آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی چهاردهم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Ihsahn – Arktis

«شمالگان» عنوان ششمین آلبوم انفرادی هنرمند مشهور نروژی، «ایشا»، محصول 2016 است. اگر سن و سال و البته سلیقه‌تان به موسیقی بلک متال دهه 90 قد بدهد، حتماً با گروه بسیار مشهور Emperor آشنایی دارید. این گروه در سال 1991 فعالیت خود را آغاز و پس از گذشت ده سال و انتشار چهار آلبوم، در سال 2001 منحل شد. «ایشا»، رهبر گروه امپرور، اولین آلبوم انفرادی خود را در سال 2006 منتشر کرد. واژه‌ی انفرادی را کمی بیشتر از حد معمول جدی بگیرید! چرا که او فقط یک درامر مهمان دارد که در استودیو همراهی‌اش می‌کند. و خود به عنوان آهنگساز، تنظیم کننده، وکالیست، گیتاریست، بیسیست و کیبوردیست باقی وظایف را به دوش می‌کشد. موسیقی ایشا بعد از امپرور کمی تعدیل یافته و در این آلبوم هم مانند گذشته بیشتر با موسیقی پراگرسیو متال طرف هستیم. نتیجه آنکه: اگر متال برایتان ارزشمند است، نمی‌توانید از این آلبوم صرفنظر کنید.

Rob Zombie – The Electric Warlock Acid Witch Satanic Orgy Celebration Dispenser

آلبومی که عنوانش را در بالا می‌خوانید (که حال چیدن کلمات و ترجمه‌ی فارسی معقول برایش را ندارم!) ششمین آلبوم استودیویی هنرمند مشهور دنیای موسیقی و سینما، آقای «راب زامبی»، محصول 2016 است. زامبی ادعا کرده که این جدی‌ترین و سنگین‌ترین هیولای موسیقی او تا به امروز است. اصولاً راب زامبی جزو آن دسته از هنرمندان شجاع و پرادعا بشمار می‌رود. این را هم می‌توان از فیلمهای متفاوتی که ساخته تشخیص داد، و هم از ادعایی که در خصوص آخرین آلبومش دارد! این اثر هم یکی دیگر از سیرکهای اینداستریال متال این هنرمند است که چندان وجه تمایزی با آثار گذشته‌اش ندارد. در این آلبوم مثل همیشه (البته به جز ترک آخر) مدت زمان هیچکدام از آهنگها حتی به سه دقیقه هم نمی‌رسد! زامبی همچنان بی‌حوصله‌ است و چندان تمایلی به پرداخت بیشتر ندارد و همین باعث می‌شود من نتوانم ارتباط لازم را با آثار او برقرار کنم. با این حال باز هم می‌توان از همان چند دقیقه هم لذت برد. نتیجه آنکه: این دیوانه را باید شنید، فیلمهایش را باید دید، هرچند که قبل از رسیدن به اوج آهنگ تمام شود.

Wild Belle – Dreamland

«سرزمین رویا» عنوان دومین آلبوم گروه سایکدلیک پاپ آمریکایی، «وایلد بل»، محصول 2016 است. این خواهر و برادر دوست داشتنی با اولین آلبومشان حسابی دلبری کردند و حالا آلبوم دوم آنهاست که یک سر و گردن بهتر از اثر قبلی از آب در آمده است. موسیقی آنها جزو آن دسته از آثار موسیقی پاپ است که نه تنها از شنیدنش احساس بیهودگی نمی‌کنید، بلکه آرامش خاصی شما را در بر خواهد گرفت. این از آن آلبومهای ساده و غیر پیچیده‌ای است که حرف خاصی نمی‌توان در موردش زد. فقط باید گوشش داد! نتیجه آنکه: واضح است! این آلبوم را گوش کنید.

