استیون ویلسون، رهبر و مغز متفکر گروه Porcupine Tree، خودش به اندازهء یک دنیا موسیقی ست. ویلسون برای من نمادی از «ذهن سوار بر ملودی» است که دنیا را از دریچه ای ویژه ای می بیند و خودش هر از گاهی جهانی خلق می کند و مخاطبینش را پشت پنجره می نشاند تا از مشاهده آن لبریز و سر مست شوند. ویلسون در کنار Porcupine Tree بصورت انفرادی هم فعالیت می کند، در کنار تیم بونس گروه بی نظیر No-Man را تشکیل می دهد، چند پروژه موسیقی با اسامی I.E.M، Bass Communion و Continuum را می اندازد و در نهایت یک گروهی را با هنرمند اسرائیلی، اویو گفن، پایه گذاری می کند که موسیقی آرت راک را به زیر سلطهء خود می کشد: Blackfield.
اما بلکفیلد را می توان بیشتر تاثیر گرفته از افکار گفن دانست تا ویلسون. بلکفیلد در دو آلبوم قبلی خود با اجرای مجدد چندین آهنگ از آلبومهای قبلی گفن این را نشان داده که تمایل ویژه ای به موسیقی آرت راک گفن دارد تا موسیقی پراگرسیو و آمبینس ویلسون. ماجرا هم از آنجا شروع شد که در سال 2000، گفن که هنوز مقیم تل آویو بود از ویلسون و Porcupine Tree دعوت می کند تا برای اجرا به اسرائیل بروند. گفن به اندازه ای شیفتهء هنر ویلسون بود که پیشنهاد همکاری و راه اندازی پروژهء جدیدی با ویلسون را مطرح کرد. هستهء اولین بلکفیلد در همان زمان شکل گرفت و با انتشار دو آلبوم در سالهای 2004 و 2007 و به پشتوانهء شهرت تاسیس کنندگان آن توانست به سرعت در بین موسیقی دوستان مطرح شود. حالا بعد از گذشت چهار سال از آلبوم Blackfield II این گروه پس فردا، 28 مارس 2011، سومین اثر استودیویی خود را با عنوان Welcome To My DNA منتشر خواهد کرد.
تفاوت بسیار بزرگی که این آلبوم با دو اثر قبلی دارد این است که تمامی آهنگ توسط اویو گفن ساخته شده و استیون ویلسون که در همان زمان مشغول تهیه آلبوم سولوی انفرادی خود و آخرین اثر پورکوپاین تری بود تنها برای ضبط آثار، در لندن و تل آویو، حاضر شده است. طرح روی جلد، مردی که روبروی پنجرهء قدی ایستاده و در مکانی فراتر از به دور دست خیره شده، توسط کارل گلاور طراحی شده است که بعنوان یکی از گزینه های طرح روی جلد آلبوم سال 2007 گروه Marillion با عنوان Somewhere Else پیشنهاد شده بود. مریلیون این طرح را رد کرد و حالا با گذشت 4 سال بلکفیلد آن را برای آلبوم جدید خود انتخاب کرده است.
آلبوم جدید بلکفیلد آن چیزی نیست که لااقل من را که این گروه را بخاطر ویلسون دوست دارم، راضی کند. با وجود آنکه آهنگها شبیه ویلسون است اما اثری از ویلسون در آنها نیست! گفن تمام تلاش خود را کرده که قالب کارهایی که قرار است در این آلبوم عرضه شود به بلکفیلد نزدیک باشد اما از نظر من چندان در این امر موفق نبوده. این آلبوم بیشتر شبیه اثر انفرادی آخر گفن، Aviv Geffen محصول 2009، است تا کارهای قبلی بلکفیلد. شما فقط گیتار و صدای ویلسون را می شنوید و نه هنر آهنگسازیش را. با وجود آنکه آهنگهای خوبی نظیر Oxygene، Zigota و DNA در این آلبوم وجود دارد (بعد از 2 بار گوش کردن اینها به نظرم آمد) اما آلبوم جدید نتوانست خاطرهء خوش دو اثر قبلی را برای من، لااقل تا این لحظه، تکرار کند. شاید باید بیشتر آهنگها را زیر و رو کنم و زود قضاوت نکنم.
مطمئنا در بخش دیدگاه ها بحث مفصلی بر سر این آلبوم خواهیم داشت.
پ.ن در نظرسنجی ای که دربارهء این آلبوم در صفحهء فیس بوک وبلاگ انجام شد 48 نفر شرکت کردند. نتیجهء نظرسنجی بدین قرار است: 8% ضعیف، 69% متوسط و 23% آلبوم را عالی توصیف کرده اند.
دوست‌داشتن:
دوست داشتن در حال بارگذاری...
آ ل ب و م 