آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی بیست و هفتم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Cocoon – Welcome Home

«به خانه خوش آمدی» عنوان سومین آلبوم گروه دوست داشتنی پاپ فولک فرانسوی، «ککون»، محصول 2016 است. آلبوم اول آنها اثر نابود کننده‌ای بود. موسیقی آکوستیک حزن انگیزی که جان می‌داد با شنیدنش مدام آه بکشید و در افکار خود و غم آهنگ غرق شوید. آلبوم دومشان کمی متعادل‌تر، با آکوستیک کمتر، و حالا آلبوم سوم فضایی نسبتاً شاد و گرم دارد که تقریباً دنیای دیگری را پیش رویتان می‌گذارد. هرچند این آلبوم، با تم متفاوت خود، تقریباً چیزی شبیه ده‌ها اثر دیگر این ژانر است که شنیده‌ایم، اما باز هم شنیدن یک کار جدید از یک گروه دوست داشتنی لطف خاص خود را دارد. نتیجه آنکه: این را اگر خواستید بشنوید، اما آلبوم اولشان را حتماً گوش کنید.

Lost in Kiev – Nuit Noir

«شب سیاه» (به فرانسوی) عنوان دومین آلبوم گروه پست راک فرانسوری، «لاست این کی‌یف»، محصول 2016 است. سه سال پیش اشاره‌ی ظریفی به آنها کرده بودم، در زمانی که به همراه «Zero Absolu» یک ای‌پی مشترک منتشر کرده بودند. موسیقی آنها نافذ، رویایی، وهم گونه، جذاب و فوق العاده دوست داشتنی، برای تمام آنهایی که موسیقی پست راک را می‌پسندند، است و در این آلبوم جدید آنها، با وجود اینکه هنوز صاحب سبک نشده‌اند، اما نه یک سر و گردن، بلکه به اندازه‌ی یک هیکل از آلبوم قبلی بالاتر رفته‌اند. نتیجه آنکه: حواستان باشد! از این به بعد باید در کی‌یف هم گم بشوید!

Opeth – Sorceress

«عفریته» عنوان دوازدهمین آلبوم گروه مشهور پراگرسیو راک سوئدی، «اوپت»، محصول 2016 است. اینکه این گروه چقدر خوب است و چقدر کارش را بلد است را کار نداریم، اما این را می‌توان بعنوان بلاتکلیف‌ترین آلبوم اوپت تا به امروز معرفی کرد! هیچ چیز اصل بنظر نمی‌رسد! موسیقی گاهی پورکوپاین تری می‌شود، یک جاهایی به سمت الیس این چینز می‌رود، دوری در پراگرسیو چند دهه پیش می‌زند و همانطور سر در هوا باقی می‌ماند. مایکل آکرفلت آوازش گاهی خودش است! اما گوشه‌ای به استیون ویلسون می‌زند و حتی گاهی لین استیلی خدابیامرز را زنده می‌کند. نه ژانر آلبوم معلوم است و نه انسجام مشخصی در آن پیدا می‌شود. همیشه اوپت را وقتی مهربان می‌شود دوست داشته‌ام، اما این اوپت مهربان نیست! این اوپت خنگ و احمق است! نتیجه آنکه: این آلبوم برای هر کسی می‌تواند دوست داشتنی باشد، به جز برای آنهایی که اوپت را دوست دارند!

