بردیا برجسته نژاد: با توجه به فراخوانی که در خصوص معرفی بهترین آلبومهای سال 2011 از نگاه شما صورت گرفت، هر کدام از دوستان سه آلبوم برتر خود را در ادامه معرفی کرده اند. لازم به ذکر یادآوری ست که آلبومهای انتخاب شده و توضیحات مربوط به آن نظر شخصی نویسنده بوده و ممکن است با نظر وبلاگ آ ل ب و م در تضاد باشد.
سینا وزیری
01
65daysofstatics – Silent Running
گروه انگلیسی daysofstatic65 پنجمین آلبوم خود را منتشر کرد که بی شک بهترین کار آنها تا به امروز می باشد.آلبوم با آهنگ عالی Overture شروع می شود که دو آهنگ آخر این آلبوم تحت تاثیر تم این موسیقی است. این یک مقدمه عالی برای یک آلبوم خوب است. بعد از آن 3 آهنگ شاهکار Space Theme و The Announcement و Safe Distancing از راه می رسند. نویز های گیتار الکتریک در آهنگ The Announcement انسان را به وجد می آورد. بعد آهنگ Burial Scene از راه می رسد که تم اصلی آهنگ Space Montage است: دو شاهکار عالی. و آهنگ Surgery که روح آدم را واقعا جراحی می کند و دوآهنگ اختتامیه که ریمیکسی از آهنگ اول هستند. یکی از بهترین پست راکهای تاریخ. احساس می کنی با شروع آلبوم سفینه از جایش بلند می شود سرعت می گیرد و تو را به عمق فضا و کهکشان ها می برد و تو Burial Scene مرگ ستاره ها در کنار سیاهچاه ها را می بینی، بعد در آخر سرعت آنقدر بالا می رود که به نور می رسی و تمام. تنها موسیقی است که می تواند این احساس را به آدم بدهد. البته باید بگویم که امسال آلبوم های Mogwai و Braveyoung وCaspian و Collapse Under The Empire و Olafur Arnalds هم در زمینه پست راک خیلی خوب بودند ولی هیچ کدام شاهکار نبودند.
02
Airbag – All Rights Removed
ایربگ گروهی ست که من خیلی روی آن تعصب دارم!4 یا 5 سال پیش وقتی داشتم تو یکی از رادیو های اینترنتی موزیک گوش می کردم به آهنگی برخوردم به نام colours. این آهنگ شاهکار بود. چنان از شنیدن چند ده باره ی این موزیک لذت می بردم که باعث شد پی خواننده اش بگردم. فکر کنم من جز اولین فن های آسیایی این گروه باشم. از همان سینگلهای ابتدایی در سال 2009 آلبوم Identity منتشر شد. آلبوم اول جز بهترین کارهای پراگرسیو است که من تا به حال شنیده ام. برای من آلبوم دوم که امسال منتشر شد به بزرگی آلبوم قبل نیست ولی باید اعتراف کنم با یک شاهکار طرف هستیم. موزیکی که شما را به یاد پینک فلوید و اوایل کار پورکوپاین تیری می اندازد. سولوهای بلندی شبیه کارهای دیوید گیلمور که آدم را به وجد می آورد. می توان گفت این گروه تلفیقی از پینک فلوید و پورکوپاین تری است. آلبوم به معنای واقعی یک دست است. در هیچ جای آلبوم احساس افت فضا نمیکنی، هر چند من نقطه ی اوج و بهترین آهنگ آلبوم را The Bridge می دانم. صدای گرم خواننده گروه آدم را به یاد استیون ویلسون می اندازد، با سولوهای شاهکار گیتار الکتریک تلفیق فوق العاده ای را به وجود آورده است. در آهنگ Light Them All Up سولوی بلند مدت ویالن یک نوآوری برای این گروه به حساب می آید. و آهنگ 17:22 دقیقه ای Homesick یک پایان عالی برای این شاهکار موسیقی ست. من تو 2 ،3سال اخیر چندین بار این گروه را در وبلاگ بردیا معرفی کردم ولی خیلی جدی گرفته نشد اما انگار امسال خیلی مورد توجه قرار گرفته است. پس بشتابید به سوی این شاهکار اسکاندیناوی.
