Sonisphere Festival – 3rd Day – MetallicA

بعد از اجرای Slayer در روز سوم، نوبت به آخرین اجرا یعنی Metallica، رسید. این آخرین اجرای این گروه در این Sonisphere و تور Death Magnetic  بود. یعنی قرار بود ما شاهد صد و شصت و یکمین اجرای متالیکا در این تور و چهارمین اجراش در استانبول باشیم. اولین اجرای اونها تو استانبول توی همین استادیوم اونونو (بشیکتاش) در سال 1993 بوده و اینطور که بنظر میاد متالیکا از استقبال طرفداران ترک (که درصد قابل توجهی ایرانی هم بینشون هست) حسابی راضیه که برای چهارمین بار توی این شهر کنسرت برگزار می کنه.

جمعیت به بیشترین میزان خودش توی 3 روز فستیوال رسیده. خیلی ها فقط بلیط روز سوم رو خریده بودن و فقط میخواستن اجرای متالیکا رو ببینن. تمام صندلی های سالن و تمام محوطه اصلی استادیوم پر از آدم بود. من از دوستان دیگه که می خواستن برای استراحت بعد از اجرای Slayer به عقب برگردن جدا شدم و خزیدم به سمت جلو تا به نزدیکی یک متری نرده های پشتی فرانت استیج رسیدم. اینجا دیگه همونجای کنسرته که شما کاملا بصورت ساندویچ در میای! یعنی به شکلی که اگه پاهات رو از روی زمین برداری فشار جمعیت شما رو روی هوا نگه میداره. در همین بین روی استیج تعداد زیادی از عوامل مشغول چیدن وسایل و تنظیم دستگاه ها بودن.

اجرا با آهنگی که از زمان S&M تا الان بعنوان Intro در تمام کنسرتها پخش شده، یعنی آهنگ فیلم خوب، بد، زشت، آغاز میشه. استیج کاملا تاریکه و چیزی روش معلوم نیست. از دو تا اسکرین دو طرف استیج سکانسی از فیلم خوب، بد، زشت (اونجایی که الی والاش توی قبرستون تلوتلو میخوره و بین صلیب ها راه میره و دوربین آهسته میره بالا و نمای کامل قبرستون رو نشون میده) به همراه موسیقی پخش میشه. مردم با موسیقی هم آوا میشن و برای ورود گروه شور و هیجان خاصی از خودشون نشون میدن. استیج روشن میشه، تمامی پشت استیج به اون ابعاد و وسعت تبدیل شده به یه اسکرین که تقریبا 4 برابر هر کدوم از اسکرینهای دو طرف هست. اینطور که معلومه متالیکا تیم حرفه ای فیلمبرداری خودش رو آورده چون کاملا کیفیت و سیستم اونها با تمام اجراهای قبلی متفاوته. یه استیج دو طبقه که درامز طبقه پایین گذاشته شده و طبقه بالا دو تا میکروفون روی پایه قرار گرفته. اعضای متالیکا به سرعت میان روی استیج و بدون هیچ مقدمه ای آهنگ Creeping Death رو بعنوان اولین آهنگ اجراشون شروع می کنن. هم آوایی مردم با آهنگ به اندازه ای هست که اعضای گروه و مخصوصا جیمز به شدت به وجد میان (دیگه لازم نیست از انفجار موسیقی و مردم تو قسمت فریادهای Die Die حرفی بزنم!). آهنگ که به انتهای خودش نزدیک میشه جیمز دو بار فریاد میزنه: آیا خانوادهء متالیکا اینجاس؟؟ و وقتی فریاد مثبت مردم رو میشنوه آهنگ به سرعت سوئیچ میشه روی For Whom The Bell Tolls و بعد از اون هم بدون توقف به Fuel. از آخرین باری که Fuel توی استانبول اجرا شده 11 سال میگذره. بعد از این آهنگ جیمز کمی صحبت میکنه: خوشحالم که دوباره شما مردم استانبول رو می بینم. بنظر میاد امشب خانوادهء متالیکا در استانبول اینجاست. این آهنگ از دوران قدیم رو تقدیم میکنیم به شما. و The Four Horsemen شروع میشه. از ابتدا تا الان مردم هرجا که تونستن با فریادهای ملودیک خودشون آهنگها رو همراهی کردن. بعد از اجرای این آهنگ حدود یک دقیقه کرک سولو رفت تا جیمز بره گیتار آکوستیک رو برداره و بره طبقه دوم استیج برای شروع Fade to Black. بعد از این آهنگ یه کلیپ به عنوان تریلر Death Magnetic از اسکرین ها به مدت 1.5 دقیقه پخش شد که مستقیم چسبید به آهنگ That Was Just Your Life و بعد از اون هم The End of The Line.

