بهترین های 2011 از نگاه من – 2

بردیا برجسته نژاد: قسمت اول این نوشته (شماره های 30 الی 26) را (اینجا) بخوانید.

25
Hugh Laurie – Let Them Talk

هیو لاری یک جانور عجیب و غریب و همه فن حریف است. اینکه رمان می نویسد و با نقش اصلی در سریال House شهرت جهانی دارد کاری نداریم. چیزی که برای ما اهمیت دارد این است که هیو لاری 52 ساله در کنار نویسندگی و بازیگری و کارگردانی و دوبله، با انتشار اولین آلبومش با عنوان بگذار صحبت کنند/Let Them Talk قدم به دنیای موسیقی حرفه ای گذاشت. آهنگهای این آلبوم بازخوانی ترانه های مشهور کلاسیک موسیقی بلوز است و که لاری جدا از خوانندگی در آن در نقش نوازنده گیتار و پیانو هم ظاهر شده است. هنرمندانی نظیر تام جونز، ایرما توماس و دکتر جان بعنوان خوانندهء مهمان در این اثر حضور دارند و همگی در کنار هم اثری را ارائه می دهند که در موسیقی بلوز نظیرش کم پیدا می شود. با وجود آنکه امسال جف بریجز، هنرپیشهء برندهء جایزه اسکار، هم آلبومی در سبک کانتری منتشر کرد، اما اثر هیولاری با وجود آنکه آهنگهایش بازخوانی بود بیشتر به دل می نشیند. پیش از این بطور مفصل در مورد هیو لاری (اینجا) صحبت کرده ام.

24
Black Spiders – Sons of the North

اسمشان مسخره است! عنکبوتهای سیاه! انگار قرار است با یک گروه لات و لوت جیب بر مسخره طرف باشید. اما آنها یک گروه هارد راک لعنتی انگلیسی هستند. تصورش را بکنید آنها هنوز آلبوم اولشان را منتشر نکرده بودند که آزی آزبورن از آنها دعوت کرد در Ozzfest برنامه اجرا کنند. اسمشان را بگذارید کنار، اینکه از سال 2008 شروع به کار کرده اند را هم بگذارید کنار، اینکه امسال اولین آلبومشان را منتشر کرده اند را هم بگذارید کنار، به نتیجه نگاه کنید که چیز هیجان انگیزی از آب در آمده است. پسران شمالی/Sons of the North بین هارد راک و استونر راک بازی می کند، بالا می رود و پایین نمی آید، ریتم ها تند هستند، موسیقی هیجان انگیز است، صدای پیت اسپایدر هیجان را چند برابر می کند و شما کافی ست پشت فرمان باشید و با شنیدن آهنگها خودتان را به کشتن بدهید. این همان چیزی ست که برای جنب و جوش و در عین حال فریاد نیاز دارید.

23
Switchfoot – Vice Verses

این گروه دوست داشتنی ست! بعید می دانم در این یک مورد اختلاف نظر داشته باشیم. اما اگر انصاف را رعایت کنیم معمولا آثارشان از حد یک پاپ راک خوب و در عین حال معمولی فراتر نرفته است. شاید آنقدر که از آنها در چارتهای مسیحی و مذهبی استقبال می شود در جای دیگری مورد توجه قرار نگرفته باشند. اما Switchfoot  در آخرین آلبومش، برعکسها/Vice Verses، استانداردهای خودش را پشت سر گذاشته است. موسیقی الکترونیک به شکل کاملا محسوسی در همه جا سرک می کشد تا جایی که افکتهای آن صدای جان فورمن، رهبر و خواننده گروه، را تنها نمی گذارد. آهنگ جنگ درون/The War Inside، یکی از بهترین های این آلبوم، کاملا این رویه را نشان می دهد. این آلبوم جدا از آنکه مثل همیشه توانست در چارت Christian Rock رتبه اول را کسب کند، موفق شد رتبهء سوم در چارتهای آلبومهای راک و آلبومهای آلترناتیو را نیز به خود اختصاص دهد. پیش از این بطور مفصل و کامل در مورد این آلبوم (اینجا) صحبت کرده ام.

22
Grails – Deep Politics

این چیزی که می شنوید قرار نبود این گونه باشد! یعنی Grails در هیچکدام از آلبومهایش اینقدر عجیب و غریب ظاهر نشده بود. اینبار قضیه فراتر از یک پست راک معمولی ست. در آلبوم جدیدشان، سیاست عمیق/Deep Politics، سفر اعجاب انگیزی خواهید داشت به دنیایی که Grails خودش برایتان ساخته است. سفر شما با همان اولین آهنگ آغاز می شود و در هرکدام از دو آهنگ بعدی پا به جهان تازه ای خواهید گذاشت. و اینها همه مقدمه ای ست برای آنکه با آهنگ اصلی آلبوم، سیاست عمیق/Deep Politics، مواجه شوید. نیمهء دوم آلبوم به شکل جنون آمیزی تصویری ست. اصلاً کل آلبوم این خاصیت را دارد که انگار یک قلم در دست گرفته و برایتان دنیا را به تصویر می کشد. فضا آمبینت تر از همیشه است، ویالن نقشی را بازی می کند که از یک گروه آمریکایی بعید بنظر می رسد و بیشتر به سبک کارهای اسکاندیناوی می خورد. فضای حاکم بر آهنگها نوعی تم شرقی را همراه خودش دارد که هر چند لا به لای اتمسفر راک گم می شود، اما قابل چشم پوشی نیست. آلبوم آخر Grails را فقط می توان با صفت «غافلگیر کننده» توصیف کرد، این چیزی که می شنوید نسبت به کارهای قبلی آنها یک جهش ژنتیکی به حساب می آید. پیش از این  در مورد این آلبوم (اینجا) صحبت شده است.

