بهترین های 2011 از نگاه من – 2

بردیا برجسته نژاد: قسمت اول این نوشته (شماره های 30 الی 26) را (اینجا) بخوانید.

25
Hugh Laurie – Let Them Talk

هیو لاری یک جانور عجیب و غریب و همه فن حریف است. اینکه رمان می نویسد و با نقش اصلی در سریال House شهرت جهانی دارد کاری نداریم. چیزی که برای ما اهمیت دارد این است که هیو لاری 52 ساله در کنار نویسندگی و بازیگری و کارگردانی و دوبله، با انتشار اولین آلبومش با عنوان بگذار صحبت کنند/Let Them Talk قدم به دنیای موسیقی حرفه ای گذاشت. آهنگهای این آلبوم بازخوانی ترانه های مشهور کلاسیک موسیقی بلوز است و که لاری جدا از خوانندگی در آن در نقش نوازنده گیتار و پیانو هم ظاهر شده است. هنرمندانی نظیر تام جونز، ایرما توماس و دکتر جان بعنوان خوانندهء مهمان در این اثر حضور دارند و همگی در کنار هم اثری را ارائه می دهند که در موسیقی بلوز نظیرش کم پیدا می شود. با وجود آنکه امسال جف بریجز، هنرپیشهء برندهء جایزه اسکار، هم آلبومی در سبک کانتری منتشر کرد، اما اثر هیولاری با وجود آنکه آهنگهایش بازخوانی بود بیشتر به دل می نشیند. پیش از این بطور مفصل در مورد هیو لاری (اینجا) صحبت کرده ام.

24
Black Spiders – Sons of the North

اسمشان مسخره است! عنکبوتهای سیاه! انگار قرار است با یک گروه لات و لوت جیب بر مسخره طرف باشید. اما آنها یک گروه هارد راک لعنتی انگلیسی هستند. تصورش را بکنید آنها هنوز آلبوم اولشان را منتشر نکرده بودند که آزی آزبورن از آنها دعوت کرد در Ozzfest برنامه اجرا کنند. اسمشان را بگذارید کنار، اینکه از سال 2008 شروع به کار کرده اند را هم بگذارید کنار، اینکه امسال اولین آلبومشان را منتشر کرده اند را هم بگذارید کنار، به نتیجه نگاه کنید که چیز هیجان انگیزی از آب در آمده است. پسران شمالی/Sons of the North بین هارد راک و استونر راک بازی می کند، بالا می رود و پایین نمی آید، ریتم ها تند هستند، موسیقی هیجان انگیز است، صدای پیت اسپایدر هیجان را چند برابر می کند و شما کافی ست پشت فرمان باشید و با شنیدن آهنگها خودتان را به کشتن بدهید. این همان چیزی ست که برای جنب و جوش و در عین حال فریاد نیاز دارید.

23
Switchfoot – Vice Verses

این گروه دوست داشتنی ست! بعید می دانم در این یک مورد اختلاف نظر داشته باشیم. اما اگر انصاف را رعایت کنیم معمولا آثارشان از حد یک پاپ راک خوب و در عین حال معمولی فراتر نرفته است. شاید آنقدر که از آنها در چارتهای مسیحی و مذهبی استقبال می شود در جای دیگری مورد توجه قرار نگرفته باشند. اما Switchfoot  در آخرین آلبومش، برعکسها/Vice Verses، استانداردهای خودش را پشت سر گذاشته است. موسیقی الکترونیک به شکل کاملا محسوسی در همه جا سرک می کشد تا جایی که افکتهای آن صدای جان فورمن، رهبر و خواننده گروه، را تنها نمی گذارد. آهنگ جنگ درون/The War Inside، یکی از بهترین های این آلبوم، کاملا این رویه را نشان می دهد. این آلبوم جدا از آنکه مثل همیشه توانست در چارت Christian Rock رتبه اول را کسب کند، موفق شد رتبهء سوم در چارتهای آلبومهای راک و آلبومهای آلترناتیو را نیز به خود اختصاص دهد. پیش از این بطور مفصل و کامل در مورد این آلبوم (اینجا) صحبت کرده ام.

