بهترین‌های 2016 از نگاه آل‌ب‌و‌م – 6

بردیا برجسته نژاد: این هم آخرین پست مربوط به بهترین‌ آلبوم‌های سال 2016. اگر کمی من را بشناسید و این وبلاگ را دنبال کرده باشید، بعید می‌دانم این چند شماره‌ی آخر غافلگیرتان کند. پیش به سوی 2017. به زودی دوباره پست‌های آلبوم پکیج، این بار برای سال جدید، را از سر خواهیم گرفت.

(26 تا 30)          (21 تا 25)          (16 تا 20)          (11 تا 15)          (6 تا 10)          (1 تا 5)

05
Metallica – Hardwired… to Self-Destruct

بالاخره! در نهایت اتفاق افتاد! از آخرین باری که آهنگ جدیدی از «متالیکا» شنیده‌ام و آن را دوست داشته‌ام چیزی در حدود هجده سال می‌گذرد! متالیکا، برای خیلی‌هایی که از قدیم با آنها همراه بوده‌اند، در دو دهه‌ی اخیر مرده بود و تبدیل شده بود به خاطره‌ای از سال‌های دور که باید همان‌ها را مرور کنیم و به حال امروزش افسوس بخوریم. حتی خود آنها هم در کنسرت‌های سه ساعته‌شان چیزی کمتر از نیم ساعت را به سال 1991 به بعد اختصاص می‌دادند! حالا پس از گذشت هشت سال از آلبوم قبلی، با آلبومی بازگشته‌اند که اثر شاخصی در فعالیت آنها به شمار می‌آید. آنها پیوند مبارک و خجسته‌ای بین موسیقی ترش متال ویژه‌ی خود از دهه‌ی هشتاد و موسیقی هوی متال‌شان در دهه‌ی نود ترتیب داده‌اند و میلیون‌ها طرفدار سفت و محکم‌شان را به این جشن باشکوه دعوت کرده‌اند. هر چیزی که این آلبوم دارد، از آهنگها و لیریکس گرفته تا اجرا و ضبط، همه و همه عالی و فوق‌العاده‌اند و تنها چیز بدی که در آن وجود دارد، کاور بسیار زشت آلبوم است که آن را هم به بزرگی و عظمت این گروه می‌بخشیم!

04
Jim James – Eternally Even

شاید یکی از سخت‌ترین کارهای دنیا این باشد که عاشق «جیم جیمز» نباشی! هنرمندی استثنایی، یکی از برترین گیتاریست‌های نسل جوان، هسته‌ی مرکزی و مغز متفکر گروه «مای مورنینگ جکت»، امسال دومین آلبوم انفرادی خود را، در فضایی به نسبت متفاوت از هر آن چیزی که تا به امروز در پروژه‌های مختلفش شنیده بودیم، منتشر کرد. نه آلترناتیو راک، نه فولک، نه بلوز راک. اینبار او وارد فضای مبهم و گیج کننده‌ی موسیقی سایکدلیک راک شده است. او همیشه از چاشنی این موسیقی در آثارش استفاده کرده بود، اما انگار اینبار ژاکتش را پوشیده، کانورس‌های زخمی‌اش را به پا کرده، بدون آنکه به کسی کار داشته باشد و بذارد کسی مزاحمش شود، در پیاده‌ی روی خلوت و باران خورده‌ی موسیقی سایکدلیک، قدم زده و صریح‌ترین اشعار خودش را زمزمه کرده است. این یک اثر متفاوت از این هنرمند دوست داشتنی‌ست و فصل نویی از فعالیت انفرادی او.

03
Nick Cave & the Bad Seeds – Skeleton Tree

در کنار نام بزرگان و ستاره‌های صاحب نام دنیای موسیقی که در سال 2016 از دنیا رفتند، سقوط از صخره و مرگ پسر 15 ساله‌ی «نیک کیو»، یکی از چهار پسرش، یکی از دوقلوهایش، طرفداران این اسطوره را غمگین و البته شگفت زده کرد! غمگین از بابت حقیقت تلخ از دست دادن عزیز یک عزیز، و شگفت زده بخاطر انتشار یکی از بهترین آثار نیک کیو تا به امروز. مرگ آرتور کیو، تاثیر عجیبی بر روی این هنرمند گذاشت، به طوری که نیک کیو در ساخت اکثر آهنگهای این آلبوم از مرگ او الهام گرفته است. حتی آثاری که پیش از این اتفاق نوشته شده بودند نیز تا زمان ضبط آلبوم دستخوش تغییر و دگرگونی شدند. کیو در این آلبوم نمی‌خواند! حرف می‌زند، تعریف می‌کند، شکایت می‌کند، ناله می‌کند، صدایش غصه دارد، فضای آلبوم غصه دارد، سیاه است، تاریک است، غمگین است. کیو در این اثر غم خود را با میلیون‌ها طرفدار و عاشقش به اشتراک گذاشته و این نهایت هنر یک هنرمند، برای تبدیل حقیقتی زشت به یک اثر زیباست.