اینجا جیمز خطاب به مردم صحبت میکنه: همونطور که میدونین امشب شب ویژه ای هست. البته تمام شبهای فستیوال ویژه هستن اما امشب بدلیل دیگه ای ویژه هست و شما میدونین چرا. امشب چهار تا گروه اینجاس که دور هم جمع شدن تا مهیج ترین کنسرت تاریخ رو برای شما برگزار کنن. و شما اینجا هستین که یه حرکت تاریخی رو ببینین. امشب چهار تا گروه اینجاس که از دهه 80 اومدن و هنوز زنده هستن و متال رو توی قلبشون دارن، درست مثل شما. پس ما این آهنگ رو تقدیم می کنیم به Anthrax ، به Megadeth ، به Slayer ، به Metallica و به شما مردم استانبول. آهنگ Sad but True یا کورد خالی جیمز روی گیتار و آواز I’m Your Dream, Make You Real شروع میشه ، هم نوایی مردم فضای استادیوم رو پر میکنه ، جیمز بقیه خوندن رو به مردم واگذار میکنه و بعد از فریاد Sad but True آهنگ شروع میشه. بعد از این آهنگ رابرت حدود 2 دقیقه سولوی بیس میزنه تا دوباره جیمز بره طبقه بالای استیج و گیتار رو حاضر کنه برای Welcome Home. بعد از این آهنگ نوبت میرسه به All Nightmare Long که خب چون چندان ارتباط عاطفی عمیقی با آلبوم Death Magnetic ندارم اینجا هم مثل دو تا آهنگ قبلی این آلبوم به اوج لذت نمیرسم!.

انفجارهای عجیب و غریب که با آتش و فشفشه همراهه به مدت 1.5 دقیقه نوید اجرای One رو میده. بعد از اون میرسه به گل سر سبد اجراهای متالیکا، Master of Puppets. بعد هم Blackened که برای اولین باره در استانبول اجرا میشه. آخرش دوباره کرک یه سولو دو دقیقه ای میزنه تا دوباره جیمز بره طبقه بالای استیج و گیتار آکوستیک رو برداره و آماده بشه برای Nothing Else Matters . و بعد از اون آهنگ Enter Sandman استادیوم رو منفجر میکنه. اجرای این آهنگ که تموم میشه، با اجرای ملودی اصلی آهنگ The Frayed Ends of Sanity مردم با اون هم نوا میشن. اما جالبه که این هم نوایی درست نیست! جیمز با حرکت دستش به مردم نشون میده که باید چطوری بخونن، اما خب نتیجه مطلوب حاصل نمیشه و جیمز این ملودی یک دقیقه ای رو با این جمله تموم میکنه: مردم استانبول، شما عالی هستین!. خیلی خوبه که اینجا هستیم و امیدواریم که شما رو به زودی دوباره ببینیم. حالا وقتشه که یه آهنگ کاور اجرا کنیم از گروهی که همه ما رو به این مسیر سوق داد. و آهنگ Breadfan از Budgie رو اجرا میکنن. بعد از اون آهنگ Trapped Under Ice اجرا میشه که اولین و تنها اجرای این آهنگ در این 161 اجرا و فستیوال سونیسفر هست.

