بهترین‌های 2016 از نگاه آل‌ب‌و‌م – 3

بردیا برجسته نژاد: حالا دیگر سن و سال‌مان به اندازه‌ای شده که باید نگران سلامتی ستاره‌هایمان باشیم. سالی که گذشت با رفتن بزرگان فراوانی همراه بود. چیزی که برایمان باقی مانده، هنر همیشه جاودانه و حسرت نداشتن‌شان و شنیدن آثار جدیدشان است. بگذریم. برویم به سراغ بقیه‌ی لیست.

(26 تا 30)          (21 تا 25)          (16 تا 20)          (11 تا 15)          (6 تا 10)          (1 تا 5)

20
Testament – Brotherhood of the Snake

بیایید فرض کنیم که موسیقی ترش متال مانند یک ماشین پر قدرت است! آنوقت شک نکنید که «تستمنت» در این مثال نقش نیسان وانت را ایفا می‌کند! حالی‌اش نیست! می‌آید، با سرعت هم می‌آید، به هیچ چیزی توجه نمی‌کند، اگر عصبانی‌اش کنید تعقیب‌تان می‌کند! اگه به آن بی‌توجهی کنید از روی‌تان رد می‌شود! تستمنت با کسی شوخی ندارد! او نماد اقتدار و قدرت و گردن کلفتی موسیقی ترش متال است. آنها یکی از آن گروه‌هایی هستند که به هیچ وجه نباید تغییری در آثار خود ایجاد کنند! همینی که هستند، بهترین چیزی‌ست که ممکن است باشد. بگذارید یک جمله‌ی تکراری که قبلاً در مورد این آلبوم گفته‌ام را مجدداً تکرار کنم: «آلبوم جدید تستمنت اثر سهمگین دیگری از این گروه قدرتمند به حساب می‌آید. خشم ناب صدای چاک بیلی، ملودی‌های جذاب، ضرباهنگ سریع، انگار که در وسط دشت وسیعی باشید و اطراف شما پر از صاعقه باشد! اولش کمی ترسناک است، اما حس قدرتی که منتقل می‌کند مثال زدنی‌ست»

پیش از این آلبوم Dark Roots of Earth از تستمنت را در جایگاه 27 بهترین آلبوم‌های سال 2012 قرار داده‌ام (+).

19
Alcest – Kodama

«آلسست» بازگشته است! آنها که در آلبوم قبلی خود نهایت نرمی را از خود نشان داده‌ بودند، حالا چرخشی به ژانر اصلی خود، پست متال، داشته اند و با الهام گرفتن از موسیقی بلکگیز اثری را خلق کرده‌اند که به جرات می‌توان گفت قوی‌ترین آلبوم آنها تا به امروز است. اگر کمی گوش‌های خود را تیز کنید، حتماً متوجه تاثیر ملودی‌های ژاپنی بر آخرین آلبوم این گروه فرانسوی خواهید شد. «کوداما» در فرهنگ بومی ژاپن یعنی روحی که در درختان زندگی می‌کند. روحی که به صورت یک حوری با هر درخت زاده می‌شود و به شکل زنی زیبارو بر جنگل و طبیعت نظارت می‌کند. کودامای اسطوره‌ای خجالتی‌ست، اما کودامای آلسست خسته و غمگین و تاریک است. از تقابل طبیعت و جهان هستی با دنیای انسان می‌گوید. از تاثیر مثبتی که طبیعت بر آدمیزاد و تاثیر منفی آدمیزاد بر طبیعت حرف می‌زند. این کانسپت آلبوم اثری برای آشتی انسان و طبیعت نیست! موسیقی آن نه تنها چنین حسی را در شما برنمی‌انگیزد، بلکه بیشتر شبیه حمله‌ی ارواح خجالتی درختان به انسان برای نجات طبیعت است!

پیش از این آلبوم Shelter از آلسست را در جایگاه 22 بهترین آلبوم‌های سال 2014 قرار داده‌ام (+).