Archive – The False Foundation

«بنیاد اشتباه» عنوان یازدهمین آلبوم گروه تریپ هاپ / پراگرسیو راک انگلیسی، «آرکایو»، محصول 2016 است. برای من، مانند اکثر طرفداران ایرانی و قدیمی این گروه، آشنایی با آنها از آهنگ Again و انتشار آلبوم سومشان در سال 2002 رقم خورد. موسیقی آنها برایم شبیه شعبده بازی بود! شبیه ساختن همه چیز از هیچ. آلبوم پنجم‌شان، Lights، را می‌توانم جز بهترین آلبوم‌های زندگی‌ام نام ببرم. آلبومی که بیشترین فاصله را از ژانر اصلی گروه، تریپ هاپ، گرفته بود و چنان فضای پراگرسیو و نیوپراگی خلق کرده بود که نظیرش را نشنیده بودم. اما این ماجرا همانجا متوقف شد و پس از آن آرکایو آرام آرام به همان فضای تریپ هاپ قدیمی خود بازگشت و از آن موسیقی لذت بخشی که مزه‌اش را به طرفدارانش چشانده بود فاصله گرفت، تا جایی که آلبوم جدیدی یکی از مزخرفترین آثار آنها تا به امروز است! موسیقی‌ای بلاتکلیف که در فضایی مابین داون تمپو و الکترونیک و تریپ هاپ، لنگ در هوا باقی می‌ماند و وکالی که بیشتر از آنکه جذاب باشد، آزاردهنده است. نتیجه آنکه: «بنیاد اشتباه» از بنیاد اشتباه است! این آلبوم می‌تواند تصویر جذاب و دوست داشتنی آرکایو را در اذهان ویران کند!

Meat Loaf – Braver than We Are

«شجاعتر از آن چه هستیم» عنوان سیزدهمین آلبوم هنرمند مشهور آمریکایی موسیقی راک، «میت لوف»، محصول 2016 است. من با میت لوف در سال 1993 آشنا شدم، زمانیکه که ششمین آلبوم خود را منتشر کرد. چند آهنگ در آن آلبوم بود که می‌توان آنها را در فهرست بهترین آهنگهای تاریخ موسیقی راک ثبت کرد. از آن زمان حدوداً بیست و سه سال می‌گذرد و در تمام این مدت هیج آلبوم یا آهنگ قابل توجه دیگری از او نشنیده‌ام! بهتر بگویم، آلبوم‌ها یکی از یکی بدتر، آهنگها یکی از یکی مسخره‌تر، حتی به آلبوم‌های قبل از 1993 هم سر زدم، آنها هم به همین اندازه بد و مسخره بودند! نمی‌دانم در ششمین آلبوم چه اتفاقی برایش افتاده بود که نتیجه به آن اندازه جذاب از آب در آمده بود، اما سیزدهمین آلبوم هم یکی دیگر از همان آلبوم‌های مسخره و بیمزه است. نتیجه آنکه: نمی‌دانم چرا بیخیال امتحان کردنش نمی‌شوم! فکرش را هم نکنید!

آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی بیست و پنجم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Lisa Hannigan – At Swim

«شناور» عنوان سومین آلبوم هنرمند ژانر ایندی فولک ایرلندی، خانم «لیزا هنیگان»، محصول 2016 است. او را حتما می‌شناسید! ایشان همان بانوی دوست داشتنی‌ای هستند که صدایش را در چندین آهنگ «دیمین رایس» شنیده‌اید. او برای رایس می‌خواند، در تورهایش شرکت می‌کرد، گیتار می‌زد، پشت درامز می‌نشست و بیس می‌نواخت، تا زمانیکه رایس او را به شکل نه چندان مودبانه‌ای از گروهش اخراج کرد. فعالیت انفرادی هنیگان از همان زمان آغاز شد که منجر به انتشار سه آلبوم تا به امروز شده است. اما انتشار آلبوم جدید حکایت خاص خود را دارد. چشمه‌ی هنر او پس از انتشار دومین آلبومش خشک شد! او از شهرش، دوبلین، به پاریس رفت، مدتی را در آنجا سر کرد، بعد به لندن رفت، کمی هم آنجا وقت گذراند، اما نتیجه‌ای حاصل نشد و چیز جدیدی در او نجوشید! او به دوبلین بازگشت، اسباب و اثاثیه‌ش را جمع کرد و رفت و ساکن لندن شد. هیچ اتفاقی نیافتاد تا زمانیکه ایمیلی از «آرون دسنر»، یکی از اعضای اصلی گروه The National، دریافت کرد که به او پیشنهاد همکاری داده بود. این دو نفر با الهام گیری از اشعار شاعر ایرلندی، «شیموس هینی»، و همکاری یکدیگر و البته تهیه کنندگی دسنر، آلبومی را منتشر کردند که می‌توان گفت شاخصترین اثر او تا به امروز است. تا جایی که اکسکلیم! این آلبوم را «رویایی که نمی‌خواهید از آن بیدار شوید» نامیده است. نتیجه آنکه: آرامش را می‌توانید در صدا، موسیقی و آلبوم جدید هنیگان پیدا کنید.