آهنگه تموم میشه. جیمز گیتار رو از گردنش میاره پایین و خداحافظی میکنه! مردم فریاد میزنن و میخوان که برگرده. اون هم برمیگرده و گیتار رو برمیداره و دوباره میگه شب بخیر و میذاره میره. دوباره میاد و یه نگاه میکنه و باز میگه شب بخیر و میره!! جیمز به شکل عجیبی بر خلاف گذشته بسیار بامزه و عجیب شده. یه جا سرش رو میبره پایین و دو تا پیک گیتار رو میذاره جای دندوناش و سرش رو میاره بالا و دستش رو بصورت شاخ میگیره رو سرش و ادای شیطان رو در میاره! جیمز برمیگرده و میگه : ممنون، یه آهنگ دیگه براتون داریم. و صدای تشویق و فریاد مردم بلند میشه.

جیمز میگه: ممنون، یه آهنگ دیگه براتون داریم. خوبه؟ یا اینکه وقت رفتنه؟ شما یه آهنگ دیگه احتیاج دارین! شما یه جمعیت فوق العاده هستین. ازتون خیلی ممنونم. امشب، آخرین اجرای Big Four و آخرین اجرای متالیکا در اروپا برای تور Death Magnetic هست. این خیلی غم انگیزه (جیمز اینجا ادای گریه کردن و اشک ریختن رو در میاره!). آره این خیلی غم انگیزه، اما ما بر میگردیم. میخوام تشکر کنم از تمام گروه هایی که با ما همراه بودن و تشکر ویژه بکنم از تمام اعضای بسیار سرسخت خانواده متالیکا… میخوام از عوامل صحنه تشکر کنم که با ما توی این تور همراه بودن. کار شما عالی بود، مردم دوستتون دارن و ما هم همینطور. خب توی این آهنگ آخر میخوایم تاریخ بسازیم با کمک و همخونی شما. میخوایم این تبدیل به بلندترین صدای ازدحام در تاریخ استانبول بشه. من به شماها ایمان دارم استانبول. پس لطفا تمام چراغهای استادیوم رو روشن کنین، میخوام همه حس کنیم که با هم روی استیج هستیم.   تمام چراغها روشن میشه، جیمز دو بار میگه : همراهمون هستین؟ و با جواب مثبت گرفتن از مردم فریاد میزنه: Seek & Destroy . و اینجاست که واقعا بزرگترین هیاهو در تاریخ موسیقی استانبول با فریادهای حدود 80هزار نفر حاضرین در استادیوم شکل میگیره.

متالیکا، متالیکا ست ! حتی اگر متالیکا نباشد !

اجرای حدودا 2 ساعت و 20 دقیقه ای متالیکا که طولانی ترین اجرای فستیوال هم بود تموم میشه. 18 تا آهنگ از 8 آلبوم مختلف: دو آهنگ از kill ‘Em All ، چهار آهنگ از Ride The Lightning ، دو آهنگ از Master of Puppets ، دو آهنگ از And Justice For All ، سه آهنگ از Black Album ، یک آهنگ از Reload ، یک آهنگ از Garage Inc. و سه آهنگ از Death Magnetic. توی این اجرا از آلبوم های Load و St. Anger آهنگی اجرا نشد. باور کنین، حتی من با تمام تعصبی که نسبت به این گروه دارم، قبول دارم که اجراهای متالیکا پر از اشتباه و فالشه. قبول دارم که کرک روز به روز توی اجرای سولوها ضعیفتر میشه و قبول دارم که رابرت اصلا و ابدا نمیتونه آلبومهای قدیمی رو در حد جیسون (چه برسه به کلیف!) بزنه. اما یه چیز رو نمیشه فراموش کرد، اونها استاد اجرا هستن! جیمز یه شومن تمام عیاره و تمام عوامل از حرکتاشون روی استیج گرفته تا صحبتهای جیمز مابین آهنگها، از نور و آتش گرفته تا فیلمبرداری، از چیدمان و انتخاب آهنگها تا سولوهای استراحت و هماهنگی لا به لای اونها، همه و همه به قدری حساب شده و بجا و درسته که شما وقتی اونجا و توی اون فضا هستین به هیجان و ذوق به پرواز در میان و حتی اشتباه ها هم براتون جذاب به نظر میرسه و نتیجه میشه چیزی که من از اون به عنوان یکی از تجربه های بزرگ زندگیم یاد کنم.

