آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی سی و سوم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Yann Tiersen – EUSA

«ایوزا» عنوان نهمین آلبوم استودیویی هنرمند مشهور فرانسوی، «یان تیرسن»، محصول 2016 است. اکثر ما تصور می‌کنیم که او بیشتر یک آهنگساز فیلم است. پس باید این را بدانید که او در بیست سال فعالیت هنری خود تنها موسیقی سه فیلم را ساخته است. از زمان انتشار شاهکار بی‌بدیل، اولین موسیقی فیلم و موفق‌ترین اثر تاریخ فعالیتش، موسیقی فیلم آملی، پانزده سال می‌گذرد. بعد از آن هم فیلم خداحافظ لنین و در نهایت یک فیلم مستند در سال 2008. آلبوم جدید او به گمانم یکی از جذابترین آثار او تا به امروز است. اثری برای خودنمایی و دلبری سولوی پیانو، زیر انگشتان هنرمند این جانور موسیقی. عنوان آلبوم نام جزیره ای است در جنوب غربی کانال مانش، متعلق به استان برتانی فرانسه که زادگاه یان تیرسن به شمار می رود که اسامی ترکها نیز اشاره به مناطق مختلف آن دارد. نتیجه آنکه: همیشه باید از سولوی پیانو استقبال کرد.

OneRepublic – Oh My My

«ای وای من!» عنوان چهارمین آلبوم گروه پاپ راک آمریکایی، «وان ریپابلیک»، محصول 2016 است. تا آنجا که یادم می‌آید آنها یک گروه قابل قبول در ژانر آلترناتیو راک بودند که با وجود آنکه درجه‌ی موسیقی پاپ در آثارشان کمی از حد معمول بیشتر بود، اما می‌شد با چند آهنگی در همان حد و اندازه‌ی خودش ارتباط برقرار کرد. آلبوم جدید اما حجت را تمام کرده و نه تنها پاپ راک را در نوردیده، بلکه توجه ویژه‌ای به موسیقی الکتروپاپ هم داشته است. به گفته‌ی رایان تدر، رهبر گروه، حالا دیگر می‌توان یک آلبوم را روی یک لپتاپ جمع و جور و منتشر کرد! با این حال ساخت این اثر نزدیک به هجده ماه به طول انجامیده که این طولانی‌ترین زمانی‌ست که آنها درگیر ساخت یک اثر بوده‌اند. با تمام این اوصاف، آلبوم جدید را به زحمت به انتها رساندم! موسیقی پاپ خیلی هم خوب است! الکتروپاپ از آن هم بهتر است! اما وقتی انتظار شنیدن یک آلبوم نسبتاً آلترناتیو راک را داشته باشی و با همچین چیزی مواجه شوی، آنوقت است که تحمل یک آلبوم، آن هم با شانزده ترک و پنج بونس ترک، مجموعاً بیست و یک ترک، کار ساده‌ای نخواهد بود. نتیجه آنکه: من که آلبوم را پاک کردم!

Jenny Hval – Blood Bitch

«برده‌ی خون» عنوان ششمین آلبوم هنرمند آوانگارد / آرت پاپ نروژی، «جنی وال»، محصول 2016 است. این اثر یک کانسپت آلبوم است، با داستانی تخیلی از سفر در زمان یک ومپایر به نام اورنالدو که بصورت موازی با تجربه‌ی جنی وال در برگزاری تور آلبوم قبلی‌اش همزمان شده است. وال برای فضاسازی این آلبوم از فیلمهای دهه‌ی هفتاد مرتبط با ومپایرها و همچنین برای خلق شخصیت اصلی از کاراکتر اورلاندو در کتاب «اورلاندو: یک بیوگرافی» نوشته‌ی ویرجینیا وولف الهام گرفته است. این اولین آلبومی‌ست که من از این هنرمند می‌شنوم و با آثار قبلی‌اش آشنایی ندارم. او یک شاهکار است! همین یک آلبوم کافی‌ست تا مخاطب را شیفته‌ی ذهن خلاق و در عین حال مریض خود بکند. فضاسازی این آلبوم کاملا سیاه، کاملا تیره، کاملا آرام و در عین حال کاملا وحشتناک است! نترسید! این موسیقی آزاری به کسی نمی‌رساند. یک موسیقی الکترونیکا / آرت پاپ جذاب که از المان غافلگیری به وفور در آن استفاده شده است. نتیجه آنکه: این آلبوم را باید تجربه کنید.

