آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی بیست و هفتم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Cocoon – Welcome Home

«به خانه خوش آمدی» عنوان سومین آلبوم گروه دوست داشتنی پاپ فولک فرانسوی، «ککون»، محصول 2016 است. آلبوم اول آنها اثر نابود کننده‌ای بود. موسیقی آکوستیک حزن انگیزی که جان می‌داد با شنیدنش مدام آه بکشید و در افکار خود و غم آهنگ غرق شوید. آلبوم دومشان کمی متعادل‌تر، با آکوستیک کمتر، و حالا آلبوم سوم فضایی نسبتاً شاد و گرم دارد که تقریباً دنیای دیگری را پیش رویتان می‌گذارد. هرچند این آلبوم، با تم متفاوت خود، تقریباً چیزی شبیه ده‌ها اثر دیگر این ژانر است که شنیده‌ایم، اما باز هم شنیدن یک کار جدید از یک گروه دوست داشتنی لطف خاص خود را دارد. نتیجه آنکه: این را اگر خواستید بشنوید، اما آلبوم اولشان را حتماً گوش کنید.

Lost in Kiev – Nuit Noir

«شب سیاه» (به فرانسوی) عنوان دومین آلبوم گروه پست راک فرانسوری، «لاست این کی‌یف»، محصول 2016 است. سه سال پیش اشاره‌ی ظریفی به آنها کرده بودم، در زمانی که به همراه «Zero Absolu» یک ای‌پی مشترک منتشر کرده بودند. موسیقی آنها نافذ، رویایی، وهم گونه، جذاب و فوق العاده دوست داشتنی، برای تمام آنهایی که موسیقی پست راک را می‌پسندند، است و در این آلبوم جدید آنها، با وجود اینکه هنوز صاحب سبک نشده‌اند، اما نه یک سر و گردن، بلکه به اندازه‌ی یک هیکل از آلبوم قبلی بالاتر رفته‌اند. نتیجه آنکه: حواستان باشد! از این به بعد باید در کی‌یف هم گم بشوید!

Opeth – Sorceress

«عفریته» عنوان دوازدهمین آلبوم گروه مشهور پراگرسیو راک سوئدی، «اوپت»، محصول 2016 است. اینکه این گروه چقدر خوب است و چقدر کارش را بلد است را کار نداریم، اما این را می‌توان بعنوان بلاتکلیف‌ترین آلبوم اوپت تا به امروز معرفی کرد! هیچ چیز اصل بنظر نمی‌رسد! موسیقی گاهی پورکوپاین تری می‌شود، یک جاهایی به سمت الیس این چینز می‌رود، دوری در پراگرسیو چند دهه پیش می‌زند و همانطور سر در هوا باقی می‌ماند. مایکل آکرفلت آوازش گاهی خودش است! اما گوشه‌ای به استیون ویلسون می‌زند و حتی گاهی لین استیلی خدابیامرز را زنده می‌کند. نه ژانر آلبوم معلوم است و نه انسجام مشخصی در آن پیدا می‌شود. همیشه اوپت را وقتی مهربان می‌شود دوست داشته‌ام، اما این اوپت مهربان نیست! این اوپت خنگ و احمق است! نتیجه آنکه: این آلبوم برای هر کسی می‌تواند دوست داشتنی باشد، به جز برای آنهایی که اوپت را دوست دارند!