22
Grails – Deep Politics

این چیزی که می شنوید قرار نبود این گونه باشد! یعنی Grails در هیچکدام از آلبومهایش اینقدر عجیب و غریب ظاهر نشده بود. اینبار قضیه فراتر از یک پست راک معمولی ست. در آلبوم جدیدشان، سیاست عمیق/Deep Politics، سفر اعجاب انگیزی خواهید داشت به دنیایی که Grails خودش برایتان ساخته است. سفر شما با همان اولین آهنگ آغاز می شود و در هرکدام از دو آهنگ بعدی پا به جهان تازه ای خواهید گذاشت. و اینها همه مقدمه ای ست برای آنکه با آهنگ اصلی آلبوم، سیاست عمیق/Deep Politics، مواجه شوید. نیمهء دوم آلبوم به شکل جنون آمیزی تصویری ست. اصلاً کل آلبوم این خاصیت را دارد که انگار یک قلم در دست گرفته و برایتان دنیا را به تصویر می کشد. فضا آمبینت تر از همیشه است، ویالن نقشی را بازی می کند که از یک گروه آمریکایی بعید بنظر می رسد و بیشتر به سبک کارهای اسکاندیناوی می خورد. فضای حاکم بر آهنگها نوعی تم شرقی را همراه خودش دارد که هر چند لا به لای اتمسفر راک گم می شود، اما قابل چشم پوشی نیست. آلبوم آخر Grails را فقط می توان با صفت «غافلگیر کننده» توصیف کرد، این چیزی که می شنوید نسبت به کارهای قبلی آنها یک جهش ژنتیکی به حساب می آید. پیش از این  در مورد این آلبوم (اینجا) صحبت شده است.

21
Airbag – All Rights Removed

مهمترین نکته ای که می توان در خصوص گروه نروژی Airbag گفت این است که آنها بهترین شاگردان بزرگان موسیقی پراگرسیو راک هستند. چیزی که از آنها می شنوید چندان جدید نیست و البته این یکی از بهترینهایی شان است که با وجود جدید نبودنش از شنیدن آن لذت می برید. اگربا این گروه آشنا نباشید، هنگامیکه اولین آهنگ از دومین آلبومشان، تمام حقوق از بین رفته/All Rights Removed را می شنوید کمی غافلگیر می شوید! اشتباه نکنید! این یک ورژن جدید از زمان به سرعت می گذرد/Time Flies گروه Porcupine Tree نیست! کمی به آنها فرصت دهید تا بتوانند زیبایی آهنگهایشان را به شما نشان دهند. انگار شما The Pineapple Thief و Gazpacho را انداخته باشید توی یک چرخ گوشت و بعد با لایه ای از Porcupine Tree پوشانده باشید و ادویهء Pink Floyd به آن زده باشید و جالب این است که آنها به هیچ وجه منکر این شباهت نمی شوند. آهنگهای آلبوم دوم به اندازه ای زیبا و جذاب و آرامش بخشند که اهمیت ندارد قبلا بارها نظیرش را شنیده اید یا نه. چیزی که می شنوید منحصر بفرد نیست، اما عالی و بی نقص است.

ادامه دارد

معرفی پنج آلبوم پست راک 2011

زحمت تهیه و ارسال مطلبی که در زیر می خوانید با آقای آرمین هاشمی بوده. این پست شامل معرفی پنج آلبوم پست، اکسپریمنتال و ایندی راک خوب امسال بر اساس نظر ایشان است که نتیجه آن به صورت یک پست حسابی و جاندار از آب در آمده. آ ل ب و م از نوشته های نظیر این به شدت استقبال می کند. شما هم می توانید دست به کیبورد شوید.

Grails – Deep Politics 2011

فضای سنگین سیاست های ژرف را با گریلز بهتر درک کنید. قبل از اظهار نظر بهتر است اول نگاهی به صفحه ترانه شناسی گریلز در تارنمای آل میوزیک بیندازید. چند گروه یا خواننده می شناسید که هر سال آلبومی منتشر کرده و صفحه ترانه شناسی آل میوزیک شان به این شکل ستاره باران باشد؟ و اما آلبوم 2011 این گروه آمریکایی: جایی از نقد مارکو پولووینا، جمله زیبایی در مورد این آلبوم خواندم. «Deep Politics یک سمینار است در مورد اینکه چگونه به درستی آلبومی را با افکار انتزاعی پیش برد بی آنکه به بی جهتی و ناکجا آبادی کشانده شود»

تا وقتی این اثر را گوش نکنید نمی توانید متوجه منظور این منتقد عزیز بشوید. فضا سازی این آلبوم بی نظیر است. با گوش دادن به این آلبوم سنگینی فضای موجود و حتی گاهی احساس غم افزای زیبایش تمام وجودتان را به آغوش می کشد. چنان کوبنده روی سرتان خراب می شود که ناخودآگاه به ژرفای اندیشه و تفکر فرو می روید. هر گاه احساس کردید لازم است در مورد مسئله ای خیلی عمیق فکر کنید، کارتان را با گوش دادن به این آلبوم و خیره شدن به کاور تیره و تلخش آغاز کنید و از غوطه ور شدن در دنیای سنگین و غلیظ افکار لذت ببرید.