پ.ن: عکسها رو من که اون جلو بودم نگرفتم، دوستانی که عقب بودن زحمتش رو کشیدن.

Sonisphere Festival – 3rd Day – Part 1

روز سوم هوا به شدت گرم بود و آفتاب هم بدون هیچ ابری مستقیم می تابید. ما دوباره چند اجرای اول رو بیخیال شدیم و از صبح هم هیچ حرکت خاص و عجیبی که باعث خسته شدنمون بشه انجام نشدیم تا برای 4 اجرای اصلی فستیوال، یعنی Big Four حاضر و آماده و پرانرژی باشیم. نزدیک ساعت 4 بود که رسیدیم به استادیوم. برخلاف دو روز گذشته صف بسیار بلندی روبروی در ورودی تشکیل شده بود. حدودی 45 دقیقه توی این صف معطل شدیم و تونستیم چند دقیقه مونده به شروع اجرای Anthrax وارد استادیوم بشیم.

این گروه که فعالیت خودش رو از سال 1981 شروع کرده یکی از مشهورترین گروه های Thrash Metal دهه 80 بشمار میاد، اما با این وجود نمیشه اون رو در حد محبوبیت گروه های دیگهء این سبک دونست. امسال جوی بلادونا، خواننده قدیمی گروه که یک بار بین سالهای 84 تا 92 و یه بار دیگه 2005 تا 2007 عضو انترکس بود، دوباره به جمع اونها پیوسته و توی اجراهای سونیسفر گروه رو همراه کرده. با این وجود، اسکات ایان، گیتاریست و قدیمی ترین عضو ستارهء استیج بود. چون هیچکدوم ما جزو طرفداران این گروه نبودیم، سر این اجرا عقب واستاده بودیم تا انرژیمون رو جمع کنیم برای اجرای بعدی، Megadeth.

دیو ماستین، اهداف بلند و عجیب غریبی توی سرش داشت. اون زمان که بخاطر اختلاف نظر از ترکیب اولیه Metallica جدا شد، با اینکه هیچوقت نتونست به موفقیتهای این گروه برسه، اما با تشکیل Megadeth یکی از قدرتمندترین گروه های Thrash Metal دهه 80 و تاریخ موسیقی رو پایه گذاری کرد. دیو ماستین، با اون موهای بلند طلایی و پیراهن سفیدی که پوشیده بود تو تابش مستقیم آفتاب شبیه فرشته ها شده بود!!. از اولین روز فستیوال کیفیت صدا (به جز اجرای رمشتاین) اصلا در حد قابل قبولی نبود. اما فاجعه سر اجرای مگادث رخ داد!. صدا به قدری بد و ضعیف کار شده بود که صدای ماستین به گوش نمی رسید و بیس تمام فضا رو پوشونده بود. وقتی هم مردم هم آواز می شدن با آهنگها دیگه به طور کامل صدای ماستین محو می شد!!. با اینحال این گروه تونست فضای بسیار پر هیجانی رو با اجراش ایجاد کنه، مخصوصا سر دو آهنگ  Peace Sells و Symphony of Destruction جمعیت به انفجار رسیده بود.

تا اجرای بعدی به شکل زیبایی مردمی که روی صندلیهای استادیوم نشسته بودن، همراه با تشویق و سر و صدای آدمهای وسط، برای چند دقیقه موج مکزیکی زیبایی راه انداخته بودن که نشون از انرژی شدید اونها و میل به تخلیه شدنش توی اجراهای بعدی بود. تا اینجا گوشه و کنار جمعیت ماش پیت (Mosh Pit) کوچولویی توسط خود ترکها تشکیل میشد. حتما توی فیلمهای کنسرتها دیدین، توی اجراهای عموما متال دایره ای توسط مردم بین جمعیت خالی می شه و آدمها دور اون با ریتم آهنگ شروع به دویدن، تنه زدن و هل دادن می کنن و اصولا خیلی از تلفات این طور کنسرتها تو همون ماش پیت اتفاق میوفته!!. نوبت رسید به اجرای Slayer، یعنی تقریبا خشن ترین گروه این فستیوال. تام آرایا، خوانندهء گروه مثل همیشه با چنان قدرت و صلابتی روی استیج وا میسته و اجرا میکنه که در کنار لذت بردنت از موسیقی ترس بهمراه احترامی در درونت شکل میگیره. اینجا دیگه ماش پیت بزرگی وسط جمعیت شکل گرفته و با به اوج رسیدن موسیقی آدمهای درونش هم دیوانه میشن. اوج هیجان، وحشی گری و شلوغی سر اجرای آخرین آهنگ، Reign in Blood رخ داد که چند نفری هم تلفات به همراه داشت.

