بردیا برجسته نژاد: در پست قبلی شماره‌های 25 الی 30 فهرست بهترینهای سال از نگاه این وبلاگ (کلیک کنید) را خواندید. و حالا ادامه‌ی لیست:
25
One Star Closer – Another Shape of Purity
شاید کمتر نام کشور بلاروس را در دنیای موسیقی شنیده باشید. اجازه بدهید ولادیسلاو پتکویچ را به شما معرفی کنم. این هنرمند جوان بلاروسی پروژه‌ای تک نفره دارد با عنوان One Star Closer، که تلفیقی‌ست از موسیقی پست راک و امبینت. او فعالیتش را از سال 2009 آغاز نمود و در سال 2011 اولین آلبومش را با عنوان The Oceans We Are Drowned In منتشر کرد. این آلبوم توانست در فضای مجازی توجه علاقه‌مندان پست راک را به خود جلب کرده و نقدهای مثبتی را به همراه داشته باشد. دومین آلبوم او با عنوان Another Shape of Purity از فضای سیاه و تیره‌ی حاکم بر اولین آلبومش فاصله گرفته و سعی کرده فتیله‌ی امبینت را کمی پایین بکشد تا بیشتر در پست راک فرو برود. تقابل گیتار و پیانو از آهنگی به آهنگ دیگر قابل توجه است، بطوری که وقتی هرکدام فضا را در دست می‌گیرند، کاملا آن را به تصاحب خویش در می‌آورند. این آلبوم اثری تمیز و جذاب است که آینده‌ی درخشانی را برای پتکویچ رقم خواهد زد.
24
Natalie Merchant – Natalie Merchant
بانوی عالیقدر، ناتالی مرچنت، لطف کرده و بعد از گذشت چهار سال از آلبوم قبلی، اثر جدیدی را هم‌نام با خودش، منتشر کرده است. این آلبوم ششمین اثر انفرادی این هنرمند، بعد از جدایی از گروه 10000Maniacs، به حساب می‌آید که برای اولین بار، بعد از آلبوم سال 2001، تمام آهنگهایش مختص همین آلبوم و توسط مرچنت نوشته شده است (در این 13 سال او یا آثار دیگران را کاور کرد و یا مشغول بازخوانی موسیقی کودکان بوده).حالا دیگر ناتالی مرچنت پنجاه سالگی را رد کرده، صدای او جادویی‌تر از همیشه شده است و می‌تواند مانند همیشه عشقی همراه با درد را به شما هدیه کند. به جرات می‌توان گفت که این بهترین آلبوم انفرادی مرچنت تا به امروز است. موسیقی او پرسه زدنی در فضای فولک با نگاهی از دور دست به موسیقی گاسپل است. با این وجود مرچنت هیچوقت خمیرمایه‌ی موسیقی پاپ را فراموش نکرده است و شاید همین باعث شده او نزد علاقه‌مندان اکثر ژانرها محبوب باشد.
23
The Pineapple Thief – Magnolia
گروه انگلیسی The Pineapple Thief جزو آن دسته از گروه‌های کم حاشیه و بی دردسر موسیقی پراگرسیو راک است. هرچند آنها را نمی‌توان بطور کامل پراگرسیو دانست و همیشه می‌توان در آثارشان ردی از موسیقی ایندی و آلترناتیو را نیز شنید، اما این مسئله چندان برای اعضای گروه اهمیت ندارد، بطوری که در مصاحبه‌ای عنوان کرده‌اند که هدفشان فقط تولید موسیقی خوب است و مهم نیست حاصل آن راک باشد یا پراگرسیو، عامه پسند باشد یا خاص. دهمین آلبوم آنها با عنوان Magnolia پا را از این فراتر گذاشته و بطور کاملا آشکاری موسیقی پراگرسیو را به حاشیه رانده است. این را بگویم که با وجود آنکه کمتر گروه پراگرسیو راکی را می‌توانید پیدا کنید که در طول 15 سال، 10 آلبوم منتشر کرده باشند، اما بروس سورد، رهبر گروه، هنرمند سختگیری‌ست که بعنوان مثال تنها بخاطر راضی نبودن ماحصل آلبوم چهارم در سال 2004، آن را بطور کامل از اول ضبط و میکس کرد و آن را در سال 2005 منتشر نمود. پس بدانید که این کثرت از سر بی‌حوصلگی نیست و حاصل خلاقیت آنهاست.
