آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی هجدهم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Photo Ops – Vacation

«مسافرت» را نمی‌دانم آلبوم چندم تری پرایس با نام هنری «فوتو آپس» است! حقیقش را هم بخواهید بعد از آنکه آلبومش را گوش کردم و وقتی دیدم تعداد دفعات اسکرابل شدن آهنگهای او در لست اف ام زیر 16هزار بار است بسیار تعجب کردم! همه چیز بنظر می‌رسد به صورتی است که او خیلی بیشتر از اینها باید مخاطب و طرفدار داشته باشد. موسیقی او دریم پاپی است که کمی چاشنی ایندی را در خود حفظ کرده و مجموعه‌ای را پدید آورده که گرما و روشنی و حس مثبت از سر و رویش می‌بارد. نتیجه آنکه: شنیدن این آلبوم از این هنرمند به نسبت ناشناس، که فقط 4600 نفر شنونده در لست اف ام دارد، را پیشنهاد می‌کنم.

Saliva – Love, Lies and Therapy

«عشق، دروغها و تراپی» عنوان نهمین آلبوم گروه نومتال / پست گرانج آمریکایی «سلایوا»، محصول 2016 است. بالاخره در این آلبوم صدای بابی آمارو (خواننده جدیدی که جای جوسی اسکات، خواننده‌ی قبلی و اولیه گروه را گرفت) به دل می‌نشیند و اجرایش توی ذوق نمی‌زند. آهنگهای این آلبوم عموماً حول عشق و دروغ و جدایی و تنهایی می‌چرخد با وجود بیان ساده‌اش، اما جذاب و دلنشین است. یک ترک هم بصورت سورپرایز برایمان تدارک دیده‌اند که کاور آهنگ مشهور و دوست داشتنی سلطان پاپ، مایکل جکسون، یعنیThey Don’t Care About Us است. نتیجه آنکه: من از شنیدن این آلبوم لذت بردم. شما هم ممکن است خوشتان بیاید.

Red Hot Chili Peppers – The Getaway

«گریز» عنوان یازدهمین آلبوم مشهورترین گروه فانک راک حال حاضر دنیا، «رد هات چیلی پپرز»، محصول 2016 است. این اولین آلبوم گروه بعد از اتمام 25 سال همکاری با تهیه کننده قبلی‌شان است و حالا آلبوم جدید توسط «دنجر ماوس» مشهور تهیه شده که اگر کمی موشکافانه به آهنگها گوش کنید ردپای او را در ترکها پیدا می‌کنید. البته روند ساخت آلبوم در سال 2014 آغاز شد و تقریباً بیش از 20 ترک جدید برای تهیه ‌آن تدارک دیده شد که «فلی»، بیسیست فوق دوست داشتنی این گروه، در یک حرکت ژانگولر از روی اسکیت بورد افتاد و دستش شکست و پروسه‌ی تولید آلبوم را حدود هشت ماه به عقب انداخت. از اینها که بگذریم این آلبوم خیلی تمیز است! رکورد و تنظیم عالی، آهنگها دلچسب و خوشمزه، همه چیز به شکل خوبی در سر جای خود قرار دارد و شک نکنید که این از تاثیرات مثبت حضور دنجر ماوس در فرآیند تولید این آلبوم است. نتیجه آنکه: فلفلهای تند قرمز را مزه مزه کنید و لذت ببرید.

