شنیده‌شده‌ترین‌های 2012

بردیا برجسته نژاد: می‌خواهم دو فهرست سالانه‌ام را با شما به اشتراک بذارم:

1.  ده آلبومی که بیشتر از همه در سال 2012 شنیده‌ام. این فهرست از قسمت آمارگیری سالیانه بر مبنای آلبوم سایت Last.fm بدست آمده است. با این تغییر که برای آنکه این لیست کاربردی و منطقی شود، قبل از ترتیب بندی، تعداد شمارش ارائه شده توسط این سایت (که بر مبنای تعداد آهنگ است) تقسیم بر تعداد Trackهای آلبوم مورد نظر شده تا عدد خالص هر آلبوم بدست بیاید و بر این اساس Sort مجدد شود. در تهیه این جدول فیلتری بر مبنای سال انتشار لحاظ نشده و علت اینکه تمامی این آلبومها در سال 2012 منتشر شده‌اند ارتباطی به محدود کردن دامنه‌ی انتخاب ندارد.

My Most Listened Albums of 2012

1  Cipher Prime Studios – Flight of Angels
2  OSI – Fire Make Thunder
3  Anathema – Weather Systems
4  Archive – With Us Until You’re Dead
5  Stone Sour – House of Gold & Bones Part 1
6  Fabrizio Paterlini – Autumn Stories
7  Sinéad O’Connor – How About I Be Me (And You Be You)?
8  A Whisper in the Noise – To Forget
9  Lacuna Coil – Dark Adrenaline
10  Anna von Hausswolff – Ceremony

2. ده آرتیستی که بیشتر از همه در سال 2012 شنیده‌ام. این فهرست هم بر اساس آمارگیری سالیانه بر مبنای آرتیست سایت Last.fm تهیه شده است. همانطور که واضح است در تهیه این فهرست فیلتری بر مبنای «آرتیستهایی که در سال 2012 آلبوم جدید منتشر کرده‌اند» لحاظ نشده است.

My Most Listened Artists of 2012

1  Anathema
2  Guns N Roses
3  Sinéad O’Connor
4  Archive
5  Alice in Chains
6  Lacuna Coil
7  Piano Magic
8  IAMX
9  Crippled Black Phoenix
10  Fabrizio Paterlini

پ.ن: این را یادآوری کنم که Last.fm این امکان را در اختیارتان قرار نمی‌دهد که آهنگهای شنیده شده بین دو بازه زمانی را بررسی کنید. یعنی من درست در انتهای آخرین روز سال 2012 این دو فهرست را استخراج کرده‌ام تا خطا در آن حداقل باشد. در نتیجه اگر همین حالا بخواهید این لیست را ببینید در نهایت دو هفته اول سال 2013 برایتان جایگزین دو هفته اول سال 2012 خواهد شد.

حالا می‌رویم که داشته باشیم: سال 2013

بهترینهای 2012 از نگاه آ‌ل‌ب‌و‌م – 6

بردیا برجسته نژاد: قسمت اول این نوشته (شماره‌های 30 الی 26) را اینجا ، قسمت دوم (شماره‌های 25 الی 21) را اینجا ، قسمت سوم (شماره‌های 20 الی 16) را اینجا ، قسمت چهارم (شماره‌های 15 الی 11) را اینجا  و قسمت پنجم (شماره‌های 10 الی 6) را اینجا ببینید.

 

05
Tales of Murder and Dust – Hallucination of Beauty

تصور کنید روح The Doors در سرزمین وسیع The Velvet Underground حلول کرده باشد، آن هم سوار بر اسبی به نام Black Rebel Motorcycle Club و در لباس یک کابوی! گروه دانمارکی Tales of Murder and Dust با اولین آلبوم استودیوی خود، بعد از انتشار یک EP موفق در سال 2009 با نام Peyote، فضایی را خلق می‌کند که با آن می‌توانید نشئگی و خماری را همزمان تجربه کنید. فیلم The Doors را بخاطر دارید؟ (داستان زندگی جیم موریسون و گروه The Doors، محصول 1991 و ساخته‌ی الیور استون) شما را ارجاع می‌دهم به سکانس اجرای زنده‌ی The End! حالا تصور کنید با یک آلبوم مواجه هستید که کم و بیش همان حال و هوا را برایتان تداعی می‌کند. این می‌تواند تجلی همان چیزی باشد که مدتهاست در ژانر Noise Rock و Shoegaze کم‌یاب شده است. Hallucination of Beauty در حقیقت آلبومی‌ست که دنیا را دور سرتان می‌چرخاند و از روی زمین بلندتان می‌کند و Beauty of Hallucination را نشانتان می‌دهد. می‌توانید این آلبوم و EP آنها را رایگان از صفحه‌ی Bandcamp گروه دانلود کنید.