Ingrid Michaelson – It Doesn’t Have to Make Sense

«لزوماً نباید قابل فهم باشد» عنوان هفتمین آلبوم هنرمند ژانر فولک پاپ / راک آمریکایی، «اینگرید مایکل سان»، محصول 2016 است. من در سال 2012 و در زمان انتشار پنجمین آلبوم این هنرمند با او آشنا شدم، آنقدر دوستش داشتم که کارهای بعدی‌اش را دنبال کنم، اما آنقدرها هم دوستش نداشتم که به سراغ چهار آلبوم قبلی‌اش بروم! موسیقی او، آنجایی که در فضای فولک پرسه می‌زند، جذاب و روح انگیز است و وقتی هوس می‌کند وارد دنیای موسیقی پاپ شود، کمی لوس و بی‌مزه می‌شود. آلبوم جدید از هر دو تای این‌ها چندین مورد را در خود جای داده و برای همین شاید لذت بردن از چند آهنگ منطقی‌تر از کل آلبوم باشد. نتیجه آنکه: گفتنی‌ها را من گفتم. تصمیم‌گرفتنی‌ها با خودتان.

AlunaGeorge – I Remember

«به خاطر می‌آورم» عنوان دومین آلبوم گروه سینتپاپ انگلیسی، «الوناجورج»، محصول 2016 است. آنها در سال 2012، یعنی قبل از انتشار اولین آلبومشان، توانستند در فهرست کوتاه منتقدین در بریت اواردز 2013 قرار بگیرند. همچنین شبکه بی‌بی‌سی در «ساند آو 2013» آنها را در جایگاه دوم قرار داد. آلبوم اولشان در سال 2013 اثر جالب و دوست داشتنی و خوبی بود که می‌توانست وقتی شما مشغول کاری هستی، به عنوان موسیقی بکگراند، کار خودش را به خوبی انجام دهد. اما آلبوم جدیدشان آنقدر به نظرم نچسب و لوس و بی‌مزه و مسخره آمد که مجبور شدم یک بار دیگر آلبوم اول را گوش کنم تا ببینم این وسط چه اتفاقی افتاده است، آن زمان جوگیر شده بودم یا حالا آنها بد شده‌اند. نتیجه آنکه: بله! آن موقع جوگیر شده بودم! آلبوم اولشان هم آنقدرها چیز خاصی نبود!

Laleh – Kristaller

«کریستال‌ها» (به زبان سوئدی) عنوان ششمین آلبوم هنرمند ایرانی الاصل، «لاله»، محصول 2016 است. لاله پورکریم، خواننده، آهنگساز، تهیه کننده، گیتاریست، پیانیست، بازیگر و مدیر کمپانی ضبط موسیقی، متولد بندر انزلی، مدتهاست که به عنوان یکی از ستارگان موسیقی ایندی سوئد دارای شهرتی جهانی است. ششمین آلبوم او یک تفاوت عمده با آثار قبلی‌اش دارد و آن هم اینکه بر خلاف همیشه بیش از نصف آهنگهای آن به زبان سوئدی اجرا شده است. آلبوم جدید مانند اکثر آثار او، جذاب، خوش ساخت و دوست داشتنی است. نتیجه آنکه: ایرانی بودنش به جای خود، بدون پارتی بازی، این آلبوم زیبا را حتماً گوش کنید.