KT Tunstall – KIN

«خویشاوند» عنوان پنجمین آلبوم هنرمند اسکاتلندی، «کیت تانستال»، محصول 2016 است. اینکه اصلاً چرا من آلبوم او را گوش کرده‌ام که دارم در موردش با شما صحبت می‌کنم خود جای بحث دارد! پاسخش این است که نمی‌دانم! یک چیزی در ذهن من از قدیم مانده بود که فکر می‌کردم او هنرمند مقبول و خوبی در ژانر پاپ راک و آلترناتیو راک است. شک نکنید که می‌توان یکی دو آهنگ نسبتاً خوب در کل ماجرا پیدا کرد، اما یکی دو آهنگ نسبتاً قابل شنیدن، در یک آلبوم با یازده ترک خیلی کم است! او بعد از آلبوم قبلی عنوان کرده بود که قصد دارد انتشار آلبوم را کنار بگذارد و به سراغ موسیقی فیلم برود. نمی‌دانم ناراحت باشم که این کار را نکرده و هنوز آلبوم منتشر می‌کند، یا خوشحال باشم که به موسیقی فیلم رحم شده است! نتیجه آنکه: فکرش را هم نکنید!

Nicolas Jaar – Sirens

«آژیرها» عنوان دومین آلبوم جانور عجیب موسیقی الکترونیک و اکسپریمنتال آمریکایی، «نیکولاس ژار»، محصول 2016 است. بله! درست است که نام او را زیاد شنیده‎اید، اما این تازه دومین آلبوم استودیویی این هنرمند است و اکثر آن چیزهایی که تا به امروز از او منتشر شده (دقیقاً یازده تا) EP هستند و نه آلبوم. این جوان تازه 26 ساله است، یعنی زمانی که اولین آلبومش را منتشر کرد تنها 21 سال داشت. موسیقی عجیب او صدای تفکر است! صدای تفکر قاطی شده با احساس. در آلبوم جدید که از تاریخ کشور شیلی و همچنین زندگی شخصی او الهام گرفته است، او تا حدودی فضای امبینت و داون تمپو را کنار گذشته و بیشتر به سراغ موسیقی دیپ هاوس و الکترونیک رفته است. آهنگها یکی از یکی جذابتر، عجیبتر و دوست داشتنی‌تر هستند. نتیجه آنکه: این آلبوم از آن چیزهایی‌ست که باید تجربه‌اش کنید.

Save

آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی سی ام

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Metallica – Hardwired…to Self-Destruct

«متصل… به خود تخریبی» عنوان دهمین آلبوم شاهکار دست بشریت، گروه معظم «متالیکا»، محصول 2016 است. این آلبوم به فاصله‌ی هشت سال از اثر قبلی در حالی منتشر شده که این طولانی‌ترین فاصله‌ی زمانی بین دو آلبوم متوالی گروه در تاریخ فعالیت آنهاست. در سال 2003 متالیکا فاجعه‌ای به نام «خشم مقدس» را منتشر کرد که تبدیل شد به لکه‌ی ننگی که هیچ چیز نتوانست تاثیر مخرب آن را از بین ببرد. حتی تلاش مذبوحانه‌ی آنها در آلبوم بعدی، «آهنربای مرگ»، هم نتوانست اثر آن را بشورد. بنظر می‌رسید که متالیکا دیگر تمام شده است. این را خودشان هم می‌دانستند! در کنسرتهای حدوداً 2.5 ساعته‌‌ی آنها تعداد ترکهایی که از مجموع سه چهار آلبوم آخرشان اجرا می‌شد به زور به سه آهنگ می‌رسید و این خود نشان می‌داد که آنها هم ترجیح می‌دهند بیشتر حواسشان به تکرار دهه‌ی هشتاد و البته‌ی موفق‌ترین آلبومشان («آلبوم سیاه» محصول 1991) باشد. و اما در خصوص آلبوم جدید، حرفم را بپذیرید، حرف کسی که حدوداً از سال 1990 که با این گروه آشنا شده تا به امروز از طرفداران محکم آنها بوده است، این یک بازگشت قوی و محکم و جذاب و قابل توجه برای یک گروه قوی و محکم و جذاب و قابل توجه است! «آهنربای مرگ» تلاش می‌کرد که با بازگشت به موسیقی ترش متال دهه 80 کمی طرفداران قدیمی گروه را راضی کند و البته موفق هم نبود. اما آلبوم جدید تلاش نمی‌کند! واقعاً یک موسیقی ترش متال، اما نه از نوع دهه 80، بلکه از ترکیب دهه 90 و 80 متالیکا، است که ارزش چندین بار پشت سر هم شنیدن را دارد. نتیجه آنکه: بچه‌ها، خسته نباشید!