18
Lacuna Coil – Delirium

در هر زمانی که به هر دلیلی فهرستی از بهترین‌ الهه‌های موسیقی متال در جایی منتشر شده، حتماً نام «کریستینا اسکابیا» جزو پنج‌تای اول بوده است! اسکابیا، جذاب و زیبا، در عین حال سمی و خطرناک است! نقش او در «لاکونا کویل» به اندازه‌ای پررنگ است که همیشه «آندره فرو» به حاشیه رفته و فقط نقش مکمل اسکابیا را از خود نشان داده است. اما در آخرین آلبوم آنها فضایی کاملاً متفاوت از هر آن چیزی که پیش از این از آنها شنیده‌ایم را خلق کرده‌اند. نقش اصلی این بار بر عهده‌ی آندره فرو است! او هارش‌ترین وکال خود تا به امروز را در این آلبوم تجربه می‌کند. حالا دیگر در اکثر آهنگها اوست که حرف اصلی را می‌زند و اسکابیا نقش فرعی را بر عهده دارد. اینکه چطور شده آندره فرو بالاخره شهامت ایفای نقشی پررنگتر از اسکابیا، آن هم با این کیفیت و در این حد، را پیدا کرده، احتمال دارد به رفتن سه عضو اصلی گروه مربوط باشد، شاید هم نباشد!، دلیلش هر چیزی که هست این آلبوم اثر درخشانی در بین آثار این گروه به حساب می‌آید.

پیش از این آلبوم Dark Adrenaline از لاکونا کویل را در جایگاه 13 بهترین‌‍‌های سال 2012 (+) و آلبوم Shallow Life از این گروه را در جایگاه 7 از بهترین‌های سال 2009 قرار داده‌ام (+).

17
Megadeth – Dystopia

«دیو ماستین» فرشته‌ی موسیقی متال است! با آن چهره‌ی درخشان و موهای طلائی، وقتی که پیراهن سفید می‌پوشد و روی استیج می‌رود، انگار که نازل شده تا پیام‌آور ترس و وحشت باشد. اشتباه نکنید! موسیقی او ترسناک نیست! «مگادث» همیشه یک موسیقی ترش متال تر و تمیز از خود ارائه کرده که همان شور و هیجان و زبری جذاب و ریتم‌ها و ریف‌های خاص خود را دارد. چیزی که همیشه در مگادث ترسناک است، پیام‌های نهفته در ترانه‌های اوست. ماستین، با رویکرد سیاسی خاص خود، هر بار موضوعی عمومی را خمیرمایه‌ی آثارش قرار می‌دهد و آن را به تلخ‌ترین و مستقیم‌ترین شکل ممکن به سمت مخاطب پرتاب می‌کند. آلبوم جدید او نیز از این قائده مستثنی نیست. او حالا خواب خرگوشی غرب و حضور دشمن در خاک خودی را بازیچه قرار داده و همه چیز را حول آن می‌چرخاند. مهم نیست که دیدگاه سیاسی او را قبول دارید یا نه؛ ماستین، مهار ناپذیر و خشمگین، نظر شخصی‌اش را می‌گوید و این یکی از جذابیت‌های همیشگی او و مگادث است.

پیش از این آلبوم TH1RT3EN از مگادث را در جایگاه 26 بهترین آلبوم‌های سال 2011 قرار داده‌ام (+).