Warpaint – Heads Up

«پیش هشدار» عنوان سومین آلبوم گروه زنانه‌ی ایندی راک آمریکایی، «وارپینت»، محصول 2016 است. از زمان انتشار آلبوم دوم در سال 2014، هر کدام از این چهار خانم فعالیت‌های مستقل خود را در پی گرفتند: امیلی کوکال (خواننده و گیتاریست) با پال برگمان همکاری و یک آلبوم منتشر کرد، ترسا ویمن (خواننده و گیتاریست) سوپرگروهی با عنوان «باس» تاسیس کرد، استلا موزگاوا (درامر) با چند هنرمند از جمله کرت وایل و کیم گوردون همکاری کرد و جنی لی لیندبرگ (بیسیست) اولین آلبوم انفرادی‌اش را منتشر نمود. به گفته‌ی آنها همین فعالیت‌های مجزا باعث شد که رویکرد متفاوتی نسبت به کار گروهی پیدا کنند و آلبوم جدیدشان تاثیر گرفته از همین جدایی باشد. این آلبوم جذابیت‌های خاص خود را دارد. البته اگر دنبال فراز و فرود و اوج و قعر و تمپوهای مختلف و ریتم‌های گوناگون هستید، این آلبوم چندان مناسب حالتان نیست. نتیجه آنکه: اگر در ترکهای ملایم به هنرمندانی نظیر لانا دل ری و یا لاندن گرامر و در ترکهای نسبتاً با تمپوی سریعتر به جوی دیویژن و دپش مُد علاقه دارید، این آلبوم نه از لحاظ سبک، اما به همان شکل برایتان جذاب خواهد بود.

آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی بیست و چهارم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Vangelis – Rosetta

«رزتا» عنوان جدیدترین اثر هنرمند پرآوازه یونانی، «ونجلیس»، محصول 2016 است. از ونجلیس حرفی نمی‌زنم که اگر این پیرمرد 73 ساله را نمی‌شناسید، اصلاً اینجا چه کار می‌کنید؟! اما می‌خواهم از رزتا برایتان بگویم. اسمش ممکن است برایتان آشنا باشد. شاید همین دیروز در بی‌بی‌سی هم خبرش را شنیده باشید. رزتا، عنوان یک کاوشگر فضایی رباتیک است که توسط سازمان فضایی اروپا، برای مطالعه دقیق در مورد ستاره دنباله دار 67پی ساخته و راه‌اندازی شده است. او را در دوم مارس 2004 به فضا فرستادند تا پس از ده سال و پنج ماه و چهار روز، در شش آگوست 2014 به مقصد خود، یعنی آن سوی مدار مشتری، برسد. این نخستین بار در تاریخ بشر است که یک فضاپیما وارد مدار یک دنباله‌دار می‌شود. در همان موقع یک تماس ویدئویی بین ونجلیس و یکی از فضانوردان سازمان فضایی اروپا، آندره کویپرس، صورت گرفت و بذر ساخت این آلبوم، تقدیم به رزتا، در ذهن ونجلیس کاشته شد. آلبوم فضایی الکترونیک / امبینت با همان رویکرد همیشگی ونجلیس به موسیقی کلاسیک دارد. راستی، خبری که گفتم دیروز از این کاوشگر منتشر شده، این است که آخرین ماموریت رزتا برای زمین دیروز شکل گرفت و در پی آن رزتا به سمت ستاره دنباله‌دار 67‌پی رفت تا در مسیرش آخرین اطلاعات را به زمین مخابره و در نهایت با ستاره برخورد کند و متلاشی شود. نتیجه آنکه: ماجرای به این خفنی! مگر می‌شود گوش نکرد؟