02
Radiohead – A Moon Shaped Pool

نظر شما هم محترم است، اما اگر عشق و تعصب را کنار بگذاریم و تمام ژانرها را به طریقی یک کاسه کنیم، به گمانم تعداد افرادی که مانند من معتقدند بهترین گروه حال حاضر دنیا «ریدیوهد» لعنتی است، زیاد باشد! آخرین آلبوم آنها یکی از آن چیزهایی‌ست که شاید همیشه آرزوی آن را داشته‌ایم و در عین حال خیال می‌کردیم هیچوقت نیز بدست نمی‌آوریم! اثری قابل هضم‌تر و قابل فهم‌تر از بهترین گروه موسیقی حال حاضر دنیا! اثری که از لحاظ موسیقیایی کمتر وارد ذهن پریشان و مریض و بی‌حد و مرز «تام یورک» شده، در نتیجه کمتر اکسپریمنتال از آب در آمده، و بیشتر از چند اثر قبلی تنه به موسیقی ایندی راک، بیایید بگوییم پست ایندی راک، می‌زند. اثری که پیانواش قابل فهم‌تر است، گیتارش آشناتر است، موسیقی‌ش روان‌تر است و البته لیریکس‌ش همچنان به همان اندازه سابق پیچیده است! این آلبوم مثل یک نسیم خنک پاییزی، مثل یک جوی آب روان، از روی آدم، از توی آدم رد می‌شود و لرزه‌ی ریز و جذابی از خود به جای می‌گذرد.

پیش از این آلبوم The King of Limbs از ریدیوهد را بعنوان بهترین آلبوم سال 2011 معرفی کرده‌ام (+).

01
David Bowie – Blackstar

گرگ زخمی دنیای موسیقی، ابرمرد تمام دوران، ستاره‌ی بی‌بدیل صوت و صدا، زنده یاد «دیوید بوئی»، تنها یک هفته پس از آغاز سال 2016، آلبوم آخرش، آلبوم خداحافظی‌اش، آلبومی که تبدیل به موسیقی متن سفرش شد را منتشر کرد. اثری متفاوت از هر چیزی که تا آن زمان از او و هر هنرمند دیگری شنیده بودیم. بوئی با «ستاره‌ی سیاه» فصل تازه‌ای در موسیقی اکسپریمنتال را رقم زد. او در این آلبوم پا را روی موسیقی جز گذاشته، خودش را بالا کشیده و فضای عجیب آوانگاردی را خلق کرده که لحظه به لحظه‌اش بی‌نظیر، بی‌مانند و تکرار نشدنی است. همه چیز از فرم طبیعی و روتین خود خارج شده است! صدای بوئی شنونده را به بازی می‌گیرد، لیریکس مخاطب را گیج می‌کند، فضاسازی حریف را به زمین می‌کوبد و در نهایت این ساکسیفون است که کارش را می‌سازد! بوئی دو روز پس از تولد 69 سالگی‌اش، دو روز پس از انتشار آخرین آلبومش، از دنیا رفت. او با «ستاره‌ی سیاه» خودش را برای همیشه جاودانه کرد. این آلبوم یک مرثیه‌ی خودساخته از یکی از عزیزترین چهره‌های تاریخ موسیقی‌ست. دیوید بوئی، با وجود آنکه ستاره‌ی سیاه بود، اما برای همیشه بعنوان یکی از درخشان‌ترین ستاره‌های عالم موسیقی در ذهن طرفدارانش باقی می‌ماند.

پیش از این آلبوم The Next Day از بوئی را در جایگاه 26 فهرست بهترین‌های سال 2013 قرار داده‌ام (+). همچنین مطلب کاملی در خصوص آخرین اثر او نیز نوشته‌ام (+).

My Favorite News

بردیا برجسته نژاد : شاید این چند خبری که در هفته‌ی گذشته برای من جالب بوده‌اند و در فیسبوک در موردشان صحبت کرده‌ایم، برای شما هم جالب باشند.

گروه Bury Your Dead سال 2001 فعالیتش را در ژانر متال‌کُر آغاز کرد. بین سالهای 2003 تا 2008 این گروه گیتاریستی به نام اریک الیس داشت که وقتی گروه را ترک کرد علت آن را تفاوت کاراکتر او با دیگر اعضای گروه عنوان شد. حالا ماجرا از این قرار است که تا چند ماه دیگر آلبوم انفرادی اریک الیس منتشر خواهد شد. احتمالا هنوز این خبر برایتان جالب و قابل توجه نبوده! پس باید این را اضافه کنم که اریک الیس در سال 2012 به جرم سرقت مسلحانه، باجگیری، ضرب و جرح منجر به مرگ، قاچاق کوکائین، حمله مسلحانه به منازل و هر خلاف دیگری که فکرش را می‌کنید به تحمل 20 سال زندان محکوم شد و در حال حاضر در حال سپری کردن اولین سال محکومیتش در زندان است. این یعنی آنکه این آلبوم را در زندان ساخته و ضبط کرده و قرار است از همان طریق هم منتشرش کند. موسیقی گروه BYD برای من جذاب نیست، اما واقعا دلم می‌خواهد آلبوم سولوی این آدم را بشنوم!

