بردیا برجسته نژاد: برای فهرست امسال از سه هفته پیش پروسه‌ی نوشتن را آغاز کردم. در طول سال در حدود 50 آلبوم انتخاب شده بودند که می‌دانستم در این فهرست قرار خواهند گرفت. فقط لازم بود از بین آنها 30 آلبوم نهایی و در موردشان نوشته شود. تا قبل از تمام شدن پروسه‌ی نوشتن و انتشار اولین پست، هیچ لیست و فهرستی را ندیده‌ام تا تحت تاثیر نظر دیگران قرار نگیرم. و حالا چند روزی‌ست که افتاده‌م روی لیست سایتها و منتقدین معتبر تا ببینم چه چیزهایی را از دست داده‌ام! که متاسفانه تعدادشان هم کم نیست! بگذریم. و ادامه‌ی فهرست:
(26 تا 30) (21 تا 25) (16 تا 20) (11 تا 15) (6 تا 10) (1 تا 5)
15
Norah Jones – Day Break
دختر باشید یا پسر، در رابطه باشید یا نه، هر چیزی که هستید، اگر عاشق «نورا جونز» نیستید، یعنی یک مشکلی دارید و از آن بی‌خبرید! نورا جونز آرام و خوش‌اخلاق و مهربان و دوست داشتنی را با موسیقی نسبتاً پاپی که به موسیقی جز آغشته شده می‌شناسیم. صدای ملایم و گرم او، استفاده از المان‌های پررنگ موسیقی جز و کمرنگ موسیقی فولک و کانتری در آثارش باعث شده که برای تمام سلیقه‌ها جذاب و تو دل برو باشد. اما جونز در دو آلبوم اخیرش، سال‌های 2009 و 2012، کمی از اصل ماجرا فاصله گرفته و بیشتر به سمت موسیقی ایندی متمایل شده بود. اما، حالا، در جدیدترین آلبومش، نورا جونز نه تنها به ریشه‌ی خود یعنی موسیقی جز بازگشته، بلکه این جزترین آلبوم او تا به امروز است! این یعنی پیانوی پررنگ‌تر، سازهای بادی قوی‌تر، چلوی محکم‌تر. این یعنی نورای دوست داشتنی ما در بخش‌های زیادی سکوت می‌کند و اجازه می‌دهد که سازها بجای او حرف بزنند. این از آن آلبوم‌هایی‌ست که از شنیدنش سیر نخواهید شد.
پیش از این آلبوم The Fall از نورا جونز را در جایگاه 10 از بهترینهای سال 2009 قرار داده‌ام. (+)
14
Esben and the Witch – Older Terrors
برای من «اسبن اند د ویچ» مانند جوان ریغو و نحیفی بود که حالا در طی پنج سال، فقط پنج سال، تبدیل به یکی از پهلوانان ژانر پست راک و آلترناتیو راک شده است! با هر آلبوم این تصور باطل در ذهنم نقش می‌بندد که دیگر از این بهتر نمی‌شود. اما آنها هر بار با انتشار آلبوم بعدی خط قرمزی بر روی خیال خامم می‌کشند و من را بیشتر از گذشته شیفته‌ی خود می‌کنند. یک گروه سه نفره، که آلبوم به آلبوم پست راک‌تر می‌شود، آن هم با یک فیمیل وکالیست، که در آخرین اثر خود شجاعت را به بالاترین حد خود رسانده‌اند و آلبومی را منتشر کرده‌اند که تنها چهار ترک دارد، آنهم ترک‌هایی که مدت زمان تمام‌شان بیش از ده دقیقه است. آلبومی هوشمندانه، هنرمندانه و بی‌نقص که در ابتدا شاید کمی ژانرش شما را سردرگم کند، اما در نهایت پی خواهید برد که با یک پست راک استثنایی مواجه هستید. این آلبوم چنان رخوت خوشایندی را در شنونده ایجاد می‌کند که مانند باتلاق در آن فرو خواهید رفت. در این باتلاق دست و پا نزنید، بگذارید در آن فرو بروید، چون آنطرف جهان دیگری در انتظار شماست.