James Blake – The Colour in Anything

«رنگ در هر چیز» نام سومین آلبوم هنرمند جوان انگلیسی، «جیمز بلیک»، محصول 2016 است. اینکه دقیقاً ژانری که بلیک کار می‌کند را باید چه نامید خود جای بحث دارد. می‌توان رد پای الکترونیک، سول، داون تمپو، داب استپ، حتی آی‌دی‌ام را در آثار او پیدا کرد و با این حال همچنان تردید داشت که آن را باید چه چیزی نامید. سومین آلبوم او، با وجود آنکه هفده آهنگ درست و حسابی و مدت زمانی نزدیک به 76 دقیقه دارد، اما به اندازه‌ی دو اثر قبلی او با استقبال در چارتهای مختلف مواجه نشده است. این اثر به مراتب تیره‌تر، مینیمال‌تر و خسته‌تر از دو آلبوم قبلی‌ست و شاید همین امر سبب جذب کمتر مخاطب عام به آن باشد. نتیجه آنکه: این آلبوم برایتان یکی از پر شنیده شده‌ترین آلبومهای سال 2016 خواهد شد.

Katatonia – The Fall of Hearts

«سقوط قلبها» عنوان جدیدترین شاهکار گروه پراگرسیو راک سوئدی، «کاتاتونیا»، محصول 2016 است. این اولین آلبوم آنها طی چهار سال اخیر و پس از تعویض درامر و گیتاریست گروه است. در این سال‌ها کاتاتونیا همان مسیری که زمانی آناتما آن را بسیار سریع طی کرد را به آرامی و با حوصله می‌گذارند و امروز به جایی رسیده که هیچ ردی از موسیقی دووم و دث متال در آثارش پیدا نمی‌شود و حالا کاملاً می‌توان آنها را یک گروه فوق العاده‌ی پراگرسیو راک نامید. به شخصه، با وجود اینکه همیشه و از بسیار قدیم، طرفدار شدید این گروه بوده‌ام، اما این تغییر در ژانرشان را بسیار می‌پسندم. نتیجه اینکه: شما هم گوش کنید. شما هم خواهید پسندید.

Philip Anselmo / Endless Melancholy / oOoOO

بردیا برجسته نژاد: نیم نگاهی بیاندازیم به سه آلبومی که این اواخر منتشر شده‌اند.

 Philip H. Anselmo and The Illegals – Walk Through Exits Only

فیلیپ انسلمو، اسطوره‌ی موسیقی متال، رهبر گروه منحل شده‌ی Pantera و خواننده فعلی گروه Down، چند روز دیگر، یعنی دو هفته بعد از تولد 45 سالگی‌اش، اولین آلبوم انفرادی خود را منتشر خواهد کرد. این آلبوم برای انسلمو قدم بزرگی در سابقه‌ی فعالیتش خواهد بود. او حالا بعد از 30 سال فعالیت، بعد از 30 سال سرک کشیدن در موسیقی متال، بعد از رهبری Pantera، بعد از همکاری بعنوان خواننده و گیتاریست مهمان در گروه‌هایی نظیر Alice in Chains, Anthrax, Slayer, Sepultura, Biohazard و بیش از 20 گروه دیگر، در میانه‌ی فعالیت در Down، به نقطه‌ای رسیده که اولین حرکت انفرادی خود را رقم زده است. با وجود این، برای منی که از طرفداران قدیمی او هستم این آلبوم چندان جذاب و دوست داشتنی نبود. بر خلاف آن چیزی که قبلا از او شنیده‌ایم انگار که زیبایی و قدرت و شکوه را از او گرفته باشند و تنها خشم و بهم ریختگی و بلاتکلیفی را باقی گذاشته باشند. اگر طرفدار موسیقی متال و انسلمو هستید باید بفهمید اوضاع از چه قرار است! در غیر اینصورت اگر آلبوم را گوش نکنید چیزی از دست نخواهید داد.

Endless Melancholy – Epilogue

یادم نیست کجا، در کدام وبلاگم بود که چیزی در مورد آلبوم «موسیقی برای صبحهای آرام» نوشته بودم. آلبوم مسحور کننده‌ای از یک هنرمند جواب اوکراینی به اسم اولکسی ساکویچ، با نام هنری Endless Melancholy. او آلبوم جدید خود را با عنوان Epilogue به معنی حسن ختام به تازگی منتشر کرده است. چیزی که در مورد او همیشه برایم جالب بوده انتخاب بسیار هوشمندانه‌ی اسامی آهنگهاست. یعنی انگار او ابتدا تصاویری را در ذهنش دارد، بعد برای آن تصویر یک اسم انتخاب می‌کند و در نهایت برای آن اسم یک آهنگ می‌سازد. یادتان بیاید اسامی آهنگهای همان آلبوم «موسیقی برای صحبهای آرام»: تولد، آرام، نور، محو شدن، سپیده دم ساکت و گرگ و میش خاکستری، آهنگی برای تماشای بارش برف. اینها یعنی پیانو در زیر انگشتان او مانند قلموی روی بوم است. نتها تصویر می‌سازند و همین نقطه‌ی عطف آثار اوست. در آلبوم جدید هم همین را تجربه خواهید کرد: نجواهای ناپدید کننده، رودهای زمان، نوستالژی، حسن ختام. او یکی از بهترینهایی‌ست که می‌داند چه چیزی از موسیقی، از پیانو، از من و شما، و از زندگی می‌خواهد.