Edward Sharpe & the Magnetic Zeros – Person A

«شخص اول» یا «شخصیتها» (بستگی دارد که آن A بزرگ چسبیده را متعلق به پرسن بدانیم یا نه!) عنوان چهارمین آلبوم گروه خوب آمریکایی ایندی فولک «ادوارد شارپ و مگنتیک زیروز» محصول 2016 است. ادوارد شارپ را چندان جدی نگیرید! رهبر این گروه شلوغ ده نفره اسمش «الکس ابرت» است و ادوارد شارپ نام کاراکتر یکی از داستانهایی‌ست که او نوشته است. البته از آن زمانی که آنها این اسم را برای خود انتخاب کرده‌اند چندین سال می‌گذرد و بعید نیست که آلبوم بعدی آنها فقط با عنوان «مگنتیک زیروز» منتشر شود. (این را از آنجایی می‌توان فهمید که در طرح روی جلد آلبوم جدید روی ادوارد شارپ یک خط شلخته‌ی قرمز رنگ کشیده‌اند!) آلبوم جدید آنها طعم شیرین و گرم و هیجان انگیزی دارد. موسیقی ساده، وکال ساده، همه چیز ساده، اما در عین حال بسیار دوست داشتنی است. آنها کاملاً هیپی وار، لشگر گونه، شلوغ کننده و باحال آهنگها را به شکلی اجرا می‌کنند که انگار در کنار ساحل یا در یک جنگل، دور یک آتش نشسته‌اند و چیزی می‌نوشند و ساز هم در کنار هم می‌زنند! نتیجه آنکه: این آلبوم خوشگل است! خوشگلها را باید دوست داشت! اگر هم نرقصیدند مهم نیست!

Chevelle – The North Corridor

«راهروی شمالی» عنوان هشتمین آلبوم یکی از بهترین گروه‌های آلترناتیو متال / گرانج حال حاضر، «شِوِل»، محصول 2016 است. اینکه از نظر موسیقی این آلبوم نسبت به آثار قبلی گروه چیز برتری ندارد را بگذاریم کنار، اما پیت لافلر، خواننده‌ی گروه دیوانه کننده و عصیانگرتر از همیشه است. اصلا مهم نیست در چه حس و حالی باشید، صدای او در کنار موسیقی شول چنان اضطرابی را به جانتان می‌اندازد که قلبتان را در حلقومتان حس کنید. این آلبوم اوج هنر پیت لافلر را به همراه دارد که حالا در ژانر خودش یکی از بهترین‌های دنیاست. نتیجه آنکه: این آلبوم را گوش کنید و عصبی شوید و از عصبی شدن خود لذت ببرید.

3Doors Down – Time of My Life

اولین بار که آهنگ Kryptonite را شنیدم اواخر سال 81 بود. نشسته بودم در استودیو راک فیلم، یا بهتر است بگویم بخاطر خستگی دراز کشیده بودم روی کف استودیو. از دوستی یک CD سینگل گرفته بودم که داشت برای خودش می خواند. کریپتونایت شروع که شد از جایم بلند شدم و نشستم، به میانه که رسید رفتم پای سیستم تا ببینم این لعنتی دیگر از کجا پیدایش شد. آنجا بود که من از طریق اولین سینگل از اولین آلبوم 3Doors Down با آنها آشنا شدم.

این گروه مشهور آمریکایی اولین آلبوم خود را در سال 2000 با عنوان The Better Life منتشر کرد. سر و صدای این اثر در حد و اندازه ای بود که نام گروه به سرعت در سرتاسر دنیا پخش شد و فروش باورنکردنی  بیش از 6 میلیون نسخه را برای آنان به همراه داشت (و البته این آلبوم موفق ترین اثر 3Doors Down تا به امروز است). فروش 4میلیون نسخه ای آلبوم دوم در سال 2002 با عنوان Away From the Sun موفقیت گذشته را تکرار کرد و گروه تبدیل شد به یکی از موفق ترین چهره های موسیقی آلترناتیو راک و پست گرانج که فقط با دو آلبوم اول خود به فروش بیش از 10میلیون نسخه رسیده بود. سومین اثر آنها با نام Seventeen Days در سال 2005 تغییر سبک آشکاری را به همراه داشت. آنها سعی کردند موسیقی خشن تری را تجربه کنند و نتیجه تقریبا راضی کننده بود. این آلبوم نیز در کمتر از یک ماه فروش 1 میلیون نسخه را پشت سر گذاشت. آلبوم چهارم در سال 2008 با عنوان 3Doors Down را می توان سقوط گروه به حساب آورد. فروش آنها از مرز 800هزار نسخه فراتر نرفت و از آلبوم چندان استقبال نشد. بنظر می آمد که گروه به یک بن بست هنری رسیده است، به سدی که گریبان تعداد زیادی از هنرمندان شاخص را گرفته است: سدی به نام ته کشیدن خلاقیت.

