراگرسیو شده است. او بار دیگر با پروژه‌ی انفرادی خود، Lunatic Soul، از دریچه‌ی گوش‌های ما وارد شده و تمام روح‌مان را تسخیر می‌کند. چهارمین آلبوم او با نام Walking on a Flashlight Beam اثری به نسبت متفاوت از کارهای قبلی اوست. دودا اینبار زمان بیشتری را طلب می‌کند. شش ترک از مجموع نُه ترک این آلبوم با مدت زمانی برابر یا بیش از 7 دقیقه، این اثر را تبدیل به طولانی‌ترین آلبوم Lunatic Soul تا به امروز کرده است. فضای آهنگها نسبت به گذشته کمی امبیت‌تر شده، الکترونیک نقش خود را پررنگ‌تر بازی می‌کند و جوی که حاکم است حکایت از موسیقی اکسپریمنتال دارد. با وجود آنکه آلبوم قبلی Lunatic Soul عاری از کلام بود، بنظر می‌رسد دودا تصمیم گرفته دوباره صدای جادویی خود را در فضای آلبوم به پرواز در آورد. این آلبوم می‌تواند کاملا جوابگوی نیاز ما به صدای جادویی ماریوس دودا باشد.

… ادامه دارد

بهترین های 2011 از نگاه من – 3

بردیا برجسته نژاد: قسمت اول این نوشته (شماره های 30 الی 26) را (اینجا) و قسمت دوم (شماره های 25 الی 21) را (اینجا) بخوانید.

20
Tinavie – Hidden Places

فهرست بهترین های 2010 را بخاطر دارید؟ شمارهء 21؟ گروه روسی Tinavie آن زمان اولین آلبومش را منتشر کرده بود. اثری به معنای واقعی ترکیبی و تلفیقی. هر چیزی را می توانستید در آن پیدا کنید، از راک تا آر اند بی، از تریپ هاپ تا پست راک، از جز تا پاپ. حالا آنها با دومین آلبومشان، مکانهای مخفی/Hidden Places دوباره همان داستان را پخته تر، قوی تر، حرفه ای تر و کامل تر تکرار می کنند. با سولوی عجیب گیتار، پیانو، ساکسیفون، اصلا همه چی! تا دلتان بخواهد در ژانرهای گوناگون، در فضاهای مختلف می توانید با سولوهای مختلف به پرواز در آیید. یک چیزی به اسم  بوسه ای از خورشید/Kissed by the Sun را دارید، پر از الکترونیک و هیجان، مکانهای مخفی/Hidden Place را دارید، تماماً با سولوی گیتار الکتریک، و حتی ماه نقره ای/Silver Moon را دارید که یک دقیقه اول آن به شکل کاپلا اجرا می شود (A Cappella به ژانری از موسیقی گفته می شود که در آن از هیچ سازی استفاده نشده و تمامی اصوات توسط انسان تولید می شود. نظیرش را در موسیقی کلیسایی شنیده اید) این آلبوم دوست داشتنی ست، هم فال است و هم تماشا، شما به یک پارک رفته اید و از گشت و گذار در آن لذت خواهید برد.

19
Mogwai – Hardcore Will Never Die, But You Will

انگار Mogwai را گذاشته اند وسط و دورش چیزی به اسم Post-Rock را ساخته اند! موگوای مرکز و هستهء پست راک است، چیزی که می توانید آن را معیار و ملاک سنجش گروه های دیگر این ژانر بدانید. هفتمین آلبوم آنها، هاردکور هرگز نمی میرد، اما تو خواهی مرد/Hardcore Will Never Die, But You Will، نه چیزی کم دارد نه زیاد. موگوای همان طور، به همان شکل و به همان سبک قدیمی و البته هنوز و همچنان عالی و هیجان انگیز است. اما اتفاقی که اینجا افتاده همکاری دوباره با پاول سوج، تهیه کننده اولین آلبومشان، تیم جوان/Young Team، در سال 1997 است. سوج چندان مرد قدرتمندی در عالم تهیه کنندگی نیست، اما بارها این مسئله عنوان شده که او یکی از افراد موثر در شکل گیری اولیهء گروه، به این فرم و با این مدل موسیقی، بوده. Allmusic به این آلبوم 4 از 5 داده و می گوید: «شاید به اندازهء بهترین آلبومهای موگوای در همان ابتدا شما را جذب نکند، اما این هم شاهکار دیگری در پروندهء این گروه است»