Archive – The False Foundation

«بنیاد اشتباه» عنوان یازدهمین آلبوم گروه تریپ هاپ / پراگرسیو راک انگلیسی، «آرکایو»، محصول 2016 است. برای من، مانند اکثر طرفداران ایرانی و قدیمی این گروه، آشنایی با آنها از آهنگ Again و انتشار آلبوم سومشان در سال 2002 رقم خورد. موسیقی آنها برایم شبیه شعبده بازی بود! شبیه ساختن همه چیز از هیچ. آلبوم پنجم‌شان، Lights، را می‌توانم جز بهترین آلبوم‌های زندگی‌ام نام ببرم. آلبومی که بیشترین فاصله را از ژانر اصلی گروه، تریپ هاپ، گرفته بود و چنان فضای پراگرسیو و نیوپراگی خلق کرده بود که نظیرش را نشنیده بودم. اما این ماجرا همانجا متوقف شد و پس از آن آرکایو آرام آرام به همان فضای تریپ هاپ قدیمی خود بازگشت و از آن موسیقی لذت بخشی که مزه‌اش را به طرفدارانش چشانده بود فاصله گرفت، تا جایی که آلبوم جدیدی یکی از مزخرفترین آثار آنها تا به امروز است! موسیقی‌ای بلاتکلیف که در فضایی مابین داون تمپو و الکترونیک و تریپ هاپ، لنگ در هوا باقی می‌ماند و وکالی که بیشتر از آنکه جذاب باشد، آزاردهنده است. نتیجه آنکه: «بنیاد اشتباه» از بنیاد اشتباه است! این آلبوم می‌تواند تصویر جذاب و دوست داشتنی آرکایو را در اذهان ویران کند!

Meat Loaf – Braver than We Are

«شجاعتر از آن چه هستیم» عنوان سیزدهمین آلبوم هنرمند مشهور آمریکایی موسیقی راک، «میت لوف»، محصول 2016 است. من با میت لوف در سال 1993 آشنا شدم، زمانیکه که ششمین آلبوم خود را منتشر کرد. چند آهنگ در آن آلبوم بود که می‌توان آنها را در فهرست بهترین آهنگهای تاریخ موسیقی راک ثبت کرد. از آن زمان حدوداً بیست و سه سال می‌گذرد و در تمام این مدت هیج آلبوم یا آهنگ قابل توجه دیگری از او نشنیده‌ام! بهتر بگویم، آلبوم‌ها یکی از یکی بدتر، آهنگها یکی از یکی مسخره‌تر، حتی به آلبوم‌های قبل از 1993 هم سر زدم، آنها هم به همین اندازه بد و مسخره بودند! نمی‌دانم در ششمین آلبوم چه اتفاقی برایش افتاده بود که نتیجه به آن اندازه جذاب از آب در آمده بود، اما سیزدهمین آلبوم هم یکی دیگر از همان آلبوم‌های مسخره و بیمزه است. نتیجه آنکه: نمی‌دانم چرا بیخیال امتحان کردنش نمی‌شوم! فکرش را هم نکنید!

آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی بیست و یکم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Tarja – The Shadow Self

«خود سایه» عنوان چهارمین آلبوم انفرادی هنرمند مشهور فنلاندی، خواننده سابق گروه «نایت ویش»، خانم «تاریا تورونن» محصول 2016 است. شش سال پیش در همین وبلاگ خیلی مختصر از انتشار آلبوم دوم او نوشتم و اینکه تا چه میزان این اثر فاجعه و دوست نداشتنی بود. اما آلبوم جدید یک شاهکار کم نظیر و حیرت انگیز است! یک اثر مسحور کننده‌ی سیمفونیک متال که به صورتی باورنکردنی از المان‌های انواع موسیقی در آن استفاده شده است. شاید هیچ جای دیگر اینقدر حضور پررنگ، جذاب، به‌جا و خیره‌ی کننده پیانو، ساز شخصی تاریا، را در موسیقی سیمفونیک نشنیده باشیم. فضاسازی آهنگها چنان است که هر آهنگ، ثانیه به ثانیه که جلو می‌رود، شما را به درون خود می‌کشد و در خود غرق‌تان می‌کند (حتماً به فضای آهنگ دوم – Demons in You – توجه مضاعف داشته باشید!) وکال تاریا، مانند همیشه عالی، اینبار به اوج تبحر و کنترل خود در تلفیق سوپرانو و سیمفونیک رسیده است (به وکال آهنگ پنجم که کاور آهنگی از میوز است – Supremacy – توجه دوچندان و به ترک هفتم – Diva – توجه سه چندان داشته باشید!). نتیجه آنکه: با این اوصاف مسئولیت نتیجه‌گیری بر عهده‌ی خودتان!