22
Alcest – Shelter
پروژه‌ی تک نفره‌ی Alcest، معجونی‌ست جادویی، اثر هنرمندی فرانسوی به نام استفان پات، با نام هنری نژ (Niege به معنی برف). هر آلبومی که از او منتشر می‌شود آنقدر با کارهای قبلی‌اش متفاوت است که انگار هر بار در مدت زمان بین دو آلبوم تحولی تازه در او شکل می‌گیرد. چهارمین آلبوم او با عنوان Shelter نه حال و هوای موسیقی بلک متال را دارد و نه وارد فضاهای فولک متال شده است. بلکه اینبار با موسیقی پست راک با کلام، شوگیز و حتی در بعضی قسمتها موسیقی دریم پاپ طرف خواهید بود. این آلبوم پر است از روشنی و نور. انگار که هر آهنگ موسیقی متنی باشد برای طلوع آفتاب. با هر ترک یک جای منحصر بفرد ایستاده‌اید، روی یک برج، بالای کوه، در میان یک دشت، در کنار دریا. اما هر کجا که باشید، همچنان یک چیز وجه تشابه تمام آهنگهاست: شما به تماشای طلوع آفتاب ایستاده‌اید. می‌توانید با این آلبوم موسیقی پست راک را همراه با امید تجربه کنید. اتفاقی که معمولاً در این ژانر رخ نمی‌دهد.
21
The Black Keys – Turn Blue
حالا دیگر گروه آمریکایی The Black Keys و موسیقی اعجاب انگیزشان، بصورت نماد و معیاری برای سنجش ژانر بلوز راک تبدیل شده است. هشتمین آلبوم آنها با عنوان Turn Blue را می‌توان موفقترین آلبوم آنها تا به امروز دانست، زیرا که این اولین آلبوم آنهاست که توانست جایگاه نخست را در آمریکا و استرالیا تصاحب کند. جالب اینجاست که بدانید این آلبوم یکی از معدود آلبومهای مشترک در اکثر لیستهای بهترین آلبومهای سال 2014 است! رولینگ استونز در لیست خود آن را بعنوان سومین آلبوم برتر سال معرفی کرده، موجو در فهرست 50تایی خود جایگاه 34 را به آن داده، تلگراف رتبه‌ی 11 و همچنین کیو شماره‌ی 41. این را اضافه کنم، هرچند که قبول داریم این گروه همین جایی که هست بهترین جاست و تغییر چندان برازنده‌اش نیست، با این وجود این آلبوم نسبت به شاهکار قبلی، El Camino کمی ضعیفتر است و نتوانسته زیبایی و ظرافت آن را تکرار کند، که البته ما آن را نیز به بلک کیز بودنش می‌بخشیم!
… ادامه دارد
دوستداشتن:
دوست داشتن در حال بارگذاری...
مرتبط
سلام. منتظر لیستتون بودم.
دستت درد نکنه . کلا از این بند هایی که گذاشتی فقط همون بند اولی (One Star Closer ) یه دونه ترک قبلا شنیده بودم که فک میکنم اسمش The rest is history بود که یادمه خیلی باهاش حال کردم . یه کم منو یاد Riverside مینداخت . ولی خییییییلی شک دارم که اون ترک مال این آلبومشون باشه . امشب حتما میرم این آلبوم و دانلود میکنم.
در هر صورت مرسی.
از بین این پنج آلبوم بازم دوتاشو بیشتر نشنیدم
Pineapple Thieft که به نظرم معمولی بود.این گروه کم طرفدار واقعا هیچوقت دیگه نمیتونه آلبومی مثل سال 2003 شون بده.آقا یه کلام گروه فرش ماشینیه!