18
Various Artists – SMM: Context

موسیقی امبینت چیزی مانند جریان روح در زندگیتان و جریان زندگی در روحتان است. می توانید بوسه های اصوات را بر احساستان حس کنید، می توانید با آن روز و شب باشید، گرم و سرد باشید، خوب و بد باشید و با آن بخش بزرگی از زندگی را دوباره زندگی کنید. آنهایی که امبینت گوش می کنند در جای خود، اما آنها که امبینت می سازند، طور دیگری به دنیا و زندگی و محیط و آدمها نگاه می کنند. آنها چیزهایی را می بینند که ما نمی بینیم و چیزهایی را می فهمند که ما نمی فهمیم. حالا تصور کنید یازده نفر از همین هنرمندان موسیقی امبینت، هر کدام یک تک آهنگ، تک آهنگی که قبلا جایی منتشر نشده، از خود بگذارند درون مجموعه ای به اسم مفهوم/Context، و 11 روح در 11 آهنگ دمیده شود . همگی جمع شوند در یک آلبومی که خودش یک روح خالص و یگانه دارد. فضایی که این 11 آهنگ در کنار هم برایتان می سازند تجربه ای شگرف برای گوش و ذهن و روحتان خواهد بود، جاده ای که تک تک آهنگها شما را در آغوش می گیرند و حیرت زده تحویل آهنگ بعدی می دهند. قبلا این آلبوم را به طور کامل معرفی و در مورد تک تک آهنگها (اینجا) صحبت کرده ام که به گمانم یکی از بهترین پستهای این وبلاگ در سال گذشته است.

17
Long Distance Calling – Long Distance Calling

آلمانی هستند، پست راک هستند وعالی و شنیدنی! در مورد موسیقی شان می توان گفت: چیزی نسبتاً خاکستری رنگ مابین پست راک و پست متال با چاشنی موسیقی آوانگارد بر روح آهنگهایشان حاکم است. ابتدا سال 2006 یک چیزی شبیه آلبوم اما دمو با عنوان dmnstrtn منتشر کردند که نیم ساعت موسیقی پست راک روان و خوب و ساده و دوست داشتنی را بهمراه داشت. اما سال 2007 اولین آلبومشان با نام دهانهء ماهواره/Satellite Bay تقریباً گویای چیزی بود که بعداً در آلبوم سال 2009 یعنی از نور دور شو/Avoid the Light کاملا رنگ و بوی  Long Distance Calling، رنگ و بوی منحصر به فرد خودشان را گرفت. آن آلبوم یک آهنگی به اسم نزدیک به قبر/The Nearing Grave دارد که وارد فضای پراگرسیو راک می شود و جوناس رنکس (از گروه Katatonia) هم در آن می خواند. این اتفاق قبلاً در Satellite Bay و آهنگ  ساخته شده بدون دست/ Built Without Hands با حضور پیتر دولوینگ (از The Haunted) افتاده بود. حالا آخرین آلبوم آنها چیزی به همان تلخی و خوشمزگی ست. آن قضیه این بار هم تکرار شده و آنها در آهنگ میدلویل/Middleville وارد فضای پراگرسیو شده اند، اینبار با حضور جان بوش (خوانندهء سابق Anthrax و خواننده فعلی Armored Saint). آلبوم جدید بهترین کارشان نیست، اما یکی از بهترین های پست راک است.

16
Lunatic Soul – Impressions

ماریوس دودا، رهبر گروه لهستانی Riverside، در پروژهء تک نفره اش یعنی Lunatic Soul آلبومی بسیار سیاهی را منتشر کرد به اسم روح دیوانه/Lunatic Soul. دو سال بعد دودا در جواب آلبوم اولش آلبومی دیگری به بازار داد با عنوان روح دیوانه دو/Lunatic Soul 2 که تماماً سفید بود و پروژهء او را به تعادل معنا داری می رساند. حالا دودا در سومین اثر انفرادی خود، احساسات/Impressions، آلبوم بدون کلامی را منتشر کرده که انتهای خاکستری ست! او با حذف کلام و انتقال تمام مفاهیم به اصوات خاص الکترونیک که به شکل فوق العاده به خدمت موسیقی راک در آمده اند دست به کاری کاملا متفاوت به نسبت تمام سابقهء پر از افتخارش می زند. آهنگها از احساس یک تا احساس هشت شماره گذاری شده اند و این مجموعه ای با عنوان احساسات را می سازد که ناشی از احساسات مردی ست که گوشهء دنج و خلوتی به نام Lunatic Soul را پیدا کرده تا تمام و کمال خودش باشد.

