بهترینهای 2012 از نگاه آ‌ل‌ب‌و‌م – 4

 بردیا برجسته نژاد: قسمت اول این نوشته (شماره‌های 30 الی 26) را اینجا ، قسمت دوم (شماره‌های 25 الی 21) را اینجا و قسمت سوم (شماره‌های 20 الی 16) را اینجا ببینید.

15
Antimatter – Fear of a Unique Identity

آن چیزی که در همان اوایل شکل گیری Antimatter باعث شد طرفداران مشخصی را به خود جذب کند حضور دانکن پترسون، بیسیست و آهنگساز سابق Anathema، بعنوان هسته‌ی اولیه گروه بود. او در کنار میک ماس یک شاخه‌ی انشعابی از آناتما را به شکلی ایجاد کرد که مسیر و هدف مشخص و روشن‎تری نسبت به آناتما داشت. بنظر می‌رسید پترسون که در آناتما نتوانسته بود آن چیزی را که می‌خواست پیدا کند، حالا به شکلی کاملا منسجم ‌Antimatter را بستر پیاده‌سازی سلیقه خود قرار داده است. اما وقتی تصمیم گرفت این گروه را نیز ترک و پروژه شخصی‌اش را آغاز کند کمی ماجرا تغییر یافت. Antimatter بدون حضور او آلبوم Leaving Eden را منتشر کرد که اثری بی‌نقص و خارق‌العاده بود. پترسون با پروژه Íon و پس از آن Alternative 4 نشان داد که چندان تاثیر سرنوشت سازی در ‌Antimatter نداشته است. حالا بعد از گذشت 5 سال میک ماس پنجمین آلبوم این گروه و دومین آلبوم بدون حضور پترسون را در حالی منتشر می‌کند که با وجود آنکه تفاوت خاصی با Leaving Eden ندارد اما اثری یک دست و دوست داشتنی‌ست. میک ماس در انتهای سال با این آلبوم حسابی خوشحالمان کرد.

14
Niyaz – Sumud

مطمئنم با من هم‌عقیده‌اید، که اعظم علی یکی از افتخارات درخشان ایران در دنیای موسیقی‌ست. او که یکی از مهمترین چهره‌های معرفی موسیقی فیوژن ایرانی به مخاطب بین‌المللی بشمار می‌آید در کنار فعالیت انفرادی، با دو پروژه Vas و Niyaz، سهم غیر قابل انکاری در این امر داشته است. سومین آلبوم نیاز با نام Sumud (صمود) اثری درخشان‌تر از کارهای قبلی آنهاست. موسیقی الکترونیکا و دنس جای خود را در دل موسیقی New Age و فیوژن باز کرده است. ترکیبی از موسیقی فولکلور ایرانی، افغانی، ترکی، کردی و فلسطینی به شکلی مدرن اینبار هم مانند همیشه پیام‌آور صلح و دوستی‌ست. اعتقادشان بر این است که با گذر زمان احتمال اینکه انسانهایی با ملیتهای مختلف با یکدیگر ازدواج کنند افزایش می‌یابد و اگر همین روند ادامه پیدا کند بعد از چند سال هیچ انسانی ملیت مشخصی نخواهد داشت، بلکه همه متعلق به یک دنیای واحد خواهند بود. صمود با اشعار فارسی، اردو و ترکی همراه است و برای اولین بار در سابقه‌ی این گروه نیز اشعاری به زبان عربی و کردی نیز خوانده می‌شود. پیش از این بطور مفصل در مورد اعظم علی و نیاز و این آلبوم (اینجا) صحبت کرده‌ام.

 

13
Lacuna Coil – Dark Adrenaline

مگر می‌شود گروه ایتالیایی Lacuna Coil آلبوم جدیدی بدهد و در لیست بهترین‌های سال قرار نگیرد؟ حالا دیگر آنها پس از انتشار شش آلبوم و سیزده سال فعالیت به چنان جایگاهی در موسیقی گاتیک رسیده‌اند که کمتر کسی را پیدا می‌کنید این ژانر را دوست داشته باشد و آنها را نشناسد. ششمین آلبومشان، Dark Adrenaline، بازگشت دوباره‌ی همکاری و هماهنگی منحصر بفرد کریستینا اسکابیا و آندره‌ فرو به عنوان دو نفر خواننده این گروه است. آلبوم قبلی، Shallow Life، همانقدر که حضور همزمان این دو نفر چندان به چشم نمی‌آمد، کمی هم از موسیقی گاتیک نیز فاصله گرفته بود. اما حالا آلبوم جدید حضور قدرتمند آنها را در این ژانر پررنگتر از گذشته کرده است. سایت Allmusic این آلبوم را بزرگتر و مشخصتر از همیشه معرفی کرده و About.com آنرا اثری می‌داند که می‌تواند طرفدارانی جدید و همیشگی را به تعداد بی‌شمار طرفداران این گروه اضافه کند. این سایت همچنین بازخوانی آهنگ Losing My Religion، شاهکار جاودانه‌ی گروه R.E.M، را حرکتی پر از ریسک نامیده که Lacuna Coil از پس آن به خوبی برآمده است. آنها دوباره ثابت کردند که یکی از بهترینهای گاتیک هستند.