Switchfoot – Where the Light Shines Through

«جایی که نور نمایان است» عنوان دهمین آلبوم گروه آلترناتیو راک آمریکایی «سوئیچ فوت»، محصول 2016 است. سوئیچ فوت را از زمان انتشار دومین آلبومشان تا به امروز همراهی کرده‌ام و در این حدوداً 15 سال آنها جزو گروه‌های مورد علاقه‌ام بوده‌اند. اما حالا دیگر کار به جایی رسیده که دوست داشتنشان برایم سخت شده است. پس از آلبوم سال 2011 (Vice Verses) دو آلبوم منتشر کرده‌اند که یکی از یکی بیمزه‌تر و دم دستی‌تر است تا حدی که انگار یک رقابت خاصی در پاپ‌تر شدن با کلدپلی دارند!. البته که چند آهنگ خوب می‌توان در این میان پیدا کرد، اما کل آلبوم ترکیب بیش از حد پاپ شده‌ی کارهای قبلی آنهاست و به مراتب می‌توان آن را به جای آلترناتیو راک یک آلبوم کاملا پاپ راک در نظر گرفت. نتیجه آنکه: آلبوم خوب است! منتها اگر گروه دیگری به جز سوئیچ فوت آن را منتشر می‌کرد.

Steven Tyler – We’re All Somebody from Somewhere

«ما همگی از جایی آمده‌ایم» عنوان اولین آلبوم انفرادی پیر موسیقی راک، رهبر گروه «ایروسمیت»، جناب آقای «استیون تایلر» محصول 2016 است. حالا بعد از انتشار 15 آلبوم هارد راک با ایروسمیت، تایلر در اولین اثر انفرادی خود سراغ موسیقی کانتری رفته و توانسته در چارت بهترین آلبومهای کانتری رتبه‌ی نخست را تصاحب کند. تایلر در آستانه‌ی 70 سالگی، با آن صدای منحصر بفرد، اینبار کمی متفاوت نسبت به گذشته و در ژانر جدیدی حاضر شده که به حد کفایت مقبول و دوست داشتنی از آب در آمده است. نتیجه آنکه: اینکه موسیقی کانتری و یا کانتری راک را دوست دارید یا نه چندان مهم نیست. مساله این است که تایلر بیش از 45 سال است که دارد برایمان جیغ می‌زند! به احترام جیغ‌هایش این آلبوم را گوش کنید.

Doprah – Wasting

«اتلاف» عنوان اولین آلبوم گروه ناشناخته‌ی تریپ هاپ نیوزیلندی «دوپرا»، محصول 2016 است. این گروه پنج نفره دو عوض کلیدی و مهم دارد: «استفان مار» (آهنگساز اصلی، مهندس صدا، تهیه کننده و خواننده) و «ایندیرا فورس» (خواننده و نوازنده سینتیسایزر). موسیقی آنها، که از درون استفان مار می‌جوشد، اعجاب انگیز و رویایی و در عین حال تیره و سنگین است. فضاسازی حیرت انگیزی در آثارشان وجود دارد که صدای خاص ایندیرا فورس بر روی آن حالت وهم گونه‌ای را القا می‌کند. این گروه احتمالاً می‌تواند یکی از بهترین تریپ هاپ‌هایی باشد که تا کنون شناخته و شنیده‌اید. نتیجه آنکه: به ناشناس بودنشان کار نداشته باشید. از شناختنشان پشیمان نخواهید شد.