ادامه دارد

برترین های 2011 از نگاه خوانندگان آ ل ب و م – بخش دوم

بردیا برجسته نژاد: با توجه به فراخوانی که در خصوص معرفی بهترین آلبومهای سال 2011 از نگاه شما صورت گرفت، هر کدام از دوستان سه آلبوم برتر خود را در ادامه معرفی کرده اند. لازم به ذکر یادآوری ست که آلبومهای انتخاب شده و توضیحات مربوط به آن نظر شخصی نویسنده بوده و ممکن است با نظر وبلاگ آ ل ب و م در تضاد باشد.

آرمین هاشمی

01
Destroyer –  Kaputt

با دقت بشنوید! این بداهه­های ساکسیفون و ترومپت است که قلب تک تک آهنگ­ ها را به تپش انداخته و روح موسیقی Jazz رویایی را در کالبد آلبوم می­دمد. زیر این آبشار لطیف بال گشوده و با آن به رقص درآیید که ذهن و روان خسته­ تان را پالایش می­کند. این اثر نهمین آلبوم گروه خوش ذوق ایندی پاپ و سافت راک کانادایی، Destroyer، به رهبری خواننده و آهنگساز گروه، دن بجر، است.

اغراق نیست اگر دن بجر و شش حواری­اش را پیامبران ونکووری ای بدانیم که درد و آلام مردم زمانه خود را به خوبی دانسته و برای آنکه آنان را حتی برای دقایقی از بند زندگی خشک و زبر امروزی رهایی بخشند، معجزه درخشان پاپ و راک­شان را به ارمغان می­آورند. فضای موسیقیایی Kaputt را باید تقریبا همان ایندی پاپ به حساب آورد اما مارک ریچاردسون در سایت پیچفورک، این آلبوم را دریچه زمانی به سوی موسیقی سال­های میانه دهه هفتاد تا میانه دهه هشتاد دانسته و آن را به عنوان معجونی از سافت راک، جاز روان و پاپ رومانتیک نو معرفی می­کند. در نهایت دن بجر جادوگر با آن صدای دلنشینش برای شما پاداشی در نظر داشته، پاداش شنیدن هر قطعه از این آلبوم، ایمان بیشتر به قدرت موسیقی و آرامشی واقعی خواهد بود.

02
Moby – Destroyed

حتما می­دانید که موبی شب­ها نمی­خوابد، اما اگر فکر می­کنید او دچار بیماری است کاملا اشتباه می­کنید، موبی بیمار نشده بلکه دکمه شات دان ش (Shutdown) خراب شده یا اینکه یادش می­رود شب­ها خودش را از برق بکشد. او از جنس ما نیست. می­گویند پاهایش تنها چهار انگشت دارند، یا دندان عقل در نیاورده. همچنین برخی گفته­اند که حتی آپاندیس هم ندارد. تمام این موارد شاهدی هستند بر این مدعا که موبی نسل تکامل یافته­تر بشر است. اگر داروین زنده می­شد و موبی را می­دید، از شدت ذوق حتما دوباره می مرد!

این آلبوم نتیجه شب زنده داری­ های موبی است. آلبومی بر آمده از ژرفای درونیات و تنهایی­های تاریک و شبانه یک کچلِ مریضِ روان پریشِ نابغه! با آنکه هر ترک برای خود داستانی جداگانه دارد اما تمام آهنگ­ها فصل مشترکی دارند. تمام­شان شنونده را از زمین می­کَنند، به پرواز در می­آورند، از جو عبور می­دهند و در فضای سیاه لایتناهی، معلق و پا در هوا رهایش می­کنند. سقوط پس از تمام شدن هر ترک خود لذتی دیگر است.

او در این آلبوم با بهره گیری از ضرب آهنگ­های متفاوت کوتاه و کشیده و گاه نامنظم، استفاده از مولفه­های امبینت، حتی موسیقی سمفونیک (قطعه Stella Maris)، تک نوازی پیانو با موسیقی چیل آوت و همچنین جا دادن اصوات حزن آلود در لایه­های زیرین آهنگ­ها، به خوبی از پس انتقال حس به شنونده بر آمده است. وی از آزادی­های موجود در موسیقی الکترونیک بهترین استفاده­ها را کرده. موبی در مورد آلبومش می گوید: ملودی درهم شکستهء موسیقی الکترونیک برای شهرهای خالی در ساعت 2 صبح.