آخرین اجرای در آخرین شب فستیوال سونیسفر، Metallica، باشه برای پست بعدی.

Sonisphere Festival – 2nd day

روز دوم اجراها از ساعت 3:30 با گروه ترکی Murder King شروع شد. بعد از اون گروه دانمارکی Volbeat اجرا داشت و بعد هم یکی از معروفترین هنرمندان راک ترک، Hayko Cepkin. ما این سه اجرا رو نرفتیم و ساعت 6:45 رسیدیم به استادیوم بشیکتاش تا خودمون رو به اجرای Manowar که ساعت 7:15 بود برسونیم.

جمعیت زیادی برای اجرای این گروه جمع شدن. سر ساعت مقرر گروه روی استیج میاد. بعد از 30 سال فعالیت دیگه پیر شدن، اما قدرتشون توی اجرای برنامه همچنان مثال زدنی هست. صدای اعجاب انگیز اریک آدامز چنان مردم رو به وجد آورده بود که به زیبایی خروش آدمها رو میتونستین توی استادیوم ببینین. یه قسمت از برنامه آدامز رو به مردم میکنه و قسمت چپ و راست استیج به همراه محوطه وسط رو به یک مبارزه دعوت میکنه: از عمق وجودشون مثل آدامز فریاد بزنن!!. هم اون و هم مردم میدونستن که همچین چیزی غیر ممکن هست، اما همون تلاش و فریادهای پی در پی آدمها فضای باحالی رو ایجاد کرده بود. توی یکی از آهنگها آدامز گیتار ِ کارل لوگان و بیس ِ جوی دمایو رو به صورت افقی میگیره توی دو تا دستاش و اونها همینطوری که سازها توی دست آدامز هست مشغول نواختن میشن!!. جوی دمایو، بیسیست و آهنگساز اصلی گروه، بین دو آهنگ حدود 5 دقیقه به زبان ترکی با مردم صحبت میکنه و علاوه بر تعجب حاضرین، چنان شور و هیجانی ایجاد میکنه که باورکردنی نیست (من از یکی که ترک بود پرسیدم دمایو چی میگه، گفت که داره از ترکیه و مردمش تعریف میکنه. بیشتر توضیح نداد). توی صحبتهاش هم به همون زبان ترکی از رانی جیمز دیو یاد کرد و با اشاره به آسمون برای روحش طلب آرامش کرد. در آخر اجرا هم دمایو طی چند حرکت نمایشی، دونه دونه سیمهای بیس رو از جا کند!!. جالب اینجاست که وقتی سیم اول رو کند، با سه سیم باقیمونده شروع به نواختن کرد. و این روند ادامه پیدا کرد تا جایی که وقتی سیم سوم رو کند، فقط با یک سیم ساز میزد!!. اجرای Manowar و انتخاب آهنگهاش عالی و بسیار هیجان انگیز بود.