Young the Giant – Home of the Strange

«خانه‌ی غریبه‌» عنوان سومین آلبوم گروه دوست داشتنی ایندی / آلترنتیو راک آمریکایی، «یانگ د جاینت»، محصول 2016 است. موسیقی آنها پر از ملودی، پر قدرت و با لیریکس‌ جذاب است که البته در کنار بزرگترین نقطه‌ی قوت آنها، صدا و وکال رهبر گروه، «سمیر گادیا» جلوه‌ی خاصی دارد. مطلب جالبی که بد نیست بدانید این است که یکی از موسسین اصلی گروه، در همان ابتدای شکل گیری، یعنی زمانیکه اسمشان The Jakes بود، هنرمند ایرانی، نوازنده پیانو و کیبورد و سینتی‌سایزر، «احسان هاشمیان» بود که البته قبل از انتشار اولین آلبوم از آنها جدا شد. این را هم اضافه کنم تقریباً در همان زمانی که هاشمیان قصد رفتن از گروه را داشت، هنرمند ایرانی دیگری به اسم «پیام دوست زاده»، بیسیت و نوازنده سینتی سایزر، به گروه ملحق شد و همچنان در ترکیب اصلی گروه حضور دارد. جدیدترین آلبوم آنها، با وجود آنکه به زیبایی آلبوم قبلی‌شان نیست، اما می‌تواند استانداردهای شما را در خصوص موسیقی ایندی راک تغییر دهد. موضوع آلبوم تاریخچه‌ی مهاجرت اعضای گروه و تلاش برای رسیدن به هویت آمریکایی آنها را تشریح می‌کند. مخصوصاً در خصوص زندگی سمیر گادیا، هنرمند هندی الاصل که با وجود آنکه متولد آمریکاست، اما مشکلات مهاجرین را از نزدیک تجربه کرده است. نتیجه آنکه: این آلبوم ارزش چندین و چند بار شنیده شدن را دارد.

Testament – Brotherhood of the Snake

«انجمن برادری مار» عنوان یازدهمین آلبوم یکی از سلاطین موسیقی ترش متال، گروه آمریکای «تستمنت»، محصول 2016 است. این اولین آلبوم گروه پس از بازگشت بیسیست سابق گروه، استیو دی جورجیو، به جمع اعضای گروه است. برای من آلبوم جدید اثر سهمگین دیگری از این گروه قدرتمند به حساب می‌آید. خشم ناب صدای چاک بیلی، ملودی‌های جذاب، ضرباهنگ سریع، انگار که در وسط دشت وسیعی باشید و اطراف شما پر از صاعقه باشد! اولش کمی ترسناک است، اما حس قدرتی که منتقل می‌کند مثال زدنی‌ست. عنوان آلبوم، انجمن برادری مار، اشاره به داستانی دارد که در دست نوشته‌های سومری آمده است. ماجرایی که به 6000 سال پیش و پیدایش انسان باز می‌گردد. که موجودات فضایی به دنبال طلا به زمین می‌آیند و دانشمندی به نام ایکی چیزی شبیه انسان را خلق می‌کند که برای آنها بردگی و طلا را استخراج کنند. این موجودات از ماهیت وجودی خود می‌پرسند، ایکی پاسخ آنها را می‌دهد می‌گوید که آفرینش آنها به چه قصدی بوده است.  او از جامعه موجودات فضایی ترد می‌شود و برای مبارزه انجمنی را تاسیس می‌کند و اسمش را می‌گذارد انجمن برادری مار. نتیجه آنکه: حتما در این انجمن عضو شوید!

Antimatter – Welcome to the Machine

«به ماشین خوش آمدی» عنوان سینگل منتشر شده‌ی «میک ماس» و پروژه‌ی غمگینش، «انتای متر»، محصول 2016 است. اگر احساس می‌کنید که اسم این سینگل برایتان آشناست، احتمالاً متوجه شده‌اید که این آهنگ کاور زیبایی از دومین ترک آلبوم سال 1975 گروه «پینک فلوید» و ساخته‌ی راجر واترز است. این سینگل به همراه دو ترک دیگر از ساخته‌های ماس، هر دو اجرای زنده، یکی از آلبوم سال 2015 و دیگری 2007 است. به احتمال زیاد اگر این سینگل را دانلود کرده‌اید (یا قصد دارید دانلودش کنید) آن را به همراه یک سینگل دیگر با عنوان «بسیار دیر» محصول 2014 خواهید یافت که آن هم سه آهنگ از ساخته ماس را در خود دارد. نتیجه آنکه: هم کاور و هم اجراهای زنده بسیار به من چسبید! شما هم آن را به خودتان بچسبانید!