oOoOO – Without Your Love

احتمالا درست حدس زده‌اید! وقتی اولین آلبوم oOoOO را سه سال پیش، زمانی که به تازگی منتشر شده بود، دانلود کردم تنها دلیلم نام عجیب و بامزه‌ی آن بود. اما حالا کریس دکستر، هنرمند و تهیه کننده‌ی جوان آمریکایی، با نام هنری oOoOO (که هنوز نمی‌دانم چه فلسفه‌ای پشت آن است!) تبدیل شده به یکی از موزیسن‌های مورد علاقه‌ام در ژانر دارک امبینت. اما اگر بخواهیم حرفه‌ای تر به آن نگاه کنیم، ژانر کریس دکستر در یکی از زیرشاخه‌های موسیقی هاوس به نام ویچ هاوس قرار می‌گیرد، ژانر عجیب و غریبی که هنرمندان بسیار محدودی را به خود جذب کرده. به تازگی oOoOO دومین آلبوم خود با نام Without Your Love، بعد از انتشار یک EP که اواخر سال گذشته به بازار آمد، منتشر کرده است. چیزی که می‌شنوید به همان اندازه‌ای که می‌تواند لذت بخش باشد، ممکن است آزارتان بدهد! اگر حس و حال متفاوتی نسبت به آن چیزی که قرار است بشنوید داشته باشید یا چندان گوش شما به بازی‌های موسیقی الکترونیک آشنا نباشد، oOoOO و اصولا دارک امبینتی که ریشه در ویچ هاوس دارد، نه تنها بریتان جذاب نیست بلکه به زور می‌توانید آن را موسیقی بدانید! پیشنهاد من این است که اگر هم علاقه‌ای به این ژانر ندارید بعنوان تجربه آن را مزه مزه کنید.

Alice in Chains / My Dying Bride / Burzum

بردیا برجسته نژاد: تا دیرتر نشده نگاهی بیاندازیم به سه آلبوم مهمی که در این چند روز اخیر منتشر شده‌اند. اگر خودتان لینکهای دانلود را پیدا نکردید اول اینجا مطرح کنید، بعد کمی صبر داشته باشید، در نهایت لینک برای شما ارسال خواهد شد.

Alice in Chains – The Devil Put Dinosaurs Here

چهار سال پیش در خصوص مرگ لین استلی، جایگزین شدن ویلیام دووال و انتشار آلبوم چهارم یکی از جریان سازترین گروه‌های دهه 90، یعنی Alice in Chains، بعد از 14 سال سکوت صحبت کرده‌ام (اینجا). و حالا این گروه به تازگی پنجمین آلبوم خود را منتشر کرده است. چیزی که می‌شنوید کوچکترین تفاوتی با آن چیزی که انتظار دارید ندارد. حتی جری کانترل، گیتاریست گروه، در مصاحبه با مجله ریولور گفته «بعید می‌دانم غافلگیر شوید! این ما هستیم. همان Alice in Chains که همیشه شنیده‌اید. این یک اثر منحصر بفرد، اما مانند تمام کارهای قبلی ماست» حالا دیگر صدای دووال برایتان غریبه نیست. چیزی که می‌شنوید یک موسیقی خوب و بدون حاشیه از گروهی با حواشی بسیار است. برای من که از همان اوایل فعالیت گروه طرفدارشان بودم این بهترین اتفاقی‌ست که ممکن است رخ دهد: همان گروه آشنا و همیشگی، بدون سقوط و بلند پروازی‌های هم سن و سالهایشان. البته اینطور که بنظر می‌رسد انگار کمی در آلبوم جدید چاشنی نقدشان را نسبت به گذشته بیشتر کرده‌اند. جری کانترل در این خصوص می‌گوید «در مورد دو چیز هیچکس نمی‌خواهد نظر بدهد یا بحث کند: سیاست و مذهب. به جهنم! فعلا که ما می‌خواهیم در مورد همین‌ها حرف بزنیم»