 

12
Kamelot – Silverthorn

موسیقی سیمفونیک متال را انگار ساخته‌اند تا شما بتوانید در جنگ با اژدها پیروز میدان باشید! حالا تصور کنید که سلاح شما در این نبرد آخرین آلبوم گروه آمریکایی Kamelot باشد. دهمین آلبوم این گروه با عنوان Silverthorn با یک تغییر بسیار مهم همراه است: پیوستن تامی کارویک (Seventh Wonder) بعنوان جایگزین برای خواننده قبلی گروه، روی کان، که بدلیل بیماری و مسائل شخصی Kamelot را سال گذشته ترک کرد. نکته اینجاست که کارویک با همین تک آلبوم از تمامی 9 آلبوم قبلی که کان در آن حضور داشت جذابتر و قوی‌تر ظاهر شده است. این را هم بدانید که این سومین اثر آنها به صورت کانسپت آلبوم است. (آلبومی منسجم که تمامی آهنگها حول یک داستان واحد می‌چرخند) داستان هم از این قرار است که دختربچه‌ای در قرن نوزدهم به نام جولی بر اثر حادثه‌ای از دنیا می‌رود، در حالیکه برادر دوقلوی او شاهد این اتفاق است. ماجرای آلبوم به مسائل خانوادگی و کنار آمدن اعضای آن با این قضیه و خیانتها و رازها و مخفی کردن‌های مرتبط با آن باز می‌گردد. نکته‌ی دیگر اینکه در نهمین آهنگ آلبوم باب کاتسیونیس، مشهورترین نوازنده‌ی کیبورد یونان و تنها هنرمندی که از این کشور موفق به دریافت جایزه بهترین کیبوردیست مجله متال همر شده است، در ترکیب سازندگان اثر حضور دارد.

11
Rush – Clockwork Angels

گروه کانادایی Rush پیش از آنکه یک گروه موسیقی باشد یک کلاس آموزشی است! هر سه عضو گروه چنان نابغه‌هایی در نوازندگی هستند که دیوار خانه‌هایشان با لوح‌های رنگارنگ و دیپلم‌های افتخار گوناگون پوشیده شده است. این اسطوره‌ی موسیقی راک از سال 1974 تا به امروز (یعنی 38 سال) همین ترکیب سه نفره‌ را دارد: گدی لی، الکس لایفسان و نیل پیرت. Clockwork Angels نوزدهمین آلبوم آنهاست که در ژانر پراگرسیو راک منتشر شده است. آنها دیگر مدتهاست که موسیقی هوی متال را کنار گذاشته‌اند و به پراگرسیو راک روی آورده‌اند. جدا از هر چیزی، تکنیک نوازندگی آنها و اجرای آهنگهاست که توجهتان را جلب می‌کند: Caravan و Seven Cities Of Gold را بشنوید و توجه ویژه‌ای به بیس گیتار داشته باشید. BU2B را که می‌شنوید نظر ویژه‌ای به گیتار آن بیاندازید. The Anarchist و Headlong Flight را حتما بخاطر درامز آن لحاظ کنید. اصلا باید توجه خاصی به تمام آلبوم داشته باشید، چون این آلبوم بهترین اثر Rush نیست، اما می‌تواند یک شناسنامه‌ی معتبر برای آن باشد. پیش از این بطور مفصل در مورد این گروه و این آلبوم (اینجا) صحبت کرده‌ام.

…ادامه دارد.

Niyaz – Sumud

بردیا برجسته نژاد: شاید بتوان گروه Axiom o Choice‌ را پیشرو در معرفی موسیقی فیوژن ایرانی به مخاطب بین الملل دانست. گروهی که با اصلیت ایرانی در آمریکا تشکیل شد و بین سالهای 1994 و 2002، به سرپرستی رامین ترکیان و خوانندگی مامک خادم، توانست با فاصله گرفتن از موسیقی سنتی ایرانی و دور شدن از آن شکلی که همیشه تعریف شده بود، به ترکیب جدیدی از موسیقی New Age و فیوژن دست یابد. هم زمان با پیدایش این گروه، هنرمند ایرانی جوان و گمنامی به اسم اعظم علی با همکاری نوازنده ای آمریکایی به اسم گریگ الیس گروه Vas را پایه گذاری کرد که نگرشی متفاوت به موسیقی فیوژن شرقی داشت. Vas وارد فضایی از موسیقی فیوژن شده بود که به آن فیوژن قبیله ای (Tribal Fusion) می گفتند، سبکی که گروه استرالیایی Dead Can Dance در آن فرمانروایی می کرد. با وجود آنکه Vas هیچوقت نتوانست به شهرت Axiom of Choice برسد، اما اعظم علی نامش بعنوان یک ایرانی و یکی از بهترین هایی این ژانر در دنیا ثبت شد.