جدا از آهنگ­ها، کاور این آلبوم هم کار خود موبی است. عکسی که به زیبایی بازتاب دهنده تنهایی­هایش است. این عکس را در طی سفرهایش در فرودگاه لاگارده گرفته است.

03
Younger Brother – Vaccine

برادر کوچکتر، برادر همیشه مومن و پایبند به ارزش­ها و آرمان­های الکترونیک، داون تمپو و ترنس. آن­ها ما را تکان می­دهند، به رقص می­اندازند، در خود می­کنند، بر خود می­کنند و از خود بی خود می­کنند. این انگلیسی­ها ذاتا یا استعمارگرند یا خالقان شاهکارهای موسیقی، و جالب اینکه برادر کوچکتر ما هر دو را با هم دارد. گویا DNA اش را تنها همین دو خصوصیت تشکیل داده­اند. آن­ها بدن و ذهن شنونده را هم زمان به بردگی و بندگی موسیقی­شان می­کشند. نمی شود به سادگی این زنجیرهای از جنس خلاقیت و دیوانگی را گسست.

در آلبوم جدیدشان به طرز محسوسی از فضای سای­ترنس و اسید هاوس آلبوم­های پیشین فاصله گرفته­اند. دیگر تقریبا خبری از افکت ها و وکال­های عجیب و غریب نیست و سعی کرده­اند با کاهش سرعت موسیقی ­شان و تمرکز روی ریتم­ و وکال متعارف، کاری بازاری ­تر ارائه کنند. اما خیالتان راحت، موسیقی­شان همچنان مولفه­های وهم­ گونه سایکدلیک و اتمسفریک را داراست و همین است که همچنان آهنگ­ هایشان را شنیدنی و جذاب نگاه داشته است. ماحصل کارشان را می­توان به سه بخش تقسیم کرد: یک بخش ترک های به رقص انداز، یک بخش ترک­ های پاپ راک و یک بخش ترک­ هایی که حس درونی شدن و در خود غرق شدگی را در شنونده به وجود می­آورند. در مورد بخش آخر مطمئن باشید که نه تاریکی شب و نه پاکت­ های سیگار، هیچکدام نمی­توانند عطش غریب روحتان را پاسخگو باشند.

اگر به این سبک از موسیقی علاقه ندارید توصیه می­کنم دست کم آهنگ Train را از دست ندهید که مخصوص تمام سلایق ساخته شده است.

4: Grails – Deep politics / 5: Bjork – Biophilia / 6: Lunatic Soul – Impressions / 7: Airbag – All rights removed / 8: Pati Yang – Wires and sparks / 9: Kwoon – The Guillotine Show / 10: Puscifer – Conditions Of My Parole

 

سیاوش گلابی

01
Airbag  – All Rights Removed

این آلبوم برای من لذت‌ بخش ‌ترین آلبوم امسال و یا حتی چند سال اخیر بود، آلبومی فوق‌العاده  دل ‌نشین و شنیدنی‌. All Rights Removed دومین آلبوم این گروه نروژی و نوید بخش آلبوم‌های بهتری در آینده است. گروه با آلبوم زیبای اولشان به اسم Identity که دو سال پیش عرضه شد، نشان داد قابلیت تبدیل به یکی از بزرگان موسیقی پراگرسیو را دارد و امسال با این آلبوم این امر را ثابت کردند. آلبومی با 6 ترک که شنیدن هر کدام لذت‌ بخش است. موسیقی ساده، روان و مسحورکننده‌ای که مجذوب زیبایی آن می‌شوید. صدای گرم وکال، موسیقی روان و لیریک ساده، همه و همه دست‌ به ‌دست هم داده اند تا بهترین آلبوم امسال از دید من را بسازند. در این آلبوم، شباهت بیش از اندازه‌ای به موسیقی Pink Floyd دیده می‌شود، انگار آلبومی از Pink Floyd وجود داشته که تاحالا نشنیده ‌اید و حالا می‌توانید کمال لذت را از آن ببرید.

02
Steven Wilson – Grace for Drowning

استیون ویلسون، غول پراگرسیو دهه اخیر، را همه دوست‌ داران موسیقی پراگرسیو می‌شناسند. آلبوم امسال ویلسون سبک خاص و متفاوتی ارائه داد که حاکی از نبوغ بالای پدیدآورنده‌ اش ا‌ست. ویلسون امسال با ترکیب سبکهای مختلف و ایجاد فضا و موسیقی متفاوت توانست آلبوم بسیار زیبایی عرضه کند. گرچه در قدم اول، برقراری ارتباط با این آلبوم کمی سخت بنظر می‌رسد اما کافی‌ است تا ارتباطی هر چند جزئی برقرار شود و دیگر کار شما تمام است. غرق می‌شوید. غرق در دنیایی که ویلسون خالق آن است، دنیایی زیبا، عمیق، تاریک و مرموز.