حتما نام گروه روسی  Pussy Riot را شنیده‌اید. این گروه که از سه دختر جوان تشکیل شده است بعد از اینکه چند اجرای عجیب و غریب و غافلگیرکننده در روسیه بر علیه مقامات دولتی و سیاستهایشان داشتند به جرم تهدید امنیت ملی و توهین بازداشت و دو نفرشان محکوم به 2 سال حبس شدند. این مسئله سر و صدای زیادی در دنیا به پا کرد تا جایی که کشورهای مختلف را وادار کرد نسبت به این بی عدالتی واکنش نشان بدهند. خبر آنکه لیست بلندی که بیش از 100 هنرمند و ستاره موسیقی آن را در دفاع از اعضای گروه و آزادی آنها امضا کرده‌اند به تازگی چند امضای جدید گرفته است که معروفترین‌هایشان پل مک کارتنی، اعضای گروه یوتو و بروس اسپرینگستین هستند. پیش از این گروه‌ها و هنرمندانی زیادی این نامه را امضا کرده‌اند که از میان آنها می‌توان به ریدیوهد، ادل، مدونا، پتی اسمیت، یوکو اونو (همسر جان لنون)، استینگ و خیلی‌های دیگر اشاره کرد. با این وجود این امضاها، اعلامیه‌ها و حتی اعتصاب غذای اعضای گروه در زندان نتوانسته تا به امروز کمکی به شرایطشان بکند. دو روز پیش برای چندمین بار درخواست آزادی به قید ضمانت ماریا، یکی از اعضای گروه، از طرف دادگاه رد شد.

قرار است در ماه سپتامبر یک حراجی در انگلستان نوار کاست دموی نایاب و نادری از سال 1986، زمانی که هنوز Radiohead اسمش On a Friday بود را به حراج بگذارد. در این کاست دمو 9 آهنگ ضبط شده است. آن هم در زمانی که هنوز ریدیوهد آلبومی منتشر نکرده بود و بعدتر هم هیچ کدام از این آهنگها در هیچ کدام از آلبومها منتشر نشد. جالب است که بدانید این کاست دمو را یکی از دوستان اعضای گروه در زمان مدرسه به حراج گذاشته است. این آقا چند عکس از خودش به همراه چهار عضو گروه که در کتاب سال مدرسه چاپ شده بود را هم برای اثبات ادعایش به همراه دارد (در آن موقع هنوز جانی گرینوود عضو گروه نبود) اینطور که پیش بینی می‌شود این کاست احتمالا به مبلغ حدود 1000 پوند فروخته خواهد شد.

بهترین های 2011 از نگاه من – 6

بردیا برجسته نژاد: قسمت اول این نوشته (شماره های 30 الی 26) را (اینجا)، قسمت دوم (شماره های 25 الی 21) را (اینجا)، قسمت سوم (شماره های 20 الی 16) را (اینجا)، قسمت چهارم (شماره های 15 الی 11) را (اینجا) و قسمت پنجم (شماره های 10 الی 6) را (اینجا) بخوانید.

05
Puscifer – Conditions of My Parole

مینارد جیمز کینن می آید و یک حرکت ویژه ای انجام می دهد و آن هم یک پروژهء تک نفره و متفاوت در کنار Tool و A Perfect Circle با نام Puscifer است. مینارد در پوسیفر کاملا از آن زمختی و خشونتی که هر دو گروهش دارند فاصله می گیرد و غم و دردی که در آنهاست را نگه داشته و پر رنگ ترش می کند. موسیقی او وارد فضای تریپ هاپ می شود، حتی در جاهایی امبینت و اکسپریمنتال را نیز به بازی می گیرد و در نهایت نتیجه هر چیزی که تا به امروز بود آنقدرها هم ویژگی خاصی نداشت! اما حالتهای آزادی مشروط من/ Conditions of My Parole، دومین آلبوم رسمی پوسیفر، چیزی از شاهکار کم ندارد. اثری غافلگیر کننده که با همکاری ده ها هنرمند تهیه و ضبط شده است. در این آلبوم دیگر از آن حال و هوای Comedy Rock که در آلبوم قبلی (بخصوص 3 مجموعهء Remix) بود خبری نیست. صدای فوق العادهء مینارد در کنار چیزی مثل درهء سبز/Green Valley و افق ها/Horizons جادو می کند و این را به یادتان می آورد که دارید روح برهنهء او را در یک پروژهء تک نفره می شنوید.

