مطلبی را که در ادامه می‌خوانید نوشته‌ی دوست عزیزم، آقای آرمین هاشمی، است. آرمین در این پست (و دو پستی که پس از این منتشر خواهد شد) به معرفی 9 آلبوم برتر دو ماهه‌ی اول سال میلادی پرداخته و با توضیحاتی مختصر اما مفید خواننده را تشویق و ترغیب به شنیدن هر کدام کرده است.
Long Distance Calling – The Flood Inside
ویرانگر، نابودکننده، وسیله کشتار جمعی یا هر صفت دیگری که بشود به یک بمب اتم نسبت داد. در این چند سال پست راک به دلیل برخی ویژگی‌ها به شدت مورد توجه موزیسین‌های جدید قرار گرفته است و به طبع آن از در و دیوار گروه‌های پست راک می‌ریزد؛ طوری که دیگر نمی‌توان گفت مثل قارچ گروه پست راک می‌روید، بلکه باید گفت قارچ‌ها مانند گروه های پست راک سبز می‌شوند. با این اوصاف، هر بار که فکر می‌کنیم پست راک کاملا اشباع شده و دیگر کارش تمام است، گروهی پیدا می‌شود و معلوم نیست از کجایشان چنان آسی رو می‌کنند که مشت محکمی می‌شود بر دهان یاوه گویان.
گروه تقریبا پست راک آلمانی لانگ دیستنس کالینگ در چهارمین اثر استودیویی‌اش در همان آغاز بدون سر کار گذاشتن شنونده با قطعات امبینت تکراری، یک راست به سراغ اصل مطلب می‌رود و نشان می‌دهد در کنار تغییراتی در گروه، قرار است اثری متفاوت هم شنیده شود؛ ترکیبی عالی از پست راک و پراگرسیو راک. آنها امسال فردی با نام «مارتین فیشر» را به عنوان خواننده به جمع خود افزوده‌اند و در کنار اینها برای این آلبوم از نوازندگان و خواننده‌های مهمان دیگری نیز بهره گرفته شده که مطرحترین آنها حضور وینسنت کاوانا (خواننده آناتما) در قطعه Welcome Change است. بازخوردهای علاقه‌مندان به پست راک در خصوص این اثر بسیار مثبت بوده و در مجموع از هم اکنون این کار را می‌توان جزو برترین کارهای امسال در ژانر پست راک و شاید حتی پراگرسیو دانست. خواندن مطلب صفحه «پست راک» در مورد این آلبوم هم خالی از لطف نیست.
Klaus Schulze – Shadowlands
کلاوس شولتز 65 ساله همچنان در عرصه موسیقی الکترونیک می‌تازد. چهل و یکمین آلبوم استودیویی او، سه سال پس از آخرین اثرش، پروژه‌ای کاملا شخصی و تک نفره است. آلبومی 2 ساعت و 30 دقیقه‌ای در قالب دو سی‌دی موسیقی الکترونیک محض. شولتز در کنار بهره‌گیری از سازها و تم‌های متنوع، مانند سایر هنرمندان کهنه کار الکترونیک، امسال دوباره سری به سینتی‌سایزرهای آنالوگش زده است. سی‌دی نخست دارای همان فضای شناخته شده موسیقی شولتز است که در آن نوای ویولن هم به سینت می‌پیوندد. او که در بسیاری از کارهای قبلی‌اش از جمله آلبوم‌های Goes Classic، X و Irrlicht از ویلون استفاده کرده بود، این بار نیز در دو ترک طولانی همین رویه را تکرار کرده و جالب آنکه موسیقی مدرسه برلین سازگاری و همگامی فوق‌العاده‌ای با سازهای زهی پیدا کرده است. سی‌دی دوم این آلبوم نیز بیشتر تمی شرقی دارد که مسلما هواخواهان مخصوص خود را بسیار راضی خواهد کرد. در کل شاید فضای کار به نظر کمی طولانی و گاه تکراری به نظر بیاید اما از کلاوس شولتز حرف می‌زنیم، کسی که نمی‌توان از روی آثارش رد شد.
(حال که صحبت از کلاوس شولتز به بیان آمد و احتمالا فرصت دیگری هم دست نخواهد داد تا از پیت نملوک فقید که آبان امسال در گذشت نامی برده شود، جا دارد اینجا یادش را گرامی بداریم. نملوک بیشتر به دلیل خلق شاهکارهایش در قالب پروژه مشترکی با کلاوس شولتز با نام The Dark Side of the Moog شناخته شده است اما علاقه‌مندان به موسیقی الکترونیک به ویژه نوع آلمانی‌اش نباید از سایر کارهای او غافل شوند.)
Mike Oldfield – Tubular Beats
مایک اولدفید که همچنان پس از چهل سال نان زنگ‌های لوله‌ای را می‌خورد، امسال با همکاری یورک – آهنگساز الکترونیک آلمانی- ریمیکسی از کارهای شناخته شده و عمدتا پر طرفدارش را روانه بازار موسیقی کرده است. حاصل این همکاری موفق آلبومی در قالب ترنس، داون تمپو و حتی چیل اوت است که در مجموع ریمیکسی خوش ساخت و راضی کننده به حساب می‌آید. آقای لوله‌ای که با اجرای زیبایش در مراسم آغازین بازی‌های المپیک لندن نشان داد همچنان هوادار و خواهان بسیار دارد، با انتشار این آلبوم نیز ثابت کرد چون گذشته آهنگسازی به روز است و می‌تواند خود را با سلیقه روز بازار به راحتی وفق دهد. لازم به ذکر است ترک های Let There Be Light، Ommadawn، Tubular Bells و همچنین قطعه Never Too Far که مزین به صدای تاریا تورونن است، دلایلی قطعا کافی برای شنیدن این آلبوم می‌باشند.
…ادامه دارد
دوست‌داشتن:
دوست داشتن در حال بارگذاری...
آ ل ب و م 