معرفی چند آهنگ از این آلبوم به عنوان شاخص ترین ها خیلی سخت است، ولی با این حال قطعات Deep Politics، All The Colors Of The Dark، Daughters Of Bilitis و Almost Grew My Hair را جزو دوست داشتنی ترینهاست.

IWFYLS – I Am Waiting For You Last Summer 2011

یک EP زیبا از یک گروه روسی تازه کار. آنها آنقدر از شاهکارهایشان هیجان زده بودند که تنها با 3 تک آهنگ EP خود را به صورت شخصی در اینترنت منتشر کردند که البته یک ماه پس از آن، تک آهنگ Sleep نیز به سه ترانه یاد شده اضافه گردید.

IWFYLS تنها با یک درامر (Alex)، یک گیتاریست (Eugene) و یک دی.جی. (Leo) شکل گرفته و ویژگی اصلی آهنگ هایشان را می توان الکترونیک قوی همراه با تلقین فضایی غمگین و رویاگونه عنوان کرد. با وجود تازه کار و نوجوان بودن شان، هر سه می دانند به دنبال چه هستند و کارشان را به بهترین شکل ممکن انجام می دهند. توصیه می کنم هنگام گوش کردن به این ترانه ها، یک بار با درامز روانی از خود بی خود شوید، یک بار با ریتم های تکان دهنده دی.جی. به فضا رفته و بار دیگر با صدای محزون و جذاب گیتار خود را در دریای جنون غرق کنید تا کاملا متوجه شوید هر کدام از این سه هنرمند در چه سطح بالایی کار می کنند.

تارنمای DéNOUEMENTS این گروه را «عبور کنندگان از مرزهای روسیه» دانسته و مصاحبه کوتاهی هم با آن ها انجام داده. اعضای گروه در این مصاحبه خود را متاثر از موسیقی کلاسیک و تریپ هاپ و همچنین گروه هایی چون Rosetta، God is An Astronaut، Korn و گروه سوییسی The Evpatoria Report می دانند.

باید پذیرفت که اکنون پست راک در مشت گروه های روسی و اروپای شرقی در حال له شدن است و عصاره ای دلچسب را برای علاقه مندان این ژانر فراهم می کنند. قابل توجه گروه های راک ایرانی که همچنان در چرخه نخ نمای راک و متال چرمی پوش های دهه هفتاد و هشتاد غلت می خورند و سردرگم در تعجب هستند که چرا کسی ارزش کار هایشان را درک نمی کند.

از میان این چهار تک آهنگ، دو قطعه Endless و Solar wind بیشتر از بقیه می تواند شما را در خودش غرق کند. برای دریافت آهنگ های این گروه می توانید به تارنمای خودشان مراجعه کنید:http://iwfyls.tumblr.com

Mogwai – Hardcore Will Never Die, But You Will 2011

چه دلمان بخواهد چه نخواهد، چه خوشمان بیاید چه نیاید، وقتی آلبومی از موگوای بیرون آمد مجبوریم تحت هر شرایطی آن را در فهرست بهترین ها قرار دهیم. مخصوصا اگر این آلبوم با نقدهای مثبتی هم همراه باشد. یک نگاه به صفحه ویکیپدیای این اثر و تعداد ستاره های طلایی مجله ها و منتقدین کافی است تا ما ملزم به تجربه کردن این اثر هیجان انگیز شویم.

توماس ناسیف در نقد خود در تارنمای Absolutepunk در مورد این آلبوم می گوید «این آلبوم نهایتاً درون دسته بندی موسیقی نفس گیری قرار می گیرد که تا کنون زیاد از آن ساخته نشده» و این جملهء کوتاه می تواند شرح کاملی برای توصیف این اثر باشد. همچنین او در ادامه می گوید که کمتر پیش آمده این اواخر از این دست کارهای مسحور کننده شنیده باشیم، اما این آلبوم اینسترومنتال به دلیل وجود 10 آهنگ متفاوت و متمایز از یکدیگر، هرگز برایتان خسته کننده و تکراری نمی شود. این نظر با صحبت آغازین همین نقد کامل می  شود که می گوید موسیقی بدون کلام مانند هنری است که شما با خود هنر کاری ندارید و تنها عقب رفته و به آن خیره می شوید و فکر می کنید که هنرمند با این هنرش در پی بیان چه چیزی بوده است. برای همین است که می توان گفت «تامل برانگیز بودن» ویژگی جالب موسیقی بدون کلام محسوب می شود.

