بهترین‌های 2014 از نگاه آل‌ب‌وم – 6

بردیا برجسته نژاد: در پستهای قبلی شماره‌های 6 الی 30 (اینجا و اینجا و اینجا و اینجا و اینجا) از فهرست بهترین آلبوم‌های سال 2014 را بررسی کردیم. و حالا آخرین شماره و پنج آلبوم برتر سال:

05
Swans – To Be Kind

قرص‌هایتان را بخورد، آرامش‌تان را حفظ کنید، شما قرار است وارد تیمارستانی به اسم Swans شوید! این گروه اکسپریمنتال نیویورکی جزو معدود گروه‌های‌ست که موسیقی فراموش شده‌ی No Wave را از دهه 70 وام گرفته و آن را تا زمان انحلالش در سال 1997 حفظ کرده است. سال 2010 این گروه با ترکیبی جدید بازگشت و سه آلبوم دیگر منتشر نمود. یازدهمین اثر آنها با عنوان To Be Kind باور نکردنی‌ست. موسیقی ساختار شکن، ناهنجار، عجیب و حیرت انگیز این آلبوم برایتان تیمارستانی را خلق می‌کند که نه تنها در آن درمان نخواهید شد، بلکه دیوانه‌ترتان خواهد کرد! این آلبوم، در طول دوران فعالیت این گروه در چهار دهه، موفق‌ترین اثر آنها تا به امروز است. برای اولین بار Swans موفق شد با موسیقی خاص و کم مخاطب خود، همزمان در دو چارت آمریکا و انگلستان، رتبه‌ی زیر 40 را تصاحب کند. هر آن چیزی را که انتظار دارید به کنار بگذارید، Swans به قصد بازی با اعصاب و روانتان به سراغتان آمده است.

04
Anathema – Distant Satellites

دهمین آلبوم گروه انگلیسی Anathema با عنوان Distant Satellites را اگر بهترین آلبوم آنها تا به امروز ندادیم، می‌توان آن را بعنوان شاخص‌ترین اثر در طول فعالیتشان معرفی کرد. آناتما در این آلبوم تمام آن چیزی بوده که پیش از این از خود نشان داده، با این وجود او در این اثر شبیه هیچکدام از آثار قبلی‌اش نیست. این مجموعه یک آلبوم شجاعانه است. آناتما برای اولین بار فضای موسیقی الکترونیک را تجربه می‌کند و بسیار هم در آن موفق ظاهر می‌شود. در اکثر آهنگها گروه ملودی را که شاخص‌ترین پارامتر تمام آثارشان بوده به زیر می‌کشد و سکان آهنگها را به صدای وینسنت می‌سپارد. این آلبوم تمام آن چیزی‌ست که آناتما در طول این سالها در دنیای موسیقی با آن دست و پنجه نرم کرده و می‌توان آن را نقطه‌ی عطف و حتی تولد دوباره و آغازی برای نسل چهارم فعالیت‌های این گروه دانست. در اینستاریدیو بطور کامل و موشکافانه از این آلبوم گفته‌ام (کلیک کنید). اگر هنوز آن را نشنیده‌اید، تضمین می‌کنم که به شنیدنش می‌ارزد.

03
Monster Magnet – Milking the Stars: a Re-Imaging of Last Patrol

گروه آمریکایی Monster Magnet یکی از آن گروه‌های مشهوری است که از لابه‌لای آثارشان می‌توان چندین آهنگ فوق‌العاده و ارزشمند را بیرون کشید و چندان به باقی آهنگهایش توجهی نکرد. آنها با تاثیر از موسیقی متال دهه 70، نظیر Black Sabbath و Deep Purple، قدم به دنیای استونر راک گذاشته و فضایی را خلق می‌کنند که نه همیشه، ولی در اکثر مواقع، هیجان انگیز و جذاب است. با این وجود دهمین آلبوم این گروه با عنوان Milking the Stars اثری جاودانه و حیرت‌انگیز است که فراموشتان نخواهد شد. این آلبوم، همانطوری که از عنوان آن پیداست، تصویرسازی دوباره از فضای آلبوم قبلی گروه، Last Patrol، را ارائه می‌کند. این آلبوم با چند آهنگ جدید و اجرایی متفاوت از تعدادی از آهنگ‌های آلبوم قبلی به اندازه‌ای خوش ساخت و حرفه‌ای است که وقتی برای نخستین بار آن را می‌شنوید، ممکن است بعد از هر آهنگ شعاع باز بودن چشمهایتان بیشتر و بیشتر شود!