04
Jordan Reyne – Children of a Factory Nation

موسیقی جردن رین، نسیمی ست که از نیوزیلند می وزد و رایحهء موسیقی سلتیک را با فولک و اینداستریال ترکیب می کند. موسیقی او مدهوش کننده است، تاریک است، سیاه است و در عین حال شنیدنش لذت فراوان دارد. آهنگها ریشه در افسانه ها و داستانهای کهن دارند، هر کدام از آنها بارها و بارها به اشکال مختلف در فرهنگ سلتیک نقل شده اند، اما چیزی که جردن رین تعریف می کند حکایت دیگری ست. می گویند او شیند اوکانوری (Sinead Oconnor) است که در قرن 19 در خانه ای به همراه ترنت رزنور (Nine Inch Nails) گیر افتاده است! ششمین آلبوم او، بچه های ملت کارخانه/Children of a Factory Nation، را اکثر منتقدین با واژهء «میخکوب کننده» توصیف کرده اند، اثری که می تواند یکی از بهترینهای Folk-Noir باشد که تا کنون شنیده اید. آهنگها در هم تنیده شده اند، به شکلی که انگار کنار ساحلی تاریک و سرد قدم می زنید و وقتی به خودتان می آیید که دیگر آب از سرتان گذشته است!

03
Steven Wilson – Grace for Drowning

استیون ویلسون، هنرمند صاحب نام انگلیسی و یکی از مطرح ترین چهره های موسیقی پراگرسیو راک حال حاضر دنیا، در دومین آلبوم انفرادی خودش غوغایی به پا می کند که نظیرش را تا کنون نشنیده اید. معجونی حیرت انگیز از موسیقی پراگرسیو راک که با حفظ ساختار اصلی خود، با ادوات موسیقی Jazz ساختار شکنی می کند. ویلسون در دومین آلبوم انفرادی اش، Porcupine Tree و Blackfield و No-man را ترکیب کرده، چاشنی Jazz به آن اضافه نموده و شما را به 83 دقیقه ضیافت در آلبومی با عنوان در مهلت برای غرق شدن/Grace for Drowning دعوت می نماید. Allmusic در مورد آن می نویسد: این آلبوم سفر مشخصی را نشان می دهد که از «اندوه» آغاز شده، در «خشم» امتداد می باید و در «پذیرش» به پایان می رسد. این خبر خوب را هم بدانید که شنیده ها حاکی از ساخت آلبوم جدید استیون ویلسون در خلال تور آلبوم Grace for Drowning است. پیش از این بطور مفصل و کامل در مورد این آلبوم (اینجا) صحبت کرده ام.

02
Obscure Sphinx – Anaesthetic Inhalation Ritual
«برای گرفتن دست شنونده، او را به حاشیهء دیوانگی رساندن، از دیوانگی برایش گفتن، و دوباره او را صحیح و سالم برگرداندن» این توصیفی ست که در رابطه با پروژهء اعجاب انگیز Obscure Sphinx می گویند. موسیقی وحشت انگیزشان به کنار، اجرای بی نظیرشان به کنار، ملودی و ریتم های سنگین و در حین حال پرواز دهنده شان به کنار، صدا و هنر خواننده گروه، Wielebna، مدهوشتان می کند. او فریاد می زند، خودش را به آب آتش می زند، از درونش نعره می کشد و شما هستید که از روی زمین بلند و با او و دیوانگی اش همراه می شوید. تشریفات استنشاق داروی بیهوشی/Anaesthetic Inhalation Ritual اولین آلبوم آنهاست. آهنگ دوم و سوم، ناستیز/Nastiez و ابدیت/Eternity، دو شاهکار مسلم این آلبومند. طنین موسیقی پست متال که نه تنها از وارد شدن در فضای ژانرهای دیگر نمی ترسد، بلکه شما را به راحتی می ترساند! این آلبوم می تواند تمام خشم شما را بمکد و در خودش حل کند. این فرصت را از دست ندهید.

01
Radiohead – The King of Limbs

تام یورک خودش یک دنیا موسیقی و یک ژانر است! حالا دوباره روح یورک در قالب ریدیوهد می آید و دوباره تحول جدیدی ایجاد می کند. Radiohead در طول تمام این سالها بعد از چندین آلبوم آلترناتیو راک به نوع خاصی از موسیقی اکسپریمنتال رسیده است که نظیرش پیدا نمی شود. پادشاه شاخه ها/The King of Limbs، هشتمین آلبوم استودیویی این گروه، انگار کشف یک کهکشان دیگر در جهان موسیقی ست. در آهنگها به شکل کاملا مشخصی بیس گیتارهای کالین گرینوود و درامز و پرکاشن فیل سلوی پررنگ و حساس شده اند. استفاده از سمپل ها و ایجاد لوپهای حیرت انگیز را بگذارید در کنار موسیقی امبینت که به شکلی نامحسوس به آهنگها تزریق شده به طوری که می توانید صدای طبیعت، پرنده و باد، را در آلبوم بشنوید. تام یورک خودش این آلبوم را بسیار ویژوال می داند و معتقد است موسیقی آمده تا بجای تصاویر برایتان منظره بسازد. این آلبوم نتوانست نظر بعضی از دوستداران ریدیوهد را جلب کند، اما اینطور که مشخص است به شدت من را تحت تاثیر قرار داده است! این آلبوم، که تماماً تاثیر گرفته از هنر و خللاقیت تام یورک است و می توان گفت پررنگ ترین حضور او در تمام تاریخ ریدیوهد به حساب می آید، چه خوب باشد و چه بد، یکی از شاخص ترین و متفاوت ترین آثار آنهاست. در اکثر آهنگها صدای تام یورک است که بار ملودی را به دوش می کشد، ترانه ها همچنان تام یورکی ست، با جمله بندی ها و اشارات و کنایاتی که کمتر کسی متوجه منظورش می شود و در یک کلام: این آلبوم یک اثر پیچیده از یک گروه پیچیده با رهبری یک آدم بسیار پیچیده است. پیش از این بطور مفصل و کامل در مورد این آلبوم (اینجا) صحبت کرده ام.