اعظم علی در کنار Vas سه آلبوم انفرادی منتشر کرد، پروژهء Roseland را به همراه تیلر بیتس راه انداخت و موسیقی بازی پلی استیشن Syphon Filter: Logan’s Shadow را ساخت. با این وجود هیچ کدام اینا به اندازهء پروژهء Niyaz که در سال 2005 کلید خورد به شهرت جهانی نرسید. رامین ترکیان بعد از انحلال Axiom of Choice در سال 2002 و اعظم علی پس از تعطیلی Vas در سال 2004 به همراه کارمن ریتزو (که پیش از این با آلانیس موریست همکاری کرده بود) Niyaz را با انتشار آلبومی به اسم Niyaz در سال 2005 تاسیس کردند. این آلبوم با اجرای متفاوت موسیقی فولکلور ایرانی و اردو و همچنین اشعار بزرگانی نظیر مولانا و عبید زاکانی توانست به رتبهء دوازدهم چارت موسیقی World دست یابد.

آلبوم دوم آنها در سال 2008 با عنوان Nine Heavens شامل 9 آهنگ و مانند اثر قبلی در ژانر آکوستیک الکترونیک و World بود، و توانست رتبهء چهارم چارت موسیقی World را تصاحب کند. و بعد از گذشت 4 سال، در حدود یک ماه پیش سومین آلبوم این گروه با عنوان Sumud (صمود( منتشر شد که اثری به نسبت متفاوت از آلبوم های قبلی این گروه است. آلبومی که رنگ و بوی موسیقی الکترونیکا و حتی Dance در آن پررنگ تر از آثار قبلی حس می شود. صمود به معنی استقامت، اشارهء مستقیمی به پایداری دور از خشونت فلسطین دارد. اعظم علی به دور از هر پیام سیاسی توضیح می دهد که هر انسانی باید احترام و حق زندگی در سرزمینی که بدنیا آمده است را داشته باشد. نیاز اینبار نیز مانند همیشه پیام آور صلح و دوستی ست. آنها از دنیای واحدی صحبت می کنند که همه در آن یکسان و برابرند. آنها می گویند که با پیشرفت علم و تکنولوژی و سریع تر شدن همه چیز، بسیار پیش آمده که فرزندانی متولد شوند که والدینشان از دو ملیت و فرهنگ متفاوت باشند. آنها معتقدند که این روند آنقدر ادامه خواهد یافت که هیچ کس اهل هیچ کجا نخواهد بود و همه دارای یک ملیت واحد خواهند شد. نیاز در آلبوم جدید خود با تلفیق فوق العاده ای از موسیقی فولکلور ایرانی، افغانی، ترکی، کردی و فلسطینی به همراه موسیقی الکترونیک، اثری استثنایی خلق کرده که به قول کارمن ریتزو (عضو گروه) به نحوی از تکنولوژی روز غربی در آن استفاده شده که خبری از خود موسیقی غربی نیست.

مشهورترین آهنگ این آلبوم و اولین سینگل آن، همان آهنگ افغانی معروف «مزار» است که قطعا تمام ما ان را شنیده ایم (بیا بریم به مزار ملا ممد جان / سیل گل لاله زار وا وا دلبر جان) این آهنگ با همراهی ای آر رحمان، هنرمند صاحب نام هندی و برندهء جایزه اسکار (که پیش از این از او بدلیل حضورش در سوپرگروه Superheavy صحبت کرده ام) اجرا شده است. این آلبوم به اندازه ای دوست داشتنی و شنیدنش در حدی لذت بخش است که مطمئنا به یک بار شنیدنش در همان روز اول اکتفا نخواهید کرد. موسیقی خوب نیاز، صدای روشن و بهشتی اعظم علی را از دست ندهید.

پ.ن: چند هفته پیش خبر انتشار این آلبوم را در صفحهء فیس بوک آ ل ب و م نوشته بودم. اما این آلبوم ارزش این را داشت که با گذشت یک ماه برای آنهایی که هنوز آنرا نشنیده اند معرفی شود.