02
Trophy Scars – Holy Vacants

به سیرک Trophy Scars خوش آمدید! گروهی استثنایی که موسیقی اکسپریمنتال راک را با چنان مهارتی و تحت تاثیر از موسیقی بلوز و سایکدلیک عرض می‌کند که بر جای خود میخکوب خواهید شد. چهارمین آلبوم آنها، به فاصله‌ی پنج سال از آلبوم قبلی، از حد و اندازه‌ی یک سیرک رنگارنگ از موسیقی اکسپریمنتال گذشته و به سمت یک فریک شو می‌رود! موسیقی فراتر از انتظار است، موسیقی بلوز چنان ماهرانه سرک می‌کشد که نه آمدنش را می‌فهمید و نه رفتنش را، و زمانی که به خود می‌آیید متوجه می‌شوید که ردی زیرکانه بر روی شما باقی گذاشته است. شاید لیریکس این آلبوم مسخره و بی سر و ته بنظر برسد. اما مسئله به همین سادگی نیست! آلبوم روایتی را بازگو می‌کند در مورد زوج جوان و عاشقی که پی به راز جاودانگی می‌برند: نوشیدن خون یک فرشته. آنها عطری به نام کرس (Qeres) را که ادعا می‌شود می‌تواند فرشته‌ای را از پا در آورد می‌یابند و به کمک آن فرشته‌ای را کشته و از خون او می‌نوشند.

01
Kenn Nardi – Dancing with the Past

اواسط دهه‌ی 80 بود. در آن زمان موسیقی ترش‌متال فرمانروایی می‌کرد. در سال 1986 گروهی پا به عرصه‌ی موسیقی گذاشت که سبک نویی را به همراه آورد. گروه Anacrusis را می‌توان جزو اولین گروه‌هایی دانست که ژانر پراگرسیو متال را با موسیقی ترش‌متال ترکیب کرد. آثار آنها حیرت‌انگیز و تا حدودی برای مخاطبین آن دوران ناآشنا بود. تلفیق سرعت و خشونت خاص موسیقی ترش‌متال با فضاسازی‌های ویژه‌ی موسیقی پراگرسیو متال چنان معجونی را ساخته بود که مزه‌اش تا آن زمان برای کسی شناخته شده نبود. این گروه بعد از انتشار چهارمین آلبوم به کار خود پایان داد و در سال 1993 منحل شد. از آن زمان بیست سال گذشت، تا اینکه کن ناردی، رهبر، گیتاریست و خواننده‌ی گروه تصمیم گرفت با جمع کردن دوباره‌ی اعضای آناکروسیس آلبوم جدیدی را منتشر کند. ناردی نوشتن موسیقی را شروع کرد و پروسه‌ی ساخت آلبوم جدید آغاز شد. اما اتفاقاتی رخ داد که روند ماجرا را تغییر داد و آن اینکه آناکروسیس در اواسط ماجرا دوباره منحل شد. در اینجا ناردی بزرگترین حرکت تاریخ فعالیت هنری‌اش را انجام داد و به تنهایی ساخت آلبوم را ادامه داد. در نهایت آلبومی که قرار بود بازگشتی برای آناکروسیس به دنیای موسیقی باشد، تبدیل شد به اولین اثر انفرادی کن ناردی. Dancing with the Past، اولین آلبوم انفرادی کن ناردی، اثری عظیم، باشکوه، حیرت‌انگیز و در یک کلام، هیولا است! شما با آلبومی شامل دو مجموعه، حاوی 28 ترک و در حدود دو ساعت، طرف هستید. کن ناردی نابغه، اثری را خلق کرده که چیزی فراتر از تلفیق پراگرسیو و ترش است. اینجا دیگر مرزها را رد کرده، وارد فضاهای سیمفونیک و گاتیک شده، با آن وکال عصبانی خاص خود که تا لب مرز رسیدن به هارش پیش رفته، اثری را خلق کرده که به مدت دو ساعت نفس‌تان را بند خواهد آورد. «رقص با گذشته» آلبومی است که ناردی گذشته‌اش را (آناکروسیس) در آغوش گرفته و با آن در این اثر به رقص در می‌آید. این آلبوم طولانی، با این همه آهنگ، می‌تواند تا مدتها شما را از شنیدن هر چیز دیگری بی‌نیاز کند.