06
David Lynch – Crazy Clown Time
بعد از همکاری موفق لینچ با Danger Mouse و Sparklehorse فقید در دو آهنگ، این بار لینچ به تنهایی شاهکاری در دنیای موسیقی الکترونیک خلق کرده است. دیگر نمی شود گفت لینچ فقط یک فیلمساز سورئال است. این پیرمرد نابغه ی دیوانه، یک موزیسین الکترونیک فوق العاده است. کافی ست چشمانتان را ببندید و این آلبوم را گوش کنید. به دنیای لینچ خوش آمدید! اگه مثل من با فیلمهای لینچ زندگی کرده باشید می بینید که این دنیا چقدر آشناست. انگار این وکال عجیب زمزمه وار که فریاد میزند I Know همان شخصیت سادیسمی و فتیش فیلم مخمل آبی است. در آهنگ Crazy Clown Time تصویر خرگوش های فیلم اینلند امپایر جلوی چشمهایتان رژه می روند. آهنگ اول با نام رویای پینکی شما را به رویای آبی رنگ بلوار مالهالند می برد. در آهنگ She Rise Up فضا به شدت به فیلم Lost Highwayنزدیک است. تمام آهنگها یک لینک هستند به سمت فیلمها و فضاهای سورئال خلق شده توسط لینچ. آلبوم در Stone’s Gone Up به نقطه ی اوج می رسد و به نظرم این بهترین آهنگ این آلبوم است. لینچ در فضا سازی ها عالی است: صدا و وکال به جا تغییر می کنند و در قسمتهایی وکال دلقک وار، در قسمت دیگر وکال روبوتیک و در جاهایی زمزمه هایی را می شنویم که همه به حالت وهم آلود فضا کمک می کنند. درست است که لینچ از سال 2006 دیگر فیلم نساخته و دخترش جانشین او شده ولی باید اعتراف کرد که سیلاب خلاقیت یک نابغه می تواند در سن 65 سالگی جریانش را در آبراهه ی وسیع و غنی موسیقی پیدا کند.
3: Steven Wilson – Grace for Drowning / 4: Yan Tiersen – Skyline / 5: Memories of Machines – Warm Winter / 7: Puscifer – Conditions of My Parole / 8: Radiohead – The King of Limbs / 9: Snow Patrol – Called Out in the Dark / 10: James Morisson: The Awakening
محمد حسین ایزدی
01
Anathema – Falling Deeper
موسی با عصایش نیل را شکافت، عیسی مردگان را زنده کرد، سلیمان با قالیچه اش پرواز کرد و با حیوانات سخن گفت. اینها همگی معجزات بزرگ و عجیب هستند. اما در عصر ما چه چیزی معجزست؟
خیلی وقت بود که چیزی شبیه معجزه را نشنیده بودم. چطور می شود که آهنگ هایی که بی شباهت به آتشفشان نیست به شعله ی آرام و بی درد شمع تبدیل شود؟ آناتما مثل روح در کالبد مخاطب نفوذ و کاملاً روح و بدن را تسخیر می کند. برای من خیلی سخت بود که آلبوم های اوایل دهه 90 این گروه را گوش کنم. موسیقی سنگین، افسرده و بی نهایت ناراحت کننده. اما این ترک ها پیله بسته بودند و امسال پروانه شدند. شروع با Crestfallen عالی بود و پایان با Sunset of Age رویایی. ترک Everwake دیوانه وار بود. این آلبوم بی شک یکی از به یاد ماندنی ترین آلبوم های زندگی 26 ساله ی من بوده، هست و خواهد بود.
02
Dream Theater – A Dramatic Turn of Events
جدای از علاقه ی شدیدم به این گروه، یازدهمین آلبوم استودیویی آنها اثری در خور توجه بود. هرچند که قبلاً در موردش در همین وبلاگ به تفصیل صحبت کرده ام. حضور پررنگ تر پیانو و ملودیک تر شدن موزیک این گروه باعث شد که گوش هایی که به متال و ریتم های سنگین آلرژی داشتند و موضع های سختی می گرفتند هم از آن استقبال کنند. فرمت پراگرسیو دریم تیتر خاص همین گروه است و مغز متفکرشان، جان پتروچی هم به نظر اشباع شدنی نیست. بعضی وقتها فکر می کنم واقعاً چرا همچین گروهی نقطه ی افت ندارد؟ دریم تیتر تنها گروهی ست که می توان برای خوبی آلبومشان از قبل شرط بندی کرد. تـرک Breaking All Illusions برای من بهترین ترک سال بود.
03
Blackfield – Welcome to My DNA
با اینکه نقدها بر حضور کمرنگ استیون ویلسون در این آلبوم نقل محفل بچه های این وبلاگ بود ولی کسی به نبوغ و هنر آویو گفن اشاره ای نکرد. این در حالی ست که بار اصلی این گروه بر دوش گفن سنگینی می کند. آرت راک با رگه های سبک مورد علاقه ی من پراگرسیو. آلبومی که ترکهایی چون Oxygen ,DNA ,Zigota ,Blood , Rising Of The Tide ,On the plane را می توان تا مدت ها گوش کرد. گرمای بی نظیر و لطافت صدای خاص استیون ویلسون به همراه فضای دلنشین آرت راک، به قدری خوب بود که هنوز هم وقتی ترک Rising of the tide رو می شنوم، باور نمی کنم که قبلاً این آهنگ را صدها بار گوش دادم.
4: Nightwish – Imaginaerum / 5: 3Doors Down – Time of My Life / 6: Airbag – All Rights Removed / 7: Steven Wilson – Grace of Drowning / 8: Coldplay – Mylo Xyloto / 9: VA: SMM – Context / 10: Within Temptation – The Unforgiving
دوست داشتن در حال بارگذاری...
آ ل ب و م 