و حالا سال 2012.

برترین های 2011 از نگاه خوانندگان آ ل ب و م – بخش پنجم

بردیا برجسته نژاد: با توجه به فراخوانی که در خصوص معرفی بهترین آلبومهای سال 2011 از نگاه شما صورت گرفت، هر کدام از دوستان سه آلبوم برتر خود را در ادامه معرفی کرده اند. لازم به ذکر یادآوری ست که آلبومهای انتخاب شده و توضیحات مربوط به آن نظر شخصی نویسنده بوده و ممکن است با نظر وبلاگ آ ل ب و م در تضاد باشد.

میلاد ملک پور

01
Hazmat Modine – Cicada

Hazmat Modine نام یک گروه نیویورکی‌ ژانر جز، بلوز و فولک است که سال 2007 اولین آلبومش را منتشر کرد. آن‌ها آلبوم دوم‌شان را سال 2011 با نام Cicada منتشر کردند. وقتی صدای وید شومن خواننده‌ی گروه را می‌شنوید احساس می‌کنید شاید یک سیاه‌ پوست دارد می‌خواند اما او یک سفیدپوست موبور است! در آهنگ سوم این آلبوم Two Forty Seven صدایی از حنجره‌ی این آدم خارج می‌شود که امکان ندارد مشابه ‌اش را جای دیگری شنیده باشید! بیشتر آهنگ‌ها شادند و فضای کلی‌ آلبوم پرتحرک است، هر چند که آهنگ‌های آرام هم حضور بسیار قوی‌ای در آلبوم دارند. سازهای بادی در این آلبوم غوغا کرده‌ اند اما از ویژه‌گی‌ های این آلبوم استفاده ‌ی عالی از سازدهنی و دودوک است که این آلبوم را کاملاَ منحصر به فرد کرده است. موسیقی این آلبوم پر از جزییات و لحن ‌شان پر از شوخ‌ طبعی ست. اگر از سبک جز و بلوز و فولک و فیوژن خوش‌ تان می‌آید به هیچ وجه این آلبوم را از دست ندهید.

02
Jeff Bridges – Jeff Bridges

جف بریجز را همه به عنوان یک بازیگر سینما می‌شناسیم و من همیشه اولین تصویری که از او دارم بازی‌اش در فیلم شاهکار Big Lebowski است. اما او امسال یک فیلم با نام Crazy Heart بازی کرد که در آن نقش یک خواننده‌ی کانتری را داشت که رسیده به سال‌های پیری و دیگر موسیقی‌ اش را کسی نمی‌ پسندد. خود این فیلم هم چندان فیلم خوبی نبود اما خود جف بریجز در همین سال آلبومی منتشر کرد که عالی و جالب این که سبک این آلبوم هم کانتری ست. برعکس نقشی که جف بریجز در فیلم امسالش داشت، موسیقی‌اش آن قدر خوب بود که کلی سر و صدا کرد. آلبوم با یک آهنگ شاد شروع می‌شود اما این تنها آهنگ شاد این آلبوم است و بقیه‌ی آهنگ‌ها همه لحنی حزن‌انگیز و غمگین دارند. اما از آن غم‌هایی که آدم روی لبش هم‌ زمان لبخند هم دارد. صدای گرم جف بریجز آدم را به این فکر می‌اندازد که چرا او زودتر آلبوم نداده بود.