Avenged Sevenfold – The Stage

«صحنه» عنوان هفتمین آلبوم گروه مشهور هوی متال آمریکایی، «اونجد سون‌فولد»، محصول 2016 است. این آلبوم اثر شاخصی در دوران فعالیت این گروه به حساب می‌آید. اول اینکه آلبوم جدید یک کانسپت آلبوم، با موضوع هوش مصنوعی و تخریب یک جامعه توسط خود آن جامعه، است (البته این گروه پیش از این نیز کانسپت آلبوم را تجربه کرده است. بعنوان مثال در پنجمین آلبوم گروه محصول 2010). دوم آنکه این بلندترین آلبوم گروه تا به امروز است، با مدت زمان بیش از 73 دقیقه. سوم آنکه بلندترین آهنگی که تا به امروز از آنها منتشر شده در این آلبوم قرار دارد، با عنوان «خروج» و مدت زمان نزدیک به 16 دقیقه. چهارم آنکه این اولین آلبوم گروه با کمپانی نشر کپیتال است و پنجم آنکه این اولین آلبوم گروه با حضور درامر جدید به شمار می‌آید. از مدت زمان آهنگها و آلبوم هم می‌توان حدس زد که این آلبوم به وضوح از موسیقی هوی متال فاصله گرفته و بیشتر فضای موسیقی پراگرسیو را تجربه کرده است. اگر خاطرتان باشد آلبوم قبلی آنها در سال 2013 را در فهرست بهترین‌های سال گنجانده بودم، اما این آلبوم به آن اندازه نتوانست توجهم را جلب کند. نتیجه آنکه: به توجه من کاری نداشته باشید! این آلبوم را باید شنید.

آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی بیست و هشتم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Alcest – Kodama

«کوداما» عنوان پنجمین آلبوم گروه پست متال فرانسوی، «آلسست»، محصول 2016 است. آنها در آلبوم قبلی تا آنجا که توانسته بودند از موسیقی پست متال فاصله گرفته و به پست راک نزدیک شده بودند: ملودی‌های عمدتاً آرام همراه با سافت وکال در بعضی از آهنگها. حالا و در آلبوم جدید آلسست دوباره، البته نه به اندازه‌ی قبل، به سمت موسیقی پست متال بازگشته است. هارش وکال، آن چیزی که عمدتاً در ژانر بلکگیز می‌شنویم، در این اثر نقش پررنگی را ایفا می‌کند. عنوان آلبوم، کوداما، در فرهنگ بومی ژاپن به معنای روحی‌ست که در درختها ساکن می‌شود و آلسست برای ساخت این اثر از فیلم «شاهزاده مونونوکه»، اثر هنرمند مشهور ژاپنی، «هایائو میازاکی»، الهام گرفته است و در کل می‌توان آن را بعنوان یک کانسپت آلبوم در خصوص تقابل جهان طبیعی و دنیای انسان‌ها دانست. نتیجه آنکه: این یک اثر تمیز، زیبا، پیچیده، جذاب، سیاه و دوست داشتنی است. تجربه‌اش کنید.

Poets of the Fall – Clearview

«دید واضح» عنوان هفتمین آلبوم گروه فنلاندی، «پوئتس آو د فال»، محصول 2016 است. من چندان این گروه را منظم پیگیری نکرده‌ام و به گمانم تک و توک آلبوم‌های آنها را از دست داده‌ام. چیزی که از آنها در ذهن من ثبت شده بود، یک گروه شسته و رفته‌ی پست گرانج و در بعضی مواقع آلترناتیو راک بود که موسیقی نسبتاً خوبی داشت و می‌شد از شنیدن بعضی آهنگهایش لذت برد. تا اینکه این آلبوم جدید آفتابه را به تمام تصورات ثبت شده در ذهن من گرفت و همه را شست و ریخت دور و آن را با یک گروه پاپ راک بیمزه جایگزین کرد! البته این آلبوم هم چند آهنگی دارد که شنیدنشان خالی از لطف نیست، مخصوصاً آهنگهای ملایمی که صدای «مارکو سارستو» کنترل ماجرا را بر عهده گرفته است، اما آن هم فقط در ژانر پاپ راک. نتیجه آنکه: من که دوستش نداشتم. نتیجه‌گیری با خودتان.