 

04
Fabrizio Paterlini – Autumn Stories

پاییز سه ماه دارد، یعنی نود روز، یعنی اگر روی تقویم نگاهش کنید می‌شود چهارده هفته. این خاصیت یکنواخت و تکراری تمام پاییزهاست. این ماهیت طبیعی و طبیعت وجودی گردش زمین به دور خورشید است. اما حالا فابریتزیو پاترلینی، آهنگساز و پیانیست ایتالیایی، طبیعت را به بازی گرفته، آلبوم آخرش را «داستانهای پاییز» نامیده و چهارده آهنگ در آن گنجانده، با اسامی: هفته‌ی اول تا هفته‌ی چهاردهم. باور کنید که هیچ پاییزی نمی‌تواند از این چیزی که می‌شنوید زیباتر باشد. می‌توانید چشمانتان را ببندید و پاترلینی را پشت یک پیانو، در کنار پنجره‌ای تمام قد، رو به یک دریاچه  پر از درختهایی که روی آب سایه انداخته‌اند تصور کنید. در هفته اول برگهای سبز را خواهید دید که آرام آرام، هفته به هفته، زرد و خشک می‌شوند و سقوط می‌کند روی زمین و روی آب دریاچه و این را دنبال کنید تا برسید به هفته‌ی چهاردم، درختان برهنه و زمین پوشیده از برگهای زرد. انگار که پاترلینی‌ست که طبیعت را خلق می‌کند. انگار که اگر انگشتانش را از روی کلاویه‌ها بردارد، زمان و پاییز می‌ایستند. این آلبوم از آن چیزهایی‌ست که برای پاییز، برای تمام سال، به آن احتیاج خواهید داشت.

 

03
Crippled Black Phoenix – (Mankind) the Crafty Ape

بله! باز هم یک معجزه‌ی دیگر رخ داده. این سوپرگروه انگلیسی را درجایگاه دوم از فهرست «بهترین آلبومهای سال 2010» دیده‌اید. حالا آنها دوباره بازگشته‌اند تا حیرت زده‌تان کنند. آلبوم جدید آنها، Mankind) the Crafty Ape)، را دیگر نمی‌توان یک آلبوم پست راک دانست. آنها در آلبوم قبلی موسیقی امبینت پست راک گذشته را رها کرده و سراغ موسیقی پراگرسیو و پست راک رفته بودند. اما حالا دیگر از موسیقی پست راک هم خبری نیست و ما با یک مجموعه‌ی بی‌نظیر از موسیقی پراگرسیو راک طرف هستیم. این آلبوم با 15 ترک در سه بخش منتشر شده است: بخش اول با عنوان A Thread (شش ترک)، بخش دوم به اسم The Trap (چهار ترک) و بخش سوم The Blues of Man (پنج ترک). چیزی که می‌شنوید می‌تواند یک پینک فلوید مدرن باشد، گروهی که توانسته تمامی هنر و علم موسیقی روز دنیا را کنار تاریخچه‌ی موسیقی بگذارد. بی‌جهت نیست که آنها موسیقی خودشان را «تصنیف آخرالزمان» لقب داده‌اند. عجیبتر آنکه آنها همین امسال یک EP به نام No Sadness or Farewell نیز منتشر کرده‌اند که مدت زمانی در حد و اندازه‌ی یک آلبوم دارد. اثری که آن هم شاهکار دیگری در سابقه‌ی درخشان این گروه است.

 

02
OSI – Fire Make Thunder

اینکه چطور ممکن است اعضای یک گروه هیچ وقت در قالب یک گروه برای ساخت و ضبط آلبومشان کنار یکدیگر نباشند، اما نتیجه به شکل وحشتناکی منسجم و مملو از حس و روح در بیاید را هنوز نتوانسته‌ام رمزگشایی کنم! OSI سه سال بعد از Blood شاهکار دیگری را در قالب چهارمین آلبوم استودیویی خود منتشر کرد که باز هم لبریز از تبلور خلاقانه‌ی موسیقی پراگرسیو است. اگر موسیقی این گروه را بشناسید، Fire Make Thunder چندان غافلگیرکننده نیست. با همان ترکیب و ژانر موسیقی، همان حضور پررنگ کیبورد و همان ریفهای ناگهانی و سنگین گیتار، همان افول و صعود منظم و همان آواز آرام و غمگین. اما یک چیزی اینجا باعث می‌شود که این ترکیب با وجود تکراری بودن باز هم بتواند شما را فتح کند، و آن اینکه این تکرار در قالب این گروه و این آلبوم، جزو بهترین اتفاقهای موسیقی پراگرسیو راک است. چینش آهنگها را ضمیمه کنید به ارتباط مستقیم و غیر مستقیم لیریکس و در نهایت غم نهفته همیشگی در صدای کوین مور. شما باید OSI را بشناسید و با آن زندگی کنید تا بفهمید با چه شاهکاری طرف هستید. بهتر است پستی که پیش از این در مورد این آلبوم نوشته‌ام را (اینجا) بخوانید.