Dr. Dog – The Psychedelic Swamp

«باتلاق روانگردان» عنوان هشتمین آلبوم گروه ایندی راک آمریکایی «دکتر داگ»، محصول 2016 است. موسیقی آنها طیف نسبتاً گسترده‌ای از ژانرها را شامل می‌شود: ایندی راک، سایکدلیک راک، باروک پاپ، ایندی پاپ و حتی در آثار قدیمی‌شان، لو فای. این آلبوم اما در بین آثار اخیر آنها با کمترین میزان موفقیت مواجه شده است. با وجود آنکه همه چیز تر و تمیز و مرتب است و وکال گروه بسیار نقشش را خوب ایفا می‌کند، اما یک چیزی که نمی‌دانم چیست باعث می‌شود که ترکهای این آلبوم آنطوری که باید چنگی به دل نزنند و روی سطح بمانند و خسته کننده بنظر برسند. شاید چون آلبوم را فقط دو بار گوش کرده‌ام چنین نتیجه‌ای گرفته باشم، شاید نیاز به زمان و دفعات بیشتر داشته باشد. نتیجه آنکه: اینبار شما یک چیزی بگویید تا نظر من عوض شود!

آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی نهم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Janis Joplin – Janis, Little Girl Blue OST

در سال 2015 فیلم مستندی با عنوان «جنیس، دختر کوچک غمگین» اکران شد که به زندگی هنری یکی از شاخص‌ترین چهره‌های موسیقی دهه‌ی هفتاد، مشهورترین خانم در کلاب بیست و هفت ساله‌ها (هنرمندانی که در سن 27 سالگی از دنیا رفته‌اند)، خانم «جنیس جوپلین»، پرداخته است. این فیلم به کارگردانی امی برگ و با صدا و کلام هنرمند دوست داشتنی، خانم کت پاور، ساخته شده است. به تازگی موسیقی متن این فیلم منتشر شده که شامل 17 ترک به کار برده شده در این فیلم مستند است. آهنگها را می‌توان به دو دسته تقسیم کرد: آثار انفرادی جنیس جوپلین که شامل چند ترک استودیویی و چندین اجرای زنده (از جمله ووداستاک سال 69) است، و همچنین چند آهنگ که در زمان عضویتش در گروه Big Brother & the Holding Company اجرا کرده است. نتیجه آنکه: اگر جنیس باز هستید که حتما این آهنگها را شنیده‌اید. اگر نه، برای ادای احترام به این هنرمند دوست داشتنی، این مجموعه را گوش کنید.

Jeff Buckley – You and I

«جف باکلی» تقریباً بعنوان یک اسطوره در موسیقی شناخته می‌شود. هنرمندی که تنها یک آلبوم منتشر کرد و در سن 30 سالگی غرق شد و از دنیا رفت. همین یک آلبوم شاید کافی بود تا نبوغ او را تا به امروز، که در حدود 20 سال از مرگش می‌گذرد، در یادها نگه دارد. امسال آلبومی با عنوان «تو و من» از باکلی منتشر شده که شامل 10 ترک است: هشت ترک کاور شده با اجرای او که در سال 1993 ضبط شده‌اند، یک دمو از آهنگ Grace (که بعدها در سال 1994 در تنها آلبوم او جای گرفت) و آهنگی با عنوان Dream of You and I که تنها اثر ساخته‌ی باکلی است که تا به امروز منتشر نشده بود. اکثر آهنگهای کاور شده در این مجموعه تحت هیچ شرایطی به زیبایی نسخه‌ی اصل نمی‌رسند و احتمالاً اگر باکلی از دنیا نمی‌رفت، هیچوقت هم فرصت شنیده شدنشان نصیتان نمی‌شد. نتیجه آنکه: این اثر را هم، مانند آلبوم جنیس، برای ادای احترام به هنرمندی که دیگر در بین ما نیست گوش کنید.