Kansas – The Prelude Implicit

«پیش درآمد ضمنی» عنوان پانزدهمین آلبوم گروه مشهور پراگرسیو راک آمریکایی، «کانزاس»، محصول 2016 است. بله! درست خوانده‌اید. گروه کانزاس! می‌دانم که اکثر شما این گروه مشهور دهه هفتادی را می‌شناسید (حداقل Dust in the Wind را شنیده‌اید!) و البته اکثر شما هم فکر می‌کردید که آنها مدتهاست به تاریخ پیوسته‌اند. این آلبوم به فاصله‌ی شانزده سال از اثر قبلی‌شان در حالی منتشر شده است که «استیو والش»، خواننده و کیبوردیست گروه، دیگر در بین اعضای کانزاس نیست. او پس از بازنشستگی در سال 2014 جای خود را به «رانی پلت» داد و این اولین آلبوم این گروه با حضور خواننده‌ی جدید است. آنها برگشته‌اند و اینبار موسیقی ناب پراگرسیو راک آنها حتی جذابتر از چندین کار آخرشان است. نتیجه آنکه: به احترامشان آلبوم را گوش کنید.

Alter Bridge – The Last Hero

«آخرین قهرمان» عنوان پنجمین آلبوم گروه آلترناتیو متال آمریکایی، «آلتر بریج»، محصول 2016 است. ساخت این آلبوم در سال 2015 در زمانی شروع شد که دو عضو کلیدی گروه، مایلز کندی (خواننده، ریتم و لید گیتاریست) و مارک ترمونتی (این هم خواننده، ریتم و لید گیتاریست) سرگرم برگزاری تورهای شخصی خود بودند. کندی همراه بود با اسلش و ترمونتی هم با گروه شخصی خودش، ترمونتی. خلاصه آنکه پروسه‌ی ساخت این آلبوم بیشتر از آن که همه افراد را با هم درگیر کند، بیشتر بطور جداگانه تکمیل و پرداخته شده است. لیریکس آلبوم به مراتبط تم سیاسی‌تری نسبت به گذشته دارد، با این حال آن جذابیتی که آلبوم قبلی‌شان داشت در این اثر چندان یافت نمی‌شود. نتیجه آنکه: اگر از آنها انتظار فضایی نداشته باشید، این آلبوم‌شان را هم دوست خواهید داشت.

Amos Lee – Spirit

«روح» عنوان ششمین آلبوم هنرمند ژانر سول و فانک آمریکایی، «آموس لی»، محصول 2016 است. لی را از زمانی که اولین آلبومش در سال 2004 را منتشر کرد دنبال کرده‌ام، با هر آلبوم بیشتر عاشقش شده‌ام، تا زمانیکه رسید به انتشار چهارمین آلبومش در سال 2011 که اثری کم نظیر و حیرت انگیز در ژانر خودش بود. صدای خشدار جذاب و موسیقی‌ای که روح را قلقلک می‌داد و آلبوم به آلبوم پخته‌تر شده بود. این روند رو بالا در همانجا متوقف شد و در پنجمین آلبوم، لی چندان راضی کننده نبود و حالا در ششمین آلبوم، او دیگر جذابیت همیشگی را برایم ندارد. موسیقی‌اش بیش از حد قابل قبول پاپ و کمی محتاطانه شده و همین باعث می‌شود قلقلک همیشگی اتفاق نیافتد. نتیجه آنکه: اگر او را می‌شناسید که قاعدتاً این آلبوم را گوش خواهید داد، اگر نمی‌شناسید، به سراغ همان آلبوم سال 2011 بروید و با او آشنا شوید.

Radio Dept. – Running Out of Love

«فرار از عشق» عنوان چهارمین آلبوم گروه ایندی پاپ سوئدی «ریدیو دپت.»، محصول 2016 است. این آلبوم به فاصله‌ی شش سال از اثر قبلی آنها، بعد از حل و فصل جریانات و مکافات و شکایت و شکایت کشی با لیبل طرف قراردادشان منتشر شده است. موسیقی آنها عموماً ژانرهای مختلفی از ایندی پاپ و دریم پاپ گرفته تا آلترناتیو راک را پوشش می‌دهد، با این حال به گوش من آلبوم جدیدشان پاپ ترین اثری است که تا به امروز منتشر کرده‌اند. موسیقی این آلبوم تر و تمیز است، مثل خود سوئدی‌ها، و کمی سرد و بی‌روح است، باز هم مثل خود سوئدی‌ها! به گفته‌ی آنها این آلبوم از زندگی در سوئد در سال 2016 الهام گرفته شده است. نتیجه آنکه: آنقدرها هم مهم نیست که این آلبوم را گوش کنید یا نه.

آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی پانزدهم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Broods – Conscious

«هوشیار» عنوان دومین آلبوم گروه خانوادگی و دو نفره‌ی «برودز» محصول 2016 است. ژانر این خواهر و برادر نیوزیلندی چیز ساده و غیر پیچیده‌ای است در میان ایندی پاپ و الکتروپاپ، و این یعنی هر چیزی که باشد مطمئناً بخشی از آن موسیقی پاپ است. اما برای من مساله اینجاست که امثال برودز باعث می‌شوند که نتوانم با قاطعیت موسیقی پاپ را لعن و نفرین کنم و آن را از پلی لیست‌های روزانه‌ام حذف کنم. شاید هم بتوان بخشی از خوب بودن برودز را مدیون جوئل لیتل دانست. تهیه کننده‌ای که بیشتر توجه‌ش روی موسیقی پاپ است و البته با هنرمندانی کار می‌کند که سرشان به تنشان می‌ارزد (افرادی مانند لورد، سم اسمیت و الی گولدینگ). نتیجه آنکه: فکر کنم اگر حساسیت به خرج ندهید بتوانید از شنیدن این آلبوم لذت ببرید.

Airbag – Disconnected

«ارتباط قطع شده» معجزه‌ی دیگری از گروه پراگرسیو راک نروژی «ایربگ» محصول 2016 است. موسیقی مسحور کننده‌ی آنها آلبوم به آلبوم جذابتر و دوست داشتنی‌تر می‌شود، سولوهای گیتار که یکی از شاخصه‌های آثار این گروه است در این آلبوم خودنمایی کمتری نسبت به اثر قبلی دارند، با این حال همه چیز آنقدر بهتر از قبل است که ایربگ دوباره محبوب پلی لیست این روزها‌تان خواهد شد!. مطمئن باشید که در انتهای سال این آلبوم را در فهرست برترین‌های سال 2016 وبلاگ «آ ل ب و م» خواهید دید. نتیجه آنکه: روزی دوبار به مدت حداقل یک هفته شنیدن کل آلبوم تجویز می‌شود!

Gojira – Magma

«ماگما» درخشش تازه‌ی گروه پراگرسیو متال فرانسوی «گوجیرا» محصول 2016 است. اگر آنها را می‌شناسید که هیچ، اما اگر هنوز این سعادت را نداشته‌اید بدانید که با گروه ویژه‌ای طرف هستید. برای موسیقی آنها چندان عنوان مشخصی را نمی‌توان انتخاب کرد. پراگرسیو متال یا گروو متال، یا هر چیز دیگر، فرقی نمی‌کند. مهم این است که گوجیرا مهیب است! سهمگین است! مقتدر و پرقدرت است و موسیقی‌اش می‌تواند شما را در آغوش گرفته و آنقدر فشارتان بدهد که هر چه در درون دارید به بیرون تراوش کند. ششمین آلبوم آنها نسبت به آثار دیگرشان پروسه‌ی ساخت طولانی‌تری داشته که علت آن بیماری و مرگ مادر دو عضو اصلی گروه، برادران دوپلانتیه، بوده است. منتقدین معتقدند که همان اتفاقی که سر Black Album از متالیکا و The Hunter از مستودون افتاده، اینجا نیز رخ داده است. یعنی آنها در این اثر نسبت به آثار دیگرشان احساس درونی بیشتری را دستمایه قرار داده‌اند. نتیجه آنکه: اگر متال باز هستید، این آلبوم را ببازید!