 

01
Stone Sour – House of Gold & Bones – Part 1

باور نمی‌کنید؟ باور کنید! بگذارید این را در مورد چهارمین آلبوم استودیویی Stone Sour، یعنی قسمت اول کانسپت آلبوم House of Gold & Bones، بگویم که اگر این آلبوم نبود این چند ماه اخیر حال و روز من چیز دیگری می‌شد. برای من صدای کوری تیلور با تمام خشونتش یک ندای آسمانی‌ست. اصلا همین تیلور وقتی Slipknot نیست و وقتی Stone Sour هست تبدیل می‌شود به فرشته نجاتم. حالا در این آخرین اثر انگار که موسیقی آلبوم یورش می‌برد به درونت و آنچنان خشم و غضب را بیرون می‌کشد که سر راهش دل و روده‌ات را هم پاره می‌کند! شما برای رهایی از هرچیزی که آزارتان می‌دهد چند راه حل دارید: به روی بلندترین کوه بروید و از ته دل فریاد بزنید، اسلحه‌ای در دست بگیرد و هرکسی را که سر راهتان بود به رگبار ببندید، به بالای یک ساختمان بروید و با مغز به پایین بپرید، و یا ساده ترین راه: می‌توانید این آلبوم را گوش کنید. این را هم بد نیست بدانید که در این آلبوم استون سور بیسیست ندارد. ندارد بیسیست گروه در سال 2012 آنها را ترک کرد. در نتیجه در این آلبوم بیسیست گروه مشهور Skid Row، ریچل بولان، این پست را به عهده گرفته است. این آلبوم توانست رتبه‌ی نخست دو چارت مهم US Billboard Hard Rock و UK Rock را به خود اختصاص دهد. نشریه اینترنتی آرتیست دایرکت با دادن امتیاز 5 از 5 این آلبوم را نقطه‌ی عطف استون سور نامیده و آن را ترکیبی از Dirt آلیس این چینز، Master of Puppets متالیکا، Superunknown ساوند گاردن و Songs for the Deaf کویین‌ آو ‌د استون‌ایج می‌داند. اما اینها مهم نیست. چیزی که اهمیت دارد این است که این تازه قسمت اول آلبوم است و باید منتظر قسمت دوم آن در سال 2013 باشیم.

پ.ن: پیشنهاد می‌کنم در بخش کامنتهای این پست برترین آلبومهای خودتان را، به هر تعداد که دوست داشتید، نام ببرید و ترجیحا در مورد آلبومهای اصلی لیستتان چند خطی هم توضیح بنویسد. این خیلی مهم است که یک آلبوم چرا و از کدام زاویه برای شما جذاب بوده و توی لیستتان جای گرفته است. خودتان هم می‌دانید که ذکر فقط چند اسم به صورت یک لیست آنقدر گنگ و بی‌معنی‌ و غیرکاربردی‌ست که می‌توان حتی در سلیقه‌ی شما هم تردید وارد کرد. پس حالا نوبت شماست که بهترینهایتان را عنوان کنید. بسته به کامنتهای دوستان، که اگر درست و حسابی و پر و پیمان باشد، از خلاصه آنها پست مستقلی برای وبلاگ نوشته خواهد شد.

بهترینهای 2012 از نگاه آ‌ل‌ب‌و‌م – 5

بردیا برجسته نژاد: قسمت اول این نوشته (شماره‌های 30 الی 26) را اینجا ، قسمت دوم (شماره‌های 25 الی 21) را اینجا ، قسمت سوم (شماره‌های 20 الی 16) را اینجا و قسمت چهارم (شماره‌های 15 الی 11) را اینجا بخوانید.

 

10
Zero Absolu – Autømn

Zero Absolu یک پروژه‌ی انفرادی فرانسوی‌ست. البته شاید بهتر باشد مانند خود او از واژه‌ی «تنها و منزوی» استفاده کنیم. موسیقی او روی دیگر موسیقی پست راک است، گذشتن از مرز تعقل و ورود به دنیای دیوانگی. آن چیزی که می‌شنوید پر از خشم، تنفر، درد و اعتراض است. یکی از مهمترین ویژگی‌های او اجراهای زنده‌ی بینظیری‌ست که برنامه‌ریزی می‌کند. استفاده خلاقانه از نور و تصاویر پخش شده روی دیوار یکی از مهمترین عوامل بازتاب روحیات درونی اوست. جدیدترین اثرش با عنوان Autømn همان چیزی‌ست که از آن می‌ترسید! انگار که افسار همه چیز از دستتان در رفته است. انگار که با یک دنیای افسارگسیخته روبرو هستید. این آلبوم می‌تواند به جای آنکه به شما سواری دهد، سوارتان شود. کمی نزدیک بشوید، به عمق ماجرا نگاه کنید، این آلبوم مریض است! اما شما نمی‌توانید کاری برای آن بکنید. شما فقط آنجا هستید تا ناظر درد کشیدن و افول و عروج آن باشید. او پیش از این یک دابل آلبوم با عنوان Dans les bras de Morphée) In Morpheus arms) در سال 2010 دارد و یک کانسپت آلبوم به نام (du vide au néant… (emptiness to the void درسال 2007 منتشر کرده است.