Hooverphonic – In Wonderland

«در سرزمین عجایب» عنوان دهمین آلبوم یکی از اولین گروه‌های ژانر تریپ هاپ، «هوورفونیک»، محصول 2016 است. دو بار شنیدن کل آلبوم طول کشید تا متوجه‌ی دلیل اینکه چرا از شنیدنش لذت نمی‌برم بشوم! این آلبوم صدای «نومی ولفز» را کم دارد!. ولفز در سال 2008 جایگزین «گیک آرنارت» شد و در سه آلبوم نیز حضور داشت. اما اینطور که به نظر می‌رسد ولفز اواسط سال 2015 از گروه جدا شده و آلبوم جدید فقط با حضور دو عضو اصلی گروه، بدون فیمیل وکالیست، ساخته و ضبط شده است. همین امر باعث شده که این آلبوم بر خلاف آثار قبلی این گروه چندان چنگی به دل نزند و آن تاثیر همیشگی را نداشته باشد. نتیجه آنکه: شنیدنش ضرر ندارد. اما این هوورفونیک، آن هوورفونیکی نیست که می‌شناسید.

Sarah Neufeld – The Ridge

«برآمدگی» عنوان سومین آلبوم سولوی هنرمند و ویالنیست کانادایی، خانم «سارا نیوفلد»، محصول 2016 است. ایشان را حتما می‌شناسید! اگر نه، لابد نام گروه پست راک کانادایی «Bell Orchestre» که ایشان در آن عضو هستند را شنیده‌اید. اگر باز هم نه، دیگر حتما گروه مشهور «Arcade Fire» که سارا نیوفلد مدت زیادی در آن نوازنده‌ی ویالن بود را می‌شناسید. خانم نیوفلد با آلبوم جدید خود مرزهای موسیقی در دو گروه خود را شکسته و قدم به فضای نئوکلاسیکال و مدرن کلاسیکال گذاشته است. موسیقی این آلبومِ بدون وکال، سحر انگیز و جادویی است. شنیدنش روحیه و شرایط خاصی را می‌طلبد. آن انتظار همیشگی و طنین روح نواز را از ویالن انتظار نداشته باشید! اینجا کمی ماجرای این ساز متفاوت است. نتیجه آنکه: این آلبوم را حتما مزه مزه کنید.

Esperanza Spalding – Emily’s D+Evolution

پنجمین آلبوم خواننده و هنرمند جز فیوژن آمریکایی و بیسیست چیره دست، خانم «اسپرانزا اسپالدینگ» با عنوان Emily’s D+Evolution محصول 2016 است. به شخصه علاقه و ارادت خاصی به موسیقی جز دارم و بنظرم یکی از اصولی‌ترین ژانرهای موسیقی است که می‌توان از آن لذت برد. اسپرانزا اسپالدینگ و به کل موسیقی جز فیوژن و کانتمپروری جز حکایت جداگانه‌ای دارد. ارتباط بر قرار کردن با آن برایم چندان راحت نیست و نمی‌توانم آن طور که لازم است از شنیدنش لذت ببرم. این آلبوم و کلاً آثار این هنرمند و این ژانر ‌خارج از آن چیزی است که با ذائقه‌ی من جور در بیاید. نتیجه آنکه: طعم آن را بچشید. دوست داشته باشید یا نه مهم نیست، مهم این است که با طعم جدیدی آشنا خواهید شد.

Archive – With Us Until You’re Dead

بردیا برجسته نژاد: بالاخره جدیدترین ساختهء آرکایو با عنوان With Us Until You’re Dead چند روز زودتر از زمان انتشار رسمی در فضای اینترنت پخش شد (پیش از این از دو آلبوم Lights و Controlling Crowds مفصل نوشته ام). آرکایو را می توان یکی از بی ثبات ترین گروه های موسیقی دانست. سبک کاری آنها از همان ابتدا، آلبوم به آلبوم، آهنگ به آهنگ و لحظه به لحظه در حال تغییر و چرخش بوده و آنقدر طیف گسترده ای را در بر می گیرد که هر کسی با هر نوع نگرشی می تواند عاشقشان شود و از موسیقی آنها لذت ببرد. حالا آرکایو بعد از گذشت 3 سال از بزرگترین پروژه اش، Controlling Crowds، آلبوم جدیدی را منتشر کرده که از بعضی لحاظ حکایت دیگری دارد.