 

My Dying Bride – Manuscript

چهار سال پیش از انتشار دهمین آلبوم My Dying Bride (اینجا) گفته‌ام. سال گذشته یازدهمین آلبوم این گروه با عنوان A Map of All Our Failures در حالی منتشر شد که سارا استانتون (کیبوردیست) که بخاطر بارداری از گروه جدا شده بود به ترکیب گروه بازنگشت، کیتی استون که بعنوان جانشین او مسئولیت کیبورد و ویالن را بر عهده گرفته بود نیز از گروه جدا شد. در نهایت نوازنده‌ جدیدی به نام شاون مکگوان در ترکیب این آلبوم حاضر شد که فعلا بعنوان نوازنده هر دو ساز در ترکیب گروه باقی مانده است. حالا با گذشت نیم سال از آلبوم مذکور My Dying Bride یک EP مشتمل بر 4 آهنگ با عنوان Manuscript منتشر کرده است. سه آهنگ از این مجموعه در زمان ساخت آلبوم قبلی آماده و ضبط شده‌ و البته از انتشار آلبوم جا مانده‌اند. خواننده گروه، ارون استینتورپ، در مصاحبه با با متال فورس گفته «این یک دث متال حماسی‌ست. این مثل شمشیر و تبر است، مثل یک نبرد قرون وسطی. حتی می‌توانید صحنه را تجسم کنید، در سرزمینی کوهستانی و پر از برف» قرار نیست چیز متفاوت و جدیدی نسبت به آلبوم سال گذشته بشنوید. این را باید بگذارید به حساب تکمیل پرونده‌ای که چند ماه پیش باز شده و حالا زمان بسته شدنش است.

 

Burzum – Sôl austan, Mâni vestan

اگر مخاطب وبلاگهای دیگر من باشید احتمالا پست مربوط به واریگ ویکرنس و پروژه‌ی Burzum را در وبلاگ سراب ساز سودا ستیز خوانده‌اید (پیشنهاد می‌کنم برای آشنایی با این هنرمند قسمت پ.ن از آن نوشته را بخوانید) از زمانیکه ویکرنس از زندان آزاد شده هر سال یک مجموعه جدید منتشر کرده است. حالا در چهارمین سال پیاپی او دست به انتشار آلبومی زده که بازگشتی به دوران تلخ زندان دارد. دهمین آلبومش با عنوان «شرقِ خورشید، غربِ ماه» سومین آلبوم بدون کلام اوست که در کنار هفت آلبوم بلک متال‌ش منتشر کرده است. دو آلبوم بدون‌کلام قبلی همانهایی‌ست که فقط با یک سینتی‌سایزر ساده در زندان ساخته و ضبط شده بود. او پس از آزادی از زندان و انتشار سه آلبوم بلک متال، دوباره سینتی سایزر خود را بدست گرفته و آلبوم جدیدش را با حال و هوای زمان حبس منتشر کرده است. شاید بخاطر امکانات بیشتر باشد و یا تغییر شرایط و روحیه، اما انگار اینبار کمی از درجه دارک امبینت ماجرا کاسته شده و بیشتر حالت روحانی / اعتقادی به خود گرفته است. این را هم بدانید که قرار است از آهنگهای این آلبوم بعنوان موسیقی متن فیلم ForeBears، به کارگردانی و تهیه کنندگی خود واریگ ویکرنس و همسرش، استفاده شود.

