بهترینهای 2012 از نگاه آ‌ل‌ب‌و‌م – 5

بردیا برجسته نژاد: قسمت اول این نوشته (شماره‌های 30 الی 26) را اینجا ، قسمت دوم (شماره‌های 25 الی 21) را اینجا ، قسمت سوم (شماره‌های 20 الی 16) را اینجا و قسمت چهارم (شماره‌های 15 الی 11) را اینجا بخوانید.

 

10
Zero Absolu – Autømn

Zero Absolu یک پروژه‌ی انفرادی فرانسوی‌ست. البته شاید بهتر باشد مانند خود او از واژه‌ی «تنها و منزوی» استفاده کنیم. موسیقی او روی دیگر موسیقی پست راک است، گذشتن از مرز تعقل و ورود به دنیای دیوانگی. آن چیزی که می‌شنوید پر از خشم، تنفر، درد و اعتراض است. یکی از مهمترین ویژگی‌های او اجراهای زنده‌ی بینظیری‌ست که برنامه‌ریزی می‌کند. استفاده خلاقانه از نور و تصاویر پخش شده روی دیوار یکی از مهمترین عوامل بازتاب روحیات درونی اوست. جدیدترین اثرش با عنوان Autømn همان چیزی‌ست که از آن می‌ترسید! انگار که افسار همه چیز از دستتان در رفته است. انگار که با یک دنیای افسارگسیخته روبرو هستید. این آلبوم می‌تواند به جای آنکه به شما سواری دهد، سوارتان شود. کمی نزدیک بشوید، به عمق ماجرا نگاه کنید، این آلبوم مریض است! اما شما نمی‌توانید کاری برای آن بکنید. شما فقط آنجا هستید تا ناظر درد کشیدن و افول و عروج آن باشید. او پیش از این یک دابل آلبوم با عنوان Dans les bras de Morphée) In Morpheus arms) در سال 2010 دارد و یک کانسپت آلبوم به نام (du vide au néant… (emptiness to the void درسال 2007 منتشر کرده است.

 

09
Shearwater – Animal Joy

موسیقی ایندی راک ذائقه‌ی سختگیرانه‌ی من را بیش از اندازه برانگیخته می‌کند. ایندی راک می‌تواند در حین خوب بودن کاملا نیز معمولی باشد. بر همین اساس هیچوقت Shearwater را درست و حسابی دوست نداشته‌ام. نمی‌توانم بپذیرم که از آلبوم Rook بعنوان یک شاهکار یاد می‌شود وThe Golden Archipelago را با The Final Cut پینک فلوید مقایسه می‌کنند. Shearwater برایم قابل قبول است و البته قابل قبول بودن عادی‌ترین قضیه در موسیقی ایندی راک به حساب می‌آید. اما اینبار آنها با آلبوم هفتم خود، Animal Joy، آنقدر حرفه‌ای و قوی ظاهر شده‌اند که باید ناشنوا بود تا آنها را دوست نداشت. حالا دیگر بعد از جدایی ویل شف از گروه و همه کاره شدن جاناتان میبرگ انگار حتی میبرگ هم پخته‌تر و حرفه‌ای‌تر شده است. حالا دیگر نه تنها بازی با صدایش برایم آزار دهنده نیست، بلکه جذاب و هیجان انگیز هم بنظر می‌رسد. کم پیش می‌آید یک آلبوم بتواند نظرم را به کل نسبت به یک گروه تغییر دهد، اما ‌Shearwater در آلبوم جدید خود حتی یک آهنگ را هم حرام نکرده است. این آلبوم یکی از بهترین‌هاست و شاید بهترین آلبوم ایندی راک سال 2012 باشد. انتظاری که از هر گروهی داشتم، جز Shearwater.

 

08
Katatonia – Dead End Kings

اینکه من علاقه چندانی به ژانر دث و بلک متال ندارم، جدا از دلایل سلیقه‌ای، یک توضیح کاملا مشخص دارد: گروه‌های دث متال زیادی بوده‌اند که سبکشان را عوض کرده‌اند، اما هیچ گروهی را پیدا نمی‌کنید که از سبک دیگری به سراغ دث متال بیاید! یکی از بهترینهای این تغییر سبک گروه سوئدی Katatonia‌ست که حالا می‌توان او را بعنوان یکی از برترین‌های موسیقی گاتیگ و دووم متال معرفی کرد. نهمین آلبوم کاتاتونیا با عنوان Dead End Kings شاهکار دیگری در پرونده‌ی این گروه است. آلبومی که می‌توانید در پهنا و ژرفای آن بی‌هیچ ترسی غوطه‌ور شوید. این یک اثر استثنایی‌ست، چیزی که تا به امروز جوناس رنکسه، خواننده و آهنگساز و ترانه‌سرا و رهبر گروه، تا به این حد در آلبومهای دیگر به آن نرسیده بود. این را هم بد نیست بدانید که در آهنگ دوم سیلژ ورگلند، خواننده‌ی فعلی گروه The Gathering (همان گروهی که پیش از این آنک ون گیرزبرگن معروف خواننده‌اش بود) بعنوان خواننده مهمان حضور دارد. آنها در حال حاضر درگیر برگزاری تور مشترکی با دو گروه Alcest و Junius هستند که از نوامبر شروع شده و در اروپا خواهد چرخید.