16
Mono – Requiem for Hell

سر هر چیزی با هم اختلاف سلیقه داشته باشیم، این یکی را احتمالاً با من هم عقیده هستید که گروه ژاپنی «مونو» را گذاشته‌اند وسط و پست راک را دور آن چیده‌اند! چیزی که در موسیقی آنها وجود دارد را هنوز هیچ بزرگ دیگری نتوانسته خلق کند. نه موگوای، نه گادسپید بلک امپرور و نه هیچ ابرگروه پست راک دیگری هنوز به به پای فضاسازیهای مونو نرسیده است. آخرین آلبوم آنها همان معجزه‍‌ی همیشگی مونو را در خود دارد. انگار که یک قطره‌‌ احساس را از بالای یک بلندی به درون یک ظرف آب بچکانی، قطره به آهستگی و سر فرصت در آب پخش می‌شود، رد خود را باقی می‌گذارد و شکل می‌دهد و شکل می‌گیرد و به آرامی محو می‌شود، اما طعم آن قطره ی احساس همیشه در آب باقی می‌ماند. انگار که فرصت تمام دنیا را در اختیار دارید. هیچ کس نمی‌داند وقتی سوار آن می‌شوید مقصدش کجاست. همین آلبوم می‌تواند شما را به جایی ببرد و من را به یک جای دیگر. در پرانتز توجه شما را جلب می‌کنم به آهنگ سوم، طولانی‌ترین آهنگ مونو تا به امروز، با مدت زمان حدودا هجده دقیقه.

…ادامه دارد.

Save

Save

آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی سی ام

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Metallica – Hardwired…to Self-Destruct

«متصل… به خود تخریبی» عنوان دهمین آلبوم شاهکار دست بشریت، گروه معظم «متالیکا»، محصول 2016 است. این آلبوم به فاصله‌ی هشت سال از اثر قبلی در حالی منتشر شده که این طولانی‌ترین فاصله‌ی زمانی بین دو آلبوم متوالی گروه در تاریخ فعالیت آنهاست. در سال 2003 متالیکا فاجعه‌ای به نام «خشم مقدس» را منتشر کرد که تبدیل شد به لکه‌ی ننگی که هیچ چیز نتوانست تاثیر مخرب آن را از بین ببرد. حتی تلاش مذبوحانه‌ی آنها در آلبوم بعدی، «آهنربای مرگ»، هم نتوانست اثر آن را بشورد. بنظر می‌رسید که متالیکا دیگر تمام شده است. این را خودشان هم می‌دانستند! در کنسرتهای حدوداً 2.5 ساعته‌‌ی آنها تعداد ترکهایی که از مجموع سه چهار آلبوم آخرشان اجرا می‌شد به زور به سه آهنگ می‌رسید و این خود نشان می‌داد که آنها هم ترجیح می‌دهند بیشتر حواسشان به تکرار دهه‌ی هشتاد و البته‌ی موفق‌ترین آلبومشان («آلبوم سیاه» محصول 1991) باشد. و اما در خصوص آلبوم جدید، حرفم را بپذیرید، حرف کسی که حدوداً از سال 1990 که با این گروه آشنا شده تا به امروز از طرفداران محکم آنها بوده است، این یک بازگشت قوی و محکم و جذاب و قابل توجه برای یک گروه قوی و محکم و جذاب و قابل توجه است! «آهنربای مرگ» تلاش می‌کرد که با بازگشت به موسیقی ترش متال دهه 80 کمی طرفداران قدیمی گروه را راضی کند و البته موفق هم نبود. اما آلبوم جدید تلاش نمی‌کند! واقعاً یک موسیقی ترش متال، اما نه از نوع دهه 80، بلکه از ترکیب دهه 90 و 80 متالیکا، است که ارزش چندین بار پشت سر هم شنیدن را دارد. نتیجه آنکه: بچه‌ها، خسته نباشید!