3Doors Down یکی از فعالترین گروه های موسیقی ست. آنها از همان ابتدای فعالیتشان تا به امروز در هر سال بیش از 300 کنسرت برگزار کرده اند. اما بنظر می رسید که آلبوم سال 2008 آنها نتوانسته حرف جدیدی برای مخاطب داشته باشد. حالا 3 سال گذشته و جدیدترین اثر آنها با عنوان Time of My Life هفتهء آینده منتشر خواهد شد تا شاید روزنهء امیدی برای طرفداران قدیمی گروه باشد.

یک اتفاقی افتاده است! یک بلایی سر آنها آمده! 3Doors Down در زمان گیر کرده است. آهنگهای آلبوم را می توان به دو دسته تقسیم کرد: (1) آهنگهای معمولی یا آنهایی که واقعا خوب نیستند  (2) آهنگهای خوب که کاملا شما را به یاد یک اثر از آلبومهای قبلی می اندازند!  اولین سینگل آلبوم با عنوان When You’re Young که قاعدتا از دیدگاه گروه بهترین اثر آنهاست طوری شروع می شود که در همان چند ثانیه اول باور می کنید اشتباهی When I’m Gone از آلبوم Away From The Sun را پلی کرده اید. آهنگها یکی پس از دیگری معمولی شروع و معمولی تمام می شوند. اشتباه نکنید! این معمولی خیلی هم خوب است! اما نه برای گروهی که بیش از 10 سال است آنها را در بارها و بارها تکرار کرده. Race for the Sun و She is Love امیدوار کننده هستند، آن هم بخاطر اینکه شما را به یاد گذشته می اندازند.

یک حقیقت را بپذیرید، حتی اگر از طرفداران سرخت این گروه هستید. آلترناتیوی که 3Doors Down ارائه می کند و حتی پست گرانجشان چندان خلاقانه نیست. این همان چیزی است که Nickelback، Staind، Seether، Daughtry و Shinedown و… هم (در بعضی مواقع حتی زیباتر) در اختیارتان می گذارند و همین خاص نبودن 3Doors Down است که باعث می شود مخاطب به سرعت برایشان جایگزین جدیدی پیدا کند. موسیقی 3Doors Down زیبا، لذت بخش و دوست داشتنی ست، اما یک چیز کم دارد: هویت.

پ.ن: با تمام این حرفها شنیدن این آلبوم را از دست ندهید.

Seether – Holding Onto Strings Better Left To Fray

تا آنجا که من می دانم آفریقای جنوبی کشوری نیست که در عرصهء بین المللی گروه راک مطرحی داشته باشد. البته با وجود یک استثنا و آن هم Seether و مغز متفکرش، شاون مورگان. اولین آلبوم آنها با عنوان Fragile در سال 2000 در حالی منتشر شد که گروه اسم Saron Gas را برای خود انتخاب کرده بود. موفقیت این آلبوم در چارتهای آفریقای جنوبی باعث شد که آنها بتوانند با کمپانی آمریکایی Wind-Up Records قرار داد امضا کنند. اما از آنجایی که اسم گروه، Saron Gas، شباهت زیادی با Sarin Gas داشت (گاز سارین که بخاطر عوارض مهلک از آن بعنوان سلاح کشتار جمعی استفاده می شود، گازی که از آن در حملهء تروریستی متروی توکیو در سال 95 از آن استفاده شده و گفته می شود در حوادث اخیر لیبی نیز از آن رای سرکوب مردم استفاده شده است) تصمیم گرفتند که نام خود را به Seether تغییر دهند.