 

07
A Whisper in the Noise – To Forget

اسم این پروژه‌ دو نفره A Whisper in the Noise است، یعنی «نجوایی در قیل و قال». این زیباترین و پرمعنی‌ترین اسمی‌ست که آنها می‌توانستند برای این گروه انتخاب کنند. موسیقی آنها مانند نجوا و زمزمه‌ای‌ست که تار و پودتان را در می‌نوردد، فارغ از آن چیزی که در اطرافتان حس می‌کنید، به دور از تمام قیل و قالی که در دنیا وجود دارد. آلبوم جدید آنها، To Forget، به راستی که برای فراموشی‌ست. برای پشت سر گذاشتن هر آن چیزی که بوده و خلق دنیایی جدیدی از مهمترین عنصر دنیا: «آرامش». صدای ویالن و ویالن سل و کیبورد و پرکاشن در فضا موج می‌زند، انگار که هر کدامشان پروانه‌ای‌ست که پیش روی شما به رقص درآمده‌اند. هرچند می‌توان آنها را کمی امبینت، کمی پست راک و حتی اندکی ایندی راک دانست، اما این دقیقا همان چیزی‌ست که به آن Art Rock می‌گویند. شاید با تعصب بگویید آرت راک را باید با No-Man (یکی از پروژه‌های جداگانه‌ی استیون ویلسون) شناخت. اما از من بشنوید، آرت راک همین است که در گوش شما نجوا می‌شود. اگر هم همین نیست، باید همین باشد! این آلبوم می‌تواند ساعتها من را به خودش مبتلا کند بدون آنکه متوجه گذر زمان بشوم.

 

06
?(Sinéad O’Connor – How About I Be Me (And You Be You

موسیقی شیند اوکانر مظهر عشق است، اگر که عاشق باشد و نماد اعتراض، وقتی که عصبانی باشد. نهمین آلبوم اوکانر بزرگترین و مهمترین معیار را برای قرار گرفتن در لیست بهترین آلبومهای سال 2012 دارد: شیند اوکانر همچنان شیند اوکانتر باقی مانده، با همان قدرت و جسارت و با همان زیبایی و ایجاز. انگار که شما می‌توانید به دور از هر نگرانی به صدایش پناه ببرید، می‌توانید پشت صلابت Take off Your Shoes پنهان شوید و لطافت Reason with Me را در آغوش بکشید. انگار که می‌توانید Queen of Denmark را به بازی بگیرید و V.I.P را برای گرم شدن به روی خود بیاندازید. حالا مدتهاست که اوکانر 46 ساله سر و صدای تازه‌ای در مورد حقوق زنان و آزار کودکان و جنگ و همجنسبازی به راه نیانداخته است. او دیگر فعالیتهای سیاسی و اجتماعی‌اش را بدون جنجال به پیش می‌برد، اما با این وجود همچنان لحن اعتراضی خود را در موسیقی‌اش حفظ کرده است و هنوز از عصیان و اعتراض و مبارزه و برخواستن و می‌گوید. در یک کلام: دنیا به اوکانر و به این آلبوم نیاز دارد. بهتر است پستی که پیش از این در مورد این هنرمند و این آلبوم نوشته‌ام را (اینجا) بخوانید.

…ادامه دارد.

Sinead O’Connor – How About I Be Me (And You Be You)?i

بردیا برجسته نژاد: موهایش را از ته کوتاه کرده بود، چیزی که برای زمان خودش ساختار شکنی به حساب می آمد. با آن چشمان زیبا و پر از اشک، با آن نگاه خیره به دوربین Nothing Compares 2 U را می خواند، و اینگونه شد که توانست چارتها، رادیوها، تلویزیون ها، قلبها و دنیا را فتح کند. شینـــِد اوکانــِــر با همین آهنگ (آهنگی که در اصل یکی از آثار ناشناخته و گمنام Prince بود که تا قبل از باخوانی اوکانر کسی به آن توجهی نداشت) بدل به یکی از چهره های جاودانهء تاریخ موسیقی شد. اسمش را می توانید در تمامی چارتها بواسطه همین آهنگ پیدا کنید: برترین آهنگهای تاریخ مجله رولینگ استونز، غمگین ترین آهنگهای تاریخ، آهنگهای برتر دهه 90، برترین آهنگهای تاریخ بیلبورد، بهترین آهنگها برای قلبهای شکسته و کسب شماره 1 در 18 چارت مختلف.