21
Airbag – All Rights Removed

مهمترین نکته ای که می توان در خصوص گروه نروژی Airbag گفت این است که آنها بهترین شاگردان بزرگان موسیقی پراگرسیو راک هستند. چیزی که از آنها می شنوید چندان جدید نیست و البته این یکی از بهترینهایی شان است که با وجود جدید نبودنش از شنیدن آن لذت می برید. اگربا این گروه آشنا نباشید، هنگامیکه اولین آهنگ از دومین آلبومشان، تمام حقوق از بین رفته/All Rights Removed را می شنوید کمی غافلگیر می شوید! اشتباه نکنید! این یک ورژن جدید از زمان به سرعت می گذرد/Time Flies گروه Porcupine Tree نیست! کمی به آنها فرصت دهید تا بتوانند زیبایی آهنگهایشان را به شما نشان دهند. انگار شما The Pineapple Thief و Gazpacho را انداخته باشید توی یک چرخ گوشت و بعد با لایه ای از Porcupine Tree پوشانده باشید و ادویهء Pink Floyd به آن زده باشید و جالب این است که آنها به هیچ وجه منکر این شباهت نمی شوند. آهنگهای آلبوم دوم به اندازه ای زیبا و جذاب و آرامش بخشند که اهمیت ندارد قبلا بارها نظیرش را شنیده اید یا نه. چیزی که می شنوید منحصر بفرد نیست، اما عالی و بی نقص است.

ادامه دارد

Hugh Laurie – Let Them Talk

هیو لاری از آن انگلیسی های اصل است که با چهره و لهجه و رفتار و حرکات و هنر انگلیسی خود تبدیل به یکی هنرمندان شاخص این کشور در دنیا شده است. تمام کارهای او را بگذارید کنار، هفت سال است که هیو لاری در نقش دکتر هاوس در سریال House می درخشد و نامزد می شود و جایزه دریافت می کند. فقط در خصوص این کاراکتر و این سریال این را بگویم که لاری در هر دو سال 2005 و 2006 بخاطر این سریال هم گلدن گلاب گرفت، هم ستلایت اوارد و هم جایزهء TCA. اما یک جایزه ای هست با عنوان «انتخابهای مردمی»، که بد نیست این را بدانید که از نگاه مردم در سالهای 2008 و 2009 لاری بهترین هنرپیشه مرد تلویزیون شده، درسالهای 2010 و 2011 هم بعنوان بهترین هنرپیشهء درام تلویزیون انتخاب شده و در همان سال 2011 جایزه بهترین کاراکتر دکتر تلویزیون را هم دریافت کرده! این را هم بد نیست بدانید که اگر احیانا یک زمانی او را جلوی دوربین این سریال ندیدید، بدانید که احتمالا لاری پشت میکروفون ایستاده و مشغول دوبله کردن یک چیزی ست! در نتیجه بهتر است اینطوری بگویم، هیو لاری در اصل از آن صداپیشگانی ست که بازیگری را هم در کنار دیگر فعالیتهایش انتخاب کرده.

هیو لاری فقط بازیگر و صداپیشه نیست. او تا به امروز دو رمان بلند با نامهای اسلحه فروش و سربازهای کاغذی نوشته (که البته دومی هنوز منتشر نشده)، یکی دو اپیزود در سریال House را خودش کارگردانی کرده، و آن چیزی که البته برای ما مهم است، با انتشار یک آلبوم قدم به دنیای موسیقی گذاشته. لاری هم گیتار می زند، هم پشت پیانو می نشیند، هم بر سر درامز می کوبید و هم ساکسفون را باد می کند! یعنی آنکه لاری یک آدم همه کاره است که جدا از تمام هنرهایش 4 ساز را با تسلط می نوازد و هر از گاهی هم در سریالها و فیلمهایش از این هنرش استفاده می کند.

اواسط سال 2010 بود که خبر انتشار یک آلبوم با موسیقی جز و بلوز از هیو لاری منتشر شد. اولش کمی آدم گیج می زند که این مرد کاملا انگلیسی قرار است یک آلبوم کاملا آمریکایی منتشر کند، اما مطمئنا وقتی چند آهنگ اول را گوش کنید این فکر در ذهن شما جان خواهد گرفت که: هیو لاری یک موزیسین بوده که تا به امروز خود را با چیزهای دیگر سرگرم کرده!!

این آلبوم با عنوان Let Them Talk یک اثر فوق العاده و زیبا در ژانر بلوز است. از آن چیزهایی که از همان ابتدا و اولین آهنگ و سولوی پیانو آغازین شما را غافلگیر می کند تا مثلا به آهنگ دیوانهء Swanee River برسید و در این میان هم از چندین موسیقی کاملا آمریکایی رد شوید و در آخر هم با رسیدن به آهنگ چهاردهم (Baby, Please Make a Change) با صدای تام جونز همراه شوید. اگر موسیقی بلوز را دوست دارید، این آلبوم را از دست ندهید. اگر موسیقی بلوز دوست ندارید، این آلبوم را که گوش کنید، موسیقی بلوز را دوست خواهید داشت.