 

09
Shearwater – Animal Joy

موسیقی ایندی راک ذائقه‌ی سختگیرانه‌ی من را بیش از اندازه برانگیخته می‌کند. ایندی راک می‌تواند در حین خوب بودن کاملا نیز معمولی باشد. بر همین اساس هیچوقت Shearwater را درست و حسابی دوست نداشته‌ام. نمی‌توانم بپذیرم که از آلبوم Rook بعنوان یک شاهکار یاد می‌شود وThe Golden Archipelago را با The Final Cut پینک فلوید مقایسه می‌کنند. Shearwater برایم قابل قبول است و البته قابل قبول بودن عادی‌ترین قضیه در موسیقی ایندی راک به حساب می‌آید. اما اینبار آنها با آلبوم هفتم خود، Animal Joy، آنقدر حرفه‌ای و قوی ظاهر شده‌اند که باید ناشنوا بود تا آنها را دوست نداشت. حالا دیگر بعد از جدایی ویل شف از گروه و همه کاره شدن جاناتان میبرگ انگار حتی میبرگ هم پخته‌تر و حرفه‌ای‌تر شده است. حالا دیگر نه تنها بازی با صدایش برایم آزار دهنده نیست، بلکه جذاب و هیجان انگیز هم بنظر می‌رسد. کم پیش می‌آید یک آلبوم بتواند نظرم را به کل نسبت به یک گروه تغییر دهد، اما ‌Shearwater در آلبوم جدید خود حتی یک آهنگ را هم حرام نکرده است. این آلبوم یکی از بهترین‌هاست و شاید بهترین آلبوم ایندی راک سال 2012 باشد. انتظاری که از هر گروهی داشتم، جز Shearwater.

 

08
Katatonia – Dead End Kings

اینکه من علاقه چندانی به ژانر دث و بلک متال ندارم، جدا از دلایل سلیقه‌ای، یک توضیح کاملا مشخص دارد: گروه‌های دث متال زیادی بوده‌اند که سبکشان را عوض کرده‌اند، اما هیچ گروهی را پیدا نمی‌کنید که از سبک دیگری به سراغ دث متال بیاید! یکی از بهترینهای این تغییر سبک گروه سوئدی Katatonia‌ست که حالا می‌توان او را بعنوان یکی از برترین‌های موسیقی گاتیگ و دووم متال معرفی کرد. نهمین آلبوم کاتاتونیا با عنوان Dead End Kings شاهکار دیگری در پرونده‌ی این گروه است. آلبومی که می‌توانید در پهنا و ژرفای آن بی‌هیچ ترسی غوطه‌ور شوید. این یک اثر استثنایی‌ست، چیزی که تا به امروز جوناس رنکسه، خواننده و آهنگساز و ترانه‌سرا و رهبر گروه، تا به این حد در آلبومهای دیگر به آن نرسیده بود. این را هم بد نیست بدانید که در آهنگ دوم سیلژ ورگلند، خواننده‌ی فعلی گروه The Gathering (همان گروهی که پیش از این آنک ون گیرزبرگن معروف خواننده‌اش بود) بعنوان خواننده مهمان حضور دارد. آنها در حال حاضر درگیر برگزاری تور مشترکی با دو گروه Alcest و Junius هستند که از نوامبر شروع شده و در اروپا خواهد چرخید.

 

07
A Whisper in the Noise – To Forget

اسم این پروژه‌ دو نفره A Whisper in the Noise است، یعنی «نجوایی در قیل و قال». این زیباترین و پرمعنی‌ترین اسمی‌ست که آنها می‌توانستند برای این گروه انتخاب کنند. موسیقی آنها مانند نجوا و زمزمه‌ای‌ست که تار و پودتان را در می‌نوردد، فارغ از آن چیزی که در اطرافتان حس می‌کنید، به دور از تمام قیل و قالی که در دنیا وجود دارد. آلبوم جدید آنها، To Forget، به راستی که برای فراموشی‌ست. برای پشت سر گذاشتن هر آن چیزی که بوده و خلق دنیایی جدیدی از مهمترین عنصر دنیا: «آرامش». صدای ویالن و ویالن سل و کیبورد و پرکاشن در فضا موج می‌زند، انگار که هر کدامشان پروانه‌ای‌ست که پیش روی شما به رقص درآمده‌اند. هرچند می‌توان آنها را کمی امبینت، کمی پست راک و حتی اندکی ایندی راک دانست، اما این دقیقا همان چیزی‌ست که به آن Art Rock می‌گویند. شاید با تعصب بگویید آرت راک را باید با No-Man (یکی از پروژه‌های جداگانه‌ی استیون ویلسون) شناخت. اما از من بشنوید، آرت راک همین است که در گوش شما نجوا می‌شود. اگر هم همین نیست، باید همین باشد! این آلبوم می‌تواند ساعتها من را به خودش مبتلا کند بدون آنکه متوجه گذر زمان بشوم.