اولین آلبوم اوکانر در سال 1987 با نام The Lion and the Cobra در حالی ضبط و منتشر شد که او 20 ساله و حامله بود. آلبوم توانست با فروش 2.5 میلیون نسخه موفقیت بزرگی برای یک هنرمند تازه کار به شمار برود. با این وجود این دومین آلبوم او در سال 1990 با نام I Do Not Want What I Haven’t Got بود که توانست با آهنگ Nothing Compares 2 U او را به شهرتی افسانه ای برساند. اما اوکانر بارها و بارها بواسطه جنجالهایی که به پا و رازهایی که برملا کرده محبوبیتش را به خطر انداخته است. سال 92 در یک اجرای زندهء تلویزیونی، وقتی داشت آهنگ War از باب مارلی را می خواند، آنجایی که می گوید Fight the Real Enemy، عکس پاپ ژان پل دوم، رهنر کاتولیکهای جهان، را مقابل دوربین گرفت و پاره کرد (تصویر پایین). این حرکت آنقدر برای طرفدارانش سنگین بود که باعث شد چندین کنسرت او را تحریم کنند و تا مدتها در اجراهای زنده به سمتش آشغال پرتاب کنند.

در کنار تمام نظرات عجیب و غریبش در رابطه با مذهب و جنگ و کودک آزاری، بعد از انتشار 5 آلبوم که پر از آهنگهای عاشقانه بود، در مصاحبه ای در سال 2000 اعلام کرد که در حقیقت همجنسگراست و ازدواجش فقط برای آن بوده که از اعتراف به این موضوع می ترسیده است. باز هم این ضربهء دیگری برای طرفداران هنرمندی بود که آهنگهایش را بخاطر صداقت در اجرا می پرستیدند (این را هم بدانید که البته بعد از این اعتراف اوکانر سه بار دیگر ازدواج کرد که آخری همین چند ماه پیش بود). این اعترافات او تمامی نداشت، در سال 2007 اعتراف کرد که سال 99 به دلیل ابتلا به اختلال دوقطبی یک بار خودکشی کرده است. با این وجود بی شک شیند اوکانر یکی از دوست داشتنی ترین صداها و به یادماندنی ترین چهره های تاریخ موسیقی ست که بارها توانسته در کنار تصاحب چارتها، نظر منتقدین و مردم را به خود جلب کند.

حالا پس از گذشت 5 سال از آلبوم قبلی، به تازگی نهمین آلبوم او با عنوان How About I Be Me (And You Be You)?i منتشر شده است. در یک کلام این آلبوم برای دوستاران اوکانر حیرت انگیز است! صدای او همچنان همان قدرت و نفوذ را دارد. وقتی فریاد می زند درونت به لرزش می افتد و وقتی صدایش را پایین می آورد آرامش تمام وجودت را فرا می گیرد. در این آلبوم باز هم همان عادت همیشگی اش را رعایت کرده و آخرین آهنگ را بصورت کاپلا (نوعی اجرای بدون ساز که تنها با صدای خواننده همراه است، مانند اجرای آوازهای کلیسایی) اجرا می کند. شاید اولین آهنگ آلبوم چندان چنگی به دل نزند، اما از همان دومین آهنگ تا آخر آلبوم دست و پایتان برای هر آهنگ خواهد لرزید. مخصوصا دو آهنگ Take Off Your Shoes و Queen of Denmark  . ملکهء دانمارک، آهنگی ست از جان گرنت  از اولین آلبومش در سال 2010 با همین عنوان (Queen of Denmark) . حالا اوکانر این آهنگ را با اجرا و صدای خود جان گرنت در آلبومش گذاشته و خودش فقط در نقش بک وکال ظاهر می شود. آهنگها، صدای اوکانر، در کل آلبوم آنقدر خوب است که شاید شما هم مثل من همان دفعه اول آنرا 3 بار پشت سر هم گوش کنید.

بعدنوشت: دوباره که آهنگ Queen of Denmark نسخه اصل جان گرنت را شنیدم، به نظرم صدای کسی که در آلبوم اوکانر آهنگ را می خواند با جان گرنت فرق می کند. در نتیجه مطمئن نیست که آن چیزی که در آلبوم اوکانر می شنوید همان جان گرنت باشد.

Single #05

Artist: Sinéad O’Connor
Album: I Do Not Want What I Haven’t Got
Year: 1990
Genre: Soft Rock

Nothing Compares 2 U

I went to the doctor n› guess what he told me.
He said BOY u better try to have fun,
No matter what you’ll do.
But he’s a fool
`Cause nothing compares, Nothing compares to you
.
.
.

(DOWNLOAD)