Young the Giant – Home of the Strange

«خانه‌ی غریبه‌» عنوان سومین آلبوم گروه دوست داشتنی ایندی / آلترنتیو راک آمریکایی، «یانگ د جاینت»، محصول 2016 است. موسیقی آنها پر از ملودی، پر قدرت و با لیریکس‌ جذاب است که البته در کنار بزرگترین نقطه‌ی قوت آنها، صدا و وکال رهبر گروه، «سمیر گادیا» جلوه‌ی خاصی دارد. مطلب جالبی که بد نیست بدانید این است که یکی از موسسین اصلی گروه، در همان ابتدای شکل گیری، یعنی زمانیکه اسمشان The Jakes بود، هنرمند ایرانی، نوازنده پیانو و کیبورد و سینتی‌سایزر، «احسان هاشمیان» بود که البته قبل از انتشار اولین آلبوم از آنها جدا شد. این را هم اضافه کنم تقریباً در همان زمانی که هاشمیان قصد رفتن از گروه را داشت، هنرمند ایرانی دیگری به اسم «پیام دوست زاده»، بیسیت و نوازنده سینتی سایزر، به گروه ملحق شد و همچنان در ترکیب اصلی گروه حضور دارد. جدیدترین آلبوم آنها، با وجود آنکه به زیبایی آلبوم قبلی‌شان نیست، اما می‌تواند استانداردهای شما را در خصوص موسیقی ایندی راک تغییر دهد. موضوع آلبوم تاریخچه‌ی مهاجرت اعضای گروه و تلاش برای رسیدن به هویت آمریکایی آنها را تشریح می‌کند. مخصوصاً در خصوص زندگی سمیر گادیا، هنرمند هندی الاصل که با وجود آنکه متولد آمریکاست، اما مشکلات مهاجرین را از نزدیک تجربه کرده است. نتیجه آنکه: این آلبوم ارزش چندین و چند بار شنیده شدن را دارد.

Testament – Brotherhood of the Snake

«انجمن برادری مار» عنوان یازدهمین آلبوم یکی از سلاطین موسیقی ترش متال، گروه آمریکای «تستمنت»، محصول 2016 است. این اولین آلبوم گروه پس از بازگشت بیسیست سابق گروه، استیو دی جورجیو، به جمع اعضای گروه است. برای من آلبوم جدید اثر سهمگین دیگری از این گروه قدرتمند به حساب می‌آید. خشم ناب صدای چاک بیلی، ملودی‌های جذاب، ضرباهنگ سریع، انگار که در وسط دشت وسیعی باشید و اطراف شما پر از صاعقه باشد! اولش کمی ترسناک است، اما حس قدرتی که منتقل می‌کند مثال زدنی‌ست. عنوان آلبوم، انجمن برادری مار، اشاره به داستانی دارد که در دست نوشته‌های سومری آمده است. ماجرایی که به 6000 سال پیش و پیدایش انسان باز می‌گردد. که موجودات فضایی به دنبال طلا به زمین می‌آیند و دانشمندی به نام ایکی چیزی شبیه انسان را خلق می‌کند که برای آنها بردگی و طلا را استخراج کنند. این موجودات از ماهیت وجودی خود می‌پرسند، ایکی پاسخ آنها را می‌دهد می‌گوید که آفرینش آنها به چه قصدی بوده است.  او از جامعه موجودات فضایی ترد می‌شود و برای مبارزه انجمنی را تاسیس می‌کند و اسمش را می‌گذارد انجمن برادری مار. نتیجه آنکه: حتما در این انجمن عضو شوید!

Antimatter – Welcome to the Machine

«به ماشین خوش آمدی» عنوان سینگل منتشر شده‌ی «میک ماس» و پروژه‌ی غمگینش، «انتای متر»، محصول 2016 است. اگر احساس می‌کنید که اسم این سینگل برایتان آشناست، احتمالاً متوجه شده‌اید که این آهنگ کاور زیبایی از دومین ترک آلبوم سال 1975 گروه «پینک فلوید» و ساخته‌ی راجر واترز است. این سینگل به همراه دو ترک دیگر از ساخته‌های ماس، هر دو اجرای زنده، یکی از آلبوم سال 2015 و دیگری 2007 است. به احتمال زیاد اگر این سینگل را دانلود کرده‌اید (یا قصد دارید دانلودش کنید) آن را به همراه یک سینگل دیگر با عنوان «بسیار دیر» محصول 2014 خواهید یافت که آن هم سه آهنگ از ساخته ماس را در خود دارد. نتیجه آنکه: هم کاور و هم اجراهای زنده بسیار به من چسبید! شما هم آن را به خودتان بچسبانید!