 

06
?(Sinéad O’Connor – How About I Be Me (And You Be You

موسیقی شیند اوکانر مظهر عشق است، اگر که عاشق باشد و نماد اعتراض، وقتی که عصبانی باشد. نهمین آلبوم اوکانر بزرگترین و مهمترین معیار را برای قرار گرفتن در لیست بهترین آلبومهای سال 2012 دارد: شیند اوکانر همچنان شیند اوکانتر باقی مانده، با همان قدرت و جسارت و با همان زیبایی و ایجاز. انگار که شما می‌توانید به دور از هر نگرانی به صدایش پناه ببرید، می‌توانید پشت صلابت Take off Your Shoes پنهان شوید و لطافت Reason with Me را در آغوش بکشید. انگار که می‌توانید Queen of Denmark را به بازی بگیرید و V.I.P را برای گرم شدن به روی خود بیاندازید. حالا مدتهاست که اوکانر 46 ساله سر و صدای تازه‌ای در مورد حقوق زنان و آزار کودکان و جنگ و همجنسبازی به راه نیانداخته است. او دیگر فعالیتهای سیاسی و اجتماعی‌اش را بدون جنجال به پیش می‌برد، اما با این وجود همچنان لحن اعتراضی خود را در موسیقی‌اش حفظ کرده است و هنوز از عصیان و اعتراض و مبارزه و برخواستن و می‌گوید. در یک کلام: دنیا به اوکانر و به این آلبوم نیاز دارد. بهتر است پستی که پیش از این در مورد این هنرمند و این آلبوم نوشته‌ام را (اینجا) بخوانید.

…ادامه دارد.

بهترینهای 2012 از نگاه آ‌ل‌ب‌و‌م – 4

 بردیا برجسته نژاد: قسمت اول این نوشته (شماره‌های 30 الی 26) را اینجا ، قسمت دوم (شماره‌های 25 الی 21) را اینجا و قسمت سوم (شماره‌های 20 الی 16) را اینجا ببینید.

15
Antimatter – Fear of a Unique Identity

آن چیزی که در همان اوایل شکل گیری Antimatter باعث شد طرفداران مشخصی را به خود جذب کند حضور دانکن پترسون، بیسیست و آهنگساز سابق Anathema، بعنوان هسته‌ی اولیه گروه بود. او در کنار میک ماس یک شاخه‌ی انشعابی از آناتما را به شکلی ایجاد کرد که مسیر و هدف مشخص و روشن‎تری نسبت به آناتما داشت. بنظر می‌رسید پترسون که در آناتما نتوانسته بود آن چیزی را که می‌خواست پیدا کند، حالا به شکلی کاملا منسجم ‌Antimatter را بستر پیاده‌سازی سلیقه خود قرار داده است. اما وقتی تصمیم گرفت این گروه را نیز ترک و پروژه شخصی‌اش را آغاز کند کمی ماجرا تغییر یافت. Antimatter بدون حضور او آلبوم Leaving Eden را منتشر کرد که اثری بی‌نقص و خارق‌العاده بود. پترسون با پروژه Íon و پس از آن Alternative 4 نشان داد که چندان تاثیر سرنوشت سازی در ‌Antimatter نداشته است. حالا بعد از گذشت 5 سال میک ماس پنجمین آلبوم این گروه و دومین آلبوم بدون حضور پترسون را در حالی منتشر می‌کند که با وجود آنکه تفاوت خاصی با Leaving Eden ندارد اما اثری یک دست و دوست داشتنی‌ست. میک ماس در انتهای سال با این آلبوم حسابی خوشحالمان کرد.