03
Lunatic Soul – Impressions

روح دیوانه امسال واقعا دیوانه شد. آلبومی بی‌کلام منتشر کرد، اما بسیار قوی. 8 تا Impression زیبا در آلبوم امسال Lunatic Soul گرد هم آمدند تا اثری متفاوت از کارهای قبلی او ارائه شود. آلبوم، موسیقی آرامش بخشی ‌ست با فضایی زیبا و گرم. می‌توان گفت که بهتربن کار دودا تا بحال همین آلبوم است. با این موسیقی، سوار بر نسیمی خنک می‌شوید و سفری را همراه دودا آغاز می‌کنید، سفری بی‌ انتها و بی‌ مقصد. برای من که سفری لذت‌ بخش بود.

Lunatic Soul – Lunatic Soul II

ماریوس دودا، یکه و تنها، بعنوان پرچمدار شاخه ای از موسیقی پراگرسیو راک اروپایی شناخته میشه که بواسطه نوع ترانه ها، ملودی ها، استفاده از سازها و نوع و شیوهء خوانندگی، موفق شده شهرت فراوانی در موسیقی راک و متال بدست بیاره. دودای لهستانی با گروه مشهور و استثنایی خودش، Riverside، به چنان شهرت و محبوبیت جهانی میرسه که تبدیل میشه به نماد موسیقی پراگرسیو لهستانی. این در حالیه که لهستان بعنوان یکی از رپ ترین کشورهای اروپایی شناخته میشه و نسبت به جاهای دیگه چندان گروه متال مشهوری در عرصه بین المللی نداره. دودا در کنار ریورساید پروژه های انفرادی زیادی رو دنبال کرد. گروه ناشناخته به اسم Xanadu تاسیس کرد که تقریبا چیز خاصی ازش منتشر نشد، با گروه Indukti توی آلبوم S.U.S.A.R و گروه Amarok در آلبوم Metanoia همکاری کرد، و از همه مهمتر پروژه کاملا انفرادی خودش تحت عنوان Lunatic Soul رو بوجود آورد.

Lunatic Soul جاذبهء خاص و منحصر بفرد خودش رو داره. صدای دودا در کنار موسیقی به مراتب سیاه تر، صد البته خلوت تر و ترانه های عمیق تر میتونه اون دسته از طرفداران ریورساید که چندان نمیتونن با بعضی آهنگهای شلوغ این گروه ارتباط برقرار کنن، کاملا لذت بخش و دوست داشتنی به نظر میاد. آلبوم اول لوناتیک سول در سال 2008 به اندازه کافی تونست جای خودش رو بین طرفداران باز کنه. توی اون آلبوم اثری از گیتار الکتریک نیست و آهنگها به شکلی مستقل از این ساز ساخته و اجرا شدن. مجموعهء کار اثر قابل قبول و دل چسبی رو به وجود آورده بود، اثری که مثل ساید پراجکتهای اکثر بزرگان موسیقی راک بیشتر به دنبال آرامش از دست رفته و تجربه فضاهای متفاوت بود. استیون ویلسون جدا از Porcupine Tree خودش رو به اندازه کافی توی No-Man و I.E.M تخلیه می کنه، پترسون به سراغ Antimatter بعد Ion میره، دنی کاوانا یه آلبوم انفرادی میده و آهنگهای بسیار ملایم و فولک نیک دریک فقید رو بازخونی میکنه، جیمز هتفیلد توی چند کافه و بار با یه عده موزیسین قدیمی موسیقی کانتری اجرا می کنه و حتی چستر بنینگتون پروژه انفرادی موسیقی الکترونیک رو دنبال میکنه. این توضیحات رو دارم دوباره برای مخاطبین جدید تکرار می کنم، وگرنه حتما یادتون هست که (اینجا) همین حرفها رو در مورد آلبوم اول زده بودم. حالا بعد از گذشت دو سال از آلبوم اول انفرادی ماروی دودا، دومین اثر پروژهء Lunatic Soul با عنوان Lunatic Soul II به تازگی منتشر شده.