Avenged Sevenfold – The Stage

«صحنه» عنوان هفتمین آلبوم گروه مشهور هوی متال آمریکایی، «اونجد سون‌فولد»، محصول 2016 است. این آلبوم اثر شاخصی در دوران فعالیت این گروه به حساب می‌آید. اول اینکه آلبوم جدید یک کانسپت آلبوم، با موضوع هوش مصنوعی و تخریب یک جامعه توسط خود آن جامعه، است (البته این گروه پیش از این نیز کانسپت آلبوم را تجربه کرده است. بعنوان مثال در پنجمین آلبوم گروه محصول 2010). دوم آنکه این بلندترین آلبوم گروه تا به امروز است، با مدت زمان بیش از 73 دقیقه. سوم آنکه بلندترین آهنگی که تا به امروز از آنها منتشر شده در این آلبوم قرار دارد، با عنوان «خروج» و مدت زمان نزدیک به 16 دقیقه. چهارم آنکه این اولین آلبوم گروه با کمپانی نشر کپیتال است و پنجم آنکه این اولین آلبوم گروه با حضور درامر جدید به شمار می‌آید. از مدت زمان آهنگها و آلبوم هم می‌توان حدس زد که این آلبوم به وضوح از موسیقی هوی متال فاصله گرفته و بیشتر فضای موسیقی پراگرسیو را تجربه کرده است. اگر خاطرتان باشد آلبوم قبلی آنها در سال 2013 را در فهرست بهترین‌های سال گنجانده بودم، اما این آلبوم به آن اندازه نتوانست توجهم را جلب کند. نتیجه آنکه: به توجه من کاری نداشته باشید! این آلبوم را باید شنید.

بهترینهای 2012 از نگاه آ‌ل‌ب‌و‌م – 1

بردیا برجسته ‌نژاد: سال 2012 عجیب‌ترین سال موسیقی بود. انگار که ترس عجیبی تمام دنیا را گرفته، که مبادا امسال دنیا طبق پیش‌بینی مایا ها تمام شود و هنر نهفته در هنرمندان بدون آنکه به ظهور برسد کشته شود! امسال هر کسی که توانست آلبوم داد. گروه‌هایی مانند Soundgarden و Aerosmith دوباره زنده شدند، مردگانی مانند زاپا و الویس پریسلی آثار منتشر نشده‌شان را پخش کردند، تعداد زیادی دو آلبوم منتشر کردند و حتی گروه‌هایی نظیر Green Day، Adrian von Ziegler و Dvar سه آلبوم بیرون دادند. امسال سخت‌ترین دوره برای انتخاب بهترین‌ها بود.

این پروسه از 2 ماه پیش آغاز شد، بین 511 آلبوم سال 2012. همان ابتدا با حذف تعدادی از آلبومها یک فهرست 247 آلبومی بدست آمد. تک تک آلبومهای این فهرست مجددا شنیده شد و از آن تعداد 83 آلبوم برای مشخص کردن لیست نهایی انتخاب شدند. در نهایت با قتل‌عام تعداد زیادی از آثار قابل توجه امسال، 30 آلبوم در فهرست برترین‌های سال 2012 جا گرفت. ذکر یک نکته خیلی مهم است و آن اینکه ترتیب آلبومها به معنی خوب بودن آلبوم پایین لیست نسبت به بالای لیست نیست. دلیلش هم این است که این فهرست اولین اصل از ایجاد یک لیست را زیر پا گذاشته است: «همخوانی اجزای تشکیل دهنده» از آنجا که هر کدام از آلبومها ژانر خاص خود را دارند، چندان مقایسه آنها با هم عاقلانه بنظر نمی‌رسد. در نتیجه انتخاب آلبومها بیشتر از آن چیزی که تکنیکی باشد، حسی و سلیقه‌ای‌ست.

نوشتن این پست دو ماه وقت گرفته است. شما هم چند دقیقه وقت بگذارید. مطمئنا کامنتهای شما در هر پست در ارتباط با 5 آلبوم معرفی شده کمک بزرگی به جذابتر شدن این نوشته خواهد کرد.