14
Niyaz – Sumud

مطمئنم با من هم‌عقیده‌اید، که اعظم علی یکی از افتخارات درخشان ایران در دنیای موسیقی‌ست. او که یکی از مهمترین چهره‌های معرفی موسیقی فیوژن ایرانی به مخاطب بین‌المللی بشمار می‌آید در کنار فعالیت انفرادی، با دو پروژه Vas و Niyaz، سهم غیر قابل انکاری در این امر داشته است. سومین آلبوم نیاز با نام Sumud (صمود) اثری درخشان‌تر از کارهای قبلی آنهاست. موسیقی الکترونیکا و دنس جای خود را در دل موسیقی New Age و فیوژن باز کرده است. ترکیبی از موسیقی فولکلور ایرانی، افغانی، ترکی، کردی و فلسطینی به شکلی مدرن اینبار هم مانند همیشه پیام‌آور صلح و دوستی‌ست. اعتقادشان بر این است که با گذر زمان احتمال اینکه انسانهایی با ملیتهای مختلف با یکدیگر ازدواج کنند افزایش می‌یابد و اگر همین روند ادامه پیدا کند بعد از چند سال هیچ انسانی ملیت مشخصی نخواهد داشت، بلکه همه متعلق به یک دنیای واحد خواهند بود. صمود با اشعار فارسی، اردو و ترکی همراه است و برای اولین بار در سابقه‌ی این گروه نیز اشعاری به زبان عربی و کردی نیز خوانده می‌شود. پیش از این بطور مفصل در مورد اعظم علی و نیاز و این آلبوم (اینجا) صحبت کرده‌ام.

 

13
Lacuna Coil – Dark Adrenaline

مگر می‌شود گروه ایتالیایی Lacuna Coil آلبوم جدیدی بدهد و در لیست بهترین‌های سال قرار نگیرد؟ حالا دیگر آنها پس از انتشار شش آلبوم و سیزده سال فعالیت به چنان جایگاهی در موسیقی گاتیک رسیده‌اند که کمتر کسی را پیدا می‌کنید این ژانر را دوست داشته باشد و آنها را نشناسد. ششمین آلبومشان، Dark Adrenaline، بازگشت دوباره‌ی همکاری و هماهنگی منحصر بفرد کریستینا اسکابیا و آندره‌ فرو به عنوان دو نفر خواننده این گروه است. آلبوم قبلی، Shallow Life، همانقدر که حضور همزمان این دو نفر چندان به چشم نمی‌آمد، کمی هم از موسیقی گاتیک نیز فاصله گرفته بود. اما حالا آلبوم جدید حضور قدرتمند آنها را در این ژانر پررنگتر از گذشته کرده است. سایت Allmusic این آلبوم را بزرگتر و مشخصتر از همیشه معرفی کرده و About.com آنرا اثری می‌داند که می‌تواند طرفدارانی جدید و همیشگی را به تعداد بی‌شمار طرفداران این گروه اضافه کند. این سایت همچنین بازخوانی آهنگ Losing My Religion، شاهکار جاودانه‌ی گروه R.E.M، را حرکتی پر از ریسک نامیده که Lacuna Coil از پس آن به خوبی برآمده است. آنها دوباره ثابت کردند که یکی از بهترینهای گاتیک هستند.

 

12
Kamelot – Silverthorn

موسیقی سیمفونیک متال را انگار ساخته‌اند تا شما بتوانید در جنگ با اژدها پیروز میدان باشید! حالا تصور کنید که سلاح شما در این نبرد آخرین آلبوم گروه آمریکایی Kamelot باشد. دهمین آلبوم این گروه با عنوان Silverthorn با یک تغییر بسیار مهم همراه است: پیوستن تامی کارویک (Seventh Wonder) بعنوان جایگزین برای خواننده قبلی گروه، روی کان، که بدلیل بیماری و مسائل شخصی Kamelot را سال گذشته ترک کرد. نکته اینجاست که کارویک با همین تک آلبوم از تمامی 9 آلبوم قبلی که کان در آن حضور داشت جذابتر و قوی‌تر ظاهر شده است. این را هم بدانید که این سومین اثر آنها به صورت کانسپت آلبوم است. (آلبومی منسجم که تمامی آهنگها حول یک داستان واحد می‌چرخند) داستان هم از این قرار است که دختربچه‌ای در قرن نوزدهم به نام جولی بر اثر حادثه‌ای از دنیا می‌رود، در حالیکه برادر دوقلوی او شاهد این اتفاق است. ماجرای آلبوم به مسائل خانوادگی و کنار آمدن اعضای آن با این قضیه و خیانتها و رازها و مخفی کردن‌های مرتبط با آن باز می‌گردد. نکته‌ی دیگر اینکه در نهمین آهنگ آلبوم باب کاتسیونیس، مشهورترین نوازنده‌ی کیبورد یونان و تنها هنرمندی که از این کشور موفق به دریافت جایزه بهترین کیبوردیست مجله متال همر شده است، در ترکیب سازندگان اثر حضور دارد.