آخرین اجرای شب دوم گروه آلمانی Accept بود. بعد از فوت رانی جیمز دیو و حذف شدن گروه Heaven & Hell از برنامه کنسرت، گروه Anathema به جمع اجرا کننده ها پیوست. ده روز قبل از فستیوال اعلام شد که آناتما هم توی این برنامه شرکت نمیکنه و بجای اون Accept اضافه شد. خیلیها بلیط روز دوم رو برای دیو یا آناتما گرفته بودن و حضور یه گروه نه چندان مطرح متال چنان توی ذوق زده بود که بعد از اجرای Manowar به طور کاملا مشهودی جمعیت حاضر در استادیوم کم شد. مارک تورنیلو که تقریبا میشه گفت به تازگی بعنوان خواننده با Accept همکاری میکنه، با همون کلاهی که همیشه به سر داره با شور و هیجان برنامه رو اجرا میکرد. اما میشه گفت ستارهء Accept یعنی گیتاریست گروه، ولف هافمن، با حرکهای ریتمیک خودش و اجرای موسیقی کلاسیک (که البته تخصص ویژه ای توی این زمینه داره. به طوریکه آثار انفرادی تنظیم راک و متال موسیقی کلاسیک توی سوابقش هست) بهترین موجود روی استیج بود. پس از اجرای آخر روی مونیتورها شمارش معکوس 4 اجرای اصلی روز آخر نقش میبنده و مردم استادیوم رو ترک میکنن.

Sonisphere Festival – 1st day

توی استادیوم بشیکتاش خبری از فوتبال نیست!. اینبار قرار هست متال دوستان دور هم دیگه جمع بشن و شاهد یکی از بی سابقه ترین اجراهای تاریخ موسیقی متال باشن. ما حدود ساعت 4:45 وارد استادیوم میشیم، زمانیکه وسط اجرای گروه Stone Sour بود. فستیوال از ساعت 2:00  با اجرای هنرمند ترک، Ete Kurttekin، به مدت نیم ساعت شروع شده بود. بعد از اون گروه Black Tooth، تنها گروه سبک Southern Metal ترکی، به مدت 45 دقیقه برنامه اجرا کرده بود و ما از نیمهء اجرای گروه سوم وارد استادیوم شدیم. هوا نسبتا ابری هست و هر از گاهی نم مختصری میزنه و باعث شده هوای مطبوعی فضا رو در بر بگیره. کوری تیلور، مثل همیشه با قدرت و صلابت خاص خودش روی استیج اجرا می کرد. در بین آهنگها چند اثر جدید هم وجود داشت که به گفته خود تیلور نوید انتشار آلبوم جدید اونها رو بعد از 4 سال می داد. در بخشی از برنامه اون با صحبتهای خودش و بیان اینکه «موسیقی در قلب ما و موسیقی در روح ما حضور داره و ما به موسیقی زنده هستیم» حضار رو به شدت به وجد آورد.

بعد از Stone Sour نوبت به اجرای گروه Pentagram (که البته به اسم Mezarkabul هم شناخته میشه رسید. این گروه به نسبت قدیمی متال ترکی از سال 1986 فعالیت خودش رو آغاز کرده جزو معدود گروه های ترک هست که زبان انگلیسی رو برای آهنگهاش انتخاب کرده. اونها با پخش تصاویری از رانی جیمز دیو، هنرمند فقیدی که همراه با گروه Heaven & Hell در این فستیوال اجرا داشت اما بر اثر سرطان درگذشت، چند آهنگی رو از اون اجرا کردن. بعد از اجرای این گروه نوبت به Alice in Chains میرسه که با حضور خوانندهء جدیدش، ویلیام دووال، به روی صحنه اومد. Alice in Chains پس از وقفه ای که بدلیل فوت لین استیلی در فعالیتش ایجاد شده بود در سال 2009 با انتشار آلبوم Black Gives Way to Blue به همراه ویلیام دووال فعالیت جدید خودش رو از سر گرفت. توی این اجرا علاوه بر دووال، رهبر و گیتاریست گروه یعنی جری کانترل هم چند آهنگی رو اجرا کرد، هرچند آهنگها خوب و اجرا هم به نسبت خوب بود، اما بنظر نمیاد دووال هیچوقت بتونه به پای استیلی برسه.