اولین آلبوم گروه در سال 1996 اثری تاریک و استثنایی در ژانر تریپ هاپ بود. اما انتشار سومین آلبومشان، You All Look The Same To Me، و در ادامه آلبوم Noise آنها را تبدیل به ستاره هایی در اروپا کرد و شهرتی برایشان به ارمغان آورد. اما هنوز یک چیز کم بود و آن اینکه آرکایو بدلیل مشکلات قراردادی هیچوقت موفق نشد آلبومی را در زادگاهش، انگلستان، منتشر کند. تمام آلبومهای آنها در کشورهای دیگر پخش و توزیع شد و همین امر باعث شد گروهی با پتانسیل بالا و ویژگی های منحصر بفرد در کشور خودش ناشناخته باقی بماند و حتی در اکثر کشورها تصور کنند آنها فرانسوی هستند. حالا هفتمین آلبومشان شرایط دیگری دارد (هفتمین آلبوم: اگر مجموعهء فیلم Michel Valliant را آلبوم حساب نکنیم و Controlling Crowdsها را یک مجموعه در نظر بگیریم) این اولین آلبوم آنهاست که توسط کمپانی خودشان، Dangervisit Records و در انگلستان منتشر می شود و مطمئنا هیچ چیزی نمی تواند برای اعضای گروه خوشحال کننده تر از این باشد. داریوس کیلر، رهبر اصلی گروه، می گوید که «این خیلی خوب است که ما گروه بزرگی در اروپا به حساب می آییم. اما ترجیح می دهیم در انگلستان هم از موسیقی ما استقبال شود» و این آرزویی ست که آرکایو امیدوار است با انتشار جدیدترین آلبومشان محقق شود.

این نوید را همینجا به آنهایی که هنوز آلبوم را نشنیده اند بدهم که از ترکهای رپ خبری نیست! همانطور که از مدتها پیش کیلر تاکید کرده بود این آلبوم اثری ست شخصی تر و عاشقانه تر از گذشته، با موسیقی ارکسترال، تلفیقی از الکترونیک و پراگرسیو، با استفاده از عناصر روحانی و احساسی. در نهایت اتفاقی که افتاده، نتیجه با آن چیزی که انتظارش را دارید کمی متفاوت است. درست است که لیریکس و محتوی آلبوم مسیر جدیدی را ایجاد کرده و احساسات را مشخص تر و واضح تر مطرح می کند، اما موسیقی آلبوم از روی Controlling Crowds و Lights پریده و سری به Noise و You All Look The Same To Me زده است. اینجا از راسکو جان، رپر گروه، خبری نیست. اما آرکایو با اضافه کردن خواننده جدیدی به نام هولی مارتین همان جمع خوانندگان چهار نفری را حفظ کرده و اولین سینگل آلبوم و بهترین اثر این مجموعه، Violently، را نیز به او سپرده است.