11
Rush – Clockwork Angels

گروه کانادایی Rush پیش از آنکه یک گروه موسیقی باشد یک کلاس آموزشی است! هر سه عضو گروه چنان نابغه‌هایی در نوازندگی هستند که دیوار خانه‌هایشان با لوح‌های رنگارنگ و دیپلم‌های افتخار گوناگون پوشیده شده است. این اسطوره‌ی موسیقی راک از سال 1974 تا به امروز (یعنی 38 سال) همین ترکیب سه نفره‌ را دارد: گدی لی، الکس لایفسان و نیل پیرت. Clockwork Angels نوزدهمین آلبوم آنهاست که در ژانر پراگرسیو راک منتشر شده است. آنها دیگر مدتهاست که موسیقی هوی متال را کنار گذاشته‌اند و به پراگرسیو راک روی آورده‌اند. جدا از هر چیزی، تکنیک نوازندگی آنها و اجرای آهنگهاست که توجهتان را جلب می‌کند: Caravan و Seven Cities Of Gold را بشنوید و توجه ویژه‌ای به بیس گیتار داشته باشید. BU2B را که می‌شنوید نظر ویژه‌ای به گیتار آن بیاندازید. The Anarchist و Headlong Flight را حتما بخاطر درامز آن لحاظ کنید. اصلا باید توجه خاصی به تمام آلبوم داشته باشید، چون این آلبوم بهترین اثر Rush نیست، اما می‌تواند یک شناسنامه‌ی معتبر برای آن باشد. پیش از این بطور مفصل در مورد این گروه و این آلبوم (اینجا) صحبت کرده‌ام.

…ادامه دارد.

بهترینهای 2012 از نگاه آ‌ل‌ب‌و‌م – 3

بردیا برجسته نژاد: قسمت اول این نوشته (شماره‌های 30 الی 26) را اینجا و قسمت دوم (شماره‌های 25 الی 21) را اینجا ببینید.

 

20
If These Trees Could Talk – Red Forest

دومین آلبوم گروه آمریکایی If These Trees Could Talk از همان فرمول ساده و همیشگی موسیقی پست راک تبعیت می‌کند. همان ریورب‌های بجا و وقفه‌های استاندارد، همان شروع و عروج و فرود و پایان. اما اینکه چطور ممکن است Red Forest تبدیل به آلبومی شود که می‌تواند اشک شما را جاری و فریادتان را به آسمان برساند، فقط باز می‌گردد به نقطه‌ی قوت این گروه که از همان اولین آلبوم و همان EP سال 2006 کاملا آشکار و مشخص بود: موسیقی آنها ترکیب اندوهگینی از احساس است. درست است که آهنگها به شکل منطقی از فرمول موسیقی پست راک پیروی می‌کنند، اما نتیجه اصلا منطقی به نظر نمی‌رسد. کافی‌ست آن را تنهایی، در فضایی تاریک و بسته، با کمی پیش زمینه‌ی احساسی، گوش کنید. مطمئن باشید که نتیجه شما را خرد خواهد کرد. البته این را بدانید که این گروه با انتشار این آلبوم جدید نه تنها اندوهگین نیست بلکه کاملا هم خوشحال است. این دومین آلبوم گروه اولین آلبومی‌ست که خود آنها مسئولیت انتشارش را بعهده گرفته‌اند. آلبوم قبلی‌شان را کمپانی مستقل The Mylene Sheath، که بطور مشخص با گروه‌های پست راک (مانند Caspian و Gifts from Enola) همکاری می‌کند، منتشر کرده است.

 

19
Emanuel and the Fear – The Janus Mirror

ابتدا گروهشان را یازده نفری شروع کردند، اما امروز تنها شش نفرشان باقی ماند‌ه‌‌اند. گروه نیویورکی Emanuel and the Fear را بطور مشخص نمی‎‌توان در هیچ ژانری از موسیقی گنجاند. این را خودشان هم می‌دانند. آنها در جواب این سئوال که سبک گروه‌تان چیست گفته‌اند: «ما هیچ توافق مشترکی در مورد آن نداریم. تنها چیزی که همه‌ی ما قبول داریم این است که آهنگی که ماروین گی در مسابقات بسکتبال سال 1983 اجرا کرد، آهنگ فوق‌العاده‌ای بود!» چهارمین آلبومشان با عنوان The Janus Mirror تنها آلبومی‌ست که از آنها شنیده‌ام و البته همین کافی‌ست تا بتوان به استثنایی بودنشان پی برد. همه چیز در آن پیدا می‌شود. ژانر آنها آهنگ به آهنگ که نه، لحظه به لحظه تغییر می‌کند. و اما برای من شاخص‌ترین عنصر این آلبوم وکال آن است. فریادهای امانوئل آیواس را که می‌شنوم دلم می‌خواهد پا به پایش جیغ بکشم. در انتهای اولین آهنگ، که هم اسم خود آلبوم است، چنان از خود بی خود می‌شود که می‌تواند مظهر رهایی و بی‌قیدی باشد. حتی در Foothills of a Fire هم بدون آن فریادها آنقدر مصمم و قدرتمند است که می‌تواند تسخیرتان کند. خلاصه کنم؛ این آلبوم را از یاد نخواهید برد.

