بهترین‌های 2014 از نگاه آل‌ب‌وم – 5

بردیا برجسته نژاد: در پستهای قبلی شماره‌های 11 ال 30 (اینجا و اینجا و اینجا و اینجا) فهرست بهترین آلبوم‌های سال 2014 را بررسی کردیم. و حالا ادامه‌ی لیست:

10
Damien Rice – My Favourite Faded Fantasy

دیمین رایس، هنرمند محبوب و منزوی ایرلندی، که بعد از انتشار دو آلبوم بسیار موفق برای مدت زمانی در حدود 8 سال گم و گور شده بود، با آلبوم جدیدش طرفدارانش را غافلگیر کرد. فریب آهنگهای خلوت او را نخورید! رایس در این آلبوم با 30 هنرمند، با ملیت‌های مختلف همکاری کرده و حضور ریک رابین، به عنوان تهیه کننده، می‌تواند نقطه‌ی عطفی در کارنامه‌ی هنری او باشد. رایس باز هم از غم و درد و رنجی می‌گوید که در نهایت تبدیل به اعتراضی مستقیم و جنشی پر شور در او می‌شود. او نمونه‌ی تکامل یافته‌ی تمام پسران غمگین گیتار بدستی است که حرف دلشان را به زیبایی و آرامی و با موسیقی بیان می‌کنند و البته می‌توانید در مورد رایس مطمئن باشید که موسیقی او بطور کامل برخواسته از دل و درونش است. پیش از این پست بسیار مفصلی در خصوص این آلبوم و اینکه رایس در مدت 8 سال پنهان شدنش کجا بوده نوشته‌ام که توصیه می‌کنم حتما آنرا (از اینجا) بخوانید.

09
††† – †††

تعجب نکنید! این سه صلیب عجیب که در کنار هم قرار گرفته‌اند را Crosses بخوانید و بدانید که با یکی از خاص‌ترین پروژه‌های موسیقی طرف هستید. چینو مورنو را تصور کنید که از فریادهای سهمگین Deftones فاصله گرفته و آمده در کنار شان لوپز، گیتاریست گروه Far، ایستاده و پروژه‌ای تلفیقی، از الکترونیک راک با خمیرمایه‌ی دریم پاپ در پوششی از موسیقی دارک ویو و تریپ هاپ، را تاسیس کرده است. آنها بعد از انتشار سه EP بالاخره اولین آلبوم خود، هم‌نام یا بهتر است بگویم هم‌شکل! با اسم گروه را منتشر کرده‌اند. این آلبوم مریض است و مریضی‌اش نیز واگیر دارد! آنقدر شما را دستکاری می‌کند و با روانتان ور می‌رود که هنوز به نیمه نرسیده شما هم مبتلا خواهید شد! همه چیز، از صدای پر از استرس مورنو گرفته تا موسیقی الکترونیک تیره و تاریک، به شکلی شما را در خود فرو می‌برد و روحتان را می‌بلعد که انگار جسمتان را له شده به کناری می‌اندازد! Deftones گروه بسیار خوبی‌ست، اما امیدوارم چینو مورنو را بیشتر در Crosses ببینیم.

08
Casualties of Cool – Casualties of Cool

دوین تاونسند، هنرمند مشهور و عجیب کانادایی سبک پراگرسیو متال، با آن همه سر و صدا و هیاهو و بعضاً خشونت، پناه آورده به پروژه‌ی استثنایی Casualties of Cool تا به همراه چــه‌ایمی دوروال بعنوان خواننده اصلی و گیتاریست و مورگان آگرن، درامر گروه سوئدی Kaipa، گریزی به موسیقی خاص و ویژه‌ای بزند که نظیرش را کمتر شنیده‌اید. آنها موسیقی کانتری راک را آغشته به بلوز راک کرده و در فضای موسیقی امبینت غوطه‌ور ساخته‌اند. می‌توانید روی این آلبوم دراز بکشید، دستانتان را زیر سر حلقه کنید و با ضرباهنگ ملایمی پایتان را تکان دهید و به همراه چــه‌ایمی آواز را زیر لب زمزمه کنید. تاونسند تصمیم گرفته بیشتر وکال آلبوم را به صدای لطیف چــه‌ایمی واگذار کند، با این وجود دوئت آنها در بعضی از آهنگها فضا را کاملا جانی کشی میکند. این آلبوم در هیچ لحظه شما را روی سطح نگه نمی‌دارد: از آهنگ به آهنگ، یا با آن به اوج می‌روید و یا به عمق کشیده خواهید شد.

07
Esben & the Witch – A New Nature

وقتی برای اولین بار در فستیوال Rock N’ Coke سال 2011 با گروه انگلیسی Esben & the Witch آشنا شدم، تصور نمی‌کردم که روزی این گروه تبدیل به یکی از گروه‌های مورد علاقه‌ام شود! موسیقی خاص و عجیب آنها نوع ویژه‌ای از تلفیق موسیقی دریم پاپ و ایندی راک است، به قول منتقدین انگار ریدیوهد را پی‌جی هاروی بخواند. آنها موسیقی خود را Nightmare Pop (پاپ کابوس!) می‌خوانند و فضایی را برایتان خلق می‌کنند که شما هم بپذیرید هیچ نامی برازنده‌تر از این برایشان نخواهد بود. سومین آلبوم آنها با عنوان A New Nature را می‌توان بهترین، قوی‌ترین و کامل‌ترین اثر آنها تا به امروز دانست. برای توصیف این آلبوم هیچ توضیحی کامل‌تر از گفته‌های خود گروه نیست: «می‌خواستیم آلبومی خلق کنیم که به حد کافی خالص باشد، اثری که لایه‌ها را کنار بزند و پوست را بشکافد و به آن چیزی که در عمق پنهان شده برسد. ما همه چیز را برهنه، بدون آرایش و خام می‌خواستیم»

06
Her Name is Calla – Navigator

گروه انگلیسی Her Name is Calla تنها یک گروه پست راک معمولی نیست. آنها جادوگرند! آشپزهایی که برای پخت هر کدام از مسترپیس‌هایشان روزها و هفته‌ها وقت صرف می‌کنند. سومین آلبوم آنها، Navigator، به فاصله‌ی چهار سال از آلبوم قبلی، با ظرافت و آرامی و به زیبایی ساخته و تهیه شده است. دو عضو اصلی این گروه پنج نفره، تام موریس (گیتاریست و خواننده– پروژه‌ی انفرادی: T E Morris) و آدام ویکرت (درامر و کیبوردیست– پروژه‌ی انفرادی: Weikie) با مرور زمان دموها و نمونه‌ها را برای هم ایمیل کرده‌اند و در هر بار تکه‌‌ای از این پازل خارق‌العاده را در کنار هم قرار داده‌اند تا در نهایت نتیجه تبدیل به آلبومی شده است که بی‌شک بهترین اثر آنها تا امروز و نمونه‌ای شاخص در موسیقی پست راک با کلام است. مفهوم کلی آلبوم اشاره به زندگی، عشق و افسردگی توام با آن، در دوران جوانی، دارد و این در کنار موسیقی خاص این گروه، معجونی است که از آن سیراب نخواهید شد.

… یک قسمت دیگر ادامه دارد.