Epica – The Holographic Principle

«قاعده‌ی هولوگرافیک» عنوان هفتمین آلبوم گروه مشهور هلندی ژانر سیمفونیک متال، «اپیکا»، محصول 2016 است. این گروه با محور قرار دادن این تفکر که جهان هستی یک هولوگرام است که بصورت دیجیتالی خلق شده، در طول یک سال، 27 آهنگ ساخت که هجده‌تای آن در آلبوم جدیدشان جا گرفت و باقی آثار منتظر انتشار در آینده شد. این آلبوم نیز یک اثر باشکوه و عظیم دیگر از این گروه دوست داشتنی‌ست که با وجود آنکه مدت زمان زیاد آن شاید کمی خسته کننده باشد، اما در نهایت تمامی آهنگها جذابیت خاص خود را برای شنیدن دارند. احساس می‌کنید که برای ساخت این آلبوم و ضبط آن ده‌ها نفر حضور دارند! همه چیز شلوغ است و در عین حال هر چیزی در جای خود قرار گرفته است. این آلبوم از دو سی‌دی تشکیل شده که به شکل کاملاً محسوسی هر کدام حال و هوای خاص خود را دارند. اولی فضایی سیمفونیک متال و دومی کاملاً آکوستیک. نتیجه آنکه: این شکوه و عظمت را تجربه کنید.

Riverside – Eye of the Soundscape

«چشم گوش سپار» عنوان به اصطلاح هفتمین آلبوم گروه مشهور پراگرسیو راک لهستانی، «ریورساید»، محصول 2016 است. این آلبوم در اصل یک آلبوم استودیویی مستقل به شمار نمی‌رود، بلکه از مجموع سیزده آهنگ آن که در دو سی‌دی پخش شده‌اند، تنها چهار ترک آن جدید هستند و مابقی بازنوازی، میکس، دمو و یا تغییر یافته‌ی آهنگهای قبلی آنها از آلبوم‌های گذشته‌شان است. همچنین این مجموعه آخرین اثری‌ست که گیتاریست درگذشته‌ی گروه، پیوتر گرودزینسکی، در آن حضور دارد. اصطلاح Soundscape یک چیزی شبیه Landscape است! با این تفاوت که آن چشم‌انداز تصویری معنی می‌دهد و این یکی چون اصطلاح فارسی برایش نمی‌توان یافت، واژه‌ی «گوش سپار» را برایش می‌گذارم. مشابه همان چشم انداز، ولی برای موسیقی است. وقتی موسیقی را گوش می‌کنیم، هر جزء آن، تغییر تمپوها، تغییر ملودی، منظره‌ای را در ذهن ما تداعی می‌کنند که از کنار هم قرار دادنشان نتیجه می‌گیرم که یک آهنگ زیباست یا نه. این را همان ساندسکیپ می‌گویند. اثر تازه منتشر شده‌ی ریورساید حال و هوایی کاملا متفاوت از قبل دارد. موسیقی پراگرسیو راک جای خود را داده است به الکترونیک و داون تمپو، با فضاهای بعضاً امبینت. مطمئن باشید که اگر ندانید این آلبوم اثر آنهاست، خالقش را با شنیدن نمی‌توانید تشخیص دهید. نتیجه آنکه: این گروه نیاز به توصیه کردن ندارد. خودتان تکلیف را می‌دانید!

The Seven Mile Journey – Templates for Mimesis

«الگوهای تقلید» عنوان چهارمین آلبوم گروه پست راک دانمارکی «سون مایل جورنی»، محصول 2016 است. موسیقی آنها چیز عجیب و غریب و هیجان انگیزی‌ست! در تمام آلبوم‌هایشان آنقدر با حوصله و با دقت و سر فرصت، آجر به آجر، همه چیز را روی هم می‌گذارند و از جز به کل و از هیچ به همه چیز می‌رسند که اشک مخاطب را از شوق و هیجان در می‌آورند. آلبوم جدید نیز از همین قانون پیروی می‌کند. آلبومی متشکل از تنها 5 ترک که مدت زمان دو تای آنها بیشتر از 20 دقیقه است! آهنگها به شکلی در مغز شما فرو می‌روند که بعد از گذشت مدت زمان طولانی و اتمام‌شان، هنوز شنیده می‌شوند! هنوز طنین‌شان در گوش‌تان زنگ می‌زند. موسیقی آنها سادگی و قدرت عجیبی دارد و آلبوم جدیدشان به اوج رسیدن این توانایی را به اجرا می‌گذارد. نتیجه آنکه: در این سفر هفت مایلی با آنها همراه شوید!

آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی بیست و یکم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Tarja – The Shadow Self

«خود سایه» عنوان چهارمین آلبوم انفرادی هنرمند مشهور فنلاندی، خواننده سابق گروه «نایت ویش»، خانم «تاریا تورونن» محصول 2016 است. شش سال پیش در همین وبلاگ خیلی مختصر از انتشار آلبوم دوم او نوشتم و اینکه تا چه میزان این اثر فاجعه و دوست نداشتنی بود. اما آلبوم جدید یک شاهکار کم نظیر و حیرت انگیز است! یک اثر مسحور کننده‌ی سیمفونیک متال که به صورتی باورنکردنی از المان‌های انواع موسیقی در آن استفاده شده است. شاید هیچ جای دیگر اینقدر حضور پررنگ، جذاب، به‌جا و خیره‌ی کننده پیانو، ساز شخصی تاریا، را در موسیقی سیمفونیک نشنیده باشیم. فضاسازی آهنگها چنان است که هر آهنگ، ثانیه به ثانیه که جلو می‌رود، شما را به درون خود می‌کشد و در خود غرق‌تان می‌کند (حتماً به فضای آهنگ دوم – Demons in You – توجه مضاعف داشته باشید!) وکال تاریا، مانند همیشه عالی، اینبار به اوج تبحر و کنترل خود در تلفیق سوپرانو و سیمفونیک رسیده است (به وکال آهنگ پنجم که کاور آهنگی از میوز است – Supremacy – توجه دوچندان و به ترک هفتم – Diva – توجه سه چندان داشته باشید!). نتیجه آنکه: با این اوصاف مسئولیت نتیجه‌گیری بر عهده‌ی خودتان!

Switchfoot – Where the Light Shines Through

«جایی که نور نمایان است» عنوان دهمین آلبوم گروه آلترناتیو راک آمریکایی «سوئیچ فوت»، محصول 2016 است. سوئیچ فوت را از زمان انتشار دومین آلبومشان تا به امروز همراهی کرده‌ام و در این حدوداً 15 سال آنها جزو گروه‌های مورد علاقه‌ام بوده‌اند. اما حالا دیگر کار به جایی رسیده که دوست داشتنشان برایم سخت شده است. پس از آلبوم سال 2011 (Vice Verses) دو آلبوم منتشر کرده‌اند که یکی از یکی بیمزه‌تر و دم دستی‌تر است تا حدی که انگار یک رقابت خاصی در پاپ‌تر شدن با کلدپلی دارند!. البته که چند آهنگ خوب می‌توان در این میان پیدا کرد، اما کل آلبوم ترکیب بیش از حد پاپ شده‌ی کارهای قبلی آنهاست و به مراتب می‌توان آن را به جای آلترناتیو راک یک آلبوم کاملا پاپ راک در نظر گرفت. نتیجه آنکه: آلبوم خوب است! منتها اگر گروه دیگری به جز سوئیچ فوت آن را منتشر می‌کرد.

Steven Tyler – We’re All Somebody from Somewhere

«ما همگی از جایی آمده‌ایم» عنوان اولین آلبوم انفرادی پیر موسیقی راک، رهبر گروه «ایروسمیت»، جناب آقای «استیون تایلر» محصول 2016 است. حالا بعد از انتشار 15 آلبوم هارد راک با ایروسمیت، تایلر در اولین اثر انفرادی خود سراغ موسیقی کانتری رفته و توانسته در چارت بهترین آلبومهای کانتری رتبه‌ی نخست را تصاحب کند. تایلر در آستانه‌ی 70 سالگی، با آن صدای منحصر بفرد، اینبار کمی متفاوت نسبت به گذشته و در ژانر جدیدی حاضر شده که به حد کفایت مقبول و دوست داشتنی از آب در آمده است. نتیجه آنکه: اینکه موسیقی کانتری و یا کانتری راک را دوست دارید یا نه چندان مهم نیست. مساله این است که تایلر بیش از 45 سال است که دارد برایمان جیغ می‌زند! به احترام جیغ‌هایش این آلبوم را گوش کنید.