 

18
Collapse under the Empire – Fragments of a Prayer

باز هم همان گروه پست راک آلمانی که سال گذشته آلبومش را در جایگاه سیزدهم «بهترین آلبومهای سال 2011» دیده بودید. اما امسال با وجود آنکه این آلبوم قدرتمند است، اما هدفمند نیست. هر آهنگ برای خودش دنیا و فضای جداگانه‌ای دارد که Collapse under the Empire در خلق آن استاد است (هرچند اگر کمی نکته سنج باشید می‌توانید از اسم آهنگها و ترتیبشان یک داستان بسازید) اشتباه نکنید! اینکه آلبوم هدفمند نیست یا به عبارتی نمی‌توان تک تک آهنگها را تحت اختیار یک مجموعه واحد دانست، ایراد آلبوم نیست. اصلا قرار نبوده که Fragments of a Prayer کانسپت آلبوم باشد. آنها تصمیم گرفته‌اند که بین دو مجموعه‌ی کانسپت یک آلبوم معمولی منتشر کنند. اگر یادتان باشد سال گذشته Shoulders & Giants بصورت کانسپت آلبوم منتشر شد. همان موقع زمزمه‌ی اینکه این مجموعه یک دنباله دارد شنیده می‌شد. حالا اینطور که مشخص است آنها قصد دارند کانسپت آلبوم بعدی خود با عنوان Sacrifice & Isolation را سال دیگر منتشر کنند. این مطلب را هم بدانید که این اولین آلبوم Collapse under the Empire است که تحت لیبل خودشان منتشر می‌شود.

 

17
Sylvan – Sceneries

گروه پراگرسیو راک آلمانی Sylvan سه سال پیش با انتشار آلبوم Force of Gravity ده سالگی خود را جشن گرفت. از همان زمان صحبتها حاکی از این بود که آلبوم بعدی آنها، یعنی اولین آلبوم از دهه‌ی دوم فعالیتشان، قرار است چیزی متفاوت از آب در بیاید. هشتمین آلبوم Sylvan با عنوان Sceneries در همان نگاه اول هیجان‌انگیز بنظر می‌رسد. این آلبوم مشتمل بر دو CD دارای پنج Chapter و در کل نوزده Track است. اینبار آنها بیشتر از همیشه احساساتی و دوست داشتنی شده‌اند. لیریکس آلبوم آنقدر شاخص است که می‌تواند تا مدتها در ذهنتان باقی بماند. صدای مارکو گلومان همان چیزی‌ست که هر موسیقی پراگرسیو راک به آن نیاز دارد. اصلا همه چیز به جا و کامل است. از تقسیم بندی آهنگها در بخشهای مختلف گرفته تا بازی با ملودی‌ها، از اجرای کیبورد و گیتار تا صدای وکال. با آنکه آهنگها در اصل همه مدت زمانی در حدود 20 دقیقه دارند اما با این تقسیم‌بندی آگاهانه شما 19 آهنگ دارید که در اصل 5 آهنگ هستند که در حقیقت 1 آلبوم را می‌سازند. شاید این بهترین آلبوم Sylvan نباشد، اما در مقایسه با آثار دیگر این ژانر یک سر و گردن بالاتر است.

 

16
The American Dollar – Awake in the City

کافی‌ست در لحظه بدانید که از موسیقی پست راک چه می‌خواهید. آنوقت اگر آنقدر دقت نظر داشته باشید و بتوانید گروه و آلبوم درستی را انتخاب کنید، مطمئن باشید شما همانجایی خواهید بود که می‌خواستید و بی‌جواب نخواهید ماند. آخرین آلبوم The American Dollar دقیقا مانند همان دلار آمریکاست! این یک سرمایه‌گذاری‌ست. شما با هر بار شنیدن آن یک پله بالاتر می‌روید و نسبت به قبل سود بیشتری عایدتان می‌شود. ‌Awake in the City مانند خورشیدی‌ست که گرم و روشن می‌تابد، به روی خاطرات شیرینی که از گذشته دارید. با هر آهنگ ویدئویی در ذهن شما پخش می‌شود که تکه‌ای از گذشته‌ی شما همراه با نقش‌آفرینی خودتان است: این برای آن سفر، این برای آن قرار دو نفره، این برای اولین بوسه، این برای تولد، این برای بهار آن سال… و حتی هر آهنگ برای چند خاطره، و حتی هر خاطره برای چند آهنگ. این آلبوم، با نوای قالب پیانو در اکثر آهنگها، یک احیاکننده‌ی خاطرات شیرین است. پس از این آلبوم The American Dollar همین امسال سومین مجموعه‌ی آمبینت خود را نیز با عنوان Ambient Three منتشرکرد. آلبومی فوق‌العاده که یکی از بهترین‌های این ژانر در سال 2012 بود.

…ادامه دارد