Wiped Out شاید عجیب ترین انتخاب برای شروع یک آلبوم باشد! نگاه به عقب بیاندازیدو Controlling Crowds، Pills، Sane و Again هر کدام آنقدر میخکوب کننده و قدرتمند بودند که می توانستند به تنهایی نماد آلبوم و نماد آرکایو باشند. اما Wiped Out این انتظار را برآورده نمی کند. آهنگی که در همان دو دقیقه اول ممکن است کمی شما را نگران کند و نشان دهد که در ادامه هم معجزه ای را در خود پنهان نکرده است. اما آهنگ دوم، Interlace، همان معجزه ای است که دنبالش می گردید! الکترونیکی که سوار بر تریپ هاپ شده و آنقدر می خزد و جلو می آید تا خودش را به آن چیزی برساند که با آن می گوییم: جادوی آرکایو. Stick Me in My Heart دیگر نهایت موسیقی الکترونیک آرکایو را است. آهنگی که اگر چه 4 دقیقه زمان دارد، اما بیشتر بنظر می رسد Intro برای آهنگ بعدی، Conflict، است. تنها واژه ای که می توانم برای Conflict پیدا کنم «مریض» است! آهنگی که همه چیز را در خود جای داده است. حتی در میانه می توانید چیزی شبیه به Radiologue از OSI را هم در آن پیدا کنید! (دقت کنید به زمان 2:10 به بعد) این آهنگ بیشتر از آنکه آرکایوی باشد به خیلیها شبیه است و در نهایت طوری تمام می شود که انگار نصفه رها شده باشد.

Violently اولین حضور خواننده جدیدء گروه، هولی مارتین، است. معلوم نیست آرکایو از کجا و به چه صورتی این هنرمند گمنام را پیدا کرده (هیچ جایی در این مورد چیزی نوشته نشده) جالب است که هنرمند گمنام هولی مارتین، با 300 نفر فالوئر در فیس بوک و 100 نفر در یوتیوب، حالا با یکی از بزرگترین گروه های اروپا همکاری می کند. این آهنگ هر آن چیزی را که لازم دارید در بر گرفته است. عروج و افول آن می تواند کار دستتان بدهد. اثری فوق العاده که کیلر آن را «یکی از تاریکترین و قوی ترین آثار آرکایو» معرفی می کند. شاید در ابتدا مارتین نتواند شما را چندان راضی کند، اما وقتی در میانه آهنگ، خودتان را در حالتی پیدا کردید که سرتان را تا روی زمین خم کرده و بدنتان را به اطراف تکان می دهید، بدانید که آرکایو دوباره تاثیر خودش را گذاشته است. حالا تصور کنید بعد از این، بعد از Violently (به معنی به زور، جابرانه، به تندی…) با آهنگی بدون کلام به اسم Calm Now مواجه شوید و تا می آیید کمی خودتان را پهن و آزاد کنید در همان ابتدای آهنگ بعدی، Silent، در حد کفایت آدرنالین به خون شما باز می گردد. این اولین بار است که در این آلبوم صدای Maria Q را می شنویم. این از همان آهنگهایی ست که خاص آواز اوست. با همان ضرباهنگ و سبک و سیاقی که در آلبوم قبلی و آهنگ Collapse/Collide نظیرش را شنیده ایم. این آهنگ در انتها می چسبد به Twisting. شک نکنید این یک آهنگ Soul است! حتی آواز در بعضی جاها، آنجا که به اوج می رسد، شبیه مایکل جکسون می شود.

Things Going Down را بعنوان کوتاه ترین ترک این آلبوم فقط برای این گذاشته اند تا نفسی بگیریم برای شاهکاری به اسم Hatchet که این هم توسط عضو جدید گروه، هولی مارتین، اجرا می شود. هرچقدر این آهنگ از آرکایو فاصله دارد و حال و هوای آن به موسیقی آلترناتیو می خورد، اما باز هم نمی توان منکر زیبایی آن شد. Damage را دست کم نگیرید! این اصلا آن چیزی نیست که در ابتدا بنظر می رسد. این می توانست اگر کمی مدت زمانش بیشتر بود، جزو یکی از آن آثار طولانی و حیرت انگیز آرکایو باشد. و در نهایت می رسیم به Rise که مثل اکثر حسن ختامهای آرکایو قصد دارد التهابی که ایجاد شده را آرام کند و شما را صحیح و سالم به زندگی روزمره بازگرداند! تبریک می گویم. شما دوباره با یکی از آلبومهای Archive همراه بوده اید.