پیش از این آلبوم A New Nature از اسبن اند د ویچ را در جایگاه 7 بهترین آلبومهای سال 2014 قرار داده‌ام. (+)
13
Epica – The Holographic Principle
هر بار که آلبوم جدیدی از «اپیکا» منتشر می‌شود، اولین جمله‌ای که به ذهنم می‌رسد که باید به آنها بگویم «بچه‌ها، خسته نباشید!» است!. انگار که یک لشگر عظیم و عریض و طویل روی هر آلبوم کار کرده باشند، تا نتیجه چیزی شود که همیشه در ژانر سمفونیک متال کم نظیر است. آلبوم جدید آنها هم لشگر خود را بهمراه دارد (سی نفر! به اضافه‌ی یک گروه کر!). این همه ساز به شکلی در هم تنیده شده‌اند و وکال، هم صدای لطیف و رویایی سیمونز و هم صدای هارش و عصبانی جانسن، به صورتی با هم در تعامل هستند که حاصلش تبدیل شده به یکی از جدیترین آلبومهای سیمفونیک متال امسال. اما برای شنیدن این آلبوم باید حواستان به یک چیز باشد. این آلبومی نیست که بگذارید بعنوان پس زمینه پخش شود! اگر این کار را بکنید چیزی به جز سردرگمی و سرسام نصیبتان نمی‌شود. این همه ساز و ملودی و ریتم و آواز در پس زمینه نمی‌گنجند. خیلی با حوصله بنشینید، حواستان را جمع کنید و اجازه بدهید آلبوم شما را در بر بگیرد.
12
Tarja – The Shadow Self
هنگامی که «تاریا تورونن» از گروه نایت ویش جدا شد، من هم مانند بسیاری آینده‌ی چندان درخشانی برایش تصور نمی‌کردم. او، با آن صدای فوق محشر، با آن حنجره‌ی طلایی، با آن تسلط و کنترل بر روی آوازش، با آن سوپرانوی استثنایی که در اختیار موسیقی متال گذاشته بود، بنظر نمی‌آمد بتواند بدون آهنگهای نایت ویش از پس ادامه در این ژانر بر بیاید. چند آلبوم نه چندان قابل توجه و البته دو آلبوم در موسیقی کلاسیک هم صحه بر این ادعا می‌گذاشت. حالا او با آخرین آلبوم خود نه تنها پوز من و پیشبینی ام را به خاک مالید، بلکه نشان داد که می‌تواند بر قله‌‍‌ی فیمیل وکالیستهای موسیقی راک و متال بنشیند. از آوازش بگویم که مدهوش کننده است، از موسیقی بگویم که فوق العاده است، از پیانویی که تاریا می‌نوازد و به موسیقی سیمفونیک راک تزریق می‌کند بگویم که باور کردنی نیست. این آلبوم نه تنها بهترین اثر این هنرمند تا به امروز است، بلکه یکی از درخشان‌ترین آلبومهای سیمفونیک متال / راک در طی چند سال اخیر است.
11
Thank You Scientist – Stranger Heads Prevail
زمانی که با «تنک یو ساینتیست» آشنا شدم، چیزی که می‌شنیدم برایم باور کردنی نبود! چنین ترکیب عجیبی از موسیقی پراگرسیو راک و جز فیوژن، چنین سازبندی خارق العاده، آن هم با کلی ساز عجیب و غریب و کمتر شناخته شده، چنین حضور جادویی از سازهای بادی، این نهایت هنر و خلاقیت برای گروه جوانی‌ست که از اولین آلبومشان فقط دو سال می‌گذرد! در آلبوم دوم آنها هر آهنگ رویایی‌ست که جهان به جهان را در می‌نوردد و قله به قله را فتح می‌کند و با سولوهای بی‌نظیرش از گوش‌هایتان نفوذ و جان و دل‌تان را تسخیر می‌کند. باور کنید که باور نمی‌کنید! سولوهای گیتار الکتریک، گیتار بیس، ویالن، چلو، ترمپت، ساکسیفون، سازهای عجیبی نظیر سیتار هندی، سه‌تار ژاپنی، گیتار بی‌پرده، فلوگل‌هورن و تیمپانی ایتالیایی. بگذارید حسم را با این جمله بگویم: اولین باری که آلبوم را شنیدم، شوکه شدم. دومین بار، بعد از تمام شدن هر آهنگ بیاختیار به نشانه‌ی تشویق برای‌شان دست می‌زدم.
…ادامه دارد.
Save
Save
دوست‌داشتن:
دوست داشتن در حال بارگذاری...
آ ل ب و م 