 

03
Nicolas Jaar – Space Is Only Noise

می‌خواهم در مورد اولین آلبوم کسی صحبت کنم که سال 2008 اولین EP اش را منتشر کرد و به این کار تا سال 2011 ادامه داد تا این که سرانجام امسال اولین آلبومش را منتشر کرد. یعنی آلبوم Space Is Only Noise از نیکولاس جار. او یک جورهایی نابغه است! سبکش نوعی تلفیقی از موسیقی مینیمال و هاوس است که هر از گاهی با رپ نیز ترکیب می شود، اما نه رپی که حال‌ تان را بد کند! اگر رپ دوست ندارید هم حتماَ این آلبوم را گوش کنید چون برای خودش داستان دیگری ‌ست. این آلبوم پر از آهنگ‌های خوب است و شک ندارم اگر این سبک موسیقی را دوست دارید از آن حتماَ خوش ‌تان خواهد آمد. پیشنهاد می‌ کنم بعد از گوش کردن خود آلبوم سراغ EP های او بروید چون چند آهنگ عالی هم آن جا قایم شده‌اند! و نکته آخر اینکه می‌دانم شاید خیلی‌هایمان را ناامید بکند، اما جار فقط 21 سالش است!

4: Beirut – The Rip Tide / 5: Grails – Deep Politics / 6: Hugh Laurie – Let Them Talk / 7: Laura Marling – A Creature I Don’t Know / 8: Memories Of Machines – Warm Winter / 9: Sleep Dealer – Shadows Of The Past / 10: The Nightwatchman – World Wide Rebel Songs

مجتبی اسحاقی

02
Radiohead – The King of Limbs

ریدیوهد هرگز زیر سایه ی موفقیت های قبلی خود باقی نمانده، با هر آلبوم دریچه ی تازه ای از خلاقیت را به روی مخاطبینش گشوده و تجربه جدیدی را برایشان به ارمغان آورده است.  The King Of Limbsنقطه ی مقابل تمام انتظاراتی ست که طرفداران بعد از  In Rainbows از ریدیوهد داشتند. با این وجود این بار هیچ خبری از In Rainbows نیست، و ما شاهد تاثیر عمیق موسیقی جز و امبینت هستیم، حاصل کار اصواتی بعضا نامفهوم که در ابتدا شاید بی معنی به نظر بیایند اما اگر زود قضاوت نکنیم و به تام یورک و صدای استثنایی اش اجازه دهیم تا کنترل اعصابمان را به دست بگیرد حاصل تبدیل به یکی از ناب ترین تجارب موسقیایی سال 2011 می شود. The King Of Limbs شاید در ابتدا با برخورد سردی از جانب برخی طرفداران مواجه شد اما مدتی زمان لازم بود تا زوایای موسیقی آن بر همه آشکار شود. هشتمین اثر استودیویی ریدیوهد گام بزرگی در موسیقی الکترونیک و اکسپریمنتال به شمار می رود و بی شک با گذشت زمان بیش از پیش بر اهمیت آن در کارنامه کاری گروه افزوده خواهد شد.

05
Kauan – Kuu

آنتون بیلوو مرد اول Kauan تنها 22 سال سن دارد و Kuu… چهارمین آلبوم استودیویی اوست! موسیقی   Kauan ریشه در اتمسفریک دووم متال و فضای موسیقی گروه هایی چون Tenhi ، Empirium و Blazing Eternity دارد. دو آلبوم اول با استقبال گسترده ای از جانب طرفداران این سبک موسیقی مواجه می شود و این در حالی ست که بیلوو 17 ساله روز به روز بیشتر در این مسیر جا میوفتد. گروه با Aava Tuulen Maa سومین آلبوم استودیویی اش مسیری نو را آغاز میکند که در Kuu.. ادامه می یابد و به اوج خود می رسد. اینبار بیلوو با حفظ ریشه های موسیقی اتمسفریک دووم و اضافه کردن مایه هایی از امبینت و پست راک به ترکیبی استثنایی از این سه سبک می رسد، ترکیبی که به ندرت نمونه ای از آن را به خاطر دارید. Kuu.. در میان تمام آثار پر سر و صدای امسال برای من یکی از بهترین هاست: آلبومی بی ادعا که اگر بیشتر از این شنیده می شد در بین 10 برتر بسیاری جا خوش می کرد.

10
M83 – Hurry Up, We’re Dreaming

آنتونی گونزالس با پروژه موسیقیایی اش M83 امسال برای ما اثری به ارمغان آورده که بی هیچ اغراقی از شنیدنش سیر نمی شوید. Hurry Up, We’re Dreaming یک ترکیب تر و تمیز در ژانر الکترونیک، ایندی راک و شوگیز است. آلبومی که گستره وسیعی از احساست و عواطف را در خود جای داده و شنیدنش حقیقتا شما را سرحال می آورد. می توانید بارها و بارها Midnight City را با آن سولوی ساکسیفون بینظیرش گوش کنید بدون اینکه حتی بدانید گونزالز از چه در این اهنگ صحبت میکند یا در حین قدم زدن از آرامش Where The Boats Go لذت ببرید در حالی که دنیایی از موسیقی در ترکهای بعدی انتظار شما را می کشد.