اگر انتظار دارید دوباره چیزی شبیه Lights خلق شود حالا دیگر باید مطمئن باشید که این اتفاق رخ نمی دهد. اگه می خواهید دوباره Again برایتان تکرار شود، از من بشنوید که احتمالش نزدیک به صفر است. تنها کاری که باید بکنید این است که باور کنید آرکایو هیچ وقت تکرار و تکراری نمی شود. می گویند این آلبوم ترکیبی از پینک فلوید، ریدیوهد، مسیو اتک و آنکل است. من می گویم: این آرکایو جدید است! چیزی که پینک فلوید و ریدیوهد و مسیو اتک و آنکل هیچوقت نبوده اند.

 

 

 

Thievery Corporation – Culture of Fear

یک دیگ بزرگ را تصور کنید که دو آشپز به نامهای راب گارزا و اریک هیلتون در مقابلش ایستاده اند. اول کمی تریپ هاپ (Trip-Hop) ، بعد رگه (Reggae)، کمی داون تمپو (Downtempo) ، یک مقداری اسید جز (Acid Jazz)، چند تکه لانژ (Lounge)، چاشنی شرقی و در کنارش ادویهء باسانوای برزیلی (Bossa Nova). این دو نفر خوراکی را برایتان تهیه می کنند به نام Thievery Corporation که تا مدتها طعم آن را فراموش نخواهید کرد.

موسیقی تیوری کورپوریشن از آن دست موسیقی لانژ به شمار می آید که می توانید هر استفاده ای که می خواهید از آن بکنید. می توانید مشغول انجام کاری باشید، می توانید در چیزی بنویسید، می توانید با معشوقتان عشق بازی کنید، می توانید روی مبل لم بدهید و استراحت کنید، می توانید به فکر فرو بروید، می توانید خستگی در کنید و حتی می توانید برقصید.

آلبومهای آنها همیشه پر است از خوانندگان و هنرمندان مهمان. از نوای سیتار حیرت انگیز آنوشکا شانکار گرفته تا آواز خوانندهء برزیلی، سئو یورگ. از حضور هنرمند بزرگ هندوستان، استاد سلطان خان، گرفته تا همکاری با اعضای باقیماندهء The Doors. از نورا جونز آمریکایی گرفته تا لولوی ایرانی. موسیقی آنها معجونی ست از موسیقی شرق و غرب که به زیبایی در هم تنیده شده اند.

حالا بعد از گذشته سه سال از آلبوم سال 2008 آنها با عنوان Radio Retaliation که با آن مضمون خاص و عکس روی جلدش (تصویری از شورشی مشهور مکزیکی، سابکومندانته مارکوس) سیاسی ترین اثر آنها تا به امروز به شمار می رود، به تازگی ششمین آلبوم استودیویی آنها با عنوان Culture of Fear منتشر شده است. شما با یک آلبوم فضایی روبرو خواهید بود! در این آلبوم توجه شما را جلب می کنم به آهنگ شماره 10 با عنوان Safar که به زبان فارسی توسط لولو اجرا شده است. لولو پیش از این یک آهنگ فارسی زبان دیگر به نام Omid را با تیوری کورپوریشن در آلبوم The Richest Man on Babylon (سال 2002) کار کرده. البته می توانید صدای او را به زبان انگلیسی در آهنگ Sweet Tides و فرانسوی در آهنگ La Femme Parallel (هر دو از آلبوم Radio Retaliation) بشنوید. اگر دوستدار این ژانر از موسیقی هستید، از دستش ندهید.

پ.ن: سه هفته دیگر تیوری کورپوریشن در استانبول، فستیوال راک ان کک، اجرا خواهد داشت. البته متاسفانه برنامهء آنها همزمان شده با اجرای Moby در یک استیج دیگر. اجرای قبلی آنها در آتن (یونان) و اجرای بعدشان در به همراه دیو متئوس در آتلانتیک سیتی (نیوجرسی – آمریکا) خواهد بود.