30
Lifehouse – Almeria

این را از من قبول کنید که موسیقی پاپ راک چیزی نیست که لازم باشد آن را چندان جدی بگیرید. اما این را هم از من بپذیرید که این ژانر یک استثنا دارد به نام Lifehouse. آنها به اندازه‌ای دوست داشتنی و تو دل برو هستند، به قدری ملودی‌هایشان آشنا و صمیمی است که انگار برای تمام عمرتان آنها را می‌شناسید. هفتمین آلبوم آنها (با احتساب آلبوم سال 1999 که آن زمان اسمشان Blyss بود) با عنوان Almeria، اثری متفاوت از کارهای قبلی Lifehouse است. جیسون وید، خواننده و رهبر گروه، می‌گوید که آنها می‌دانستند وقت آن رسیده که باید دور هم جمع شوند و نقشه‌ی جدیدی برای آینده بکشند. Allmusic بهترین توصیف را برای این تغییر مطرح می‌کند: آنها روشن‌تر، شادتر و سبکتر از همیشه هستند. البته بد نیست نظر Melodic.net را هم بشنوید که گفته این آلبوم پیوند ناشیانه‌ی موسیقی راک و پاپ و ضعیفترین اثر Lifehouse است. دو آهنگ شاخص در این آلبوم توجه بیشتری را به خود جلب می‌کنند: Between the Raindrops، اولین سینگل آلبوم، که در آن ناتاشا بدینگفیلد، و Right Back Home که در آن خواننده و گیتاریست انگلیسی، پیتر فرمپتون، بعنوان مهمان حضور دارند.

 

29
Xandria – Neverworld’s End

گروه آلمانی Xandria در شروع فعالیتش سه آلبوم متوسط رو به خوب در ژانر سیمفونیک متال منتشر کرد. تا اینکه در چهارمین آلبومشان در سال 2007 اتفاق مهمی افتاد. آنها یک واژه به ژانرشان اضافه کردند که به کل داستان را تغییر داد: سیمفونیک متال تبدیل شد به سیمفونیک پاور متال. آنها در سال 2012 پنجمین آلبوم خود و در حقیقت دومین آلبومشان در ژانر جدید را منتشر کردند. این آلبوم یک چیز جدید دیگری نیز به همراه دارد. خواننده قبلی گروه، لیزا میدلهاو، گروه را ترک کرده و مشغول برگزاری تور با گروه Serenity شده و جای خود را به خواننده‌ی استثنایی سوپرانو، مانوئلا کرالر، داده است. البته گروه در آینده با تغییر دیگری نیز مواجه خواهد شد. این آخرین حضور نیلز میدلهاو (که دقیقا نمی‌دانم چه نسبتی با خواننده سابق گروه، لیزا، دارد) بعنوان بیسیست در ترکیب گروه است. Neverworld’s End آلبومی‌ست قوی و قدرتمند، با ردپایی از موسیقی آلمان و اسکاندیناوی، که صدای مانوئلا کرالر زیبایی خاصی به آن بخشیده است. حالا کرالر بعد از تجربه همکاری با Epica و حضور در کنسرتهای Haggard تمام تجربه‌اش را بکار گرفته تا در بهتر شدن این آلبوم مهمترین نقش را داشته باشد.

 

28
Atoma – Skylight

Atoma بیش از آنکه یک گروه یا پروژه موسیقی باشد، یک سازمان است! سازمانی که تا به امروز افراد مختلفی را تربیت کرده و به قول خودشان به عنوان مامور به دنیای موسیقی فرستاده است. موسیقی آنها محدوده‌ی گسترده‌ای از ژانرها را در بر می‌گیرد. از پست راک تا پست متال، از امبینت تا الکترونیک، از اتمسفریک تا دووم. اما نکته‌ای که مطمئنم بیشتر توجهتان را جلب خواهد کرد ترکیب فعلی اعضای گروه است. دو نفر از چهار عضو اصلی این گروه ایرانی هستند: احسان کلانترپور (وکال و سینتی‌سایزر) و سیاوش بیگناه (گیتاریست و بیسیست) که پیش از این بنیانگذاران گروه دووم متال Slumber بودند. دومین آلبوم آنها با عنوان Skylight را می‌توان در یک کلمه خلاصه نمود: «حماسی». هنگام شنیدن آن می‌توانید خود را بر بلندای یک تپه ببینید که آماده‌اید، برای یورش به دشمنی که در ته دره جای گرفته است. یا حتی پرنده‌ای که بالهایش را باز کرده و می‌خواهد به سوی «روشنایی آسمان» بپرد. همینطور که به انتهای آلبوم نزدیک می‌شوید کاملا تغییر فاز آهنگها جدال خیر و شر را برایتان تداعی می‌کند. در یک کلام این آلبوم هیجان انگیز، تفکر برانگیز، غم انگیز، حیرت انگیز و خلاصه آنکه سیرکی از تمامی «انگیز» هاست!