سیرکی به نام رامشتاین:

بعد از اجرای Alice in Chains روی مونیتورهای تو طرف استیج شمارش معکوس اجرای آخر شب اول، یعنی رامشتاین، نقش بست. با تاریک شدن تدریجی هوا ازدحام جمعیت هم بیشتر میشد و تقریبا تمام استادیوم پر شده بود. در زمان مقرر چراغ استیج روشن شد و پارچه سیاهی به وسعت تمام استیج رو بروی مردم بود. با ضربهء آغازین موسیقی و یک انفجار پارچه مشکی افتاد و پشت اون در همون ابعاد پرچم آلمان نقش بسته بود. با یه انفجار دیگه پرچم هم افتاد و اجرای گروه در ترکیب اعجاب انگیز نور شروع شد. پشت استیج پارچهء مشکی رنگی نصب شده بود که روی اون به شکل خراش ناخن چند تیکه بریده شده بود و از پشتش نور قرمز و سفید میومد و البته اون پرده هم بعد از دو تا آهنگ افتاد. فضای عجیبی بود و با حضور تیل لیندمان، با اون پیش بند قرمز و یقهء پر مانند قرمز رنگش عجیب تر هم شد. رامشتاین به کارهای عجیب و غریبش توی کنسرتها معروف هست. اما اعجاب تا چه حد؟. روی صحنه نور و آتش فوران می زد. نور پردازی خارق العاده ای که تعریف کردنش در کلام نمیگنجه به همراه آتش بازی که آسمون استادیوم رو روشن کرده بود. سر آهنگ Benzin یه پمپ بنزین رو آوردن روی استیج، سر شینگ آتش زد بطوری که فوارهء آتش از شیلنگ میومد بیرون و بعد یکی از عوامل پشت صحنه رو باهاش آتش زد که اون روی استیج می دوید و از بقیه کتک میخورد!!. ما بین یکی از آهنگها (اسم آهنگ رو نمیدونم) Flake (کیبوردیست گروه) از پشت کیبورد اومد پایین و رفت لیندمان را پرت کرد رو زمین. لیندمان هم بلند شد فلیک رو انداخت رو کولش و برد پرتش کرد توی یه چیزی شبیه تابوت. بعد یه ظرف دستش گرفت و رفت روی یه چیزی واستاد که اون رو برد حدود 4 متر بالاتر از استیج و بعد محتوی ظرف رو که پر از آتش و جرغه بود خالی کرد توی اون تابوت و تابوت منفجر شد و آتش گرفت. اونوقت بعد از اینکه لیندمان اومد پایین، فلیک که لباسش عوض شده بود از توی تابوت اومد بیرون و رفت پشت کیبورد یهو شروع کرد به راه رفتن (زیر پاهاش تردمیل بود) و مشغول اجرا شد !!. اجرای آهنگ Feuer Frei هم مثل کلیپ این آهنگ اجرا شد. سه عضو گروه دستگاه های عجیبی رو روی صورتشون کار گذاشتن که به شدت ازش آتش می زد بیرون. توی آهنگ Haifisch یه قایق بادی آوردن روی استیج و فلیک رفت توش نشست و قایق رو فرستادن روی سر مردم !!. فلیک یه کم روی مردم قایق سواری کرد و بعد برگشت روی استیج و رقص با مزه ای کرد و اجرا ادامه پیدا کرد. وسط آهنگ Pus.sy  یه توپ جنگی بزرگ آوردن روی استیج که با شدت ازش کف رو سر مردم ریخته میشد و بعد از دو گوشهء استیج کاغذهای ریزی با فشار فنهای بزرگ به هوا فرستاده شد، تعداد کاغذها و شدت باد به حدی بود که تمامی استادیوم رو مثل برف سفید کرد. رامشتاین اونشب یکی از بیادماندنی ترین خاطرات زندگی حاضرین رو رقم زد. نمایشی کاملا حرفه ای و هیجان انگیز با اوج هنرنمایی موسیقی و جلوه های نور. وقتی اجرای رامشتاین تموم شد روی مونیتورهای دو طرف استیج شمارش معکوس 4 اجرای اصلی روز سوم به نمایش در اومد.

Sonisphere Festival 2010

یک خبر در حد انفجار: یادتون هست که در مورد فستیوال Sonisphere بطور کامل باهاتون صحبت کرده بودم. بدلیل فوت Dio خواننده گروه Heaven & Hell و حذف شدن Mastodon از برنامه فستیوال سونیسفر دو گروه Anathema و Orphaned Land به جمع اجرا کننده ها اضافه شدن !!!.