اولین آلبوم آنها، بعد از انتخاب نام جدید و قرارداد با یک کمپانی معتبر، در سال 2002 با عنوان Disclaimer منتشر شد. تور عظیم این آلبوم باعث شد شهرت آنها شد، اما برگزاری یک تور مشترک با Evanescence (که در آن زمان در اوج شهرت بود) و همچنین بازخوانی آهنگ Broken بصورت آکوستیک به همراه Amy Lee و همچنین انتشار مجدد 12 آهنگ آلبوم Disclaimer بهمراه 7 آهنگ جدید و نسخهء آکوستیک Broken در آلبوم دوم با عنوان Disclaimer II آنها را به چنان شهرتی رساند که Seether بدل به یکی از مشهورترین گروه های پست گرانج و آلترناتیو متال در آن زمان شد.

سومین آلبوم با عنوان Karma And Effect در حدود 800هزار نسخه فروش جهانی داشت. این آلبوم تا به امروز متال ترین آلبوم آنها به شمار می رود که با ملودی و ریتم سنگین خود حرکت متفاوتی از آنها را به نمایش می گذارد. چهارمین آلبوم Seether با عنوان Finding Beauty in Negative Spaces در سال 2007 با فروش یک میلیون نسخه موفقیت بزرگی برای آنها بشمار می رفت. آنها تور مشترکی را با بزرگترینهای موسیقی گرانج (گروه هایی نظیر: Breaking Benjamin ،  Nickelback، Staind، Finger Eleven، Three Days Grace، 3 Doors Down و Papa Roach) برگزار کردند که توانست تبلیغ ویژه ای برای آلبوم آنها باشد. حالا پس از گذشت 4 سال Seether پنجمین و جدیدترین اثر خود را با عنوان Holding Onto Strings Better Left To Fray را به تازگی منتشر کرده است.

این آلبوم دو ویژگی خاص دارد: اول اینکه این طولانی ترین زمانی ست که بین دو آلبوم این گروه فاصله افتاده است. در این 4 سال Seether بیشتر سرگردم برگزاری تورها و کنسرتهای گوناگون بوده و برای همین بر خلاف گذشته که حداکثر با اختلاف 2 سال آلبوم جدیدی منتشر می کرد، اینبار کمی با تاخیر عمل کرده است. دوم اینکه گیتاریست جدید آنها، تروی مک لا هورن (گیتاریست سابق Evanescence و Dark New Day) که به تازگی در سال 2008 و بعد از آلبوم چهارم به آنها پیوسته بود، قبل از انتشار آلبوم پنجم از آنها جدا شد.

آلبوم جدید از دیدگاه جان هامفری (درامر گروه) بهترین اثر آنها تا به امروز است. من چندان با هامفری موافق نیستم! بنظرم بهترین آلبوم آنها همان Disclaimer II است که البته در آن زمان هامفری درامر Seether نبوده. این آلبوم شاید بیشتر از بقیه آلبوم فضای پاپ خود را حفظ کرده است. نه از خشونت Karma & Effect خبری است و نه از ملودیهای بکر و زیبای Disclaimer. اولین سینگل آلبوم، Country Song، شما را به رقص وا می دارد و با وجود آنکه آهنگها و ریتمها و ملودیها زیباست، اما خاص نیست. چیزی مثل Master of Disaster در می تواند خاطرات زیبای آلبومهای گذشته را زنده کند. در اصل این زیبایی ساده که در آلبوم موج می زند، همان چیزی ست که آنها در گذشته به آن رسیده بودند. 4 سال زمان زیادی برای یک جهش بزرگ بود که Seether ترجیح داده از آن استفاده نکن و بدون حرکت جدیدی همان موفقیت گذشته اش را تکرار کند. آلبوم زیباست! شک نکنید! اما برای گروه مشهوری که طولانی ترین زمان تاخیر در انتشار آلبوم جدیدش را داشته، کمی کم است!

