سال گذشته، در فهرست بهترینهای سال 2009، شمارهء 6 را اختصاص داده بودم به یک گروه تازه کار انگلیسی با عنوان White Lies با آلبوم اول و زیبایشان، To Loose My Life. این آلبوم توانست رتبهء نخست چارت انگلستان را به خود اختصاص دهد و در حد کفایت توجه مخاطبین را به خود جلب کند. ژانر آلترناتیو، ایندی راک و پست پانک آنها خاص و منحصر بفرد نیست، اما به اندازه کافی لذت بخش و دوست داشتنی اجرا می شود. هری مک وی، رهبر و خواننده گروه، بعضی مواقع به شکل غیر قابل انکاری شبیه دیو گاهان (Depeche Mode) می شود. اما این شباهت نه تنها آزار دهنده نیست، بلکه به زیبای بر روی موسیقی آنها می نشیند. مک وی عنوان می کند که موسیقی آنها تاثیر گرفته از آثار Talking Heads است (یکی از گروه های مشهور پست پانک آمریکایی که اواخر دهه 70 و اوایل دهه 80 شهرت فراوانی داشت در ابتدای دهه 90 منحل شد). اما اگر به موسیقی White Lies دقت کنید، رد گروه های مشهوری نظیر Joy Division (که بنظر می رسد در یکی دو سال اخیر تاثیر زیادی بر موسیقی راک از خودش نشان داده)، The Editors و Interpol را پیدا خواهید کرد. این شباهت به اندازه ای است که مک وی در واکنشی با نام بردن از هر سه گروه، White Lies را فارغ از تمامی آنها دانست، هرچند گوش چیز دیگری تشخیص می دهد. با این حال وایت لایز با اولین آلبومش به صورت فوق العاده ای ظاهر شد و با موسیقی زیبایش به سرعت جایگاه و طرفداران خود را پیدا کرد.
بعد از گذشت تقریبا دو سال، در ابتدای سال 2011 این گروه دومین آلبوم خود را با عنوان Ritual منتشر کرد. اولین سینگل از این آلبوم با عنوان Bigger Than Us سوم ژانویه منتشر شد و نسخهء زندهء آن بصورت رایگان در سایت گروه قرار گرفت. تهیه کننده گی این آلبوم را الن مولدر بر عهده داشته که او را از دو طریق می شناسیم. اول آنکه دوست نزدیک ترنت رزنور (Nine Inch Nails) است و تقریبا تمام کارهای او را تهیه کرده و دوم آنکه همسر خواننده انگلیسی، تونی هالیدی (Curve)، است. البته در بین کارهای او می توان به تهیه کنندگی آلبومهای The Perfect Circle ، Placebo ، Depeche Mode ، Interpol ، The Killers ، Puscifer ، Lostprophets و خیلیهای دیگر نیز اشاره کرد.
برگردیم سراغ Ritual، دومین آلبوم گروه White Lies. بر خلاف تمام انتظارها منتقدین چندان نظر مناسبی نسبت به این آلبوم ندارند. نشریهء انگلیسی/اینترنتی Drowned in Sound امتیاز 5 از 10 را به آن داده و این در حالی ست که آلبوم قبلی توانسته بود امتیاز 7 را از این نشریه بگیرد. همچنین NME به آلبوم جدید امتیاز 6 از 10 را داده که دو امتیاز از آلبوم اول پایینتر است. چرخی که بزنید می بینید که سایتها و نظرهای دیگر هم در مجموع چندان مساعد نیست. متاسفانه بعد از شنیدن آلبوم، من هم با دیگران هم صدا می شوم و این آلبوم را پایین تر از انتظارم معرفی می کنم. آهنگها تمیز است، چند آهنگ خوش ساخت هم در آن میان می توان پیدا کرد، اما مجموعه خالی از روح و حال و هوای آلبوم نخست آنهاست. همان آهنگ اول، Is Love، کافی ست که اخم به چهرهء شما بیاندازد. در این آهنگ بنظر می رسد که قصد آنها ایجاد یک فضای تیره و اینداستریال در ابتدای آلبوم است که تبدیل به مقوله ای آزاردهنده می شود. آهنگها جدا از تمیزی، ساده هستند. این سادگی در ترانه ها هم خودش را نشان می دهد و در بعضی آهنگها این سادگی به خامی و بیمزگی میل می کند. البته دو چیز را فراموش نکنید، اول اینکه نمی توان با یک بار شنیدن یک آلبوم نظر نهایی و قطعی داد و دوم اینکه هیچوقت بخاطر صحبتهای کسی یا خواندن مطلبی بیخیال شنیدن آلبومی نشوید! امیدوارم شما از شنیدن این آلبوم لذت ببرید.
دوست‌داشتن:
دوست داشتن در حال بارگذاری...
آ ل ب و م 