دیدی بعضی موقع ها هی زور میزنی با یه گروهی حال کنی چون همه میگن خوبه؟؟؟
Black Keys دقیقا واسم عین همین قضیه است.آقا نمیچسبه دیگه.مثل دریم تیتر که واس تو قابل تحمل نیست.
برادر خسته نباشی.منتظر Anathema وLunatic soul هم هستیم!!!
نمیدونم یادته یا نه که پروسه‌ی آلبومهای برتر رو انتخاب کردن چطوریه. با فرض اینکه یادته، همش بین اینکه The Pineapple Thief رو بذارم توی لیست یا Thirteen Senses دو به شک بودم، که آخر سر دزد آناناس رو انتخاب کردم. اما در مورد Black Keys، یعنی من میتونم این گروه رو یکی از 10 پدیده‌ی قرن 21 موسیقی بدونم! نمیتونی دیگه رابطه برقرار کنی دیگه. زوری که نیست (: صبر کن حالا، دارم هنوز برات
حیف شد. ناتالی مرچنت منو یاد تریسی چاپمن انداخت. کاش مثل هیچکس نبود.
اشکال کار اینجاس که مرچنت از چپمن قدیمی‌تره! در نتیجه نمیتونی بگی این شبیه اونه، شاید اون شبیه این باشه (:
ممنون بردیا
متاسفانه چون آلبومی از ایشون نداشتم دنیام از وجودشون بی بهره موند.
تقدم زمانی ایشون بر چپمن برای بنده که چپمن رو قبل از ایشون شناختم نمیتونه ذهنم رو وادار کنه ایشون منو به یاد اوشون نندازه.
اون حیف شد هم بخاطراین بود که وقتی سادگی ش رو دیدم بدجور دلم رو برد.
بازم ممنون
آلبوم Alcest چسبید. با این که اولین آلبومی بود که ازشون گوش میکردم با پلی شدن دو سه ترک اول فهمیدم آلبوم به دلم می شینه. توصیف قشنگی کردین؛ ایستادن به تماشای طلوع آفتاب.
ترک آخر که فکر کنم مدت زمانش از همه بیشتر بود رو بارها گوش کردم. فوق العاده بود.
اما یکی از دوستان اشاره کرد به گروه Pineapple Thief. من آلبوم امسالشون رو گوش ندادم ولی فکر کنم حس مشابهی با این دوستمون نسبت به این بند دارم. خیلی خیلی معمولین! 3 تا از آلبوماشون رو گرفتم هر بار که گوش می دادم جز یکی دو ترک (در مجموع) هیچ نقطه قوت و نکته برجسته و قابل تحسینی پیدا نکردم. نه وکال نه لیریکس نه سازبندی نه… خلاصه کی اینا رو راه داده ؟ 😀
(اگه خوشتون میاد از این بند بابت جمله آخر شاکی نشین. شوخی می کنم بهرحال اختلاف سلیقه ست و اینا.)
من کوچکترین تعصبی روی هیچ گروهی ندارم (: سلیقه س به قول خودت
بازتاب: بهترینهای 2014 از نگاه آلبوم – 3 | آ ل ب و م
این بنده معصوم خدا، جناب La Neige خالق Alcest، همانی است که Amesoeurs را کار کرده! همان آلبوم بلک متال که گزارشش را برای این وبلاگ نوشته بودم… از آن به این چطور ممکن است؟
در ضمن این One Star Closer – Another Shape of Purity کشف نیکی بود، ممنون از بردیای عزیز!
بازتاب: بهترینهای 2014 از نگاه آلبوم – 4 | آ ل ب و م
بازتاب: بهترینهای 2014 از نگاه آلبوم – 5 | آ ل ب و م
بازتاب: بهترینهای 2014 از نگاه آلبوم – 6 | آ ل ب و م
بازتاب: بهترینهای 2016 از نگاه آلبوم – 3 | آ ل ب و م