Sabaton – The Stand Stand

«آخرین مقاومت» عنوان آلبوم هشتم گروه هوی / پاور متال سوئدی، «سباتون»، محصول 2016 است. چیزی که این گروه را نسبت به هم ژانری‌های خود متمایز می‌کند موسیقی آنها نیست، بلکه مضمون آهنگهایشان است. آنها در تمام آلبوم‌های خود تا به امروز دست گذاشته‌اند بر روی نبردها و جنگهای تاریخی و داستان شجاعت‌ها، بزدلی‌ها، خیانتها، رشادت‌ها و هر چیز دیگری که به آن مربوط می‌شود را بازگو می‌کنند. آلبوم جدید نیز از این قاعده مستثنی نیست و البته توجه ویژه را معطوف جنگهایی کرده که تا آخرین لحظه در مقابل دشمن مقاوت شده و در نهایت به شکست انجامیده است. در این آلبوم داستان‌هایی از نبرد ترموپیل (جنگ ایران و یونان در زمان خشایارشا)، دراگوتین گاوریلویچ (سرباز مشهور ارتش یوگسلاوی)، شکست بتلیون (جنگ جهانی اول)، نبرد شیرویاما (از سری جنگهای سامورایی‌)، نبرد قلعه‌ی ایتر (جنگ جهانی دوم) و چندین جنگ مشهور دیگر روایت می‌شوند. نتیجه آنکه: این آلبوم جالب است. قوی نیست، اما جالب است.

Rage – The Devil Strikes Again

«شیطان دوباره ضربه می‌زند» بیست و دومین آلبوم گروه مشهور هوی متال آلمانی، «ریج»، محصول 2016 است. این آلبوم یک ویژگی خاص دارد و آن هم اینکه فقط رهبر گروه، یعنی وکالیست و بیسیست، آقای پیوی واگنر، را از گذشته به همراه دارد و دو عضو دیگر گروه تازه سال گذشته به ریج پیوسته‌اند. با این حال هیج اتفاقی برای کیفیت آهنگها رخ نداده است. موسیقی همچنان یکدست، نه چندان خاص و نه البته ضعیف، همان چیزی که همیشه بوده، باقی مانده است. مساله این است سایه‌ی واگنر بر روی ریج آنقدر سنگین است که باقی اعضای آن تقریباً فقط نقش نوازنده را بازی می‌کنند و این شاید یکی از دلایل اصلی باشد که این گروه چندان علاقه‌ای به حفظ اعضای خود ندارد. نتیجه آنکه: اگر گوش کنید خوشتان می‌آید، اگر نه، چیزی را از دست نمی‌دهید.

آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی ششم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی امسال.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

The Cult – Hidden City

«شهر پنهان» عنوان دهمین آلبوم یکی از بزرگان موسیقی هارد راک انگلستان و دنیا، گروه «کالت»، محصول 2016 است. با وجود آنکه کالت گذشته‌ی پر از فراز و نشیبی داشته، اما این آلبومش نیز مانند آثار قبلی می‌تواند نمونه‌ی کامل و بی‌نقصی از موسیقی هیجان انگیز هارد راک باشد (کالت از زمان آغاز فعالیتش تا امروز، یعنی 33 سال، دو بار منحل شده، 13 درامر و 10 بیسیست عوض کرده، اما همچنان دو عضو اصلی خود، ایان آستبری و بیلی دافی، را حفظ کرده است). نتیجه آنکه: این آلبوم هیجان انگیز و دوست داشتنی است و نباید از کنار چیزهای هیجان انگیز و دوست داشتنی به سادگی عبور کنید!