27
Testament – Dark Roots of Earth

اسطوره‌هایی مانند Metallica و Megadeth و Slayer را که بگذاریم کنار، Testament یکی از مشهورترین و موفق‌ترین گروه‌های Thrash Metal دهه 80 به حساب می‌آید. بعد از گذشت 30 سال از فعالیتشان و انتشار 10 آلبوم و رفت و آمد 20 نفر به این گروه، تنها عضو ثابت آن، اریک پترسون گیتاریست، همچنان همان موسیقی اصیل Thrash Metal را با همان قدرت و ویژگی حفظ کرده است. آلبوم آخر، Dark Roots of Earth، کاملا گویای این مطلب است، تا حدی که ممکن است اگر اطلاعات زیادی از این ژانر موسیقی نداشته باشید آنها را با متالیکای دهه 80 اشتباه بگیرید. این آلبوم توانست جایگاه دوازدهم چارت بیلبورد را به خود اختصاص دهد، بالاترین رتبه‌ای که گروه تا به امروز در این چارت تصاحب کرده، که البته برای یک گروه متال قدیمی (به جز متالیکا!) قابل توجه است. در نسخه‌ی Vinyl این آلبوم در انتها سه ترک ویژه جای گرفته است: بازخوانی آهنگ Dragon Attack از Queen، آهنگ Animal Magnetism از Scorpions، آهنگ Powerslave از Iron Maiden. بله! Testament با این آلبوم روح موسیقی برتر دهه 80 را جلا می‌دهد.

 

26
Silent Whale Becomes a Dream – Canopy

با وجود اینکه موسیقی پست راک در اکثر مواقع نتایج یکسانی را ارائه می‌کند و آثار هنرمندان این ژانر شباهتهای غیر قابل انکاری با یکدیگر دارند، اما اگر کمی بیشتر در آن فرو بروید یک نکته را به راحتی درک خواهید کرد: در اکثر مواقع موسیقی پست راک هر کشوری سبک و سیاق و فرهنگ خاص خودش را دارد. اینگونه است که پروژه‌ی دونفره‌ی فرانسوی Silent Whale Becomes a Dream هم پهلو می‌‍زند به همان صبر و حوصله‌ی خاص موسیقی فرانسوی. انگار Mono را بردارید و فرانسوی‌اش کنید. آلبوم آنها فقط 4 آهنگ دارد. بهتر بگویم، آنها در کل فقط 4 آهنگ دارند. 4 آهنگی که در مجموع یک آلبوم 50 دقیقه‌ای را می‌سازند. هر آهنگ برای خودش یک آسمان‌خراش است! از همان ابتدا گودبرداری می‌کند و با صبر و حوصله پی و زیر بنا را می‌سازد و طبقه به طبقه بالا می‌آید و در نهایت به اوج می‌رسد. انگار که شما بر بلندای یک تپه نشسته باشید و پیش روی شما دو آسمان‌خراش 15 و 19 دقیقه‌ای و دو ساختمان عظیم 7 و 6 دقیقه‌ای را بسازند. آنها آرام آرام رویا را ارکسترال و ارکستر را رویاگونه می‌سازند. این آسمان‌خراشی‌ست که می‌توانید هر وقت دلتان تنهایی خواست در آن زندگی کنید.

…ادامه دارد