Cavalera Conspiracy – Blunt Force Trauma

اوایل دهه 90 میلادی برای ما نوجوانهای آن زمان موسیقی متال حرف اول را می زد. اینترنت نبود، هنوز CD هم نیامده بود، تنوع گروه هایی که می شنیدیم آنقدر زیاد نبود که بتوانیم مانور خاصی روی آنها بدهیم. یکی از معروفترینهای آن زمان که خودمان را برایش حلق آویز می کردیم گروه مشهور برزیلی Sepultura و خواننده اصلی آن مکس کاوالرا بود. آنها کم نظیر بودند. صدای خشن و زمخت مکس بر روی موسیقی حیرت انگیزی که تلفیقی از موسیقی محلی برزیلی و متال بود، معجون حیرت انگیزی را می ساخت. من برای خودم در آن زمان و در همان سن و سال چهار اسطوره داشتم که یکی همین مکس کاوالرا بود (سه تای دیگر: جیمز هتفیلد از متالیکا، فیلیپ انسلمو از پنترا و تام آرایا از اسلیر). مکس سال 97 تا آنجا که در خاطرم مانده پس از یک دعوای حسابی با برادرش (یعنی درامر گروه) ایگور کاوالرا، از سپولترا جدا شد و گروه Soulfly را تاسیس کرد. سپولترا برای من بدون حضور مکس ارزش پیگیری را نداشت و Roots تبدیل شد به آخرین آلبومی که از آنها شنیدم. سال 2006 بود که ایگور نیز از سپولترا جدا شد. دو برادر بعد از گذشت مدتها با یکدیگر آشتی کردند و ایگور در چند اجرای زندهء گروه Soulfly حاضر شد. نتیجهء آشتی کردن برادران کاوالرا تاسیس گروه جدیدی در سال 2007 شد با نام دسیسهء کاوالرا – Cavalera Conspiracy.

مکس، گیتاریست آمریکایی Soulfly یعنی مارک ریزو را همراه خودش به گروه جدید آورد. برای بیس گیتار هم با خوانندهء گروه فرانسوی Gojira یعنی جو دوپلنتیه به توافق رسیدند و گروه جدید تشکیل شد. بالاخره اولین آلبوم مشترک برادران کاوالرا پس از گذشت 12 سال از انتشار Roots در سال 2008 با عنوان Inflikted به بازار آمد. آنطور که مشخص بود Cavalera Conspiracy قصد داشت موفقیتهای اولیه سپولترا، همان موسیقی ترش متال و خشنی که هنوز چندان محلی نشده بود، را دوباره تکرار کند. منتقدین این آلبوم را حالت ضعیف و خفیف شدهء Chaos A.D (یکی از مشهورترین آلبومهای سپولترا محصول 1993) بحساب آوردند و همین شروع قابل قبولی برای آنها به حساب می آمد. حالا بعد از گذشت سه سال دومین آلبوم آنها با عنوان Blunt Force Trauma دو هفتهء دیگر منتشر خواهد شد.

مکس کاوالرا در مورد آلبوم جدید می گوید: «کارمان تمام شد. پانزده آهنگ ضبط کردیم و سیزده تای آن اوریجینال برای آلبوم بود و دو آهنگ هم کاور کردیم. آهنگ Electrical Funeral از Black Sabbath و آهنگ Six Pack از Black Flag. یک همکاری هم با راجر میرت از گروه Agnostic Front داشتیم که برای ضبط آهنگ Lynch Mob به لوس آنجلس آمد و در آهنگ خواند. من خیلی به این موضوع افتخار می کنم، چون راجر برای من درست مانند پدرخواندهء موزیک متال نیویورک است و گروه Agnostic Front یکی از بهترینهای نیویورکی ست. فکر کنم این اولین آلبوم ماست که اینقدر پاپ است!»   در ضبط این آلبوم جو دوپلنتیه پشت بیس گیتار حضور ندارد و جای خودش را به فردی به نام جانی چو داده است. همچنین آلبوم توسط مکس کاوالرا و لوگان میدر تهیه شده است. میدر پیش از این آلبوم قبلی گروه و آلبوم آخر Soulfly را نیزتهیه کرده است.

در آلبوم جدید مکس تاکید فراوانی به چرخیدن به سمت موسیقی ای دارد که راحت تر شنیده شود. این موضوع از حرفهای خودش و کم کردن مدت آهنگها در حد 2 دقیقه نیز کاملا مشخص است. فرایند ساختن آلبوم توسط مکس و ایگور و الهام گرفتن از Minor Threat و Slayer انجام می شود و حاصلش می شود اثری که در حین اینکه خشن است اما گوش دادنش چندان سخت نیست.