Doprah – Wasting

«اتلاف» عنوان اولین آلبوم گروه ناشناخته‌ی تریپ هاپ نیوزیلندی «دوپرا»، محصول 2016 است. این گروه پنج نفره دو عوض کلیدی و مهم دارد: «استفان مار» (آهنگساز اصلی، مهندس صدا، تهیه کننده و خواننده) و «ایندیرا فورس» (خواننده و نوازنده سینتیسایزر). موسیقی آنها، که از درون استفان مار می‌جوشد، اعجاب انگیز و رویایی و در عین حال تیره و سنگین است. فضاسازی حیرت انگیزی در آثارشان وجود دارد که صدای خاص ایندیرا فورس بر روی آن حالت وهم گونه‌ای را القا می‌کند. این گروه احتمالاً می‌تواند یکی از بهترین تریپ هاپ‌هایی باشد که تا کنون شناخته و شنیده‌اید. نتیجه آنکه: به ناشناس بودنشان کار نداشته باشید. از شناختنشان پشیمان نخواهید شد.

Dr. Dog – The Psychedelic Swamp

«باتلاق روانگردان» عنوان هشتمین آلبوم گروه ایندی راک آمریکایی «دکتر داگ»، محصول 2016 است. موسیقی آنها طیف نسبتاً گسترده‌ای از ژانرها را شامل می‌شود: ایندی راک، سایکدلیک راک، باروک پاپ، ایندی پاپ و حتی در آثار قدیمی‌شان، لو فای. این آلبوم اما در بین آثار اخیر آنها با کمترین میزان موفقیت مواجه شده است. با وجود آنکه همه چیز تر و تمیز و مرتب است و وکال گروه بسیار نقشش را خوب ایفا می‌کند، اما یک چیزی که نمی‌دانم چیست باعث می‌شود که ترکهای این آلبوم آنطوری که باید چنگی به دل نزنند و روی سطح بمانند و خسته کننده بنظر برسند. شاید چون آلبوم را فقط دو بار گوش کرده‌ام چنین نتیجه‌ای گرفته باشم، شاید نیاز به زمان و دفعات بیشتر داشته باشد. نتیجه آنکه: اینبار شما یک چیزی بگویید تا نظر من عوض شود!

آلبوم پکیج 2016 – بسته‌ی بیستم

بردیا برجسته نژاد: نگاهی بیاندازیم به چند آلبوم دیگر منتشر شده‌ی در سال 2016.

پ.ن: در معرفی آلبومها هیچگونه ترتیبی، مخصوصا بر اساس زمان انتشار، رعایت نشده است!

Emarosa – 131

«131» عنوان چهارمین آلبوم گروه آلترناتیو راک / پست هاردکر آمریکایی «اماروسا» محصول 2016 است. با اینکه این ژانر (پست هاردکر) جذابیت خاصی برای من ندارد، اما آهنگهای این گروه عموماً ارزش شنیده شدن را دارند. فضا کاملا عصبی و پر تنش و ناراحت است و همین امر ممکن است باعث شود تا بعضی مواقع و در شرایط خاصی شنیدنش لذت بخش باشد. نکته‌ای که باید بدانید این است که این آلبوم اولین اثر آنها بعد از جدا شدن درامر، بیسیست و گیتاریست گروه است و در کل با یک ترکیب کاملا تازه است. همچنین این سومین آلبوم پیاپی آنهاست که در کاور آن به شکل خوشگلی از روباه استفاده شده است. نتیجه آنکه: ترکهای خوبی را می‌توان در این آلبوم پیدا کرد.

Thousand Foot Krutch – Exhale

«بازدم» عنوان هشتمین آلبوم گروه راک مشهور کانادایی، «تازند فوت کراچ»، محصول 2016 است. چیزی که در خصوص آثار این گروه قابل توجه است ترکیب خاص و نسبتاً منحصر بفردی از موسیقی نومتال و هارد راک با موسیقی کریسشن راک است. یعنی شما استایل و زمختی موسیقی نومتال را بگذارید در کنار موسیقی مذهبی کریسشن راک! نتیجه ترکیبی از آب در آمده که نسبتاً جذاب و قابل قبول است. این را هم بدانید که در این گروه سه نفره، هر کدام در کنار فعالیت مشترکشان پروژه‌های دیگری را نیز دنبال می‌کنند. وکال و درامر گروه بطور مشترک پروژه FM Static را دارند (که در آن هم موسیقی کریسشن راک اما اینبار با موسیقی پاپ ترکیب شده است) و بیسیست گروه نیز پروژه‌ی تک نفره‌ی خود با عنوان The Drawing Room را در اختیار دارد. نتیجه آنکه: آلبوم بدی نیست. خوب هم هست حتی. آن را بشنوید.