هنوز آلبوم رو گوش نکردم. اجازه بدین در موردش بعد از اینکه آلبوم رو شنیدم صحبت کنیم.

پ.ن: به یه چیز جالب برخوردم. همونطور که اشاره کردم ماریوس دودا یه پروژه ناشناخته دیگه ای به اسم زانادو داره. یه تئاتر موزیکال هم توی برادوی به اسم زانادو وجود داره که یکی از بازیگران اصلیش کوین دودا هست. البته ماریوس لهستانی و کوین آمریکایی هیچ ربطی به هم ندارن و موزیکال زانادو و پروژه زانادو هم دو تا چیز کاملا بی ربط به هم هستن. فقط این تکرر اسامی بنظر بامزه و جالب میاد.

Lunatic Soul – Lunatic Soul

مطلب زیر توسط جناب سعید برای من ارسال کردن و عینا» اون رو این پایین براتون میذارم. از ایشون بابت نوشتن این پست تشکر میکنم.

قبلا در این وبلاگ به طور مفصل درباره ریورساید صحبت شده.و از اونجایی که این گروه این روزها طرفداران زیادی پیدا کرده فکر کردم بد نباشه که پروژه ی سولوی ماریوژ دودا ، خواننده ، بیسیست و مغز متفکر این گروه هم معرفی بشه.

ماریو‍ژ دودا که حالا بین محبوب ترین وکالیستهای راک هست در یادداشتی میگه » بعد از انجام تریلوژی reality dream  ریور ساید، موج جدید از انرژی ما رو در بر گرفت و به استودیو کشید.جایی که در حال خلق شاهکار خودمون بودیم.در این حین من کمی به کنار کشیده شدم و چون در استودیو بودم تصمیم گرفتم پیش از اینکه ریورساید دوباره من رو در خودش حل کنه یه کار استودیویی ، با حال و هوایی متفاوت خلق کنم»

نتیجه ی این ماجرا آلبومی بود به نام Lunatic Soul  که در سال 2008 منتشر شد و پاییز امسال هم Lunatic Soul II   منتشر خواهد شد.

شنیدن این آلبوم نه فقط برای طرفداران ریورساید،و موسیقی  پراگرسیو لذت بخشه، بلکه برای هر شنونده ی دیگری هم میتونه تجربه ی جالبی باشه. یکی از نکته های جذاب این آلبوم اینه که توش از گیتار الکتریک استفاده نشده.ماریوژ دودا در این آلبوم علاوه بر اینکه خواننده و بیسیست هست، نوازنده ی گیتار آکوستیک، پرکاشن، کالیمبا و کیبرد هم هست.که نشاندهنده ی توانایی موسیقایی بالاش هست.در این آلبوم با تلفیق سبکهای گاتیک، فولک، امبینت، جز و راک ترکیبی فوق العاده ایجاد کرده.همینطور از نوازنده های مهمان زیادی برای سازهای درامز، پرکاشن، قلوت، کیبرد و حتی هارمونیکا استفاده کرده.با این حال اثر به هیچ وجه آشفته نیست و هر چیزی دقیقا سر جای خودش قرار گرفته.

آلبوم lunatic soul   رو با پسوند mp3 و flac  میتونید دانلود کنید.در صورتی که سرعت اینترنتتون اجازه میده زحمت دانلود 300 مگ رو به جون بخرید و این آلبوم رو با کیفیت معرکه flac گوش کنید.

دانلود آلبوم Lunatic Soul از Lunatic Soul با فرمت Mp3 / با فرمت Flac

 

بعد نوشت : سعید به خوبی و مختصر توضیحات لازم رو داده. فقط من این رو اضافه کنم زمانی که دودا بصورت مهمان توی 4 تا آهنگ از آلبوم S.U.S.A.R از گروه Indukti شرکت کرد و صد البته بخاطر فرمت خاص و عجیب پراگرسیو متالی که توی Riverside دنبال میشد. زمانیکه خبر اومدن آلبوم انفرادی اون منتشر شد ، کاملا انتظار چیز دیگه به جز Lunatic Soul رو داشتم. دودا به شکل آشکاری از فضای ریورساید و پراگرسیو خارج  میشه و قدم به دنیای سایکدلیک میذاره. برای من دودای ریورساید یادآور پترسون آناتما هست و صد البته فضای Lunatic Soul من رو به حال و هوای antimatter و مخصوصا ion میبره. اگه این آلبوم رو نشنیدین از دستش ندین.