Hurry Up, We’re Dreaming شامل طیف گسترده ای از سازهاست: از ماندولین، سینتی سایزر، ارکستر سازهای زهی تا صدای دخترکی 5 ساله که مشغول تعریف داستانی درباره ی یک غورباقه جادویی ست. منتقد پیچفورک درباره ی این آلبوم می نویسد : شاهد آلبومی هستیم که هر کس از هر گوشه ی جهان موسیقی می تواند تکه ای از زندگی اش را در ان بیابد و از آن لذت ببرد این چیزی ست که آخرین اثر آنتونی گونزالس را تبدیل به شاهکاری بی پروا کرده.

1: Adele – 21 / 3: Memories Of Machines – Warm Winter / 4: Man an Ocean – Scenes From Another Day / 6: Steven Wilson – Grace For Drowning / 7: Long Distance Calling – Long Distance Calling / 8: Mogwai – Hardcore Will Never Die, But You Will / 9: Kate Bush – 50 Words For Snow

آ ل ب و م: نظر 11 نفر از دوستان و معرفی آلبومهای برتر سال 2011 از نگاهشان را خواندید. از پست بعدی در مورد بهترینهای سال از دیدگاه وبلاگ آ ل ب و م صحبت خواهیم کرد.

Radiohead – The King Of Limbs

به گمانم اگر بخواهم Radiohead را به شما معرفی کنم، به سطح و درک موسیقی شما توهین کرده ام! ریدیوهد، نماد موسیقی بریتانیا و مظهر مطلق خلاقیت و نبوغ در ترکیب اصوات و مفاهیم است. گروهی که وقتی اولین آلبومش در سال 1993 با عنوان Pablo Honey به بازار اومد با شکست مواجه شد و این شکست دلیل ساده ای داشت: هنوز کسی درک و شعور ِ فهمیدن ریدیوهد را نداشت. هنوز گوش مخاطب با ترانه های عجیب و موسیقی حیرت انگیز Thom Yorke آشنا نبود. چند سالی طول کشید تا ریدیوهد تبدیل شد به یکی از قدرتمندترین، تاثیرگذارترین و شگفت انگیز ترین گروه های تاریخ موسیقی راک. موسیقی شلوغ آلبوم اول در نهایت منجر به شکل گیری ساده ترین شکل موسیقی الکترونیک راک شد. آنها با ساده سازی و حذف کردن هر جزئی که بنظرشان زیادی می آمد، به ترکیب فوق العاده از اصوات رسیدند که در کنار ترانه های پیچیدهء تام یورک، شکل منحصر بفردی از موسیقی اکسپریمنتال را ارائه می داد. حالا ریدیوهد پس از گذشت 4 سال از آخرین آلبومش (In Rainbows در سال 2007) امروز هشتمین آلبوم خود با عنوان The King of Limbs را منتشر کرد.

آلبوم جدید مانند همیشه توسط Nigel Godrich تهیه شده است. گادریچ با وجود همکاری با هنرمندانی نظیر پل مک کارتنی، Travis، Beck، U2، R.E.M، ناتالی ایمبروگلیا و بسیاری هنرمندان دیگر، به واسطهء همکاری مستمر با ریدیوهد به «عضو ششم» این گروه معروف است. در این آلبوم گادریچ علاوه بر تهیه کنندگی مسئولیت میکس را نیز بر عهده داشته است. در حال حاضر آلبوم جدید با فرمت MP3 و WAV برای فروش عرضه شده و CD آن به فاصله 40 روز در تاریخ 28 مارس منتشر خواهد شد. این را هم بدانید که در تاریخ 9 می نسخهء هیجان انگیزی تحت عنوان Newspaper Edition از این آلبوم منتشر خواهد شد که حاوی دو صفحه Vinyl (صفحات موسیقی که بالاترین کیفیت ممکن برای ضبط صدا را دارند) با جلد Record Sleeve (نوعی خاص و ویژه برای کاور کردن صفحات Vinyl)، چند تصویر در ابعاد بزرگ، 625 قطعه عکس کوچک و یک عدد CD منتشر خواهد شد که در یک بسته بندی از جنس پلاستیک oxo-degradable به تعداد محدود به بازار خواهد آمد.

خبر انتشار آلبوم جدید 4 روز پیش (14 فوریه) در سایت ریدیوهد قرار گرفت و طرفدارانش را غافلگیر کرد. این غافلگیری وقتی بیشتر شد که با وجود آنکه در سایت روز 19 فوریه به عنوان تاریخ انتشار عنوان شده بود، در آخرین لحظات تصمیم گرفته شد که آلبوم یک روز زودتر و در تاریخ 18 فوریه منتشر شود. به احتمال زیاد عنوان آلبوم اشاره دارد به درخت بلوطی که در جنگل سیورنک واقع در ویلتشایر است و گفته می شود در حدود 1000 سال عمر دارد.

آلبوم با Bloom آغاز می شود. آهنگی عجیب با پرکاشن عجیب، با تناوب عجیب پیانو و نالهء عجیب تام یورک. بله! آلبوم عجیب آغاز می شود. فضای ارکستری آهنگ در کنار وهم موجود در صدای یورک نوید چیزی را می دهد که یک مرحله کامل تر از فضای آلبومهای قبلی ست.

