Tuborg Goldfest 2012 – Part II

روز دوم: جمعه – ششم جولای

بردیا برجسته نژاد: هوای گرم و شرجی استانبول در این وقت سال باعث می شود که کمی برای حضور در اجراهای ظهر تردید داشته باشیم. امروز، به جز اجرای اول، تمامی گروه هایی که به روی صحنه می روند بین المللی و غیر ترک هستند. ساعت 13:00 گروه ایرلندی Sweet Savage به روی استیج می رود. آنها جزو آن دسته از گروه های راک قدیمی هستند که همچنان بعد از گذشت این همه وقت (33 سال) ناشناخته باقی مانده اند. احتمالا وقتی ویوین کمبل (گیتاریست سابق Dio و Def Leppard) این گروه را تاسیس کرد فکر نمی کرد که ماحصل سه دهه فعالیت گروه تنها انتشار 3 آلبوم نه چندان مطرح باشد (البته کمبل قبل از انتشار همان اولین آلبوم از گروه جدا شد) اما اگر جزو طرفداران سرسخت Metallica باشید حتما می دانید که آهنگ Killing Time که در مجموعهء Garage Days منتشر شد، بازخوانی آهنگ همین Sweet Savage بود. همین بازخوانی باعث شد که این گروه در دهه 90 کمی شناخته شود. ما از حضور در اجرای 45 دقیقه ای این گروه صرف نظر کردیم.

از نظر زمان بندی وقتی ما وارد محوطه فستیوال می شویم که باید اجرای Ugly Kid Joe تمام شده باشد. اما هنوز حتی صحنه را برای اجرایشان آماده نکرده اند. دلیل این تاخیر خبر ناخوشایندی است، مبنی بر اینکه Godsmack از حضور در این فستیوال انصراف داده است. یک هفته قبل از شروع این برنامه سایت رسمی Godsmack اعلام کرد که به دلیل مشکلی که برای حنجرهء خواننده گروه، سولی ارنا، پیش آمده این گروه تا اطلاع ثانوی تور اروپایی اش را لغو خواهد کرد. در نتیجه از آنجایی که اجرای لیدرها در هر روز باید همزمان با تاریک شدن هوا باشد، امروز تمام اجراها با کمی تاخیر و تغییر در برنامه برگزار خواهند شد.

زمانی که ما منتظر شروع اجرای Ugly Kid Joe هستیم، اعضای Sweet Savage آمده اند در فضای اصلی فستیوال، اتفاق نادری که معمولا رخ نمی دهد. اعضای گروه، مخصوصا ری هالر (خواننده و گیتاریست)، بسیار خوش برخورد و خوش اخلاق و مهربان و خاکی هستند و از دست انداختن گردن مردم و عکس انداختن با آنها استقبال می کنند.

Ugly Kid Joe: پر سر و صدا، اما معمولی

وقتی Ugly Kid Joe اولین آلبومش با عنوان America’s Least Wanted را در سال 1992 منتشر کرد بنظر می رسید که یک گروه درست و حسابی هارد راک با تمایلات موسیقی متال قدم به دنیای موسیقی گذاشته است. اما دومین آلبومشان (Menace to Sobriety) اثر بیمزه ای از آب در آمد که وقتی با شکست بزرگی به اسم Motel California بعنوان آلبوم سومشان همراه شد، نتیجه ای جز انحلال گروه در سال 97 نداشت. (بله! درست حدس زدید. اسم این آلبوم هجوی بر آلبوم Hotel California گروه Eagles است. این آلبوم آهنگی دارد با عنوان Rage Against the Answering Machine که لازم نیست بگویم سر به سر کدام گروه گذاشته است!) سال 2010 آنها دوباره تصمیم گرفتند دور هم جمع شوند که نتیجه اش تا به امروز حضور و برگزاری تورها و کنسرتهای مختلف بوده، یعنی فعلا خبری از انتشار آلبوم جدید به گوش نمی رسد.

برگردیم سراغ کنسرت! آنها بعد از یک Introـی کوتاه، اجرایشان را با آهنگ V.I.P از اولین آلبومشان آغاز می کنند. این آهنگ به معنای واقعی چیز عجیبی ست. لیریکس آن شامل انواع و اقسام فحش جد و آباد به آدمهایی ست که در کنسرت ها در قسمت V.I.P می نشینند و داخل جمعیت نمی شوند! این مسئله تا انتهای برنامه دستمایهء طنز وایتفیلد کرین، خواننده گروه، می شود. در هر جایی که فرصت می کند آنهایی که در قسمت ویژه و زیر سایه درختان نشسته اند را مسخره می کند و راحت طلبی و تنبلی شان را به انتقاد می کشد. در نهایت در قسمتی از برنامه از روی استیج پایین می پرد و از راهروی میان محوطه اصلی و فرانت استیج می گذرد و وارد قسمت V.I.P می شود. وایتفیلد کرین دیوانه تر از آن است که بتوان با او شوخی کرد.

وقتی Ugly Kid Joe معروفترین آهنگش، یعنی Cats in the Cradle، را اجرا می کند با استقبال شدید و هم آوایی بلند حاضرین مواجه می شود. البته معروفترین آهنگ این گروه در اصل ساختهء خودشان نیست. بلکه بازخوانی مشهورترین آهنگ هری چاپین، خواننده فولک دهه 70، است که تقریبا هیچ اثر درخشانی به جز این آهنگ در کارنامه اش ندارد. هنگا اجرای این آهنگ حرکت هماهنگ «دستهای ابری زردرنگ» که نشانهء تبلیغاتی فستیوال است  منظرهء زیبایی را بوجود می آورد. Ugly Kid Joe در این کنسرت 10 آهنگ اجرا می کند: چهار تا از America’s Least Wanted، چهار تا از Menace to Sobriety، یک آهنگ از Motel California و یک آهنگ از Covers. اینطور که بنظر می رسد خودشان هم ترجیح می دهند چندان سراغ آلبوم آخرشان نروند!

اجرای دوست داشتنی و هیجان انگیز Ugly Kid Joe نه بخاطر آهنگهایش، بلکه مدیون شومنی به اسم وایتفیلد کرین است. او رگ خواب مخاطب را به خوبی می شناسد و با حرفهای طنزآمیز و کارهای عجیبش حاضرین را به شوق می آورد (در قسمتی او یکی از عکاسان رسمی فستیوال را به بالای استیج دعوت کرد تا از زاویه نگاه او از مردم عکس بگیرد. چند باری هم به متصدیان فروش نوشیدنی در قسمت V.I.P گیر داد. کارکنانی که معلوم است به طور مطلق از صحبتهای انگلیسی او چیزی نمی فهمند!)

می رویم کمی استراحت کنیم تا برای اجرای بعدی، Lacuna Coil، آماده شویم.