در پایان، سه قطعه White Noise، Mexican Grand Prix و San Pedro مخاطبان بیشتری داشته اند که البته San Pedro چیز دیگری ست!

Sleep Dealer – Shadows of the Past 2011

باز هم یک گروه روس، باز هم پست راک روسی. در مملکتی که ریشه های قدرتمند موسیقی اش توسط کسانی چون استراوینسکی، چایکوفسکی و شوستاکوویچ آبیاری شده به هیچ وجه عجیب نیست که شاهد ظهور نو آهنگ سازان جوان و خلاق با موسیقی گیرا و سحر انگیز باشیم. گروه Sleep Dealer با موسیقی مسحور کننده اش این ریشه های قوی موسیقی روسی را به رخ می کشد.

آلبومی پر از احساس و لطافت، گیرا و از همه جالبتر دارای رگه های واضح موسیقی کلاسیک روسی. درگیری ممتد کلید های پیانو با باس، یا اصطکاک آرشه و سیم های ویولن روسی با درامز، فضایی تحریک کننده از همخوابگی چایکوفسکی و پست راک را به نمایش می کشد. دلبستگی Sleep Dealer به موسیقی کلاسیک به حدی است که قطعه Tensity را کاملن به تک نوازی پیانو اختصاص داده اند.

در کل سه قطعه Point Of No Return، My Sorrow و قطعه ای که نام آلبوم از آن گرفته شده، یعنی Shadows Of The Past بیشتر از همه می توانند شما را تحت تاثیر قرار دهند. اما گوش کردن کل آلبوم را به علاقه مندان پست راک و اینسترومنتال توصیه می کنم.

صفحه مای اسپیس Sleep Dealer

OdeOnDreams – Kundalini 2011

یک کار خوب و تر و تمیز از یک گروه خوب و تر و تمیز اسپانیایی که انتشار دومین آلبوم شان را تجربه می کنند. وبلاگ Beautifullnoise آلبوم جدید OdeOnDreams را تمجید کرده و آن را متاثر از شوگیز، ایندی و پست راک دهه 90 میلادی می داند. همچنین وبلاگ RibsOut نوع موسیقی این گروه را مشابه God Is An Astronaut و Mono دانسته اما تعداد دفعات تکرار واژه F**k در بخش نظرات صفحه فیسبوکی که این آلبوم را معرفی کرده بود، مهر تاییدی است بر این نظر بنده که آلبوم حاضر، اثریست بسیار شنیدنی و قاعدتا غافلگیر کننده.

طرح کاور کاملا دوست داشتنی ست. سخت است که بتوانیم دقیقا رابطه این طرح با مضامین آهنگ های این گروه را تشخیص دهیم. ولی با توجه به اسامی قطعات و فصای موسیقی شان، به نظر آهنگ (قصد) هنرمندانش، مانند خیلی از هنرمندان امروزی، بیان دغدغه هایشان از سرآخر کار انسان و سرنوشت دنیای بدور از صلح و ناپایدار کنونی باشد. اما با کمی تفاوت.

آلبوم با پایان کار خدایان Ragnarok هفت دقیقه ای، داستان تراژیکی شاهنامه گونه (رستم و سهراب) یا هملت گونه آغاز می شود. درامز این قطعه شاید شما را یاد درامز Manowar  با همان تم حماسی بیاندازد. در ادامه شاهد قطعاتی هستیم با مضامینی که در بالا اشاره شد تا آنکه به قطعه 1 دقیقه ای Noise می رسیم. این قطعه در اصل پیش درآمدی است برای قطعه ای فوق العاده و یکی از شاهکارهای این آلبوم یعنی Massive Distraction Weapon. قطعه نویز با فضایی اضطراب آلود و خشن شنونده را تحت فشار گذاشته و آماده می کند تا با واقعیت دیوانگی سلاح روبرو شود. اما تفاوتی که در بالا گفته شد قطعه آخر این اثر است. قطعه امید (Hope) با آن صدای ضعیفش را می توان کمی شبیه موسیقی سنتی اسکاندیناوی یا حتی موسیقی روستایی ایتالیا دانست که در ادامه با 1 دقیقه سکوت برای تامل بیشتر همراه شده است و در نهایت با نغمه گیتار، صحنه صبح روشن و زیبای فردای جنگ را شبیه سازی می کند. قطعات توصیه شده Ragnarök، Feel the Fear و Massive Distraction Weapon هستند.

برای دانلود به برگ شخصی OdeOnDreams مراجعه کنید.