آهنگ دوم، Morning Mr. Magpie، با نوایی آفریقایی و ترکیب شده با گیتار بلوزراک در فضایی کاملا انگلیسی ارائه می شود. یورک غوغا می کند «تو اینجا اعصاب می زنی! اعصابم را می دزدی! پسش بده!» موسیقی با وجود بیتهای (Beat) های خاص خودش گمراه کننده است، درست همان چیزی که از ریدیوهد انتظار می رود.

آهنگ سوم، Little by Little، بنظر می رسد این آلبوم می خواهد حالات مختلف پرکاشن را به ما نشان بدهد. موسیقی کانتری با فرم خاصی از موسیقی جز ترکیب شده و روی پرکاشن متفاوت آهنگ می نشیند. یورک اینبار با صدایی غیرطبیعی می خواند «من چه مزاحمم و تو چه آزاردهنده ای» . در این آهنگ است که می فهمید ریدیوهد اینبار بجای حمله کردن، فریفتن را انتخاب کرده است.

آهنگ چهارم، Feral، یک آهنگ اینسترومنتال که با موسیقی جز ملایم و نوای پرکاشن آفریقایی آمیخته شده است.

آهنگ پنجم، Lotus Flower، اولین سینگل آلبوم که میوزیک ویدئوی آن نیز منتشر شده است. آهنگی فوق العاده که در آن بیس گیتار با ظرافت کامل از شما دلبری می کند و مانند زنی زیبا با اقتدار درامز به رقص در می آید. صدای یورک تمیز و شیرین است » آزادت خواهم کرد». این آهنگ می تواند بهترین آهنگ آلبوم باشد، چون ریدیوهد روی آن تاکید کرده است.

آهنگ ششم، Codex، با پیانویی حساس، با صدای شیپور و ارکستری که در دور دست می نوازد و انگاری دزدکی در آهنگ سرک می کشد. اینجا صدای یورک شیرین و مهربان است، او ما را به شیرجه زدن در آب پاک دعوت می کند و می گوید » هیچ کسی آسیب نمی بیند» انگار دنیا به آخر رسیده و ریدیوهد بر بلندای کوهی ایستاده و نوید یک زندگی تازه را می دهد.

آهنگ هفتم، Give Up the Ghost، مرثیه ای برای پایان جهان است. گیتار آکوستیک در اختیار صدای یورک است که می گوید «به من صدمه نزن»، درست مانند پیرمرد موسیقی گاسپل که خسته و تنها نشسته و ناله می کند. یورک به ما برخواستن را پیشنهاد می کند و خودش را در آغوش شما می اندازد.

آهنگ هشتم، Separator، آخرین آهنگ آلبوم، انگار قرار است در پایان ارائهء آلبوم به شما شب بخیر بگوید. بیس مانند مرد عاقلی است که روی نیمکت نشسته و کودک شیطانش (گیتار الکتریک!) به پارک آورده تا به همه جا سرک بکشد. صدای خواب آلود یورک که می خواند «بیدارم کن!» یک پایان خارق العاده برای یک آلبوم خارق العاده است.

لینک دانلود را در قسمت دیدگاه ها پیدا می کنید.

بعد نوشت: یک لحظه آلبوم را فراموش کنید! باور کنید که ویدئو کلیپ Lotus Flower می تواند شما را دیوانه کند. یورک بی نظیر است، تکرار نشدنی ست، یگانه است. با آن پلک افتاده و ته ریش و کلاه سیاه و پیراهن سفید برای شما چنان رقص مریض و مریض و مریضی می کند که باورتان نمی شود، میخکوب می شوید و درونتان جشنی برگزار می شود. این کلیپ استثنایی را گارث جنینگز ساخته است. همان کارگردان خوش ذوقی که پیش از این Jigsaw Falling into Place و N.u.d.e را ساخته بود. تام یورک در یک فضایی انباری گونه یکه و تنها با موسیقی دیوانه وار می رقصد. او اصلا سعی نمی کند که لب زدنش با آهنگ هماهنگ باشد. کاملا برای خودش است، مجنون و دیوانه! طراح رقص، وین مک گریگور، که سابقهء درخشانی در طراحی رقصهای مدرن برای اپرا و تئاتر و دریافت بیش از 10 جایزه معتبر در این زمینه را دارد، از فیزیک و کاراکتر یورک به بهترین شکل ممکن استفاده کرده و او را همانطوری که از او انتظار می رود به بیننده نشان می دهد. یورک در حال رقص نیست، رقص در حال یورک است!! …این کلیپ باورنکردنی را از دست ندهید.

بعدنوشت 2: (90/01/27) طی نظرسنجی در صفحهء فیس بوک وبلاگ، از 31 شرکت کننده 54% آلبوم را عالی، 35% آلبوم را متوسط و 9% آلبوم را ضعیف توصیف کرده اند.