Steve Reich – Reich: Mallet Quartet, Sextet, Nagoya Marimbas & Music for Pieces of Wood

اثر جدیدی از پدر موسیقی مینیمال، «استیو رایش»، به تازگی منتشر شده که اگر با این ژانر از موسیقی چندان آشنا نیستید می‌تواند برایتان جذابیت خاصی داشته باشه. رایش یکی از بنیانگذاران اصلی موسیقی مینیمال در اواسط دهه 60 میلادی و از تاثیرگذارترین‌های این ژانر است. این مجموعه گزیده‌ای از آثار درخشان این هنرمند 80 ساله است که با پرکاشن اجرا شده و در طول حدوداً 60 سال دوران فعالیت او منتشر شده است: Mallet Quartet محصول 2009، Sextet محصول 1984، Nagoya Marimbas محصول 1994 و Music for Pieces محصول 1973. توصیه می‌کنم کمی در خصوص این هنرمند و شیوه‌ی ساخت و اجرای آثارش مطالعه کنید که نکات جذابی در انتظارتان خواهد بود. نتیجه آنکه: این آلبوم تجربه‌ی جدیدی برای آنهایی که با موسیقی مینیمال آشنا نیستد و آلبومی هوشمندانه برای دوستداران این ژانر است.

Låpsley – Long Way Home

«دور از خانه» اولین آلبوم هنرمند 19 ساله‌ی تازه کار انگلیسی، «لاپسلی»، محصول 2016 است. او از آن دخترهای کم سن و سال همه فن حریفی است که می‌سازد و می‌نوازد و می‌خواند و این آلبومش هم تقریباً قابل قبول از آب در آمده است. ژانر او چیزی مابین الکترونیک و آر اند بی است و آوازش می‌تواند شما را یاد خیلی‌ها بیاندازد. با این حال دنیای موسیقی لبریز از رقابت است! اگر آهنگی را انتخاب کنید تا بشنوید، معنی‌اش آن است که آهنگهای زیادی را انتخاب کرده‌اید که نشنوید! برای همین این آلبوم با وجود مقبول بودنش چندان حرف خاص و جدیدی ندارد که فیمیل وکالیست‌های قبلی نگفته باشند. نتیجه آنکه: اگر کنجکاو هستید، گوش کنید. اگر نه که اتفاق خاصی رخ نمی‌دهد.

The Struts – Everybody Wants

«همه می‌خواهند» اولین آلبوم گروه راک انگلیسی «استراتس»، محصول سال 2014 است! بله، امسال نه! دو سال پیش. این آلبوم، با استایل خاص خود، با موسیقی و ریخت و قیافه‌ی اعضایش، یادآور بزرگان راک کلاسیک است و همین امر سبب شده که این آلبوم با موفقیت فراوانی مواجه شود. به تازگی آنها در سال 2016 تصمیم گرفته‌اند که این آلبوم را یک بار دیگر در آمریکا منتشر کنند، با 5 آهنگ اضافی و ضبط مجدد آهنگهای قبلی، اما با حفظ نام آلبوم و کاور آن. اگر از موسیقی بخواهید بدانید این آلبوم از آن آثاری است که با وجود اولین کار آرتیستش، آنقدر پر و پیمان و شسته و رفته است که انگار سال‌ها تجربه پشت آن نشسته است. نتیجه آنکه: یک آلبوم راک پر از انرژی و تا حدودی پاپیولار را بشنوید و لذت ببرید.

OST – They Will Have to Kill Us First

موسیقی فیلم «آنها باید اول ما را بکشند: موسیقی مالی در تبعید» هم منتشر شد. این فیلم مستند به کارگردانی جوانا شوارتز به هماهنگی و برنامه‌ریزی موزیسین‌های کشور مالی برای برگزاری یک کنسرت موسیقی در این کشور، پس از ممنوعیت موسیقی توسط تندروهای اسلامی می‌پردازد. موسیقی آفریقایی همیشه و در هر شرایطی جذاب و شنیدنی است. خونگرم و مهربان، دوست داشتنی و انرژی بخش. این می‌تواند یکی از بهترین چیزهایی باشد که این چند وقت اخیر شنیده‌اید. نتیجه آنکه: حتماً و حتماً و حتماً این مجموعه را مزه مزه کنید.