Chevelle – Any Last Words

پیش ترها (اینجا) از گروه استثنایی Chevelle گفته ام. از خشم و نفرتی که در موسیقی آنها موج می زند و شما را از خود بی خود می کند. در همان پست هم گفته ام که آلبوم آخر آنها، Sci-Fi Crimes اثری ضعیف و ناامید کننده بود که حتی موفق نشده بود گذشتهء آنها را تکرار کند. امروز، 11 ژانویه 2011، Chevelle مجموعهء جدیدی با عنوان Any Last Words بصورت ویدئو آلبوم، شامل چهارده آهنگ منتخب از آلبومهای قبلی را منتشر کرده است. نکته جالب در این مجموعه نحوهء انتخاب آهنگهاست. از آلبوم اول (Points #1) هیچ آهنگی انتخاب نشده و از آلبومهای دوم (Wonder What’s Next) و سوم (This Type of Thinking) هر کدام سه آهنگ و از دو آلبوم آخر (Vena Sera) و (Sci-Fi Crimes) هر کدام چهار آهنگ در این مجموعه قرار گرفته است. اگر نگاهی به اسم آهنگها بیاندازید متوجه خواهید شد که اثری از چند آهنگ معروف گروه در میان آنها نیست. آهنگهایی نظیر: Another Know it All ، Midnight to Midnight ، Comfortable Liar و Closure.

شنیدن این مجموعه را به آنهایی که از Chevelle چیزی نشنیده اند پیشنهاد می کنم. لذتش را ببرید.

بعدنوشت: آنطور که سایت رسمی گروه عنوان کرده، از این مجموعه فقط 3500 نسخه آنهم از طریق سایت عرضه می شود و نمی توان آنرا از فروشگاههای موسیقی خرید. این مجموعه به مناسبت دهمین سال فعالیت گروه از دو شب اجرای زندهء آنها در سالن مترو واقع در شیکاگو بصورت CD و DVD تهیه شده است. بنا بر گفتهء این سایت در همان چند روز اول تمام مجموعه ها به فروش رفته است.

Stone Sour – Audio Secrecy

این همون چیزی بود که کم داشتیم. یه آلبوم متال و گرانج درست و حسابی و جون دار که این رخوت چند وقت رو ازمون بگیره. اگه یادتون باشه توی اولین شماره از گزارشی که در مورد فستیوال Sonisphere نوشتم، گفتم که کوری تیلور اعلام کرد که به زودی آلبوم سومشون منتشره میشه و چند تا از آهنگها رو هم اجرا کرد. بالاخره بعد از گذشت چهار سال از آلبوم قبلی Stone Sour با عنوان Come What(ever) May در سال 2006، آلبوم جدید این گروه با عنوان Audio Secrecy منتشر شد.

شهرت کوری تیلور جدا از گروه Stone Sour به خاطر عضویت در یکی از عجیب ترین گروه های تاریخ متال، Slipknot است. جریان از این قرار بود که سال 1992 استون سور متولد شد و بعد از 5 سال به یه خواب چندین ساله رفت. توی این 5 سال اونها آلبومی منتشر نکردن و فقط چند تا اجرا با هم دیگه داشتن. تیلور و گیتاریست گروه یعنی جیم روت رفتن به گروه Slipknot که این تازه شروع شهرت تیلور بود. سال 2002 دوباره استون سور از خواب بیدار شد و اولین آلبوم خودش رو منتشر کرد.

اگه مثل من عاشق این مرتیکه دوست داشتنی، کوری تیلور، هستین و اگه مثل من با موسیقی Slipknot چندان حال نمی کنین، این آلبوم رو از دست ندین. اگه به موسیقی آلترناتیو و گرانج و متال علاقه دارین، این آلبوم رو از دست ندین. اگه دلتون خشم همراه با هیجان می خواد، این آلبوم رو از دست ندین. در نهایت اینکه، این آلبوم رو از دست ندین!!