DOROTHY – ROCKISDEAD

«راک مرده است» عنوان اولین آلبوم گروه هارد راک آمریکایی «دروتی»، محصول 2016 است. آنها اولین تک آهنگ خود را در سال 2014 منتشر کردند که توجه بسیاری را به خود جلب نمود و مجله رولینگ استون با قرار دادن آنها در جایگاه چهاردهم فهرست پنجاه‌تایی بهترین هنرمندان تازه کار سال 2014، آنها را «گروهی که باید آن را بشناسید» معرفی کرد. اساس گروه بر روی دروتی مارتین، دختر جوان و جذابی که خوب راک می‌خواند و خوب راک اجرا می‌کند، می‌چرخد. اولین آلبوم آنها پر شر و شور و دوست داشتنی‌ست، می‌توانید خیلی ظریف و ریز کله‌تان را با آهنگها تکان بدهید و از شنید آنها لذت ببرید. نتیجه آنکه: این جزو آلبومهای خوب امسال است. امتحانش کنید.

Waldeck – Gran Paradiso

«گرن پارادیسو» (عنوان کوهی در رشته‌ کوه آلپ) عنوان هفتمین آلبوم عزیز دل، وکیل محترم، جناب آقای «ولدک»، محصول 2016 است. این آلبوم به فاصله‌ی 9 سال از آلبوم قبلی او با همان حال و هوای همیشگی منتشر شده است. بر خلاف اکثر آلبومهایش که با حضور خواننده‌ی مهمان، «زی‌بی»، اجرا شده است، در این آلبوم خواننده‌ی دیگری اهل وین با نام «هایدی» او را در اجرای آهنگها همراهی کرده است. موسیقی ولدک با تمپوی پایین، با حال و هوایی پر از آرامش، با زیبایی و جذابیت خاص موسیقی الکترونیکا، با تم موسیقی تریپ هاپ، با دستبرد به سازهای موسیقی جز، مثل یک فنجان قهوه‌ی داغ در زمستان و یک لیوان موهیتوی خنک در تابستان، مثل یک نوای جادویی ابتدا عضلاتتان را شل، سپس شما را از جایتان بلند و به یک رقص ریز و ناز و مهربان دعوت می‌کند. نتیجه آنکه: اصلاً اگر این آلبوم را مزه نکنید، طعم بسیار جذابی را از دست داده‌اید.

Tedeschi Truck Band – Let Me Get By

«بگذار به پیش بروم» عنوان سومین آلبوم گروه بلوز راک آمریکایی، «تدشی تراک بند»، محصول 2016 است. بگذارید ماجرای این گروه را برایتان تعریف کنم. حدود سالهای 96-1995 دو گروه جذاب و کم سر و صدا در موسیقی راک شکل گرفتند: «سوزان تدشی بند» و «درک تراک بند». از اسم هر دو گروه مشخص است که اسم رهبر گروه‌ها چیست. سال 2001 سوزان تدشی و درک تراک با یکدیگر ازدواج کردند، اما همچنان هر کدام گروه‌های جداگانه‌ی خودشان را رهبری می‌کردند. تا اینکه در سال 2009 آنها به این نتیجه رسیدند که برای اینکه برنامه‌ی زمانی آنها اینقدر متفاوت نباشد و بتوانند هم کنار هم باشند و هم برای فرزندانشان بهتر نقش پدر و مادر را ایفا کنند، هر دو گروه را تعلیق، یا بهتر بگویم، با هم ترکیب کنند که حاصل شد گروه «تدشی تراک بند». حالا آنها یک گروه 12 نفره دارند و به مراتب حضورشان در کنار هم بسیار جذابتر از کارهای انفرادی‌شان از آب در آمده است. سومین اثرشان تفاوت خاصی با آثار قبلی ندارند، همچنان جذاب و دوست داشتنی، با همان موسیقی یکدست و تمیز راک و بلوز و صدای جذاب سوزان تدشی. نتیجه آنکه: خوب هستند. خوبی‎‌شان را گوش کنید.