Philip Anselmo / Endless Melancholy / oOoOO

بردیا برجسته نژاد: نیم نگاهی بیاندازیم به سه آلبومی که این اواخر منتشر شده‌اند.

 Philip H. Anselmo and The Illegals – Walk Through Exits Only

فیلیپ انسلمو، اسطوره‌ی موسیقی متال، رهبر گروه منحل شده‌ی Pantera و خواننده فعلی گروه Down، چند روز دیگر، یعنی دو هفته بعد از تولد 45 سالگی‌اش، اولین آلبوم انفرادی خود را منتشر خواهد کرد. این آلبوم برای انسلمو قدم بزرگی در سابقه‌ی فعالیتش خواهد بود. او حالا بعد از 30 سال فعالیت، بعد از 30 سال سرک کشیدن در موسیقی متال، بعد از رهبری Pantera، بعد از همکاری بعنوان خواننده و گیتاریست مهمان در گروه‌هایی نظیر Alice in Chains, Anthrax, Slayer, Sepultura, Biohazard و بیش از 20 گروه دیگر، در میانه‌ی فعالیت در Down، به نقطه‌ای رسیده که اولین حرکت انفرادی خود را رقم زده است. با وجود این، برای منی که از طرفداران قدیمی او هستم این آلبوم چندان جذاب و دوست داشتنی نبود. بر خلاف آن چیزی که قبلا از او شنیده‌ایم انگار که زیبایی و قدرت و شکوه را از او گرفته باشند و تنها خشم و بهم ریختگی و بلاتکلیفی را باقی گذاشته باشند. اگر طرفدار موسیقی متال و انسلمو هستید باید بفهمید اوضاع از چه قرار است! در غیر اینصورت اگر آلبوم را گوش نکنید چیزی از دست نخواهید داد.

Endless Melancholy – Epilogue

یادم نیست کجا، در کدام وبلاگم بود که چیزی در مورد آلبوم «موسیقی برای صبحهای آرام» نوشته بودم. آلبوم مسحور کننده‌ای از یک هنرمند جواب اوکراینی به اسم اولکسی ساکویچ، با نام هنری Endless Melancholy. او آلبوم جدید خود را با عنوان Epilogue به معنی حسن ختام به تازگی منتشر کرده است. چیزی که در مورد او همیشه برایم جالب بوده انتخاب بسیار هوشمندانه‌ی اسامی آهنگهاست. یعنی انگار او ابتدا تصاویری را در ذهنش دارد، بعد برای آن تصویر یک اسم انتخاب می‌کند و در نهایت برای آن اسم یک آهنگ می‌سازد. یادتان بیاید اسامی آهنگهای همان آلبوم «موسیقی برای صحبهای آرام»: تولد، آرام، نور، محو شدن، سپیده دم ساکت و گرگ و میش خاکستری، آهنگی برای تماشای بارش برف. اینها یعنی پیانو در زیر انگشتان او مانند قلموی روی بوم است. نتها تصویر می‌سازند و همین نقطه‌ی عطف آثار اوست. در آلبوم جدید هم همین را تجربه خواهید کرد: نجواهای ناپدید کننده، رودهای زمان، نوستالژی، حسن ختام. او یکی از بهترینهایی‌ست که می‌داند چه چیزی از موسیقی، از پیانو، از من و شما، و از زندگی می‌خواهد.

oOoOO – Without Your Love

احتمالا درست حدس زده‌اید! وقتی اولین آلبوم oOoOO را سه سال پیش، زمانی که به تازگی منتشر شده بود، دانلود کردم تنها دلیلم نام عجیب و بامزه‌ی آن بود. اما حالا کریس دکستر، هنرمند و تهیه کننده‌ی جوان آمریکایی، با نام هنری oOoOO (که هنوز نمی‌دانم چه فلسفه‌ای پشت آن است!) تبدیل شده به یکی از موزیسن‌های مورد علاقه‌ام در ژانر دارک امبینت. اما اگر بخواهیم حرفه‌ای تر به آن نگاه کنیم، ژانر کریس دکستر در یکی از زیرشاخه‌های موسیقی هاوس به نام ویچ هاوس قرار می‌گیرد، ژانر عجیب و غریبی که هنرمندان بسیار محدودی را به خود جذب کرده. به تازگی oOoOO دومین آلبوم خود با نام Without Your Love، بعد از انتشار یک EP که اواخر سال گذشته به بازار آمد، منتشر کرده است. چیزی که می‌شنوید به همان اندازه‌ای که می‌تواند لذت بخش باشد، ممکن است آزارتان بدهد! اگر حس و حال متفاوتی نسبت به آن چیزی که قرار است بشنوید داشته باشید یا چندان گوش شما به بازی‌های موسیقی الکترونیک آشنا نباشد، oOoOO و اصولا دارک امبینتی که ریشه در ویچ هاوس دارد، نه تنها بریتان جذاب نیست بلکه به زور می‌توانید آن را موسیقی بدانید! پیشنهاد من این است که اگر هم علاقه‌ای به این ژانر ندارید بعنوان تجربه آن را مزه مزه کنید.